Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι
πλατείες γέμιζαν ασφυκτικά με αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι αντιδρούσαν στα
μέτρα, τα μνημόνια και τις ακραίες οικονομικές πολιτικές. Τότε οι περισσότεροι
ήλπιζαν ότι με την πτώση των προηγούμενων κυβερνήσεων και τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ
στην εξουσία θα λυθούν δια μαγείας όλα τα προβλήματα και θα έλθει η ευημερία. Ο κόσμος ήθελε να πιστεύει ότι τίποτα δεν
μπορεί να είναι χειρότερο από αυτά που είχαν ζήσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να πολώσει τόσο την κατάσταση που η επικράτησή του έμοιαζε ως
κάτι λυτρωτικό για το απογοητευμένο εκλογικό σώμα. Οι μαγικές λύσεις που
υποσχέθηκε σε συνδυασμό με το λαϊκισμό και την δημαγωγία δεν άφησαν πολλά
περιθώρια στον διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση και η αναγκαιότητα της
συλλογικής αλλαγής των πάντων έδωσε τη θέση της στον τυφλό διεκδικητισμό, στις
ιδεοληψίες και στην ρεβανσιστική επιθετικότητα των κατ’ όνομα αριστερών.
Όλα τα παραπάνω συντέλεσαν στη διαιώνιση της πόλωσης και του διχασμού. Η
κατάσταση στη χώρα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν
έφτιαξε αλλά χειροτέρευσε και το πλέον παράδοξο είναι η παθητικότητα που
επιδεικνύει ο κόσμος. Λίγοι αντιδρούν και οι περισσότεροι, φοβισμένοι ,περιμένουν
τα χειρότερα, μην έχοντας τη διάθεση να αγωνιστούν για να τα αποτρέψουν. Οι
πολίτες έχουν υποταχθεί στη μιζέρια, η μελαγχολία και η κατάθλιψη έχουν
κυριεύσει και η ευθύνη μεταβιβάζεται συνεχώς. Πλέον, έχοντας περάσει όλα τα
στάδια, βρίσκονται στο πέμπτο, στο στάδιο της αποδοχής. Η ελληνική κοινωνία,
όπως κάθε άνθρωπος που βιώνει μια αρρωστημένη κατάσταση, ξεκίνησε με την άρνηση:
Δεν μπορούσε να πιστέψει και να αποδεχθεί ότι πρέπει να πληρώσει αυτή την
οικονομική καταστροφή και όχι το πολιτικό σύστημα ή οι προηγούμενες γενεές ή οι
βολεμένοι και ευνοημένοι του εκάστοτε συστήματος. Ακολούθως, η άρνηση έδωσε τη
θέση της στο θυμό, με αποκορύφωμα τις μαζικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Μετά,
γοργά – γοργά ήρθε η διαπραγμάτευση και η κατάθλιψη. Πλέον ήμαστε στο πέμπτο
στάδιο όπου η αποδοχή κυριεύει και έχει καλύψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης. Το
παράλογο φαντάζει λογικό και η ανωμαλία βαφτίζεται κανονικότητα.
Οι πολίτες πλέον νιώθουν ότι κάθε δράση ή
διαμαρτυρία τους δεν θα αποφέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Βιώνουν μια δική τους
πραγματικότητα η οποία κατακλύζεται από φόρους, μειώσεις, λουκέτα και μιζέρια.
Τη βιώνουν στωικά και ελπίζουν απλώς να ζήσουν όσο τους απομένει με κάποια
αξιοπρέπεια, κρυπτόμενοι στον πλήρους αποδοχής μικρόκοσμό τους. Και παλαιότερα
οι πολίτες είχαν περιέλθει σε ανάλογες καταστάσεις, όμως πλέον δεν ακούγεται
ούτε ψίθυρος. Δεν γίνεται αντιληπτό το παραμικρό ψήγμα δράσης. Η αποδοχή
δείχνει να τους έχει αποχαυνώσει εντελώς. Παρόλα αυτά, και μέσα από την αποδοχή
της κατάστασης μπορούν να προκύψουν σημαντικές αλλαγές (μόνο αν το θελήσουν οι
πολίτες). Ο καθένας άλλωστε για να αλλάξει, χρειάζεται πρώτα και κύρια να το
επιθυμεί. Μπορεί σαν πρώτα κυρίαρχα αποτελέσματα της αποδοχής να φαίνονται η
απάθεια, η απραξία και η αδράνεια όμως η απώτερη απόρροια της αποδοχής είναι η
συνειδητή δράση. Οι πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν την αναγκαιότητα αυτής της
αντίδρασης και να δράσουν συντονισμένα έχοντας στο νου τους την επικράτηση του
κοινού καλού. Τότε η ενέργεια των πολιτών που δεν έχει αναλωθεί στη μίζερη
πραγματικότητα και στη διαιώνιση του φαύλου κύκλου μπορεί και πρέπει να
χρησιμοποιηθεί στην αναστροφή της κατάστασης.
