ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη

Τα πράγματα δυστυχώς  πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Η χώρα φαίνεται να βγαίνει από το τούνελ – φυσικά με λογιστικά τεχνάσματα για άλλη μια φορά – αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι να υπάρχει και λαός μαζί με την χώρα και αυτό φαίνεται ότι δεν είναι εφικτό. Η ανεργία καλπάζει και με μικρά χάπια αντίστασης με πεντάμηνες και οκτάμηνες θέσεις εργασίας για τους ανέργους του + 30% που υπάρχει στην πραγματικότητα  έξω στην κοινωνία, δεν αλλάζει κάτι σε σημαντικό βαθμό. Η υγεία βρίσκεται υπό διάλυση και η παιδεία κάθε χρόνο χάνει και λίγο από την ποιότητα της. 

            Τα πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί φαίνεται ότι ακόμα και σήμερα δεν έχουν αντιληφθεί ή απλά δεν θέλουν να δουν τι γίνεται στην κοινωνία και λαϊκά είναι στον «κόσμο» τους! Στον «κόσμο» μας όμως – και αυτό είναι το χειρότερο – είμαστε και εμείς οι πολίτες.

Φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από την μεταπολίτευση και την έλευση του σάπιου συστήματος που μας έφερε μέχρι εδώ. Από το 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός  της  χώρας  Γιώργος Παπανδρέου πήγε στο Καστελόριζο και έβαλε την χώρα στην μεγαλύτερη περιπέτεια στην μεταπολεμική ιστορία μας, έχουν περάσει 4 χρόνια με 2 μνημόνια, 3 μεσοπρόθεσμα, με 1 εκατομμύριο ανέργους επιπλέον, με περικοπές στους μισθούς της τάξης του 40%, με απολύσεις στο δημόσιο χωρίς να γίνεται σωστή αξιολόγηση των ατόμων και κυρίως  των αναγκών κάθε υπηρεσίας και μισθοί 300 ευρώ το μήνα στον ιδιωτικό τομέα. Ο ίδιος λαός λοιπόν που φωνάζει και αναρωτιέται που πάμε είναι ο ίδιος που αυτή την στιγμή δίνει ένα 20% στην ΝΔ –που τόσα χρόνια φωνάζει για το μνημόνιο και συνεχίζει την πολιτική Παπανδρέου-, ένα 20% στον ΣΥΡΙΖΑ – ένα νέο ΠΑΣΟΚ του 81, με πολλούς αποτυχημένους  στην σύνθεσή του, ένα 12% στην Χρυσή Αυγή – ένα κόμμα ναζιστών και τραμπούκων που πέρα από το «κλέφτες» δεν έχουν σχέδιο και προτάσεις για κάποιο πρόβλημα - , και ακολουθούν κόμματα όπως οι ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, κλπ που είναι ένα συνονθύλευμα ανθρώπων που είναι τυχοδιώκτες και γυρολόγοι. Το ΠΑΣΟΚ φυσικά πλέον θυμίζει μπαλαντέρ τράπουλας που «κολλάει» παντού για να σωθεί, τόσο το κόμμα όσο και κάποια πρόσωπα. Πρέπει σε αυτό το σημείο να πω –αν και διαφωνώ εν πολλοίς -  πως το ΚΚΕ είναι το μόνο που είναι σταθερό στην άποψη περί ΕΕ και την έξοδο μας από εκεί αλλά οι περισσότερες απόψεις είναι ακραίες και μη ρεαλιστικές .Όλοι οι υπόλοιποι αλλάζουν θέση για τα πράγματα τόσο γρήγορα που ούτε εκείνοι θυμούνται τι είχαν πει. 

Το πρόβλημα λοιπόν από τα δεδομένα αυτά είναι ότι ο λαός ψάχνει κόμματα και ανθρώπους που υπόσχονται – και ενδόμυχα πιστεύουμε και εμείς – ότι θα μας πάνε στην κατάσταση του 2007-08 που όλοι ήμασταν «καλά». Και αυτό είναι το μεγαλύτερο θέμα για μένα γιατί φαίνεται ότι  για να αποτινάξουμε από πάνω μας  αυτή την κατεστραμμένη νοοτροπία των 40 ετών μάλλον θα πρέπει να περάσουν άλλα τόσα. Συνεχίζουμε να είμαστε ο ένας εναντίον του άλλου γιατί πιστεύουμε πως για όλα φταίνε οι άλλοι και όχι εμείς. Τελευταία πολλοί κάνουν κόμματα και κινήματα για να «τραβήξουν» τον κόσμο κοντά στην πολιτική και τα κοινά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «58». Το κίνημα αυτό παρουσιάστηκε ως ο σωτήρας του μεσαίου χώρου και του σοσιαλισμού και πραγματικά με έκανε προσωπικά να «σκάσω» από τα γέλια. Με στελέχη πρώην «καμένα χαρτιά» από όλα τα κόμματα και «κρυφό» αρχηγό έναν από τους χειρότερους  πρωθυπουργούς που έχουν περάσει από την χώρα αυτή, τον Κ. Σημίτη, προσπάθησαν να φέρουν κάτι καινούριο με παλιά, φθαρμένα υλικά και τέλος μπροστά στον σταυρό και στην διαφωνία για την καρέκλα διαλύθηκε.  
 
 
Τελευταίος που έκανε μία καινούρια πολιτική κίνηση είναι ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης όπου σαν δημοσιογράφος είναι πολύ καλός – κατά την γνώμη μου – αλλά η χρονική στιγμή που κάνει την κίνηση αυτή όπως επίσης και το γεγονός πως εδώ και 4 χρόνια δεν έχει κάνει μία εκπομπή όπου θα λέει πως έχει η κατάσταση και να κάνει μία έρευνα για το πως και ποιοι μας έφεραν ως εδώ, δείχνει αν μη τι άλλο  πως κάτι τον κράταγε πίσω και δεν άγγιζε αυτό το θέμα. Φυσικά και ο καθένας έχει δικαίωμα σε μία τέτοια κίνηση και εννοείται ότι θα περιμένουμε από τις απόψεις αλλά και τις πράξεις του να κριθεί και να δούμε τι τελικά πρεσβεύει. Σημαντικό ρόλο βέβαια θα παίξει και η επιλογή των προσώπων που θα συνθέσουν το «Ποτάμι», το background τους και η σχέση τους με την παρούσα πολιτική σκηνή. Πριν 1-2 χρόνια πίστευα πως με τους σωστούς ανθρώπους στις σωστές θέσεις θα μπορούσε η κατάσταση να σωθεί και να υπάρξουν αποτελέσματα. Πλέον δυστυχώς έπαψα να το πιστεύω και πρέπει να γίνουν ακραία πράγματα για να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. 

Τέλος θα ήθελα να θίξω ένα πολύ σημαντικό θέμα το οποίο δεν είναι άλλο από τον «εμφύλιο» και την «επανάσταση» στην Ουκρανία. Χρησιμοποιώ αυτές τις λέξεις όχι φυσικά γιατί ισχύουν αλλά γιατί τα πλήρως κατευθυνόμενα ΜΜΕ μας τα παρουσιάζουν έτσι. Αυτή την στιγμή στην Ουκρανία γίνεται ένα γεωπολιτικό παιχνίδι ανάμεσα σε Δύση – ΗΠΑ  και Ρωσία για το πως θα μοιράσουν την χώρα και φυσικά τον πλούτο της –πετρέλαιο, φυσικό αέριο, γεωργική γη και πλούσιο υπέδαφος – και να εξαφανίσουν κάθε ελεύθερη φωνή. Βλέπουμε ακροδεξιούς ναζιστές πρωθυπουργούς και υπουργούς που απαγορεύουν κάθε άλλη γλώσσα και διάλεκτο εκτός της Ουκρανικής που είναι με την Δύση και ήδη κάλεσαν το ΔΝΤ για βοήθεια – εδώ γελάμε - και από την άλλη μεριά η Ρωσία έχει την Κριμαία και έχει κάνει κατάληψη στα αεροδρόμια, με 250 χιλιάδες στρατιώτες έτοιμους να επέμβουν και τα τανκς σε λειτουργία για παν ενδεχόμενο. Η κατάσταση αυτή είναι μία επανάληψη της ιστορίας διάλυσης χωρών και χειραγώγησης λαών που αφού τους τα δώσουν όλα , στο τέλος όχι μόνο τους τα παίρνουν πίσω αλλά τους πηγαίνουν και 50-60 χρόνια πίσω. 

Κατά την γνώμη μου με μαθηματική ακρίβεια στην ίδια ή σε μία παροιμία κατάσταση οδεύει και η χώρα μας που σιγά - σιγά της παίρνουν ότι πολύτιμο έχει χωρίς να δίνουν σημασία σε αυτό που δίνει ζωή σε μία χώρα, δηλαδή στον λαό. Όσο εμείς θα ανεχόμαστε να είμαστε ο ένας εναντίον του άλλου και να μην βλέπουμε καθαρά και να νοιαζόμαστε μόνοι για τον μικρόκοσμό μας δεν θα αλλάξει κάτι. ΕΜΕΙΣ έχουμε την δύναμη να τα αλλάξουμε όλα....ΑΣ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ.