Άλλη μια
επέτειος του Πολυτεχνείου πέρασε, για άλλη μια φορά υπήρξαν αντικρουόμενες
απόψεις πάνω σε καυτά ζητήματα του τότε και σε σημαντικές απορίες του σήμερα:
Υπήρξαν θύματα ή όλα ήταν ένα ψέμα; Έκανε καλό η Χούντα στη χώρα και τους
Έλληνες; Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου για την καταστροφή της χώρας; Ζούμε
σήμερα μια ‘κοστουμαρισμένη’ οικονομική Χούντα; Αυτά, και άλλα τόσα ερωτήματα
κάθε χρόνο τέτοια μέρα οξύνονται και πυροδοτούν αντιδράσεις και ατέρμονες
συζητήσεις. Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Η
χουντική επταετία ήταν μια ξεκάθαρη κατάλυση του πολιτεύματος. Η δική μας η
γενιά είχε την τύχη να μη ζήσει εκείνη την περίοδο. Τότε, η ελευθερία, η ελευθεροτυπία, και όλα τα ελευθεριακά
δικαιώματα ήταν απαγορευμένα. Οι συλλήψεις και ο βασανισμένος χιλιάδων ανθρώπων
ήταν καθημερινό φαινόμενο. Όποιος διαφωνούσε με το καθεστώς, είχε μπει στη
μαύρη λίστα και η ζωή του γινόταν ένα μαρτύριο. Η διαβόητη ΕΣΑ βασάνισε
χιλιάδες και έγινε συνώνυμο του τρόμου και του πόνου. Επίσημα,
την πρώτη βδομάδα συνελήφθησαν 6.500 πολίτες και σε τέσσερα χρόνια πάνω από
3.300 πέρασαν απ’ τα στρατοδικεία. Η ανάκριση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ άφηνε ανάπηρους απ’
το ξύλο, τα ηλεκτροσόκ και τη «φάλαγγα» όσους δυσφορούσαν με το «γύψο». Τα
κόμματα κι οι απεργίες απαγορεύτηκαν, στα συνδικάτα και τους φοιτητικούς
συλλόγους οι διοικήσεις διορίζονταν, χαφιέδες της Ασφάλειας παντού, λογοκρισία
στον Τύπο. Η καταπίεση, ο αυταρχισμός και η έλλειψη
ελευθερίας ήταν το τρίπτυχο της Χούντας. Και ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν
διάθεση να αντιδράσουν. Όλοι οι υπόλοιποι είτε φοβόντουσαν, είτε προσκολλήθηκαν
στο χουντικό σύστημα. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού δεν αντιδρούσε, όχι μόνο
λόγω φόβου. Κάποιοι ‘την έβρισκαν’ με τη Χούντα. Και δεν εννοούμε μόνο
επιχειρηματικά… Ας μην ξεχνάμε, ότι μεγάλο μέρος της Γερμανίας λάτρευε τον
Χίτλερ και πολλά εκατομμύρια Ιταλοί σαγηνεύονταν από τον Μουσολίνι.
Στο
πέρας του χρόνου, πολλά έχουν ειπωθεί για τη γενιά του Πολυτεχνείου. Η γενιά
εκείνη είχε σίγουρα ιδανικά και έδωσε αγώνες για την ελευθερία. Δεν έριξε τη
Χούντα μόνη της, όμως συνέβαλε καθοριστικά στην ‘απονομιμοποίησή’ και στο ‘αδυνάτισμά’ της στα μάτια του λαού.
Την έκανε να φαίνεται τρωτή και έδωσε δύναμη και σε φοβισμένους Έλληνες να
αντιδράσουν. Πολλοί άνθρωποι από εκείνη
τη γενιά έγιναν βουλευτές, υπουργοί και δεν ήταν λίγοι αυτοί που εξαργύρωσαν τη
συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο παντοιοτρόπως. Όπως επίσης μόνο λίγοι δεν είναι
εκείνοι που πραγματικά έδωσαν και την ψυχή τους στον αγώνα για ελευθερία και
συνειδητά θέλησαν να μείνουν στο παρασκήνιο της πολιτικής ζωής, πιστοί στα
ιδανικά και την ιδεολογία τους. Η ‘γενιά
του Πολυτεχνείου’ κάπου στην πορεία της και στην απότομη ενηλικίωσή της έχασε
λίγο το δρόμο της και από ένα σημείο και μετά πολλά μέλη της δεν σεβάστηκαν τη
δημοκρατία και τους θεσμούς της, για τους οποίους πολλοί θυσιάστηκαν, και
απομακρύνθηκαν εντελώς από τους συνανθρώπους τους.
Σχετικά με την άποψη ορισμένων ότι δεν υπήρξαν νεκροί,
το πόρισμα Τσεβά δυστυχώς για εκείνους δεν τους δικαιώνει. Και όταν μιλάμε για
νεκρούς, δεν είναι ανάγκη να δολοφονήθηκαν μπροστά στην Πύλη ή από τις ρόδες
του τανκς… Η
Χρυσή Αυγή και διάφορες ακροδεξιές οργανώσεις αμφισβητούν με ανιστόρητο και
γλοιώδη τρόπο την ύπαρξη θυμάτων κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του
Πολυτεχνείου. Ωστόσο, πάρα την μαύρη και αναμενόμενη προπαγάνδα είναι
πολύ δύσκολο να οριστεί ο ακριβής αριθμός των νεκρών.
Το
Πολυτεχνείο αποτελεί φάρο ελπίδας για το δυσοίωνο μέλλον μας. Σίγουρα, πολλοί
ήταν εκείνοι που το καπηλεύτηκαν, εκείνοι που έκαναν πολιτική καριέρα στις
πλάτες του, και ξάφνου άφησαν το μαχητικό μανδύα και φόρεσαν τα κοστούμια της
εξουσίας. Πολλοί είναι εκείνοι που το καταδικάζουν για όσα δεινά προκάλεσε η
‘γενιά’ του στη χώρα. Πολλοί είναι και εκείνοι που λένε ότι στο Πολυτεχνείο δεν
έγινε τίποτα και δεν πέθανε κανείς. Ότι και να λέει ο καθένας, το Πολυτεχνείο
αποτελεί μια ένδοξη στιγμή για τους Έλληνες που αγωνίστηκαν για δημοκρατία και
ελευθερία. Και μπορεί να αποτελέσει μόνο παράδειγμα για όλους εμάς.
Σήμερα
είναι πάρα πολλοί εκείνοι που πιστεύουν ότι ζούμε σε μια ιδιότυπη Χούντα. Άλλοι
τη λένε οικονομική, άλλοι μνημονιακή. Και γενικότερα ο καθένας την ονοματίζει
όπως θέλει. Το ίδιο συμβαίνει και με τους βουλευτές. Όλοι τους βρίζουμε, τους
κατηγορούμε για όλα, όμως ξεχνάμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπήκαν στο
Κοινοβούλιο με κλήρωση. Από κάποιους ψηφίστηκαν. Εμείς τους ψηφίσαμε και αυτοί
οι άνθρωποι είναι η δειγματοληπτική απεικόνιση του εκλογικού σώματος. Οποιαδήποτε
ταύτιση του τότε με το σήμερα όμως, είναι αδόκιμη και επικίνδυνη. Είναι εντελώς
διαφορετικό πράγμα να μην έχεις την ελευθερία σου και διαφορετικό να μην
μπορείς να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου. Ενδεχομένως να είναι εξίσου βάναυσο
αλλά είναι εντελώς διαφορετικές οι περιστάσεις. Υπεύθυνοι για τις πράξεις της
‘γενιάς του Πολυτεχνείου’ δεν είμαστε. Όμως, είμαστε υπεύθυνοι για τη χάραξη
του δικού μας μέλλοντος. Όσο δεν αντιδρούμε τη στιγμή που η πιο καταρτισμένη
και μορφωμένη γενιά είναι και αυτή με τους περισσοτέρους ανέργους, τότε δεν
έχουμε δικαίωμα να ομιλούμε.
