ΑΔΙΕΞΟΔΟΙ ΔΙΑΞΙΦΙΣΜΟΙ

Μετά από την κυβερνητική ταραχή με αφορμή τον τρόπο κλεισίματος της ΕΡΤ και την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, οι πρόσφατες δηλώσεις του Μάκη Βορίδη έχουν πυροδοτήσει ακόμα περισσότερο το ήδη τεταμένο κλίμα ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο συνέδριο της ΝΔ, ο Βορίδης κατηγόρησε τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η χώρα. Θεωρεί ότι η δεκαετία του ’80 είναι εν πολλοίς υπεύθυνη για την οικονομική ύφεση και όλες τις παθογένειες. Αυτή η δήλωση προκάλεσε τις αντιδράσεις των μελών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και οι εκατέρωθεν κατηγορίες συνεχίζονται αμείωτες. Οι απόψεις διίστανται όποτε μιλάμε για πολιτική. Και ειδικότερα στην Ελλάδα, όπου ο φανατισμός ανάμεσα στα δυο κόμματα διαχρονικά ήταν πολύ έντονος και σχεδόν όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις από τη Μεταπολίτευση και μετά διακατέχονται από άκρατη πόλωση. Η ιστορία σε βάθος χρόνου θα κρίνει τον κάθε ηγέτη, την πολιτική και τις πράξεις του. Όπως θα κρίνει αναλόγως και την προσφορά των δυο αυτών κομμάτων. Στην Ελλάδα δυστυχώς πάσχουμε από ανίατη προσωπολατρία, είτε μιλάμε για τους Παπανδρέου είτε για τους Καραμανλήδες. Σπάνια οι ψηφοφόροι, εθισμένοι γαρ στην προσωπολατρία και στην ικανοποίηση των προσωπικών τους συμφερόντων, ασχολήθηκαν με πολιτικά προγράμματα, ιδεολογίες και υγιής αντιπαραθέσεις. Με άλλα λόγια, δεν ασχοληθήκαμε τόσα χρόνια με τις σημαντικές παραμέτρους αλλά αναλωθήκαμε σε αδιέξοδους διαξιφισμούς. Το ΠΑΣΟΚ όταν ανέβαινε στην εξουσία έριχνε την ευθύνη για όσα δεν κατάφερνε να υλοποιήσει στην αντιπολιτευτική τακτική της ΝΔ και αντίστοιχα η ΝΔ έπραττε το ίδιο. Και τα δυο κόμματα, όταν ήταν αξιωματικές αντιπολιτεύσεις υιοθετούσαν, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, λογικές όχι σε όλα. Δεν συνεργάστηκαν ακόμα και σε απλά ζητήματα, τα οποία δεν άπτονται ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και θεωρήσεων. 

Και σε αυτό το σημείο είναι που προκύπτει ένα πολύ απλό συμπέρασμα: για την κατάσταση που έφτασε η Ελλάδα, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, φταίνε και τα δυο (άλλοτε) μεγάλα κόμματα. Το ποιος φταίει περισσότερο, πολύ μικρή σημασία έχει. Φταίνε, διότι ειδικότερα τα περασμένα χρόνια με τις κατά καιρούς άνετες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που διέθεταν, δεν τόλμησαν να συγκρουστούν με συμφέροντα και να εφαρμόσουν δίκαιες και μακρόπνοες πολιτικές. Το μερίδιο ευθύνης τους είναι τεράστιο, και όποιος δεν το βλέπει είναι είτε φανατικός με παρωπίδες είτε ευεργετημένος και τρέμει μήπως χάσει την όποια θέση του, στην οποία πιθανώς να έχει μπει και με, τουλάχιστον, αδιαφανείς διαδικασίες. Σημασία λοιπόν έχει από δω και στο εξής να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα. Να ασχοληθούν οι πολιτικοί και τα κόμματα με το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, με τον εξορθολογισμό του δημοσίου τομέα, με την τόνωση της επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης, καθώς και με την καθημερινότητα των πολιτών που πλήττονται. Θα προσφέρουν χρησιμότερες υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο με αυτόν τον τρόπο και όχι βγάζοντας το μέτρο για να δουν ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για τα χάλια της χώρας. Να βρουν λύση για τις τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων, για την εικόνα διάλυσης που έχει η υγεία και η εκπαίδευση και να φτιάξουν ένα δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο. Να δώσουν κίνητρα για να τονωθεί η αγορά και οι νέοι επιχειρηματίες και όχι να παρατηρούν απλώς τα λουκέτα να μπαίνουν στα ρολά των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.  

Οι πολίτες πλέον δεν ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος στις κοκκορομαχίες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είτε συμφωνούν είτε όχι με το μνημόνιο, περιμένουν λύσεις στα προβλήματά τους. Και οι λύσεις δεν θα προκύψουν με κατηγορίες. Καλώς ή κακώς, τα δυο κόμματα αυτή τη στιγμή συγκυβερνούν. Το γεγονός αυτό μπορεί ακόμα για κάποιους να είναι αδιανόητο αλλά είναι πραγματικότητα. Για όσο αντέξει αυτή η κυβέρνηση, πρέπει να προσφέρει κοινωνικό έργο και να κάνει ότι μπορεί για την οικονομία και τους πολίτες. Όλα τα υπόλοιπα δεν αφορούν κανέναν και δεν προσφέρουν καμιά λύση στο πολύπλευρο ελληνικό πρόβλημα.