ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΙΕΖΟΥΝ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ

Αγώνα δρόμου κάνει τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δις. Με ορίζοντα τη συνεδρίαση του Eurogroup που θα γίνει πιθανότατα στις αρχές του Νοεμβρίου, ο πρωθυπουργός καλείται να εξασφαλίσει το πράσινο φως της τρόικας, τη συνοχή της κυβέρνησης και την ψήφο της Βουλής για τα επώδυνα μέτρα. Τα δυο τελευταία ζητούμενα είναι εμφανώς πιο δύσκολα από το πρώτο. Σύμφωνα με τον κυβερνητικό σχεδιασμό, τα δημοσιονομικά μέτρα (μειώσεις μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, κ.α.) θα ενσωματωθούν στον προϋπολογισμό με στόχο να ψηφισθεί ως τις 10 Νοεμβρίου, ενώ τα διαρθρωτικά μέτρα θα ενταχθούν σε πολυνομοσχέδιο που θα εισαχθεί για συζήτηση με τη διαδικασία του κατ’ επείγοντος ώστε και αυτό να έχει εγκριθεί το πρώτο δεκαήμερο του επόμενου μήνα. Όλοι μας θα κληθούμε να κάνουμε για ακόμη μια φορά μεγάλες θυσίες και η ζωή μας θα αλλάξει προς το χειρότερο, και όλα αυτά στο όνομα της εκταμίευσης της δόσης και της σωτηρίας της χώρας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εκταμίευση της δόσης ήταν αρχικώς προετοιμασμένη για τον περασμένο Ιούλιο. Όπως και τώρα, έτσι και τότε ο Πρωθυπουργός έλεγε ότι τα διαθέσιμα χρήματα στα ταμεία του κράτους ήταν μέχρι τον Ιούλιο. Τώρα είναι μέχρι της 16 Νοεμβρίου σύμφωνα με επίσημες κυβερνητικές δηλώσεις. Όμως βλέπουμε ότι από τότε έχουν περάσει τρεις μήνες και η χώρα εξακολουθεί να πληρώνει μισθούς, συντάξεις και λοιπές υποχρεώσεις. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το κράτος έχει χρήματα, και δεν μας είναι αναγκαία τα χρήματα της δόσης, ούτε κατ’ επέκταση είναι απαραίτητες οι νέες περικοπές και τα σκληρά μέτρα. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια και φαίνεται ξεκάθαρα. Το κράτος μιας και δεν μπόρεσε να πάρει τα χρήματα της δόσης, την άντλησε με αναγκαστικό δανεισμό από την κοινωνία, στερώντας πόρους και καταστρέφοντας θέσεις εργασίας. Η κατάσταση επιδεινώθηκε σε κρίσιμες υπηρεσίες υγείας, παιδείας και κοινής ωφέλειας που ήδη τελούν υπό διάλυση. Ακόμα, τα χρέη του κράτους σε ιδιώτες αυξήθηκαν κατά 2 δισ. ευρώ περίπου, από 6 δισ. την άνοιξη σε 7,9 δισ. ευρώ σήμερα. Όλα αυτά υποτίθεται πως θα τα σώσει η δόση των 31,5 δις. αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και αισιόδοξα. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι από το παραπάνω ποσό, τα 25 περίπου δις. θα χρησιμοποιηθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ανακεφαλαιοποίηση σημαίνει θωράκιση των τραπεζών σε κεφάλαια, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να τονώσουν μέσω του δανεισμού την πραγματική οικονομία. Τα κεφάλαια αυτά όμως έρχονται πρωτίστων για να καλύψουν τις τεράστιες κεφαλαιακές ζημίες που υπέστησαν οι τράπεζες από το PSI και την Blackrock. Οπότε ελάχιστα χρήματα θα διοχετευτούν στην πραγματική οικονομία. Από τα υπόλοιπα 6,5 δις πρέπει να αφαιρεθούν 4,6 δις ευρώ για πληρωμή τοκοχρεολυσίων, και από την αφαίρεση απομένουν 1,9 δις τα οποία πρέπει να καλύψουν: ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου 1,3 δις ευρώ, αποπληρωμές εντόκων γραμματίων 2 δις ευρώ, και να χρηματοδοτήσουν το έλλειμμα κατά 600 εκατ. Τα νούμερα λοιπόν δεν βγαίνουν, μιας και οι κεφαλαιακές ανάγκες της χώρας είναι μεγαλύτερες. Ένα πιθανό σενάριο είναι να δοθεί με τη δόση των 31,5 δις και αυτή του Δεκεμβρίου ύψους 7,2 δις. Αυτή η πιθανότητα όμως, ενδεχομένως να φέρει και νέα μέτρα, νέες περικοπές. Δηλαδή ο φαύλος κύκλος θα συνεχιστεί ακάθεκτος. Με τα μέτρα που έχουν ανακοινωθεί και τη ρευστότητα να δίνεται τμηματικά, με συνήθεις ρυθμούς και όρους, το αδιέξοδο είναι οφθαλμοφανές. Ήδη, η Eurobank προβλέπει ότι η υφεσιακή επίδραση των μέτρων θα υπερβεί τις 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ την προσεχή 2ετία. Είναι σαφές ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Χρειάζεται ένα συνολικό, διαφορετικό πρόγραμμα για την Ελλάδα της κρίσης. Ένα πρόγραμμα μακροπρόθεσμο που θα δίνει μια μικρή περίοδο προσαρμογής και θα συνεπάγεται ουσιαστική μείωση του δημοσίου χρέους. Η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει ως τοξικομανής αναζητώντας εναγωνίως και κάνοντας ό,τι ζητηθεί για την εκταμίευση της κάθε δόσης. Αυτό το παιχνίδι των δόσεων δεν θα βγει σε καλό στη χώρα. Το κυριότερο πρόβλημα πέραν των οικονομικών και δημοσιονομικών είναι ότι σχεδόν όλοι οι Έλληνες έχουν χάσει την αισιοδοξία τους και βλέπουν το μέλλον κατάμαυρο. Δεν μπορεί κανείς να ξέρει σε ποια Ελλάδα θα ζήσει αύριο, και οι περισσότερες απαντήσεις κάνουν λόγο για την μελλοντική Ελλάδα της υποτέλειας και της παρακμής. Η τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις για τη σωτηρία της χώρας, όμως με την ως τώρα στάση της δεν πείθει για την ανάγκη των θυσιών και δεν δίνει όραμα στους πολίτες. Χρειάζεται όραμα επειγόντως. Διότι χωρίς όραμα και πολιτική βούληση για την χάραξη ενός διαφορετικού, μακρόπνοου δρόμου, οι προβλέψεις για ένα κατάμαυρο μέλλον θα επαληθευθούν. Και η ακροδεξιά θα συνεχίζει να ανεβαίνει με ταχύτατους ρυθμούς με την κοινωνία να παρακολουθεί αμήχανη.