ΤΟ ΠΙΚΡΟ ‘17 ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΟΥ ‘18

Σε λίγες μέρες μια ακόμη χρονιά θα μας αποχαιρετίσει και η γεύση που αφήνει στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας είναι πικρή: Η ανάπτυξη αγνοείται, η ανεργία παραμένει σε εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, οι συντάξεις και οι μισθοί περικόπτονται, οι εργασιακές σχέσεις γίνονται ολοένα και πιο ελαστικές, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ξεκίνησαν και  η φορολογία συνεχίζει να διαλύει νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Η κυβέρνηση μπορεί να πανηγυρίζει για το πλεόνασμα και να μοιράζει βοηθήματα - χαρτζιλίκι και μερίσματα στους πολίτες με γνώμονα τις εκλογές, παρόλα αυτά τα χρήματα που τους επιστρέφει είναι πάρα πολύ λίγα συγκριτικά με αυτά που τους έχει ήδη αφαιρέσει. Τα βοηθήματα αυτά, όσο αναγκαία και απαραίτητα φαντάζουν για τους ασθενέστερους συμπολίτες μας, προφανώς δεν αποτελούν μόνιμη λύση τόσο για τους ίδιους, όσο και για τη χώρα καθώς μπορεί να ανακουφίζονται πρόσκαιρα όμως δεν είναι εφικτό να καλύψουν πάγιες ανάγκες τους. Οι πολίτες χρειάζονται μια αξιοπρεπή εργασία και μια σύνταξη αντάξια των χρημάτων που τους έχουν παρακρατηθεί και όχι εφάπαξ βοηθήματα.

Από τη χρονιά που φεύγει, μπορούμε να αντλήσουμε κάποια πολύ χρήσιμα συμπεράσματα και για τα ίδια τα κόμματα. Η ΝΔ ναι μεν προηγείται σταθερά του ΣΥΡΙΖΑ, όμως το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται πως αντέχει στη μνημονιακή πίεση που το ίδιο επέβαλλε στον εαυτό του. Για όσα ψέματα είπε στους πολίτες, για τη ραγδαία αλλαγή πολιτικής  αλλά και για τη συνεχιζόμενη κάλυψη που προσφέρει στους ΑΝΕΛ και στον Πάνο Καμμένο, τα ποσοστά που συγκεντρώνει στις δημοσκοπήσεις είναι αρκετά υψηλά. Το μεγαλύτερο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος στις περισσότερες δημοσκοπικές κατηγορίες εξακολουθεί να υπερτερεί του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ακόμα, ιδιαιτέρως σημαντικό είναι το γεγονός ότι μετά από αρκετό καιρό έπεσε η ΧΑ από την τρίτη θέση, την οποία φαίνεται να καπαρώνει το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο ναι μεν έχει ανοδικές τάσεις, όμως οι ψηφοφόροι περιμένουν το επικείμενο συνέδριο και τις οριστικές αλλαγές για να τοποθετηθούν θετικά ή αρνητικά για τον υπό διαμόρφωση νέο φορέα του χώρου της Κεντροαριστεράς. 

Πέρα από ποσοστά και κόμματα, το 2017 όπως αναφέραμε και παραπάνω, αφήνει πικρή γεύση στους περισσότερους από εμάς. Για άλλη μια χρονιά φάνηκε ξεκάθαρα πως οι προσδοκίες των πολιτών αφενός έχουν συρρικνωθεί, αφετέρου έχουν αποσυνδεθεί από την πολιτική σφαίρα και η σχέση των περισσοτέρων με την πολιτική ξαναγίνεται επιλεκτική. Μπροστά στην εθνική μας κατάθλιψη και τη μιζέρια, οι πολίτες έχουν αποτραβηχτεί, έχουν απογοητευτεί και απλώς φοβούνται μήπως χάσουν ακόμα περισσότερα. Η συνεχιζόμενη κρίση είναι λες και τους έχει υπνωτίσει και τους έχει αφαιρέσει κάθε μαχητική διάθεση. Πλήρως αδρανοποιημένοι, ‘κάνοντας απλά τη δουλειά τους’, έχουν μηχανοποιηθεί και βουλιάζουν στον καναπέ τους. Αυτή η παραίτηση των συνανθρώπων μας  είναι το πιο ανησυχητικό που αφήνει πίσω (και) το 2017. Μακάρι το νέο έτος να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αλλαγή στην ψυχολογία μας, γιατί πέρα από κάθε πολιτική πράξη ή πρόγραμμα, πέρα από τα κόμματα, τα μνημόνια και την οικονομία, μόνο εάν αλλάξουμε εμείς μέσα μας μπορεί να αλλάξει και ολόκληρη η κοινωνία. Αν βρούμε τη δύναμη να δούμε τα πράγματα διαφορετικά, τότε υπάρχει ελπίδα το 2018 να είναι διαφορετικό και δημιουργικό.

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι εκλογές για την ανάδειξη ηγεσίας στον υπό διαμόρφωση νέο φορέα της Κεντροαριστεράς ολοκληρώθηκαν χωρίς τρομερές εκπλήξεις. Η Φώφη Γεννηματά εκλέχθηκε Πρόεδρος με καθαρή εντολή και ο Νίκος Ανδρουλάκης με ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό ουσιαστικά μετατράπηκε σε νούμερο δυο του νέου φορέα. Οι Καμίνης και Θεοδωράκης, όπως φάνηκε και από τα ποσοστά τους, δεν κατάφεραν να πείσουν αρκετό κόσμο εκτός ΠΑΣΟΚ να συμμετάσχει στη νέα προσπάθεια και η υποψηφιότητά τους κινήθηκε σε ρηχά νερά. Το θετικό της όλης ιστορίας ήταν η σημαντική συμμετοχή του κόσμου, αλλά και η διαφαινόμενη θέληση όλων για ουσιαστική συμπόρευση και τερματισμό της εσωστρέφειας. Ένα ακόμα συμπέρασμα που προκύπτει από τα ποσοστά των υποψηφίων, είναι η επιβλητική εδραίωση του ΠΑΣΟΚ ως του βασικού παίκτη στην Κεντροαριστερά.  Κόντρα  σε εκείνους που σιγοψιθυρίζουν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι τελειωμένο, η τωρινή συγκυρία μπορεί να λειτουργήσει αναγεννησιακά και να μετατρέψει ένα γερασμένο και κουρασμένο κόμμα σε ένα νέο, ανοιχτό, δημοκρατικό, αποκεντρωμένο, ψηφιακό, δικτυωμένο στην κοινωνία, με νέες συμμαχίες και λαϊκά ερείσματα. 

Πέρα από τις εσωκομματικές εκλογές, το επόμενο κρίσιμο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει ο νέος φορέας είναι αμιγώς πολιτικός. Ο νέος φορέας οφείλει να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο κόμμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Πρέπει να αποτελέσει τον εναλλακτικό πόλο, να στοιχειοθετήσει τον χώρο του Κέντρου και να έχει συγκροτημένη άποψη και πολιτική πρόταση για την πορεία του έθνους, για το μοντέλο ανάπτυξης, για την λειτουργία των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών. Αν θέλει να μακροημερεύσει χρειάζεται να αφουγκραστεί την διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνία των πολιτών, να στήσει νέα δίκτυα που θα λειτουργούν ως χώροι προβληματισμού και παραγωγής πολιτικής, μακριά από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και εσωκομματικά παιχνίδια. 

Η κοινή πορεία πάνω σε έναν κοινά συμφωνημένο κορμό προοδευτικής πολιτικής, πάνω στον οποίο θα αρθρώνονται τάσεις, πολιτικές αλλά και ιδεολογικές εξειδικεύσεις, είναι επιβεβλημένη. Και βεβαίως προαπαιτούμενο όλων των παραπάνω είναι να συνεχιστεί η διαδικασία ανανέωσης του στελεχιακού δυναμικού. Με καθαρή ιδεολογία και ρεαλισμό απέναντι σε μια Ευρώπη που καθημερινά αλλάζει, ο νέος φορέας πρέπει να εναρμονιστεί και να μετεξελιχθεί σε ένα κόμμα που θα εκφράσει ξανά τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες, το σοσιαλδημοκρατικό κομμάτι της κοινωνίας. Να μπορέσει να εκπροσωπήσει τους άνεργους νέους, τους διαρκώς πληττόμενους εργαζομένους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους επιστήμονες  και τους ελεύθερους επαγγελματίες. Και το κυριότερο, να καταφέρει να δώσει ελπίδα και όραμα στη νεολαία.

Για να μπορέσει να σταθεί ο νέος φορέας, θα πρέπει, εκτός των παραπάνω, να πληροί ακόμα τρεις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις: να υπάρξει πραγματική συστράτευση πίσω από τη νεοεκλεγείσα ηγεσία, να προκύψει μετά από το Συνέδριο έναν καινοτόμος και ριζοσπαστικός προγραμματικός λόγος, και τέλος να μην έχει ένα οργανωτικό μέγεθος που θα το καθιστά αρτηριοσκληρωτικό και δυσπρόσιτο στους πολίτες. Οι εκλογές πέρασαν και οι προσωπικές πικρίες και τα εσωκομματικά μαχαιρώματα πρέπει να μπουν στο χρονοντούλαπο και όλοι μαζί συλλογικά να δουλέψουν σκληρά για το καλό του τόπου. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Πέρασαν αισίως 40 μέρες από την αποχώρηση Αλαφούζου και από τότε δεν έχει συμβεί το παραμικρό παρήγορο. Αντιθέτως:

- Κανείς δεν έμαθε (και δεν πρόκειται να μάθει) το πραγματικό ύψος και την προέλευση των χρεών

- Οι υπάλληλοι της ΠΑΕ παραμένουν απλήρωτοι για μήνες

- Ο Βλαχοδήμος πουλήθηκε τσάμπα στην Μπενφίκα, η οποία μάλιστα προπλήρωσε (!) για τη μεταγραφή, στην οποία βεβαίως και δεν έχει μπει ρήτρα για άλλη ελληνική ομάδα...

- Ανοίχτηκαν 4 λογαριασμοί για την ενίσχυση της ομάδας και λογικά θα έχουν μαζευτεί λιγότερα και από τη μια δόση του Ταυλαρίδη...

-Από εκεί που ο Παναθηναϊκός ήταν το πιο τακτοποιημένο "μαγαζί", μάθαμε ότι χρωστάει και στους μανάβηδες...

- Παραιτήθηκε το ΔΣ της Συμμαχίας και οι εκλογές είναι άγνωστο πότε (και εαν) θα προκυρηχθούν

-Ο Κωνσταντίνου δεν μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο του Παναθηναϊκού για να βοηθήσει και δεν έχει το ειδικό βάρος που απαιτείται για να βρει επενδυτές

-Δημοσιογράφοι που ενώ ήξεραν και σιωπούσαν (για τους δικούς τους λόγους...), ξαφνικά τα θυμήθηκαν όλα και από αυλή έγιναν κατήγοροι και κύρηκες της παναθηναϊκοφροσύνης...

- Πέρασε η 30η Οκτωβρίου και οι δόσεις για τα τρέχοντα συμβόλαια δεν κατατέθηκαν στους λογαριασμούς των παικτών. Εντος ολίγου θα μπορούν να κάνουν προσφυγή και να χαθούν τσάμπα. Ήδη, σύμφωνα με δημοσιεύματα, έχουν δεχθεί κρούσεις ή έχουν συμφωνήσει με άλλες ελληνικές ομάδες...

Και εκτός αυτών, πριν την τυπική αποχώρηση Αλαφούζου είχαμε την ουσιαστική η οποία χρονολογείται πριν το καλοκαίρι. Τότε λοιπόν, ενώ είχε ήδη αποφασίσει να φύγει, και σύμφωνα με τα λεγόμενά είχαν αποβεί άκαρπες οι προσπάθειες εξεύρεσης επενδυτή, έπραξε τα ακόλουθα:

- Ενώ είχε πρωτοστατήσει στην κάθαρση, έκανε στροφή 180° και επέλεξε τη συμπόρευση με τον Ολυμπιακό, ξεκάθαρα λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων...

- Ξεπουλά τον Μπεργκ, γεγονός που φέρνει και την παραίτηση του Λύμπε

-Αδυνατεί (;) να πληρώσει στελέχη του προπονητικού τιμ, τα οποία πάνε κατ ευθειαν σε ανταγωνιστικές ομάδες

- Τελευταία μέρα των μεταγραφών πουλάει τον Ζεκα

-Έχοντας αποφασίσει ήδη να φύγει, φορτώνει με ακόμα μεγαλύτερο χρεος την ομάδα με τις μεταγραφές Τσάβες και Λουτσιάνο

- Δεν έχει καν την ελάχιστη αξιοπρέπεια να δει face to face τον Ουζουνίδη για να του εξηγήσει...

Μπορούμε να γεμίσουμε πολλές σελίδες με τα "κατορθώματα" του Αλαφούζου αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι πλεον λίγο πολύ γνωστά. Μπορεί η νίκη απέναντι στον ΟΣΦΠ να μας έδωσε μια χαρά, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και το καράβι έχει ήδη βουλιάξει. Το σίγουρο είναι ότι οι κινήσεις του Αλαφούζου ήταν πλήρως σκόπιμες και εξυπηρετούσαν πιστά το σχέδιο διάλυσης. Ο ηθικός αυτουργός αναζητείται...

ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΡΕΛΙΣΜΟ

Η πολυαναμενόμενη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Λευκό Οίκο δεν μπορούμε να πούμε ότι έφερε, σε πρώτη φάση, τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αν για τον Πρωθυπουργό το ζητούμενο ήταν να αποσπάσει δηλώσεις συμπάθειας από τον Ντόναλντ Τραμπ, τότε το ταξίδι του στην Αμερική κρίνεται επιτυχημένο. Οι σκιές, ωστόσο, που αφήνει η συμφωνία των 2,4 δις. Ευρώ για την αναβάθμιση του στόλου των μαχητικών F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας είναι πολλές. Κι αυτό, όχι γιατί η άμυνα της χώρας μας  δεν πρέπει να εκσυγχρονιστεί- ειδικά με τους γείτονες που διαθέτει- όμως ο πρωθυπουργός μετέβη στις ΗΠΑ με βασικό του στόχο να προσελκύσει επενδύσεις και όχι να κλείσει συμφωνίες για τα εξοπλιστικά. 

Η κυβέρνηση, αντιλήφθηκε εγκαίρως τη δυσαρέσκεια του κόσμου για τη συμφωνία που επιτεύχθηκε και προσπάθησε από την πρώτη στιγμή να πείσει τους πολίτες ότι τα χρήματα αυτά δεν θα τα επιμεριστεί ο ελληνικός λαός και ότι η συμφωνία θα πέσει κατά ένα δις. Ευρώ. Όποιο και να είναι το ποσό της συμφωνίας, πρέπει άμεσα η Βουλή και οι πολίτες να ενημερωθούν για την πλήρη αλήθεια χωρίς υποσημειώσεις και υστερόγραφα. Η συγκυρία ενώ ήταν θετική για τη χώρα μας, ιδίως λόγω του παγώματος των σχέσεων Αμερικής – Τουρκίας, δυστυχώς δεν φαίνεται να προκύπτουν χειροπιαστά κέρδη στον τομέα των επενδύσεων και της ελάφρυνσης του χρέους, παρόλο που οι κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν και επιμένουν  πως η συνάντηση των δύο ηγετών έγινε σε καλό κλίμα και πως το μήνυμα από την πλευρά των ΗΠΑ ήταν σαφές ως προς την αναγνώριση του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας και τη στήριξη στον τομέα της οικονομίας, τόσο για το χρέος όσο και για την εισροή αμερικανικών επενδυτικών κεφαλαίων στην Ελλάδα.

Το μόνο άμεσα θετικό που προκύπτει από την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Αμερική είναι ο τερματισμός του ‘εφηβικού’ του αντιαμερικανισμού και η στροφή του στον ρεαλισμό. Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε φιλικός προς τις ιδιωτικές επενδύσεις  και πρόβαλε το αφήγημα της εξόδου της Ελλάδας από την κρίση μέσα από μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύσουν στη δημιουργία ενός πιο φιλικού προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον το οποίο δεν θα παρουσιάζει τις αγκυλώσεις και την αβεβαιότητα του παρελθόντος. Ταυτόχρονα, διαβεβαίωσε ομογενείς και Αμερικανούς επιχειρηματίες ότι υπάρχει πλέον στη χώρα ξεκάθαρη βούληση και πολιτική σταθερότητα, στοιχεία που ναι μεν παρέχουν ασφάλεια στους επενδυτές, όμως μένει να επαληθευτούν εμπράκτως. 

Ο πρωθυπουργός  μένει να αποδείξει και στην πράξη ότι απομακρύνεται από το αντιπαραγωγικό φλερτ με τον κρατισμό που φόβιζε και απέτρεπε τους ξένους επενδυτές. Η Ελλάδα δεν πρέπει να αφήσει πίσω της μόνο την κρίση, αλλά κυρίως το μοντέλο και τη νοοτροπία που οδήγησε σε αυτή. Αναντίρρητα ο πρωθυπουργός με αυτή του τη στροφή ισχυροποιεί τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων το προσωπικό του προφίλ όμως το πλέον σημαντικό είναι να φέρει η αλλαγή αυτή θετικά αποτελέσματα για τη χώρα και τους πολίτες. Μόνο έτσι θα μπορούμε να πούμε τελικά ότι η επίσκεψή του στις ΗΠΑ από νερόβραστη μετατράπηκε σε επιτυχημένη. Διότι σε πρώτη φάση το μόνο χειροπιαστό και μετρήσιμο είναι μόνο τα 2,4 δις. που φορτωθήκαμε. Όλα τα υπόλοιπα θα κριθούν στο άμεσο μέλλον και στην πραγματική οικονομία. Διότι αν η στροφή αυτή παραμείνει μόνο εντός των τειχών του οβάλ γραφείου θα πρόκειται για ακόμη μια περίπτωση αποπροσανατολισμού και ψηφοθηρίας. Και από τέτοιες μας έχει χορτάσει η κυβέρνηση.

Η ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ

                                                              

Στην Ελλάδα της κρίσης, χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν και ακόμα περισσότερες βλέπουν τα λουκέτα να πλησιάζουν με γοργούς ρυθμούς. Μέσα στη γενικευμένη μαυρίλα, υπήρξαν κάποιες επιχειρήσεις που τόλμησαν και μέσα από πολλές αντιξοότητες κατάφεραν να πετύχουν. Είναι ακόμα λιγότερες μάλιστα οι επιχειρήσεις οι οποίες καινοτόμησαν και η φήμη τους πέρασε ακόμα και τα ελληνικά σύνορα. Μια τέτοια επιχείρηση είναι αναμφίβολα η Taxibeat (Beat πλέον μετά την εξαγορά της από τον κολοσσό Daimler). Θα περίμενε κανείς η κυβέρνηση να διαφημίζει τέτοιες εταιρίες, να τις επιβραβεύει και να ψάχνει τρόπο ώστε να ενθαρρύνει και άλλες να τολήμσουν. Αντ’ αυτού, το νέο νομοσχέδιο του κ. Σπίρτζη, το οποίο μετατρέπει εταιρείες τύπου Beat από μεσιτικές εταιρίες διαμεσολάβησης μετοφορών σε μεταφορικές εταιρίες, στοχεύει στην εξαφάνισή της. 

Η κυβέρνηση με πρόσχημα την προώθηση νομικού πλαισίου για τη λειτουργία των ταξί και τον περιορισμό της Uber, αντί να ανοίξει ακόμα περισσότερο το επάγγελμα, το κλείνει, ακολουθώντας την πάγια πρακτική της εξυπηρέτησης συμφερόντων συγκεκριμένων συντεχνιών. Κεντρικό πρόσωπο της συγκεκριμένης συντεχνίας δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της ΠΟΕΙΑΤΑ Θύμιο Λυμπερόπουλο. Ο άλλοτε γαλάζιος ‘Θύμιος’ βρήκε όπως φαίνεται ‘σημεία επαφής’ με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η κυβέρνηση από την μεριά της στοχεύει στη στήριξή του όποτε χρειαστεί. 

Δεν πρέπει όμως να μας προκαλεί την παραμικρή εντύπωση η διάθεση της κυβέρνησης να στηρίξει μετά μανίας το παλιό σύστημα (το οποίο γενικά κατηγορεί αλλά υπηρετεί πιστά).  Η κυβέρνηση αυτή που είναι κόντρα στην οποιαδήποτε αριστεία δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν υπέρμαχος καμίας καινοτόμου επιχείρησης. Η κυβέρνηση αγωνίζεται με όλες της τις δυνάμεις για την Ελλάδα της οπισθοδρόμησης και όχι της προόδου. Η Beat από την έναρξη των εργασιών της επένδυσε στη σχέση ποιότητας – τιμής. Οι συνεργαζόμενοι οδηγοί ήταν (και είναι) επαγγελματίες σε όλα τους: καθαρά οχήματα, ευγένεια, τυπικότητα, ακριβή ραντεβού, τίμιοι και χαμογελαστοί. Μετά το πέρας κάθε διαδρομής, ο πελάτης μπορούσε να αξιολογήσει τις υπηρεσίες του οδηγού. Αυτή η λέξη, η ‘αξιολόγηση, προκαλεί αλλεργία και τρόμο σε αυτή τη χώρα, εδώ και πολλά χρόνια. Η Beat είναι τόσο πετυχημένη για αυτόν ακριβώς το λόγο: Ο πελάτης μπορούσε να απολαύσει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες και μέσω της αξιολόγησης η γνώμη του μετρούσε. Πόσες φορές άραγε πιάσατε τον εαυτό σας να σκέφτεται γιατί να μην είναι έτσι τα πράγματα και σε άλλες εταιρείες αλλά, κυριότερα, και στο ίδιο το Δημόσιο; 

Η Beat εκτός από το καλό που έκανε στο επιβατικό κοινό, λειτούργησε ευεργετικά και για τον ίδιο τον κλάδο: Αφενός ανέβασε κατακόρυφα το επίπεδο (έτσι γίνεται όταν υπάρχει ανταγωνισμός), αφετέρου διόρθωσε το κακό όνομα που είχε αποκτήσει – καθόλου τυχαίο – ο κλάδος. Δεν είναι πολύ μακρινές οι εποχές κατά τις οποίες ο πελάτης δεν είχε άλλη επιλογή και ‘υποχρεωνόταν’ από τον ταξιτζή σε διπλές και τριπλές κούρσες, στην εισπνοή καπνού, στο άκουσμα σκυλάδικων από νωρίς το πρωί. Με λίγα λόγια, ενώ ο μέσος οδηγός ταξί παλαιότερα είχε την κλασική νεοελληνική νοοτροπία του κάνω ότι γουστάρω αδιαφορώντας για τους άλλους, με την Beat υποχρεώθηκε να βελτιωθεί ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. 

Το νέο σκηνικό όμως φαίνεται πως ενόχλησε τις παραδοσιακές κάστες και τους κολλημένους στην αρρωστημένη νοοτροπία του χθες. Οι κάστες αυτές βρήκαν και μια πολύ πρόθυμη κυβέρνηση και δεν άργησε να έρθει αυτό το νομοσχέδιο. Στην Ελλάδα του Θύμιου και των λοιπών νοσταλγών του χθες όλα θα έπρεπε να τα περιμένουμε. Εξάλλου, ως χώρα παραδοσιακά παράγουμε πολύ περισσότερη γελοιότητα από όση μπορούμε να καταναλώσουμε…

Η ΚΑΚΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ

Σε μια κανονική χώρα, ένα (αδικαιολόγητο ως τώρα) ναυάγιο δεν θα αποτελούσε ένα τρομερό και δυσεπίλυτο πρόβλημα. Οι αρμόδιοι θα είχαν δράσει εγκαίρως ώστε να περιορίσουν την έκταση της μόλυνσης, στη συνέχεια θα φρόντιζαν να καθαρίσουν την κύρια εστία που μολύνθηκε και ακολούθως θα έπρεπε να αποδοθούν οι ευθύνες στους υπαίτιους της καταστροφής. Όλα αυτά βεβαίως, μιλώντας για μια κανονική χώρα. Στην Ελλάδα η κανονικότητα έχει χαθεί προ πολλού και καθημερινώς είμαστε μάρτυρες κωμικοτραγικών καταστάσεων. 

Η κυβέρνηση αντί να δράσει  άμεσα άφησε πολύτιμο χρόνο να χαθεί και επέτρεψε στον κ. Κουρουμπλή να δίνει συνεχώς σόου βιάζοντας την κοινή λογική. Αντί ο κ. Κουρουμπλής να βρει λύσεις, έκανε πλάκα ότι τάχα παραιτήθηκε και καλούσε τους πολίτες να πάνε άφοβα για μπάνιο μέσα στο πετρέλαιο... Ο υφυπουργός κ. Σαντορινιός συνέχιζε απερίσπαστος το ταξίδι του στο Λονδίνο και ο Πρωθυπουργός επέτρεπε να συνεχίζεται αυτό το θέατρο του παραλόγου… Απίθανα πράγματα από απίθανους τύπους.   

Βέβαια, από την κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι καλύτερο μιας και μας έχει κακομάθει με την αδράνεια, την αναβλητικότητα και την αναποτελεσματικότητά της. Αλήθεια όμως, οι οικολόγοι που βρίσκονται αυτές τις μέρες; Ούτε κάποια ουσιαστική εκδήλωση έλαβε χώρα, ούτε το παραμικρό ψήγμα κινητοποίησης. Παλαιότερα για οτιδήποτε συνέβαινε οι οικολογικές οργανώσεις έβγαιναν μπροστά και ενίοτε μπορούσαν να μπλοκάρουν και ολόκληρες επενδύσεις ακόμα και με αστειότατες προφάσεις και δικαιολογίες. Τώρα, μπροστά σε μια μεγάλη οικολογική καταστροφή την οποία θα βρίσκουμε μπροστά μας για πολλά χρόνια, η σιωπή τους είναι εκκωφαντική και μάλλον θα πρόκειται περί καθαρής σύμπτωσης ότι το μεγαλύτερο κομμάτι τους στήριξε και εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…

Ας επιστρέψουμε όμως στις ευθύνες της κυβέρνησης. Η τελευταία, δια στόματος των υπουργών της τονίζει ότι έδρασε άμεσα και αναλόγως, χωρίς καμία καθυστέρηση. Να θυμίσουμε ότι το ναυάγιο έλαβε χώρα στις 9 Σεπτεμβρίου στις 02:45 τα ξημερώματα. Ο EMSA (European Maritime Safety Agency) όμως εξέδωσε δελτίο τύπου στο οποίο αναφέρει ξεκάθαρα ότι κλήθηκε από τις ελληνικές αρχές να συνδράμει στις 13 Σεπτεμβρίου, τέσσερις μόλις μέρες μετά το ναυάγιο του ‘Αγία Ζώνη ΙΙ’… Άρα στην προκειμένη περίπτωση κάποιος λέει ανερυθρίαστα ψέματα και αυτή η κυβερνητική ολιγωρία και η μη αντίληψη της σοβαρότητας της κατάστασης γιγάντωσε την οικολογική καταστροφή. Και μέχρι σήμερα οι πολίτες δεν έχουν λάβει καμία πειστική απάντηση από τον υπουργό ο οποίος προκλητικά παραμένει στη θέση του και συνεχίζει να λέει ότι όλα έγιναν σωστά και για όλα φταίει μόνο η κακή μας τύχη (!)…  Πράγματι φταίει η κακή μας τύχη, όχι όμως για το ναυάγιο. Φταίει γιατί σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τη χώρα, έχουμε κυβέρνηση ανάξια των περιστάσεων η οποία ζει στη δική της εικονική πραγματικότητα και συνεπικουρούμενη από τους διάφορους βολεμένους ή ψεκασμένους παρατρεχάμενους νομίζει ότι όλα είναι καλώς καμωμένα…