ΧΑΡΑ ΜΑΣ Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

Η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν γίνεται αντιληπτή μόνο στις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Όσοι έχουν αίσθηση της αγοράς την βλέπουν καθημερινά από τις δεκάδες επιχειρήσεις που ενώ προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν, βαράνε κανόνι η μια μετά την άλλη. Το κανόνι μάλιστα είναι αναπόφευκτο όταν η επιχείρηση δανειζόταν περισσότερο από όσο μπορούσε και περιστατικά κακοδιαχείρισης κυριαρχούσαν. Εξαίρεση στον κανόνα δεν μπορεί να μην είναι και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη. Παρά τη δραματική μείωση του προσωπικού και την επί μήνες εθελοντική εργασία των παραμεινάντων υπαλλήλων, ο οργανισμός  βρίσκεται στο χείλος της πτώχευσης, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει στην ανεργία πολλούς συνανθρώπους μας, θα επιφέρει μεγάλο πλήγμα στην ενημέρωση και θα δημιουργήσει μια μεγάλη τρύπα στον επιχειρηματικό καμβά. 

 

Όλα τα παραπάνω μας γεμίζουν θλίψη και συμπάσχουμε με τους εργαζομένους. Ή μήπως όχι; Εννοείται πως όχι, όταν μιλάμε για την μνημονιακή Ελλάδα στην οποία περισσότερο από ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της γιγαντώθηκε ο λαϊκισμός, η διαίρεση, το μίσος και ο διχασμός. Είναι αμέτρητοι εκείνοι οι οποίοι βιάστηκαν να μοιραστούν τη χαρά τους στα κοινωνικά δίκτυα για το επικείμενο κλείσιμο του ΔΟΛ. Με λόγια μίσους και ανακούφισης πανηγύριζαν για την απώλεια εκατοντάδων θέσεων εργασίας. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν τον λόγο για τον οποίο πανηγύριζαν. Έτσι τους είπαν, έτσι έπραξαν. Σαν πιστοί αυλικοί, πρόθυμοι υπηρέτες συμφερόντων τρίτων.  

Ο ρόλος του ΔΟΛ, οι σχέσεις του με την εξουσία και η διαχρονική του πορεία στην ελληνική πραγματικότητα θα κριθούν από την ιστορία. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του για τα παραπάνω όμως το σημαντικότερο στην προκειμένη είναι η χαρά του κόσμου με τη δυστυχία του άλλου. Τα χρόνια της κρίσης, πολλοί συμπολίτες μας μπολιάστηκαν με μίσος και αντί να ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα έβρισκαν νόημα ύπαρξης να μοιράζουν ‘ψόφους’ και κατάρες. Αν ο γείτονας είχε άλλες απόψεις από τις δικές μας ήταν προδότης και γερμανοτσολιάς. Αν ο γνωστός μας ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, στα μάτια μας φάνταζε απατεώνας και λαμόγιο. Ο φίλος μας ο δημόσιος υπάλληλος ήταν αυτομάτως τεμπέλης και λουφαδόρος. Το γενικότερο τσουβάλιασμα του κόσμου και οι ταμπέλες που βάζαμε ως άλλοι θεϊκοί κριτές, ήταν και είναι αγαπημένο χόμπι του κόσμου. 

Και αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να ησυχάσει μέχρι ο γνωστός μας ο επιχειρηματίας να βάλει λουκέτο στην επιχείρησή του και ο φίλος μας ο δημόσιος υπάλληλος να απολυθεί. Έχουμε βρει το αληθινό νόημα της χαράς μας στο πως θα καταφέρουμε να οδηγηθεί ο διπλανός μας στο ίδιο (προς τα κάτω) επίπεδο με εμάς. Έχουμε αλλεργία στην επιτυχία των άλλων και ο φθόνος επικρατεί κατά κράτος της αληθινής χαράς. Άλλωστε στη χώρα μας διαχρονικά φθονούσαμε την κατσίκα του γείτονα και θέλαμε να ψοφήσει. Πλέον έχουμε φτάσει στο αρρωστημένο σημείο που θέλουμε να ψοφήσει και ο ίδιος ο γείτονας.

ΑΝΑΞΙΟΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΚΡΙΣΙΜΗ ΣΤΙΓΜΗ

Η επίσκεψη του απερχόμενου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Μπαράκ Ομπάμα στη χώρα μας θα δείξει μακροπρόσθεσμα αν απέφερε καρπούς στο θέμα του χρέους, των ελληνοτουρκικών, του Κυπριακού ή αν στη βαλίτσα του είχε κάποιες συμφέρουσες επενδύσεις. Παρόλα αυτά, ο άμεσος αντίκτυπος του σύντομου ταξιδιού του ήταν κάτι παραπάνω από θετικός: Απλός, προσηνής, χαμογελαστός και επικοινωνιακά άριστος, έκανε την καλύτερη διαφήμιση στη χώρα μας, η οποία μετά από καιρό βρέθηκε στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος για κάτι που δεν ήταν αρνητικό. Η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα φρόντισε να βγάλει στην επιφάνεια για ακόμη μια φορά μια από τις μεγαλύτερες κυβερνητικές αδυναμίες. Ή μάλλον τη μεγαλύτερη: Έδειξε με τον πλέον τρανταχτό τρόπο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εκπροσωπήσει διεθνώς τη χώρα μας. Η εικόνα του Αλέξη Τσίπρα ήταν τουλάχιστον αποκρουστική.  Σε καμία στιγμή της συνύπαρξής του με τον Αμερικανό Πρόεδρο δεν έδειξε να ανταποκρίνεται στο ρόλο του. Έδειξε να μην έχει καμία επίγνωση της ιστορικότητας της στιγμής και φάνταζε σαν έναν άνθρωπο που συμπεριφερόταν λες και είχε απέναντί του τον Καρανίκα και τους λοιπούς συντρόφους του από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.  Το όλο πρόβλημα δεν είναι μόνο αισθητικό. Είναι βαθιά πολιτικό και δείχνει περίτρανα ότι η χώρα μας στην πιο κρίσιμη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου υπο – εκπροσωπείται.  

Το κακό είναι ότι μάρτυρες αυτής της εικόνας δεν ήμασταν μόνο εμείς. Όλος ο πλανήτης είχε την τιμή να δει και να καταλάβει ότι η εικόνα του Πρωθυπουργού είναι ταυτόσημη με την εικόνα της ελληνικής κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που εσωτερικά δημιουργεί συνεχώς εντάσεις και διχάζει το λαό, συνεχίζοντας ταυτόχρονα την εφαρμογή μιας ατέρμονης πολιτικής που οδηγεί στον πλήρη αφανισμό της μεσαίας τάξης. Στο εξωτερικό παραμένει απομονωμένη στη γωνία, αναζητεί χωρίς επιτυχία συμμάχους και δυστυχώς ανταποκρίνεται πλήρως στο ρόλο του φτωχού συγγενή. Είναι συνεχώς σε αμυντική θέση και αυτό το οσμίζονται εύκολα οι γείτονες οι οποίοι έχουν μπροστά τους μια τεράστια για αυτούς ευκαιρία να θίξουν πιο επιθετικά από κάθε άλλη φορά τις εθνικές τους επιδιώξεις. 

Όλοι γίναμε μάρτυρες, πλην του κυβερνητικού εκπροσώπου, των δηλώσεων του Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος μέσα σε όλα δεν δίστασε να θέσει θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης. Τις δηλώσεις Ερντογάν ακολούθησαν εκείνες του Πρωθυπουργού της Αλβανίας Έντι Ράμα. Δηλώσεις οι οποίες αυξάνουν την εθνικιστική ρητορική και δεν θέλουν και πολύ ώστε να ανάψουν το φιτίλι. Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Σκοπιανοί παραμένουν πάντα σε ετοιμότητα και περιμένουν και αυτοί τη σειρά τους όταν τους δοθεί η ευκαιρία. Επιπροσθέτως, δεν έχουν περάσει παρά λίγες βδομάδες από όταν οι συνεργάτες του νέου Προέδρου των ΗΠΑ δήλωναν ότι ο κυριότερος σύμμαχος της Αμερικής στην περιοχή είναι η Τουρκία.

 Όλα αυτά συνθέτουν ένα άκρως επικίνδυνο μωσαϊκό το οποίο σε συνδυασμό με την οικονομική αδυναμία και την πολιτική υπο – εκπροσώπηση της χώρας μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να δημιουργήσει μη αναστρέψιμες καταστάσεις. Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, η κυβέρνηση υποχρεούται να σοβαρευτεί και να καταλάβει ότι τα εθνικά θέματα απαιτούν σοβαρότητα, κατάρτιση και υπευθυνότητα. Εάν δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες απαιτήσεις των καιρών μπορεί να αποχωρήσει. Αυτό θα ήταν πολύ πιο τίμιο από την τραγική εικόνα που συντηρεί με τις πράξεις και την απραξία της.

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΓΕΝΝΑ ΔΡΑΣΗ

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι πλατείες γέμιζαν ασφυκτικά με αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι αντιδρούσαν στα μέτρα, τα μνημόνια και τις ακραίες οικονομικές πολιτικές. Τότε οι περισσότεροι ήλπιζαν ότι με την πτώση των προηγούμενων κυβερνήσεων και τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα λυθούν δια μαγείας όλα τα προβλήματα και θα έλθει η ευημερία.  Ο κόσμος ήθελε να πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι χειρότερο από αυτά που είχαν ζήσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να πολώσει τόσο την κατάσταση που η επικράτησή του έμοιαζε ως κάτι λυτρωτικό για το απογοητευμένο εκλογικό σώμα. Οι μαγικές λύσεις που υποσχέθηκε σε συνδυασμό με το λαϊκισμό και την δημαγωγία δεν άφησαν πολλά περιθώρια στον διάλογο και την πολιτική αντιπαράθεση και η αναγκαιότητα της συλλογικής αλλαγής των πάντων έδωσε τη θέση της στον τυφλό διεκδικητισμό, στις ιδεοληψίες και στην ρεβανσιστική επιθετικότητα των κατ’ όνομα αριστερών. 

 

Όλα τα παραπάνω συντέλεσαν  στη διαιώνιση της πόλωσης και του διχασμού. Η κατάσταση στη χώρα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν έφτιαξε αλλά χειροτέρευσε και το πλέον παράδοξο είναι η παθητικότητα που επιδεικνύει ο κόσμος. Λίγοι αντιδρούν και οι περισσότεροι, φοβισμένοι ,περιμένουν τα χειρότερα, μην έχοντας τη διάθεση να αγωνιστούν για να τα αποτρέψουν. Οι πολίτες έχουν υποταχθεί στη μιζέρια, η μελαγχολία και η κατάθλιψη έχουν κυριεύσει και η ευθύνη μεταβιβάζεται συνεχώς. Πλέον, έχοντας περάσει όλα τα στάδια, βρίσκονται στο πέμπτο, στο στάδιο της αποδοχής. Η ελληνική κοινωνία, όπως κάθε άνθρωπος που βιώνει μια αρρωστημένη κατάσταση, ξεκίνησε με την άρνηση: Δεν μπορούσε να πιστέψει και να αποδεχθεί ότι πρέπει να πληρώσει αυτή την οικονομική καταστροφή και όχι το πολιτικό σύστημα ή οι προηγούμενες γενεές ή οι βολεμένοι και ευνοημένοι του εκάστοτε συστήματος. Ακολούθως, η άρνηση έδωσε τη θέση της στο θυμό, με αποκορύφωμα τις μαζικές συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα. Μετά, γοργά – γοργά ήρθε η διαπραγμάτευση και η κατάθλιψη. Πλέον ήμαστε στο πέμπτο στάδιο όπου η αποδοχή κυριεύει και έχει καλύψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης. Το παράλογο φαντάζει λογικό και η ανωμαλία βαφτίζεται κανονικότητα.  

Οι πολίτες πλέον νιώθουν ότι κάθε δράση ή διαμαρτυρία τους δεν θα αποφέρουν κάποιο αποτέλεσμα. Βιώνουν μια δική τους πραγματικότητα η οποία κατακλύζεται από φόρους, μειώσεις, λουκέτα και μιζέρια. Τη βιώνουν στωικά και ελπίζουν απλώς να ζήσουν όσο τους απομένει με κάποια αξιοπρέπεια, κρυπτόμενοι στον πλήρους αποδοχής μικρόκοσμό τους. Και παλαιότερα οι πολίτες είχαν περιέλθει σε ανάλογες καταστάσεις, όμως πλέον δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος. Δεν γίνεται αντιληπτό το παραμικρό ψήγμα δράσης. Η αποδοχή δείχνει να τους έχει αποχαυνώσει εντελώς. Παρόλα αυτά, και μέσα από την αποδοχή της κατάστασης μπορούν να προκύψουν σημαντικές αλλαγές (μόνο αν το θελήσουν οι πολίτες). Ο καθένας άλλωστε για να αλλάξει, χρειάζεται πρώτα και κύρια να το επιθυμεί. Μπορεί σαν πρώτα κυρίαρχα αποτελέσματα της αποδοχής να φαίνονται η απάθεια, η απραξία και η αδράνεια όμως η απώτερη απόρροια της αποδοχής είναι η συνειδητή δράση. Οι πολίτες οφείλουν να αντιληφθούν την αναγκαιότητα αυτής της αντίδρασης και να δράσουν συντονισμένα έχοντας στο νου τους την επικράτηση του κοινού καλού. Τότε η ενέργεια των πολιτών που δεν έχει αναλωθεί στη μίζερη πραγματικότητα και στη διαιώνιση του φαύλου κύκλου μπορεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί στην αναστροφή της κατάστασης.

ΑΓΓΛΙΑ Η ΠΡΩΤΗ

         

Η Αγγλία λοιπόν αποχωρεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο ιστορικό δημοψήφισμα η αποχώρηση επικράτησε της παραμονής, ο ευρωσκεπτικισμός θριάμβευσε και οι επιπτώσεις για τον βρετανικό λαό αλλά και για την Ευρώπη θα φανούν πολύ σύντομα. Εκτός από το Brexit αυτό καθεαυτό, χρειάζεται να σταθεί κανείς και σε δυο άλλα σημεία: Αφενός στις τεράστιες ευθύνες του Ντέβιντ Κάμερον και αφετέρου στην έξαρση του ευρωσκεπτικισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Τρια χρόνια πριν, ο πρώην Πρωθυπουργός της Αγγλίας, εξήγγειλε το δημοψήφισμα. Τότε πολλοί μπορεί να γέλασαν, άλλοι σάστισαν και ακόμα λιγότεροι περίμεναν ότι τρια χρόνια μετά η Αγγλία θα αποχωρούσε από την Ε.Ε. Ήταν ένας πολιτικός ελιγμός του Κάμερον προκειμένου να τιθασεύσει τους (πολλούς) ευρωσκεπτικιστές των Συντηρητικών. Πίστευε πως με τον τρόπο αυτό θα κέρδιζε πολύτιμο πολιτικό χρόνο και με την επικράτηση της ‘’παραμονής’’ θα ξεμπέρδευε ταυτόχρονα και με την εσωκομματική αντιπολίτευση.  Έξυπνη σκέψη, όμως ο Κάμερον λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο: Πριν τρια χρόνια δεν είχε ξεσπάσει ακόμα το προσφυγικό και ο ευρωσκεπτικισμός ναι μεν υπήρχε, όμως δεν είχε δείξει πλήρως τα δόντια του. Ο ακραίος λαϊκισμός και η εν πολλοίς δικαιολογημένη οργή κατά της Ευρώπης έκαναν τα πρώτα τους βήματα και η ξενοφοβία ερχόταν αργά αλλά σταθερά, Ο Κάμερον, όπως και όλοι σχεδόν οι ηγέτες των Ευρωπαϊκών κρατών δεν είχαν υπολογίσει όλους τους παραπάνω παράγοντες και δεν ήταν σε θέση να διαισθανθούν πόσο πολύ θα επηρέαζαν τους ευρωπαίους πολίτες και πόσο θα καθόριζαν την ψήφο τους.

Έχουμε πει πολλές φορές ότι οι ευρωπαίοι πολίτες στην πλειονότητά τους νιώθουν ‘ξένη’ την Ε.Ε. Αισθάνονται πως οι ζωές και η ευημερία τους εξαρτώνται από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Πριν την κρίση, οι περισσότεροι έβλεπαν στο πρόσωπο της Ε.Ε ζωγραφισμένες ευκαιρίες και επιδοτήσεις.  Θεωρούσαν ότι επρόκειτο για μια τεράστια αγελάδα η οποία θα είχε πάντα άπλετο γάλα και τα αρμέγματα δεν θα τελείωναν ποτέ. Ακόμα και αν αυτά ήταν δανεικά. Πέρασε όμως ο καιρός και όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, η Ευρώπη φάνταζε με τέρας που μας τρώει τις ζωές. Οι πολίτες τη δαιμονοποίησαν και οι ευρωσκεπτικιστές βρήκαν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό για να προπαγανδίσουν τις θέσεις τους.

Ο Ευρωσκεπτικισμός βεβαίως και δεν πρόκειται για καινούριο φαινόμενο. Η τάση υπήρχε ήδη από το 1990 και δεν μπορούσε να την αποκρύψει ούτε το Ευρωβαρόμετρο, το οποίο προσπαθεί ανέκαθεν να δημιουργήσει έναν ευρωπαϊκό λαό που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Οι Ευρωπαίοι είχαν συνειδητοποιήσει πολύ προτού ενσκήψει η κρίση πως η Ε.Ε δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις πολλές υποσχέσεις τις οποίες απλόχερα μοίραζε. Επίσης, οι πολίτες νιώθουν πως δεν έχουν κανένα λόγο στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Οι Ευρωεκλογές ποτέ δεν απέκτησαν το νόημα που έπρεπε να έχουν και σπάνια ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό θέμα παίρνει ενωσιακές διαστάσεις. Η κρίση σαφώς και αύξησε την ευρωσκεπτικιστική τάση, η οποία όμως ήδη προϋπήρχε.

Το ερώτημα που εύκολα ανακύπτει και είναι το μείζον θέμα από εδώ και στο εξής, είναι πως θα αντιδράσει η Ευρώπη απέναντι στη βρετανική αποχώρηση και στην ευρωσκεπτικιστική έξαρση. Σκοπός είναι επιτέλους να αντιληφθούν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι ότι η πολιτική πρέπει να επιστρέψει και να επικρατήσει των αγορών. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί οφείλουν να δώσουν πραγματικό λόγο στους πολίτες και να τους κάνουν συνδιαμορφωτές. Η Ευρώπη βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι με ορατό τον κίνδυνο της οριστικής κατάρρευσης. Στο χέρι της ευρωπαϊκής ηγεσίας βρίσκεται η επιβίωσή της. Η σύμπνοια και η ευρωπαϊκή συνεργασία προς όφελος των λαών πρέπει να επικρατήσει της τιμωρητικής λογικής του Βερολίνου. Όταν συμβεί αυτό και οδηγηθούμε ξανά από την γερμανοποιημένη Ευρώπη στην Ενωμένη Ευρώπη, τότε υπάρχει κάποια ελπίδα. Αν όχι, η Αγγλία απλώς θα είναι η πρώτη χώρα και θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλες.

ΤΟΝ ΚΟΦΤΗ ΚΑΙ ΔΡΟΜΟ

Οι βουλευτές της κυβέρνησης δεν ήθελαν τα νέα μέτρα, θρηνούν για την απώλεια της ‘αριστερής’ τους ταυτότητας και βρίσκουν ένα κάρο φθηνές δικαιολογίες για να δικαιολογήσουν την αναγκαιότητα της νέας αφαίμαξης. Είναι τέτοιος ο παραλογισμός στον οποίο έχουν περιέλθει που έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν ότι από τα νέα μέτρα θα πληγούν μόνο οι ‘’προνομιούχοι’’ που τολμούν ακόμα να καπνίζουν και να πίνουν καφέ...Η συμπολίτευση τα έχει πλήρως χαμένα, κανείς υπουργός δεν έχει να παρουσιάσει κάτι θετικό και αυτό το κυβερνητικό συνονθύλευμα προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί με κάθε τρόπο στην εξουσία: Αφενός συνεχίζει να κοροϊδεύει και να εξαπατά τους πολίτες παίζοντας με τη νοημοσύνη και την υπομονή τους, αφετέρου προσπαθεί να τακτοποιήσει όσους ημετέρους μπορεί έτσι ώστε να δημιουργήσει έναν ‘αριστερό’ μηχανισμό για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.  

Βεβαίως, για να είμαστε δίκαιοι, η τακτοποίηση ημετέρων δεν εμφανίστηκε τώρα. Κάθε κυβέρνηση χρησιμοποίησε αυτή την τακτική. Δεν είναι ζήτημα κομμάτων και παρατάξεων. Δυστυχώς είναι ζήτημα νοοτροπίας. Μιας άρρωστης, παρασιτικής νοοτροπίας που δύσκολα ξεριζώνεται. Μέρος της ίδιας νοοτροπίας είναι – διαχρονικά -  ο λαϊκισμός, η δημαγωγία και ο πολιτικός ομοραλισμός.  Πάνω σε όλο αυτό το μείγμα επένδυσε προεκλογικά ο κ. Τσίπρας και οι ‘αριστεροί του σύντροφοι’ και φτάσαμε σήμερα να έχουμε μια κυβέρνηση πλήρως ανίκανη, η οποία όταν φύγει – αργά ή γρήγορα – θα έχει αφήσει τη χώρα και τους πολίτες σε πολύ χειρότερο σημείο απ’ ότι πριν. Ενδεχομένως κάποιοι να πιστεύουν ότι κάτι θα μπορέσει να σωθεί όταν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μπουν στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας, όμως καλό θα είναι να κρατάμε μικρό καλάθι. Γιατί η ζημιά που έγινε σε τόσο μικρό διάστημα δύσκολα θα διορθωθεί. Καλές οι ελπίδες, όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι σε όλους τους τομείς κυριαρχεί η παρακμή, η αναποτελεσματικότητα, η ανικανότητα και η χυδαιότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φάνταζε στα μάτια του κόσμου ως κάτι νέο, ελπιδοφόρο που θα συντρίψει το παλιό και θα προχωρήσει μπροστά για το καλό της πατρίδας. Όλοι έλεγαν προεκλογικά ‘τα μισά να κάνει, ικανοποιημένοι είμαστε’. Όχι μόνο τα μισά δεν έκανε, όχι μόνο δεν κόμισε κάτι διαφορετικό, αλλά πήρε και γιγάντωσε όλες τις στρεβλώσεις του παρελθόντος. Με σημαία τον κομπλεξισμό, την  ‘αριστερή μαγκιά’  και την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου, αποδείχθηκε χειρότερος όλων των προηγούμενων και το μόνο που κατάφερε - γιατί περί κατορθώματος πρόκειται αναμφίβολα - είναι να λερώσει το όνομα της Αριστεράς. Από το ‘’αυτή η Βουλή και αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ψηφίσουν νέο Μνημόνιο’’, φτάσαμε στο ‘’ναι σε όλα’’. Και μπορεί διαχρονικά οι κυβερνώντες να ποντάρουν στην μνήνη χρυσόψαρου του ελληνικού λαού, όμως οι εποχές έχουν αλλάξει και το κουτόχορτο τελείωσε.

Παρόλα αυτά όμως, η κυβέρνηση συνεχίζει να υποκρίνεται. Αντί να ζητήσει συγγνώμη και να παραιτηθεί μιλά για ‘αυταπάτες’. Αντί να παραιτηθεί η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός για τα χειρότερα μέτρα και τους ‘κόφτες’ που έφεραν αλλά και για την πλήρη υποταγή στην οποία οδήγησαν τη χώρα, πανηγυρίζουν για τις καλύτερες μέρες που ήρθαν...  Οι καλύτερες μέρες ήρθαν, αλλά μόνο γι’ αυτούς και για όλους τους συγγενείς και φίλους που έχουν τακτοποιήσει είτε στο κράτος, είτε στις ΜΚΟ είτε στα hotspots…Για τη χώρα και τους πολίτες θα αργήσουν πολύ να έρθουν, και το χειρότερο όλων είναι ότι πλέον έχουμε συμβιβαστεί με την εξαθλίωση, με την κατάθλιψη, με τον πολιτικό αμοραλισμό τους και θεωρούμε ως μονόδρομο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και διαλύουν τις ζωές μας. Μόνο όταν όλοι μαζί αντιληφθούμε τη δύναμή μας μπορεί να αντιστραφεί η κατάσταση. Μέχρι τότε, θερμούς χαιρετισμούς σε όσους έστηναν στο Σύνταγμα χορούς για να γιορτάσουν το ‘ΟΧΙ’ του δημοψηφίσματος. Το γεγονός ότι το ‘ΟΧΙ’ μετατράπηκε σε κόφτη, μικρή σημασία έχει...

ΚΑΥΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Για ακόμη μια φορά μια ελληνική κυβέρνηση περιμένει πως και πως την αξιολόγηση, τα χρήματα και το πράσινο φως από τους δανειστές για να ‘ανασάνει’. Μπροστά στο φάντασμα της άτακτης χρεοκοπίας οι κυβερνώντες λένε ναι σε κάθε απαίτηση των εταίρων και προετοιμάζονται να παρουσιαστούν μπροστά στο λαό και να μετατρέψουν για άλλη μια φορά το μαύρο σε άσπρο, πείθοντάς μας ότι όλα αυτά τα νέα μέτρα που έρχονται είναι (ξανά) για το καλό μας. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα δημοσιονομικά αποτελέσματα του 2015, παρόλο που χρωστάει παντού (οι οφειλές του δημοσίου στις επιχειρήσεις αυξήθηκαν... μόλις κατά 2 δισ.).  Πανηγυρίζει για το οριακό πλεόνασμα, αλλά ταυτόχρονα η πραγματική οικονομία παραμένει γονατισμένη και τα capital controls παραμένουν στη ζωή μας. Βεβαίως αυτό μικρή σημασία έχει, καθώς όπως μας είπε και ο κ. Μάρδας μέχρι και οι τουρίστες τα ξέχασαν… Με τον ίδιο τρόπο που ξέχασε ο ΣΥΡΙΖΑ τι παραμύθια πουλούσε και πόση ‘ελπίδα’ τάισε τον κόσμο πριν γίνει κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν θεωρεί ότι ακολουθεί πετυχημένη οικονομική πολιτική. Ή για να το πούμε καλύτερα, έτσι θέλει να λέει στον κόσμο. Γιατί σίγουρα ξέρουν στο κυβερνητικό επιτελείο ότι όταν απόρροια της ‘πετυχημένης πολιτικής’ τους είναι νεα μέτρα αφαίμαξης 5,5 δις ευρώ, κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Βέβαια δεν σκέφτονται όλοι στην κυβέρνηση με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν και εκείνοι που είναι πεπεισμένοι ότι τα νεα μέτρα δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο εντείνουν τη λαϊκή εξαθλίωση. Ξέρουν ότι με τα νεα φορολογικά μέτρα η πραγματική οικονομία θα υποφέρει περισσότερο, η ανάκαμψη θα παραμείνει όνειρο απατηλό και σε λίγους μήνες το κράτος θα δει για άλλη μια φορά τα ταμειακά του διαθέσιμα να συρρικνώνονται και θα κληθεί ξανά να ενδώσει στις απαιτήσεις των δανειστών. Και αυτοί που σκέφτονται έτσι, δεν αποκλείεται σε οποιαδήποτε δυσκολία να τινάξουν στον αέρα την κυβερνητική πλειοψηφία.

Αυτό προφανώς σκέφτεται και ο Πρωθυπουργός και προσπαθεί με κάθε τρόπο αφενός να πείσει τους βουλευτές του να στηρίξουν τα νεα μέτρα, αφετέρου να σερβίρει στον λαο τις νέες θυσίες με ‘φιλολαϊκό’ και ‘αριστερό’ περιτύλιγμα. Πολλά περιθώρια όμως δεν υπάρχουν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας δεν συγκεκτρώνουν πλέον τα μεγάλα ποσοστά δημοφιλίας και αποδοχής που είχαν πριν λίγους μήνες. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, ο Πρωθυπουργός  δεν φαντάζει πια ως ο Αριστερός αστέρας που θα καταργούσε με ένα νόμο και ένα άρθρο τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητες και θα άλλαζε ολόκληρη την Ευρώπη. Προσγειώθηκε απότομα στην πραγματικότητα και κατάλαβε πολύ νωρίς ότι με εκβιασμούς και μονομερείς ενέργειες δεν θα μπορούσε να κερδίσει τίποτα. Ακόμα και οι πιο ένθερμοι, ακόμα και αυτοί που βολεύτηκαν – αξιοκρατικά πάντα... - , γνωρίζουν ότι η κυβίστικη που έκανε η κυβέρνηση ήταν τεράστια. Όπως επίσης γνωρίζουν ότι από εκεί που νόμιζαν ότι θα άλλαζαν συθέμελα την Ευρώπη, η χώρα μας έγινε ο φτωχότερος των συγγενών.

Με άλλα λόγια, άλλα πίστευαν πως θα συναντήσουν, άλλα είδαν και πολύ περισσότερο άλλα κατάφεραν. Αυτή η αλληλουχία γεγονότων δημιουργεί και ένα εύλογο ερώτημα: Κατά πόσο ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι διατεθιμένοι να φτάσουν μέχρι τέλους για την επίτευξη μιας συμφωνίας; Μήπως με αφορμή την εσωτερική και εξωτερική πίεση, το πολιτικό κόστος και τις αντιδράσεις αποφασίσουν να τα τινάξουν όλα στον αέρα και να οδηγηθούμε τελικά στο Grexit; Ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι θα συμβεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι μήνες που έρχονται είναι πάρα πολύ κρίσιμοι και το καλοκαίρι προμηνύεται καυτό. Με το σενάριο των πρόωρων εκλογών να βρίσκεται πάντα στην ατζέντα.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ

Η οικονομική και η προσφυγική κρίση συνεχίζονται αμείωτες και δείχνουν για μια ακόμη φορά την έλλειψη ηγεσίας τόσο στη χώρα μας όσο και ευρωπαϊκά. Όλα αυτά τα μαύρα χρόνια για την Ευρώπη συνολικά, η απουσία ικανής πολιτικής ηγεσίας είναι κάτι παραπάνω από αισθητή. Πολλοί μιλούν για ηγέτες και ηγεσίες, θεοποιούν και δαιμονοποιούν ανθρώπους όμως ποια είναι πραγματικά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας πολιτικός ηγέτης;

Πάνω απ’ όλα η ηγεσία είναι μια σειρά από στόχους. Χωρίς στόχους ένας ηγέτης δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Ή αν τελικά τα καταφέρει, θα έχει φροντίσει να ξεγελάσει τους ψηφοφόρους, να υποκλέψει τη συμπάθειά τους και γρήγορα θα πέσει με την ίδια ταχύτητα που ανήλθε. Ένας πολιτικός ηγέτης επιβάλλεται να δίνει όραμα στους ανθρώπους. Μέσα από την αισιοδοξία του, η οποία είναι απαραίτητη προϋπόθεση, να εμπνέει το λαό και να του δείχνει το δρόμο προς το καλύτερο. Το καλύτερο πολλές φορές μπορεί να θυμίζει ναρκοπέδιο προβλημάτων, όμως χαρισματικός ηγέτης είναι αυτός που μπορεί και λύνει τα προβλήματα, αυτός που είναι ικανός να πάρει θαρραλέες αποφάσεις και όχι ο μοιρολάτρης που συνεχώς σκέφτεται το ίδιο το πρόβλημα, περικυκλώνεται από αυτό και δεν είναι σε θέση να βρει την παραμικρή λύση.  

Ο Bass κατηγοριοποίησε τους πολιτικούς ηγέτες σε τρεις ομάδες:  Στην πρώτη περιλαμβάνονται οι εγωιστές (self – oriented), οι οποίοι είναι προσανατολισμένοι στον εαυτό τους, έχουν συχνά πολύ ισχυρές εξουσιαστικές τάσεις και σε σπάνιες περιπτώσεις είναι ευεργετικοί για το κοινό καλό. Δυστυχώς έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα τέτοιων ηγετών. Στη δεύτερη κατηγορία ο Bass τοποθετεί τους στοχοπροσηλωμένους ηγέτες, οι οποίοι είναι πραγματιστές και αφοσιώνονται στην επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει εξ’ αρχής. Στην τρίτη και τελευταία ομάδα συναντάμε τους συνεργατικούς ηγέτες. Αυτή η μορφή ηγεσίας έχει τις απαιτούμενες δεξιότητες για την επίλυση των προβλημάτων και τον μετριασμό των συγκρούσεων μεταξύ των οπαδών τους και του κοινού καλού.  Ο Μαξ Βέμπερ ακολούθως μίλησε για τους παραδοσιακούς ηγέτες (π.χ οι μονάρχες οι οποίοι νομιμοποιούν την εξουσία τους διαμέσου μακρόχρονων εθνικών πρακτικών), για τους χαρισματικούς και για τους ορθολογιστές – γραφειοκρατικούς. 

Πολλοί ‘ηγέτες’ τα τελευταία έτη επέλεξαν να επενδύσουν στον λαϊκισμό και σε αμφίσημες ιδεολογικές επινοήσεις και εκμεταλλευόμενοι το φόβο του λαού και την ανάγκη του να βρει ένα αποκούμπι ελπίδας βρέθηκαν από την άκρη του φάσματος στην κορυφή. Ο σημερινός πολιτικός κόσμος του τόπου ηγείται μόνον κατ’ ευφημισμόν. Αντί να δουν την αλήθεια και να βρουν λύσεις, όπως πρέπει να κάνει η ηγεσία, αποποιούνται την ουσία του ρόλου τους και στρουθοκαμηλίζουν διαρκώς. Δεν καθοδηγούν και σε ουδεμία περίπτωση εμπνέουν. Το μόνο που κάνουν είναι να μένουν αποβλακωμένοι και να εκπληρώνουν κάθε λογής και κάθε προέλευσης απαιτήσει αδιαφορώντας για το κοινό καλό.

Η κρίση μαζί με το μνημόνιο, όπως έχουμε αναφέρει και άλλες φορές, έφτιαξε πολιτικές καριέρες και δημιούργησε διάφορες ‘ηγεσίες’. Όλον αυτό τον καιρό οι αντιπολιτεύσεις είχαν μπολιαστεί μέσα στον άκρατο λαϊκισμό και στις υποσχέσεις και αυτά τους ακολούθησαν και όταν έγιναν συμπολιτεύσεις. Απότομα προσγειώθηκαν στην πραγματικότητα όμως τα ανέμελα καταγγελτικά αντιπολιτευτικά χρόνια συνέχισαν να τους ορίζουν.  Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βρίσκεται η χώρα μας, αλλά και ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όχι μόνο δεν υπάρχει ισχυρός ηγέτης, αλλά το άσχημο είναι ότι ούτε καν φαίνεται στον ορίζοντα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν ευοίωνα και αισιόδοξα όμως η ζωή φροντίζει να μας θυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες.