Σε λίγες μέρες μια ακόμη χρονιά θα μας αποχαιρετίσει
και η γεύση που αφήνει στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας είναι πικρή: Η
ανάπτυξη αγνοείται, η ανεργία παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, οι
συντάξεις και οι μισθοί περικόπτονται, οι εργασιακές σχέσεις γίνονται ολοένα
και πιο ελαστικές, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ξεκίνησαν και η φορολογία συνεχίζει να διαλύει νοικοκυριά
και επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για το πλεόνασμα και να
μοιράζει βοηθήματα - χαρτζιλίκι και μερίσματα στους πολίτες με γνώμονα τις εκλογές,
παρόλα αυτά τα χρήματα που τους επιστρέφει είναι πάρα πολύ λίγα συγκριτικά με
αυτά που τους έχει ήδη αφαιρέσει. Τα βοηθήματα αυτά, όσο αναγκαία και
απαραίτητα φαντάζουν για τους ασθενέστερους συμπολίτες μας, προφανώς δεν
αποτελούν μόνιμη λύση τόσο για τους ίδιους, όσο και για τη χώρα καθώς μπορεί να
ανακουφίζονται πρόσκαιρα όμως δεν είναι εφικτό να καλύψουν πάγιες ανάγκες τους.
Οι πολίτες χρειάζονται μια αξιοπρεπή εργασία και μια σύνταξη αντάξια των
χρημάτων που τους έχουν παρακρατηθεί και όχι εφάπαξ βοηθήματα.
Από τη χρονιά που φεύγει, μπορούμε να αντλήσουμε
κάποια πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και για τα ίδια τα κόμματα. Η ΝΔ ναι μεν
προηγείται σταθερά του ΣΥΡΙΖΑ, όμως το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται πως
αντέχει στη μνημονιακή πίεση που το ίδιο επέβαλλε στον εαυτό του. Για όσα
ψέματα είπε στους πολίτες, για τη ραγδαία αλλαγή πολιτικής αλλά και για τη συνεχιζόμενη κάλυψη που
προσφέρει στους ΑΝΕΛ και στον Πάνο Καμμένο, τα ποσοστά που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις
είναι αρκετά υψηλά. Το μεγαλύτερο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι ο Αλέξης
Τσίπρας, ο οποίος στις περισσότερες δημοσκοπικές κατηγορίες εξακολουθεί να
υπερτερεί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόμα, ιδιαιτέρως σημαντικό είναι το γεγονός
ότι μετά από αρκετό καιρό έπεσε η ΧΑ από την τρίτη θέση, την οποία φαίνεται να
καπαρώνει το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο ναι μεν έχει ανοδικές τάσεις, όμως οι
ψηφοφόροι περιμένουν το επικείμενο συνέδριο και τις οριστικές αλλαγές για να
τοποθετηθούν θετικά ή αρνητικά για τον υπό διαμόρφωση νέο φορέα του χώρου της Κεντροαριστεράς.
Πέρα από ποσοστά και κόμματα, το 2017 όπως αναφέραμε
και παραπάνω, αφήνει πικρή γεύση στους περισσότερους από εμάς. Για άλλη μια
χρονιά φάνηκε ξεκάθαρα πως οι προσδοκίες των πολιτών αφενός έχουν συρρικνωθεί,
αφετέρου έχουν αποσυνδεθεί από την πολιτική σφαίρα και η σχέση των περισσοτέρων
με την πολιτική ξαναγίνεται επιλεκτική. Μπροστά στην εθνική μας κατάθλιψη και
τη μιζέρια, οι πολίτες έχουν αποτραβηχτεί, έχουν απογοητευτεί και απλώς
φοβούνται μήπως χάσουν ακόμα περισσότερα. Η συνεχιζόμενη κρίση είναι λες και τους
έχει υπνωτίσει και τους έχει αφαιρέσει κάθε μαχητική διάθεση. Πλήρως
αδρανοποιημένοι, ‘κάνοντας απλά τη δουλειά τους’, έχουν μηχανοποιηθεί και
βουλιάζουν στον καναπέ τους. Αυτή η παραίτηση των συνανθρώπων μας είναι το πιο ανησυχητικό που αφήνει πίσω (και)
το 2017. Μακάρι το νέο έτος να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αλλαγή στην
ψυχολογία μας, γιατί πέρα από κάθε πολιτική πράξη ή πρόγραμμα, πέρα από τα
κόμματα, τα μνημόνια και την οικονομία, μόνο εάν αλλάξουμε εμείς μέσα μας μπορεί
να αλλάξει και ολόκληρη η κοινωνία. Αν βρούμε τη δύναμη να δούμε τα πράγματα
διαφορετικά, τότε υπάρχει ελπίδα το 2018 να είναι διαφορετικό και δημιουργικό.
