ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΚΤΑΚΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Μετά την ψήφιση του νέου μνημονίου, η ζωή όλων μας αλλάζει με υπερβολικά γρήγορους ρυθμούς. Μπορεί να διεγράφη ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους , όμως ουδείς είναι σίγουρος για το εάν είναι αρκετό αυτό. Όπως είπαμε και πρόσφατα, το νέο μνημόνιο μόνο χρόνο δίνει στη χώρα μας ενώ η πιθανότητα πτώχευσης μπορεί για λίγο να υποχώρησε αλλά δεν έχει αποκλειστεί. Ένας από τους βασικούς στόχους του νέου μνημονίου, είναι η ελληνική οικονομία να περάσει από την τωρινή ύφεση του 7% σε ανάπτυξη της τάξης του 2,5% τα επόμενα τρία χρόνια. Στόχος ο οποίος είναι ακατόρθωτος χωρίς ανάπτυξη. Στον τομέα της ανάπτυξης πρέπει να βοηθήσει η Ε.Ε με ειδικά ευρωπαϊκά κονδύλια, τα οποία θα επανεκκινήσουν δημόσια έργα τα οποία έχουν παύσει λόγω των άδειων κρατικών ταμείων. Από το νέο δάνειο που θα πάρει η χώρα μας δεν προβλέπονται χρήματα για την τόνωση της αγοράς . Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ακόμα δεν έχουν αξιοποιηθεί αρκετά δις ευρώ από το ΕΣΠΑ. Όπως καταλαβαίνει εύκολα κανείς, το πρώτο μεγάλο στοίχημα, ανεξαρτήτου μνημονίου, είναι η ανάπτυξη η οποία θα δείξει ότι τα γρανάζια της ελληνικής οικονομίας αρχίζουν ξανά να κινούνται. Θα πρέπει η χώρα μας να παράξει προϊόντα και να παρέχει υπηρεσίες που θα έχουν ζήτηση στις διεθνείς αγορές γεγονός το οποίο θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα τονώσει την αγοραστική δύναμη αρκετών συμπολιτών μας.
Εκτός από το μνημόνιο και ότι αυτό προβλέπει, θα πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα σε εσωτερικές πολιτικές που θα ανακουφίσουν τον κόσμο. Μετά από τις συνεχιζόμενες μειώσεις μισθών και συντάξεων, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στην εντατική. Επιτακτική ανάγκη είναι η μείωση στις τιμές των αγαθών. Πρόσφατα μια πρωτοβουλία εθελοντών για πώληση πατάτας χωρίς την εμπλοκή μεσαζόντων, έδειξε ότι για χρόνια τώρα η αισχροκέρδεια κυριαρχούσε με το κράτος απλό παρατηρητή. Το κράτος οφείλει να προστατέψει τον καταναλωτή, του οποίου η αγοραστική δύναμη έχει κατακερματιστεί. Ακόμα, οι ελληνικές τράπεζες πρέπει να βοηθήσουν και αυτές από μεριάς τους. Βεβαίως και δεν φημίζονται για την ανθρωπιστική τους προσέγγιση, όμως αν θέλουν να έχουν μέλλον πρέπει να ‘κουρέψουν’ αρκετά από τα δάνεια του κόσμου. Όλοι εκείνοι που αποδεδειγμένα δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αποπληρώσουν το δάνειό τους , θα πρέπει να ενταχθούν σε ειδικές ρυθμίσεις. Οι τράπεζες θα πρέπει από την πλευρά τους να χαρίσουν ένα μέρος του δανείου και το υπόλοιπο να το αναγάγουν σε περισσότερες δόσεις με αρκετά χαμηλά επιτόκια από τα σημερινά. Ασφαλώς και δεν φταίνε οι ελληνικές τράπεζες για την παγκόσμια οικονομική κρίση, όμως το μερίδιο που τους αναλογεί στη δημιουργία της φούσκας του εγχώριου υπερκαταναλωτισμού είναι μεγάλο. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι τράπεζες τηλεφωνούσαν καθημερινά σε πολλούς συμπολίτες μας και του ‘δώριζαν’ πιστωτικές κάρτες και αλόγιστα δάνεια. Η αγορά και η ελληνική κοινωνία δεν ήταν έτοιμη να ακολουθήσει αυτό το ράλι υπερκαταναλωτισμού και τα οδυνηρά αποτελέσματα φάνηκαν κατόπιν εορτής.
Εκτός από τα παραπάνω, πρέπει να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή. Έχει βαρεθεί ο κόσμος να ακούει για πάταξη της φοροδιαφυγής και αποτελέσματα να μην βλέπει. Εκατοντάδες Έλληνες επιχειρηματίες έχουν μεταφέρει τα χρήματά τους εκτός Ελλάδας και ακόμα να γίνει κάτι επ’ αυτού από την κυβέρνηση. Τα χρήματα αυτά πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστρέψουν εδώ, να φορολογηθούν αναλογικά και να υποχρεωθούν αυτοί οι επιχειρηματίες να επενδύσουν ένα μέρος τους σε εγχώριες επενδύσεις. Μπορεί οι παραπάνω λύσεις να μην θεωρούνται συνηθισμένες, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα ζει έκτακτες καταστάσεις. Και οι έκτακτες καταστάσεις πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται άμεσα, με έκτακτα και διαφορετικά από τα συμβατικά μέτρα.

ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Εν τέλει το νέο μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα που αυτό επιτάσσει, ψηφίστηκε επί της αρχής με 199 "ναι" και με 74 "όχι", με σημαντικές διαρροές όμως από τα δυο μεγάλα κόμματα. Συνολικά 31 βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ διαφοροποιήθηκαν ενώ οι διαρροές από τη ΝΔ ανέρχονται σε 20. Οι αλλαγές που φέρνει το νέο μνημόνιο είναι σκληρές και τα αποτελέσματα στην καθημερινότητα και στη ζωή μας θα φανούν άμεσα. Όσον αφορά τις συντάξεις, μειώνονται κατά 15% στα «ευγενή ταμεία», άλλο τόσο μειώνονται οι επικουρικές ενώ κατά 7% λιγότερη σύνταξη θα παίρνουν οι ασφαλισμένοι του ΝΑΤ. Οι μισθοί παίρνουν και αυτοί την κατηφόρα. Ο βασικός μισθός μειώνεται κατά 22%, για τους νέους κάτω των 25 ετών κατά 32% ενώ αναστέλλονται όλες οι ωριμάνσεις. Με το νέο μνημόνιο η όλο και αυξανόμενη ανεργία δυστυχώς θα συνεχίσει την άνοδό της. Τη διετία 2012-214 το νέο μνημόνιο προβλέπει συνολική ύφεση 4% με 5%. Τα «λουκέτα» στην αγορά θα αυξηθούν, ενώ υπολογίζεται ότι επιπλέον 160.000 συμπολίτες μας θα χάσουν την εργασία τους. Το εισόδημά μας θα συμπιεστεί κατά πολύ ενώ οι φόροι θα είναι ακόμα περισσότεροι μιας και αυξάνονται οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων, καταργούνται φοροαπαλλαγές και προνομιακά καθεστώτα, ενώ πιθανό είναι το αφορολόγητο όριο να καταργηθεί τελείως.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας πιστοποιείται ότι μαζί με την Ελλάδα, η κρίση επηρεάζει αποφασιστικά και την Ευρώπη. Υπό τις τρέχουσες συνθήκες, θεωρείται πια οικουμενικά αυτονόητο πως η δημοσιονομική πειθαρχία και η σκληρή λιτότητα συνιστούν τη μόνη απάντηση σε όλα τα διαφαινόμενα αδιέξοδα. Όλοι φαίνεται να συναποδέχονται ότι, στο όνομα της ορθολογικότητας και της κυριαρχίας των οικονομικών αριθμών, οι ανάλγητες αγορές μπορεί και πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να προωθούν τα συμφέροντά τους, τσακίζοντας, στην ανάγκη ανελέητα, όσους βρεθούν στο διάβα τους. Η συνταγή είναι άλλωστε γνωστή, ιστορικά δοκιμασμένη και έχει ακουστεί πάμπολλες φορές από τα χείλη των δανειστών μας: «Προσαρμοσθείτε ή λιμοκτονήστε». Για τον λόγο αυτό, οι πολίτες των υπόλοιπων ευρωπαϊκών και μη κρατών, μπαίνουν στη θέση των Ελλήνων μιας και πιστεύουν ότι σύντομα μπορεί να βρεθούν στη θέση τους. Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις συμπαράστασης υπέρ της χώρας μας και τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν: «Όχι στην Ευρώπη των αρπακτικών του καπιταλισμού, ναι στην Ευρώπη της αλληλεγγύης», «Προσοχή, αύριο θα γίνει και εδώ Αθήνα», «Σήμερα η Ελλάδα, αύριο εσύ», «Κάτω το ΔΝΤ», «Αλληλεγγύη για την Ελλάδα και ενάντια στις Τράπεζες», «Όχι σε Μέρκελ και Σαρκοζί που στραγγαλίζουν τους λαούς», «Αυτοί που σπέρνουν τη μιζέρια θα εισπράξουν τον θυμό». Αν μη τι άλλο, μόνο θετική είναι η αφύπνιση των ευρωπαίων πολιτών και αυτοί είναι που πράττουν αυτά τα οποία θα έπρεπε ήδη να έχει επιδείξει η ευρωπαϊκή ηγεσία: ομοψυχία, αλληλεγγύη και συμπαράσταση.
Μπορεί να γινόμαστε μάρτυρες της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης από την πλευρά των πολιτών, όμως συνεχίζει να απουσιάζει η πολιτική απάντηση στην κρίση. Η επιλογή των κρατούντων να υποταγούν στις αγορές αντί να τις πατάξουν αμείλικτα –και προφανώς θα μπορούσαν ακόμα και σήμερα να το πετύχουν, αν το ήθελαν– δείχνει ότι το πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτιστικό πρόταγμα μιας συνεχώς συγκλίνουσας αλληλέγγυας Ευρώπης που απαρτίζεται από διαφορετικούς και ισοτίμους λαούς και πολιτισμούς έχει ήδη εκπνεύσει. Μοιραία, λοιπόν, το σχέδιο της ευρωπαϊκής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ενότητας δείχνει να βαλτώνει με αφορμή την ελληνική κρίση. Η Ευρώπη του Ντελόρ και του Σμιτ απέχει έτη φωτός από την Ευρώπη της Μέρκελ και του Σαρκοζί.

ΒΑΛΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Κρίσιμες είναι οι ώρες που περνά η πατρίδα μας , μιας και ακόμα δεν έχει αποφασιστεί η ψήφιση του PSI και η μείωση του ύψους του δημοσίου χρέους. Προκειμένου η τρόικα να αποδεχθεί τα παραπάνω, απαιτεί ριζικές ανατροπές στο εργασιακό καθεστώς και στον ιδιωτικό τομέα πλέον. Οι ανατροπές αυτές έχουν να κάνουν με τον κατώτατο μισθό, με την κατάργηση του13ου και 14ου μισθού, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων. Οι απαιτήσεις αυτές είναι επιτακτικές και επίμονες για την τρόικα και ''δίνετε το ελεύθερο'' στον πρωθυπουργό και τους αρχηγούς των κομμάτων που απαρτίζουν την κυβέρνηση, το ύψος των αλλαγών που θα γίνουν αποδεκτές. Εκτός από τις επικείμενες ανατροπές στον ιδιωτικό τομέα, γίνεται ακόμα λόγος για την αναγκαιότητα απόλυσης περίπου 100.000 υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημοσίου τομέα. Είναι γεγονός ότι στο δημόσιο τομέα, υπάρχουν πολλές υπηρεσίες με πλεονάζον προσωπικό και άλλες που εμφανέστατα υπολειτουργούν. Ακόμα και σήμερα συμβαίνουν αυτά ενώ θα έπρεπε προ πολλού να έχει μπει τάξη στο δημόσιο τομέα. Μιας και δεν λειτούργησε καθόλου η εφεδρεία, στην περίπτωση που υπάρχουν θέσεις στο δημόσιο τομέα που κρίνονται μη οργανικές, μπορεί να καταργηθούν και σύμφωνα με το Σύνταγμα μπορούν να επιφέρουν την απόλυση του υπαλλήλου, γεγονός το οποίο ουδέποτε έχει συμβεί ως σήμερα. Η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παραμένει ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική κοινωνία και κυρίως για τα κόμματα, αν και πλέον δεν αντιμετωπίζεται με τόση οξύτητα όσο παλαιότερα. Σίγουρα δεν είναι και το πλέον ευχάριστο να απειλείται η θέση ενός δημοσίου υπαλλήλου, ο οποίος έχει προγραμματίσει τη ζωή του και τις υποχρεώσεις του βασιζόμενος στη σιγουριά που απολαμβάνει.

Είναι όμως εξίσου δυσάρεστο το γεγονός ότι καθημερινά εκατοντάδες ιδιωτικοί υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν απολαμβάνουν καμιά μονιμότητα και αυτούς έχει βάλει στόχο πλέον ξεκάθαρα η τρόικα. Όπλο τους είναι η σκληρή εργασία και διαρκώς αξιολογούνται. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο μισθός των περισσοτέρων ιδιωτικών υπαλλήλων είναι σαφώς κατώτερος του μέσου δημοσίου, ενώ το ωράριο μεγαλύτερο. Σαφώς και δεν επιχειρείται διαχωρισμός των εργαζομένων, όμως τη στιγμή που γίνεται έντονος διάλογος για τους δημοσίους υπαλλήλους, πρέπει κάποια στιγμή να ασχοληθούν οι αρμόδιοι σοβαρά και με τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα. Εκτός της προσπάθειας για κατάργηση κατώτατου, 13ου και 14ου μισθού, η πιθανή νομιμοποίηση των ατομικών συμβάσεων που απαιτεί η τρόικα θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε εργασιακή ζούγκλα δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα σε κάθε έννοια συλλογικής προστασίας των εργαζομένων. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας, στην περίπτωση που θα καλείται ατομικά ο κάθε εργαζόμενος ενώπιον του εργοδότη για την υπογραφή ατομικής σύμβασης, με το περίστροφο της απόλυσης πάνω στο τραπέζι και με την ανεργεία να καλπάζει, θα αναγκαστεί να υπογράφει νέα ατομική σύμβαση εργασίας και αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα , με πρόσχημα την ανάπτυξη που μόνη σίγουρη δε θα είναι, τη δημιουργία πάμφθηνης και ευέλικτης εργασίας για το ξένο και εγχώριο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Έχει αναφερθεί αρκετές φορές από αυτή τη στήλη ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεται διαχωρισμός δημοσίων και ιδιωτικών υπαλήλων, πόσο μάλλον να επιχειρείται η διαμόρφωση εμφυλίου κλίματος ανάμεσά τους. Όλοι είναι πολίτες που υποφέρουν από τους συνεχιζόμενους φόρους, από τις μειώσεις μισθών και από την ανεργεία. Όμως, με πρόσχημα την ανάπτυξη, για άλλη μια φορά η τρόικα εξαπολύει επίθεση στους ιδιωτικούς υπαλλήλους και με λίγα λόγια λέει στην κυβέρνηση ότι είτε θα πτωχεύσει η χώρα είτε θα πτωχεύσει το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικών υπαλλήλων. Αυτός ο εκβιασμός εκτός από άδικος είναι και ανήθικος. Για την πιθανή πτώχευση της χώρας, τη μικρότερη ευθύνη έχουν οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Στο σημείο αυτό πρέπει η κυβέρνηση να βάλει μια 'κόκκινη γραμμή'. Συνέχεια από την κυβέρνηση ακούν οι πολίτες για κόκκινη γραμμή και κόκκινη γραμμή δεν βλέπουν. Όλα όσα περνούν οι πολίτες έχουν περάσει χωρίς ίχνος αντίστασης και αντίδρασης από τους κυβερνώντες. Δεν αξίζει στον ελληνικό λαό να κοιμάται και να ξυπνά με το φόβο νέων φορολογικών μέτρων, απολύσεων κ.ο.κ. Πρέπει ακόμα και την ύστατη ώρα ο πρωθυπουργός και τα κόμματα που απαρτίζουν την κυβέρνηση να συμφωνήσουν και σε κάτι άλλο πέρα από την πτώχευση της χώρας: να βάλουν φρένο στους συνεχιζόμενους εκβιασμούς της τρόικας και να λειτουργήσουν προς όφελος του ελληνικού λαού. Να βάλουν κόκκινη γραμμή στις εξωφρενικές και μη αποτελεσματικές απαιτήσεις των δανειστών μας και να μιλήσουν στον ελληνικό λαό. Τότε ενδεχομένως το χείριστο κλίμα για το πολιτικό σύστημα ν' αναστραφεί κάπως και η υπερηφάνεια και η αισιοδοξία να επιστρέψει στους συμπολίτες μας.