Ο πρώτος γύρος των δημοτικών εκλογών τελείωσε και τα
επιτελεία των περισσοτέρων κομμάτων και συνδυασμών πανηγυρίζουν: Πανηγυρίζει η
ΝΔ «για τη σταθερότητα των αποτελεσμάτων» , πανηγυρίζει το ΠΑΣΟΚ, μιας και
πολλά «πασοκογενή» στελέχη είναι φαβορί για τους θώκους σε δήμους και
περιφέρειες, πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη Δούρου και τον Σακελλαρίδη, η ΔΗΜΑΡ
για Καμίνη και Μπουτάρη, οι ΑΝ.ΕΛ για τους δικούς τους αντιμνημονιακούς λόγους και
όλοι οι ‘ανεξάρτητοι’ (η νέα μόδα) για τη συνολική τους παρουσία. Είναι έτσι
όμως τα πράγματα; Πρέπει να είναι όλοι αυτοί ικανοποιημένοι; Η αλήθεια είναι ότι από τον πρώτο γύρο, δυο
ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι: η υψηλή αποχή, και η Χρυσή Αυγή.
Για ακόμη μια φορά, ο κόσμος δεν πήγε να ψηφίσει.
Για διάφορους λόγους, επέλεξε να μην λάβει μέρος στις εκλογές. Το εκλογικό σώμα
είναι εμφανώς απογοητευμένο από την πολιτική σκηνή, κεντρική και μη, νιώθει ότι
η ψήφος του δεν έχει σημασία και ότι πολλά ζητήματα είναι προαποφασισμένα.
Όμως, η αποχή όπως έχουμε ξαναπεί πολλές φορές στο παρελθόν, δεν είναι η λύση.
Αντιθέτως, ενισχύει το κυβερνητικό έργο, καθώς οι κυβερνώντες και οι τοπικοί άρχοντες θεωρούν ότι ο κόσμος
είναι απαθής απέναντι στα κοινά και ταυτοχρόνως αδύναμος να αντιδράσει. Η
αποχή, είναι αδιέξοδος δρόμος για το λαό, και βολεύονται με αυτή όσοι κερδίζουν
με το να κρατούν το λαό παθητικοποιημένο, αδρανή και ως εκ τούτου ακίνδυνο. Η
αποχή ερμηνεύεται και αξιοποιείται, πάντα, ως ανοχή ή ως βολική παραίτηση εκ
μέρους του πολιτικού συστήματος, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο να εφαρμόζει τη στρατηγική
του, στο όνομα των «δημοκρατικών πλειοψηφιών». Για άλλη μια φορά δυστυχώς η
αποχή ήταν υψηλότατη. Και ενώ είδαμε πολλούς νέους ανθρώπους να συμμετέχουν
στις εκλογές, αυτό δεν κατάφερε να δώσει το έναυσμα και σε νέους ψηφοφόρους να
λάβουν σοβαρά τις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Μετά την αποχή, μεγάλος νικητής ήταν η Χ.Α. Όσοι
πίστεψαν ότι με τις κατηγορίες που αποδόθηκαν στα στελέχη της, με την
παρουσίαση της δράσης της και με τις φυλακίσεις θα ξεμπερδεύαμε, είδαν τα
αποτελέσματα στην κάλπη. Η Χ.Α, ασπαζόμενη αριστερά πατριωτικά συνθήματα
προηγούμενων δεκαετιών και εκμεταλλευόμενη τη συγκυρία της χώρας με την κρίση
και το οξυμένο μεταναστευτικό, έχει ριζώσει για τα καλά στην ελληνική κοινωνία.
Η ιδεολογία της βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα, και τα ποσοστά της όλο
και αυξάνονται. Θεωρίες επί θεωριών, και προσεγγίσεις επί προσεγγίσεων έχουν
γίνει από πολλούς ειδικούς και μη για την πορεία της Χ.Α. Σίγουρα μπορούμε να
πούμε πολλά και να εξετάσουμε δεκάδες παράγοντες, όμως το σίγουρο είναι ένα:
Μια γενιά που νιώθει προδομένη ή ξεβολεμένη, που έμαθε να μην αγωνίζεται
ιδιαίτερα για τις τύχες της και - το πιο δυσάρεστο όλων - είναι ως επί το πλείστον απαίδευτη, δε θέλει
και πολύ να επηρεαστεί και να στραφεί στα άκρα…
Από τις εκλογές λοιπόν, οι παραπάνω ήταν οι δυο
κερδισμένοι. Πέραν αυτού, ούτε το πολιτικό τοπίο άλλαξε άρδην όπως
διατυμπανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε επικυρώθηκε η ανοχή του κόσμου απέναντι στην
κυβέρνηση, όπως ήλπιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το εκλογικό σώμα, πέραν των εκατέρωθεν
«ταλιμπάν», των παντοιοτρόπως κομματικά εξαρτώμενων και των ανθρώπων του στενού κομματικού
σωλήνα, παραμένει μπερδεμένο και δεν ξέρει αν και ποιον πρέπει να εμπιστευτεί. Και
σε πολλές περιπτώσεις εκείνους που εμπιστεύεται είναι για να απορεί κανείς…
Αποκορύφωμα η επιλογή Μπέου στο Βόλο… Δυστυχώς η κρίση ακόμα δε μας έχει βάλει
μυαλό… Σε πάρα πολλούς τομείς…
