Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΜΕΤΡΗΣ ΑΝΟΧΗΣ

Με αφορμή το Μνημόνιο και τα μέτρα που το ακολουθούν, τους τελευταίους μήνες η κοινωνία και η πολιτεία μας έχει υιοθετήσει την υπέρμετρη ανοχή. Ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και κανείς αρμόδιος δεν ασχολείται. Τα παραδείγματα είναι δυστυχώς πολλά Η αρχή έγινε πριν λίγους μήνες από τους οδηγούς φορτηγών με αφορμή το άνοιγμα του επαγγέλματος. Τότε για βδομάδες είχε επικρατήσει το χάος και ουδείς αρμόδιος ήταν διατεθειμένος να προβεί σε άμεσες λύσεις. Το μόνο που ακολουθήθηκε ήταν το ρητό «άσε το χρόνο να περνά ώστε να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις». Τα ίδια έγιναν με τους ναυτεργάτες του Πειραιά οι οποίοι αντιδρούσαν στην πώληση του ΟΛΠ και στην είσοδο της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά. Χάος στα λιμάνια, ταλαιπωρία για τους ταξιδιώτες, δυσφήμηση της εικόνας της χώρας μας.
Ακολούθως, η ακραία μορφή ανοχής πήρε σάρκα και οστά στην περίπτωση των «Αγανακτισμένων». Επί μέρες η πλατεία Συντάγματος και πολλές πλατείες σε μεγάλες πόλεις της χώρας κατελήφθησαν από διαδηλωτές. Για βδομάδες διαμαρτύρονταν ειρηνικά και αυτή η μορφή κινητοποίησης χειροκροτήθηκε από τους σκεπτόμενους πολίτες. Όμως τις τελευταίες μέρες με τη μετατροπή της πλατείας σε ζώνη ελεύθερου camping με τις σκηνές των διαδηλωτών, μόνο ο Δήμαρχος Αθηναίων πήρε την πρωτοβουλία ώστε να σταματήσει αυτή η κατάσταση που μόνο κακό έκανε στην ταλαιπωρημένη πρωτεύουσα. Οι υψηλά ιστάμενοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα και άφησαν στον κ. Καμίνη να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Τα μέλη του κινήματος «Δεν πληρώνω» δρουν ανενόχλητα ως άλλοι Ρομπέν των φτωχών και ουδείς ασχολείται. Με τη στάση τους τα κρατικά ταμεία χάνουν αρκετά χρήματα και το παράδοξο είναι ότι δεν έχει γίνει καμία ενέργεια για την αποτροπή ακραίων δράσεών τους. Μάλιστα έχουν φτάσει σε σημείο να προπηλακίζουν και ανθρώπους που θέλουν να πληρώσουν τα διόδια και να είναι τυπικοί απέναντι στις υποχρεώσεις τους. Μπορεί να έχουν τα επιχειρήματά τους αλλά το θέμα είναι ότι η Πολιτεία παρακολουθεί τις εξελίξεις εντελώς αμέτοχη. Τα μέλη του «Δεν πληρώνω» δηλώνουν ότι από το χειμώνα η δράση τους θα επεκταθεί στην μη πληρωμή δημοτικών τελών ακόμα και στη μη καταβολή φόρων σε εφορίες. Και αρκετοί διερωτώνται: Αν αυτό πραγματοποιηθεί, τότε οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να έχουν πρόσβαση στη δημόσια υγεία και παιδεία; Θα μπορούν να απολαμβάνουν τα αγαθά του κράτους πρόνοιας, με όλες βεβαίως τις στρεβλώσεις που το διακατέχουν; Αν ναι, τότε αυτό είναι τουλάχιστον άδικο για τους συνανθρώπους μας που ενώ έχουν υποστεί μεγάλες απώλειες στα εισοδήματά τους επιμένουν να είναι τυπικοί στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η στάση των οδηγών ταξί. Για κάποιους τα αιτήματά τους είναι δίκαια όμως για τους περισσότερους η συμπεριφορά τους είναι ακραία. Το κλείσιμο λιμανιών, αεροδρομίων και η λαϊκίστικη δράση του ελεύθερου ανοίγματος διοδίων και αρχαιολογικών χώρων δείχνει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην ανοίξει το επάγγελμα του αυτοκινητιστή για να διατηρηθούν οι συντεχνίες και σε αυτό θέλουν συμμάχους τους πολίτες. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η ταλαιπωρία για Έλληνες και τουρίστες συνεχίζεται με την πολιτεία να δείχνει υπέρμετρη ανοχή.
Από όλα τα παραπάνω παραδείγματα μπορούμε να εξάγουμε κάποια απλά αλλά ταυτοχρόνως κρίσιμα συμπεράσματα. Η διαμαρτυρία στην ειρηνική μορφή της είναι μια υγιής αντίδραση. Αλλοίμονο στην κοινωνία που δέχεται οποιοδήποτε μετρό και κάθε κυβερνητική πολιτική με πλήρη απάθεια. Η ειρηνική αντίδραση όμως απέχει παρασάγγας από την κοινωνική αταξία. Η κάθε επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα οφείλει να σέβεται τις υπόλοιπες. Η κάθε μορφή κινητοποίησης δεν πρέπει να προκαλεί ντόμινο και να πλήττει και άλλες ομάδες γιατί έτσι δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη. Σε όλα αυτά βεβαίως δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η πολιτεία η οποία αφενός σε πολλές περιπτώσεις φέρνει τις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες προ τετελεσμένων γεγονότων, αφετέρου δεν δίνει την απαραίτητη βαρύτητα στη διαβούλευση και τον διάλογο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κυριαρχεί το χάος και η υπέρμετρη ανοχή η οποία σε πολλές περιπτώσεις εκλαμβάνεται από το κοινωνικό σύνολο ως αδυναμία και αυτό είναι πολύ πιθανόν να φέρει περισσότερες ακρότητες στο εγγύς μέλλον.