Το όχι και τόσο μακρινό 1993, στην εκπληκτική ταινία
φαντασίας η ‘Μέρα της Μαρμότας’, ο
συμπαθής Μπιλ Μάρεϊ ξαφνικά βρίσκεται παγιδευμένος στο χρόνο και αναγκάζεται να
ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Αρκετά χρόνια μετά, οι Έλληνες πολίτες έχουν
μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του Αμερικανού ηθοποιού και νιώθουν
παγιδευμένοι και , το χειρότερο, καταδικασμένοι, να ζουν συνεχώς τις ίδιες
ατέρμονες καταστάσεις χωρίς να αλλάζει το παραμικρό. Όλα αυτά τα χρόνια της
πολυεπίπεδης κρίσης βιώνουμε καθημερινά φοροεπιδρομές, απολύσεις, ανεργία,
μειώσεις μισθών και συντάξεων, λουκέτα στις επιχειρήσεις και γύρω μας νιώθουμε
να βλέπουμε τα ίδια καταθλιπτικά και
απεγνωσμένα πρόσωπα. Θα θέλαμε να βρισκόμασταν παγιδευμένοι μέσα σε ένα
όνειρο, όμως έχουμε κολλήσει σε μια άσχημη πραγματικότητα η οποία δύσκολα θα
μεταβληθεί άμεσα προς το καλύτερο.
Για την πραγματικότητα αυτή, μπορούμε να
κατηγορήσουμε πολλούς: κόμματα, πρωθυπουργούς, πολιτικούς, βουλευτές,
τεχνοκράτες, ευρωπαίους, ΔΝΤ. Μπορούμε ακόμα να ψέξουμε τη μοίρα και το πεπρωμένο και η λίστα των υπευθύνων
παραμένει ατελείωτη και έτοιμη να
συμπληρωθεί και από άλλες αιτίες.
Πολλάκις ξεγελαστήκαμε από τους πολιτικούς. Ή καλύτερα, θέλαμε να ξεγελαστούμε
γιατί πάντα είναι ευκολότερη η πίστη σε έναν μάγο με ραβδί ο οποίος αυτομάτωςθα
μας απαλλάξει από όλες τις ευθύνες και θα μας μοιράσει απλόχερα ό,τι επιζητούμε.
Μας συνέφερε να πιστεύουμε σε ψέματα, παραμύθια και μεγαλοστομίες και έτσι
επαναπαυόμασταν και περιμέναμε την ώρα που θα δικαιωθεί η υποσυνείδητη
αμφιβολία μας για να διατρανώσουμε σε όλους τους τόνους ότι ‘όλοι είναι ίδιοι’
και να συνεχίσουμε αμέριμνοι τη ζωή μας.
Το πιο λυπηρό σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι οι
περισσότεροι παραμένουμε κολλημένοι σε διαπιστώσεις και εύκολα κατηγορώ. Όπως ο
Μπιλ Μάρεϊ στη ‘Μέρα της Μαρμότας’, υποκύψαμε σε αυτή την κατάσταση, μπήκαμε σε
μια φάση λήθαργου και άνευ όρων αποδοχής της επαναλαμβανόμενης πραγματικότητας.
Αυτή ήταν η εύκολη, μα επιβλαβής αντίδραση. Το δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα
λυτρωτικό, είναι να πάμε ένα βήμα παραπέρα και να ξεκινήσουμε να βλέπουμε
αλλιώς τη ζωή μας, επανεξετάζοντας τις
επιλογές και τις προτεραιότητές μας. Να
σταματήσουμε να ψάχνουμε τριγύρω μας για θύτες και να σκεφτούμε πως μπορεί να
αλλάξει η κατάσταση. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε κολλημένοι στην επίτευξη μόνο
του ατομικού συμφέροντος και να δράσουμε συλλογικά. Να αναζητήσουμε ευκαιρίες
μέσα σε όλο το εύρος της κρίσης και να πάψουμε να περιμένουμε μαγικές λύσεις
από μαθητευόμενους μάγους, λαϊκιστές και ψεύτες.
Οι πολίτες σήμερα, νιώθουν για τον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια απογοήτευση
με αυτή που ένιωσαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ίσως να είναι και ακόμα μεγαλύτερη
μιας και για πολλούς ο Τσίπρας φάνταζε ως κάτι νέο, διαφορετικό και ελπιδοφόρο.
Πέρα από συγκεκριμένες συλλογικότητες που αντιδρούν δυναμικά, οι υπόλοιποι
μοιάζουμε σαν να έχουμε αποδεχθεί τα
πάντα. Στο όνομα του ‘δεν υπάρχει εναλλακτική’, έχουμε αφομοιώσει κάθε εντολή
των Βρυξελλών και του Βερολίνου και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Κοινώς, έχουμε συμβιβαστεί απόλυτα και παραμένουμε πλήρως αδρανοποιημένοι και
παραιτημένοι από κάθε όνειρο, από κάθε αγώνα. Στη ‘Μέρα της Μαρμότας’, όλα
άλλαξαν όταν ο πρωταγωνιστής είδε τα πράγματα με άλλη οπτική. Όταν πίστεψε στον
εαυτό του και ήταν έτοιμος να δώσει κάθε είδους μάχη κόντρα στην
επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα τότε ήρθε η λύτρωση. Πολλοί ίσως πιστεύουν ότι
αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες. Λάθος. Όλα γίνονται όταν είμαστε διατεθειμένοι
να πιστέψουμε και να δουλέψουμε για να γίνουν. Η καθημερινότητά μας θα αλλάξει
όταν μπούμε σε διαδικασία δράσης. Και όταν έρθουν οι πρώτες μικρές αλλαγές,
τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έρθουν και οι μεγαλύτερες.
