Στη Σύνοδο κορυφής της Ε.Ε που έγινε πρόσφατα, οι πλούσιες χώρες του Βορρά με ξεκάθαρο ηγέτη τη Γερμανία, επικράτησαν. Ενόψει της Συνόδου, υπήρχαν ελπίδες πως θα υπάρξει πραγματική βούληση για τις φτωχές χώρες του Νότου που πλήττονται από την κρίση. Είχαν ενταθεί οι ανησυχίες εκείνων των ηγετών που θεωρούσαν επιτακτική την έκδοση ευρωομολόγου για τις προβληματικές οικονομίες των χωρών της περιφέρειας. Ενώ υπήρχαν και κάποιοι αρκετά φιλόδοξοι που μιλούσαν για την αναγκαιότητα κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής η οποία δεν θα περιορίζεται μόνο στο ευρώ αλλά θα καλύπτει ένα ευρύτερο και συνολικό φάσμα οικονομικής και φορολογικής πολιτικής. Αντ’ αυτού, υπήρξε μια γενικόλογη συζήτηση και η δέσμευση για την υιοθέτηση ενός μόνιμου ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθεροποίησης των κρατών – μελών της ευρωζώνης, ο οποίος θα μπει σε ισχύ από το 2013. Στο σημείο αυτό επικράτησαν και πάλι οι γερμανικές θέσεις, καθώς στο μηχανισμό θα προβλέπεται ακόμα και η συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της Ευρωζώνης έχουν επιφορτιστεί με τη διαμόρφωση του μηχανισμού και αποτελέσματα αναμένονται μέσα στη χρονιά.
Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά του γενικότερου κλίματος που κυριάρχησε στη Σύνοδο κορυφής. Επικράτησε η πολιτική αδράνεια της ευρωπαϊκής ηγεσίας και τα οικονομικά συμφέροντα των πλούσιων χωρών του Βορρά. Η Ε.Ε. αν και διαθέτει Πρόεδρο, ο τελευταίος είναι ένας πολιτικός χωρίς ηγετικές ικανότητες, και δεν φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη σωτηρία της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Είνια έρμαιο στις διαθέσεις της Γερμανίας, και δευτερευόντος της Γαλλίας. Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν μπορεί ή καλύτερα δεν θέλει να αναγνωρίσει και κυρίως να επιλύσει το πρόβλημα της ευρωζώνης. Και το πρόβλημα αυτό δεν είναι απλώς νομισματικό, όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, αλλά καθαρά οικονομικό. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η αδυναμία της Ε.Ε. να συζητήσει τα πραγματικά προβλήματα και τις λύσεις της οικονομικής κρίσης. Ουδεμία κουβέντα έγινε για κοινή οικονομική πολιτική, μιας και η Γερμανία μαζί με τους συμμάχους της δεν είναι διατεθειμένοι να συμβάλλουν στη σωτηρία του ευρώ και προτιμούν να μείνουν προσκολλοιμένοι στο εθνικό συμφέρον και μόνο. Πιστέυουν ότι ενδεχόμενη «συμμετοχή» τους στο όλο και αυξανόμενο δημόσιο χρέος των χωρών του Νότου, θα τις συμπαρασύρει στη δίνη της κρίσης.
Η ΟΝΕ, είτε είναι κάποιος υπέρμαχός της είτε πολέμιός της, αποτελεί δομικό στοιχείο της Ε.Ε. και ενδεχόμενη διάλυσή της θα επέφερε οικονομική αναταραχή, ραγδαία ύφεση και κατακόρυφη πτώση του βιωτικού επιπέδου και των αναπτυξιακών προοπτικών των κρατών – μελών. Η οικονομική διακυβέρνηση αποτελεί μια αναγκαιότητα, αν τα μέλη επιθυμούν τη διατήρηση του κοινού νομίσματος. Αυτό που πρέπει να απασχολήσει άμεσα την Ε.Ε. και τα κράτη – μέλη, είναι η μεταφορά αρμοδιοτήτων από το εθνικό στο υπερεθνικό. Η κοινή ευρωπαίκή οικονομική διακυβέρνηση θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στην κρίση και θα συμβάλλει ώστε η Ευρώπη να μπορεί να ανταγωνιστεί τις οικονομίες της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών στο νέο παγκοσμιοποιημένο σύστημα που γοργά διαμορφώνεται. Τη στιγμή αυτή, η προοπτική μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης μένει στάσιμη. Όπως στάσιμη παραμένει και η κοινή ευρωπαϊκή ανάπτυξη και πρόοδος. Οι ανισότητες είναι μεγάλες στην Ε.Ε. και δεν προβλέπεται άμεσα οικονομική και κοινωνική σύγκλιση. Οι ευρωπαϊκές εκκρεμότητες είναι πάρα πολλές και όσο δεν θέτονται επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα οικονομικής πολιτικής και της πολιτικής ενοποίησης, τότε όλο και πιο γρήγορα θα επέλθει η διάλυση της ευρωζώνης και της Ε.Ε
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΡΟΛΟΥ
Πριν λίγες μέρες, μετά από αρκετό καιρό, η Εκκλησία αποφάσισε να μιλήσει στους πιστούς για την οικονομική κρίση, και ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε την κυβέρνηση και ανέφερε μεταξύ άλλων στο φυλλάδιο Προς το Λαό που μοιράστηκε, ότι «είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυρίαρχων – δανειστών μας. Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη, αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας». Είναι πολλοί οι μητροπολίτες που όχι μόνο συμφώνησαν με το ύφος του φυλλαδίου, άλλα πιστεύουν πως έπρεπε να μοιραστεί στους πιστούς εδώ και καιρό. Από την άλλη, τα κόμματα διχάστηκαν ανάμεσα σε αυτά που υποστηρίζουν τον πολιτικό λόγο της Εκκλησίας, και σε εκείνα που την εγκαλούν να μείνει πιστή στα εκκλησιαστικά της ζητήματα και μόνον. Με αφορμή, το διάγγελμα «Προς τον Λαό», αναζωπυρώθηκε για άλλη μια φορά η συζήτηση για το αν μπορεί η Εκκλησία να κάνει πολιτική.
Διαχρονικά η Εκκλησία ενδιαφερόταν για τα οίκου της και βρισκόταν σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν όμως πίστευε ότι τα δικαιώματά της ή οι αξίες της θίγονταν, προχωρούσε σε κινητοποιήσεις. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία με τις ταυτότητες, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε αποφασίσει να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Τότε λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση καθώς οι συλλογές υπογραφών και τα συλλαλητήρια ήταν μαζικά. Πρόσφατα, η προεκλογική δέσμευση του κ. Παπανδρέου για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας ξεσήκωσε εκ νέου τους Ιεράρχες. Ακόμα, επίκειται νέος ξεσηκωμός με αφορμή την κάρτα του πολίτη που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω τις πολλές φορές που η Εκκλησία υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και αναφέρεται στα καυτά εθνικά θέματα, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολλές οι φορές που οι Ιεράρχες κάνουν πολιτική με την ευρεία έννοια του όρου. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό και κατακριτέο, όμως είναι υποκριτικό όταν πολλοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας απαρνούνται τον πολιτικό μανδύα και τονίζουν ότι μιλούν πάντα στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ο λαός έχει τη δύναμη, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (π.χ. εκλογές) να εκφράζει τη βούλησή του για το εθνικό συμφέρον, όποτε αυτό διακυβεύεται, και δεν πρέπει κάποιοι ιεράρχες να θέλουν να δράσουν «ελέω Θεού». Ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας, όμως οι Ιερείς δεν πρέπει να μιλούν ακραία και να νομίζουν ότι εκπροσωπούν την κοινή γνώμη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αν θελήσουμε να την εξετάσουμε ως πολιτική δύναμη, είναι αρκετά συντηρητική, οπισθοδρομική και φοβική. Αντιστέκεται στις αμβλώσεις, στο προγαμιαίο σεξ και στην ομοφυλοφιλία την ίδια στιγμή που όλα αυτά αποτελούν πραγματικότητα, την οποία έχει δεχθεί η ελληνική κοινωνία. Αντιστέκεται, για παράδειγμα, στην κατασκευή μουσουλμανικοί τεμένους, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αποδεχθεί την ανεξιθρησκία. Πρέπει η Εκκλησία να καταλάβει ότι όλοι οι πιστοί, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, πρέπει να έχουν το δικό τους χώρο λατρείας και προσευχής, και όχι να περιθωριοποιούνται και να λιντσάρονται, γιατί πολύ απλά η περιθωριοποίηση αργά ή γρήγορα φέρνει αντίδραση με άσχημα αποτελέσματα. Αντιστέκεται σε ένα μάθημα Θρησκειολογίας στα ελληνικά σχολεία και προάγει το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο όπως γίνεται αποτελεί μια ορθόδοξη κατήχηση και μόνο.
Είναι πολλά τα περιστατικά στα οποία μπορεί να αναφερθεί κανείς, όμως το συμπέρασμα είναι ότι η Εκκλησία πρέπει να κοιτάει τα του οίκου της. Να ασχοληθεί με τα θέματα της πίστεως, να προσφέρει, όπως πράγματι κάνει, τη χείρα βοηθείας στους φτωχούς και τους μη προνομιούχους συμπολίτες μας, ανεξαρτήτου χρώματος, και τέλος να κάνει πράξη τα ουσιαστικά – ανθρωπιστικά μηνύματα της Ορθοδοξίας. Είναι καιρός οι προοδευτικοί Ιεράρχες και ειδικότερα ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε η Εκκλησία να παραμείνει αφοσιωμένη στο αξιοζήλευτο ανθρωπιστικό έργο που προσφέρει, και όχι να φαίνεται στα μάτια του κόσμου ως μια οιονεί συντηρητική πολιτική δύναμη.
Διαχρονικά η Εκκλησία ενδιαφερόταν για τα οίκου της και βρισκόταν σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση, όταν όμως πίστευε ότι τα δικαιώματά της ή οι αξίες της θίγονταν, προχωρούσε σε κινητοποιήσεις. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ιστορία με τις ταυτότητες, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη είχε αποφασίσει να μην αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες. Τότε λίγο έλειψε να πέσει η κυβέρνηση καθώς οι συλλογές υπογραφών και τα συλλαλητήρια ήταν μαζικά. Πρόσφατα, η προεκλογική δέσμευση του κ. Παπανδρέου για φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας ξεσήκωσε εκ νέου τους Ιεράρχες. Ακόμα, επίκειται νέος ξεσηκωμός με αφορμή την κάρτα του πολίτη που σχεδιάζει η κυβέρνηση.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, αν συνυπολογίσουμε στα παραπάνω τις πολλές φορές που η Εκκλησία υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και αναφέρεται στα καυτά εθνικά θέματα, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πολλές οι φορές που οι Ιεράρχες κάνουν πολιτική με την ευρεία έννοια του όρου. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό και κατακριτέο, όμως είναι υποκριτικό όταν πολλοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας απαρνούνται τον πολιτικό μανδύα και τονίζουν ότι μιλούν πάντα στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων. Ο λαός έχει τη δύναμη, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες (π.χ. εκλογές) να εκφράζει τη βούλησή του για το εθνικό συμφέρον, όποτε αυτό διακυβεύεται, και δεν πρέπει κάποιοι ιεράρχες να θέλουν να δράσουν «ελέω Θεού». Ο καθένας έχει τη γνώμη του για τα πολιτικά ζητήματα της χώρας, όμως οι Ιερείς δεν πρέπει να μιλούν ακραία και να νομίζουν ότι εκπροσωπούν την κοινή γνώμη.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αν θελήσουμε να την εξετάσουμε ως πολιτική δύναμη, είναι αρκετά συντηρητική, οπισθοδρομική και φοβική. Αντιστέκεται στις αμβλώσεις, στο προγαμιαίο σεξ και στην ομοφυλοφιλία την ίδια στιγμή που όλα αυτά αποτελούν πραγματικότητα, την οποία έχει δεχθεί η ελληνική κοινωνία. Αντιστέκεται, για παράδειγμα, στην κατασκευή μουσουλμανικοί τεμένους, τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει αποδεχθεί την ανεξιθρησκία. Πρέπει η Εκκλησία να καταλάβει ότι όλοι οι πιστοί, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, πρέπει να έχουν το δικό τους χώρο λατρείας και προσευχής, και όχι να περιθωριοποιούνται και να λιντσάρονται, γιατί πολύ απλά η περιθωριοποίηση αργά ή γρήγορα φέρνει αντίδραση με άσχημα αποτελέσματα. Αντιστέκεται σε ένα μάθημα Θρησκειολογίας στα ελληνικά σχολεία και προάγει το μάθημα των Θρησκευτικών, το οποίο όπως γίνεται αποτελεί μια ορθόδοξη κατήχηση και μόνο.
Είναι πολλά τα περιστατικά στα οποία μπορεί να αναφερθεί κανείς, όμως το συμπέρασμα είναι ότι η Εκκλησία πρέπει να κοιτάει τα του οίκου της. Να ασχοληθεί με τα θέματα της πίστεως, να προσφέρει, όπως πράγματι κάνει, τη χείρα βοηθείας στους φτωχούς και τους μη προνομιούχους συμπολίτες μας, ανεξαρτήτου χρώματος, και τέλος να κάνει πράξη τα ουσιαστικά – ανθρωπιστικά μηνύματα της Ορθοδοξίας. Είναι καιρός οι προοδευτικοί Ιεράρχες και ειδικότερα ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε η Εκκλησία να παραμείνει αφοσιωμένη στο αξιοζήλευτο ανθρωπιστικό έργο που προσφέρει, και όχι να φαίνεται στα μάτια του κόσμου ως μια οιονεί συντηρητική πολιτική δύναμη.
Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΧΑΟΣ
Την περασμένη Τετάρτη, ο ξυλοδαρμός του κ. Χατζηδάκη, ήταν το αποκορύφωμα μιας κατάστασης που εδώ και καιρό έχει λάβει χαρακτηριστικά παγιωμένης αντίληψης στην ελληνική κοινωνία. Τις περασμένες φορές οι «επιθέσεις» στους πολιτικούς περιορίζονταν στις ύβρεις, όμως τη φορά αυτή η κατάσταση ξέφυγε από τη φραστική βία. Είναι δεδομένο ότι εδώ και αρκετούς μήνες έχει διαμορφωθεί μια γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας από ένα ευρύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Μια αποδοκιμασία που δεν περιορίζεται πλέον σε φραστικές καταδίκες ή έστω σε αποχή από συλλογικές διαδικασίες (όπως η αποχή από τις πρόσφατες εκλογές), αλλά εξωτερικεύεται και με σωματική βία. Σαφώς τέτοιου είδους επιθέσεις και προπηλακισμοί είναι κατακριτέοι, όμως το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η κατάσταση σε λίγο καιρό ενδέχεται να είναι εκτός ελέγχου.
Το ανησυχητικό μήνυμα αυτής της επίθεσης είναι ότι, τη φορά αυτή δεν μιλάμε για επίθεση από τους «γνωστούς – άγνωστους» ή από αναρχικούς ή ακροδεξιούς. Μιλάμε για καθημερινούς ανθρώπους, βιοπαλαιστές, μισθωτούς, συνταξιούχους, άνεργους πτυχιούχους, άνεργους οικογενειάρχες. Οι άνθρωποι αυτοί θίγονται καθημερινά από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ενώ βλέπουν να μπαίνει «μαχαίρι» σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα δεν βλέπουν να τιμωρείται κάποιος πολιτικός για την κατάσταση της χώρας. Ενώ εκείνοι υποχρεώνονται σε βίαιη αλλαγή της ζωής τους, οι πολιτικοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, εμφανώς αποξενωμένοι από την πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα.
Ασφαλώς η χρήση βίας, είναι καταδικαστέα. Είτε το θύμα είναι ένας μετανάστης, είτε ένας τέως υπουργός. Πάντα η εύκολη λύση είναι να στοχοποιούνται οι δράστες, να αναφερθούν δυο – τρεις καλές κουβέντες για το θύμα, να απασχολήσει το περιστατικό τα δελτία των 8, και η ζωή συνεχίζεται. Κάθε πράξη λαϊκής αυτοδικίας πρέπει όχι μόνο να καταδικάζεται στα λόγια, αλλά να τιμωρείται από τη δικαιοσύνη, τους απεργούς και συνολικά από την κοινωνία Στην περίπτωση του κ. Χατζηδάκη, δεν μιλάμε για μια επίθεση τυχαία ή προμελετημένη. Η αιτία είναι αρκετά βαθιά. Στα μάτια των εξαγριωμένων συμπολιτών μας, ο κ. Χατζηδάκης αντιπροσώπευε σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο, του τώρα και του χθες. Στα μάτια των διαδηλωτών, αυτό που αντιπροσώπευε ο κ. Χατζηδάκης ήταν , ήταν το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίθεση στον πρώην υπουργό δεν ήταν προμελετημένη, αλλά αυθόρμητη. Και ο αυθορμητισμός είναι το ανησυχητικό, καθώς μιλάμε για μια κοινωνία που βράζει και κανείς δεν φαντάζεται που θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή και σε ποιον.
Σίγουρα, για την κατάσταση της χώρας δεν φταίνε όλοι οι πολιτικοί. Όμως, όταν έχουν συμβεί τόσα, τα χλωρά καίγονται με τα ξερά, και σε συνθήκες λαϊκού ξεσηκωμού, το ποτάμι της οργής δεν μπορεί να σταματήσει. Η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά σε σημείο χωρίς επιστροφή. Το επεισόδιο με τον κ. Χατζηδάκη είναι χαρακτηριστικό. Είναι ένας πολιτικός που δεν έχει ακουστεί το όνομά του σε κάποιο σκάνδαλο. Και όμως όταν το πλήθος τον είδε, έπεσε πάνω του και εξέφρασε την οργή του για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους μήνες. Ήταν μια πρώτη γεύση γι’ αυτό που θα επακολουθήσει, αν δεν καταλάβουν οι κυβερνόντες και οι πολιτικοί ότι και οι ίδιοι υπάγονται στους νόμους και τα βάρη πρέπει να μοιραστούν δίκαια. Είναι πάρα πολλοί οι έχοντες και οι διαπλεκόμενοι που δεν έχουν συνεισφέρει τίποτα ως τώρα στην εθνική προσπάθεια που γίνεται για την αποφυγή της χρεωκοπίας. Ο όχλος τις περισσότερες φορές, όταν νιώθει ότι θίγεται, δεν διακρίνεται για νηφάλιες αξιολογήσεις προσώπων. Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει φωτιά στην κοινωνία. Και αυτό οφείλει να το γνωρίζει η κυβέρνηση και να λάβει τα μέτρα της πριν να είναι αργά.
Το ανησυχητικό μήνυμα αυτής της επίθεσης είναι ότι, τη φορά αυτή δεν μιλάμε για επίθεση από τους «γνωστούς – άγνωστους» ή από αναρχικούς ή ακροδεξιούς. Μιλάμε για καθημερινούς ανθρώπους, βιοπαλαιστές, μισθωτούς, συνταξιούχους, άνεργους πτυχιούχους, άνεργους οικογενειάρχες. Οι άνθρωποι αυτοί θίγονται καθημερινά από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης και ενώ βλέπουν να μπαίνει «μαχαίρι» σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα δεν βλέπουν να τιμωρείται κάποιος πολιτικός για την κατάσταση της χώρας. Ενώ εκείνοι υποχρεώνονται σε βίαιη αλλαγή της ζωής τους, οι πολιτικοί συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, εμφανώς αποξενωμένοι από την πραγματικότητα και τη σκληρή καθημερινότητα.
Ασφαλώς η χρήση βίας, είναι καταδικαστέα. Είτε το θύμα είναι ένας μετανάστης, είτε ένας τέως υπουργός. Πάντα η εύκολη λύση είναι να στοχοποιούνται οι δράστες, να αναφερθούν δυο – τρεις καλές κουβέντες για το θύμα, να απασχολήσει το περιστατικό τα δελτία των 8, και η ζωή συνεχίζεται. Κάθε πράξη λαϊκής αυτοδικίας πρέπει όχι μόνο να καταδικάζεται στα λόγια, αλλά να τιμωρείται από τη δικαιοσύνη, τους απεργούς και συνολικά από την κοινωνία Στην περίπτωση του κ. Χατζηδάκη, δεν μιλάμε για μια επίθεση τυχαία ή προμελετημένη. Η αιτία είναι αρκετά βαθιά. Στα μάτια των εξαγριωμένων συμπολιτών μας, ο κ. Χατζηδάκης αντιπροσώπευε σύσσωμο το ελληνικό κοινοβούλιο, του τώρα και του χθες. Στα μάτια των διαδηλωτών, αυτό που αντιπροσώπευε ο κ. Χατζηδάκης ήταν , ήταν το τέλμα στο οποίο βρίσκεται η ελληνική κοινωνία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίθεση στον πρώην υπουργό δεν ήταν προμελετημένη, αλλά αυθόρμητη. Και ο αυθορμητισμός είναι το ανησυχητικό, καθώς μιλάμε για μια κοινωνία που βράζει και κανείς δεν φαντάζεται που θα ξεσπάσει η λαϊκή οργή και σε ποιον.
Σίγουρα, για την κατάσταση της χώρας δεν φταίνε όλοι οι πολιτικοί. Όμως, όταν έχουν συμβεί τόσα, τα χλωρά καίγονται με τα ξερά, και σε συνθήκες λαϊκού ξεσηκωμού, το ποτάμι της οργής δεν μπορεί να σταματήσει. Η χώρα μας βρίσκεται πολύ κοντά σε σημείο χωρίς επιστροφή. Το επεισόδιο με τον κ. Χατζηδάκη είναι χαρακτηριστικό. Είναι ένας πολιτικός που δεν έχει ακουστεί το όνομά του σε κάποιο σκάνδαλο. Και όμως όταν το πλήθος τον είδε, έπεσε πάνω του και εξέφρασε την οργή του για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα τους τελευταίους μήνες. Ήταν μια πρώτη γεύση γι’ αυτό που θα επακολουθήσει, αν δεν καταλάβουν οι κυβερνόντες και οι πολιτικοί ότι και οι ίδιοι υπάγονται στους νόμους και τα βάρη πρέπει να μοιραστούν δίκαια. Είναι πάρα πολλοί οι έχοντες και οι διαπλεκόμενοι που δεν έχουν συνεισφέρει τίποτα ως τώρα στην εθνική προσπάθεια που γίνεται για την αποφυγή της χρεωκοπίας. Ο όχλος τις περισσότερες φορές, όταν νιώθει ότι θίγεται, δεν διακρίνεται για νηφάλιες αξιολογήσεις προσώπων. Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει φωτιά στην κοινωνία. Και αυτό οφείλει να το γνωρίζει η κυβέρνηση και να λάβει τα μέτρα της πριν να είναι αργά.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
ΣΩΤΗΡΙΑ Η ΕΚΔΟΣΗ ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟΥ
Η έκδοση κοινών ευρωομολόγων, με βάση την πρόταση που παρουσίασαν ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου κ. Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας κ. Τζούλιο Τρεμόντι, συζητείται όλο και πιο έντονα εντός και εκτός Ε.Ε. Ήδη, η Γερμανία και η Γαλλία έχουν ταχθεί εναντίον αυτής της προοπτικής και αυτό διότι δεν επιθυμούν να πληρώσουν τα χρέη των άλλων ευρωπαϊκών χωρών οι Γερμανοί και οι Γάλλοι πολίτες. Όμως, η πιθανότητα έκδοσης ευρωπαϊκού ομολόγου θα μπορούσε να δώσει τέλος στην κρίση χρέους που μαστίζει την Ευρωζώνη, και να αποτελέσει ένα σημαντικό προληπτικό «μαξιλάρι» αντιμετώπισης μελλοντικών κρίσεων.
Όμως, η πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου δεν έχει να κάνει μόνο με την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων κινδύνων. Το σημαντικότερο είναι ότι για πρώτη φορά, από τη δημιουργία της ΟΝΕ, επιχειρείται, έστω με τη μορφή πρότασης σε πρώτη φάση, να μπουν κανόνες στις ανεξέλεγκτες και κερδοσκοπικές αγορές. Με την κοινή έκδοση ευρωομολόγου θα μπορούν να κερδίσουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον επιμερισμό των υποχρεώσεών τους ανάλογα με την αξιολόγηση των κινδύνων τους, ώστε να λειτουργεί η σχετική «πειθαρχία» των αγορών. Ακόμα, εν μέσω της κρίσης, το ευρωομόλογο θα αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο «εγγύηση» για τις χώρες της Ευρωζώνης, για την πρόσβασή τους σε φθηνότερο δανεισμό. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα μας, θα ήταν σαφώς ευνοημένη από μια τέτοια εξέλιξη, καθώς το δημόσιο χρέος, αντίστοιχο µε το 40% του ΑΕΠ, θα καλυπτόταν µε ευρωομόλογα, και έτσι η Ελλάδα θα «απαλλασσόταν» από την αγωνία εξυπηρέτησης χρέους 120 δισ. ευρώ, µε βάση τα σημερινά μεγέθη. Γιατί το ποσό αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί εύκολα από τις αγορές, µε ευρωπαϊκά, δηλαδή χαµηλά, επιτόκια. Το ίδιο θα ίσχυε φυσικά για όλα τα άλλα «γουρούνια» της ευρωπαϊκής περιφέρειας που δοκιμάζονται σήµερα από τις αγορές. Με τη συνδρομή της δημοσιονομικά αξιόπιστης Κεντρικής Ευρώπης, καθώς και με το «μαξιλάρι ασφαλείας» που θα προσέφερε το ευρωομόλογο, θα μπορούσαν τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη να ξεφύγουν από την ασφυκτική μέγγενη των αγορών και έτσι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να μιλούμε για αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης.
Το Ευρώ είναι γνωστό ότι κάθε μέρα τεστάρει τα όρια του και «παίζει» την ύπαρξή του. Οι αδυναμίες της Ευρωζώνης είναι και αυτές γνωστές. Οι 16 χώρες – μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι ικανοί (ως τώρα τουλάχιστον) για μία πραγματική συνεργασία μεταξύ τους. Δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν να διαχειριστούν ένα κοινό νόμισμα το οποίο αν αντιμετωπιστεί από όλους ως ένα απλό νόμισμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αγαθό για την Ευρωζώνη. Μπορεί η οικονομική κρίση να ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τις χώρες της Ευρωζώνης, και κυρίως τους Ευρωπαίους πολίτες, όμως υπάρχουν ακόμα περιθώρια ώστε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να κάνουν άλματα προς τα μπρος. Και όταν μιλάμε για άλματα προς τα μπρος, δεν αναφερόμαστε μόνο στο ευρωομόλογο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αν θέλουν να μακροημερεύσει το ευρώ και να αποτελέσει πραγματικό φορέα σύγκλισης και ισομερής ανάπτυξης, πρέπει να μιλήσουν για κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και για κοινή φορολογική πολιτική. Γιατί αλλιώς ένα νόμισμα από μόνο του χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις θα είναι καταδικασμένο αργά ή γρήγορα να αποτύχει.
Στην προκειμένη φάση, σχετικά με την πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου, η Γερμανία και οι χώρες δορυφόροι της, αποδεικνύουν με τη – χωρίς συζήτηση- άρνησή τους, πως βρίσκονται εδώ και χρόνια μακριά από τη λογική της εξυπηρέτησης του κοινού ευρωπαϊκού ιδεώδους. Έτσι, δύσκολα θα μπορούσαν να δεχθούν να καταβάλουν το κόστος ενός υψηλότερου γι’ αυτούς επιτοκίου δανεισµού, όπως συνεπάγεται το ευρωομόλογο. Όμως οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους αντιλαμβανόμενες το κοινό ευρωπαϊκό καλό. Οι πολιτικοί που είναι πολέμιοι της ιδέας του ευρωομολόγου, και ειδικά η κ. Μέρκελ με τον κ. Σαρκοζί, πρέπει να βρουν το θάρρος να αποσαφηνίσουν τη σημασία του ευρώ για την ευρωπαϊκή οικονομία. Λένε ότι είναι αναγκαία η σωτηρία του Ευρώ αλλά αυτό πρέπει να το αποδείξουν ξεκάθαρα στην πράξη. Τότε θα καταστεί δυνατό να διαμορφωθεί η βοήθεια προς τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης, ώστε να είναι πραγματική στήριξη και όχι τιμωρία. Αυτό μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει στην Ε.Ε. και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
Όμως, η πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου δεν έχει να κάνει μόνο με την αντιμετώπιση μακροπρόθεσμων κινδύνων. Το σημαντικότερο είναι ότι για πρώτη φορά, από τη δημιουργία της ΟΝΕ, επιχειρείται, έστω με τη μορφή πρότασης σε πρώτη φάση, να μπουν κανόνες στις ανεξέλεγκτες και κερδοσκοπικές αγορές. Με την κοινή έκδοση ευρωομολόγου θα μπορούν να κερδίσουν όλες οι χώρες της Ευρωζώνης και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τον επιμερισμό των υποχρεώσεών τους ανάλογα με την αξιολόγηση των κινδύνων τους, ώστε να λειτουργεί η σχετική «πειθαρχία» των αγορών. Ακόμα, εν μέσω της κρίσης, το ευρωομόλογο θα αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο «εγγύηση» για τις χώρες της Ευρωζώνης, για την πρόσβασή τους σε φθηνότερο δανεισμό. Το σίγουρο είναι ότι η χώρα μας, θα ήταν σαφώς ευνοημένη από μια τέτοια εξέλιξη, καθώς το δημόσιο χρέος, αντίστοιχο µε το 40% του ΑΕΠ, θα καλυπτόταν µε ευρωομόλογα, και έτσι η Ελλάδα θα «απαλλασσόταν» από την αγωνία εξυπηρέτησης χρέους 120 δισ. ευρώ, µε βάση τα σημερινά μεγέθη. Γιατί το ποσό αυτό θα μπορούσε να καλυφθεί εύκολα από τις αγορές, µε ευρωπαϊκά, δηλαδή χαµηλά, επιτόκια. Το ίδιο θα ίσχυε φυσικά για όλα τα άλλα «γουρούνια» της ευρωπαϊκής περιφέρειας που δοκιμάζονται σήµερα από τις αγορές. Με τη συνδρομή της δημοσιονομικά αξιόπιστης Κεντρικής Ευρώπης, καθώς και με το «μαξιλάρι ασφαλείας» που θα προσέφερε το ευρωομόλογο, θα μπορούσαν τα αδύναμα ευρωπαϊκά κράτη να ξεφύγουν από την ασφυκτική μέγγενη των αγορών και έτσι θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε να μιλούμε για αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης.
Το Ευρώ είναι γνωστό ότι κάθε μέρα τεστάρει τα όρια του και «παίζει» την ύπαρξή του. Οι αδυναμίες της Ευρωζώνης είναι και αυτές γνωστές. Οι 16 χώρες – μέλη της Ευρωζώνης δεν είναι ικανοί (ως τώρα τουλάχιστον) για μία πραγματική συνεργασία μεταξύ τους. Δεν συνειδητοποιούν ότι έχουν να διαχειριστούν ένα κοινό νόμισμα το οποίο αν αντιμετωπιστεί από όλους ως ένα απλό νόμισμα, δεν μπορεί να αποτελέσει αγαθό για την Ευρωζώνη. Μπορεί η οικονομική κρίση να ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τις χώρες της Ευρωζώνης, και κυρίως τους Ευρωπαίους πολίτες, όμως υπάρχουν ακόμα περιθώρια ώστε οι Ευρωπαίοι ηγέτες να κάνουν άλματα προς τα μπρος. Και όταν μιλάμε για άλματα προς τα μπρος, δεν αναφερόμαστε μόνο στο ευρωομόλογο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αν θέλουν να μακροημερεύσει το ευρώ και να αποτελέσει πραγματικό φορέα σύγκλισης και ισομερής ανάπτυξης, πρέπει να μιλήσουν για κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική και για κοινή φορολογική πολιτική. Γιατί αλλιώς ένα νόμισμα από μόνο του χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις θα είναι καταδικασμένο αργά ή γρήγορα να αποτύχει.
Στην προκειμένη φάση, σχετικά με την πιθανότητα έκδοσης ευρωομολόγου, η Γερμανία και οι χώρες δορυφόροι της, αποδεικνύουν με τη – χωρίς συζήτηση- άρνησή τους, πως βρίσκονται εδώ και χρόνια μακριά από τη λογική της εξυπηρέτησης του κοινού ευρωπαϊκού ιδεώδους. Έτσι, δύσκολα θα μπορούσαν να δεχθούν να καταβάλουν το κόστος ενός υψηλότερου γι’ αυτούς επιτοκίου δανεισµού, όπως συνεπάγεται το ευρωομόλογο. Όμως οι υπόλοιπες χώρες πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους αντιλαμβανόμενες το κοινό ευρωπαϊκό καλό. Οι πολιτικοί που είναι πολέμιοι της ιδέας του ευρωομολόγου, και ειδικά η κ. Μέρκελ με τον κ. Σαρκοζί, πρέπει να βρουν το θάρρος να αποσαφηνίσουν τη σημασία του ευρώ για την ευρωπαϊκή οικονομία. Λένε ότι είναι αναγκαία η σωτηρία του Ευρώ αλλά αυτό πρέπει να το αποδείξουν ξεκάθαρα στην πράξη. Τότε θα καταστεί δυνατό να διαμορφωθεί η βοήθεια προς τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης, ώστε να είναι πραγματική στήριξη και όχι τιμωρία. Αυτό μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει στην Ε.Ε. και σε κάθε χώρα ξεχωριστά.
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
ΝΤΟΜΙΝΟ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ
Πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι έσπευσαν, στην αρχή της οικονομικής ύφεσης στη χώρα μας, να χρίσουν την Ελλάδα ως το «μαύρο πρόβατο» της Ευρωζώνης. Όμως λίγους μήνες μετά, οι περιπτώσεις της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας έχουν ήδη βγάλει στην επιφάνεια τα διαρθρωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν κάποιες χώρες της Ευρώπης, και ειδικά οι φτωχές χώρες της περιφέρειας. Αναμφίβολα, εντός Ε.Ε και κυρίως εντός ευρωζώνης, οποιαδήποτε εξέλιξη είναι ικανή να επηρεάσει βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα πολλές εθνικές οικονομίες και να φέρει ντόμινο εξελίξεων, με το πιο ανησυχητικό σενάριο να έχει να κάνει με το μέλλον του ευρώ.
Μπορεί η Πορτογαλία να μην έχει το έλλειμμα και το χρέος που έχει η χώρα μας και η Ιρλανδία, όμως ο συνδυασμός ελλείμματος, χρέους και αρκετά χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης, εκτόξευσαν το κόστος δανεισμού στα ύψη. Αν η κατάσταση στην Πορτογαλία χειροτερεύσει, τότε κινδυνεύει άμεσα και η Ισπανία, η οποία είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Πορτογαλίας, καθώς και ο μεγαλύτερος δανειστής της, μιας και οι ισπανικές τράπεζες κατέχουν πορτογαλικά ομόλογα ύψους 59 δις. Ευρώ. Όταν κάνουμε λόγο για την ισπανική οικονομία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χώρα σχεδόν διπλάσια από τις παραπάνω. Επίσης, το ΑΕΠ της Ισπανίας για το 2009 ήταν 1.460 δις δολάρια , τη στιγμή που της Ελλάδας ήταν 329 δις, της Πορτογαλίας 227 δις, όπως και της Ιρλανδίας. Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως αν ξεσπάσει παρόμοια κρίση στην Ισπανία, τότε το πρόβλημα δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσιμο και οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες.
Τα ενδεχόμενα που συζητούν οι ευρωπαίοι ηγέτες, τεχνοκράτες και τραπεζίτες, σχετικά με το μέλλον των προβληματικών χωρών και της ευρωζώνης, είναι ουσιαστικά δυο: Αρχικά, υπάρχει η πρόταση για αύξηση του κεφαλαίου του μηχανισμού στήριξης ώστε να καλύψει ενδεχόμενες επιπλέον ανάγκες και άλλων χωρών. Μπορεί για το ενδεχόμενο αυτό η κ. Μέρκελ, η νέα σιδηρά κυρία της Ευρώπης, να κρατάει επιφυλακτική έως αρνητική στάση, όμως θιασώτης αυτής της πολιτικής είναι ο Γερμανός αρχιτραπεζίτης Βέμπερ. Η κ. Μέρκελ, είναι υπέρ της συμμετοχής ιδιωτών σε μια προοπτική ενός «μόνιμου» ευρωπαϊκού μνημονίου. Το γεγονός αυτό από τη μια θα επιφέρει περισσότερο χρήμα και δυνατότητες επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους, όμως από την άλλη πλευρά θα αυξηθεί το κόστος του χρήματος, και σε περιπτώσεις όπου η δανειζόμενη χώρα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της, η χρεοκοπία θα είναι μονόδρομος. Το άλλο σενάριο που συζητείται, έχει να κάνει με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα για τις «προβληματικές» χώρες. Επιστροφή, η οποία όμως θα αφορά μόνο τις εσωτερικές συναλλαγές. Αυτό το γεγονός μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, όμως αυτομάτως με την επιστροφή στη δραχμή, για παράδειγμα, το βιοτικό επίπεδο θα πέσει κατακόρυφα και θα ακολουθήσουν πολλά χρόνια λιτότητας και φτώχιας.
Στην οικονομική κατάσταση που έφτασε η Ευρώπη, όλα τα σενάρια μοιάζουν πιθανά: Από τη διάλυση της ευρωζώνης, μέχρι την ελεγχόμενη πτώχευση κρατών- μελών και τη δημιουργία τεράστιων ανισοτήτων. Η προοπτική ενός διαρκούς μνημονίου γερμανικής κατευθύνσεως τουλάχιστον τρομάζει, καθώς η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μακριά για τις δανειζόμενες χώρες. Στην Ευρώπη πλέον το παιχνίδι που παίζεται είναι αμείλικτο. Η πολιτική ενοποίηση και γενικότερα η συνέχιση της ευρωπαϊκής προοπτικής συγκρούεται με τις αγορές, τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους. Η Ευρώπη κοντράρεται από ένα σύστημα που η ίδια εξέθρεψε, μέσα από τις ασάφειες των Συνθηκών και την ατολμία της πολιτικής. Το ποιος θα επικρατήσει σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, είναι ακόμα άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αγορές είναι πολύ σκληρές για να πεθάνουν.
Μπορεί η Πορτογαλία να μην έχει το έλλειμμα και το χρέος που έχει η χώρα μας και η Ιρλανδία, όμως ο συνδυασμός ελλείμματος, χρέους και αρκετά χαμηλών ρυθμών ανάπτυξης, εκτόξευσαν το κόστος δανεισμού στα ύψη. Αν η κατάσταση στην Πορτογαλία χειροτερεύσει, τότε κινδυνεύει άμεσα και η Ισπανία, η οποία είναι ο σημαντικότερος εμπορικός εταίρος της Πορτογαλίας, καθώς και ο μεγαλύτερος δανειστής της, μιας και οι ισπανικές τράπεζες κατέχουν πορτογαλικά ομόλογα ύψους 59 δις. Ευρώ. Όταν κάνουμε λόγο για την ισπανική οικονομία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια χώρα σχεδόν διπλάσια από τις παραπάνω. Επίσης, το ΑΕΠ της Ισπανίας για το 2009 ήταν 1.460 δις δολάρια , τη στιγμή που της Ελλάδας ήταν 329 δις, της Πορτογαλίας 227 δις, όπως και της Ιρλανδίας. Γίνεται εύκολα αντιληπτό πως αν ξεσπάσει παρόμοια κρίση στην Ισπανία, τότε το πρόβλημα δεν θα είναι εύκολα διαχειρίσιμο και οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες.
Τα ενδεχόμενα που συζητούν οι ευρωπαίοι ηγέτες, τεχνοκράτες και τραπεζίτες, σχετικά με το μέλλον των προβληματικών χωρών και της ευρωζώνης, είναι ουσιαστικά δυο: Αρχικά, υπάρχει η πρόταση για αύξηση του κεφαλαίου του μηχανισμού στήριξης ώστε να καλύψει ενδεχόμενες επιπλέον ανάγκες και άλλων χωρών. Μπορεί για το ενδεχόμενο αυτό η κ. Μέρκελ, η νέα σιδηρά κυρία της Ευρώπης, να κρατάει επιφυλακτική έως αρνητική στάση, όμως θιασώτης αυτής της πολιτικής είναι ο Γερμανός αρχιτραπεζίτης Βέμπερ. Η κ. Μέρκελ, είναι υπέρ της συμμετοχής ιδιωτών σε μια προοπτική ενός «μόνιμου» ευρωπαϊκού μνημονίου. Το γεγονός αυτό από τη μια θα επιφέρει περισσότερο χρήμα και δυνατότητες επιμήκυνσης της αποπληρωμής του χρέους, όμως από την άλλη πλευρά θα αυξηθεί το κόστος του χρήματος, και σε περιπτώσεις όπου η δανειζόμενη χώρα δεν μπορεί να εκπληρώσει τις δανειακές υποχρεώσεις της, η χρεοκοπία θα είναι μονόδρομος. Το άλλο σενάριο που συζητείται, έχει να κάνει με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα για τις «προβληματικές» χώρες. Επιστροφή, η οποία όμως θα αφορά μόνο τις εσωτερικές συναλλαγές. Αυτό το γεγονός μπορεί να προσελκύσει επενδύσεις και να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, όμως αυτομάτως με την επιστροφή στη δραχμή, για παράδειγμα, το βιοτικό επίπεδο θα πέσει κατακόρυφα και θα ακολουθήσουν πολλά χρόνια λιτότητας και φτώχιας.
Στην οικονομική κατάσταση που έφτασε η Ευρώπη, όλα τα σενάρια μοιάζουν πιθανά: Από τη διάλυση της ευρωζώνης, μέχρι την ελεγχόμενη πτώχευση κρατών- μελών και τη δημιουργία τεράστιων ανισοτήτων. Η προοπτική ενός διαρκούς μνημονίου γερμανικής κατευθύνσεως τουλάχιστον τρομάζει, καθώς η παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μακριά για τις δανειζόμενες χώρες. Στην Ευρώπη πλέον το παιχνίδι που παίζεται είναι αμείλικτο. Η πολιτική ενοποίηση και γενικότερα η συνέχιση της ευρωπαϊκής προοπτικής συγκρούεται με τις αγορές, τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους. Η Ευρώπη κοντράρεται από ένα σύστημα που η ίδια εξέθρεψε, μέσα από τις ασάφειες των Συνθηκών και την ατολμία της πολιτικής. Το ποιος θα επικρατήσει σε αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, είναι ακόμα άγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι αγορές είναι πολύ σκληρές για να πεθάνουν.
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
ΜΑΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΟΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Μετά από την Ελλάδα, παρατηρούμε πως πολλές χώρες βρίσκονται «στο κόκκινο». Η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και ίσως η Ισπανία αναμένεται να έχουν παρόμοια οικονομικά προβλήματα και να στραφούν στην Ε.Ε για οικονομικά πακέτα διάσωσης. Όλες οι χώρες μαζί με τις οικονομίες τους, είτε είναι προβληματικές, είτε ανθίζουν, αποτελούν τη λεγόμενη κοσμοοικονομία. Θεσμοί της κοσμοοικονομίας είναι οι αγορές, οι ανταγωνιζόμενες εταιρείες, ένα πλήθος κρατών και οι ελίτ που συνυπάρχουν στο πλαίσιο ενός διακρατικού συστήματος. Το νέο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί εδώ και δεκαετίες, βασίστηκε σε διεθνή καταμερισμό της εργασίας που καθόρισε τις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων περιφερειών, καθώς και τις συνθήκες εργασίας σε κάθε περιφέρεια.
Στο μοντέλο της κοσμοοικονομίας , ο τύπος του πολιτικού συστήματος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την τοποθέτηση κάθε περιοχής στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας. Οι περιοχές της περιφέρειας επικεντρώνονται σε χαμηλά προσόντα, σε σκληρή εργασία και εντατική παραγωγή και εξαγωγή των πρώτων υλών. Μεταξύ των δύο άκρων (πυρήνα-περιφέρειας), βρίσκονται οι ημιπεριφέρειες. Οι περιοχές αυτές αντιπροσωπεύουν είτε κεντρικές περιφέρειες που βρίσκονται σε παρακμή ή περιφέρειες οι οποίες επιχειρούν να βελτιώσουν τη θέση τους στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Από οικονομική άποψη, οι περιοχές αυτές διατηρήθηκαν περιορισμένες, αλλά μειώθηκε η πρόσβασή τους σε διεθνείς τράπεζες και στην παραγωγή υψηλού κόστους υψηλής ποιότητας μεταποιημένων προϊόντων. Σε αντίθεση με τις περιοχές του πυρήνα, όμως, απέτυχαν να κυριαρχήσουν στο διεθνές εμπόριο και, επομένως, δεν ωφελήθηκαν στον ίδιο βαθμό με τις περιοχές του πυρήνα. Οι περιοχές της Ημι-περιφέρειας εξαρτώνται λιγότερο από τα κράτη του Πυρήνα, σε σχέση με τις περιοχές της Περιφέρειας. Έχουν περισσότερο διαφοροποιημένη οικονομία και ισχυρότερα κράτη. Οι εξωτερικές περιοχές, διατηρούν κατά κάποιο τρόπο το δικό τους οικονομικό σύστημα και οι περισσότερες παραμένουν εκτός της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας. Δηλαδή, δεν έχει νόημα να μιλούμε για ημιπεριφερειακές παραγωγικές διαδικασίες. Η Ρωσία είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Στους πρώτους αιώνες της παγκόσμιας ανάπτυξης του συστήματος, η Βορειοδυτική Ευρώπη αποτέλεσε τον πυρήνα, η Μεσογειακή Ευρώπη την Ημι-Περιφέρεια και η Ανατολική Ευρώπη και το δυτικό ημισφαίριο (και μέρος της Ασίας), την Περιφέρεια. Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, ο πυρήνας αποτελείται από τις πλούσιες βιομηχανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, στην Ημιπεριφέρεια περιλαμβάνονται πολλά μεγάλα ανεξάρτητα κράτη έξω από τη Δύση, και φτωχές, πρόσφατα ανεξάρτητες αποικίες αποτελούν κυρίως την Περιφέρεια.
Η Ελλάδα και οι χώρες που αναφέρθησαν στην αρχή, είναι μεταξύ περιφέρειας και ημι-περιφέρειας. Είναι χώρες με ανίσχυρες, πλέον, οικονομίες, οι οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις πλούσιες βιομηχανικές χώρες (π.χ Γερμανία). Οι οικονομίες της κοσμοοικονομίας είναι άνισες και για τον λόγο αυτό δεν προκαλεί εντύπωση η θεωρία που έχει αναπτυχθεί τελευταία περί χωρισμού της ευρωζώνης στα δυο: στις ισχυρές χώρες του Ευρώ, και στα PIGSS. Στο κοσμοσύστημα μαίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και η κατάληξή του είναι αβέβαιη. Και πλέον ο πόλεμος δεν είναι όπως παλιά όταν υπήρχε η μάχη μεταξύ κρατών ή συνασπισμών κρατών. Τώρα υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας ικανός να επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τις εξελίξεις. Και αυτός ο παράγοντας δεν είναι άλλος από τις διεθνείς αγορές, οι οποίες μπορούν μέσα σε λίγες ώρες να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη χώρα.
Στο μοντέλο της κοσμοοικονομίας , ο τύπος του πολιτικού συστήματος είναι άμεσα συνδεδεμένος με την τοποθέτηση κάθε περιοχής στο πλαίσιο της παγκόσμιας οικονομίας. Οι περιοχές της περιφέρειας επικεντρώνονται σε χαμηλά προσόντα, σε σκληρή εργασία και εντατική παραγωγή και εξαγωγή των πρώτων υλών. Μεταξύ των δύο άκρων (πυρήνα-περιφέρειας), βρίσκονται οι ημιπεριφέρειες. Οι περιοχές αυτές αντιπροσωπεύουν είτε κεντρικές περιφέρειες που βρίσκονται σε παρακμή ή περιφέρειες οι οποίες επιχειρούν να βελτιώσουν τη θέση τους στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Από οικονομική άποψη, οι περιοχές αυτές διατηρήθηκαν περιορισμένες, αλλά μειώθηκε η πρόσβασή τους σε διεθνείς τράπεζες και στην παραγωγή υψηλού κόστους υψηλής ποιότητας μεταποιημένων προϊόντων. Σε αντίθεση με τις περιοχές του πυρήνα, όμως, απέτυχαν να κυριαρχήσουν στο διεθνές εμπόριο και, επομένως, δεν ωφελήθηκαν στον ίδιο βαθμό με τις περιοχές του πυρήνα. Οι περιοχές της Ημι-περιφέρειας εξαρτώνται λιγότερο από τα κράτη του Πυρήνα, σε σχέση με τις περιοχές της Περιφέρειας. Έχουν περισσότερο διαφοροποιημένη οικονομία και ισχυρότερα κράτη. Οι εξωτερικές περιοχές, διατηρούν κατά κάποιο τρόπο το δικό τους οικονομικό σύστημα και οι περισσότερες παραμένουν εκτός της σύγχρονης παγκόσμιας οικονομίας. Δηλαδή, δεν έχει νόημα να μιλούμε για ημιπεριφερειακές παραγωγικές διαδικασίες. Η Ρωσία είναι ίσως το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Στους πρώτους αιώνες της παγκόσμιας ανάπτυξης του συστήματος, η Βορειοδυτική Ευρώπη αποτέλεσε τον πυρήνα, η Μεσογειακή Ευρώπη την Ημι-Περιφέρεια και η Ανατολική Ευρώπη και το δυτικό ημισφαίριο (και μέρος της Ασίας), την Περιφέρεια. Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα, ο πυρήνας αποτελείται από τις πλούσιες βιομηχανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, στην Ημιπεριφέρεια περιλαμβάνονται πολλά μεγάλα ανεξάρτητα κράτη έξω από τη Δύση, και φτωχές, πρόσφατα ανεξάρτητες αποικίες αποτελούν κυρίως την Περιφέρεια.
Η Ελλάδα και οι χώρες που αναφέρθησαν στην αρχή, είναι μεταξύ περιφέρειας και ημι-περιφέρειας. Είναι χώρες με ανίσχυρες, πλέον, οικονομίες, οι οποίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις πλούσιες βιομηχανικές χώρες (π.χ Γερμανία). Οι οικονομίες της κοσμοοικονομίας είναι άνισες και για τον λόγο αυτό δεν προκαλεί εντύπωση η θεωρία που έχει αναπτυχθεί τελευταία περί χωρισμού της ευρωζώνης στα δυο: στις ισχυρές χώρες του Ευρώ, και στα PIGSS. Στο κοσμοσύστημα μαίνεται ένας οικονομικός πόλεμος και η κατάληξή του είναι αβέβαιη. Και πλέον ο πόλεμος δεν είναι όπως παλιά όταν υπήρχε η μάχη μεταξύ κρατών ή συνασπισμών κρατών. Τώρα υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας ικανός να επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό τις εξελίξεις. Και αυτός ο παράγοντας δεν είναι άλλος από τις διεθνείς αγορές, οι οποίες μπορούν μέσα σε λίγες ώρες να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία και κατ’ επέκταση μια ολόκληρη χώρα.
Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010
ΤΟ ΒΡΑΔΥΦΛΕΓΕΣ 2011
Υπό την ασφυκτική πίεση της τρόικας για πλήρη υλοποίηση των επιταγών του Μνημονίου και της δυσπιστίας των εταίρων, που καθιστά δύσκολο στοίχημα την απρόσκοπτη ροή των δόσεων του δανείου των 110 δισ. ευρώ, καλείται η κυβέρνηση να εφαρμόσει τον αρκετά φιλόδοξο προϋπολογισμό του 2011. Ο προϋπολογισμός που εγκρίθηκε με αρκετές ενστάσεις από μέλη της κυβέρνησης την περασμένη βδομάδα, εμπεριέχει αρκετές δυσκολίες. Η περσινή μείωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων σε όλο τον δημόσιο τομέα έδινε ένα σημαντικό μεγάλο μαξιλάρι ασφαλείας στην κυβέρνηση. Όμως, το νέο οικονομικό έτος όλα θα κριθούν από την ικανότητα της κυβέρνησης να περιστείλει τις δαπάνες σε κρίσιμους τομείς, όπως η υγεία, η κοινωνική ασφάλιση και οι ΔΕΚΟ, εγχείρημα πολύ μεγάλο και ενδεχομένως χρονοβόρο. Η κυβέρνηση πρέπει να βαδίσει με πολύ γοργούς ρυθμούς, χωρίς να αφήσει ούτε μια μέρα να πάει χαμένη, δεδομένου ότι η περιστολή των ελλειμμάτων, κυρίως στις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, πρέπει να πραγματοποιηθεί μέσα στους προσεχείς 2-3 μήνες. Εδώ και ένα χρόνο έχουν γίνει πολύ μικρά βήματα στην περιστολή των δαπανών του ευρύτερου δημοσίου τομέα, και τώρα η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να κάνει γρήγορο πετάλι στην ανηφόρα.
Το 2011 θα είναι αρκετά πιο σκληρό από το 2010. Μπορεί το 2010 με την περικοπή μισθών, συντάξεων και επιδομάτων να «φτώχυνε» ο Έλληνας, όμως το 2011 αναμένεται να είναι αρκετά πιο δύσκολη χρονιά. Αρχικά, με τον προϋπολογισμό του 2011, οι έλληνες καταναλωτές φορτώθηκαν τον υψηλότερο φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης το οποίο θα γίνει το ακριβότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Επίσης, η αμόλυβδη βενζίνη θα είναι η δεύτερη πιο ακριβή στην Ευρώπη, ενώ ο βασικός συντελεστής του ΦΠΑ (23%) είναι ο τρίτος υψηλότερος μεταξύ των «27». Ακόμα, κατέχουμε πρωτιά στον πληθωρισμό, ο οποίος τρέχει πλέον στις μέρες μας με τον υψηλότερο ρυθμό (5,2%) στην Ε.Ε. Η ανεργία είναι αυτή τη στιγμή η τέταρτη μεγαλύτερη σε ολόκληρη την Ε.Ε. ενώ δεν αποκλείεται να «κερδίσουμε» και άλλες θέσεις, καθώς το 2011 θα εκτοξευτεί στο 14,6%, σύμφωνα με τις προβλέψεις της ίδιας της κυβέρνησης και όχι μόνο. Βάσει των όσων αναγράφονται στον νέο προϋπολογισμό, η κυβέρνηση θα πρέπει να εισπράξει 7,83 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από το 2010 και να περικόψει επιπλέον δαπάνες ύψους 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Συνολικά, το ποσό που αναζητά το οικονομικό επιτελείο για το 2011 ανέρχεται στα 14,33 δισ. ευρώ για να καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα, μόλις κατά 5 δισ. ευρώ (από τα 21,9 δισ. ευρώ που εκτιμάται ότι θα κλείσει φέτος το έλλειμμα, θα πρέπει να υποχωρήσει στα 16,8 δισ. ευρώ του χρόνου). Τα ζητήματα που απασχολούν όλους, όμως, είναι αν τελικά του χρόνου θα υπάρξουν απολύσεις στον δημόσιο τομέα και αν κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να καταφύγει σε νέα εισπρακτικά μέτρα. Οι ανησυχίες αυτές όμως εντείνονται δεδομένου ότι η κυβέρνηση ευελπιστεί πως ένα μεγάλο μέρος της αύξησης των εσόδων θα προέλθει από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όλοι παραδεχόμαστε ότι η φοροδιαφυγή ευημερεί στη χώρα μας, όμως και το τρέχον έτος η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να δώσει συγκροτημένη λύση στο πρόβλημα. Πέρα από κάποιες σκόρπιες περιπτώσεις, ελάχιστα χρήματα μπήκαν στα ταμεία του κράτους και σχεδόν όλοι οι φοροδιαφεύγοντες συνεχίζουν ανενόχλητοι «τη δουλεία τους». Αμφίβολης αποτελεσματικότητας είναι και τα έσοδα από τον ΦΠΑ, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο πως όταν η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή μειώνεται συνεχώς το 2010, η μείωση αυτή θα ενταθεί τη χρονιά που μας έρχεται. Το κόστος θα είναι μεγάλο για την κοινωνία και προβλέπονται εξίσου μεγάλες αντιδράσεις. Πρέπει άμεσα η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης. Το 2011 κινδυνεύει να είναι ένα βραδυφλεγές έτος, με όλη τη σημασία της λέξης και αποτελεί χρονιά ορόσημο η οποία είτε θα μας βγάλει από το τούνελ είτε θα μας οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Το 2011 θα είναι αρκετά πιο σκληρό από το 2010. Μπορεί το 2010 με την περικοπή μισθών, συντάξεων και επιδομάτων να «φτώχυνε» ο Έλληνας, όμως το 2011 αναμένεται να είναι αρκετά πιο δύσκολη χρονιά. Αρχικά, με τον προϋπολογισμό του 2011, οι έλληνες καταναλωτές φορτώθηκαν τον υψηλότερο φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης το οποίο θα γίνει το ακριβότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης. Επίσης, η αμόλυβδη βενζίνη θα είναι η δεύτερη πιο ακριβή στην Ευρώπη, ενώ ο βασικός συντελεστής του ΦΠΑ (23%) είναι ο τρίτος υψηλότερος μεταξύ των «27». Ακόμα, κατέχουμε πρωτιά στον πληθωρισμό, ο οποίος τρέχει πλέον στις μέρες μας με τον υψηλότερο ρυθμό (5,2%) στην Ε.Ε. Η ανεργία είναι αυτή τη στιγμή η τέταρτη μεγαλύτερη σε ολόκληρη την Ε.Ε. ενώ δεν αποκλείεται να «κερδίσουμε» και άλλες θέσεις, καθώς το 2011 θα εκτοξευτεί στο 14,6%, σύμφωνα με τις προβλέψεις της ίδιας της κυβέρνησης και όχι μόνο. Βάσει των όσων αναγράφονται στον νέο προϋπολογισμό, η κυβέρνηση θα πρέπει να εισπράξει 7,83 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από το 2010 και να περικόψει επιπλέον δαπάνες ύψους 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Συνολικά, το ποσό που αναζητά το οικονομικό επιτελείο για το 2011 ανέρχεται στα 14,33 δισ. ευρώ για να καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα, μόλις κατά 5 δισ. ευρώ (από τα 21,9 δισ. ευρώ που εκτιμάται ότι θα κλείσει φέτος το έλλειμμα, θα πρέπει να υποχωρήσει στα 16,8 δισ. ευρώ του χρόνου). Τα ζητήματα που απασχολούν όλους, όμως, είναι αν τελικά του χρόνου θα υπάρξουν απολύσεις στον δημόσιο τομέα και αν κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να καταφύγει σε νέα εισπρακτικά μέτρα. Οι ανησυχίες αυτές όμως εντείνονται δεδομένου ότι η κυβέρνηση ευελπιστεί πως ένα μεγάλο μέρος της αύξησης των εσόδων θα προέλθει από την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όλοι παραδεχόμαστε ότι η φοροδιαφυγή ευημερεί στη χώρα μας, όμως και το τρέχον έτος η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να δώσει συγκροτημένη λύση στο πρόβλημα. Πέρα από κάποιες σκόρπιες περιπτώσεις, ελάχιστα χρήματα μπήκαν στα ταμεία του κράτους και σχεδόν όλοι οι φοροδιαφεύγοντες συνεχίζουν ανενόχλητοι «τη δουλεία τους». Αμφίβολης αποτελεσματικότητας είναι και τα έσοδα από τον ΦΠΑ, καθώς είναι ηλίου φαεινότερο πως όταν η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή μειώνεται συνεχώς το 2010, η μείωση αυτή θα ενταθεί τη χρονιά που μας έρχεται. Το κόστος θα είναι μεγάλο για την κοινωνία και προβλέπονται εξίσου μεγάλες αντιδράσεις. Πρέπει άμεσα η κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αντιληφθούν την κρισιμότητα της κατάστασης. Το 2011 κινδυνεύει να είναι ένα βραδυφλεγές έτος, με όλη τη σημασία της λέξης και αποτελεί χρονιά ορόσημο η οποία είτε θα μας βγάλει από το τούνελ είτε θα μας οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
ΗΧΗΡΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ
Το σημαντικότερο συμπέρασμα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών είναι η δέσμευση του Πρωθυπουργού ότι δεν θα οδηγηθεί η χώρα (τουλάχιστον άμεσα) σε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση. Το βασικό είναι πως η χώρα απέφυγε, προς το παρόν, τις εκλογές. Δεν τις άντεχε στην παρούσα συγκυρία καθώς μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος θα έφερνε πολιτική αστάθεια και θα έβαζε σε σοβαρό κίνδυνο την χώρα η οποία φλερτάρει συνεχώς με την χρεωκοπία. Ο κ. Παπανδρέου με το δίλημμα που έθεσε, μερικώς δικαιώθηκε στην περιφέρεια Αττικής αλλά η μεγάλη αποχή σε επίπεδα Ευρωεκλογών 2009, έστειλε ένα σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα: Ο κόσμος είναι εμφανώς απογοητευμένος και ταυτοχρόνως πεπεισμένος ότι με τη συμμετοχή του στην εκλογική αναμέτρηση δεν πρόκειται να αλλάξει πολλά πράγματα. Νιώθει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ότι η ψήφος του πλέον δεν μετράει. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό μήνυμα των εκλογών.
Αν μαζί με την αποχή συνυπολογίσουμε το μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσαν τα λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια, είναι ξεκάθαρο πως οι πολίτες γυρίζουν σταδιακά την πλάτη στα κόμματα. Μπορεί ο δικομματισμός για άλλη μια φορά να συγκέντρωσε υψηλά ποσοστά, αλλά δεν μπορεί κανείς εύκολα να μιλά για νίκη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ έχασε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους, έναν μόλις χρόνο μετά από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009. Η ΝΔ εμφανίζεται ελαφρώς συσπειρωμένη αλλά σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει η «ολική επαναφορά» για την οποία έκανε λόγο ο κ. Σαμαράς. Το εκλογικό σώμα ενδεχομένως να αντιλαμβάνεται ότι η τήρηση του μνημονίου είναι μονόδρομος για τη χώρα. Από την άλλη όμως δεν ήθελε να δώσει λευκή επιταγή στο ΠΑΣΟΚ και επέλεξε την αποχή, δεδομένου ότι δεν πείστηκε από το αντι-μνημονιακό μέτωπο που είχε συγκροτήσει η αντιπολίτευση.
Ένα ακόμη σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι η πολιτική – εκλογική αμηχανία των πολιτών. Από τη µια πλευρά, έχουµε µια κυβερνητική πολιτική που αποδοκιμάζεται ποικιλοτρόπως από µια ευρύτατη αλλά ετερόκλητη πλειονότητα πολιτών. Και πρόκειται για μια αποδοκιμασία που δεν βρίσκεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ούτε είναι απόρροια μόνο κάποιου δημοσκοπικού ευρήματος. Εκφράστηκε στην κάλπη, αλλά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν πήρε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά καθώς δεν αναδεικνύεται κάποια άλλη πολιτική δύναμη ικανή να αντικαταστήσει τη σηµερινή κυβερνητική πλειοψηφία. Ακόµη και σε χαµηλά ποσοστά, το ΠΑΣΟΚ παραµένει ισχυρότερο από τους αντιπάλους του.
Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν µπορεί να συνεχίσει να κυβερνά βέβαιο ότι όλα βαίνουν καλώς. Παραμένει πρώτο κόμμα όμως το καμπανάκι χτύπησε. Είναι προφανές ότι δεν έχει τη δυναμική που είχε ένα χρόνο πριν και το γεγονός αυτό δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο από το κυβερνητικό επιτελείο. Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, και ειδικά η ΝΔ, δεν µπορεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια, μιας και δεν διαθέτει ακόµη ούτε πειστική πρόταση εξουσίας, ούτε τα πρόσωπα που θα την υπηρετήσουν. Προφανώς, η κυβέρνηση βγήκε αποδυναμωμένη από το αποτέλεσµα. Αυτό, όµως, δεν είναι καταστροφικό. Καταστροφικό θα αποδειχτεί µόνο αν δεν καταλάβει πλήρως και εγκαίρως τι θέλησαν να της πουν οι πολίτες. Οι πολίτες είπαν στο ΠΑΣΟΚ να αλλάξει ρότα και να προχωρήσει με περισσότερη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα την πολιτική του και κυρίως να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του και να αφουγκραστεί τα προβλήματα της κοινωνίας.
Αν μαζί με την αποχή συνυπολογίσουμε το μεγάλο ποσοστό που συγκέντρωσαν τα λευκά και άκυρα ψηφοδέλτια, είναι ξεκάθαρο πως οι πολίτες γυρίζουν σταδιακά την πλάτη στα κόμματα. Μπορεί ο δικομματισμός για άλλη μια φορά να συγκέντρωσε υψηλά ποσοστά, αλλά δεν μπορεί κανείς εύκολα να μιλά για νίκη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ έχασε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους, έναν μόλις χρόνο μετά από τον εκλογικό θρίαμβο του 2009. Η ΝΔ εμφανίζεται ελαφρώς συσπειρωμένη αλλά σε καμία περίπτωση δεν προκύπτει η «ολική επαναφορά» για την οποία έκανε λόγο ο κ. Σαμαράς. Το εκλογικό σώμα ενδεχομένως να αντιλαμβάνεται ότι η τήρηση του μνημονίου είναι μονόδρομος για τη χώρα. Από την άλλη όμως δεν ήθελε να δώσει λευκή επιταγή στο ΠΑΣΟΚ και επέλεξε την αποχή, δεδομένου ότι δεν πείστηκε από το αντι-μνημονιακό μέτωπο που είχε συγκροτήσει η αντιπολίτευση.
Ένα ακόμη σημαντικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι η πολιτική – εκλογική αμηχανία των πολιτών. Από τη µια πλευρά, έχουµε µια κυβερνητική πολιτική που αποδοκιμάζεται ποικιλοτρόπως από µια ευρύτατη αλλά ετερόκλητη πλειονότητα πολιτών. Και πρόκειται για μια αποδοκιμασία που δεν βρίσκεται στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ούτε είναι απόρροια μόνο κάποιου δημοσκοπικού ευρήματος. Εκφράστηκε στην κάλπη, αλλά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι δεν πήρε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά καθώς δεν αναδεικνύεται κάποια άλλη πολιτική δύναμη ικανή να αντικαταστήσει τη σηµερινή κυβερνητική πλειοψηφία. Ακόµη και σε χαµηλά ποσοστά, το ΠΑΣΟΚ παραµένει ισχυρότερο από τους αντιπάλους του.
Το ΠΑΣΟΚ όμως δεν µπορεί να συνεχίσει να κυβερνά βέβαιο ότι όλα βαίνουν καλώς. Παραμένει πρώτο κόμμα όμως το καμπανάκι χτύπησε. Είναι προφανές ότι δεν έχει τη δυναμική που είχε ένα χρόνο πριν και το γεγονός αυτό δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο από το κυβερνητικό επιτελείο. Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, και ειδικά η ΝΔ, δεν µπορεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια, μιας και δεν διαθέτει ακόµη ούτε πειστική πρόταση εξουσίας, ούτε τα πρόσωπα που θα την υπηρετήσουν. Προφανώς, η κυβέρνηση βγήκε αποδυναμωμένη από το αποτέλεσµα. Αυτό, όµως, δεν είναι καταστροφικό. Καταστροφικό θα αποδειχτεί µόνο αν δεν καταλάβει πλήρως και εγκαίρως τι θέλησαν να της πουν οι πολίτες. Οι πολίτες είπαν στο ΠΑΣΟΚ να αλλάξει ρότα και να προχωρήσει με περισσότερη αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα την πολιτική του και κυρίως να ανοίξει τα μάτια και τα αυτιά του και να αφουγκραστεί τα προβλήματα της κοινωνίας.
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
ΣΕ ΤΕΝΤΟΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ
Από τη διακαναλική συνέντευξη που παρέθεσε πριν λίγες μέρες ο Πρωθυπουργός, το πρώτο, και ίσως μοναδικό, συμπέρασμα που προκύπτει είναι η προοπτική διενέργειας πρόωρων εκλογών σε περίπτωση που το αποτέλεσμα στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές δεν είναι το αναμενόμενο για το ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά η πολυαναμενόμενη συνέντευξη ολοκληρώθηκε από τα πρώτα λεπτά, όταν ο Πρωθυπουργός τόνισε πως αν η κατάσταση για την κυβέρνηση επιδεινωθεί, τίποτε δεν αποκλείεται και τότε θα κληθεί ο λαός να αποφασίσει. Με την τακτική αυτή, ο κ. Παπανδρέου επιδιώκει πρωτίστως να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Και αυτό πολύ απλά διότι από τις μετρήσεις κοινής γνώμης φαινόταν ξεκάθαρα ότι τα μέλη , οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του κυβερνόντος κόμματος, όχι μόνον είχαν χαλαρή συσπείρωση, αλλά εμφανίζονταν διατεθειμένοι να στηρίξουν τον κ. Δημαρά για τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση για την πολιτική που ακολουθεί.
Ο κ. Παπανδρέου με αυτά που δήλωσε, έδωσε ξεκάθαρη πολιτική σημασία στην αυτοδιοικητική ψήφο. Το ΠΑΣΟΚ αρχικά είχε δώσει στις ερχόμενες εκλογές αμιγώς αυτοδιοικητικό χρώμα, ακολούθως υποστήριξε πως πρόκειται για ένα δημοψήφισμα για τον «Καλλικράτη», και μόλις πριν λίγες μέρες, από τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού προκύπτει πως οι εκλογές αυτές αποτελούν τρόπο τινά ψήφο εμπιστοσύνης ή όχι προς την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση, εδώ και καιρό, είχε δώσει στις αυτοδιοικητικές εκλογές δημοψηφισματικό χαρακτήρα και τη στιγμή που καλούσε τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν την «κυβέρνηση του μνημονίου», δεν δικαιούται τώρα να µιλάει για « τρομοκρατικό εκβιασµό» αφού αυτή την πλατφόρμα της πολιτικής αναμέτρησης την είχε η ίδια επιλέξει από την πρώτη στιγμή. Έτσι, εάν οι κάλπες του Νοεμβρίου καταγράψουν ήττα του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση, κατά πάσα πιθανότητα θα τεθεί αναπόφευκτα σε τροχιά πολιτικής αποσταθεροποίησης, ένα μόλις χρόνο μετά από τον εκλογικό θρίαμβο του περασμένου Οκτωβρίου. Ο Πρωθυπουργός ποντάρει στο γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει προφανής και αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης, μιας και η ΝΔ αντιμετωπίζει ακόμα αρκετά εσωκομματικά προβλήματα, δεν έχουν ξεχάσει οι πολίτες τα 5,5 χρόνια διακυβέρνησης, ενώ η Αριστερά στερείται εκλογικής – κινηματικής δυναμικής και εναλλακτικής απάντησης.
Εδώ και 6 μήνες το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα κινείται σε τεντωμένο σχοινί και αναμφίβολα ενδεχόμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα οδηγήσει τη χώρα σε δύσκολα μονοπάτια. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει μια ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή, έχει βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και περικοπών που είναι αναπόφευκτο και έχει μπροστά του τρία χρόνια θητείας για να δείξει αν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την ύφεση. Ο Πρωθυπουργός με τη διακαναλική συνέντευξη σήκωσε το γάντι που του πετούσε η αντιπολίτευση και έριξε μια επικίνδυνη ζαριά με αρκετά μεγάλο ρίσκο. Η κάλπη σε λίγες μέρες θα δείξει ποιος θα είναι ο νικητής, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος ο μεγάλος χαμένος των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου να είναι η Αυτοδιοίκηση. Η εκλογική αναμέτρηση, ιδίως στις περιφέρειες, παίρνει πλέον ξεκάθαρο χαρακτήρα σύγκρουσης γύρω από το Μνημόνιο, την οικονομική πολιτική, και γενικά πρόκειται να κριθεί η κυβερνητική πολιτική. Ο αυτοδιοικητικός χαρακτήρας των εκλογών διατηρείται σε λίγους δήμους και αυτό είναι απογοητευτικό. Όπως και να έχει, η χώρα από την περασμένη Δευτέρα βαδίζει σε πολιτικά τεντωμένο σχοινί και ουδείς τη στιγμή αυτή μπορεί να προβλέψει την κατάληξη που θα έχει η επιλογή του Πρωθυπουργού.
Ο κ. Παπανδρέου με αυτά που δήλωσε, έδωσε ξεκάθαρη πολιτική σημασία στην αυτοδιοικητική ψήφο. Το ΠΑΣΟΚ αρχικά είχε δώσει στις ερχόμενες εκλογές αμιγώς αυτοδιοικητικό χρώμα, ακολούθως υποστήριξε πως πρόκειται για ένα δημοψήφισμα για τον «Καλλικράτη», και μόλις πριν λίγες μέρες, από τα λεγόμενα του Πρωθυπουργού προκύπτει πως οι εκλογές αυτές αποτελούν τρόπο τινά ψήφο εμπιστοσύνης ή όχι προς την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση, εδώ και καιρό, είχε δώσει στις αυτοδιοικητικές εκλογές δημοψηφισματικό χαρακτήρα και τη στιγμή που καλούσε τους ψηφοφόρους να καταψηφίσουν την «κυβέρνηση του μνημονίου», δεν δικαιούται τώρα να µιλάει για « τρομοκρατικό εκβιασµό» αφού αυτή την πλατφόρμα της πολιτικής αναμέτρησης την είχε η ίδια επιλέξει από την πρώτη στιγμή. Έτσι, εάν οι κάλπες του Νοεμβρίου καταγράψουν ήττα του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση, κατά πάσα πιθανότητα θα τεθεί αναπόφευκτα σε τροχιά πολιτικής αποσταθεροποίησης, ένα μόλις χρόνο μετά από τον εκλογικό θρίαμβο του περασμένου Οκτωβρίου. Ο Πρωθυπουργός ποντάρει στο γεγονός ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει προφανής και αξιόπιστη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα της διακυβέρνησης, μιας και η ΝΔ αντιμετωπίζει ακόμα αρκετά εσωκομματικά προβλήματα, δεν έχουν ξεχάσει οι πολίτες τα 5,5 χρόνια διακυβέρνησης, ενώ η Αριστερά στερείται εκλογικής – κινηματικής δυναμικής και εναλλακτικής απάντησης.
Εδώ και 6 μήνες το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα κινείται σε τεντωμένο σχοινί και αναμφίβολα ενδεχόμενη πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα οδηγήσει τη χώρα σε δύσκολα μονοπάτια. Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει μια ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή, έχει βάλει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και περικοπών που είναι αναπόφευκτο και έχει μπροστά του τρία χρόνια θητείας για να δείξει αν μπορεί να βγάλει τη χώρα από την ύφεση. Ο Πρωθυπουργός με τη διακαναλική συνέντευξη σήκωσε το γάντι που του πετούσε η αντιπολίτευση και έριξε μια επικίνδυνη ζαριά με αρκετά μεγάλο ρίσκο. Η κάλπη σε λίγες μέρες θα δείξει ποιος θα είναι ο νικητής, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος ο μεγάλος χαμένος των αυτοδιοικητικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου να είναι η Αυτοδιοίκηση. Η εκλογική αναμέτρηση, ιδίως στις περιφέρειες, παίρνει πλέον ξεκάθαρο χαρακτήρα σύγκρουσης γύρω από το Μνημόνιο, την οικονομική πολιτική, και γενικά πρόκειται να κριθεί η κυβερνητική πολιτική. Ο αυτοδιοικητικός χαρακτήρας των εκλογών διατηρείται σε λίγους δήμους και αυτό είναι απογοητευτικό. Όπως και να έχει, η χώρα από την περασμένη Δευτέρα βαδίζει σε πολιτικά τεντωμένο σχοινί και ουδείς τη στιγμή αυτή μπορεί να προβλέψει την κατάληξη που θα έχει η επιλογή του Πρωθυπουργού.
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ
ΤΟΠΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΕΥΡΕΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΚΑΡΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΩΝ ΔΗΜΟΤΗ
Όλοι μας λίγο έως πολύ επηρεαζόμαστε από την οικονομική κρίση της χώρας. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν ψαλιδιστεί, τα περισσότερα μαγαζιά φυτοζωούν και γενικότερα υπάρχει ένα μεγάλο κύμα απαισιοδοξίας. Πολλά μαγαζιά στη Θησέως, στη Δαβάκη, στη Σιβιτανίδου και στη Χαροκόπου έχουν κλείσει ενώ καλύτερα να μην αναφερθούμε στην κατάσταση που υπάρχει στα στενά της πόλης. Κάθε μέρα επιδεινώνεται. Τα μέτρα που πήρε ο Δήμος Καλλιθέας σχετικά με τις μειώσεις των δημοτικών τελών καθώς και με τη δυνατότητα διαφήμισης των τοπικών επιχειρήσεων, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και αν μη τι άλλο, είναι μέτρα τα οποία δεν έχει λάβει κανένας άλλος Δήμος. Είναι μέτρα τα οποία δείχνουν την πολιτική βούληση της Διοίκησης για την ενίσχυση της παρακμάζουσας αγοράς. Η ανεργία καθημερινά αυξάνεται και ειδικά στους νέους και στις γυναίκες η κατάσταση είναι απογοητευτική. Ένα μέτρο θα μπορούσε να είναι να λειτουργήσει στην πόλη μας ένα γραφείο εύρεσης εργασίας για τους νέους και τις γυναίκες. Ένα γραφείο κυρίως τοπικού ενδιαφέροντος όπου ένα κατάστημα ή επιχείρηση της πόλης μας θα μπορούσε να απευθυνθεί και να προσλάβει έναν συμπολίτη μας. Αυτό το γραφείο λοιπόν θα μπορούσε να συνδεθεί άμεσα με τις τοπικές επιχειρήσεις της πόλης. Θα ήταν ένα βήμα ώστε οι νέοι και οι γυναίκες της πόλης μας να είχανε περισσότερες πιθανότητες ώστε να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας. Ακόμα, θα μπορούσε σε συνεργασία με τα μαγαζιά της πόλης να εκδοθεί μια ειδική κάρτα για τους νέους και τους ανέργους, ώστε να μπορούν να αγοράσουν από τα μαγαζιά με μια ειδική έκπτωση της τάξης του 20%. Με τον τρόπο αυτό και τα καταστήματα θα ευεργετηθούν αλλά και οι συμπολίτες μας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ
Εκτός από την περικοπή μισθών και συντάξεων, πολλά προϊόντα καθημερινής ανάγκης είναι πιο ακριβά από παλιά. Καθώς όμως η αγοραστική δύναμη των συμπολιτών μας έχει μειωθεί, η αγορά ακόμη και αγαθών πρώτης ανάγκης γίνεται δύσκολη. Δεν νοείται μια πόλη 200.000 κατοίκων, στην οποία οι περισσότεροι είναι μικρομεσαίοι, να μην διαθέτει ένα κοινωνικό παντοπωλείο. Στο κοινωνικό παντοπωλείο θα μπορούσαν να ψωνίσουν οι άποροι συμπολίτες μας καθημερινά αγαθά όπως μακαρόνια, λαχανικά, όσπρια, ζυμαρικά κ.ο.κ. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να δικαιούνται ένα ποσό 200 ευρώ για 2 αγορές το μήνα (100 + 100). Η κοινωνική πρόνοια του Δήμου θα μπορούσε να ορίσει τα κριτήρια αυτών που θα μπορούσαν να κάνουν αγορές και να τους προμηθεύσει με μια κάρτα προνοίας. Σχετικά με το κόστος των προϊόντων, δεν θα υπήρχε οικονομική επιβάρυνση για τους συμπολίτες μας. Επίσης, ο Δήμος θα μπορούσε να συνεργαστεί με τα δεκάδες σούπερ μάρκετ της πόλης ώστε τα τελευταία να προμηθεύουν δωρεάν με τρόφιμα το κοινωνικό παντοπωλείο. Είναι ένα έργο το οποίο θα μπορούσε να ανακουφίσει εκατοντάδες οικογένειες της πόλης.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ
Σε ότι έχει να κάνει με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη, το κυριότερο πρόβλημα είναι το κυκλοφοριακό. Ιδίως η κατάσταση στην Α Δημοτική Κοινότητα είναι τραγική. Τα αυτοκίνητα είναι πολλά και η κυκλοφορία και η στάθμευση είναι εξαιρετικά δύσκολες. Το parking που είναι σχεδόν έτοιμο να λειτουργήσει στις οδούς Δημητρακοπούλου, Σωκράτους, Ιφιγενείας, αναμένεται να ανακουφίσει κάπως την κατάσταση. Το πρόβλημα όμως στο κέντρο της πόλης θα παραμείνει. Οι δρόμοι γύρω από την αγορά, το δημαρχείο και την πλατεία Κύπρου είναι αρκετά δύσβατοι λόγω των πολλών αυτοκινήτων. Κάποιες προτάσεις θα μπορούσαν να είναι σε πρώτη φάση οι εξής:
- Έλεγχος όλων των θέσεων στάθμευσης που έχουν δοθεί διαχρονικά στους συμπολίτες μας.
- Έλεγχος των σημάτων απαγόρευσης στάθμευσης που τοποθετούν οι συμπολίτες μας, καθώς τα περισσότερα σήματα που απαγορεύουν τη στάθμευση είναι παράνομα.
- Αμεσότερη περισυλλογή των εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων και δικύκλων. Ετησίως μαζεύονται περίπου 1.000 αυτοκίνητα, αλλά είναι αρκετά αυτά που παραμένουν χωρίς λόγο στους δρόμους της πόλης.
- Δημιουργία, σε συνεργασία με την ΕΘΕΛ, δημοτικής συγκοινωνίας. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί συμπολίτες μας να μην χρησιμοποιούν για μικρές μετακινήσεις μέσα στην πόλη τα αυτοκίνητά τους.
- Επίσης, θα πρέπει να εξεταστεί για άλλη μια φορά η δυνατότητα κατασκευής υπόγειου parking στην πλατεία Κύπρου. Πρέπει να πούμε στο σημείο αυτό ότι όταν η διοίκηση θέλησε να κατασκευάσει το εν λόγω parking, οι ίδιοι κάτοικοι που ζητούσαν την κατασκευή, έπειτα σύστησαν εξωραϊστικό σύλλογο και απειλούσαν με εφέσεις, οι οποίες θα απαιτούσαν τη γνωμάτευση του ΣτΕ και θα καθυστερούσαν το έργο τουλάχιστον για 7 χρόνια. Τότε το ΥΠΕΧΩΔΕ αποφάσισε να κάνει πίσω και να ακυρώσει το έργο. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι για να μπορούμε να κάνουμε πράξη κάποια έργα, πρέπει να αλλάξει άρδην η νοοτροπία των συμπολιτών μας. Δεν πρέπει να βάζουμε οι ίδιοι τα χέρια μας και να βγάζουμε τα μάτια μας. Πάνω από οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον, προέχει το η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός της πόλης.
ΑΣΥΡΜΑΤΟ INTERNET
Σχετικά με τις νέες τεχνολογίες, επιβάλλεται η δημιουργία ασύρματου internet στην πλατεία Κύπρου όπου θα έχουν δωρεάν πρόσβαση όλοι οι συμπολίτες μας. Το διαδίκτυο πρέπει να αποτελεί αγαθό για όλους. Στην επίτευξη του στόχου να μπορούν σχεδόν όλοι οι πολίτες να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο του internet, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρατηρούμε ότι προσφάτως ο Δήμος Αθηναίων δημιούργησε 4 σημεία στην πόλη, όπου κάθε πολίτης μπορεί να πάει με τον προσωπικό του υπολογιστή, ή ακόμα και με το κινητό του, αν αυτό καλύπτει υπηρεσίες internet, και να πλοηγηθεί στο διαδίκτυο εντελώς δωρεάν. Πιο προχωρημένα βήματα έχει κάνει ο Δήμος των Τρικάλων, ο οποίος θεωρείται πρότυπο ‘ηλεκτρονικής’ πόλης. Τα βήματα τα οποία ακολουθεί για να συνδεθεί με το wi-fi σύστημα είναι πολύ απλά. Με τον τρόπο αυτό, όλοι οι πολίτες οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μπορούν εύκολα, απλά και ανέξοδα να έρθουν σ’ επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου. Αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που παράγουν τα ασύρματα δίκτυα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των πολιτών. Υπάρχουν όμως μελέτες που δείχνουν ότι δεν ισχύει αυτό. Ο Δήμος θα μπορούσε να ζητήσει γνωμάτευση επί του θέματος των επιπτώσεων από τις αρμόδιες αρχές (π.χ ‘Δημόκριτος’).
ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΤΑΡΑΤΣΕΣ
Στην σημερινή Αθήνα αλλά και στην πόλη μας ειδικώς, όλοι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας που οφείλεται στην ρύπανση, την ηχορύπανση, την αύξηση θερμοκρασίας του περιβάλλοντος και των κτιρίων .Αποτέλεσμα αυτών είναι η κόπωση των κατοίκων της πόλης, οι συχνότερες ασθένειες κυρίως στα παιδιά μας (άσθμα κ.α.), οι αδιαθεσίες, οι πονοκέφαλοι, η νευρικότητα, το άγχος κ.α. Ένας σημαντικός λόγος που έχει συμβάλλει σ' αυτό είναι η αλλαγή του μικροκλίματος.
Σύμφωνα με έρευνες του Πανεπιστημίου Φυσικής Αθηνών η διαφορά θερμοκρασίας της πόλης των Αθηνών και των περιφερειακών Δήμων φτάνει τους 12ο C. Στην ίδια έρευνα φαίνεται καθαρά ότι η θερμοκρασία αέρα πάνω από την πόλη έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Αυτό γίνεται γιατί οι ταράτσες μας και γενικώς οι επίπεδες επιφάνειες κρατούν θερμοκρασίες πολύ υψηλές (50-70ο C ) με αποτέλεσμα ο αέρας που κατεβαίνει από τους ορεινούς όγκους θερμαίνεται υπερβολικά και έχουμε αλλαγή τους μικροκλίματος. Ο αέρας ανεβαίνει γρηγορότερα στα ψηλότερα στρώματα αέρα και έχουμε πιο έντονα καιρικά φαινόμενα (καταιγίδες, αέρηδες ισχυρούς, χαλαζόπτωση κ.α.)Οι θερμοκρασίες στις σκουρόχρωμες επιφάνειες (άσφαλτος, σκούρα πεζοδρόμια) το καλοκαίρι φτάνει τους 70ο C. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη του Πανεπιστημίου Φυσικής Αθηνών όσους υπονόμους όμβριων υδάτων και αν κατασκευάσουμε δεν πρόκειται να λύσουμε τα πλυμμυρικά φαινόμενα των Αθηνών γιατί όλη η Αθήνα έχει γίνει μια επίπεδη τσιμεντένια λεκάνη χωρίς χώρους απορρόφησης υδάτων (ρέματα, ακάλυπτους χώρους, ζώνες πρασίνου κ.α.) με αποτέλεσμα μια μικρή βροχή να δημιουργεί πλυμμυρικά φαινόμενα αφού αυξάνεται η ταχύτητα απορροής των υδάτων. Οι πολυκατοικίες θερμαίνονται υπερβολικά από την ταράτσα ιδίως και τους πλευρικούς τοίχους και δεν μπορούν ν' αποβάλλουν εύκολα την θερμοκρασία, αποτέλεσμα αυτού του φαινόμενου είναι να χρειαζόμαστε μεγαλύτερα ποσά ενέργειας για να ψύξουμε τον χώρο μας και πάλι δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι. Ενώ τον χειμώνα πολλές φορές η υγρασία επηρεάζει την μόνωση του σπιτιού.
Οι πράσινες στέγες είναι μια προσπάθεια των τελευταίων χρόνων να τοποθετηθούν φυτά και πράσινο στις ταράτσες των σπιτιών. Υπάρχουν εταιρίες οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν την στατική μελέτη και την τοποθέτηση των υλικών (μονωτικά υλικά). Το υλικό το οποίο χρησιμοποιείτε είναι ελαφρύ (ανακυκλωμένος πυρήνας ελιάς κ.α.) και συγκρατεί αρκετές ποσότητες νερού. Τα φυτά τα οποία φυτεύονται χρειάζονται μικρές ποσότητες νερού (εξοικονόμηση νερού) και το έδαφος είναι τέτοιο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους κατοίκους και να το πατάνε.
Η λογική, πίσω από τις πρωτοβουλίες πρασινίσματος των ακάλυπτων χώρων, εδράζεται στις προσπάθειες περιορισμού του φαινομένου της «αστικής θερμικής νησίδας», που προκαλείται κυρίως από τα υλικά που δημιουργούν το αστικό περιβάλλον, δηλαδή το τσιμέντο και την άσφαλτο. Τα υλικά αυτά απορροφούν την ηλιακή ενέργεια και την αποδίδουν, εκ νέου, στο περιβάλλον ως θερμότητα. Ως αποτέλεσμα, η μέση θερμοκρασία της πόλης αυξάνεται ακόμη και κατά 10 βαθμούς Kελσίου σε σχέση με τις γειτονικές αδόμητες, αγροτικές περιοχές, ενώ επί των επιφανειών οι θερμοκρασίες που καταγράφονται είναι μέχρι και διπλάσιες των κανονικών! Αντίστοιχη απόδοση θερμότητας γίνεται και προς την εσωτερική πλευρά του κτιρίου, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι όροφοι να βιώνουν συνθήκες θερμοκηπίου. Ενδεικτική είναι η έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, με θερμοκρασίες που υπολείπονται κατά πολύ των μέσω θερμοκρασιών της Ελλάδας. Για μέση ημερήσια θερμοκρασία 18,4 βαθμών Kελσίου η θερμοκρασία κάτω από μία κοινή τσιμεντένια ταράτσα έφθανε τους 32 βαθμούς Kελσίου.
Την κατάσταση επιδεινώνουν τα κλιματιστικά μηχανήματα, που μπορεί μεν να ανακουφίζουν όσους βρίσκονται στο εσωτερικό του κτιρίου, ωστόσο αυξάνουν περαιτέρω τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Η ιδέα φύτευσης των ταρατσών ώστε να λειτουργούν ως φυσικά φίλτρα για την ηλιακή ακτινοβολία αλλά και ως πνεύμονες πρασίνου στο «στενό» αστικό περιβάλλον, ξεκίνησε από την Ευρώπη και ήδη γνωρίζει μεγάλη αποδοχή στη Βόρεια Αμερική και την Ιαπωνία. Τα αποτελέσματα των μελετών που έχουν πραγματοποιηθεί είναι εντυπωσιακά. Στο Νότιγχαμ, η στέγη που με θερμοκρασία περιβάλλοντος 18,4 βαθμών Kελσίου έφθανε τους 32, ύστερα από τη μετατροπή της σε... πράσινη είχε θερμοκρασία μόλις 17,1 βαθμούς Kελσίου.
Ανάλογη μελέτη του τμήματος Περιβάλλοντος του Δήμου Σικάγου στις ΗΠA κατέγραψε διαφορές θερμοκρασίας από 14 έως... 44 βαθμούς Kελσίου μεταξύ της φυτευμένης ταράτσας του δημαρχείου και του διπλανού πολιτειακού κτιρίου με τσιμεντένια οροφή. Αντίστοιχα μονωτικά αποτελέσματα καταγράφονται και κατά τους χειμερινούς μήνες, με τις φυτευμένες οροφές να διατηρούν υψηλότερες θερμοκρασίες από τις συμβατικές και, συνεπώς, να περιορίζουν τις ανάγκες και το κόστος θέρμανσης.
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Μηχανολογίας στο ΤΕΙ Χαλκίδας, κ. Μιχάλη Βραχόπουλο, οι πράσινες στέγες περιορίζουν τα φορτία κλιματισμού και θέρμανσης στον τελευταίο όροφο σε ποσοστό μέχρι και 30% κατά τους θερινούς μήνες και κατά 10% τους χειμερινούς. Για το σύνολο ενός πενταώροφου κτιρίου, η συνολική εξοικονόμηση ανέρχεται σε 5% - 10%, ενώ εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση του καθηγητή ότι το πρασίνισμα του συνόλου των οροφών της Αθήνας θα εξοικονομούσε περί τα 600MW ημερήσιας κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, όσο δηλαδή η δυναμικότητα του σταθμού στο Λαύριο!
Σχετικά με τα οφέλη, το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι βελτιώνεται η ποιότητα του αέρα των κατοίκων του σπιτιού με αποτέλεσμα να βελτιώνεται η διάθεση και η απόδοση των κατοίκων. Αυτό γίνεται γιατί πέφτει η μέγιστη θερμοκρασία του κτιρίου αρκετούς βαθμούς, ο αέρας ανακυκλώνεται καλύτερα και το καλοκαίρι ιδίως υπάρχουν πιο φυσιολογικές θερμοκρασίες δωματίων. Το σπίτι μας διατηρείται πιο ψυχρό και σε πιο φυσιολογικές συνθήκες. Επίσης, το μέτρο αυτό θα βοηθήσει στην συγκράτηση νερών οπότε σε βροχόπτωση ανακόπτει πλημμυρικά φαινόμενα στο αστικό περιβάλλον. Ομορφαίνει τον χώρο και δίνει καλαισθησία στην τσιμεντούπολη που μας περιβάλει. Γίνεται ανακύκλωση του αέρα και αποβολή οξυγόνου στο περιβάλλον και ο αέρας ψύχεται. Μειώνουν την ηχορύπανση.
Το κόστος μιας τέτοιας κατασκευής ανέρχεται περίπου στα 30 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, η τιμή αυτή όμως θα μειωθεί αισθητά γιατί αυτές οι εταιρίες είναι Ευρωπαϊκές ενώ αναμένονται και Ελληνικές εταιρίες να μπούνε στην αγορά οπότε θα πέσει το κόστος. Ακόμα όμως και αυτό δεν αποτελεί τροχοπέδη γιατί τα οφέλη είναι πολύ μεγαλύτερα. Σπαταλούμε για τις οικοδομές μεγάλα ποσά (πολυτελείας πλακάκια, κ.α) μόνο για καλαισθησία, αυτό δείχνει ότι μπορούμε να διαθέσουμε αυτό το ποσό για την παντοτινή αναβάθμιση του αέρα του σπιτιού μας που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας, που εργαζόμαστε, που κοιμόμαστε που ξεκουραζόμαστε
Το σημαντικότερο είναι το έργο αυτό είναι ανταποδοτικό γιατί γίνεται φοβερή εξοικονόμηση ενέργειας (πετρέλαιο το χειμώνα, air condition το καλοκαίρι).Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει δροσιά και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια υπάρχει απόσβεση της δαπάνης μας από την εξοικονόμηση ενέργειας, αλλά συμβάλουμε και στην γενικότερη οικονομία της χώρας μας.
Πολλές φορές η πόλη μας έχει χαρακτηριστεί από όλους μας ως τσιμεντούπολη και είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Η εφαρμογή του παραπάνω μέτρου, πιστεύουμε πως θα μετριάσει την εικόνα τσιμεντοποίησης που παρατηρείται. Ταυτόχρονα με την υλοποίηση του παραπάνω, προτείνουμε τη διεξαγωγή μελέτης για την πιθανότητα τοποθέτησης πρασίνου, πράσινων γωνιών, σε όλους τους αύλιους χώρους των σχολίων. Σχετικά με την χρηματοδότηση των παραπάνω, υπάρχει το Πρόγραμμα ‘Πράσινη Ζωή στην Πόλη’, το οποίο χρηματοδοτείται από τον Άξονα Προτεραιότητας 4 ‘Αναζωογόνηση Αστικών Περιοχών’, του ΠΕΠ Αττικής 2007-2013 με 100.000.000 Ευρώ δημόσιας δαπάνης (75% συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και 25% εθνική συμμετοχή). Το παραπάνω πρόγραμμα αφορά δενδροφυτεύσεις, αναπλάσεις, πράσινες ταράτσες κτλ και ενδεχομένως να μπορούσε να αξιοποιηθεί.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ
- Αγορά και αξιοποίηση εγκαταλελειμμένου ακινήτου στην οδό Δημοσθένους 69 και Μενελάου.
- Αγορά και αξιοποίηση εγκαταλελειμμένου ακινήτου στην οδό Χίου (παλιό εργοστάσιο), μεταξύ Ανδρομάχης και Σκρα.
- Αγορά προσφυγικών στη συμβολή των οδών Μαντζαγκριωτάκη και Δοϊράνης.
- Αγορά και αξιοποίηση του ακινήτου του Καμσιζοογλου προς όφελος των δημοτών.
- Αξιοποίηση του χώρου του Μουσείου της Εθνικής Αντίστασης στη Φιλαρέτου.-
- Αξιοποίηση του χώρου του παλαιού πιεστηρίου στη Σκρα 31.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΩΝ, ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗΣΕΙΣ
- Ανακατασκευή των πεζοδρομίων στο σχολικό συγκρότημα της Πειραϊκής- Πατραϊκής.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων στην οδό Σωκράτους, στην οδό Μεσολογγίου και στην οδό Δημητρακοπούλου.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίου στην οδό Σπάρτης, απέναντι από το σχολείο του Μαύρου Γάτου.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων στην οδό Σκρα.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων πίσω από το Σχολικό Συγκρότημα του Αγίου Νικολάου (Πλάτωνος και Αναγνωσταρά).
- Πεζοδρόμηση οδού Τραπεζούντος.
- Πεζοδρόμηση οδού Μπουρνόζου μεταξύ των οδών Δημοσθένους και Ηρακλέους.
- Μονοδρόμηση μικρών οδών : Ζαλόγγου, Ιερολοχιτών – Συνασού –Φιλικής Εταιρείας.
- Πεζοδρόμηση οδού Χάλαρη (πρώην Νυμφών) ή πλάτυνση πεζοδρομίων με ταυτόχρονη χορήγηση ειδικής κάρτας στάθμευσης για τους μόνιμους κατοίκους στη δεξιά πλευρά του πεζοδρομίου.
- Μονοδρόμηση και μονόπλευρη στάθμευση στην οδό Σαρωνικού.
- Ήπια πεζοδρόμηση των δρόμων γύρω από την αγορά και την πλατεία Κύπρου. Αυτό το έργο θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση κατασκευής υπόγειων χώρων στάθμευσης.
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΦΡΕΑΤΙΩΝ
- Καθαρισμός των φρεατίων, ειδικότερα στη διασταύρωση των Δαβάκη και Δημοσθένους, Σκρα, Φιλαρέτου.
- Κατασκευή φρεατίου στη συμβολή των οδών Μενελάου και Δημοσθένους ή ασφαλτόστρωση ώστε να μην μένουν συνεχώς τα νερά εκεί.
- Κατασκευή φρεατίου στη συμβολή των οδών Μενελάου και Αριστείδου.
ΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
- Επέκταση τοποθέτησης σιδερένιων σχαρών – υδροσυλλεκτών στα δέντρα.
- Διαγραμμίσεις στις διαβάσεις πεζών επί της οδού Δημοσθένους στο ύψος της οδού Μαντζαγκριωτάκη και της Ιφιγενίας.
- Σταδιακή αντικατάσταση όλων των φθαρμένων σημάτων οδικής κυκλοφορίας.
- Να τοποθετηθούν ράμπες μπροστά σε όλες τις στάσεις των λεωφορείων ώστε να μην παρκάρουν εκεί συνεχώς αυτοκίνητα.
- Λύση στο θέμα του αποχετευτικού στην οδό Ευρυπιώτου.
- Δημιουργία ειδικών χώρων για ακαθαρσίες των κατοικίδιων (π.χ δίπλα στο πάρκο της Πλατείας Δαβάκη).
- Εντονότερος φωτισμός των παραδρόμων του Διαμερίσματος.
Όλοι μας λίγο έως πολύ επηρεαζόμαστε από την οικονομική κρίση της χώρας. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν ψαλιδιστεί, τα περισσότερα μαγαζιά φυτοζωούν και γενικότερα υπάρχει ένα μεγάλο κύμα απαισιοδοξίας. Πολλά μαγαζιά στη Θησέως, στη Δαβάκη, στη Σιβιτανίδου και στη Χαροκόπου έχουν κλείσει ενώ καλύτερα να μην αναφερθούμε στην κατάσταση που υπάρχει στα στενά της πόλης. Κάθε μέρα επιδεινώνεται. Τα μέτρα που πήρε ο Δήμος Καλλιθέας σχετικά με τις μειώσεις των δημοτικών τελών καθώς και με τη δυνατότητα διαφήμισης των τοπικών επιχειρήσεων, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και αν μη τι άλλο, είναι μέτρα τα οποία δεν έχει λάβει κανένας άλλος Δήμος. Είναι μέτρα τα οποία δείχνουν την πολιτική βούληση της Διοίκησης για την ενίσχυση της παρακμάζουσας αγοράς. Η ανεργία καθημερινά αυξάνεται και ειδικά στους νέους και στις γυναίκες η κατάσταση είναι απογοητευτική. Ένα μέτρο θα μπορούσε να είναι να λειτουργήσει στην πόλη μας ένα γραφείο εύρεσης εργασίας για τους νέους και τις γυναίκες. Ένα γραφείο κυρίως τοπικού ενδιαφέροντος όπου ένα κατάστημα ή επιχείρηση της πόλης μας θα μπορούσε να απευθυνθεί και να προσλάβει έναν συμπολίτη μας. Αυτό το γραφείο λοιπόν θα μπορούσε να συνδεθεί άμεσα με τις τοπικές επιχειρήσεις της πόλης. Θα ήταν ένα βήμα ώστε οι νέοι και οι γυναίκες της πόλης μας να είχανε περισσότερες πιθανότητες ώστε να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας. Ακόμα, θα μπορούσε σε συνεργασία με τα μαγαζιά της πόλης να εκδοθεί μια ειδική κάρτα για τους νέους και τους ανέργους, ώστε να μπορούν να αγοράσουν από τα μαγαζιά με μια ειδική έκπτωση της τάξης του 20%. Με τον τρόπο αυτό και τα καταστήματα θα ευεργετηθούν αλλά και οι συμπολίτες μας.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΑΝΤΟΠΩΛΕΙΟ
Εκτός από την περικοπή μισθών και συντάξεων, πολλά προϊόντα καθημερινής ανάγκης είναι πιο ακριβά από παλιά. Καθώς όμως η αγοραστική δύναμη των συμπολιτών μας έχει μειωθεί, η αγορά ακόμη και αγαθών πρώτης ανάγκης γίνεται δύσκολη. Δεν νοείται μια πόλη 200.000 κατοίκων, στην οποία οι περισσότεροι είναι μικρομεσαίοι, να μην διαθέτει ένα κοινωνικό παντοπωλείο. Στο κοινωνικό παντοπωλείο θα μπορούσαν να ψωνίσουν οι άποροι συμπολίτες μας καθημερινά αγαθά όπως μακαρόνια, λαχανικά, όσπρια, ζυμαρικά κ.ο.κ. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να δικαιούνται ένα ποσό 200 ευρώ για 2 αγορές το μήνα (100 + 100). Η κοινωνική πρόνοια του Δήμου θα μπορούσε να ορίσει τα κριτήρια αυτών που θα μπορούσαν να κάνουν αγορές και να τους προμηθεύσει με μια κάρτα προνοίας. Σχετικά με το κόστος των προϊόντων, δεν θα υπήρχε οικονομική επιβάρυνση για τους συμπολίτες μας. Επίσης, ο Δήμος θα μπορούσε να συνεργαστεί με τα δεκάδες σούπερ μάρκετ της πόλης ώστε τα τελευταία να προμηθεύουν δωρεάν με τρόφιμα το κοινωνικό παντοπωλείο. Είναι ένα έργο το οποίο θα μπορούσε να ανακουφίσει εκατοντάδες οικογένειες της πόλης.
ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΚΟ
Σε ότι έχει να κάνει με τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πόλη, το κυριότερο πρόβλημα είναι το κυκλοφοριακό. Ιδίως η κατάσταση στην Α Δημοτική Κοινότητα είναι τραγική. Τα αυτοκίνητα είναι πολλά και η κυκλοφορία και η στάθμευση είναι εξαιρετικά δύσκολες. Το parking που είναι σχεδόν έτοιμο να λειτουργήσει στις οδούς Δημητρακοπούλου, Σωκράτους, Ιφιγενείας, αναμένεται να ανακουφίσει κάπως την κατάσταση. Το πρόβλημα όμως στο κέντρο της πόλης θα παραμείνει. Οι δρόμοι γύρω από την αγορά, το δημαρχείο και την πλατεία Κύπρου είναι αρκετά δύσβατοι λόγω των πολλών αυτοκινήτων. Κάποιες προτάσεις θα μπορούσαν να είναι σε πρώτη φάση οι εξής:
- Έλεγχος όλων των θέσεων στάθμευσης που έχουν δοθεί διαχρονικά στους συμπολίτες μας.
- Έλεγχος των σημάτων απαγόρευσης στάθμευσης που τοποθετούν οι συμπολίτες μας, καθώς τα περισσότερα σήματα που απαγορεύουν τη στάθμευση είναι παράνομα.
- Αμεσότερη περισυλλογή των εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων και δικύκλων. Ετησίως μαζεύονται περίπου 1.000 αυτοκίνητα, αλλά είναι αρκετά αυτά που παραμένουν χωρίς λόγο στους δρόμους της πόλης.
- Δημιουργία, σε συνεργασία με την ΕΘΕΛ, δημοτικής συγκοινωνίας. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα αρκετοί συμπολίτες μας να μην χρησιμοποιούν για μικρές μετακινήσεις μέσα στην πόλη τα αυτοκίνητά τους.
- Επίσης, θα πρέπει να εξεταστεί για άλλη μια φορά η δυνατότητα κατασκευής υπόγειου parking στην πλατεία Κύπρου. Πρέπει να πούμε στο σημείο αυτό ότι όταν η διοίκηση θέλησε να κατασκευάσει το εν λόγω parking, οι ίδιοι κάτοικοι που ζητούσαν την κατασκευή, έπειτα σύστησαν εξωραϊστικό σύλλογο και απειλούσαν με εφέσεις, οι οποίες θα απαιτούσαν τη γνωμάτευση του ΣτΕ και θα καθυστερούσαν το έργο τουλάχιστον για 7 χρόνια. Τότε το ΥΠΕΧΩΔΕ αποφάσισε να κάνει πίσω και να ακυρώσει το έργο. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι για να μπορούμε να κάνουμε πράξη κάποια έργα, πρέπει να αλλάξει άρδην η νοοτροπία των συμπολιτών μας. Δεν πρέπει να βάζουμε οι ίδιοι τα χέρια μας και να βγάζουμε τα μάτια μας. Πάνω από οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον, προέχει το η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός της πόλης.
ΑΣΥΡΜΑΤΟ INTERNET
Σχετικά με τις νέες τεχνολογίες, επιβάλλεται η δημιουργία ασύρματου internet στην πλατεία Κύπρου όπου θα έχουν δωρεάν πρόσβαση όλοι οι συμπολίτες μας. Το διαδίκτυο πρέπει να αποτελεί αγαθό για όλους. Στην επίτευξη του στόχου να μπορούν σχεδόν όλοι οι πολίτες να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο του internet, σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Παρατηρούμε ότι προσφάτως ο Δήμος Αθηναίων δημιούργησε 4 σημεία στην πόλη, όπου κάθε πολίτης μπορεί να πάει με τον προσωπικό του υπολογιστή, ή ακόμα και με το κινητό του, αν αυτό καλύπτει υπηρεσίες internet, και να πλοηγηθεί στο διαδίκτυο εντελώς δωρεάν. Πιο προχωρημένα βήματα έχει κάνει ο Δήμος των Τρικάλων, ο οποίος θεωρείται πρότυπο ‘ηλεκτρονικής’ πόλης. Τα βήματα τα οποία ακολουθεί για να συνδεθεί με το wi-fi σύστημα είναι πολύ απλά. Με τον τρόπο αυτό, όλοι οι πολίτες οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο, μπορούν εύκολα, απλά και ανέξοδα να έρθουν σ’ επαφή με τον κόσμο του διαδικτύου. Αρκετοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα που παράγουν τα ασύρματα δίκτυα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των πολιτών. Υπάρχουν όμως μελέτες που δείχνουν ότι δεν ισχύει αυτό. Ο Δήμος θα μπορούσε να ζητήσει γνωμάτευση επί του θέματος των επιπτώσεων από τις αρμόδιες αρχές (π.χ ‘Δημόκριτος’).
ΠΡΑΣΙΝΕΣ ΤΑΡΑΤΣΕΣ
Στην σημερινή Αθήνα αλλά και στην πόλη μας ειδικώς, όλοι βλέπουμε τα τελευταία χρόνια την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής μας που οφείλεται στην ρύπανση, την ηχορύπανση, την αύξηση θερμοκρασίας του περιβάλλοντος και των κτιρίων .Αποτέλεσμα αυτών είναι η κόπωση των κατοίκων της πόλης, οι συχνότερες ασθένειες κυρίως στα παιδιά μας (άσθμα κ.α.), οι αδιαθεσίες, οι πονοκέφαλοι, η νευρικότητα, το άγχος κ.α. Ένας σημαντικός λόγος που έχει συμβάλλει σ' αυτό είναι η αλλαγή του μικροκλίματος.
Σύμφωνα με έρευνες του Πανεπιστημίου Φυσικής Αθηνών η διαφορά θερμοκρασίας της πόλης των Αθηνών και των περιφερειακών Δήμων φτάνει τους 12ο C. Στην ίδια έρευνα φαίνεται καθαρά ότι η θερμοκρασία αέρα πάνω από την πόλη έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Αυτό γίνεται γιατί οι ταράτσες μας και γενικώς οι επίπεδες επιφάνειες κρατούν θερμοκρασίες πολύ υψηλές (50-70ο C ) με αποτέλεσμα ο αέρας που κατεβαίνει από τους ορεινούς όγκους θερμαίνεται υπερβολικά και έχουμε αλλαγή τους μικροκλίματος. Ο αέρας ανεβαίνει γρηγορότερα στα ψηλότερα στρώματα αέρα και έχουμε πιο έντονα καιρικά φαινόμενα (καταιγίδες, αέρηδες ισχυρούς, χαλαζόπτωση κ.α.)Οι θερμοκρασίες στις σκουρόχρωμες επιφάνειες (άσφαλτος, σκούρα πεζοδρόμια) το καλοκαίρι φτάνει τους 70ο C. Σύμφωνα με την ίδια μελέτη του Πανεπιστημίου Φυσικής Αθηνών όσους υπονόμους όμβριων υδάτων και αν κατασκευάσουμε δεν πρόκειται να λύσουμε τα πλυμμυρικά φαινόμενα των Αθηνών γιατί όλη η Αθήνα έχει γίνει μια επίπεδη τσιμεντένια λεκάνη χωρίς χώρους απορρόφησης υδάτων (ρέματα, ακάλυπτους χώρους, ζώνες πρασίνου κ.α.) με αποτέλεσμα μια μικρή βροχή να δημιουργεί πλυμμυρικά φαινόμενα αφού αυξάνεται η ταχύτητα απορροής των υδάτων. Οι πολυκατοικίες θερμαίνονται υπερβολικά από την ταράτσα ιδίως και τους πλευρικούς τοίχους και δεν μπορούν ν' αποβάλλουν εύκολα την θερμοκρασία, αποτέλεσμα αυτού του φαινόμενου είναι να χρειαζόμαστε μεγαλύτερα ποσά ενέργειας για να ψύξουμε τον χώρο μας και πάλι δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι. Ενώ τον χειμώνα πολλές φορές η υγρασία επηρεάζει την μόνωση του σπιτιού.
Οι πράσινες στέγες είναι μια προσπάθεια των τελευταίων χρόνων να τοποθετηθούν φυτά και πράσινο στις ταράτσες των σπιτιών. Υπάρχουν εταιρίες οι οποίες αναλαμβάνουν να κάνουν την στατική μελέτη και την τοποθέτηση των υλικών (μονωτικά υλικά). Το υλικό το οποίο χρησιμοποιείτε είναι ελαφρύ (ανακυκλωμένος πυρήνας ελιάς κ.α.) και συγκρατεί αρκετές ποσότητες νερού. Τα φυτά τα οποία φυτεύονται χρειάζονται μικρές ποσότητες νερού (εξοικονόμηση νερού) και το έδαφος είναι τέτοιο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους κατοίκους και να το πατάνε.
Η λογική, πίσω από τις πρωτοβουλίες πρασινίσματος των ακάλυπτων χώρων, εδράζεται στις προσπάθειες περιορισμού του φαινομένου της «αστικής θερμικής νησίδας», που προκαλείται κυρίως από τα υλικά που δημιουργούν το αστικό περιβάλλον, δηλαδή το τσιμέντο και την άσφαλτο. Τα υλικά αυτά απορροφούν την ηλιακή ενέργεια και την αποδίδουν, εκ νέου, στο περιβάλλον ως θερμότητα. Ως αποτέλεσμα, η μέση θερμοκρασία της πόλης αυξάνεται ακόμη και κατά 10 βαθμούς Kελσίου σε σχέση με τις γειτονικές αδόμητες, αγροτικές περιοχές, ενώ επί των επιφανειών οι θερμοκρασίες που καταγράφονται είναι μέχρι και διπλάσιες των κανονικών! Αντίστοιχη απόδοση θερμότητας γίνεται και προς την εσωτερική πλευρά του κτιρίου, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι όροφοι να βιώνουν συνθήκες θερμοκηπίου. Ενδεικτική είναι η έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ, με θερμοκρασίες που υπολείπονται κατά πολύ των μέσω θερμοκρασιών της Ελλάδας. Για μέση ημερήσια θερμοκρασία 18,4 βαθμών Kελσίου η θερμοκρασία κάτω από μία κοινή τσιμεντένια ταράτσα έφθανε τους 32 βαθμούς Kελσίου.
Την κατάσταση επιδεινώνουν τα κλιματιστικά μηχανήματα, που μπορεί μεν να ανακουφίζουν όσους βρίσκονται στο εσωτερικό του κτιρίου, ωστόσο αυξάνουν περαιτέρω τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Η ιδέα φύτευσης των ταρατσών ώστε να λειτουργούν ως φυσικά φίλτρα για την ηλιακή ακτινοβολία αλλά και ως πνεύμονες πρασίνου στο «στενό» αστικό περιβάλλον, ξεκίνησε από την Ευρώπη και ήδη γνωρίζει μεγάλη αποδοχή στη Βόρεια Αμερική και την Ιαπωνία. Τα αποτελέσματα των μελετών που έχουν πραγματοποιηθεί είναι εντυπωσιακά. Στο Νότιγχαμ, η στέγη που με θερμοκρασία περιβάλλοντος 18,4 βαθμών Kελσίου έφθανε τους 32, ύστερα από τη μετατροπή της σε... πράσινη είχε θερμοκρασία μόλις 17,1 βαθμούς Kελσίου.
Ανάλογη μελέτη του τμήματος Περιβάλλοντος του Δήμου Σικάγου στις ΗΠA κατέγραψε διαφορές θερμοκρασίας από 14 έως... 44 βαθμούς Kελσίου μεταξύ της φυτευμένης ταράτσας του δημαρχείου και του διπλανού πολιτειακού κτιρίου με τσιμεντένια οροφή. Αντίστοιχα μονωτικά αποτελέσματα καταγράφονται και κατά τους χειμερινούς μήνες, με τις φυτευμένες οροφές να διατηρούν υψηλότερες θερμοκρασίες από τις συμβατικές και, συνεπώς, να περιορίζουν τις ανάγκες και το κόστος θέρμανσης.
Σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Μηχανολογίας στο ΤΕΙ Χαλκίδας, κ. Μιχάλη Βραχόπουλο, οι πράσινες στέγες περιορίζουν τα φορτία κλιματισμού και θέρμανσης στον τελευταίο όροφο σε ποσοστό μέχρι και 30% κατά τους θερινούς μήνες και κατά 10% τους χειμερινούς. Για το σύνολο ενός πενταώροφου κτιρίου, η συνολική εξοικονόμηση ανέρχεται σε 5% - 10%, ενώ εντυπωσιακή είναι η διαπίστωση του καθηγητή ότι το πρασίνισμα του συνόλου των οροφών της Αθήνας θα εξοικονομούσε περί τα 600MW ημερήσιας κατανάλωσης ηλεκτρικής ενέργειας, όσο δηλαδή η δυναμικότητα του σταθμού στο Λαύριο!
Σχετικά με τα οφέλη, το πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι βελτιώνεται η ποιότητα του αέρα των κατοίκων του σπιτιού με αποτέλεσμα να βελτιώνεται η διάθεση και η απόδοση των κατοίκων. Αυτό γίνεται γιατί πέφτει η μέγιστη θερμοκρασία του κτιρίου αρκετούς βαθμούς, ο αέρας ανακυκλώνεται καλύτερα και το καλοκαίρι ιδίως υπάρχουν πιο φυσιολογικές θερμοκρασίες δωματίων. Το σπίτι μας διατηρείται πιο ψυχρό και σε πιο φυσιολογικές συνθήκες. Επίσης, το μέτρο αυτό θα βοηθήσει στην συγκράτηση νερών οπότε σε βροχόπτωση ανακόπτει πλημμυρικά φαινόμενα στο αστικό περιβάλλον. Ομορφαίνει τον χώρο και δίνει καλαισθησία στην τσιμεντούπολη που μας περιβάλει. Γίνεται ανακύκλωση του αέρα και αποβολή οξυγόνου στο περιβάλλον και ο αέρας ψύχεται. Μειώνουν την ηχορύπανση.
Το κόστος μιας τέτοιας κατασκευής ανέρχεται περίπου στα 30 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο, η τιμή αυτή όμως θα μειωθεί αισθητά γιατί αυτές οι εταιρίες είναι Ευρωπαϊκές ενώ αναμένονται και Ελληνικές εταιρίες να μπούνε στην αγορά οπότε θα πέσει το κόστος. Ακόμα όμως και αυτό δεν αποτελεί τροχοπέδη γιατί τα οφέλη είναι πολύ μεγαλύτερα. Σπαταλούμε για τις οικοδομές μεγάλα ποσά (πολυτελείας πλακάκια, κ.α) μόνο για καλαισθησία, αυτό δείχνει ότι μπορούμε να διαθέσουμε αυτό το ποσό για την παντοτινή αναβάθμιση του αέρα του σπιτιού μας που ζούμε εμείς και τα παιδιά μας, που εργαζόμαστε, που κοιμόμαστε που ξεκουραζόμαστε
Το σημαντικότερο είναι το έργο αυτό είναι ανταποδοτικό γιατί γίνεται φοβερή εξοικονόμηση ενέργειας (πετρέλαιο το χειμώνα, air condition το καλοκαίρι).Τους καλοκαιρινούς μήνες υπάρχει δροσιά και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Έτσι μέσα σε λίγα χρόνια υπάρχει απόσβεση της δαπάνης μας από την εξοικονόμηση ενέργειας, αλλά συμβάλουμε και στην γενικότερη οικονομία της χώρας μας.
Πολλές φορές η πόλη μας έχει χαρακτηριστεί από όλους μας ως τσιμεντούπολη και είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις σε όλη την Ευρώπη. Η εφαρμογή του παραπάνω μέτρου, πιστεύουμε πως θα μετριάσει την εικόνα τσιμεντοποίησης που παρατηρείται. Ταυτόχρονα με την υλοποίηση του παραπάνω, προτείνουμε τη διεξαγωγή μελέτης για την πιθανότητα τοποθέτησης πρασίνου, πράσινων γωνιών, σε όλους τους αύλιους χώρους των σχολίων. Σχετικά με την χρηματοδότηση των παραπάνω, υπάρχει το Πρόγραμμα ‘Πράσινη Ζωή στην Πόλη’, το οποίο χρηματοδοτείται από τον Άξονα Προτεραιότητας 4 ‘Αναζωογόνηση Αστικών Περιοχών’, του ΠΕΠ Αττικής 2007-2013 με 100.000.000 Ευρώ δημόσιας δαπάνης (75% συμμετοχή του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και 25% εθνική συμμετοχή). Το παραπάνω πρόγραμμα αφορά δενδροφυτεύσεις, αναπλάσεις, πράσινες ταράτσες κτλ και ενδεχομένως να μπορούσε να αξιοποιηθεί.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΓΟΡΕΣ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ
- Αγορά και αξιοποίηση εγκαταλελειμμένου ακινήτου στην οδό Δημοσθένους 69 και Μενελάου.
- Αγορά και αξιοποίηση εγκαταλελειμμένου ακινήτου στην οδό Χίου (παλιό εργοστάσιο), μεταξύ Ανδρομάχης και Σκρα.
- Αγορά προσφυγικών στη συμβολή των οδών Μαντζαγκριωτάκη και Δοϊράνης.
- Αγορά και αξιοποίηση του ακινήτου του Καμσιζοογλου προς όφελος των δημοτών.
- Αξιοποίηση του χώρου του Μουσείου της Εθνικής Αντίστασης στη Φιλαρέτου.-
- Αξιοποίηση του χώρου του παλαιού πιεστηρίου στη Σκρα 31.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΩΝ, ΠΕΖΟΔΡΟΜΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΗΣΕΙΣ
- Ανακατασκευή των πεζοδρομίων στο σχολικό συγκρότημα της Πειραϊκής- Πατραϊκής.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων στην οδό Σωκράτους, στην οδό Μεσολογγίου και στην οδό Δημητρακοπούλου.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίου στην οδό Σπάρτης, απέναντι από το σχολείο του Μαύρου Γάτου.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων στην οδό Σκρα.
- Ανακατασκευή πεζοδρομίων πίσω από το Σχολικό Συγκρότημα του Αγίου Νικολάου (Πλάτωνος και Αναγνωσταρά).
- Πεζοδρόμηση οδού Τραπεζούντος.
- Πεζοδρόμηση οδού Μπουρνόζου μεταξύ των οδών Δημοσθένους και Ηρακλέους.
- Μονοδρόμηση μικρών οδών : Ζαλόγγου, Ιερολοχιτών – Συνασού –Φιλικής Εταιρείας.
- Πεζοδρόμηση οδού Χάλαρη (πρώην Νυμφών) ή πλάτυνση πεζοδρομίων με ταυτόχρονη χορήγηση ειδικής κάρτας στάθμευσης για τους μόνιμους κατοίκους στη δεξιά πλευρά του πεζοδρομίου.
- Μονοδρόμηση και μονόπλευρη στάθμευση στην οδό Σαρωνικού.
- Ήπια πεζοδρόμηση των δρόμων γύρω από την αγορά και την πλατεία Κύπρου. Αυτό το έργο θα μπορούσε να γίνει μόνο με την προϋπόθεση κατασκευής υπόγειων χώρων στάθμευσης.
ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ ΦΡΕΑΤΙΩΝ
- Καθαρισμός των φρεατίων, ειδικότερα στη διασταύρωση των Δαβάκη και Δημοσθένους, Σκρα, Φιλαρέτου.
- Κατασκευή φρεατίου στη συμβολή των οδών Μενελάου και Δημοσθένους ή ασφαλτόστρωση ώστε να μην μένουν συνεχώς τα νερά εκεί.
- Κατασκευή φρεατίου στη συμβολή των οδών Μενελάου και Αριστείδου.
ΛΟΙΠΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
- Επέκταση τοποθέτησης σιδερένιων σχαρών – υδροσυλλεκτών στα δέντρα.
- Διαγραμμίσεις στις διαβάσεις πεζών επί της οδού Δημοσθένους στο ύψος της οδού Μαντζαγκριωτάκη και της Ιφιγενίας.
- Σταδιακή αντικατάσταση όλων των φθαρμένων σημάτων οδικής κυκλοφορίας.
- Να τοποθετηθούν ράμπες μπροστά σε όλες τις στάσεις των λεωφορείων ώστε να μην παρκάρουν εκεί συνεχώς αυτοκίνητα.
- Λύση στο θέμα του αποχετευτικού στην οδό Ευρυπιώτου.
- Δημιουργία ειδικών χώρων για ακαθαρσίες των κατοικίδιων (π.χ δίπλα στο πάρκο της Πλατείας Δαβάκη).
- Εντονότερος φωτισμός των παραδρόμων του Διαμερίσματος.
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ
Στις προσεχείς δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, αναμένεται η αποχή να αυξηθεί πολύ και κάποιοι απαισιόδοξοι την υπολογίζουν κοντά στο 50-60%. Αρκετοί είναι εκείνοι που καλούν σε αποχή τους Έλληνες και τις Ελληνίδες με την αιτιολογία ότι με τον τρόπο αυτό θα τιμωρήσουν τους πολιτικούς και τα κόμματα και θα στείλουν ένα μήνυμα στην κεντρική εξουσία και τον δικομματισμό. Ακόμα, ορισμένοι καλούν τους ψηφοφόρους να εκφράσουν την αγανάκτησή τους «ρίχνοντας» άκυρο ή λευκό. Όμως, η αποχή, το λευκό και το άκυρο είναι μια πρόσκληση ώστε να χαραμίσει κάποιος την ψήφο του. Μην ξεχνάμε ότι η ψήφος είναι μια υποχρέωσή μας και το κατοχυρωμένο συνταγματικά δικαίωμά μας. Το άκυρο είναι παραδοχή ότι «πέσαμε στην φάκα» και πράγματι τιμωρούμε αυτούς και αυτές που μας εμπαίζουν με Εξεταστικές και Προανακριτικές αλλά μέχρι στιγμής κανείς και καμία δεν τιμωρήθηκε για τα όσα τραγικά συμβαίνουν στη χώρα μας. Το λευκό είναι η προσωπική μας διαβεβαίωση στο πολιτικό σύστημα ότι τελικά δεν έχουμε το σθένος, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα που μπορεί να μας βοηθήσει να εκφράσουμε την προτίμησή μας.
Όλα τα προηγούμενα, αν μη τι άλλο, πιστοποιούν ότι ο τεχνηέντως εμφανιζόμενος ως «αντικομφορμιστικός» και «αντισυστημικός» δρόμος της αποχής, είναι δρόμος βαθύτατα, συστημικός, διότι η ιστορία έχει (απο)δείξει ότι κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση δεν επηρεάζεται από την αποχή. Αντιθέτως, η αποχή ενισχύει το κυβερνητικό έργο, καθώς οι κυβερνώντες θεωρούν ότι ο κόσμος είναι απαθής απέναντι στα κοινά και ταυτοχρόνως αδύναμος να αντιδράσει. Η αποχή, είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, φυσικά, και όχι για όσους κερδίζουν με το να τον κρατούν παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο όσο θα προωθούν την πολιτική τους. Η αποχή την οποία πολλοί ευαγγελίζονται και ασπάζονται δεν «ουδετεροποιεί» απλώς τα κοινωνικά στρώματα που πιάνονται στην «απόχη». Στην πραγματικότητα, τα καθιστά, εξ αντικειμένου, συμμέτοχους και (ακούσιους, αν και πολλές φορές όχι μόνο ακούσιους) στυλοβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική του, στο όνομα των «δημοκρατικών πλειοψηφιών». Βέβαια, το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της, για να καταστήσει την ψήφο του πραγματικό όπλο.
Η αποχή εξυπηρετεί το ίδιο το ‘σύστημα’. Τα ΜΜΕ, προπαγανδίζουν ποικιλοτρόπως την αποχή, ως ψήφο διαμαρτυρίας και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν τους δυσαρεστημένους. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η αποχή δεν είναι κάποιο κόμμα ή παράταξη και οι πολίτες δια της αποχής τους παραδέχονται ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι αρωγοί των εξελίξεων. Κάποιος ο οποίος θέλει να διαμαρτυρηθεί, ως απέχων δεν υπολογίζεσαι στα εκλογικά ποσοστά και είναι μαζί με τα λευκά και τα άκυρα. Το ποσοστό της αποχής υπάρχει μόνο για στατιστικούς λόγους και πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αποχή, τα λευκά και άκυρα δεν κυβέρνησαν ποτέ ούτε τη χώρα ούτε κάποιον δήμο.
Στις προσεχείς εκλογές καλούνται οι ψηφοφόροι να επιλέξουν εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα της πόλης και έχουν τη διάθεση και το μεράκι να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την επίλυσή τους. Η αποχή δεν πρόκειται να λύσει προβλήματα ούτε να στείλει μηνύματα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και άλλους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους η μη συμμετοχή στα κοινά της πόλης θεωρείται ως ένα από τα μέγιστα σφάλματα ενός πολίτη. Γιατί πολύ απλά δεν πρέπει οι πολίτες να δίνουν το δικαίωμα στους πολιτικούς να αποφασίζουν για εκείνους, χωρίς εκείνους.
Όλα τα προηγούμενα, αν μη τι άλλο, πιστοποιούν ότι ο τεχνηέντως εμφανιζόμενος ως «αντικομφορμιστικός» και «αντισυστημικός» δρόμος της αποχής, είναι δρόμος βαθύτατα, συστημικός, διότι η ιστορία έχει (απο)δείξει ότι κανένα κόμμα και καμιά κυβέρνηση δεν επηρεάζεται από την αποχή. Αντιθέτως, η αποχή ενισχύει το κυβερνητικό έργο, καθώς οι κυβερνώντες θεωρούν ότι ο κόσμος είναι απαθής απέναντι στα κοινά και ταυτοχρόνως αδύναμος να αντιδράσει. Η αποχή, είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, φυσικά, και όχι για όσους κερδίζουν με το να τον κρατούν παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο όσο θα προωθούν την πολιτική τους. Η αποχή την οποία πολλοί ευαγγελίζονται και ασπάζονται δεν «ουδετεροποιεί» απλώς τα κοινωνικά στρώματα που πιάνονται στην «απόχη». Στην πραγματικότητα, τα καθιστά, εξ αντικειμένου, συμμέτοχους και (ακούσιους, αν και πολλές φορές όχι μόνο ακούσιους) στυλοβάτες της εκάστοτε κυβερνητικής πολιτικής. Η αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ μέρους του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική του, στο όνομα των «δημοκρατικών πλειοψηφιών». Βέβαια, το να πάει κανείς μέχρι την κάλπη είναι συνθήκη αναγκαία, αλλά όχι και ικανή από μόνη της, για να καταστήσει την ψήφο του πραγματικό όπλο.
Η αποχή εξυπηρετεί το ίδιο το ‘σύστημα’. Τα ΜΜΕ, προπαγανδίζουν ποικιλοτρόπως την αποχή, ως ψήφο διαμαρτυρίας και προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν τους δυσαρεστημένους. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η αποχή δεν είναι κάποιο κόμμα ή παράταξη και οι πολίτες δια της αποχής τους παραδέχονται ότι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να είναι αρωγοί των εξελίξεων. Κάποιος ο οποίος θέλει να διαμαρτυρηθεί, ως απέχων δεν υπολογίζεσαι στα εκλογικά ποσοστά και είναι μαζί με τα λευκά και τα άκυρα. Το ποσοστό της αποχής υπάρχει μόνο για στατιστικούς λόγους και πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αποχή, τα λευκά και άκυρα δεν κυβέρνησαν ποτέ ούτε τη χώρα ούτε κάποιον δήμο.
Στις προσεχείς εκλογές καλούνται οι ψηφοφόροι να επιλέξουν εκείνους τους ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα της πόλης και έχουν τη διάθεση και το μεράκι να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την επίλυσή τους. Η αποχή δεν πρόκειται να λύσει προβλήματα ούτε να στείλει μηνύματα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και άλλους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους η μη συμμετοχή στα κοινά της πόλης θεωρείται ως ένα από τα μέγιστα σφάλματα ενός πολίτη. Γιατί πολύ απλά δεν πρέπει οι πολίτες να δίνουν το δικαίωμα στους πολιτικούς να αποφασίζουν για εκείνους, χωρίς εκείνους.
Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010
ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΣΟΚ
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εδώ και ένα χρόνο στην εξουσία. Αυτός ο χρόνος ήταν από τους πιο δύσκολους στη σύγχρονη ιστορία της χώρας και αναμφίβολα υπήρξαν θετικές και αρνητικές στιγμές. Στα θετικά μέτρα της κυβέρνησης συγκαταλέγονται μεταρρυθμίσεις όπως αυτές που έγιναν στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό σύστημα, το νομοσχέδιο «Καλλικράτης», το οποίο όμως θα φανεί σε μάκρος χρόνου αν θα πετύχει, το ψαλίδισμα πολλών αχρείαστων μπόνους στο δημόσιο τομέα, η καταγραφή των δημοσίων υπαλλήλων, η προσπάθεια αναμόρφωσης και απλοποίησης του ΕΣΠΑ, η προστασία του υπερχρεωμένου νοικοκυριού, η μείωση των αλόγιστων δαπανών του δημοσίου τομέα (νοσοκομεία, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία, κατάργηση και συγχώνευση οργανισμών του δημοσίου, κατάργηση επιτροπών). Επίσης, η προσωπική προσπάθεια του Πρωθυπουργού για προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας θα αποφέρει καρπούς έπειτα από τη συμφωνία με τις κυβερνήσεις Κατάρ και Κίνας. Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι η πρόθεση για εκσυγχρονισμό του επί χρόνια ζημιογόνου ΟΣΕ και η δημιουργία δασικών χαρτών ανά τη χώρα. Πολύ σημαντικός είναι ο νόμος που ψηφίστηκε ενάντια στους επίορκους πολιτικούς και κρατικούς αξιωματούχους, ένας νόμος που ενισχύει τη διαφάνεια στο δημόσιο βίο. Η δήμευση των περιουσιακών στοιχείων που δεν δηλώνονται στο πόθεν έσχες, η έκπτωση από το πολιτικό αξίωμα όσων αποδειχθεί ότι συμμετείχαν σε offshore εταιρίες, η ευνοϊκή ποινική μεταχείριση αυτών που θα συνεργαστούν με τη Δικαιοσύνη για την αποκάλυψη πράξεων διαφθοράς πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων αποδεικνύουν στην πράξη την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να βγουν όλα στο φως. Το «όλα στο φως», αποδεικνύεται και από τη θέληση του Πρωθυπουργού να εξεταστεί και η οικονομική διακυβέρνηση της περιόδου Σημίτη. Τα θετικά μέτρα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μόνο αυτά, όμως όλα έχουν υποσκιαστεί από την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα μας και από τον κίνδυνο χρεοκοπίας που συνεχίζει να πλανάται στην ελληνική ατμόσφαιρα.
Η περικοπή μισθών και συντάξεων ακόμα και από τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους ασφαλώς και δεν κινούνται στο πνεύμα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εξήγγειλε προεκλογικά ο Πρωθυπουργός. Επίσης, προσωπική ευθύνη έχει για την «προεκλογική παραπληροφόρηση». Δεν είναι δυνατόν προεκλογικά να μην γνώριζε ο κ. Παπανδρέου τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Η περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν», ενδεχομένως να μην είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα, όμως ακόμα οι κρατικές αρχές δεν μπορούν να εντοπίσουν τα χρήματα αυτά. Συνεχώς διαπιστώνονται και ανακοινώνονται πολλές περιπτώσεις φοροδιαφυγής όμως τα ταμεία του κράτους παραμένουν άδεια. Ακόμα, ο Πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο άργησε να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης και έπρεπε από την πρώτη μέρα να ληφθούν διαρθρωτικά μέτρα. Αυτή η ολιγωρία είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τέλος, για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, σαφώς και φταίνε κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι οδηγούσαν τόσα χρόνια το τιμόνι. Εδώ και ένα χρόνο το φωνάζει σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, χωρίς να φοράει πράσινες ή μπλε παρωπίδες, όμως ακόμα κανείς υπεύθυνος δεν έχει πληρώσει.
Μετά από ένα χρόνο, η φθορά είναι μεγάλη για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η φθορά είναι αποτέλεσμα της πτώσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών. Η περικοπή μισθών, συντάξεων και η επιβολή φόρων έκαναν τον Έλληνα φτωχότερο, η είσοδος του ΔΝΤ στη χώρα μας έκανε τους συμπολίτες μας απαισιόδοξους, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει σε ένα αδιέξοδο. Όλη αυτή η διαμορφωθείσα κατάσταση, κάνει το έργο της κυβέρνησης αρκετά δύσκολο. Ο κ. Παπανδρέου καλείται να κάνει μεγάλες τομές οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει εγώ και πολλά χρόνια. «Απολογείται» εκείνος για τη στασιμότητα των προκατόχων του. Πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί αρκετά χρόνια πριν. Δείχνει να μην τον νοιάζει το προσωπικό πολιτικό κόστος αλλά το θέμα είναι να προχωρήσει η κυβέρνηση με γοργούς ρυθμούς και να βρει τα έσοδα από εκεί που πρέπει και όχι να καλούνται συνεχώς να συνεισφέρουν οι μη προνομιούχοι. Ακόμα υπάρχει χρόνος, ο οποίος πρέπει να εκμεταλλευτεί χωρίς εγωισμούς και πειραματισμούς. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε σε έναν χρόνο από τώρα ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Η περικοπή μισθών και συντάξεων ακόμα και από τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους ασφαλώς και δεν κινούνται στο πνεύμα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εξήγγειλε προεκλογικά ο Πρωθυπουργός. Επίσης, προσωπική ευθύνη έχει για την «προεκλογική παραπληροφόρηση». Δεν είναι δυνατόν προεκλογικά να μην γνώριζε ο κ. Παπανδρέου τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Η περίφημη φράση «λεφτά υπάρχουν», ενδεχομένως να μην είναι τόσο μακριά από την πραγματικότητα, όμως ακόμα οι κρατικές αρχές δεν μπορούν να εντοπίσουν τα χρήματα αυτά. Συνεχώς διαπιστώνονται και ανακοινώνονται πολλές περιπτώσεις φοροδιαφυγής όμως τα ταμεία του κράτους παραμένουν άδεια. Ακόμα, ο Πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο άργησε να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης και έπρεπε από την πρώτη μέρα να ληφθούν διαρθρωτικά μέτρα. Αυτή η ολιγωρία είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος. Τέλος, για την οικονομική κατάρρευση της χώρας, σαφώς και φταίνε κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι οδηγούσαν τόσα χρόνια το τιμόνι. Εδώ και ένα χρόνο το φωνάζει σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, χωρίς να φοράει πράσινες ή μπλε παρωπίδες, όμως ακόμα κανείς υπεύθυνος δεν έχει πληρώσει.
Μετά από ένα χρόνο, η φθορά είναι μεγάλη για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή η φθορά είναι αποτέλεσμα της πτώσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών. Η περικοπή μισθών, συντάξεων και η επιβολή φόρων έκαναν τον Έλληνα φτωχότερο, η είσοδος του ΔΝΤ στη χώρα μας έκανε τους συμπολίτες μας απαισιόδοξους, καθώς η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει ότι η χώρα βαδίζει σε ένα αδιέξοδο. Όλη αυτή η διαμορφωθείσα κατάσταση, κάνει το έργο της κυβέρνησης αρκετά δύσκολο. Ο κ. Παπανδρέου καλείται να κάνει μεγάλες τομές οι οποίες έπρεπε να είχαν γίνει εγώ και πολλά χρόνια. «Απολογείται» εκείνος για τη στασιμότητα των προκατόχων του. Πρέπει να εφαρμόσει πολιτικές οι οποίες έπρεπε να είχαν υλοποιηθεί αρκετά χρόνια πριν. Δείχνει να μην τον νοιάζει το προσωπικό πολιτικό κόστος αλλά το θέμα είναι να προχωρήσει η κυβέρνηση με γοργούς ρυθμούς και να βρει τα έσοδα από εκεί που πρέπει και όχι να καλούνται συνεχώς να συνεισφέρουν οι μη προνομιούχοι. Ακόμα υπάρχει χρόνος, ο οποίος πρέπει να εκμεταλλευτεί χωρίς εγωισμούς και πειραματισμούς. Μόνο τότε θα μπορούμε να πούμε σε έναν χρόνο από τώρα ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο.
Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
Ο ΝΕΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ
H ανάδειξη του Ed Miliband στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος και το συνέδριο των Εργατικών που διεξήχθη στο Manchester μονοπώλησε τη βδομάδα που μας πέρασε το ενδιαφέρον των βρετανικών ΜΜΕ και όχι μόνο, μιας και μιλάμε για ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο μετά την εποχή του Toni Blair και του Gordon Brown προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του και να ορθώσει το αντιπολιτευτικό ανάστημά του απέναντι στην κυβερνητική συμμαχία Συντηρητικών και Φιλελεύθερων. Το αντιπολιτευόμενο Εργατικό Κόμμα εξέλεξε ως διάδοχο του Brown τον πρώην υπουργό Ενέργειας, Ed Miliband. Ο νέος ηγέτης του κόμματος εξελέγη έπειτα από μία ψηφοφορία με αγωνία μέχρι το τέλος, και με μικρή διαφορά επικράτησε του έτερου συνυποψήφιου και αδερφού του David Miliband, ο οποίος φάνταζε αρχικά το ακλόνητο φαβορί.
Ο Ed έκανε μία έξυπνη και αποτελεσματική προεκλογική εκστρατεία μιας και αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι το κομματικό κατεστημένο ήταν πίσω από τον αδερφό του και εξασφάλισε την ψήφο των συνδικάτων. Τα εργατικά συνδικάτα ήταν παραδοσιακά η μεγάλη εκλογική, οικονομική και ιδεολογική δεξαμενή των Εργατικών. Τα τελευταία χρόνια είχε χαλαρώσει ο δεσμός μεταξύ συνδικάτων και εργατικών, όμως σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση τα συνδικάτα θεώρησαν ότι ο Ed Miliband τα εκφράζει και είναι πιο κοντά τους ιδεολογικά από κάθε άλλο συνδιεκδικητή της εξουσίας των Εργατικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε στο σημείο αυτό ότι το παρατσούκλι του Ed Miliband που του αποδίδουν τα βρετανικά ΜΜΕ είναι «κόκκινος Ed”, λόγω των αριστερόστροφων απόψεών του. Όμως ο νέος ηγέτης των Εργατικών φρόντισε από την πρώτη κιόλας ομιλία του να πετάξει από πάνω του αυτό τον χαρακτηρισμό. Ξεκίνησε τον λόγο του με τη φράση “είμαι έτοιμος” και κατέληξε σε όρκο νομιμότητας απέναντι στην επιχειρηματική ελίτ, δηλαδή σε έμμεση αποκήρυξη των συνδικάτων, τα οποία τον στήριξαν και υποτίθεται ότι περίμεναν κάποια ανταπόδοση. Ακολούθως δήλωσε ότι η κοινή γνώμη αλλά ούτε εκείνος δεν θα στηρίξουν τις ανεύθυνες απεργίες, ενώ παρακίνησε και τους συντρόφους του να μην τις στηρίξουν. Με αυτά τα λόγια θέλησε να στείλει εξ’ αρχής το μήνυμα στα μαχητικά αριστερά συνδικάτα, υπογραμμίζοντας από την άλλη ότι μόνο οι υπεύθυνες συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν τμήμα της πολιτισμένης κοινωνίας. Με την ομιλία του θέλησε να περάσει το δικό του ενωτικό μήνυμα στα στελέχη και τα μέλη των εργατικών, αλλά επίσης θέλησε να γίνει γνωστός στην ευρεία βάση του κόμματος, μιας και δεν είχε τη δημοτικότητα του μεγαλύτερου αδερφού του.
Λόγω της στήριξής του από τα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, πολλά στελέχη των Εργατικών ανησυχούν για την πορεία του κόμματος. Κάνουν έμμεσες και άμεσες εκκλήσεις προς τον Ed Miliband να παραμείνει το κόμμα στον ιδεολογικό χώρο του κέντρου και να μην παρασυρθεί προς τα’ αριστερά του πολιτικού φάσματος γιατί τότε φοβούνται ότι θα ηγεμονεύσει η κυβερνητική συμμαχία Συντηρητικών- Φιλελεύθερων και οι Σοσιαλδημοκράτες θα χάσουν μεγάλο μέρος της κυβερνησιμότητάς τους. Αυτή την εσωτερική ανησυχία και απαισιοδοξία που κυριαρχεί στο Εργατικό Κόμμα, δεν φαίνεται να την συμμερίζεται η βρετανική κοινωνία, και αυτό διότι όπως ανέφερε το BBC, σύμφωνα με δημοσκόπηση (σε δείγμα 1948 ενηλίκων) από την εφημερίδα SUN – η οποία πραγματοποιήθηκε τις δύο τελευταίες ημέρες – φαίνεται ότι τα ποσοστά των Εργατικών, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, έφτασαν το 40%, ξεπερνώντας το Συντηρητικό Κόμμα (στο 39%). Και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει την μεγάλη φθορά της νεόκοπης κυβέρνησης της Βρετανίας.
Το Εργατικό Κόμμα έχει πλέον στην ηγεσία του έναν άνθρωπο από τη νέα γενιά της πολιτικής, αλλά προτού προχωρήσει στη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση, πρέπει πρωτίστως να δείξει ταπεινότητα και να δει κάποιες οδυνηρές αλήθειες σχετικά με το τί πήγε λάθος τόσο στην περίοδο Blair όσο και σε αυτή του Brown. Η προσφορά του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, κατά την παραμονή του στην εξουσία, είναι μεγάλη καθώς η Βρετανία είναι πιο ισχυρή, σε σχέση με το πώς ήταν πριν από 13 χρόνια. Όμως, το εργατικό κόμμα οφείλει να προχωρήσει με την αυτοκριτική του, να αντιληφθεί τα λάθη του αλλά και τους λόγους για τους οποίους ένα κόμμα εξουσίας κατέληξε – από το 1997 έως το 2010- να χάσει περίπου 5 εκατομμύρια ψηφοφόρους.
Ο Ed έκανε μία έξυπνη και αποτελεσματική προεκλογική εκστρατεία μιας και αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι το κομματικό κατεστημένο ήταν πίσω από τον αδερφό του και εξασφάλισε την ψήφο των συνδικάτων. Τα εργατικά συνδικάτα ήταν παραδοσιακά η μεγάλη εκλογική, οικονομική και ιδεολογική δεξαμενή των Εργατικών. Τα τελευταία χρόνια είχε χαλαρώσει ο δεσμός μεταξύ συνδικάτων και εργατικών, όμως σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση τα συνδικάτα θεώρησαν ότι ο Ed Miliband τα εκφράζει και είναι πιο κοντά τους ιδεολογικά από κάθε άλλο συνδιεκδικητή της εξουσίας των Εργατικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε στο σημείο αυτό ότι το παρατσούκλι του Ed Miliband που του αποδίδουν τα βρετανικά ΜΜΕ είναι «κόκκινος Ed”, λόγω των αριστερόστροφων απόψεών του. Όμως ο νέος ηγέτης των Εργατικών φρόντισε από την πρώτη κιόλας ομιλία του να πετάξει από πάνω του αυτό τον χαρακτηρισμό. Ξεκίνησε τον λόγο του με τη φράση “είμαι έτοιμος” και κατέληξε σε όρκο νομιμότητας απέναντι στην επιχειρηματική ελίτ, δηλαδή σε έμμεση αποκήρυξη των συνδικάτων, τα οποία τον στήριξαν και υποτίθεται ότι περίμεναν κάποια ανταπόδοση. Ακολούθως δήλωσε ότι η κοινή γνώμη αλλά ούτε εκείνος δεν θα στηρίξουν τις ανεύθυνες απεργίες, ενώ παρακίνησε και τους συντρόφους του να μην τις στηρίξουν. Με αυτά τα λόγια θέλησε να στείλει εξ’ αρχής το μήνυμα στα μαχητικά αριστερά συνδικάτα, υπογραμμίζοντας από την άλλη ότι μόνο οι υπεύθυνες συνδικαλιστικές οργανώσεις αποτελούν τμήμα της πολιτισμένης κοινωνίας. Με την ομιλία του θέλησε να περάσει το δικό του ενωτικό μήνυμα στα στελέχη και τα μέλη των εργατικών, αλλά επίσης θέλησε να γίνει γνωστός στην ευρεία βάση του κόμματος, μιας και δεν είχε τη δημοτικότητα του μεγαλύτερου αδερφού του.
Λόγω της στήριξής του από τα ισχυρά εργατικά συνδικάτα, πολλά στελέχη των Εργατικών ανησυχούν για την πορεία του κόμματος. Κάνουν έμμεσες και άμεσες εκκλήσεις προς τον Ed Miliband να παραμείνει το κόμμα στον ιδεολογικό χώρο του κέντρου και να μην παρασυρθεί προς τα’ αριστερά του πολιτικού φάσματος γιατί τότε φοβούνται ότι θα ηγεμονεύσει η κυβερνητική συμμαχία Συντηρητικών- Φιλελεύθερων και οι Σοσιαλδημοκράτες θα χάσουν μεγάλο μέρος της κυβερνησιμότητάς τους. Αυτή την εσωτερική ανησυχία και απαισιοδοξία που κυριαρχεί στο Εργατικό Κόμμα, δεν φαίνεται να την συμμερίζεται η βρετανική κοινωνία, και αυτό διότι όπως ανέφερε το BBC, σύμφωνα με δημοσκόπηση (σε δείγμα 1948 ενηλίκων) από την εφημερίδα SUN – η οποία πραγματοποιήθηκε τις δύο τελευταίες ημέρες – φαίνεται ότι τα ποσοστά των Εργατικών, για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια, έφτασαν το 40%, ξεπερνώντας το Συντηρητικό Κόμμα (στο 39%). Και αυτό αν μη τι άλλο δείχνει την μεγάλη φθορά της νεόκοπης κυβέρνησης της Βρετανίας.
Το Εργατικό Κόμμα έχει πλέον στην ηγεσία του έναν άνθρωπο από τη νέα γενιά της πολιτικής, αλλά προτού προχωρήσει στη μάχη απέναντι στην κυβέρνηση, πρέπει πρωτίστως να δείξει ταπεινότητα και να δει κάποιες οδυνηρές αλήθειες σχετικά με το τί πήγε λάθος τόσο στην περίοδο Blair όσο και σε αυτή του Brown. Η προσφορά του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, κατά την παραμονή του στην εξουσία, είναι μεγάλη καθώς η Βρετανία είναι πιο ισχυρή, σε σχέση με το πώς ήταν πριν από 13 χρόνια. Όμως, το εργατικό κόμμα οφείλει να προχωρήσει με την αυτοκριτική του, να αντιληφθεί τα λάθη του αλλά και τους λόγους για τους οποίους ένα κόμμα εξουσίας κατέληξε – από το 1997 έως το 2010- να χάσει περίπου 5 εκατομμύρια ψηφοφόρους.
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
ΜΝΗΜΟΝΙΟ MADE IN QATAR
Ήταν ευρέως γνωστό εδώ και καιρό ότι ο Πρωθυπουργός μαζί με το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης αναζητούσαν στο εξωτερικό επενδυτές πρόθυμους να τοποθετήσουν τα χρήματά τους στη χώρα μας. Μετά από πολλές προσπάθειες και πολλές αρνητικές απαντήσεις, πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό ότι υπεγράφη Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης του Κατάρ. Το Μνημόνιο αυτό προβλέπει τη δημιουργία επιτροπής, η οποία θα εξετάσει πιθανές κοινές επενδυτικές δραστηριότητες. Επίσης, τονίζεται στην ανακοίνωση που είδε το φως της δημοσιότητας, ότι η Επενδυτική Αρχή του Κατάρ (Qatar Investment Authority) επιβεβαιώνει την πρόθεσή της να επενδύσει στην Ελλάδα κεφάλαια έως και πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τα πεδία στα οποία θα διερευνηθούν οι δυνατότητες οικονομικής συνεργασίας είναι ο τουρισμός, οι μεταφορές, οι υποδομές, το real estate, ο χρηματοπιστωτικός τομέας και η ενέργεια.
Σ’ αυτό το Μνημόνιο εικάζεται πως πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξουν τα φιλέτα του Ελληνικού, αλλά και του Αστακού, όπου προβλέπεται η δημιουργία ενεργειακής μονάδας και λιμενικών εγκαταστάσεων. Η μεγάλη έκταση του πρώην αεροδρομίου, αμέσως μετά την απομάκρυνση του τελευταίου, αποτέλεσε αντικείμενο ευρείας ζήτησης. Πρόθεση του Δήμου Ελληνικού, αλλά και της σημερινής κυβέρνησης (όταν αυτή ήταν αντιπολίτευση), ήταν ο χώρος να μετατραπεί σε Μητροπολιτικό Πάρκο. Η κυβέρνηση του Κατάρ δεν έχει ως τώρα συγκεκριμενοποιήσει τις προθέσεις της, όμως υπάρχουν οι φοβίες ότι υπάρχει περίπτωση να μετατραπεί η περιοχή σε «ελληνικό Λας Βέγκας». Ακόμα βεβαίως δεν έχει επισημοποιηθεί κάτι, επιβάλλεται όμως η κυβέρνηση σε ότι αφορά τέτοιου είδους επενδύσεις, να βάζει όρους για το αναπτυξιακό μοντέλο. Οι επενδύσεις σαφώς και θα δώσουν μεγάλη ανάσα στα άδεια κρατικά ταμεία. Παρόλα αυτά, ότι γίνει πρέπει να ταυτίζεται με τη φιλοσοφία της πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης και όχι της τσιμεντοποίησης.
Το Μνημόνιο αυτό δεν θα αποφέρει στη χώρα μας μόνο οικονομικά οφέλη, αλλά και γεωπολιτικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τις φυσικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας, αλλά και με τη γεωγραφική της θέση, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να εξελιχθεί ο ελληνικός χώρος σε γη της Επαγγελίας για ευρεία εφαρμογή των νέων τεχνολογιών που αναπτύσσονται ραγδαία στις ήπιες µορφές παραγωγής ενέργειας. Επίσης, δεν πρέπει να λησμονεί κανείς τις καλές διαχρονικά σχέσεις της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο, οι οποίες μπορεί να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο με την εφαρμογή αυτού του Μνημονίου συνεργασίας. Η προοπτική συνεργασίας με ένα ιδιαίτερα σημαντικό και αξιόπιστο διεθνές επενδυτικό όμιλο, δείχνει πως ανακτάται σταδιακά η εμπιστοσύνη των επενδυτών απέναντι στην ελληνική επενδυτική – οικονομική αγορά. Το Μνημόνιο αυτό είναι μια καλή αρχή για την ελληνική οικονομία, αλλά προκύπτουν και κάποια ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν άμεσα: η σύμβαση που υπεγράφη είναι σύμφωνη με τις επιταγές του διεθνούς δικαίου και του ελληνικού Συντάγματος; Υπάρχει κίνδυνος να ξεπουληθούν σημαντικά κομμάτια της ελληνικής γης έναντι μόλις πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Η πολιτεία πρέπει να βάλει τις σωστές κατευθύνσεις και το πλαίσιο για τις επικείμενες επενδύσεις. Πρέπει να είναι επενδύσεις που θα αφήνουν μια μεγάλη υπεραξία στη χώρα, θα δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και θα προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον. Επιβάλλεται να πειστούν και άλλοι επενδυτές να έρθουν στη χώρα μας αλλά και η κυβέρνηση να θέσει κάποιες προϋποθέσεις. Τέλος, πρέπει επιτέλους να κλείσει η πληγή της ελληνικής γραφειοκρατίας και να εκμεταλλευτούμε το θετικό κλίμα που φαίνεται να δημιουργείται σταδιακά για τη χώρα μας. Γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές, μόνο με την ανάπτυξη και τις επενδύσεις μπορεί να φανεί φως στο τούνελ.
Σ’ αυτό το Μνημόνιο εικάζεται πως πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίξουν τα φιλέτα του Ελληνικού, αλλά και του Αστακού, όπου προβλέπεται η δημιουργία ενεργειακής μονάδας και λιμενικών εγκαταστάσεων. Η μεγάλη έκταση του πρώην αεροδρομίου, αμέσως μετά την απομάκρυνση του τελευταίου, αποτέλεσε αντικείμενο ευρείας ζήτησης. Πρόθεση του Δήμου Ελληνικού, αλλά και της σημερινής κυβέρνησης (όταν αυτή ήταν αντιπολίτευση), ήταν ο χώρος να μετατραπεί σε Μητροπολιτικό Πάρκο. Η κυβέρνηση του Κατάρ δεν έχει ως τώρα συγκεκριμενοποιήσει τις προθέσεις της, όμως υπάρχουν οι φοβίες ότι υπάρχει περίπτωση να μετατραπεί η περιοχή σε «ελληνικό Λας Βέγκας». Ακόμα βεβαίως δεν έχει επισημοποιηθεί κάτι, επιβάλλεται όμως η κυβέρνηση σε ότι αφορά τέτοιου είδους επενδύσεις, να βάζει όρους για το αναπτυξιακό μοντέλο. Οι επενδύσεις σαφώς και θα δώσουν μεγάλη ανάσα στα άδεια κρατικά ταμεία. Παρόλα αυτά, ότι γίνει πρέπει να ταυτίζεται με τη φιλοσοφία της πράσινης και βιώσιμης ανάπτυξης και όχι της τσιμεντοποίησης.
Το Μνημόνιο αυτό δεν θα αποφέρει στη χώρα μας μόνο οικονομικά οφέλη, αλλά και γεωπολιτικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τις φυσικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας, αλλά και με τη γεωγραφική της θέση, υπάρχουν οι προϋποθέσεις να εξελιχθεί ο ελληνικός χώρος σε γη της Επαγγελίας για ευρεία εφαρμογή των νέων τεχνολογιών που αναπτύσσονται ραγδαία στις ήπιες µορφές παραγωγής ενέργειας. Επίσης, δεν πρέπει να λησμονεί κανείς τις καλές διαχρονικά σχέσεις της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο, οι οποίες μπορεί να προχωρήσουν ακόμη περισσότερο με την εφαρμογή αυτού του Μνημονίου συνεργασίας. Η προοπτική συνεργασίας με ένα ιδιαίτερα σημαντικό και αξιόπιστο διεθνές επενδυτικό όμιλο, δείχνει πως ανακτάται σταδιακά η εμπιστοσύνη των επενδυτών απέναντι στην ελληνική επενδυτική – οικονομική αγορά. Το Μνημόνιο αυτό είναι μια καλή αρχή για την ελληνική οικονομία, αλλά προκύπτουν και κάποια ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν άμεσα: η σύμβαση που υπεγράφη είναι σύμφωνη με τις επιταγές του διεθνούς δικαίου και του ελληνικού Συντάγματος; Υπάρχει κίνδυνος να ξεπουληθούν σημαντικά κομμάτια της ελληνικής γης έναντι μόλις πέντε δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Η πολιτεία πρέπει να βάλει τις σωστές κατευθύνσεις και το πλαίσιο για τις επικείμενες επενδύσεις. Πρέπει να είναι επενδύσεις που θα αφήνουν μια μεγάλη υπεραξία στη χώρα, θα δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και θα προστατεύουν το φυσικό περιβάλλον. Επιβάλλεται να πειστούν και άλλοι επενδυτές να έρθουν στη χώρα μας αλλά και η κυβέρνηση να θέσει κάποιες προϋποθέσεις. Τέλος, πρέπει επιτέλους να κλείσει η πληγή της ελληνικής γραφειοκρατίας και να εκμεταλλευτούμε το θετικό κλίμα που φαίνεται να δημιουργείται σταδιακά για τη χώρα μας. Γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές, μόνο με την ανάπτυξη και τις επενδύσεις μπορεί να φανεί φως στο τούνελ.
Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010
ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Στις ερχόμενες εκλογές του Νοεμβρίου οι πολίτες θα κληθούν να επιλέξουν τις νέες αυτοδιοικητικές αρχές με βάση τη νέα πραγματικότητα του Καλλικράτη. Ο Πρωθυπουργός πρόσφατα δήλωσε ότι αυτές οι εκλογές αποτελούν κατά κάποιο τρόπο δημοψήφισμα για την κυβέρνηση και πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ συμμερίζονται αυτή την άποψη. Η πλειοψηφία των κομμάτων (ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) ήδη έχει δηλώσει σε υψηλούς τόνους ότι το διακύβευμα των εκλογών θα είναι η έκφραση της λαϊκής οργής εναντίον του Μνημονίου. Αυτό όμως που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι με τα όποια αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών δεν πρόκειται να αλλάξει το Μνημόνιο και να γίνει περισσότερο ελαστικό και φιλολαϊκό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποτελεί επισήμως νόμο του ελληνικού κράτους.
Το κεντρικό διακύβευμα των εκλογών είναι να υπερψηφιστούν εκείνοι οι οποίοι θα είναι αξιόπιστοι και ικανοί ώστε να πραγματώσουν την τοπική ανάπτυξη μέσω των διευρυμένων αρμοδιοτήτων που φέρνει ο Καλλικράτης. Εν τω μέσω της μεγάλης δημοσιονομικής ύφεσης, καλούνται οι νέοι τοπικοί και υπερτοπικοί άρχοντες, από την 1η Ιανουαρίου του 2011, να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα των συμπολιτών τους και να φέρουν σε πέρας την εφαρμογή της μεγάλης αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης. Κριτήριο της επιλογής των εκλογέων πρέπει να είναι η «τοπική καταλληλότητα και αξιοπιστία». Διότι είναι σαφές πως η ζωή των πολιτών δεν θα καλυτερεύσει αν ο (όποιος) Δήμαρχος τάσσεται υπέρ ή κατά του μνημονίου, εάν στηρίζει ή όχι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Αυτό ενδεχομένως να αποτελέσει αντικείμενο σκέψης για τους πολίτες στις περιφερειακές εκλογές αλλά δεν πρέπει να γίνει το ίδιο και στις δημοτικές. Τα κόμματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς και οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι αυτών, το πιθανότερο είναι να κάνουν «σημαία» τους στις ερχόμενες εκλογές τον «αντιμνημονιακό» αγώνα. Με τον τρόπο αυτό όμως θα πετύχουν να απαξιώσουν εν τη γενέσει του τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούσε πάγια διεκδίκηση και απαίτηση των συλλογικών αυτοδιοικητικών οργάνων (ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ).
Γεγονός όμως είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια, όταν πρόκειται για ευρωεκλογές ή εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης (οι οποίες χαρακτηρίζονται στην πολιτική επιστήμη ως εκλογές «δεύτερης τάξης»), η εκάστοτε κυβέρνηση λέει ότι δεν είναι δημοψήφισμα ενώ η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να δώσει στην αναμέτρηση χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής μάχης. Η προεκλογική τακτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης να παρουσιάσουν τις εκλογές ως δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, είναι πολύ εύκολο, αλλά ταυτοχρόνως χωρίς ουσία, διότι με τον τρόπο αυτό «κουκουλώνονται» τα πραγματικά τοπικά προβλήματα.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι και πρέπει να παραμείνει η φωνή των πολιτών. Είναι ο πιο κοντινός θεσμός στον πολίτη. Η αυτοδιοίκηση πρέπει να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις που αφορούν την απασχόληση, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, την κοινωνική πολιτική, την παιδεία, τον πολιτισμό, τις μεταφορές, τη νέα γενιά, τον αθλητισμό, τις νέες τεχνολογίες και την κοινωνική συνοχή. Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν τα αυτοδιοικητικά στελέχη και αυτά πρέπει προεκλογικά να υπερτονιστούν. Η κοινή γνώμη εδώ και καιρό κυριαρχείται από οικονομικές και «μνημονιακές» συζητήσεις, αλλά έστω για ένα μήνα πρέπει να πρυτανεύσει η αυτοδιοικητική λογική. Γιατί μέσα στην οικονομική ύφεση που έχει περιέλθει η χώρα, η αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής και να επαναφέρει στους πολίτες το αίσθημα της αποτελεσματικότητας και της αξιοπιστίας.
Το κεντρικό διακύβευμα των εκλογών είναι να υπερψηφιστούν εκείνοι οι οποίοι θα είναι αξιόπιστοι και ικανοί ώστε να πραγματώσουν την τοπική ανάπτυξη μέσω των διευρυμένων αρμοδιοτήτων που φέρνει ο Καλλικράτης. Εν τω μέσω της μεγάλης δημοσιονομικής ύφεσης, καλούνται οι νέοι τοπικοί και υπερτοπικοί άρχοντες, από την 1η Ιανουαρίου του 2011, να σκύψουν στα καθημερινά προβλήματα των συμπολιτών τους και να φέρουν σε πέρας την εφαρμογή της μεγάλης αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης. Κριτήριο της επιλογής των εκλογέων πρέπει να είναι η «τοπική καταλληλότητα και αξιοπιστία». Διότι είναι σαφές πως η ζωή των πολιτών δεν θα καλυτερεύσει αν ο (όποιος) Δήμαρχος τάσσεται υπέρ ή κατά του μνημονίου, εάν στηρίζει ή όχι τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Αυτό ενδεχομένως να αποτελέσει αντικείμενο σκέψης για τους πολίτες στις περιφερειακές εκλογές αλλά δεν πρέπει να γίνει το ίδιο και στις δημοτικές. Τα κόμματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς και οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι αυτών, το πιθανότερο είναι να κάνουν «σημαία» τους στις ερχόμενες εκλογές τον «αντιμνημονιακό» αγώνα. Με τον τρόπο αυτό όμως θα πετύχουν να απαξιώσουν εν τη γενέσει του τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση, η οποία ειρήσθω εν παρόδω, αποτελούσε πάγια διεκδίκηση και απαίτηση των συλλογικών αυτοδιοικητικών οργάνων (ΚΕΔΚΕ, ΤΕΔΚΝΑ).
Γεγονός όμως είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια, όταν πρόκειται για ευρωεκλογές ή εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης (οι οποίες χαρακτηρίζονται στην πολιτική επιστήμη ως εκλογές «δεύτερης τάξης»), η εκάστοτε κυβέρνηση λέει ότι δεν είναι δημοψήφισμα ενώ η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση προσπαθεί να δώσει στην αναμέτρηση χαρακτηριστικά κεντρικής πολιτικής μάχης. Η προεκλογική τακτική των κομμάτων της αντιπολίτευσης να παρουσιάσουν τις εκλογές ως δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, είναι πολύ εύκολο, αλλά ταυτοχρόνως χωρίς ουσία, διότι με τον τρόπο αυτό «κουκουλώνονται» τα πραγματικά τοπικά προβλήματα.
Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι και πρέπει να παραμείνει η φωνή των πολιτών. Είναι ο πιο κοντινός θεσμός στον πολίτη. Η αυτοδιοίκηση πρέπει να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις που αφορούν την απασχόληση, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, την κοινωνική πολιτική, την παιδεία, τον πολιτισμό, τις μεταφορές, τη νέα γενιά, τον αθλητισμό, τις νέες τεχνολογίες και την κοινωνική συνοχή. Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν τα αυτοδιοικητικά στελέχη και αυτά πρέπει προεκλογικά να υπερτονιστούν. Η κοινή γνώμη εδώ και καιρό κυριαρχείται από οικονομικές και «μνημονιακές» συζητήσεις, αλλά έστω για ένα μήνα πρέπει να πρυτανεύσει η αυτοδιοικητική λογική. Γιατί μέσα στην οικονομική ύφεση που έχει περιέλθει η χώρα, η αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής και να επαναφέρει στους πολίτες το αίσθημα της αποτελεσματικότητας και της αξιοπιστίας.
Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΕΡΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ
Μπορεί ακόμα σε αρκετούς Δήμους να μην έχουν λήξει οι δημοτικές διεργασίες και να μην είναι γνωστά όλα τα ονόματα των υποψηφίων, αλλά με μια σύντομη έρευνα καταλαβαίνει κανείς ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, θα υπάρχουν αρκετοί ανεξάρτητοι υποψήφιοι. Ως τώρα είναι πολλά τα παραδείγματα όπου κομματικά και αυτοδιοικητικά στελέχη σε ολόκληρη τη χώρα, ανακοινώνουν την αυτόνομη κάθοδό τους στις εκλογές του Νοεμβρίου. Διακηρύττουν σε υψηλούς τόνους την ανεξαρτησία τους από κομματικούς μηχανισμούς και διεκδικούν την ψήφο των συμπολιτών τους, θέτοντας εαυτούς στην υπηρεσία των τοπικών κοινωνιών. Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα κίνητρα είναι άδολα και αγνά. Πρόκειται πράγματι για ανθρώπους που πιστεύουν στην αρχή της ακομμάτιστης αυτοδιοίκησης, η οποία εργάζεται με μοναδικό κριτήριο το καλό του τόπου και δεν εντάσσει τη λειτουργία και τους μηχανισμούς της στο κομματικό - πελατειακό σύστημα. Που αναγνωρίζουν ότι η Αυτοδιοίκηση, στη νέα εποχή του Καλλικράτη, έχει πάμπολλες αρμοδιότητες για να παράξει έργο, να κάνει την αποκέντρωση πραγματικότητα και να βρίσκεται καθημερινά στο πλευρό του πολίτη.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ωστόσο, η επίδειξη ανεξαρτησίας και ,σε ορισμένες καταστάσεις, απέχθειας έναντι των κομματικών πεποιθήσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από πράξη αντεκδίκησης προς τον κεντρικό κομματικό μηχανισμό. Η λογική φαντάζει και είναι απλή: Ο ‘ανεξάρτητος’ υποψήφιος ποντάρει στο ψαλίδισμα του ποσοστού του επίσημου κομματικά υποψήφιου. Στοχεύει περισσότερο στην μη εκλογή του επίσημου και όχι τόσο στη δική του νίκη. Θέλει με τον τρόπο της ανεξάρτητης καθόδου να κερδίσει πόντους για την επόμενη μέρα. Ουσιαστικά λοιπόν θέλει να επενδύσει σε ένα άλφα εκλογικό ποσοστό και στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές να καταφέρει να αποκτήσει την επίσημη υποστήριξη του κόμματός του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο επίδοξος ‘αντάρτης’ βγαίνει κερδισμένος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν, κατά τις οποίες ο ‘αντάρτης’ υποψήφιος διέθετε μεγάλη δυναμική και έρεισμα και κατόρθωσε να κερδίσει.
Η συζήτηση για τις υποψηφιότητες στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αναδεικνύεται σε κεντρικό πολιτικό θέμα των τελευταίων εβδομάδων. Στους μεγάλους Δήμους της χώρας, καλώς ή κακώς τα κόμματα στηρίζουν ένα κομματικό στέλεχος και οι περιπτώσεις εμφάνισης ‘κομματικών ανταρτών’ πολλαπλασιάζονται. Είναι πιο πιθανό να προκύψουν ‘ανεξάρτητοι’ σε έναν μεγάλο Δήμο, παρά σε έναν αρκετά μικρό, στον οποίο ούτως ή άλλως τα κόμματα έχουν τις περισσότερες φορές διακριτική παρουσία. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, η πάσης φύσεως ανεξάρτητοι ασφαλώς και έχουν το δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα. Όμως για να θεωρεί τον εαυτό του κάποιος ανεξάρτητο, ώστε να καταφέρει να πείσει περί τούτου και το εκλογικό σώμα, πρέπει να έχει κατά νου ότι όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τον πρότερο πολιτικό και κομματικό βίο του υποψηφίου. Στελέχη της αυτοδιοίκησης τα οποία έχουν κατά κόρον δοκιμαστεί σε κυβερνητικές θέσεις, έχουν εργαστεί ως σύμβουλοι υπουργών, βουλευτών και γενικά έχουν προσφέρει στο κόμμα τους σε κεντρικό επίπεδο, δεν γίνεται να θεωρούν τους εαυτούς τους ανεξάρτητους. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίοδο η πολιτική και οι πολιτικοί να θεωρούν τους εαυτούς τους πτυελοδοχείο και να βρίσκει γόνιμο έδαφος μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα, όμως το εκλογικό σώμα γνωρίζει και είναι προετοιμασμένο. Μπορεί οι επίδοξοι ‘ανεξάρτητοι’ να θέλουν σκοπίμως να αποκρύψουν το κομματικό παρελθόν τους από τους ψηφοφόρους, αλλά αυτό θα ήταν δυνατόν όταν προϋπήρχε η αποχώρηση από το κόμμα και η εναντίωση σε κυβερνητικές ή αντιπολιτευτικές πολιτικές. Το παρελθόν κάθε υποψηφίου οδηγεί το παρόν και το μέλλον του. Και ειδικότερα στην πολιτική, δεν μπορεί το παρελθόν να σβηστεί μεμιάς και να αρχίσει το κοντέρ να γράφει από την αρχή.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, ωστόσο, η επίδειξη ανεξαρτησίας και ,σε ορισμένες καταστάσεις, απέχθειας έναντι των κομματικών πεποιθήσεων δεν είναι τίποτα περισσότερο από πράξη αντεκδίκησης προς τον κεντρικό κομματικό μηχανισμό. Η λογική φαντάζει και είναι απλή: Ο ‘ανεξάρτητος’ υποψήφιος ποντάρει στο ψαλίδισμα του ποσοστού του επίσημου κομματικά υποψήφιου. Στοχεύει περισσότερο στην μη εκλογή του επίσημου και όχι τόσο στη δική του νίκη. Θέλει με τον τρόπο της ανεξάρτητης καθόδου να κερδίσει πόντους για την επόμενη μέρα. Ουσιαστικά λοιπόν θέλει να επενδύσει σε ένα άλφα εκλογικό ποσοστό και στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές να καταφέρει να αποκτήσει την επίσημη υποστήριξη του κόμματός του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο επίδοξος ‘αντάρτης’ βγαίνει κερδισμένος. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά το πρόσφατο παρελθόν, κατά τις οποίες ο ‘αντάρτης’ υποψήφιος διέθετε μεγάλη δυναμική και έρεισμα και κατόρθωσε να κερδίσει.
Η συζήτηση για τις υποψηφιότητες στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αναδεικνύεται σε κεντρικό πολιτικό θέμα των τελευταίων εβδομάδων. Στους μεγάλους Δήμους της χώρας, καλώς ή κακώς τα κόμματα στηρίζουν ένα κομματικό στέλεχος και οι περιπτώσεις εμφάνισης ‘κομματικών ανταρτών’ πολλαπλασιάζονται. Είναι πιο πιθανό να προκύψουν ‘ανεξάρτητοι’ σε έναν μεγάλο Δήμο, παρά σε έναν αρκετά μικρό, στον οποίο ούτως ή άλλως τα κόμματα έχουν τις περισσότερες φορές διακριτική παρουσία. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, η πάσης φύσεως ανεξάρτητοι ασφαλώς και έχουν το δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα. Όμως για να θεωρεί τον εαυτό του κάποιος ανεξάρτητο, ώστε να καταφέρει να πείσει περί τούτου και το εκλογικό σώμα, πρέπει να έχει κατά νου ότι όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν τον πρότερο πολιτικό και κομματικό βίο του υποψηφίου. Στελέχη της αυτοδιοίκησης τα οποία έχουν κατά κόρον δοκιμαστεί σε κυβερνητικές θέσεις, έχουν εργαστεί ως σύμβουλοι υπουργών, βουλευτών και γενικά έχουν προσφέρει στο κόμμα τους σε κεντρικό επίπεδο, δεν γίνεται να θεωρούν τους εαυτούς τους ανεξάρτητους. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίοδο η πολιτική και οι πολιτικοί να θεωρούν τους εαυτούς τους πτυελοδοχείο και να βρίσκει γόνιμο έδαφος μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα, όμως το εκλογικό σώμα γνωρίζει και είναι προετοιμασμένο. Μπορεί οι επίδοξοι ‘ανεξάρτητοι’ να θέλουν σκοπίμως να αποκρύψουν το κομματικό παρελθόν τους από τους ψηφοφόρους, αλλά αυτό θα ήταν δυνατόν όταν προϋπήρχε η αποχώρηση από το κόμμα και η εναντίωση σε κυβερνητικές ή αντιπολιτευτικές πολιτικές. Το παρελθόν κάθε υποψηφίου οδηγεί το παρόν και το μέλλον του. Και ειδικότερα στην πολιτική, δεν μπορεί το παρελθόν να σβηστεί μεμιάς και να αρχίσει το κοντέρ να γράφει από την αρχή.
Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΟΣΟ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΙ Ο ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ;
Περίπου ένα χρόνο μετά τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, όλα δείχνουν ότι είναι σχεδόν έτοιμο το πρώτο «λίφτινγκ» στην κυβέρνηση. Ο επικείμενος ανασχηματισμός φαντάζει εξαιρετικά πιθανός μιας και αρκετά στελέχη της κυβέρνησης στον ένα χρόνο παρουσίας τους, δεν έπεισαν ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν στα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Πληροφορίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας κάνουν λόγο όχι μόνο για αλλαγές σε πρόσωπα, αλλά και για δομικές αλλαγές. Για παράδειγμα, πιθανολογείται ότι θα υπάρξει υπερυπουργός Προεδρίας, και υπουργεία όπως αυτά του Τουρισμού, της Ανάπτυξης και της Ναυτιλίας θα επανασυσταθούν. Ας μην ξεχνάμε ότι ένα ακόμα γεγονός το οποίο επηρεάζει άμεσα τον ανασχηματισμό , είναι οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του ερχόμενου Νοεμβρίου. Πρόθεση του Πρωθυπουργού είναι η εκλογική μάχη, κυρίως για τις περιφέρειες, να λάβει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και είναι πιθανό εν ενεργεία στελέχη της κυβέρνησης να εγκαταλείψουν τον υπουργικό τους θώκο και να δώσουν την αυτοδιοικητική μάχη.
Η μεγαλύτερη μάχη που δίνει η κυβέρνηση έχει να κάνει με την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Για τον λόγο αυτό, το μεγαλύτερο βάρος έχει πέσει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, το οποίο όμως από τις προγραμματικές δηλώσεις κιόλας είχε αφήσει να φανούν σημάδια ασυνεννοησίας και διαφορετικής προσέγγισης των οικονομικών πολιτικών. Ανασχηματισμός χωρίς παρεμβάσεις στα οικονομικά υπουργεία δεν νοείται. Όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στους τομείς αυτούς θα ήταν ομολογία αποτυχίας από τον Γ. Παπανδρέου, και επιπροσθέτως θα έδινε το λάθος μήνυμα η κυβέρνηση προς το ΔΝΤ, τις αγορές και την Ε.Ε. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι, πέρα από εγωισμούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες, να αξιολογηθεί το έργο των οικονομικών υπουργείων και να ληφθεί άμεσα μια απόφαση από τον Πρωθυπουργό για το συμφέρον της χώρας.
Είναι κοινό μυστικό ότι αναπτυξιακή προοπτική δεν έχει δοθεί ακόμα από την κυβέρνηση, ενώ ταυτοχρόνως το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά άργησε πολύ. Από τότε που το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά μιλούσε για την ανάγκη ανακούφισης των οικογενειών που αντιμετωπίζουν ασφυκτικά οικονομικά προβλήματα, μέχρι σήμερα που το νομοσχέδιο είναι έτοιμο, τα εν λόγω νοικοκυριά έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα. Τα προγράμματα του ΕΣΠΑ καθυστέρησαν χαρακτηριστικά και ήδη χιλιάδες επιχειρήσεις ανά την επικράτεια αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο. Απ’ όλα τα παραπάνω λοιπόν, είναι αναγκαία η άμεση συγχώνευση των υπουργείων Οικονομικών και Οικονομίας, και η σύσταση αυτόνομου υπουργείου Ανάπτυξης. Η αλλαγή ή μετακίνηση της κ. Κατσέλη δεν έχει μεγάλη σημασία. Επιτακτική ανάγκη πρέπει να αποτελέσει για την κυβέρνηση η αλλαγή ρότας και η υιοθέτηση αναπτυξιακών πολιτικών. Το γεγονός αυτό μόνο μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο απέναντι στα σκληρά μέτρα που επιβάλλονται και στους νέους έμμεσους φόρους που κάθε τόσο βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Σχετικά με άλλα στελέχη της κυβέρνησης, λίγο- πολύ οι περισσότερες γυναίκες υπουργοί δεν έχουν πείσει με το έργο τους. Τα προβλήματα στα νοσοκομεία και το καρτέλ των φαρμάκων ακόμα παραμένουν, ενώ και η στελέχωση των διοικήσεων των νοσοκομείων δεν ήταν αποτέλεσμα του opengov… Επίσης, η εκπαιδευτική χρονιά δεν φαίνεται να ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Τα κενά στις θέσεις των δασκάλων και καθηγητών είναι πολλά, ενώ στις πρόσφατες πανελλαδικές εξετάσεις, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η εισαγωγή σε τεχνολογικά ιδρύματα ακόμα και με βαθμό πρόσβασης κοντά στο μηδέν. Η παραπαιδεία ζει και βασιλεύει, ενώ το πρόγραμμα διά βίου μάθησης έχει μείνει στο ντουλάπι του υπουργείου παιδείας. Η κ. Μπιρμπίλη προσπαθεί αλλά ακόμα δεν έχουν διαφανεί κάποιες αλλαγές. Οι αυθαίρετες κατασκευές παραμένουν, τα φωτοβολταϊκά συστήματα περιμένουν, η διπλή ανάπλαση της πρωτεύουσας αργεί ενώ το πρόβλημα με τους ΧΥΤΑ είναι μεγάλο.
Ο ανασχηματισμός από μόνος του, δεν πρόκειται να αποφέρει σαρωτικές αλλαγές και αλλαγή πλεύσης σε μια σειρά από πολιτικές. Τα πρόσωπα παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαδικασία άσκησης πολιτικής και πρέπει να τοποθετηθούν άνθρωποι στα προβληματικά υπουργεία που να γνωρίζουν το αντικείμενο. Δεν χωρούν πειραματισμοί και δεν πρέπει να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος. Πέρα όμως από τα πρόσωπα, για να έχει θετικά αποτελέσματα ένας ανασχηματισμός, πρέπει η κυβέρνηση να ρίξει βάρος σε συγκεκριμένες πολιτικές. Καλός είναι ο πόλεμος στη φοροδιαφυγή, προέχει η οικονομική σωτηρία της χώρας, αλλά όταν σημαντικά υπουργεία δεν έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα και να δώσουν λύσεις, τότε οφείλει η κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει άμεσα τα προβλήματα και κυρίως να δώσει λύσεις. Έχει περάσει προ πολλού ο καιρός που η πολιτική είχε μόνο θεωρητική διάσταση. Η άμεση επίλυση προβλημάτων σε μια χώρα με τρομερά και χρόνια προβλήματα, όπως η δική μας, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Τα λόγια πρέπει να περισσεύουν και μόνο οι πράξεις θα δείξουν αν ένας επικείμενος ανασχηματισμός, και γενικά η συνολική πορεία της κυβέρνησης, θα έχουν επιτυχία.
Η μεγαλύτερη μάχη που δίνει η κυβέρνηση έχει να κάνει με την αποφυγή της χρεοκοπίας της χώρας. Για τον λόγο αυτό, το μεγαλύτερο βάρος έχει πέσει στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, το οποίο όμως από τις προγραμματικές δηλώσεις κιόλας είχε αφήσει να φανούν σημάδια ασυνεννοησίας και διαφορετικής προσέγγισης των οικονομικών πολιτικών. Ανασχηματισμός χωρίς παρεμβάσεις στα οικονομικά υπουργεία δεν νοείται. Όμως δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε αλλαγή στους τομείς αυτούς θα ήταν ομολογία αποτυχίας από τον Γ. Παπανδρέου, και επιπροσθέτως θα έδινε το λάθος μήνυμα η κυβέρνηση προς το ΔΝΤ, τις αγορές και την Ε.Ε. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι, πέρα από εγωισμούς και μικροκομματικές σκοπιμότητες, να αξιολογηθεί το έργο των οικονομικών υπουργείων και να ληφθεί άμεσα μια απόφαση από τον Πρωθυπουργό για το συμφέρον της χώρας.
Είναι κοινό μυστικό ότι αναπτυξιακή προοπτική δεν έχει δοθεί ακόμα από την κυβέρνηση, ενώ ταυτοχρόνως το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά άργησε πολύ. Από τότε που το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά μιλούσε για την ανάγκη ανακούφισης των οικογενειών που αντιμετωπίζουν ασφυκτικά οικονομικά προβλήματα, μέχρι σήμερα που το νομοσχέδιο είναι έτοιμο, τα εν λόγω νοικοκυριά έχουν πολλαπλασιαστεί επικίνδυνα. Τα προγράμματα του ΕΣΠΑ καθυστέρησαν χαρακτηριστικά και ήδη χιλιάδες επιχειρήσεις ανά την επικράτεια αναγκάστηκαν να βάλουν λουκέτο. Απ’ όλα τα παραπάνω λοιπόν, είναι αναγκαία η άμεση συγχώνευση των υπουργείων Οικονομικών και Οικονομίας, και η σύσταση αυτόνομου υπουργείου Ανάπτυξης. Η αλλαγή ή μετακίνηση της κ. Κατσέλη δεν έχει μεγάλη σημασία. Επιτακτική ανάγκη πρέπει να αποτελέσει για την κυβέρνηση η αλλαγή ρότας και η υιοθέτηση αναπτυξιακών πολιτικών. Το γεγονός αυτό μόνο μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο απέναντι στα σκληρά μέτρα που επιβάλλονται και στους νέους έμμεσους φόρους που κάθε τόσο βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Σχετικά με άλλα στελέχη της κυβέρνησης, λίγο- πολύ οι περισσότερες γυναίκες υπουργοί δεν έχουν πείσει με το έργο τους. Τα προβλήματα στα νοσοκομεία και το καρτέλ των φαρμάκων ακόμα παραμένουν, ενώ και η στελέχωση των διοικήσεων των νοσοκομείων δεν ήταν αποτέλεσμα του opengov… Επίσης, η εκπαιδευτική χρονιά δεν φαίνεται να ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Τα κενά στις θέσεις των δασκάλων και καθηγητών είναι πολλά, ενώ στις πρόσφατες πανελλαδικές εξετάσεις, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η εισαγωγή σε τεχνολογικά ιδρύματα ακόμα και με βαθμό πρόσβασης κοντά στο μηδέν. Η παραπαιδεία ζει και βασιλεύει, ενώ το πρόγραμμα διά βίου μάθησης έχει μείνει στο ντουλάπι του υπουργείου παιδείας. Η κ. Μπιρμπίλη προσπαθεί αλλά ακόμα δεν έχουν διαφανεί κάποιες αλλαγές. Οι αυθαίρετες κατασκευές παραμένουν, τα φωτοβολταϊκά συστήματα περιμένουν, η διπλή ανάπλαση της πρωτεύουσας αργεί ενώ το πρόβλημα με τους ΧΥΤΑ είναι μεγάλο.
Ο ανασχηματισμός από μόνος του, δεν πρόκειται να αποφέρει σαρωτικές αλλαγές και αλλαγή πλεύσης σε μια σειρά από πολιτικές. Τα πρόσωπα παίζουν μεγάλο ρόλο στη διαδικασία άσκησης πολιτικής και πρέπει να τοποθετηθούν άνθρωποι στα προβληματικά υπουργεία που να γνωρίζουν το αντικείμενο. Δεν χωρούν πειραματισμοί και δεν πρέπει να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος. Πέρα όμως από τα πρόσωπα, για να έχει θετικά αποτελέσματα ένας ανασχηματισμός, πρέπει η κυβέρνηση να ρίξει βάρος σε συγκεκριμένες πολιτικές. Καλός είναι ο πόλεμος στη φοροδιαφυγή, προέχει η οικονομική σωτηρία της χώρας, αλλά όταν σημαντικά υπουργεία δεν έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα και να δώσουν λύσεις, τότε οφείλει η κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσει άμεσα τα προβλήματα και κυρίως να δώσει λύσεις. Έχει περάσει προ πολλού ο καιρός που η πολιτική είχε μόνο θεωρητική διάσταση. Η άμεση επίλυση προβλημάτων σε μια χώρα με τρομερά και χρόνια προβλήματα, όπως η δική μας, πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα. Τα λόγια πρέπει να περισσεύουν και μόνο οι πράξεις θα δείξουν αν ένας επικείμενος ανασχηματισμός, και γενικά η συνολική πορεία της κυβέρνησης, θα έχουν επιτυχία.
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Αφού τα «μπάνια του λαού» τελείωσαν και αποτέλεσαν μια ανάσα ηρεμίας μακριά από την γκρίζα οικονομική πραγματικότητα, όλοι μας πλέον, μαζί και η ελληνική οικονομία, έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα δύσκολο φθινόπωρο και χειμώνα. Σχετικά με την ελληνική οικονομία, παρά το ενθουσιώδες ξεκίνημα στον τομέα των εισπράξεων, φαίνεται πως αρχίζει να παρατηρείται μια καθίζηση. Για το οικονομικό επιτελείο, οι εισπράξεις μπορεί σημειώνουν μια αύξηση της τάξεως του 5%, όμως όταν ο ετήσιος στόχος κυμαίνεται μεταξύ 14% και 15%, τα πράγματα είναι δύσκολα. Την ίδια στιγμή η αγορά πνίγεται στον φαύλο κύκλο της βαθιάς ύφεσης, καθώς τα λουκέτα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και υπολογίζεται πως σε περιοχές όπως Καλλιθέα, Χαλάνδρι, Μαρούσι, οι επιχειρήσεις οι οποίες κατέβασαν ρολά, αλλά και αυτές που έπονται, αποτελούν το 15-20% των καταστημάτων. Στο κέντρο της Αθήνας υπολογίζεται ότι 1 στα 6 καταστήματα έχει κλείσει ενώ συνολικά σε όλη την επικράτεια 45.000 καταστήματα έχουν κατεβάσει ρολά. Αυτό βέβαια έχει πολλαπλές συνέπειες, καθώς δεν είναι μόνο η οικονομική καταστροφή του εμπόρου και του επιχειρηματία, αλλά και η απώλεια θέσεων εργασίας (οι δυσοίωνες προβλέψεις κάνουν λόγο για νέες στρατιές 30.000 – 100.000 ανέργων), η μηδενική ανάπτυξη και γενικά η ραγδαία πτώση των κρατικών εσόδων.
Ένα χρόνο και κάτι από το ξέσπασμα της μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο τα περιορισμένα έσοδα στα κρατικά ταμεία αλλά κυρίως η κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας. Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε σε υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους ότι προέχει η τόνωση της πραγματικής οικονομίας καθώς μόνο με τον τρόπο αυτό θα φαινόταν φως στο τούνελ της κρίσης. Αντ’ αυτού, τα οικονομικά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι απελπιστικά: Η οικονομική δραστηριότητα μειώθηκε στο σύνολο της χώρας κατά 22,4% και η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 5,8% (για παράδειγμα σημειώθηκε πτώση 26,1% στην παραγωγή ελληνικού ρούχου, ενώ ταυτόχρονα ο κλάδος της υπόδησης σημειώνει απώλειες της τάξης του 38,7%). Επίσης, οι ελληνικές εξαγωγές έχουν μειωθεί κατά 9% ενώ τα έσοδα από τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, τον τουρισμό, μειώθηκαν περίπου 20%.
Επερχόμενοι ξανά στα περιορισμένα κρατικά έσοδα, η κυβέρνηση και ειδικά το οικονομικό επιτελείο, προσβλέπουν στην αύξηση των εσόδων με μέτρα όπως ο φόρος εισοδήματος, η αύξηση του ΦΠΑ, η «νομιμοποίηση» των αυθαιρέτων και των υμιυπαίθριων, το άνοιγμα της αγοράς του τζόγου κ.ά. Η αύξηση του ΦΠΑ αναμένεται να πλήξει τη μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας, και ταυτοχρόνως δεν προβλέπεται να αποφέρει τα αναμενόμενα έσοδα στα κρατικά ταμεία. Η αλλαγή του συντελεστή 11% σε 23% αναμένεται να βάλει φωτιά στις τιμές σε μια σειρά καθημερινών αναγκών. Για παράδειγμα, από τη μεταβολή του ΦΠΑ θα αυξηθεί η χρήση του Ταξί, η διαμονή στα ξενοδοχεία, η κατανάλωση αναψυκτικών, κρεάτων, ροφημάτων και σνακ, οι υπηρεσίες υδραυλικών, ηλεκτρολόγων, νοσηλευτριών καθώς και οι έξοδοι σε εστιατόρια, καφετέριες, κινηματογράφους. Μέχρι και τα έξοδα κηδείας αναμένεται να αυξηθούν σημαντικά! Με βάση την κοινή λογική, καταλαβαίνει κανείς ότι οι μικρομεσαίοι θα αναγκαστούν να περικόψουν δαπάνες όπως π.χ εξόδους για ψυχαγωγία. Η αύξηση του ΦΠΑ θα έχει ως εύλογη συνέπεια αφενός την περικοπή του οικογενειακού εισοδήματος, και αφετέρου τη μη επίτευξη των στόχων της κυβέρνησης για κάλυψη της μαύρης τρύπας των εσόδων του κράτους.
Το προσεχές διάστημα αναμένεται να δοκιμαστούν τα όρια των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η κατάσταση μπορεί να εξομαλυνθεί αλλά μόνο εάν η κυβέρνηση κάνει γρήγορες και σωστές κινήσεις. Κινήσεις όπως το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το οποίο επί μήνες συζητείται αλλά τίποτα δεν γίνεται. Επιτακτική είναι η ανάγκη για δημόσιες επενδύσεις, αλλά και η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, μέτρο το οποίο θα δημιουργήσει αυτομάτως νέες θέσεις εργασίας. Ο ΦΠΑ πρέπει να μειωθεί και όχι να συζητείται η αύξησή του. Μόνο έτσι θα τονωθεί η αγορά και κατ’ επέκταση τα ταμεία του κράτους. Τέλος, αξιοσημείωτη είναι η δουλειά που γίνεται στο ΣΔΟΕ. Πρέπει όμως να προχωρήσει η είσπραξη των προστίμων και να κυνηγηθούν οι πάσης φύσεως φοροφυγάδες. Καθημερινά εμφανίζονται πολλά σκάνδαλα φοροδιαφυγής, και είναι πολλά περισσότερα αυτά που πρέπει να ακολουθήσουν. Στον τομέα αυτό πρέπει να ρίξει ακόμη περισσότερο βάρος η κυβέρνηση διότι εκεί είναι που χάνονται πολλά χρήματα για το κράτος. Η φοροδιαφυγή πρέπει να χτυπηθεί σε βάθος και έτσι δεν θα χρειαστεί να επιμερίζονται τη σωτηρία της χώρας συνεχώς οι μικρομεσαίοι.
Ένα χρόνο και κάτι από το ξέσπασμα της μεγάλης δημοσιονομικής κρίσης, το μεγάλο οικονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο τα περιορισμένα έσοδα στα κρατικά ταμεία αλλά κυρίως η κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας. Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ διακήρυττε σε υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους ότι προέχει η τόνωση της πραγματικής οικονομίας καθώς μόνο με τον τρόπο αυτό θα φαινόταν φως στο τούνελ της κρίσης. Αντ’ αυτού, τα οικονομικά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι απελπιστικά: Η οικονομική δραστηριότητα μειώθηκε στο σύνολο της χώρας κατά 22,4% και η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε κατά 5,8% (για παράδειγμα σημειώθηκε πτώση 26,1% στην παραγωγή ελληνικού ρούχου, ενώ ταυτόχρονα ο κλάδος της υπόδησης σημειώνει απώλειες της τάξης του 38,7%). Επίσης, οι ελληνικές εξαγωγές έχουν μειωθεί κατά 9% ενώ τα έσοδα από τη «βαριά βιομηχανία» της χώρας, τον τουρισμό, μειώθηκαν περίπου 20%.
Επερχόμενοι ξανά στα περιορισμένα κρατικά έσοδα, η κυβέρνηση και ειδικά το οικονομικό επιτελείο, προσβλέπουν στην αύξηση των εσόδων με μέτρα όπως ο φόρος εισοδήματος, η αύξηση του ΦΠΑ, η «νομιμοποίηση» των αυθαιρέτων και των υμιυπαίθριων, το άνοιγμα της αγοράς του τζόγου κ.ά. Η αύξηση του ΦΠΑ αναμένεται να πλήξει τη μεγάλη πλειονότητα των συμπολιτών μας, και ταυτοχρόνως δεν προβλέπεται να αποφέρει τα αναμενόμενα έσοδα στα κρατικά ταμεία. Η αλλαγή του συντελεστή 11% σε 23% αναμένεται να βάλει φωτιά στις τιμές σε μια σειρά καθημερινών αναγκών. Για παράδειγμα, από τη μεταβολή του ΦΠΑ θα αυξηθεί η χρήση του Ταξί, η διαμονή στα ξενοδοχεία, η κατανάλωση αναψυκτικών, κρεάτων, ροφημάτων και σνακ, οι υπηρεσίες υδραυλικών, ηλεκτρολόγων, νοσηλευτριών καθώς και οι έξοδοι σε εστιατόρια, καφετέριες, κινηματογράφους. Μέχρι και τα έξοδα κηδείας αναμένεται να αυξηθούν σημαντικά! Με βάση την κοινή λογική, καταλαβαίνει κανείς ότι οι μικρομεσαίοι θα αναγκαστούν να περικόψουν δαπάνες όπως π.χ εξόδους για ψυχαγωγία. Η αύξηση του ΦΠΑ θα έχει ως εύλογη συνέπεια αφενός την περικοπή του οικογενειακού εισοδήματος, και αφετέρου τη μη επίτευξη των στόχων της κυβέρνησης για κάλυψη της μαύρης τρύπας των εσόδων του κράτους.
Το προσεχές διάστημα αναμένεται να δοκιμαστούν τα όρια των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Η κατάσταση μπορεί να εξομαλυνθεί αλλά μόνο εάν η κυβέρνηση κάνει γρήγορες και σωστές κινήσεις. Κινήσεις όπως το νομοσχέδιο για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το οποίο επί μήνες συζητείται αλλά τίποτα δεν γίνεται. Επιτακτική είναι η ανάγκη για δημόσιες επενδύσεις, αλλά και η προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, μέτρο το οποίο θα δημιουργήσει αυτομάτως νέες θέσεις εργασίας. Ο ΦΠΑ πρέπει να μειωθεί και όχι να συζητείται η αύξησή του. Μόνο έτσι θα τονωθεί η αγορά και κατ’ επέκταση τα ταμεία του κράτους. Τέλος, αξιοσημείωτη είναι η δουλειά που γίνεται στο ΣΔΟΕ. Πρέπει όμως να προχωρήσει η είσπραξη των προστίμων και να κυνηγηθούν οι πάσης φύσεως φοροφυγάδες. Καθημερινά εμφανίζονται πολλά σκάνδαλα φοροδιαφυγής, και είναι πολλά περισσότερα αυτά που πρέπει να ακολουθήσουν. Στον τομέα αυτό πρέπει να ρίξει ακόμη περισσότερο βάρος η κυβέρνηση διότι εκεί είναι που χάνονται πολλά χρήματα για το κράτος. Η φοροδιαφυγή πρέπει να χτυπηθεί σε βάθος και έτσι δεν θα χρειαστεί να επιμερίζονται τη σωτηρία της χώρας συνεχώς οι μικρομεσαίοι.
Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010
Η ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ
Εδώ και μήνες την επικαιρότητα μονοπωλεί το ΔΝΤ και ο μηχανισμός στήριξης, τα επιτόκια και κάθε λογής οικονομικά ζητήματα. Ουδείς αμφιβάλλει πως τα θέματα αυτά συνδέονται άμεσα με τη χρεοκοπία ή μη της χώρας. Υπάρχει όμως και ένα θέμα στο οποίο δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή, και το θέμα αυτό σχετίζεται με την υγεία. Αναμφίβολα, η κατάσταση στην υγεία, και συγκεκριμένα στη δημόσια υγεία, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια μένει στάσιμη και τα μηνύματα για το τώρα και το αύριο μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα ράντζα, που αποτελούσαν χρόνιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας, να βγήκαν από τους στενούς διαδρόμους των νοσοκομείων όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, αλλά προς απογοήτευση όλων στοιβάχτηκαν στις ήδη μικρές και πλήρης κλίνες. Επίσης, αρκετά νοσοκομεία έχουν εφοδιαστεί με σύγχρονο εξοπλισμό αλλά τα μηχανήματα αυτά παραμένουν στις αποθήκες των ιδρυμάτων σε αχρηστία, λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει το απαραίτητα εξειδικευμένο προσωπικό για να λειτουργήσει αυτά τα μηχανήματα. Έτσι, το εύλογο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι υπήρξε προχειρότητα, η οποία οδήγησε στην αλόγιστη δαπάνη χιλιάδων ευρώ για μηχανήματα που βρίσκονται ακόμη στα κουτιά τους. Ο ρυθμός πλήρωσης των κενών που υπάρχουν σε νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό είναι απελπιστικά αργός και τα κονδύλια που προβλέφθηκαν στον προϋπολογισμό μπορεί να είναι περισσότερα από άλλες φορές, αλλά δεν είναι αρκετά για λυθεί το πρόβλημα. Επίσης, το πρόβλημα με τα χρέη προς τους προμηθευτές είναι μεγάλο και φτάσαμε σε σημείο δημόσια νοσοκομεία να μην μπορούν να προμηθευτούν ούτε καν γάζες για τους ασθενείς. Αυτά βεβαίως οφείλονται στην τεράστια αισχροκέρδεια που ταλανίζει το χώρο της υγείας. Απαράδεκτο είναι και το φαινόμενο να θέλει ο ηλικιωμένος να κάνει μια εξέταση και να περιμένει μέχρι και 4 μήνες ώστε αυτή να πραγματοποιηθεί. Μοιραία, καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα, πληρώνοντας πολλά χρήματα.
Όλα τα παραπάνω, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το σύστημα της υγείας πρέπει να αλλάξει ριζικά, διότι δεν φαίνεται να καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις και τις εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι αρκετά . Αρχικά, επιτακτική είναι η ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης εθνικής ανθρωποκεντρικής πολιτικής υγείας για το σύνολο του πληθυσμού, διότι η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο, κοινωνικό αγαθό καθώς και σεβαστό και απαράβατο δικαίωμα για κάθε άτομο. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλά σύγχρονα μηχανήματα βρίσκονται στα κουτιά τους λόγω έλλειψης απαραίτητα ειδικευμένου προσωπικού. Άρα, επιβάλλεται να γίνεται σωστή εκπαίδευση στο ανθρώπινο δυναμικό, η οποία θα πληροί τις προϋποθέσεις της ανεπτυγμένης επιστήμης και τεχνολογίας.
Η κάλυψη των κενών θέσεων εργασίας νοσηλευτικού, ιατρικού και λοιπού προσωπικού πρέπει να γίνεται κατά απόλυτη προτεραιότητα με την εφαρμογή αντιγραφειοκρατικών, αλλά διαφανών διοικητικών διαδικασιών. Επιβεβλημένη είναι η διασύνδεση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας αστικού και μη αστικού τύπου καθώς και η δημιουργία νέων πρότυπων κέντρων υγείας. Το τελευταίο έχει να κάνει και με τον επαναπροσδιορισμό του χωροταξικού σχεδιασμού των υποδομών υγείας. Επίσης, πρέπει να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για τους κατοίκους των νησιωτικών και των ορεινών περιοχών. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών δικαιολογημένα νιώθουν αδικημένοι. Εδώ στην Αττική η δημόσια υγεία νοσεί και είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει στα νησιά, στην επαρχεία και στις ορεινές περιοχές. Οι άνθρωποι παρακαλούνε να μην αρρωστήσουν, γιατί θα αναγκαστούν πολλοί από αυτούς να έρθουν στην Αθήνα για να τους προσφερθεί περίθαλψη με ότι αυτό συνεπάγεται(εξασθένιση από πολύωρο ταξίδι ,κίνδυνος επιδείνωσης της υγείας τους, χάσιμο μεροκάματων από τις δουλειές τους).
Ένα ακόμα μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η κατάργηση των περιττών θεωρήσεων που αναγκάζουν τους ασφαλισμένους να περιμένουν σε μεγάλες ουρές. Η επιστημονικά υπεύθυνη συνταγογράφηση θα λύσει αρκετά προβλήματα. Επίσης, πρέπει να καθιερωθούν διαγνωστικές και θεραπευτικές οδηγίες και να γίνει πιο αυστηρή και διαφανής η νομοθεσία για τις προμήθειες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο χαρακτήρας της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι κοινωνικός και ανθρωποκεντρικός. Για να ενισχυθεί αυτή η άποψη, θα μπορούσε να προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους πολίτες άνω των 40 ετών η δυνατότητα περιοδικού ελέγχου της υγείας τους, μέσω της διεξαγωγής τσεκ-απ. Τέλος, ο ρόλος των γιατρών, των νοσηλευτών και γενικά όλων των λειτουργών υγείας καθώς επίσης και οι αμοιβές τους, η επιστημονική τους εξέλιξη και οι συνθήκες εργασίας τους είναι καθοριστικοί παράγοντες για την ισχυροποίηση του συστήματος.
Η κατάσταση στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία είναι τραγική , απαράδεκτη και τριτοκοσμική. Η εθνική πολιτική για την υγεία οφείλει να μην γίνεται θύμα των ατελέσφορων ρυθμίσεων, αλλά να ληφθούν μέτρα που θα αλλάξουν τη δημόσια υγεία ριζοσπαστικά και άμεσα. Η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο και κοινωνικό αγαθό. Αλλά, αν δεν ληφθούν αποφασιστικά μέτρα, είναι κάτι παραπάνω από ορατός ο κίνδυνος η υγεία να αποτελέσει αγαθό πολυτελείας που θα απευθύνεται σε λίγους.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα ράντζα, που αποτελούσαν χρόνιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας, να βγήκαν από τους στενούς διαδρόμους των νοσοκομείων όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, αλλά προς απογοήτευση όλων στοιβάχτηκαν στις ήδη μικρές και πλήρης κλίνες. Επίσης, αρκετά νοσοκομεία έχουν εφοδιαστεί με σύγχρονο εξοπλισμό αλλά τα μηχανήματα αυτά παραμένουν στις αποθήκες των ιδρυμάτων σε αχρηστία, λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει το απαραίτητα εξειδικευμένο προσωπικό για να λειτουργήσει αυτά τα μηχανήματα. Έτσι, το εύλογο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι υπήρξε προχειρότητα, η οποία οδήγησε στην αλόγιστη δαπάνη χιλιάδων ευρώ για μηχανήματα που βρίσκονται ακόμη στα κουτιά τους. Ο ρυθμός πλήρωσης των κενών που υπάρχουν σε νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό είναι απελπιστικά αργός και τα κονδύλια που προβλέφθηκαν στον προϋπολογισμό μπορεί να είναι περισσότερα από άλλες φορές, αλλά δεν είναι αρκετά για λυθεί το πρόβλημα. Επίσης, το πρόβλημα με τα χρέη προς τους προμηθευτές είναι μεγάλο και φτάσαμε σε σημείο δημόσια νοσοκομεία να μην μπορούν να προμηθευτούν ούτε καν γάζες για τους ασθενείς. Αυτά βεβαίως οφείλονται στην τεράστια αισχροκέρδεια που ταλανίζει το χώρο της υγείας. Απαράδεκτο είναι και το φαινόμενο να θέλει ο ηλικιωμένος να κάνει μια εξέταση και να περιμένει μέχρι και 4 μήνες ώστε αυτή να πραγματοποιηθεί. Μοιραία, καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα, πληρώνοντας πολλά χρήματα.
Όλα τα παραπάνω, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το σύστημα της υγείας πρέπει να αλλάξει ριζικά, διότι δεν φαίνεται να καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις και τις εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι αρκετά . Αρχικά, επιτακτική είναι η ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης εθνικής ανθρωποκεντρικής πολιτικής υγείας για το σύνολο του πληθυσμού, διότι η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο, κοινωνικό αγαθό καθώς και σεβαστό και απαράβατο δικαίωμα για κάθε άτομο. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλά σύγχρονα μηχανήματα βρίσκονται στα κουτιά τους λόγω έλλειψης απαραίτητα ειδικευμένου προσωπικού. Άρα, επιβάλλεται να γίνεται σωστή εκπαίδευση στο ανθρώπινο δυναμικό, η οποία θα πληροί τις προϋποθέσεις της ανεπτυγμένης επιστήμης και τεχνολογίας.
Η κάλυψη των κενών θέσεων εργασίας νοσηλευτικού, ιατρικού και λοιπού προσωπικού πρέπει να γίνεται κατά απόλυτη προτεραιότητα με την εφαρμογή αντιγραφειοκρατικών, αλλά διαφανών διοικητικών διαδικασιών. Επιβεβλημένη είναι η διασύνδεση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας αστικού και μη αστικού τύπου καθώς και η δημιουργία νέων πρότυπων κέντρων υγείας. Το τελευταίο έχει να κάνει και με τον επαναπροσδιορισμό του χωροταξικού σχεδιασμού των υποδομών υγείας. Επίσης, πρέπει να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για τους κατοίκους των νησιωτικών και των ορεινών περιοχών. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών δικαιολογημένα νιώθουν αδικημένοι. Εδώ στην Αττική η δημόσια υγεία νοσεί και είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει στα νησιά, στην επαρχεία και στις ορεινές περιοχές. Οι άνθρωποι παρακαλούνε να μην αρρωστήσουν, γιατί θα αναγκαστούν πολλοί από αυτούς να έρθουν στην Αθήνα για να τους προσφερθεί περίθαλψη με ότι αυτό συνεπάγεται(εξασθένιση από πολύωρο ταξίδι ,κίνδυνος επιδείνωσης της υγείας τους, χάσιμο μεροκάματων από τις δουλειές τους).
Ένα ακόμα μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η κατάργηση των περιττών θεωρήσεων που αναγκάζουν τους ασφαλισμένους να περιμένουν σε μεγάλες ουρές. Η επιστημονικά υπεύθυνη συνταγογράφηση θα λύσει αρκετά προβλήματα. Επίσης, πρέπει να καθιερωθούν διαγνωστικές και θεραπευτικές οδηγίες και να γίνει πιο αυστηρή και διαφανής η νομοθεσία για τις προμήθειες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο χαρακτήρας της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι κοινωνικός και ανθρωποκεντρικός. Για να ενισχυθεί αυτή η άποψη, θα μπορούσε να προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους πολίτες άνω των 40 ετών η δυνατότητα περιοδικού ελέγχου της υγείας τους, μέσω της διεξαγωγής τσεκ-απ. Τέλος, ο ρόλος των γιατρών, των νοσηλευτών και γενικά όλων των λειτουργών υγείας καθώς επίσης και οι αμοιβές τους, η επιστημονική τους εξέλιξη και οι συνθήκες εργασίας τους είναι καθοριστικοί παράγοντες για την ισχυροποίηση του συστήματος.
Η κατάσταση στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία είναι τραγική , απαράδεκτη και τριτοκοσμική. Η εθνική πολιτική για την υγεία οφείλει να μην γίνεται θύμα των ατελέσφορων ρυθμίσεων, αλλά να ληφθούν μέτρα που θα αλλάξουν τη δημόσια υγεία ριζοσπαστικά και άμεσα. Η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο και κοινωνικό αγαθό. Αλλά, αν δεν ληφθούν αποφασιστικά μέτρα, είναι κάτι παραπάνω από ορατός ο κίνδυνος η υγεία να αποτελέσει αγαθό πολυτελείας που θα απευθύνεται σε λίγους.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Η πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μ. Ανατολή έγινε τη σωστή στιγμή και μπορεί να προσφέρει αρκετά οφέλη στη χώρα μας. Αφενός ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη Έλληνα Πρωθυπουργού στο Ισραήλ τα τελευταία 17 χρόνια, αφετέρου με την πείρα που διαθέτει ο κ. Παπανδρέου στο διπλωματικό στίβο φαίνεται πως βάζει παρακαταθήκη ώστε η χώρα μας να λειτουργήσει ως μοχλός σταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Στο πρόσφατο παρελθόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίωξαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην επίλυση του Μεσανατολικού. Υπήρχε όμως πάντα το αντίπαλο δέος στην περιοχή, η Τουρκία, της οποίας όμως οι διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ φαίνεται πως έχουν πλέον κλονιστεί έπειτα από τη δολοφονική επίθεση των Ισραηλινών κατά της νηοπομπής προς τη Γάζα. Εκτός από την επίλυση του Μεσανατολικού, η χώρα μας μακροπρόθεσμα μπορεί να αποκομίσει οφέλη και από εμπορικές συμφωνίες με το εβραϊκό κράτος. Ο κ. Παπανδρέου μίλησε για προώθηση συμφωνιών στους τομείς του τουρισμού, του εμπορίου, της γεωργίας και της τεχνολογίας.
Σε ότι έχει να κάνει με τη σχέση Ελλάδας -Παλαιστίνης, οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο χώρες είναι ιστορικοί. Διαχρονικά οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν υποστηρίξει σθεναρά το αίτημα για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Η στάση αλλά και οι πρακτικές του Ισραήλ σε μια σειρά από ζητήματα όπως τα ανατολικά Ιεροσόλυμα, οι απαγορεύσεις, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, η απέλαση των Παλαιστίνιων κατοίκων των ανατολικών Ιεροσολύμων, δεν είναι τωρινά προβλήματα. Κατά καιρούς το Ισραήλ έχει προβεί στη χρήση ωμής βίας προς την Παλαιστίνη με αιματοκύλισμα αμάχων και καταστροφή περιοχών. Προτιμότερο θα ήταν να υπάρξει απευθείας διάλογος Ισραήλ – Παλαιστίνης ο οποίος θα βασίζεται στη διεθνή νομιμότητα και στις διμερείς συμφωνίες των δυο χωρών, όμως αυτό το ενδεχόμενο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες καθώς η καχυποψία και η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δυο χώρες κρατάει πολλά χρόνια και συνεχώς το κλίμα δυναμιτίζεται με τις ενέργειες των Ισραηλινών.
Η χώρα μας πρέπει να αναλάβει περαιτέρω πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή καθώς η διεθνής κοινότητα δείχνει να είναι εν υπνώσει και να θεωρεί το Μεσανατολικό ως ένα ζήτημα de facto δυσεπίλυτο. Κυριαρχεί η πλήρης απραξία, καθώς πέραν των κατά καιρούς καταδικαστικών ανακοινώσεων τίποτε ουσιαστικό δεν γίνετε. Καμία κύρωση δεν επιβάλλεται διαχρονικά στο κράτος του Ισραήλ και το διεθνές Δίκαιο δεν εφαρμόζεται καθολικά, αντικειμενικά και ανεμπόδιστα. Και αυτή η πραγματικότητα εντέχνως συντηρείται καθώς τα γεωπολιτικά, τα οικονομικά και τα διπλωματικά συμφέροντα είναι αναρίθμητα και πολύπλευρα. Η πρωτοβουλία που ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου, με την προϋπόθεση οι χειρισμοί που θα ακολουθήσουν να είναι ιδιαιτέρως λεπτοί, μπορεί να εξασφαλίσει τη στήριξη της Ουάσιγκτον και να αφυπνίσει τις Βρυξέλλες και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Στις συναντήσεις που είχε ο Πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Αμπάς, ο κ. Παπανδρέου διαμήνυσε την πρόθεσή του να δράσει ως ένας ουδέτερος Ευρωπαίος συνομιλητής. Η συγκεκριμένη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μ. Ανατολή, στην περιοχή δηλαδή που υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες εστίες διένεξης παγκοσμίως και παραμένει επί πολλές δεκαετίες δυσεπίλυτη, μπορεί να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο. Η σταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα μας. Η Μέση Ανατολή αποτελεί κρίσιμη γεωπολιτική περιφέρεια και έχει δώσει συχνά πυκνά σημαντικά πολιτικά μηνύματα και διακρατικές τριβές που έχουν εξαχθεί στον διεθνή περίγυρο. Συνεπώς η συμμετοχή της χώρας μας στις μελλοντικές αποφάσεις που θα παρθούν(;) για το μέλλον της περιοχής, την επίλυση του Μεσανατολικού και τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους είναι μείζονος Εθνικής σημασίας για την Ελλάδα. Από τη μελλοντική επίλυση, τα οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα μας θα είναι σημαντικά. Πόσο μάλλον αν η Ελλάδα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Σε ότι έχει να κάνει με τη σχέση Ελλάδας -Παλαιστίνης, οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο χώρες είναι ιστορικοί. Διαχρονικά οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν υποστηρίξει σθεναρά το αίτημα για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Η στάση αλλά και οι πρακτικές του Ισραήλ σε μια σειρά από ζητήματα όπως τα ανατολικά Ιεροσόλυμα, οι απαγορεύσεις, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, η απέλαση των Παλαιστίνιων κατοίκων των ανατολικών Ιεροσολύμων, δεν είναι τωρινά προβλήματα. Κατά καιρούς το Ισραήλ έχει προβεί στη χρήση ωμής βίας προς την Παλαιστίνη με αιματοκύλισμα αμάχων και καταστροφή περιοχών. Προτιμότερο θα ήταν να υπάρξει απευθείας διάλογος Ισραήλ – Παλαιστίνης ο οποίος θα βασίζεται στη διεθνή νομιμότητα και στις διμερείς συμφωνίες των δυο χωρών, όμως αυτό το ενδεχόμενο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες καθώς η καχυποψία και η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δυο χώρες κρατάει πολλά χρόνια και συνεχώς το κλίμα δυναμιτίζεται με τις ενέργειες των Ισραηλινών.
Η χώρα μας πρέπει να αναλάβει περαιτέρω πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή καθώς η διεθνής κοινότητα δείχνει να είναι εν υπνώσει και να θεωρεί το Μεσανατολικό ως ένα ζήτημα de facto δυσεπίλυτο. Κυριαρχεί η πλήρης απραξία, καθώς πέραν των κατά καιρούς καταδικαστικών ανακοινώσεων τίποτε ουσιαστικό δεν γίνετε. Καμία κύρωση δεν επιβάλλεται διαχρονικά στο κράτος του Ισραήλ και το διεθνές Δίκαιο δεν εφαρμόζεται καθολικά, αντικειμενικά και ανεμπόδιστα. Και αυτή η πραγματικότητα εντέχνως συντηρείται καθώς τα γεωπολιτικά, τα οικονομικά και τα διπλωματικά συμφέροντα είναι αναρίθμητα και πολύπλευρα. Η πρωτοβουλία που ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου, με την προϋπόθεση οι χειρισμοί που θα ακολουθήσουν να είναι ιδιαιτέρως λεπτοί, μπορεί να εξασφαλίσει τη στήριξη της Ουάσιγκτον και να αφυπνίσει τις Βρυξέλλες και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Στις συναντήσεις που είχε ο Πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Αμπάς, ο κ. Παπανδρέου διαμήνυσε την πρόθεσή του να δράσει ως ένας ουδέτερος Ευρωπαίος συνομιλητής. Η συγκεκριμένη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μ. Ανατολή, στην περιοχή δηλαδή που υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες εστίες διένεξης παγκοσμίως και παραμένει επί πολλές δεκαετίες δυσεπίλυτη, μπορεί να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο. Η σταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα μας. Η Μέση Ανατολή αποτελεί κρίσιμη γεωπολιτική περιφέρεια και έχει δώσει συχνά πυκνά σημαντικά πολιτικά μηνύματα και διακρατικές τριβές που έχουν εξαχθεί στον διεθνή περίγυρο. Συνεπώς η συμμετοχή της χώρας μας στις μελλοντικές αποφάσεις που θα παρθούν(;) για το μέλλον της περιοχής, την επίλυση του Μεσανατολικού και τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους είναι μείζονος Εθνικής σημασίας για την Ελλάδα. Από τη μελλοντική επίλυση, τα οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα μας θα είναι σημαντικά. Πόσο μάλλον αν η Ελλάδα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010
BLOGS ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ
Η στυγνή δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, εκτός από την απέραντη θλίψη που προκάλεσε στους οικείους του, συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι δολοφόνοι πρέπει να συλληφθούν άμεσα και να τιμωρηθούν παράδειγμα. Οι δολοφονίες «ενοχλητικών» δημοσιογράφων δεν αποτελούν πρωτοφανές περιστατικό σε χώρες τριτοκοσμικές και αναπτυσσόμενες. Εκεί, οι απειλές, οι απαγωγές, οι ξυλοδαρμοί και οι εκτελέσεις δημοσιογράφων βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στην επικαιρότητα. Τώρα αυτό συνέβη και στα μέρη μας, δείγμα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ο Γκιόλιας ήταν ένας από τους «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους, καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα, ήταν ο εμπνευστής και ο δημιουργός του δημοφιλέστερου ελληνικού blog, του troktikou. Ακόμα, κάποιοι υποστηρίζουν πως η δολοφονία του Γκιόλια οφείλεται στις αποκαλύψεις του troktikou, ή ακόμα και στις αναρτήσεις γνώμης του συγκεκριμένου ιστολογίου. Με αφορμή την τεράστια επισκεψιμότητα του εν λόγω blog, καθώς και τις πολλές αποκαλύψεις του, φούντωσαν οι συζητήσεις σχετικά με τα blogs, τα οποία καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Η γρήγορη εξάπλωση των blogs δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη των πολιτών να ακολουθήσουν τη μόδα ή να καλύψουν τις ανάγκες ενημέρωσης στο πλαίσιο των νέων συνθηκών διαβίωσης και εργασίας. Πολλές φορές η δημιουργία τους αποτελεί διέξοδο, ίσως τη μοναδική, σε όσους δεν μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσω των ευρέως διαδεδομένων ΜΜΕ, είτε αυτοί είναι δημοσιογράφοι είτε πολιτικοί είτε και απλοί πολίτες. Οι πολίτες, και ειδικότερα οι ηλικίες 18-40 δείχνουν να μην εμπιστεύονται, να μην τους καλύπτουν πλέον τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Έχουν την εντύπωση, και ίσως όχι λανθασμένα, ότι τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά και μη μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει μέρος της πολιτικής διαπλοκής. Τα δελτία ειδήσεων τείνουν να γίνουν πλήρως μονοθεματικά και ο κιτρινισμός είναι πιο έντονος από ποτέ. Οι εφημερίδες προκειμένου να ανεβάσουν τις πωλήσεις τους δεν επενδύουν στην ουσία της ενημέρωσης, αλλά δίνουν στο κοινό CD, DVD, βιβλία, κουπόνια προσφορών. Αυτές οι προσφορές μπορεί να είναι καλές, αλλά όχι αρκετές για να κάνουν τους αναγνώστες να ανεβάσουν και πάλι τα νούμερα των πωλήσεων των εφημερίδων. Το πρώτο και κύριο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η ελευθερία του λόγου, που απελευθερώνει την ατομική έκφραση και επιτρέπει την κριτική σκέψη. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Παράλληλα, όμως, οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να συμπληρώσει την αρχική άποψη του συγγραφέα με δικά του σχόλια, να επικρίνει, να διαφωνήσει και να προσθέσει σημεία, χωρίς περιορισμούς. Άρα η διαφορά από τα παραδοσιακά μέσα, όπως οι εφημερίδες και πολύ περισσότερο η τηλεόραση, είναι θεμελιώδης.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ο κάθε πολίτης απελευθερώνει τη δύναμη της διαφορετικότητάς του και μετατρέπεται από παθητικό δέκτη σε διαμορφωτή της είδησης και της άποψης. Και αυτό δείχνει το δρόμο στην δημοσιογραφία, λέγοντάς της ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να είναι κήρυγμα και προπαγάνδα, αλλά συζήτηση και συνδιαμόρφωση.
Η αλήθεια είναι ότι τα blogs, δέχονται αυξανόμενη κριτική καθώς αρκετά μετατρέπονται σε «δυσάρεστους τόπους» γεμάτους προσβολές, εκφοβισμούς, απειλές ή ακόμη και δολοφονίες, όπως του Σπύρου Γκιόλια. Επίσης, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ζητήματα όπως αυτό της ανωνυμίας στα blogs, κυριαρχούν στην ημερήσια διάταξη. Στα περισσότερα blogs, τα οποία διαχειρίζονται απλοί πολίτες, μπορεί εύκολα κανείς να βρει τον ιδιοκτήτη τους. Όταν όμως διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, εκδότες και στυγνοί εκβιαστές διατηρούν ένα blog, σχεδόν όλες οι αναρτήσεις είναι ανώνυμες και βρίθουν παραπληροφορήσεων, κατηγοριών και απειλών. Όταν για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος διατηρεί στήλη σε εφημερίδα ή σε περιοδικό, μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει ένα ρεπορτάζ του με ονοματεπώνυμο. Δεν χρειάζεται να το κάνει ανώνυμα μέσω του διαδικτύου, διότι με τον τρόπο αυτό προκύπτουν εύλογες απορίες και σκοπιμότητες.
Κάθε νέα τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και δημιουργικά και καταστροφικά. Με τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων υπέρ των λίγων στην οικονομία, στην πολιτική, στην επικοινωνία, η χρήση των blogs από πολίτες, και όχι από διαπλεκόμενους εκδότες και δημοσιογράφους, είναι μια όαση ελευθερίας και δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ορισμένα ερωτήματα όπως: πώς μπορεί να οργανωθεί καλύτερα το Διαδίκτυο προς όφελος της άμεσης δημοκρατίας; Πώς μπορεί να μπει στοχευμένη τάξη στο χάος των πληροφοριών; Πως θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά η ανοιχτή διακυβέρνηση; Τα blogs είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Το διαδίκτυο προσφέρει το δικαίωμα σε όλους να διατηρούν ένα blog. Προκειμένου όμως να παραμείνουν πηγές ενημέρωσης και όχι μοχλοί συκοφαντίας, κατηγοριών και απειλών, πρέπει όλα τα blogs, και δη αυτά που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη κατά μ.ό. επισκεψιμότητα, να έχουν ονοματεπώνυμο.
Η γρήγορη εξάπλωση των blogs δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη των πολιτών να ακολουθήσουν τη μόδα ή να καλύψουν τις ανάγκες ενημέρωσης στο πλαίσιο των νέων συνθηκών διαβίωσης και εργασίας. Πολλές φορές η δημιουργία τους αποτελεί διέξοδο, ίσως τη μοναδική, σε όσους δεν μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσω των ευρέως διαδεδομένων ΜΜΕ, είτε αυτοί είναι δημοσιογράφοι είτε πολιτικοί είτε και απλοί πολίτες. Οι πολίτες, και ειδικότερα οι ηλικίες 18-40 δείχνουν να μην εμπιστεύονται, να μην τους καλύπτουν πλέον τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Έχουν την εντύπωση, και ίσως όχι λανθασμένα, ότι τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά και μη μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει μέρος της πολιτικής διαπλοκής. Τα δελτία ειδήσεων τείνουν να γίνουν πλήρως μονοθεματικά και ο κιτρινισμός είναι πιο έντονος από ποτέ. Οι εφημερίδες προκειμένου να ανεβάσουν τις πωλήσεις τους δεν επενδύουν στην ουσία της ενημέρωσης, αλλά δίνουν στο κοινό CD, DVD, βιβλία, κουπόνια προσφορών. Αυτές οι προσφορές μπορεί να είναι καλές, αλλά όχι αρκετές για να κάνουν τους αναγνώστες να ανεβάσουν και πάλι τα νούμερα των πωλήσεων των εφημερίδων. Το πρώτο και κύριο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η ελευθερία του λόγου, που απελευθερώνει την ατομική έκφραση και επιτρέπει την κριτική σκέψη. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Παράλληλα, όμως, οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να συμπληρώσει την αρχική άποψη του συγγραφέα με δικά του σχόλια, να επικρίνει, να διαφωνήσει και να προσθέσει σημεία, χωρίς περιορισμούς. Άρα η διαφορά από τα παραδοσιακά μέσα, όπως οι εφημερίδες και πολύ περισσότερο η τηλεόραση, είναι θεμελιώδης.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ο κάθε πολίτης απελευθερώνει τη δύναμη της διαφορετικότητάς του και μετατρέπεται από παθητικό δέκτη σε διαμορφωτή της είδησης και της άποψης. Και αυτό δείχνει το δρόμο στην δημοσιογραφία, λέγοντάς της ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να είναι κήρυγμα και προπαγάνδα, αλλά συζήτηση και συνδιαμόρφωση.
Η αλήθεια είναι ότι τα blogs, δέχονται αυξανόμενη κριτική καθώς αρκετά μετατρέπονται σε «δυσάρεστους τόπους» γεμάτους προσβολές, εκφοβισμούς, απειλές ή ακόμη και δολοφονίες, όπως του Σπύρου Γκιόλια. Επίσης, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ζητήματα όπως αυτό της ανωνυμίας στα blogs, κυριαρχούν στην ημερήσια διάταξη. Στα περισσότερα blogs, τα οποία διαχειρίζονται απλοί πολίτες, μπορεί εύκολα κανείς να βρει τον ιδιοκτήτη τους. Όταν όμως διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, εκδότες και στυγνοί εκβιαστές διατηρούν ένα blog, σχεδόν όλες οι αναρτήσεις είναι ανώνυμες και βρίθουν παραπληροφορήσεων, κατηγοριών και απειλών. Όταν για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος διατηρεί στήλη σε εφημερίδα ή σε περιοδικό, μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει ένα ρεπορτάζ του με ονοματεπώνυμο. Δεν χρειάζεται να το κάνει ανώνυμα μέσω του διαδικτύου, διότι με τον τρόπο αυτό προκύπτουν εύλογες απορίες και σκοπιμότητες.
Κάθε νέα τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και δημιουργικά και καταστροφικά. Με τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων υπέρ των λίγων στην οικονομία, στην πολιτική, στην επικοινωνία, η χρήση των blogs από πολίτες, και όχι από διαπλεκόμενους εκδότες και δημοσιογράφους, είναι μια όαση ελευθερίας και δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ορισμένα ερωτήματα όπως: πώς μπορεί να οργανωθεί καλύτερα το Διαδίκτυο προς όφελος της άμεσης δημοκρατίας; Πώς μπορεί να μπει στοχευμένη τάξη στο χάος των πληροφοριών; Πως θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά η ανοιχτή διακυβέρνηση; Τα blogs είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Το διαδίκτυο προσφέρει το δικαίωμα σε όλους να διατηρούν ένα blog. Προκειμένου όμως να παραμείνουν πηγές ενημέρωσης και όχι μοχλοί συκοφαντίας, κατηγοριών και απειλών, πρέπει όλα τα blogs, και δη αυτά που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη κατά μ.ό. επισκεψιμότητα, να έχουν ονοματεπώνυμο.
Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ
Εν τω μέσω γενικής απεργίας, ολοκληρώθηκε η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου σκληρού, το οποίο κάνει τη μελλοντική σύνταξη να μοιάζει με άπιαστο όνειρο για εκατομμύρια συνανθρώπους μας, και ειδικά για τη νέα γενιά. Οι αντιδράσεις για το ασφαλιστικό από κόμματα και εργαζομένους ήταν σφοδρές και όπως υποστηρίζουν τα συνδικάτα θα συνεχίσουν τον αγώνα τους και μετά την ψήφιση με στόχο να ανατρέψουν το εν λόγω νομοσχέδιο. Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν και πριν 9 χρόνια όταν η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις εκ των έσω πιέσεις και σκεπτόμενη μόνον το πιθανό πολιτικό κόστος δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού. Οι αμαρτίες λοιπόν είναι διαχρονικές και δεν είναι δίκαιο να εισπράττει σύσσωμη τη γενική κατακραυγή ο Πρωθυπουργός και ο κ. Λοβέρδος.
Ο κ. Σημίτης δεν είχε το πολιτικό σθένος να ακουμπήσει το καυτό θέμα του ασφαλιστικού πριν από 9 χρόνια, με τις τότε αλλαγές να είναι πολύ ηπιότερες από τις σημερινές που ψηφίστηκαν. Τότε τα συνδικάτα, τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ, και στελέχη του κόμματος απέτρεψαν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος και έτσι μετέθεσαν το πρόβλημα στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ακολούθως, ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα στο Ασφαλιστικό µε την ίδια δικαιολογία, του πολιτικού κόστους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο µε την κακοδιαχείριση των Ταμείων και κυρίως με το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εξ αρχής να ασχοληθεί και να επιλύσει μια παθογένεια χρόνων. Έπρεπε να δράσει άμεσα, κάτω από την πίεση της Τρόικας, της δημοσιονομικής, της πολιτικής και της κοινωνικής κρίσης. Έπρεπε να κάνει σε διάστημα λίγων μηνών, ότι δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες σημειωτέων είχαν την «πολυτέλεια» να κυβερνούν μια Ελλάδα ακμάζουσα και ξέγνοιαστη, μια Ελλάδα των λαμπρών και πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων.
Σήμερα καλούνται να πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι το σίγουρο είναι πως δεν ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ευθύνονται όμως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τόσα χρόνια επέτρεπαν σε δημοσίους υπαλλήλους 40 και 45 ετών να βγαίνουν στη σύνταξη και μάλιστα με πολύ καλές αποδοχές. Ευθύνονται διότι οι πρόωρες και οι κάθε λογής αναπηρικές συντάξεις δίνονταν χωρίς κριτήρια με μόνη προϋπόθεση την κομματική υποστήριξη και την παροχή ψήφων. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουν βεβαίως και οι εργατοπατέρες των συνδικάτων, διότι τόσα χρόνια έκλειναν τα μάτια στις παραπάνω ασχήμιες με αντάλλαγμα υπουργικές και κομματικές θέσεις. Είχαν μάθει να αντιδρούν απέναντι σε αλλαγές που ήταν αναγκαίες, και να εθελοτυφλούν όταν λάμβαναν χώρα περιστατικά τα στο πέρας των ετών γιγάντωσαν το πρόβλημα του ασφαλιστικού.
Η μάχη του ασφαλιστικού πέρασε για την κυβέρνηση και πλέον συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο σημαντική μάχη που δίνει: να πείσει τους πολίτες, όχι στα λόγια αλλά με κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Και αυτό γιατί είναι σημαντικό να πείθονται οι ξένοι πιστωτές μας και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά πιο σημαντικό είναι να δοθεί κίνητρο στους συνανθρώπους μας που άμεσα πλήττονται. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίζαμε έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ένα χρόνο και αυτό που μένει πλέον είναι να γίνει κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια από την κυβέρνηση ώστε να μπει η χώρα σε έναν δρόμο ανάπτυξης και προοπτικής. Και αυτός ο δύσκολος αγώνας θα έχει αποτελέσματα με την προϋπόθεση ότι σύμμαχοι θα είναι οι πλατιές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι και το δυσκολότερο στοίχημα για την κυβέρνηση.
Ο κ. Σημίτης δεν είχε το πολιτικό σθένος να ακουμπήσει το καυτό θέμα του ασφαλιστικού πριν από 9 χρόνια, με τις τότε αλλαγές να είναι πολύ ηπιότερες από τις σημερινές που ψηφίστηκαν. Τότε τα συνδικάτα, τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ, και στελέχη του κόμματος απέτρεψαν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος και έτσι μετέθεσαν το πρόβλημα στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ακολούθως, ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα στο Ασφαλιστικό µε την ίδια δικαιολογία, του πολιτικού κόστους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο µε την κακοδιαχείριση των Ταμείων και κυρίως με το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εξ αρχής να ασχοληθεί και να επιλύσει μια παθογένεια χρόνων. Έπρεπε να δράσει άμεσα, κάτω από την πίεση της Τρόικας, της δημοσιονομικής, της πολιτικής και της κοινωνικής κρίσης. Έπρεπε να κάνει σε διάστημα λίγων μηνών, ότι δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες σημειωτέων είχαν την «πολυτέλεια» να κυβερνούν μια Ελλάδα ακμάζουσα και ξέγνοιαστη, μια Ελλάδα των λαμπρών και πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων.
Σήμερα καλούνται να πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι το σίγουρο είναι πως δεν ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ευθύνονται όμως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τόσα χρόνια επέτρεπαν σε δημοσίους υπαλλήλους 40 και 45 ετών να βγαίνουν στη σύνταξη και μάλιστα με πολύ καλές αποδοχές. Ευθύνονται διότι οι πρόωρες και οι κάθε λογής αναπηρικές συντάξεις δίνονταν χωρίς κριτήρια με μόνη προϋπόθεση την κομματική υποστήριξη και την παροχή ψήφων. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουν βεβαίως και οι εργατοπατέρες των συνδικάτων, διότι τόσα χρόνια έκλειναν τα μάτια στις παραπάνω ασχήμιες με αντάλλαγμα υπουργικές και κομματικές θέσεις. Είχαν μάθει να αντιδρούν απέναντι σε αλλαγές που ήταν αναγκαίες, και να εθελοτυφλούν όταν λάμβαναν χώρα περιστατικά τα στο πέρας των ετών γιγάντωσαν το πρόβλημα του ασφαλιστικού.
Η μάχη του ασφαλιστικού πέρασε για την κυβέρνηση και πλέον συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο σημαντική μάχη που δίνει: να πείσει τους πολίτες, όχι στα λόγια αλλά με κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Και αυτό γιατί είναι σημαντικό να πείθονται οι ξένοι πιστωτές μας και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά πιο σημαντικό είναι να δοθεί κίνητρο στους συνανθρώπους μας που άμεσα πλήττονται. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίζαμε έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ένα χρόνο και αυτό που μένει πλέον είναι να γίνει κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια από την κυβέρνηση ώστε να μπει η χώρα σε έναν δρόμο ανάπτυξης και προοπτικής. Και αυτός ο δύσκολος αγώνας θα έχει αποτελέσματα με την προϋπόθεση ότι σύμμαχοι θα είναι οι πλατιές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι και το δυσκολότερο στοίχημα για την κυβέρνηση.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ;
Ο Κασσελάκης λοιπόν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά του πρώτου γύρου και είναι από χθες ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν ειπωθεί πολλά τα οποί...
