Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Εν τέλει τα μέτρα ψηφίστηκαν και ακόμα η Ελλάδα δεν έχει πάρει την περιβόητη δόση των πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Το πρόβλημα σε ευρωπαϊκό επίπεδο παραμένει, με την κατάσταση να μοιάζει άλυτη, και την Κύπρο να είναι και αυτή ένα βήμα από την υπογραφή μνημονίου με τους ευρωπαίους εταίρους. Έχουμε ξαναπεί, πως μια λύση για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους, ίσως και η μοναδική βιώσιμη, θα ήταν μια διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους. Μόνο έτσι, σε συνδυασμό με πολύ χαμηλά επιτόκια, θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί. Το ελληνικό πρόβλημα συνεχίζει να δείχνει τα τεράστια θεμελιακά ζητήματα που έχει η Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση περνά μια κρίση που δεν έχει προηγούμενο και την απειλεί άμεσα με διάλυση. Μετά την ευφορία της δεκαετίας του ’80 , καθώς και της δεκαετίας του ’90, με την επιτυχή κατάληξη της πορείας προς την νομισματική ένωση, το ευρωπαϊκό εγχείρημα δείχνει να έχει χάσει το δυναμισμό και τον προσανατολισμό του. Με τη διεύρυνση, διευρύνθηκαν και τα ελλείμματα κάθε μορφής: Έλλειμμα δημοκρατικής λειτουργίας και νομιμοποίησης, έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής, έλλειμμα συνοχής, έλλειμμα κοινής στρατηγικής απέναντι στις προκλήσεις του σημερινού κόσμου. Με άλλα λόγια, μπροστά στη διεύρυνση και το κοινό νόμισμα, η Ευρώπη ξέχασε την αλληλεγγύη και ποτέ δεν έδρασε ως ενιαίος φορέας για την προάσπιση των συμφερόντων των ευρωπαίων πολιτών. Αν εξαρχής είχε θεσπιστεί κοινός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός, κοινό σύστημα φορολόγησης και αμοιβών, στιβαρή ευρωπαϊκή κοινωνική πολιτική και προάσπιση της εργασίας, τότε τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει αυτή την εφιαλτική τροπή. Βεβαίως αυτό θα συνεπαγόταν εκχώρηση μεγάλου μέρος των εθνικών αρμοδιοτήτων σε έναν πανίσχυρο υπερεθνικό θεσμό. Όμως, σήμερα, η εκχώρηση που έχει γίνει δεν είναι μεγαλύτερη; Ως χώρα έχουμε εκχωρήσει αρκετές αρμοδιότητες, έχουμε βάλει προς πώληση κάθε κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση, έχουμε διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις, ο κόσμος είναι βυθισμένος στην κατήφεια, οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, η ανεργία και τα λουκέτα έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και όλα αυτά μόνο και μόνο για να συνεχίσουμε να παίρνουμε δανεικά. Η σημερινή οικονομική και κυρίως πολιτική κρίση που εκδηλώνεται στους κόλπους της Ε.Ε. είναι μια νέα φάση, μέσα από την οποία πολλά μπορούν να συμβούν. Η Ευρώπη που θέλουν οι πολίτες δεν μπορεί παρά να είναι μια βαθιά δημοκρατική συλλογική οντότητα εθνών, λαών και κρατών. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση δεν πρόκειται να έχει μακρινή ιστορική διαδρομή. Μια Ευρώπη του κεφαλαίου και του τραπεζικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει προοπτική, αλλά μπορεί να επιφέρει και ιστορική ζημιά σε χώρες και λαούς. Η κ. Μέρκελ και τα κράτη που την υποστηρίζουν, θέλουν μια Γερμανική Ευρώπη με δημοκρατικό έλλειμμα, μια Ευρώπη του κεφαλαίου και των δυνάμεων της αγοράς με μοναδικό πεδίο ολοκλήρωσης εκείνο της οικονομίας χωρίς κοινωνική συνοχή και πολιτική νομιμοποίηση. Τέτοια Ευρώπη πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί. Είναι αναγκαία μια Ευρώπη με αξιακά προστάγματα εκείνα της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της άμβλυνσης των ανισοτήτων και της κοινωνικής προόδου. Για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες ανεξαιρέτως. Η κρίση που βιώνουμε, ενδεχομένως να δημιουργεί σε πολλούς συμπολίτες μας αρνητικά αισθήματα για την Ευρώπη. Όμως η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη, και όχι λιγότερη, Ευρώπη. Απέναντι στην πρωτοκαθεδρία των αγορών εις βάρος κοινωνίας και πολιτικής, οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να αγωνιστούν για περισσότερο εκδημοκρατισμό, για ίσες ευκαιρίες και για καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου. Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όχι αυτοί τύπου Μέρκελ, οφείλουν να δράσουν για θεσμική εμβάθυνση, πραγματική οικονομική ενοποίηση και κοινή εξωτερική πολιτική. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προκάλεσαν την κρίση, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσουν στην έξοδο από αυτή. Η κρίση είναι ευρωπαϊκή και μόνο ευρωπαϊκά εργαλεία μπορούν να την επιλύσουν.

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ

Με την κρίση να μαίνεται αμείωτη, είναι ηλίου φαεινότερο ότι όποια λύση και να δοθεί στο ελληνικό πρόβλημα, θα μας πάρει αρκετό καιρό να ανασάνουμε και να δούμε φως στο τούνελ. Είναι επίσης αναμφισβήτητο ότι ούτε μαγικές λύσεις μπορούμε να περιμένουμε, ούτε είναι εύκολο σε σύντομο διάστημα να ανακτήσουμε κάποια από τα χαμένα μας προνόμια. Πριν λίγες μέρες ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου, και με αφορμή αυτό το γεγονός επιβάλλεται να ειπωθούν κάποιες αλήθειες οι οποίες οφείλουν να λειτουργήσουν ως οδηγός για την υπέρβαση που πρέπει να κάνει η νέα γενιά στην Ελλάδα του σήμερα. Η γενιά του Πολυτεχνείου, εκείνοι οι άνθρωποι που καρπώθηκαν δικαίως ή αδίκως πολιτικά οφέλη από τη νικηφόρα μάχη κατά της Χούντας, μπορεί να αγωνίστηκε τότε, να είχε ένα όραμα για ένα δημοκρατικό μέλλον, αλλά απέτυχε μακροπρόθεσμα και αυτό φαίνεται σήμερα. Στην κατηγορία αυτή βεβαίως δεν ανήκουν οι αγνοί αγωνιστές που παραμερίστηκαν αργότερα και έμειναν, σε πολλές περιπτώσεις και ηθελημένα, εκτός του φανταχτερού προσκηνίου. Οι πολιτικοί που γεννήθηκαν από τη μήτρα του Πολυτεχνείου, σε μεγάλο ποσοστό, δεν φρόντισαν στο πέρας των ετών να ωριμάσουν πολιτικά, να δράσουν αποτελεσματικά και να προασπίσουν τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της. Και απέτυχαν γιατί επέμεναν να μένουν προσκολλημένοι στο αγωνιστικό παρελθόν τους και ξέχασαν να δώσουν μάχη για τη δημιουργία μιας φυσιολογικής χώρας, ενός ισχυρού κράτους, μιας ανεξάρτητης οικονομίας. Αντ’ αυτού, δημιούργησαν μια κοινωνία ωχαδελφιστική, έντονα ωφελιμιστική, η οποία για χρόνια δεν αντιδρούσε για τίποτα και ζούσε σε ένα πλασματικό κόσμο, της ψευτοευημερίας και του βολέματος. Σαφώς και για τη νοσηρή αυτή κατάσταση φταίει και ο κόσμος, όλοι εμείς που αργήσαμε να αντιληφθούμε τα μελλούμενα και τα εμφανή προβλήματα. Το ελληνικό πρόβλημα λοιπόν, είναι διαχρονικό και για την έκβασή του, ευθύνονται αρκετοί παράγοντες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση δεν είναι ελληνική αλλά παγκόσμια και δεν πρέπει να είναι η εύκολη εξήγηση για την πορεία της χώρας. Για να επανέλθουμε στο σήμερα, παρών και μέλλον μπορεί να έχει η χώρα μόνο εάν ενεργοποιηθούν και δράσουν συλλογικά οι νέοι άνθρωποι. Σε ένα μεγάλο ποσοστό, η νέα γενιά είχε για χρόνια μάθει να ζει και αυτή σε μια κατάσταση ευημερίας, επηρεασμένη σαφώς και από τους γονείς, γεγονός που τις έκοψε όποιες αντιστάσεις ήταν διατεθειμένη να επιδείξει. Δεν έμαθε να αγωνίζεται για πολλά πράγματα, και κυρίως δεν έμαθε να σκέφτεται πολιτικά. Πολλοί νέοι μπορεί να ασχολήθηκαν με τα κόμματα και το συνδικαλισμό όμως αρκετοί το έκαναν για ωφελιμιστικά κέρδη και όχι επειδή ήταν ανήσυχοι ή είχαν κάτι να πουν για τα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα. Σήμερα λοιπόν, επιβάλλεται η νέα γενιά, η οποία από πολλούς θεωρείται καμένη, να αναλάβει πρωτοβουλίες. Να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να περιμένει θέσφατες λύσεις από επίδοξους σωτήρες, παρά μόνο οφείλει να πιστέψει στον εαυτό της και να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της για τη δική της σωτηρία. Πέρα από παλαιοκομματικές αντιλήψεις, πρέπει να επιδιώξει τη σύνθεση, τον κοινό βηματισμό, να κάνει ο καθένας την προσωπική του επανάσταση και να επιτύχει την υπέρβαση. Δεν αρκούν μόνο οι συζητήσεις και η κριτική στα στενά όρια μιας παρέας νέων ανθρώπων. Πρέπει να γίνουν συλλογικές ζυμώσεις και η νέα γενιά να επιβάλλει τις ιδέες της τόσο στο δημόσιο διάλογο όσο και στην πολιτική. Η νοοτροπία έχει ήδη αλλάξει σε πολλούς νέους ανθρώπους, και κυρίως υπάρχει λογική εξέταση των πραγμάτων για τη διαμόρφωση μιας φυσιολογικής χώρας. Μια τέτοια διαδικασία βεβαίως δεν είναι πολύ εύκολη και απαιτεί χρόνο. Όμως αν δεν ξεκινήσει τώρα, η γενιά μας θα χάσει το στοίχημα, τόσο το προσωπικό της, όσο κυρίως για τη μεταλλαγή της χώρας.

Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2012

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΑΘΗ -ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΟΡΙΤΣΙΔΗ-

Η αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι αυτά που συμβαίνουν στην χώρα τα τελευταία 8 χρόνια και η παρακολούθηση ενός ντοκιμαντέρ του Κυρίου Θεοδόση Θεοδοσόπουλο. Πρόκειται για μια ταινία ντοκιμαντέρ η οποία αναφέρεται στην δίκη των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου του 1967. Προβάλλονται ντοκουμέντα από την εν λόγω δίκη με τις απολογίες του Παπαδόπουλου, του Αγγελή, του Πατακού κ.ά. Ο σκηνοθέτης ενδιάμεσα απ' τις σκηνές της δίκης παραθέτει ιστορικά ντοκουμέντα που φανερώνουν πως φτάσαμε στην Χούντα του 1967 (μεταξικό καθεστώς, Δεκεμβριανά, Εμφύλιος, δίκη Μπελλογιάννη, δολοφονία Λαμπράκη κ.ά.). Από τον φακό περνάνε σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της ταραγμένης περιόδου όπως ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου, η Μελίνα Μερκούρη και πολλοί άλλοι. Πρόκειται για ένα πολύ καλό ιστορικό ντοκιμαντέρ που παραχωρεί στην κρίση του θεατή πρωτογενές ιστορικό υλικό προς μελέτη. Στην αρχή λέω 8 τελευταία χρόνια και όχι 3 για τον παρακάτω λόγο. Η κυβέρνηση της ΝΔ πήρε την σκυτάλη χρέους από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη στα 165 δις ευρώ. Το 2009 παρέδωσε την σκυτάλη ο Κύριος Καραμανλής στα 340 δις ευρώ στον Γιώργο Παπανδρέου που ήθελε τόσο να μας σώσει. Το κακό δυστυχώς αρχίζει μετά την μεταπολίτευση, το 74’. Φτιάξαμε ένα κράτος που δεν παρήγαγε τίποτα, είχαμε την πεποίθηση ότι τα λεφτά του δημοσίου δεν θα τελειώσουν πότε, ότι μπορούμε να μην δηλώνουμε όλα όσα βγάζουμε, να φτιάξουμε ( σε παγκόσμια αποκλειστικότητα) το «γρηγορόσημο» για να γίνονται οι δουλειές μας πιο γρήγορα και κάθε είδους - ας μου επιτρέψετε την λέξη- παγαποντιά για να βγάλουμε εύκολα λεφτά, να γίνει εύκολα η δουλειά μας και όλα με γνώμονα το «εύκολα». Έγινε μεγάλη συζήτηση για μία έκφραση του Κυρίου Πάγκαλου. Το «μαζί τα φάγαμε» πρόσβαλε όλους τους Έλληνες. Όμως δυστυχώς από την πρώτη στιγμή είπα έχει δίκιο. Ο λόγος είναι απλός: Ο καθένας σε μία κατάσταση έχει το μερίδιο ευθύνης του. Άλλος μικρό, άλλος πιο μεγάλο. Όσο περνούν οι γενιές τόσο μειώνεται και φτάνει σιγά - σιγά σε μηδενικό ποσοστό η ευθύνη τους. Στο ντοκιμαντέρ λοιπόν αυτό, στην αναδρομή των γεγονότων καταλαβαίνουμε πόσο προσχεδιασμένη ήταν η Χούντα και ποιοί κρυβόταν πίσω από αυτή. Φυσικά και ξένα κεφάλαια. Η Ελλάδα βρίσκεται σε γεω-πολιτικοοικονομικό σταυροδρόμι μέγιστης σημασίας. Τις ξένες δυνάμεις αυτό τους ένοιαζε … να μην χάσουν τα «δικαιώματα» τους πάνω στην χώρα μας. Αυτό που γίνεται ακριβώς και τώρα. Το 2009 βγαίνοντας ο Κύριος Προβόπουλος ( ακόμα στην θέση Προέδρου Τράπεζας Ελλάδος) από το υπουργικό γραφείο του τότε υπουργού οικονομικών Κυρίου Παπακωνσταντίνου λέει στον ελληνικό λαό ότι το έλλειμμα θα είναι κοντά στο 12% και όχι στο 6-8% που ισχυριζόταν η προηγούμενη κυβέρνηση. Αυτό το έκανε φυσικά για να φέρει και τον υπουργό οικονομικών στην πραγματικότητα, όπως άλλωστε είχε κάνει πριν τις εκλογές με τους κ.κ Κώστα Καραμανλή και Γεώργιο Παπανδρέου ενημερώνοντας τους για την κρισιμότητα της κατάστασης. Ο Κύριος Καραμανλής παραδίδει στην ουσία την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ και στον Κύριο Παπανδρέου που με την σειρά του με το «λεφτά υπάρχουν» ανοίγει κατά την γνώμη μου τον ‘’πολιτικό του τάφο’’. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, το έλλειμμα «μαγειρεύεται» για άλλη μία φορά στην Ελλάδα και ενώ μπορούσαμε να δανειστούμε πολλά χρήματα με λίγο επιτόκιο, λέμε πάμε για πτώχευση, λέμε ότι το έλλειμμα είναι 15% και αυτό που το 2009 ήταν διαπραγματευτικό χαρτί στις ομιλίες μας με τους δανειστές μας γίνεται ο χειρότερος εφιάλτης μας και το ΔΝΤ μας χτυπάει την πόρτα. Το κακό είναι ότι τα τελευταία 30 χρόνια ζούμε με δανεικά και ξαφνικά όλοι κάναμε ότι δεν το ξέραμε. Δεν βγαίνει κανείς πριν την ΤΡΟΙΚΑ και το ΜΝΗΜΟΝΙΟ στον Ελληνικό λαό και να πει την αλήθεια και να τον ρωτήσει τι θέλετε να γίνει. Κανένας δεν δέχεται να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να κάνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις και έτσι το ΜΝΗΜΟΝΙΟ 2 ακολουθεί για πράγματα που απλά δεν έγιναν στο 1ο. Οι Έλληνες βγαίνουν για 1-2 μήνες ως ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΜΕΝΟΙ στις πλατείες αλλά τον Αύγουστο πάμε όλοι διακοπές και τον Σεπτέμβρη όλοι εξαφανισμένοι. Όλοι ζητάμε εκλογές μετά από μία περίοδο εντεταλμένης –κατ’ εμέ πάντα- υπηρεσίας του διορισμένου πρωθυπουργού Κυρίου Παπαδήμου, ο οποίος έχει διατελέσει σε όλες τις θέσεις κλειδιά σε αυτή την χώρα. Ένας γραφειοκράτης - δεν έχω κάτι προσωπικό, ίσα- ίσα εκτιμώ την ωμότητά τους - που ήταν το δεξί χέρι στα «μαγείρεμα» του ελλείμματος - με τον δανεισμό μας τότε 10 δις δραχμές – για να ενταχτούμε στην νομισματική ένωση και να πανηγυρίζουμε τα μεσάνυκτα της 1-1-2002 την ανάληψη των πρώτων χαρτονομισμάτων ευρώ από τον τότε πρωθυπουργό Κύριο Σημίτη. Στην συνέχεια ο Λουκάς Παπαδήμος μεταβαίνει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όπου μέχρι και τον διορισμό του στην Ελλάδα σαν πρωθυπουργού παραμένει εκεί. Φτάνει λοιπόν η στιγμή που όλοι οι Έλληνες περιμένουν για να δώσουν την απάντηση τους, οι εκλογές. Μπαίνει πάλι το κλασσικό και γραφικό πλέον ερώτημα – εκβιασμός ΕΥΡΩ Η’ ΔΡΑΧΜΗ και ο κόσμος τετραπλασιάζει το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, ανασταίνει την ΝΔ, θάβει το ΠΑΣΟΚ και βρίσκει αποκούμπι στην Χ.Α. Στις επόμενες 3 μέρες δεν δημιουργείτε κυβέρνηση και σε ένα μήνα πηγαίνουμε πάλι στις κάλπες. Την περίοδο μεταξύ 1ης και 2ης εκλογικής αναμέτρησης ο κόσμος «σηκώνει» 15 δις ευρώ από τις Ελληνικές τράπεζες φοβούμενοι την επιστροφή στην δραχμή. Και ενώ όλοι περιμένουν πως και πως την αναμέτρηση αυτή για να δώσουν ένα μάθημα στα μνημονικά κόμματα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ φωνάζει «δεν θέλω να κυβερνήσω… προτιμώ αντιπολίτευση» ο κόσμος επιλέγει ΕΥΡΩ και η ΝΔ βγαίνει 1ο κόμμα. Μετά από 3 μέρες σχηματίζεται κυβέρνηση συνεργασίας με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και οδηγούμαστε στο ΜΝΗΜΟΝΙΟ 3 που ψηφίστηκε μερικές μέρες πριν. Εκεί λοιπόν έγκειται η δική μας ευθύνη. Ας μην πάει κανείς να ψηφίσει, μα κανείς. Αυτό όμως στην Ελλάδα δεν γίνεται, γιατί υπάρχουν ακόμα κομματόσκυλα, δημόσιοι υπάλληλοι που αισθάνονται ακόμα και ίσως από 20-30 χρόνια υποχρέωση σε ένα κόμμα, συνδικαλιστές που βλέπουν ότι το κόμμα που τους έτρεφε τόσα χρόνια πέθανε και πρέπει να βρούνε αλλού αίμα να ρουφήξουν και φυσικά υπάρχουν πολίτες – για να μην στοχοποιώ κοινωνικές ομάδες - που απλά σκέφτονται κοντόφθαλμα για τα λεφτά τους, μη καταλαβαίνοντας ότι η αγοραστική τους αξία μετά από 4 μειώσεις μισθών, 30-32% ανεπίσημη ανεργία και 7% ύφεση έχει φτάσει σχεδόν σε μηδενικό σημείο. Το δυστύχημα είναι ότι μετά από τις όποιες θυσίες έχει κάνει ο έλληνας και για μένα λυπάμαι μόνο τους συνταξιούχους – γιατί πλήρωσαν 30-35-40 χρόνια ασφάλεια και τώρα τους λένε δεν έχεις σύνταξη, δεν έχεις φάρμακα, δεν έχεις περίθαλψη- το σύστημα και οι πολιτικοί συνεχίζουν τα ψέματα. Ξέρουν ότι όλα αυτά που ψηφίζουν δεν θα γίνουν ποτέ και θα έρθει ένα καινούριο μνημόνιο για να κάνει αυτά που δεν έκανε το προηγούμενο. Η χώρα πάσχει από έλλειψη λογικής εδώ και χρόνια. Η αλήθεια πονάει πάντα. Είναι σαν το χάπι, στην αρχή είναι αηδία όμως σε κάνει καλά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι, ό,τι έγινε ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο. Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν τους διέπει η ανικανότητα. Πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι εμείς τους επιλέγουμε τόσα χρόνια τώρα. Θα κλείσω λέγοντας ότι πάνω από όλα πρέπει να αλλάξουμε ΕΜΕΙΣ!!!!! Να είστε όλοι καλα….. Θεοδόσης Κοριτσίδης

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ -ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΟΛΙΤΗ-

Η αφορμή που μου δόθηκε για να γράψω το παρακάτω κείμενο είναι όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα δύο τελευταία χρόνια. Όλοι όπως ξέρουμε από την αρχαιότητα η χώρα μας αποτελούσε σημείο αναφοράς για όλο τον κόσμο. Αυτό συνέβη λόγω της ιστορίας της η οποία γράφτηκε με χρυσά γράμματα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, το χρυσό αιώνα του Περικλή; τον Κολοσσό της Ρόδου που συγκαταλέγεται στα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου; Τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν τους περασμένους αιώνες; Είναι πολλά αυτά τα οποία μας έρχονται στο μυαλό αναφορικά με τη χώρα μας. Παρότι στο πέρασμα των αιώνων η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα όπως είναι για παράδειγμα η υποδούλωση στους Τούρκους, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, ο Α και Β Παγκόσμιος Πόλεμος, τα Δεκεμβριανά, τα Ιουλιανά και η Χούντα των Συνταγματαρχών κατάφερε να μείνει ζωντανή στο πέρασμα των χρόνων. Ωστόσο φτάνοντας στο σήμερα η χώρα μας ίσως περνάει την πιο δύσκολη απ’ όλες τις περιόδους της, τόσο της αρχαίας όσο και της σύγχρονης ιστορίας της . Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει πλέον στον υπέρτατο βαθμό την Ελλάδα, οι δείκτες της ανεργίας έχουν ανέβει σε πολύ μεγάλο βαθμό, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) βρίσκεται σε δυσθεώρητα ύψη, οι μειώσεις μισθών διαδέχονται η μια την άλλη και η κατρακύλα της χώρας δεν έχει τελειωμό. Το ερώτημα που γεννάται στον καθένα από εμάς είναι το εξής. Με ποιον τρόπο μπορεί να αλλάξει η εικόνα της χώρας μας προς το καλύτερο έχοντας ως κύριο στόχο την ομαλή έξοδο από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας εδώ και δύο χρόνια. Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα μπορεί να δοθεί σε πρώτη φάση από τον Υπουργό Οικονομικών της χώρας μας κύριο Στουρνάρα ο οποίος εάν θέλει το όνομά του να μείνει στην ιστορία και όχι να θαφτεί στα χρονοντούλαπα θα πρέπει επιτέλους να μας παρουσιάσει ένα σχέδιο άμεσης εξόδου από την οικονομική κρίση, το οποίο δε θα στηρίζεται σε λόγια, παχυλές υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες αλλά θα πρέπει να στηρίζεται σε σωστό σχέδιο και στρατηγική. Το σχέδιο στο οποίο αναφέρομαι θα μπορούσε να έχει ως πιθανή ονομασία την παρακάτω «Οικονομικό Σχέδιο Σωτηρίας της Ελλάδας» και θα μπορούσε να εκπονηθεί με την άμεση συνεργασία όλων των Ελλήνων οικονομολόγων υπό την αιγίδα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο θεωρείται ένα από τα καλύτερα Οικονομικά Πανεπιστήμια παγκοσμίως. Μόνο με αυτό τον τρόπο λοιπόν θα καταφέρουν να πειστούν οι εταίροι μας τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τα σημαντικά βήματα της Ελλάδας φτάνοντας εν τέλει σε οριστική συμφωνία τόσο για την επιμήκυνση του Ελληνικού Χρέους όσο και την αποπληρωμή του σε λιγότερα χρόνια από τι προβλέπεται με τις υπάρχουσες συνθήκες.

ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΠΕΡΑΚΗ-

Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο προσδοκώ στο τέλος του να συμβούν δύο πράγματα απ τη μεριά σας. Πρώτον να μην σας κουράσει η ανάγνωση του και δεύτερον και κυριότερο να σας βρει εν μέρει, αν όχι ολοκληρωτικά, σύμφωνους η άποψη που θα εκφραστεί. Πριν ξεκινήσω να τονίσω ότι πρόκειται για την δική μου προσωπική γνώμη, την οποία δεν επιβάλλω σε κανέναν! Απλά σας την παραθέτω στο κείμενο που ακολουθεί. Θα προσπαθήσω λοιπόν σε λίγες γραμμές ενός κειμένου να σας παραθέσω τις σκέψεις μου γι αυτό το φαινόμενο που τείνει να πάρει τεράστιες διαστάσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο, το φαινόμενο του φασισμού! Θα μπορούσαμε ίσως να μιλάμε για μέρες ολόκληρες για να φτάσουμε σε ένα λογικό συμπέρασμα γι αυτό το "πρόβλημα", αν θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι, της σύγχρονης κοινωνίας. Συγκεκριμένα για την Ελλάδα μια λύση θα ήταν να πούμε πως η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια, έχει στρέψει τον κόσμο στα άκρα. Είναι όμως η στροφή προς τα άκρα η λύση για όλα αυτά? Δεν νομίζω! Ο φασισμός λοιπόν ως κάποια μορφής ιδεολογία έχει τρυπώσει για τα καλά στην καθημερινότητα των Ελλήνων δημιουργώντας "οπαδούς" σε όλες τις ηλικίες, χωρίς να παίζει κάποιο ρόλο η ταξική θέση στην κοινωνία, αυτών των ανθρώπων. Ίσως οι πολύ νεότεροι σε ηλικία δεν γνωρίζουν πως αρκετά χρόνια πριν οι Έλληνες μετανάστευαν στην Αμερική, στην Αυστραλία, στην Γερμανία, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους πολλοί συνάνθρωποι μας διαλέγουν την χώρα μας, για ένα καλύτερο αύριο, ασχέτως αν σαν χώρα αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν μπορεί να το προσφέρει! Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία που απλά κλείνουν τα μάτια τους στην πραγματικότητα, ξεχνώντας τα χρόνια προσφυγιάς των Ελλήνων, δεν θα κάνω κανένα σχόλιο. Οι νεότεροι όμως, που ίσως δεν έχουν μια ολοκληρωμένη γνώμη και άποψη περί ιδεολογικών αντιλήψεων είναι έρμαιο, ας το πούμε "συλλόγων", που αναπαραγάγουν τον φασισμό ως την μόνη λύση στα όποια προβλήματα της χώρας!!! Το φαινόμενο λοιπόν του φασισμού, χωρίς ποτέ κανείς να έχει καταφέρει να το προσδιορίσει ακριβώς σαν ιδεολογία, για μένα εκφράζει την αντιδημοκρατική αντίληψη, τις απόλυτες αποφάσεις, ακόμη και την βία σε πολλές περιπτώσεις. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, όλοι λίγο πολύ, έχουμε γίνει μάρτυρες περιστατικού βίας με αφορμή το φασιστικό "ιδεώδες"... Στο σχολείο, στο γήπεδο, στη δουλειά, στην καθημερινότητα μας γενικότερα και κάπου εδώ έχω να σας ρωτήσω το εξής: Τον χρειαζόμαστε στ αλήθεια? Ας μας προβληματίσει όλους ανεξαιρέτως ιδεολογικών απόψεων αυτό το ερώτημα! Κάποτε συμπατριώτες μας Έλληνες έδιναν τη ζωή τους για να πολεμήσουν τον φασισμό και τον ναζισμό. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας προβληματίζει για το πόσο στην ουσία χρειαζόμαστε τον φασισμό στη ζωή μας, αυτές τις ρατσιστικές αντιλήψεις και τι βίαιη συμπεριφορά εναντίον χιλιάδων συνανθρώπων μας που είτε νόμιμα είτε παράνομα βρέθηκαν στη χώρα μας. Αν λοιπόν πιστεύετε πως η λύση για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης στη χώρα μας είναι ο ξυλοδαρμός ή οποιαδήποτε άλλη μορφή σωματικής και ψυχολογικής βίας σ αυτούς τους ανθρώπους τότε συγνώμη αλλά είστε πολλά χρόνια πίσω. Ναι πίσω, σε εποχές που ο φασισμός είχε κι εκείνος μια κάποια ακμή στις κοινωνίες διαφόρων χωρών. Σ αυτά τα χρόνια αγαπητοί αναγνώστες, προσπαθούν να μας γυρίσουν κάποιοι, δρώντας ανεξέλεγκτα, χωρίς περιορισμούς στο πως θα χειριστούν καταστάσεις και περιστατικά ωμής βίας. Για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι το "πέρασμα" του φασισμού στους νέους, οι φασιστικές αντιλήψεις τους και οι χαμηλού επιπέδου γνώσεις τους περί αντιμετώπισης λαθραίας εισβολής σε κάποια χώρα, να γίνουν οι μόνες απαντήσεις για όλους εμάς. Τους ακούμε να μιλάνε για πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια. Δεν θυμάμαι ποτέ ο Χριστός να είπε ότι είναι φρόνιμο να βιαιοπραγείς σε συνανθρώπους σου επειδή προέρχονται από άλλη χώρα και στη δική σου βρίσκονται χωρίς βίζα παραμονής. Δεν πιστεύω (κι ελπίζω να μην συμβαίνει) κάποιος γονιός σε μια "υγιή" οικογένεια να μαθαίνει στα παιδιά του τη βία σε ανθρώπους με διαφορετικό χρώμα δέρματος! Φτάνουμε στη πατρίδα! Τι είναι άραγε ο πατριωτισμός? Τι σχέση έχει με τον φασισμό? Θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως, ΚΑΜΙΑ. Απλά όλοι εκείνοι που ασπάζονται τον φασισμό χρησιμοποιούν την έννοια του πατριωτισμού για να καλύψουν τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα του φασισμού. Είναι δύο έννοιες οι οποίες εύκολα μπερδεύονται και το ίδιο εύκολα τις ξεχωρίζεις! Μην ενδίδετε τόσο εύκολα λοιπόν στα λόγια ενός φασίστα που θα ισχυριστεί πως αγαπάει την πατρίδα του περισσότερο από εσάς. Το ενδεχόμενο να μισεί οποιονδήποτε με διαφορετική ιθαγένεια από εκείνον είναι πολύ μεγαλύτερο απ όσο μπορείτε να φανταστείτε! Μίσος, ένα συναίσθημα από το οποίο ο φασισμός "τρέφεται", συναίσθημα που τον βοηθάει να "επιβιώνει" ανάμεσα μας, να διαιωνίζεται. Το μίσος μας συχνά μας ωθεί στα άκρα, αλλά θα ήταν πολύ απλό να πούμε πως αυτό μόνο φταίει για την έξαρση του φαινομένου στις μέρες μας. Αντίδραση? Μα τι θα καταφέρουμε με το να περάσουμε στα παιδιά μας μια ιδεολογία την οποία δεν μπορούμε αντικειμενικά να την προσδιορίσουμε? Μια ιδεολογία όπου η βία επιτρέπεται, απλά μόνο σε "βάρβαρους"? Κι ας βγουν όλοι αυτοί που τον ασπάζονται να πουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τον εαυτό τους ίσως τον πείσουν! Εμένα πλέον δεν μπορούν! Εφόσον έχουμε φτάσει στο σημείο να μας προλαβαίνουν τα γεγονότα, ξυλοδαρμοί, ενέδρες και ψυχολογική βία μέσω ενός κινήματος "πατριωτών", που μέλημα τους είναι η "εξυγίανση" της Ελληνικής κοινωνίας προωθώντας την βία, είμαστε πλέον στο σημείο που πρέπει να αναρωτηθούμε, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι ακολουθώντας τα βήματα του φασισμού? Ανυπομονούσα να φτάσω σ αυτό το σημείο το κείμενο για να σας γράψω το εξής: Μήπως ο φασισμός μας κάνει να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας? Το "αγαπάτε αλλήλους" δηλαδή ειπώθηκε μόνο για τους ομοεθνής και όχι γενικά για τον συνάνθρωπο μας? Κλείνοντας, γιατί ίσως και να κούρασα, ελπίζω πως δεν παρεξηγήθηκα, διότι το ανέφερα και στην αρχή του κειμένου πρόκειται για προσωπική άποψη, την οποία δεν επιβάλλω και αν σε κάποια σημεία χρησιμοποιήθηκε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο είναι γιατί ελπίζω πως δεν είμαι μόνος μου σ αυτό! Θα μπορούσα να γράψω ακόμη πολλά και ίσως να συμβεί στο μέλλον (αν και θα προτιμούσα να μην μου δοθεί η αφορμή να το κάνω) όμως διαλέγω να σταματήσω εδώ, για τώρα! Δεν ελπίζω πως κάποιος "φασίστας" θα αλλάξει γνώμη! Ελπίζω όμως πως πολλοί από εσάς που ίσως κάποτε να τον ακολουθούσατε, τώρα θα το σκεφτείτε μερικές φορές παραπάνω, όχι για μένα, ούτε για σας... Για το μέλλον! Για τα παιδιά και τα εγγόνια που θα αφήσουμε πίσω μας! Υ.Γ. 1: Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες και οι "φίλοι" μας νεοέλληνες φασίστες... Υ.Γ.2: Imagine all the people, living life in piece...!

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΕΡΑ

Τη μέρα ψήφισης των μέτρων, την 7η Νοεμβρίου, έλαβαν χώρα στην ελληνική Βουλή αρκετά κωμικοτραγικά περιστατικά και προέκυψαν πολλά ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από νωρίς το πρωί όταν ο κ. Τσίπρας κατήγγειλε ότι είναι αντισυνταγματικό να περάσουν τα μέτρα σε ένα άρθρο και κάλεσε το προεδρείο της Βουλής να ψηφίσουν οι βουλευτές επ’ αυτού. Εκείνη τη στιγμή η πλειοψηφία των βουλευτών της συμπολίτευσης απουσίαζε και αυτό έφερε αλαλούμ, καθώς ο πρόεδρος της Βουλής ‘’μπέρδεψε’’ το αποτέλεσμα, μιας και τα μελή της αντιπολίτευσης υπερτερούσαν, και επικαλούμενος τον κανονισμό της Βουλής πήρε την απαραίτητη παράταση χρόνου ώστε να επιστρέψουν άρον – άρον στο Κοινοβούλιο οι βουλευτές της συγκυβέρνησης. Αστείο περιστατικό αναμφίβολα, που δείχνει ότι πολλοί βουλευτές δεν έχουν καταλάβει ούτε το ρόλο τους, ούτε τις υποχρεώσεις τους. Η μέρα βέβαια, επιφύλασσε και άλλα παρόμοια περιστατικά, με κορυφαίο όλων την έκτακτη τροπολογία που έφερε ο υπουργός Οικονομικών και αφορούσε την ένταξη των υπαλλήλων της Βουλής στο ενιαίο μισθολόγιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι οι πιο προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι, για ποιο λόγο ο υπουργός έφερε τη συγκεκριμένη τροπολογία την ώρα της ψήφισης των νέων μέτρων. Ως άνθρωπος καχύποπτος πιστεύω ότι εξυπηρετούσε κυβερνητικές σκοπιμότητες η επιλογή της συγκεκριμένης μέρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αντέδρασαν , και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ ‘’χάιδεψε’’ τους υπαλλήλους της Βουλής, δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι κλείνει το μάτι σε κάστες που ευεργετήθηκαν τα μέγιστα κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο υπουργός κακώς έπραξε αποσύροντας για την ώρα την τροπολογία, αλλά από την άλλη είναι δύσκολο για όλους τους βουλευτές να πάνε κόντρα στα δικά τους παιδιά, κόντρα σε μια κατάσταση που οι ίδιοι δημιούργησαν και ανέχτηκαν τόσα χρόνια κόντρα στο λαϊκό αίσθημα… Τα περιβόητα μέτρα τελικά πέρασαν με 153 ‘’ναι’’. Ενδεχομένως η συγκυβέρνηση να περίμενε περισσότερες θετικές ψήφους. Αντ’ αυτού, είχαμε 6 διαγραφές στο ΠΑΣΟΚ και 1 στη ΝΔ. Με 153 βουλευτές, η κυβέρνηση είναι αρκετά τραυματισμένη και δεν είναι πιθανή η μακροημέρευσή της. Η ΔΗΜΑΡ, με εξαίρεση δυο βουλευτές της που ψήφισαν ‘’όχι’’, επέλεξε με το ‘’παρών’’ μια μεσοβέζικη τακτική και η στήριξή της στην κυβέρνηση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Με την ψήφιση των μέτρων, η κυβέρνηση θα αρχίσει να μετρά αντίστροφα για την πτώση της. Αφενός διότι δεν έχει κανένα λαϊκό έρεισμα, αφετέρου οι άλλοι δυο κυβερνητικοί εταίροι δεν διανύουν και την καλύτερη περίοδό τους. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε τα τελευταία 3 χρόνια έχει χάσει τεράστιο κομμάτι των παραδοσιακών δυνάμεων που το στήριζαν και ωθείται στον πολιτικό αφανισμό. Αλλά δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ. Με την επικύρωση των πολύ σκληρών μέτρων, που πάνε το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων 50 χρόνια πίσω, το πολιτικό προσωπικό που διαφέντευε τις τύχες της χώρας τόσα χρόνια επικύρωσε και τον πολιτικό του θάνατο, μιας και είναι πλήρως απονομιμοποιημένο στα μάτια του εκλογικού σώματος. Εκτός αυτού, με τη σταδιακή διάλυση του ΠΑΣΟΚ, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, του κεντρώου και αριστερού χώρου μένει πολιτικά άστεγο. Δημιουργούνται τρεις πόλοι, που θα διχάσουν ακόμα περισσότερο την ελληνική κοινωνία. Από τη μια μεριά οι πιστοί του μνημονίου, που εκφράζονται από τον κ. Σαμαρά και τη ΝΔ, από την άλλη οι αντιμνημονιακοί με τον ΣΥΡΙΖΑ και ο τρίτος και επικίνδυνος πόλος της Χρυσής Αυγής, η οποία ακόμα και την ημέρα της ψήφισης των μέτρων επέδειξε με τη στάση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της προσβλητική συμπεριφορά απέναντι στο θεσμό του Κοινοβουλίου. Επιπροσθέτως, με τα μέτρα που ψηφίστηκαν, η Ελλάδα όπως την ξέραμε, με το υποτυπώδες, αλλά υπαρκτό, κοινωνικό κράτος παύει να υπάρχει. Τα όποια εργασιακά δικαιώματα είχαν μείνει όρθια, γκρεμίζονται και το κράτος θα καταρρεύσει, καθώς μόνο ένας με παρωπίδες δεν θα μπορούσε να δει ότι οι πολίτες δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθούν στη συνεχιζόμενη φορολογία και στις περικοπές. Τα νούμερα δεν θα βγουν και δεν πρόκειται να σημειωθεί κάποια θεαματική αλλαγή στα άδεια κρατικά ταμεία. Τέλος, την ημέρα ψήφισης των μέτρων, παρατηρήθηκε μια ραγδαία άνοδος της διάθεσης των Ελλήνων να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις. Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας ανησυχούν, εκφράζονται, διαδηλώνουν και παίρνουν μέρος στο δημόσιο διάλογο. Αυτή είναι η ‘’βουβή πλειοψηφία’’ που αρχίζει να παίρνει πρωτοβουλίες. Αν είχαμε επιδείξει όλοι μας ανάλογη διάθεση όλα τα προηγούμενα ‘’ανέμελα’’ χρόνια, ενδεχομένως να μην είχαμε φτάσει σε αυτό το σημείο, μιας και αφενός θα ήμασταν καλύτερα πληροφορημένοι και αφετέρου θα ξέραμε συνειδητά ποιος πολιτικός φορέας μπορεί να μας εκπροσωπήσει. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και όλοι όσοι ανησυχούν για το παρόν και το μέλλον της χώρας πρέπει να είναι σε επιφυλακή. Όπως και να έχει, η 7η Νοεμβρίου θα μείνει για όλους τους παραπάνω λόγους με μελανό χρώμα στην πολιτική και κοινωνική ιστορία της χώρας.

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΕΤΡΑ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΑ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουν ψηφιστεί ακόμα τα περιβόητα μέτρα από τη Βουλή. Είτε τα εγκρίνουν οι βουλευτές είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι αυτή η ιδιόμορφη κυβέρνηση συνεργασίας έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα τον διαθέσιμο πολιτικό της χρόνο. Με αφορμή τα άγρια μέτρα που απαιτεί η τρόικα για την αποδέσμευση των 31,5 δις. ευρώ, οι εσωκομματικό τριγμοί που έχουν υποστεί το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ είναι μεγάλοι και απειλούν ευθέως τη συνοχή των κομμάτων. Στο ΠΑΣΟΚ το καθημερινό ‘ξεκατίνιασμα’ των στελεχών και οι τάσεις απόσχισης έχουν φουντώσει. Ήδη έχουν αποχωρήσει από το Κίνημα πολλά στελέχη και άλλα είναι με το ένα πόδι στην έξοδο. Ξαφνικά όλοι θέλουν να γίνουν αρχηγοί και να ηγηθούν νέων κομμάτων. Και ενώ το δηλώνουν απροκάλυπτα, εξακολουθούν να παραμένουν στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ! Βουλευτές παραδέχονται δημόσια ότι μετέχουν σε διεργασίες για την ίδρυση νέων κομμάτων και το κόμμα στο οποίο σήμερα ανήκουν δεν τους διαγράφει... Αυτά τα τραγελαφικά γεγονότα δείχνουν την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το άλλοτε πανίσχυρο κόμμα της Κεντροαριστεράς. Και στη ΔΗΜΑΡ όμως τα πράγματα δεν είναι ρόδινα. Με βαριά καρδιά ο κ. Κουβέλης λέει ότι δεν θα ψηφίσει τα μέτρα, αλλά κάποιοι βουλευτές του κόμματος είναι έτοιμοι να τα υπερψηφίσουν, κόντρα στην επίσημη κομματική γραμμή, με την αιτιολογία ότι αν δεν πάρουμε τα μέτρα, δεν θα πάρουμε και τα χρήματα και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την άτακτη χρεοκοπία και την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Ο κ. Σαμαράς προσπαθεί να κρατήσει την κυβερνητική συνοχή αλλά ξέρει ότι είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα, το οποίο κατά τα φαινόμενα έχει ήδη αποτύχει και η κυβέρνηση δεν θα αντέξει πολύ. Και γι’ αυτό δεν ευθύνονται μόνο τα εσωκομματικά προβλήματα που έχουν τα άλλα δυο κόμματα της συμπολίτευσης, με αφορμή την ψήφιση των μέτρων. Η κυβέρνηση όταν σχηματίστηκε πριν από περίπου 4 μήνες, στην προγραμματική της συμφωνία ανέφερε ότι θα αγωνιστεί για την αναθεώρηση των όρων της δανειακής σύμβασης. Ακόμα, για την κυβέρνηση άμεση προτεραιότητα είχαν τα ζητήματα αναπτυξιακής ανασυγκρότησης, κοινωνικής προστασίας των πολιτικών που δεν συνδέονται με το Μνημόνιο. Τέλος, υπήρχαν αναφορές για την μείωση της ανεργίας, τις μη απολύσεις στο δημόσιο, την αύξηση του αφορολόγητου και τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Από τα παραπάνω δεν έχει πραγματοποιηθεί τίποτα απολύτως. Και αυτό είναι το πολιτικό πρόβλημα που απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση τόσο νωρίς. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε, αλλά καλείται να ψηφίσει και νέες περικοπές, αν και υποστήριζε αρχικά ότι δεν θα απαιτούνταν νέα οριζόντια μέτρα. Έχει χάσει τα όποια κοινωνικά ερείσματα μπορεί να διέθετε και το τέλος της είναι προδιαγεγραμμένο. Εκτός από το τέλος της παρούσας κυβέρνησης, πλησίασε, αν δεν έχει έρθει ακόμα, και το τέλος της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας. Τόσο των πολιτικών και των κομμάτων, όσο και των ψηφοφόρων. Η κοινωνία εδώ και πολλούς μήνες βράζει και δεν αντέχει άλλη λιτότητα. Πολιτικά πρόσωπα που κυριάρχησαν στην πολιτική μας ζωή τις τελευταίες δεκαετίες, αμφισβητούνται πλέον ευθέως, έχουν απαξιωθεί και κυρίως δεν πείθουν τους ψηφοφόρους. Ακόμα και το κυρίαρχο όλα αυτά τα χρόνια ΠΑΣΟΚ, σχεδόν συνώνυμο της Μεταπολίτευσης, έχει βαλτώσει δημοσκοπικά και με μεγάλη δυσκολία θα κατορθώσει να ανακόψει την καθοδική του πορεία. Το ΠΑΣΟΚ είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για να μας δείξει ότι είμαστε μπροστά στο τέλος εποχής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και της νοοτροπίας που κυριάρχησε στη χώρα τα τελευταία 38 χρόνια. Από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, ελάχιστοι θα επιβιώσουν. Ήδη αρκετοί είναι τοποθετημένοι στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Μόνο όσοι εργασθούν, έστω και τώρα, έντιμα και ειλικρινά υπέρ του λαού θα καταφέρουν να σωθούν και να εξιλεωθούν. Αλλιώς θα σαρωθούν όλοι μπροστά στο κόστος του μνημονίου και της λιτότητας. Όπως και να έχει, οι αλλαγές έχουν αρχίσει να πραγματοποιούνται και το νέο σκηνικό δειλά – δειλά να διαμορφώνεται.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ;

  Ο Κασσελάκης λοιπόν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά του πρώτου γύρου και είναι από χθες ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν ειπωθεί πολλά τα οποί...