Όπως αναμενόταν το Πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε από την
κυβέρνηση και αυτό έφερε και τυπικά το τέλος ενός ψεύτικου δίπολου που
ταλαιπώρησε και δίχασε την κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Αυτό δεν είναι άλλο, από το μνημόνιο – αντι μνημόνιο.
Αυτό το ψευδεπίγραφο ‘δίλλημα’ εξ’ αρχής
στερούνταν στέρεων επιχειρημάτων. Εξυπακούεται πως οι πολίτες δεν ήταν
μαζοχιστές για να επιθυμούν συνεχείς φόρους, μειώσεις μισθών, απολύσεις και
πολλά από τα δεινά που έφεραν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πάνω στη δικαιολογημένη
δυσαρέσκεια και την οργή των ψηφοφόρων πάτησαν πολιτικοί και κόμματα και έκαναν
καριέρα κομπάζοντας πως είναι οι επί γης σωτήρες και οι μόνοι κοινωνικά
ευαίσθητοι απέναντι στους ‘ανάλγητους δανειστές και τις κατοχικές ελληνικές
κυβερνήσεις’. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί, οι οποίοι υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν
θα είχαν νόημα πολιτικής ύπαρξης και η αναγνωρισιμότητά τους θα περιορίζονταν
στο στενό κομματικό τους ακροατήριο. Το ψευτο – δίπολο αυτό γέννησε μπόλικο
λαϊκισμό και πήγε τη χώρα πολύ πίσω, τη στιγμή που χώρες με ανάλογα προβλήματα
έχουν επιστρέψει στην κανονικότητα.
Το σκληρό Πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε, το τρίτο
μνημόνιο εφαρμόζεται, και είναι ευχής έργων ότι ούτε νεκρούς έχουμε, ούτε η
Αθήνα καίγεται. Ευτυχώς που κυβερνά δεύτερη φορά η πρώτη φορά αριστερά, γιατί
αλλιώς θα ζούσαμε πάλι τραγικές στιγμές. Όμως τώρα αυτοί οι ‘επαναστάτες’, οι
αγανακτισμένοι, και όλοι εκείνοι που συνέθεταν ένα άκρως ετερόκλητο σύνολο,
πήραν γραμμή να καθίσουν καλά, γιατί το αριστερό μνημόνιο είναι καλύτερο και
πιο αξιοπρεπές… Οι αριστεροί φόροι είναι δικαιότεροι και ο ΦΠΑ είναι
πενταροδεκάρες… Ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά,
παρέα με ένα ακροδεξιό κόμμα, είναι ο ίδιος ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα, τα
ωραία χρόνια της λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, δήλωνε με παρρησία ότι με ένα νόμο και ένα άρθρο θα
σκίσει τα μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος, θα δώσει ελάχιστο μισθό 751 ευρώ, θα
καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα, θα, θα…
Το μνημόνιο είναι ακόμα εδώ, σε αντίθεση με άλλες χώρες,
γιατί πολύ απλά καμία από τις ελληνικές κυβερνήσεις που κλήθηκαν να το
εφαρμόσουν δεν το επεξεργάστηκαν και δεν προσπάθησαν καθόλου να το προσαρμόσουν
στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν το ανέλυσαν σε βάθος, δεν ήθελαν να
τελειώσουν μια και καλή με τις ελληνικές παθογένειες χρόνων, δεν θέλησαν
επενδύσεις και καινοτόμες ιδέες. Αντ’ αυτού, προτίμησαν την εύκολη λύση:
οριζόντιες μειώσεις μισθών, υπερφορολόγηση των συνήθων υπόπτων, απολύσεις. Αντί
να δουν το μνημόνιο ως μα ευκαιρία να γίνουν πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει
χρόνια, οδήγησαν την κοινωνία στην ύφεση και τους πολίτες στην κατάθλιψη. Το
μνημόνιο από μόνο του δεν είναι αυτό που έφερε την άσχημη κατάσταση που ζούμε.
Οι πολιτικές, η αδράνεια και η μη γνώση των πολιτικών ευθύνονται. Αλλά και το
αγύριστο κεφάλι μας. Πάντα μας άρεσαν οι λαοπλάνοι και οι ψεύτικες ελπίδες. Η
αλήθεια πονάει πολύ, και όταν αυτή η αλήθεια συνεπάγεται ριζικών αλλαγών στη
ζωή και στις αντιλήψεις μας, τότε δεν υποφέρεται με τίποτα, και το ρίχνουμε
στον στρουθοκαμηλισμό και η ζωή συνεχίζεται…
Μετά από την τυπική κατάρρευση του ψευδεπίγραφου δίπολου,
βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο ίδιο σημείο. Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε στη
μέρα της μαρμότας που ζούμε. Νέοι φόροι, νέες μειώσεις, κανένα φως στο τούνελ.
Το μήνα που μας πέρασε, οι απλήρωτοι φόροι ανήλθαν περίπου στο 1,5 δις. Και το
ποσό αυτό όλο θα μεγαλώνει μιας και ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει. Τόσο απλά.
Και θα φτάσουμε σε λίγους μήνες να κουβεντιάζουμε ξανά για το ενδεχόμενο ενός grexit. Τίποτα δεν άλλαξε από τους ‘η
ελπίδα έρχεται’. Ουδόλως όμως πειράζει. Με αριστερά εξάλλου είναι διαφορετικά…
