Πριν λίγες μέρες, σύσσωμη η πολιτική και πολιτειακή
ηγεσία του τόπου, συνεπικουρούμενη από ευρωπαίους εταίρους, γιόρτασαν την επίσημη
έναρξη της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Πρωθυπουργός στις επίσημες
δηλώσεις του, τόνισε την αναγκαιότητα για περισσότερη Ευρώπη, αναφέρθηκε στις θυσίες
του ελληνικού λαού, και μας διαβεβαίωσε ότι τα άσχημα πέρασαν και στο μέσο της χρονιάς
που διανύουμε θα αρχίσουμε να βλέπουμε στην άκρη του τούνελ το φως της ανάκαμψης
και της ανάπτυξης. Ως ευρωπαϊστής θα συμφωνήσω με τον κ. Σαμαρά ότι χρειάζεται ‘περισσότερη
Ευρώπη’. Όμως αλήθεια, για ποια Ευρώπη μιλάμε σήμερα;
Για αυτή της διαρκής λιτότητας, της ανεργίας, των μνημονίων και της καταπάτησης
των ατομικών και των συλλογικών δικαιωμάτων; Ή μήπως για την γερμανοποιημένη Ευρώπη, με τη
φανερή έλλειψη ηγεσίας και την κυριαρχία
του συντηρητισμού , του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και την πλήρη επικράτηση των
αγορών έναντι της πολιτικής; Πάντως αυτή η Ευρώπη στην οποία ζούμε(;) απέχει
παρασάγγας από τα οράματα των Μονέ και Σουμάν…
Η ελληνική προεδρία είναι το έλασσον της χρονιάς που
διανύουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον ερχόμενο Μάιο θα διεξαχθούν οι
ευρωεκλογές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Ενώ δεν πρέπει να αποκλειστεί και η
πιθανότητα προκήρυξης πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Το αποτέλεσμα των
ευρωεκλογών δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς, όμως αν συνυπολογίσουμε την οργή
των πολιτών, την πρόθεσή τους να τιμωρήσουν τα κόμματα που θεωρούν ότι
ευθύνονται για την κατάσταση της χώρας, αλλά και τη ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς,
όχι μόνο στην Ελλάδα άλλα και σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη, καταλαβαίνουμε ότι
το πιθανότερο αποτέλεσμα θα είναι ένα ηχηρό χαστούκι προς πολλές κατευθύνσεις.
Εκτός της εκλογικής μάχης, τη χώρα θα την απασχολήσει πολύ σοβαρά ένα ζήτημα
που σε πρώτη φάση συγκεντρώνει πάνω του πολλά σύννεφα προβληματισμού: Η διαπραγμάτευση
της κυβέρνησης με τους ευρωπαίους εταίρους.
Μπορεί η κυβέρνηση να πανηγυρίζει για το πλεόνασμα
και να υποστηρίζει ότι δεν πρόκειται να λάβει κάποιο νέο μέτρο, όμως λίγοι
είναι εκείνοι που μπορούν να πάρουν θέση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού
χρέους. Με τις πολιτικές που ακολουθούνται, αλλά και με την αναλγησία που
δείχνει η Ευρώπη, το χρέος καθίσταται μη βιώσιμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και σε μια χώρα που κανείς ως τώρα δεν μπορεί να εγγυηθεί για το αύριο, ουδείς
έχει την οποιαδήποτε πρόθεση να επενδύσει και να ρισκάρει τα χρήματά του. Η
κυβέρνηση ενδόμυχα θα ήθελε νέο κούρεμα του χρέους. Όμως πρόσφατα, ο επικεφαλής
του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθεροποίησης, κ. Κλάους Ρέγκλινγκ ξεκαθάρισε ότι
δεν υπάρχουν σκέψεις για κούρεμα του χρέους και υποστήριξε ότι η Ελλάδα για να
μπορεί να διατυπώσει το οτιδήποτε διαφορετικό θα πρέπει να τηρήσει πιστά τα
συμφωνηθέντα και να εκπληρώσει τις μνημονιακές της υποχρεώσεις. Ακόμα, θα
πρέπει να αντιληφθούμε ότι οποιοδήποτε τέτοιο σοβαρό ζήτημα αποκλείεται να
απασχολήσει την Ευρώπη ενόψει ευρωεκλογών. Με άλλα λόγια, η επικείμενη
διαπραγμάτευση μόνο εύκολη δε θα είναι, την ίδια στιγμή μάλιστα που η
κυβερνητική πλειοψηφία καθημερινά δοκιμάζεται και η αντιπολίτευση ουδεμία
διάθεση έχει να στηρίξει το παραμικρό.
Το 2014 προμηνύεται ιδιαιτέρως σημαντικό για την
ανάκαμψη της χώρας. Η ανάκαμψη και η ανάπτυξη αγνοούνται εδώ και χρόνια, και
κάθε νέα εντολή ή δέσμευση του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης δεν πείθει
κανέναν. Μπορεί το κυβερνητικό επιτελείο να διατείνεται ότι ξεπροβάλει σιγά –
σιγά το φως στην άκρη του τούνελ, όμως η πραγματικότητα το διαψεύδει με τον πιο
άγριο τρόπο. Η ανεργία καλπάζει, η
υπερφορολόγηση κλείνει τη μια επιχείρηση μετά την άλλη, όσοι εργάζονται σπανίως
αμείβονται στην ώρα τους, ενώ η ‘μαύρη’ εργασία τείνει να ξεπεράσει τη
δηλωμένη, διαλύοντας έτσι τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης. Η αγορά έχει στερέψει
από ρευστό, ο ένας επιχειρηματίας χρωστάει στον άλλο και οι καθημερινές υποχρεώσεις
έχουν πλήξει εκατομμύρια νοικοκυριά, χιλιάδες εκ των οποίων βρίσκονται υπό την
απειλή της έξωσης και της κατάσχεσης των σπιτιών τους. Οι άστεγοι έχουν
πολλαπλασιαστεί, και πλέον μπροστά σε κάθε κάδο υπάρχει ο πολίτης της διπλανής
πόρτας, που ψάχνει στα απορρίμματα να βρει κάτι να φάει εκείνος και η
οικογένειά του. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας του σήμερα, όσο και αν κάποιοι
θέλουν να την καλλωπίσουν και να μας την ‘σερβίρουν’ με διαφορετικό τρόπο. Οι
νεόπτωχοι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται για την ελληνική προεδρία. Απαιτούν λύσεις
στα προβλήματα που τους έχουν πνίξει. Η καθημερινή αγωνία της κυβέρνησης αυτή
πρέπει να είναι, και όχι πως θα χρυσώσει το χάπι και πως θα επικρατήσει
επικοινωνιακά έναντι του ΣΥΡΙΖΑ για τον αν πήγε ή όχι ο κ. Τσίπρας στην επίσημη
έναρξη της ελληνικής προεδρίας.
