ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΡΟΣ

Μετά κόπου, βασάνων και αρκετών τραγελαφικών σκηνικών, ο πρώτος γύρος εκλογής Προέδρου στη Νέα Δημοκρατία ολοκληρώθηκε και στη δεύτερη και κρισιμότερη στροφή θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μάχη αυτή έχει να κάνει με το παλιό και το καινούριο. Άποψη την οποία έκανε σημαία τους τελευταίους μήνες ο Απόστολος Τζιτζικώστας, χωρίς βεβαίως να προσκομίσει κάποιο νέο χαρακτηριστικό στον πολιτικό του λόγο, ο οποίος παρέμεινε στρογγυλεμένος, γενικόλογος και άνευ πολιτικής σημασίας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης από την πλευρά του, διατράνωνε σε όλους τους τόνους ότι είναι αυτοδημιούργητος και έχει πολλά εργασιακά ένσημα στην πλάτη του. Αληθές. Από την άλλη όμως, οι ψηφοφόροι δεν ξέχασαν ότι όσο ήταν στον ΛΑ.Ο.Σ εξαπέλυε συνεχώς επιθέσεις στη Ν.Δ και δεν παύουν ακόμα και σήμερα να τον θεωρούν ξένο μέσα στους νεοδημοκρατικούς κόλπους. 

 

Ενδεχομένως πολλοί να πιστεύουν ότι νικητής του πρώτου γύρου είναι ο Μεϊμαράκης. Τυπικά έτσι είναι. Ουσιαστικά όμως, τον ‘αέρα’ του νικητή τον έχει ο Μητσοτάκης. Για δυο κυρίως λόγους: Αφενός διότι όλες οι δημοσκοπήσεις τον έδιναν στην τρίτη θέση, μακριά από το δίδυμο Μεϊμαράκη – Τζιτζικώστα. Αφετέρου, στα μάτια των ψηφοφόρων της Ν.Δ, ο Μεϊμαράκης ήταν ο εκλεκτός της καραμανλικής πλευράς, και αυτό του έδινε εξ’ αρχής ένα πολύ μεγάλο προβάδισμα αλλά συνάμα αποτέλεσε και ένα εμπόδιο για αυτόν καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που θεώρησαν ότι η υποψηφιότητά του είχε έντονα παλαιοκομματικά χαρακτηριστικά. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι η υποψηφιότητα Μητσοτάκη κατάφερε να κινητοποιήσει ανθρώπους της εργασίας, της αγοράς και του ιδιωτικού τομέα, γενικώς ανθρώπους μακριά από τα εσωκομματικά της Ν.Δ,  οι οποίοι βλέποντας  να έχει ήδη δοθεί το δαχτυλίδι της διαδοχής από την καραμανλική πλευρά αλλά ταυτόχρονα παρατηρώντας  και την πορεία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ, συμμετείχαν στη διαδικασία εκλογής και έδωσαν στον Κυριάκο Μητσοτάκη την ώθηση που χρειαζόταν.  Για του λόγου το αληθές, παρά όλες τις αντιξοότητες (οικονομική κρίση, καθημερινά προβλήματα, απέχθεια προς κόμματα και πολιτικούς), στη διαδικασία εκλογής συμμετείχαν 400.000 άνθρωποι και αυτό είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό στοιχείο όχι μόνο για τη Ν.Δ, αλλά και για την πολιτική γενικότερα. Τα μέλη και οι φίλοι ενός κόμματος χρειάζεται να συμμετέχουν ενεργά, όχι μόνο στην επιλογή ενός προσώπου, αλλά κυρίως στην παραγωγή θέσεων και στη χάραξη της πολιτικής ενός κομματικού οργανισμού. 

Ο Μητσοτάκης συγκεντρώνει αρκετά θετικά χαρακτηριστικά. Ένα τέτοιο είναι το επώνυμό του, το οποίο του έδωσε τη δυνατότητα να αναρριχηθεί πιο εύκολα στην κομματική επετηρίδα αλλά και να ‘περπατήσει’ πιο άνετα στην πολιτική αρένα. Ταυτόχρονα όμως, αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερό του μειονέκτημα: Στα μάτια της κοινής γνώμης, το επίθετο Μητσοτάκης δημιουργεί αντικρουόμενα συναισθήματα και καλώς ή κακώς ο Κυριάκος καλείται καθημερινά να απολογείται για πολιτικές ή αντιλήψεις του πατέρα του. Πολλοί δεν μπαίνουν καν στον κόπο να τον ακούσουν γιατί πολύ απλά λέγεται Μητσοτάκης, και αυτό από μόνο του είναι άδικο και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πολιτικό επιχείρημα. Ακόμα, του προσάπτουν ότι προέρχεται από πολιτικό τζάκι. Αυτό σηκώνει αρκετή συζήτηση. Τα πολιτικά τζάκια δεν αποτελούν ελληνικό προνόμιο, συναντώνται σε όλη την υφήλιο. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να απαγορεύσει σε κανέναν να θέσει υποψηφιότητα σε οποιαδήποτε θέση με την κατηγορία ότι είναι μέλος μιας πολιτικής φαμίλιας. Ο καθένας μπορεί, και ο καθένας καλό είναι να κρίνεται από το λόγο και τις πολιτικές του και όχι από το γενεαλογικό του δέντρο. Στην τελική είδαμε και αυτούς που δεν προέρχονται από πολιτικό τζάκι και τις ευθύνες που έχουν για την κατάρρευση της χώρας…

Όπως και να έχει, μετά από όσα έχουμε περάσει ως χώρα και μετά την καταρράκωση του πολιτικού μας συστήματος, πρέπει τα κόμματα να εκσυγχρονιστούν και να γίνουν αντάξια της συγκυρίας.  Και μόνο το γεγονός ότι στον δεύτερο γύρο πέρασε ο Μητσοτάκης και όχι ο Τζιτζικώστας είναι ένα γεγονός εκ πρώτης όψεως θετικό. Ο πρώτος είχε ένα πολιτικό αφήγημα, στο οποίο ο καθένας μπορεί είτε να συμφωνήσει είτε να διαφωνήσει. Ο δεύτερος δεν είχε να προτάξει κάτι γόνιμο, πέρα από το γεγονός ότι είναι νέος.  Το αρνητικό είναι η πρωτιά του Μεϊμαράκη. Ο δεύτερος γύρος θα είναι απρόβλεπτος, και ουδείς μπορεί να κάνει κάποια πρόβλεψη. Παρόλα αυτά, ο πρώτος γύρος ήταν ένα καλό βήμα για να αρχίσει η κουβέντα περί εκσυγχρονισμού και εκμοντερνισμού των κομμάτων.

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ 'ΣΑΚΕΛΑΡΙΔΗΔΩΝ'

Παραιτήθηκε πριν λίγο ο Γαβριήλ Σακελαρίδης, μιας και του ήταν αδύνατο να ψηφίσει τα αποψινά μέτρα και να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική. Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν αυτομάτως με δηλώσεις συμπάθειας και ανδρείας για τον συμπαθή Γαβριήλ. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο μέχρι πρότινος κυβερνητικός βουλευτής  δεν έγινε χθες μέλος της συμπολίτευσης. Εξαρχής ήταν σημαντικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και παρακολούθησε εκ των έσω (και εβρισκόμενος πολύ κοντά στον Πρωθυπουργό) την άνοδο του κόμματός του. Ο κ. Σακελαρίδης άραγε δε γνώριζε ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα συνεχίσει τα μνημόνια και τη λιτότητα; Λησμόνησε την υπογραφή των μέτρων πριν καν ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει για δεύτερη φορά τις εκλογές; Δεν ήξερε ότι η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος ήταν ένα εσωκομματικό στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ και ουδόλως θα λογάριαζε τη λαϊκή βούληση; Ο κ. Σακελαρίδης δεν γνώριζε ότι η κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ,η εφαρμογή του προγράμματος  της Θεσσαλονίκης, η προστασία της πρώτης κατοικίας και τόσα άλλα ήταν απλώς παραμύθια της Χαλιμάς; Ο συμπαθής Γαβριήλ δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος που ως μέλος της αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ είχε επενδύσει στον λαϊκισμό και στις φρούδες ελπίδες και είχε γεμίσει το μυαλό των απογοητευμένων ανθρώπων με ψέματα και ελπίδα; 

Προφανώς όλα αυτά δεν τα έμαθε τις τελευταίες ημέρες. Γνώριζε πολύ καλά τι συμβαίνει και τι έρχεται. Η σημερινή παραίτηση ενδεχομένως να τον κάνει συμπαθή σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, μιας και οι απογοητευμένοι και διαρκώς προδομένοι λατρεύουν να ανακαλύπτουν νέους ‘ήρωες’ και θέλγονται από τους ‘αντισυμβατικούς’. Το φαινόμενο αυτό εξάλλου μόνο νέο δεν είναι: Πολλοί στο παρελθόν – και μετά βεβαιότητας θα ακολουθήσουν άλλοι τόσοι στο μέλλον- πιστεύουν ότι με μια μόνο κίνηση θα σβήσουν όλα όσα πρέσβευαν μέχρι χθες. Θέλουν να πιστεύουν - εκμεταλλευόμενοι την επιλεκτική και κοντή μνήμη των ψηφοφόρων- πως με μια ‘ηρωική έξοδο’ θα ξεπλύνουν τις κυβερνητικές τους αμαρτίες και θα παρουσιαστούν ξανά ‘αγνοί’ και ‘αμόλυντοι’ μπροστά στο εκλογικό σώμα. Λανθάνουν αν αυτό πιστεύουν. Η υποκρισία των ‘Σακελαρίδηδων’ περισσεύει και καλό είναι να γνωρίζουν πως οι εποχές έχουν αλλάξει άρδην και οι περισσότεροι ψηφοφόροι μόνο ανυποψίαστοι δεν είναι.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟ – ΔΙΠΟΛΟΥ

Όπως αναμενόταν το Πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε από την κυβέρνηση και αυτό έφερε και τυπικά το τέλος ενός ψεύτικου δίπολου που ταλαιπώρησε και δίχασε την κοινωνία τα τελευταία χρόνια.  Αυτό δεν είναι άλλο, από το μνημόνιο – αντι μνημόνιο.  Αυτό το ψευδεπίγραφο ‘δίλλημα’ εξ’ αρχής στερούνταν στέρεων επιχειρημάτων. Εξυπακούεται πως οι πολίτες δεν ήταν μαζοχιστές για να επιθυμούν συνεχείς φόρους, μειώσεις μισθών, απολύσεις και πολλά από τα δεινά που έφεραν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πάνω στη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια και την οργή των ψηφοφόρων πάτησαν πολιτικοί και κόμματα και έκαναν καριέρα κομπάζοντας πως είναι οι επί γης σωτήρες και οι μόνοι κοινωνικά ευαίσθητοι απέναντι στους ‘ανάλγητους δανειστές και τις κατοχικές ελληνικές κυβερνήσεις’. Είναι οι ίδιοι πολιτικοί, οι οποίοι υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχαν νόημα πολιτικής ύπαρξης και η αναγνωρισιμότητά τους θα περιορίζονταν στο στενό κομματικό τους ακροατήριο. Το ψευτο – δίπολο αυτό γέννησε μπόλικο λαϊκισμό και πήγε τη χώρα πολύ πίσω, τη στιγμή που χώρες με ανάλογα προβλήματα έχουν επιστρέψει στην κανονικότητα. 

Το σκληρό Πολυνομοσχέδιο ψηφίστηκε, το τρίτο μνημόνιο εφαρμόζεται, και είναι ευχής έργων ότι ούτε νεκρούς έχουμε, ούτε η Αθήνα καίγεται. Ευτυχώς που κυβερνά δεύτερη φορά η πρώτη φορά αριστερά, γιατί αλλιώς θα ζούσαμε πάλι τραγικές στιγμές. Όμως τώρα αυτοί οι ‘επαναστάτες’, οι αγανακτισμένοι, και όλοι εκείνοι που συνέθεταν ένα άκρως ετερόκλητο σύνολο, πήραν γραμμή να καθίσουν καλά, γιατί το αριστερό μνημόνιο είναι καλύτερο και πιο αξιοπρεπές… Οι αριστεροί φόροι είναι δικαιότεροι και ο ΦΠΑ είναι πενταροδεκάρες…  Ο ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά, παρέα με ένα ακροδεξιό κόμμα, είναι ο ίδιος ο οποίος λίγους μήνες νωρίτερα, τα ωραία χρόνια της λαϊκίστικης αντιπολίτευσης, δήλωνε με παρρησία  ότι με ένα νόμο και ένα άρθρο θα σκίσει τα μνημόνια, θα διαγράψει το χρέος, θα δώσει ελάχιστο μισθό 751 ευρώ, θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, θα, θα, θα…

Το μνημόνιο είναι ακόμα εδώ, σε αντίθεση με άλλες χώρες, γιατί πολύ απλά καμία από τις ελληνικές κυβερνήσεις που κλήθηκαν να το εφαρμόσουν δεν το επεξεργάστηκαν και δεν προσπάθησαν καθόλου να το προσαρμόσουν στην ελληνική πραγματικότητα. Δεν το ανέλυσαν σε βάθος, δεν ήθελαν να τελειώσουν μια και καλή με τις ελληνικές παθογένειες χρόνων, δεν θέλησαν επενδύσεις και καινοτόμες ιδέες. Αντ’ αυτού, προτίμησαν την εύκολη λύση: οριζόντιες μειώσεις μισθών, υπερφορολόγηση των συνήθων υπόπτων, απολύσεις. Αντί να δουν το μνημόνιο ως μα ευκαιρία να γίνουν πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια, οδήγησαν την κοινωνία στην ύφεση και τους πολίτες στην κατάθλιψη. Το μνημόνιο από μόνο του δεν είναι αυτό που έφερε την άσχημη κατάσταση που ζούμε. Οι πολιτικές, η αδράνεια και η μη γνώση των πολιτικών ευθύνονται. Αλλά και το αγύριστο κεφάλι μας. Πάντα μας άρεσαν οι λαοπλάνοι και οι ψεύτικες ελπίδες. Η αλήθεια πονάει πολύ, και όταν αυτή η αλήθεια συνεπάγεται ριζικών αλλαγών στη ζωή και στις αντιλήψεις μας, τότε δεν υποφέρεται με τίποτα, και το ρίχνουμε στον στρουθοκαμηλισμό και η ζωή συνεχίζεται…

Μετά από την τυπική κατάρρευση του ψευδεπίγραφου δίπολου, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο ίδιο σημείο. Τίποτα απολύτως δεν άλλαξε στη μέρα της μαρμότας που ζούμε. Νέοι φόροι, νέες μειώσεις, κανένα φως στο τούνελ. Το μήνα που μας πέρασε, οι απλήρωτοι φόροι ανήλθαν περίπου στο 1,5 δις. Και το ποσό αυτό όλο θα μεγαλώνει μιας και ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει. Τόσο απλά. Και θα φτάσουμε σε λίγους μήνες να κουβεντιάζουμε ξανά για το ενδεχόμενο ενός grexit. Τίποτα δεν άλλαξε από τους ‘η ελπίδα έρχεται’. Ουδόλως όμως πειράζει. Με αριστερά εξάλλου είναι διαφορετικά…

ΖΗΤΑ ΠΡΩΤΑ ΕΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγοι μήνες και οδηγούμαστε εκ νέου σε εκλογές μετά το διάγγελμα του κ. Τσίπρα. Οι πολίτες είχαν δώσει καθαρή εντολή στον ΣΥΡΙΖΑ, και τώρα εμφανίζεται ο Πρωθυπουργός και ζητάει ξανά καθαρή λαϊκή εντολή. Το πρώτο που οφείλει να ζητήσει όμως, είναι ένα μεγάλο συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για όσα (δεν) έκανε το τελευταίο εξάμηνο. Οφείλει να ζητήσει συγγνώμη γιατί προεκλογικά με μόνο οδηγό τον άκρατο λαϊκισμό και σύμμαχο την παροχολογία, έταξε στους πάντες τα πάντα, κατηγόρησε όλους όσους τον ρωτούσαν πως θα κάνει όσο υποσχόταν, και κυρίως διότι ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός χωρίς να έχει το παραμικρό σχέδιο για τη λύση του ελληνικού προβλήματος. 
 

Πίστεψε εξ’ αρχής ότι μόνο με εκβιασμούς και μπλόφες θα μπορούσε να πείσει τους Ευρωπαίους να υποχωρήσουν και να βρεθεί κοινή λύση. Αντ’ αυτού, υπέγραψε σκληρά μέτρα, τα οποία αν τα είχαν υπογράψει οι προηγούμενοι θα είχε γίνει γενικός ξεσηκωμός. Αντί να βρει λύση στο πρόβλημα, πέτυχε να κλείσουν οι τράπεζες, να επιβληθούν capital controls, να στεγνώσει η αγορά και βρεθήκαμε μισό βήμα από τη χρεοκοπία. Αντί να προσδώσει κάτι νέο στο πολιτικό σύστημα, συνέχισε όλα όσα έκαναν οι προηγούμενοι: τακτικισμούς, ψέματα, λάσπη στους διαφωνούντες, τακτοποίηση ημετέρων. 

Ο κ. Τσίπρας, μπορούσε να κάνει πολλά. Είχε μαζί του ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Μπορούσε κάλλιστα να βγει και να πει αλήθειες πριν τις τελευταίες εκλογές. Προτίμησε να σιωπήσει, μόνο και μόνο για να γίνει Πρωθυπουργός και για να κρατήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ενωμένο. Ένα κόμμα, το οποίο έχει στο DNA του την πολυφωνία, την οποία δεν μπόρεσε η κυβερνησιμότητα να υπερκαλύψει. Το δημοψήφισμα έγινε για να μη διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα που προέκυψε ενώ αρχικά φαινόταν πως ισχυροποιούσε τον κ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο το αντίθετο πέτυχε: Ο Πρωθυπουργός μπροστά στο δίλλημα χρεοκοπία ή νέα σκληρά μέτρα, επέλεξε το νέο μνημόνιο, και αυτή του η απόφαση ήταν και το κύκνειο άσμα του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Και μετά από επτά μήνες αβεβαιότητας, πολιτικής και οικονομικής ακινησίας, φτάσαμε στο ίδιο και χειρότερο σημείο απ’ αυτό που βρισκόμασταν τον Γενάρη. Αυτό που πέτυχε τους τελευταίους μήνες ο κ. Τσίπρας είναι πράγματι αξιομνημόνευτο: και σκληρά μέτρα έφερε, και το κόμμα του διασπάται, και σε νέες εκλογές οδηγούμαστε, και σε χειρότερη μοίρα είμαστε ως χώρα. Πρόκειται αναμφίβολα για σπουδαίο κατόρθωμα... 

Οι ερχόμενες εκλογές μόνο έναν εξυπηρετούν: Τον κ. Τσίπρα. Έχει φανεί ξεκάθαρα πως ο ίδιος έχει ήδη ξεφύγει από τις ακραίες φωνές του κόμματός του. Οι εκλογές για τον ίδιο θα είναι ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα και μεγάλο του ατού είναι ότι θα διεξαχθούν με λίστα. Θα επιλέξει αυτούς που έχουν συμφωνήσει στο νέο μνημόνιο, οι υπόλοιποι θα κάνουν νέο κόμμα, και εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως όλο αυτό που ζούμε τους τελευταίους μήνες είναι οι συνέπειες της απότομης ενηλικίωσης ενός κόμματος. Ενός κόμματος που στο όνομα της πρωτιάς στις εκλογές παρέμενε ενωμένο μόνο κατ’ όνομα. Ενός κόμματος που δεν είχε κανένα σχέδιο για τη χώρα και κλήθηκε να κυβερνήσει επειδή το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εξαγρίωσαν και κούρασαν τους ψηφοφόρους. Αυτό το εξάμηνο, μπορεί να φαίνεται εξαιρετικά μικρό σε ότι έχει περάσει η χώρα δεκαετίες τώρα, όμως στο άμεσο μέλλον θα φανεί πόσο καταστροφικό ήταν για τη χώρα. Για άλλη μια φορά η σοβαρότητα αγνοείται σε αυτή τη χώρα και οι πολίτες σε λίγο καιρό θα κληθούν να ψηφίσουν και θα πρέπει να βρουν απάντηση στα νέα ψευτο – διλλήματα που θα προκύψουν στο δρόμο για τις κάλπες.

ΑΝΑΣΤΟΛΗ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ...

Δεν έπεσε κανένας από τα σύννεφα με όσα συνέβησαν στη σημερινή συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας και με τα προχθεσινά επεισόδια στη Λεωφόρο. Τα ίδια έχουν γίνει πολλές φορές στο παρελθόν στη Ριζούπολη, στο Καραϊσκάκης, στην Τούμπα και σε άλλα γήπεδα, τόσο επαγγελματικών όσο και ερασιτεχνικών κατηγοριών. Οι ‘Βάζελοι’ θα πουν «τέτοια θέλετε», οι ‘Γαύροι’ θα ανταπαντήσουν «αυτά στο Καραϊσκάκη δεν γίνονται ποτέ», θα πεταχτούν ξανά οι ‘Βάζελοι’ και θα μιλήσουν για την κόλαση της Ριζούπολης και τα «διδάξαμε πολιτισμό», οι Αεκτζήδες θα πουν ότι με τον ‘Τίγρη’ σε δυο χρόνια θ’ αλλάξουν τα πάντα (προς όφελός τους) και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Οι ‘αντικειμενικές’ φυλλάδες θα σκούζουν ή θα πανηγυρίζουν ανάλογα το χρωματισμό τους και οι οπαδοί θα φαγώνονται για το ποιος είναι λιγότερο κάφρος.

Τα θεμέλια του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πολύ σαθρά. Χτίστηκε εξ’ αρχής λάθος και κάθε χρόνο κάνει βήματα προς τα πίσω. Αν ήταν μόνο το κακό θέαμα και τα άδεια γήπεδα θα μπορούσε η ίδια η Λίγκα να βρει τρόπο για να βελτιώσει το «προϊόν» της. Όταν όμως διοικείται από ανίδεους παράγοντες – οπαδούς, όταν οι διαιτησίες είναι προκλητικές, όταν υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση εγκληματικής οργάνωσης, όταν τα ύποπτα προς στήσιμο παιχνίδια όλο και αυξάνονται, όταν οι ανακοινώσεις των ΠΑΕ είναι πιο προκλητικές και από αντίστοιχες οργανωμένων οπαδών, τότε η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη και γεγονότα σαν τα προχθεσινά  θα συμβαίνουν όλο και πιο τακτικά. Τελικά όμως ποιοι ευθύνονται για αυτή την κατάντια;

Το εύκολο είναι να αναφωνήσουν όλοι «οι κάφροι οπαδοί φταίνε για όλα». Είναι όμως μόνο αυτοί οι υπαίτιοι; Όχι βέβαια. Οι ομάδες όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι ερασιτεχνικά σωματεία, αλλά ανώνυμες εταιρίες, στόχος των οποίων είναι το κέρδος. Όλοι θέλουν τη μεγιστοποίηση της ισχύς τους (για να μπορέσουν έτσι εκμεταλλευόμενοι και τη δυναμική της ομάδας να κάνουν τις λοιπές επαγγελματικές τους συμφωνίες και συνδιαλλαγές) και την αποκόμιση χρημάτων. Οι παράγοντες λοιπόν, έχοντας ως δέλεαρ τα χρήματα της Ευρώπης, τα χρήματα της παραμονής ή της ανόδου στη Super League, βάζουν σε πρώτο πλάνο την εκπλήρωση του ομαδικού συμφέροντος παντοιοτρόπως, αδιαφορώντας για το ευρύτερο καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα να κερδίζει και το ελληνικό ποδόσφαιρο να πάει να…’ , παραφράζοντας το μήνυμα των διαβόητων κασετών της ‘παράγκας’ που απασχόλησαν πριν χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τη βασική ευθύνη για την είσοδο αμφιβόλου προελεύσεως και οικονομικών δυνατοτήτων επενδυτών στο ελληνικό ποδόσφαιρο και για το αλισβερίσι των περιφερόμενων παραγόντων φέρουν η ελληνική πολιτεία και τα αρμόδια θεσμικά και ποδοσφαιρικά όργανα, που επί δεκαετίες θρέφουν ένα τέρας αδηφάγο, το οποίο δεν τολμούν να πλησιάσουν υπό τον φόβο της λαϊκής (οπαδικής) οργής.

Για να μην αδικούμε πάντως μονίμως την πολιτεία, τις κυβερνήσεις και το σύστημα και με δεδομένο ότι οι ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς που επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη βούληση των σκληροπυρηνικών οπαδών τους, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι πολλά από τα κακώς κείμενα του ποδοσφαίρου μας οφείλονται (και) στην ανοχή των φιλάθλων. Οι χειροκροτητές του «μάγκα» προέδρου-λαμόγιου δεν είναι λίγοι, όπως και εκείνοι που επιζητούν τη νίκη της ομάδας τους με κάθε μέσο και πατώντας επί πτωμάτων. Για παράδειγμα, μπορεί όλοι οι μη Ολυμπιακοί να λοιδορούν τον Μαρινάκη και τις μεθόδους του, όμως οι μισοί Παοκτσήδες (τουλάχιστον), οι μισοί Αεκτζήδες (τουλάχιστον), αλλά και οι μισοί Παναθηναϊκοί (τουλάχιστον), θέλουν οι διοικήσεις τους να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του τωρινού χαλίφη. Αδιαφορούν για το κοινό δίκαιο, και τους νοιάζει μόνο το δίκαιο της ομάδας τους.

Μεγάλο ρόλο παίζει και η διαιτησία, η οποία επηρεάζεται από τον ισχυρό είτε άμεσα είτε έμμεσα. Δηλαδή, ακόμα και καμία όχληση να μη γίνει στον x διαιτητή, ο τελευταίος οσμίζεται το κλίμα και μπαίνει στο τρένο του ισχυρού ώστε να συνεχίσει να σφυρίζει παιχνίδια, για να μπορέσει να γίνει διεθνής διαιτητής κ.ο.κ. Οι διαιτητές είναι και αυτοί άνθρωποι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στο λάθος, όμως σε πολλές περιπτώσεις η εύνοια και η αδικία είναι τόσο εξόφθαλμες και οξύνουν (δικαιολογημένα) τα οπαδικά πάθη. Οργανωμένα συμφέροντα, με φόντο τα υπερκέρδη του παράνομου στοιχηματισμού, έχουν εισχωρήσει το ποδόσφαιρο. Είναι άλλωστε πάρα πολλά τα παιχνίδια σε όλες τις κατηγορίες, που έχουν στοχοποιηθεί από την ΟΥΕΦΑ και έχουν σταλεί δεκάδες ‘ύποπτοι’ φάκελοι στα γραφεία της ΕΠΟ προς διερεύνηση. Και να μην ξεχνάμε και παράγοντες τύπου Μπέου, Ψωμιάδη, Τσακογιάννη…

Οι οπαδοί από την πλευρά τους, όπως είπαμε και παραπάνω, έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους για την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στις λέσχες των οργανωμένων συνδέσμων μπορεί κανείς εκτός από εισιτήρια να βρει λοστούς, καδρόνια, φωτοβολίδες, μολότοφ, μαχαίρια, ρόπαλα, ακόμα και ναρκωτικά. Τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οργανωμένων διεξάγονται ακόμα και η ελληνική αστυνομία μαζί με τις διοικήσεις των ομάδων, παρακολουθούν αμέτοχες τη διαμορφωθείσα κατάσταση. Οι διοικήσεις χαϊδεύουν τα αυτιά των οργανωμένων οπαδών, και δεν είναι λίγες οι φορές που τους παρέχουν και νομική βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα με αυτόφωρα και φυλακίσεις. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι σε αρκετά γήπεδα έχουν εισχωρήσει και ναζιστικά στοιχεία, με αφορμή και την άνοδο της Χ.Α. Ακόμα και σε ματς της εθνικής μας ομάδας, η ‘Γαλάζια Στρατιά’ έχει προβεί ουκ ολίγες φορές σε εθνικιστικά επεισόδια. Και πάλι η ελληνική αστυνομία και η ομοσπονδία λάμπουν δια της απουσίας τους.

Η λίστα των υπευθύνων για την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν σταματά εδώ. Ευθύνη φέρουν και οι δημοσιογράφοι, όταν ανάβουν τα αίματα μέσω προκλητικών σχολίων και κατάπτυστων πρωτοσέλιδων. Οι οπαδοί δεν θέλουν και πολύ να επηρεαστούν και να ξεφύγει η κατάσταση εντός και εκτός των γηπέδων. Πολλές εφημερίδες, ακολουθώντας το παράδειγμα των διαιτητών και αρκετών παραγόντων της ομοσπονδίας και της λίγκας, θέλουν να μπουν στο άρμα του εκάστοτε ισχυρού για να επιβιώσουν οικονομικά και με αυτή τους την επιλογή βάζουν στην άκρη την έρευνα, την κριτική και τη δημοσιογραφική δεοντολογία, και αντ’ αυτού μετατρέπονται σε άτυπα γραφεία τύπου της εκάστοτε ΠΑΕ, δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα και απαξιώνοντας περαιτέρω το δύσμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα.

Το βασικότερο πρόβλημα όμως, η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών – όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας – είναι η έλλειψη παιδείας. Αυτή η έλλειψη φαίνεται καθημερινά: Από τον τρόπο που οδηγούμε, από τον τρόπο που φερόμαστε στους συνανθρώπους μας, και φτάνει βεβαίως μέχρι τα γήπεδα αλλά και τις αίθουσες συσκέψεων της Λίγκας. Εξάλλου το ποδόσφαιρο, όπως και οι πολιτικοί, είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, δικός μας καθρέφτης. Εκτός της έλλειψης παιδείας, υπάρχει βεβαίως και η ατιμωρησία. Και αυτή με τη σειρά της συναντιέται σε όλες τις πτυχές της ελληνικής καθημερινότητας, και δεν θα μπορούσε, βεβαίως – βεβαίως, να απουσιάζει από το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Προτού ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Αλαφούζος, οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί γκρινιάξουν για το πρωτάθλημα που έχουμε, πριν βγάλουν πύρινες και επαναστατικές ανακοινώσεις ας κοιταχτούν για λίγα λεπτά στον καθρέφτη και ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Λίγο πριν ο «αγανακτισμένος» ψηφοφόρος κατέβει στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί, ας θυμηθεί τι και κυρίως με ποια κριτήρια ψήφιζε τόσα χρόνια, και ας μουτζωθεί πριν τις κραυγές. Όταν ως κοινωνία (και ποδόσφαιρο) σπέρνεις ανέμους, θα έρθει η ώρα που θα θερίσεις θύελλες. Νομοτελειακά. Αλλά βέβαια στην Ελλάδα έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία στον στρουθοκαμηλισμό…Επειδή λοιπόν οι παράγοντες δεν θέλουν να αλλάξει η κατάσταση, ο κ. Κοντωνής και ο κ. Τσίπρας καλό είναι στο αυριανό τους ραντεβού να αποφασίσουν την αναστολή του πρωταθλήματος μέχρι να ξεβρωμίσει. Και όταν οι συνθήκες το επιτρεψουν, και η δικαιοσύνη τελειώσει τη δουλειά της, ας γεμίσουν ξανά οι Κυριακές μας με μπάλα...