ΑΝΑΣΤΟΛΗ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ...

Δεν έπεσε κανένας από τα σύννεφα με όσα συνέβησαν στη σημερινή συνεδρίαση της Σούπερ Λίγκας και με τα προχθεσινά επεισόδια στη Λεωφόρο. Τα ίδια έχουν γίνει πολλές φορές στο παρελθόν στη Ριζούπολη, στο Καραϊσκάκης, στην Τούμπα και σε άλλα γήπεδα, τόσο επαγγελματικών όσο και ερασιτεχνικών κατηγοριών. Οι ‘Βάζελοι’ θα πουν «τέτοια θέλετε», οι ‘Γαύροι’ θα ανταπαντήσουν «αυτά στο Καραϊσκάκη δεν γίνονται ποτέ», θα πεταχτούν ξανά οι ‘Βάζελοι’ και θα μιλήσουν για την κόλαση της Ριζούπολης και τα «διδάξαμε πολιτισμό», οι Αεκτζήδες θα πουν ότι με τον ‘Τίγρη’ σε δυο χρόνια θ’ αλλάξουν τα πάντα (προς όφελός τους) και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται. Οι ‘αντικειμενικές’ φυλλάδες θα σκούζουν ή θα πανηγυρίζουν ανάλογα το χρωματισμό τους και οι οπαδοί θα φαγώνονται για το ποιος είναι λιγότερο κάφρος.

Τα θεμέλια του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι πολύ σαθρά. Χτίστηκε εξ’ αρχής λάθος και κάθε χρόνο κάνει βήματα προς τα πίσω. Αν ήταν μόνο το κακό θέαμα και τα άδεια γήπεδα θα μπορούσε η ίδια η Λίγκα να βρει τρόπο για να βελτιώσει το «προϊόν» της. Όταν όμως διοικείται από ανίδεους παράγοντες – οπαδούς, όταν οι διαιτησίες είναι προκλητικές, όταν υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση εγκληματικής οργάνωσης, όταν τα ύποπτα προς στήσιμο παιχνίδια όλο και αυξάνονται, όταν οι ανακοινώσεις των ΠΑΕ είναι πιο προκλητικές και από αντίστοιχες οργανωμένων οπαδών, τότε η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη και γεγονότα σαν τα προχθεσινά  θα συμβαίνουν όλο και πιο τακτικά. Τελικά όμως ποιοι ευθύνονται για αυτή την κατάντια;

Το εύκολο είναι να αναφωνήσουν όλοι «οι κάφροι οπαδοί φταίνε για όλα». Είναι όμως μόνο αυτοί οι υπαίτιοι; Όχι βέβαια. Οι ομάδες όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι ερασιτεχνικά σωματεία, αλλά ανώνυμες εταιρίες, στόχος των οποίων είναι το κέρδος. Όλοι θέλουν τη μεγιστοποίηση της ισχύς τους (για να μπορέσουν έτσι εκμεταλλευόμενοι και τη δυναμική της ομάδας να κάνουν τις λοιπές επαγγελματικές τους συμφωνίες και συνδιαλλαγές) και την αποκόμιση χρημάτων. Οι παράγοντες λοιπόν, έχοντας ως δέλεαρ τα χρήματα της Ευρώπης, τα χρήματα της παραμονής ή της ανόδου στη Super League, βάζουν σε πρώτο πλάνο την εκπλήρωση του ομαδικού συμφέροντος παντοιοτρόπως, αδιαφορώντας για το ευρύτερο καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα να κερδίζει και το ελληνικό ποδόσφαιρο να πάει να…’ , παραφράζοντας το μήνυμα των διαβόητων κασετών της ‘παράγκας’ που απασχόλησαν πριν χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο. Τη βασική ευθύνη για την είσοδο αμφιβόλου προελεύσεως και οικονομικών δυνατοτήτων επενδυτών στο ελληνικό ποδόσφαιρο και για το αλισβερίσι των περιφερόμενων παραγόντων φέρουν η ελληνική πολιτεία και τα αρμόδια θεσμικά και ποδοσφαιρικά όργανα, που επί δεκαετίες θρέφουν ένα τέρας αδηφάγο, το οποίο δεν τολμούν να πλησιάσουν υπό τον φόβο της λαϊκής (οπαδικής) οργής.

Για να μην αδικούμε πάντως μονίμως την πολιτεία, τις κυβερνήσεις και το σύστημα και με δεδομένο ότι οι ποδοσφαιρικές ομάδες αποτελούν ζωντανούς οργανισμούς που επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη βούληση των σκληροπυρηνικών οπαδών τους, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι πολλά από τα κακώς κείμενα του ποδοσφαίρου μας οφείλονται (και) στην ανοχή των φιλάθλων. Οι χειροκροτητές του «μάγκα» προέδρου-λαμόγιου δεν είναι λίγοι, όπως και εκείνοι που επιζητούν τη νίκη της ομάδας τους με κάθε μέσο και πατώντας επί πτωμάτων. Για παράδειγμα, μπορεί όλοι οι μη Ολυμπιακοί να λοιδορούν τον Μαρινάκη και τις μεθόδους του, όμως οι μισοί Παοκτσήδες (τουλάχιστον), οι μισοί Αεκτζήδες (τουλάχιστον), αλλά και οι μισοί Παναθηναϊκοί (τουλάχιστον), θέλουν οι διοικήσεις τους να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του τωρινού χαλίφη. Αδιαφορούν για το κοινό δίκαιο, και τους νοιάζει μόνο το δίκαιο της ομάδας τους.

Μεγάλο ρόλο παίζει και η διαιτησία, η οποία επηρεάζεται από τον ισχυρό είτε άμεσα είτε έμμεσα. Δηλαδή, ακόμα και καμία όχληση να μη γίνει στον x διαιτητή, ο τελευταίος οσμίζεται το κλίμα και μπαίνει στο τρένο του ισχυρού ώστε να συνεχίσει να σφυρίζει παιχνίδια, για να μπορέσει να γίνει διεθνής διαιτητής κ.ο.κ. Οι διαιτητές είναι και αυτοί άνθρωποι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα στο λάθος, όμως σε πολλές περιπτώσεις η εύνοια και η αδικία είναι τόσο εξόφθαλμες και οξύνουν (δικαιολογημένα) τα οπαδικά πάθη. Οργανωμένα συμφέροντα, με φόντο τα υπερκέρδη του παράνομου στοιχηματισμού, έχουν εισχωρήσει το ποδόσφαιρο. Είναι άλλωστε πάρα πολλά τα παιχνίδια σε όλες τις κατηγορίες, που έχουν στοχοποιηθεί από την ΟΥΕΦΑ και έχουν σταλεί δεκάδες ‘ύποπτοι’ φάκελοι στα γραφεία της ΕΠΟ προς διερεύνηση. Και να μην ξεχνάμε και παράγοντες τύπου Μπέου, Ψωμιάδη, Τσακογιάννη…

Οι οπαδοί από την πλευρά τους, όπως είπαμε και παραπάνω, έχουν βάλει και αυτοί το χεράκι τους για την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στις λέσχες των οργανωμένων συνδέσμων μπορεί κανείς εκτός από εισιτήρια να βρει λοστούς, καδρόνια, φωτοβολίδες, μολότοφ, μαχαίρια, ρόπαλα, ακόμα και ναρκωτικά. Τα ραντεβού θανάτου μεταξύ οργανωμένων διεξάγονται ακόμα και η ελληνική αστυνομία μαζί με τις διοικήσεις των ομάδων, παρακολουθούν αμέτοχες τη διαμορφωθείσα κατάσταση. Οι διοικήσεις χαϊδεύουν τα αυτιά των οργανωμένων οπαδών, και δεν είναι λίγες οι φορές που τους παρέχουν και νομική βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα με αυτόφωρα και φυλακίσεις. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι σε αρκετά γήπεδα έχουν εισχωρήσει και ναζιστικά στοιχεία, με αφορμή και την άνοδο της Χ.Α. Ακόμα και σε ματς της εθνικής μας ομάδας, η ‘Γαλάζια Στρατιά’ έχει προβεί ουκ ολίγες φορές σε εθνικιστικά επεισόδια. Και πάλι η ελληνική αστυνομία και η ομοσπονδία λάμπουν δια της απουσίας τους.

Η λίστα των υπευθύνων για την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν σταματά εδώ. Ευθύνη φέρουν και οι δημοσιογράφοι, όταν ανάβουν τα αίματα μέσω προκλητικών σχολίων και κατάπτυστων πρωτοσέλιδων. Οι οπαδοί δεν θέλουν και πολύ να επηρεαστούν και να ξεφύγει η κατάσταση εντός και εκτός των γηπέδων. Πολλές εφημερίδες, ακολουθώντας το παράδειγμα των διαιτητών και αρκετών παραγόντων της ομοσπονδίας και της λίγκας, θέλουν να μπουν στο άρμα του εκάστοτε ισχυρού για να επιβιώσουν οικονομικά και με αυτή τους την επιλογή βάζουν στην άκρη την έρευνα, την κριτική και τη δημοσιογραφική δεοντολογία, και αντ’ αυτού μετατρέπονται σε άτυπα γραφεία τύπου της εκάστοτε ΠΑΕ, δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα και απαξιώνοντας περαιτέρω το δύσμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα.

Το βασικότερο πρόβλημα όμως, η γενεσιουργός αιτία όλων των δεινών – όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά σε όλες τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας – είναι η έλλειψη παιδείας. Αυτή η έλλειψη φαίνεται καθημερινά: Από τον τρόπο που οδηγούμε, από τον τρόπο που φερόμαστε στους συνανθρώπους μας, και φτάνει βεβαίως μέχρι τα γήπεδα αλλά και τις αίθουσες συσκέψεων της Λίγκας. Εξάλλου το ποδόσφαιρο, όπως και οι πολιτικοί, είναι καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, δικός μας καθρέφτης. Εκτός της έλλειψης παιδείας, υπάρχει βεβαίως και η ατιμωρησία. Και αυτή με τη σειρά της συναντιέται σε όλες τις πτυχές της ελληνικής καθημερινότητας, και δεν θα μπορούσε, βεβαίως – βεβαίως, να απουσιάζει από το δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Προτού ο Μαρινάκης, ο Σαββίδης, ο Αλαφούζος, οι δημοσιογράφοι και οι οπαδοί γκρινιάξουν για το πρωτάθλημα που έχουμε, πριν βγάλουν πύρινες και επαναστατικές ανακοινώσεις ας κοιταχτούν για λίγα λεπτά στον καθρέφτη και ας κάνουν την αυτοκριτική τους. Λίγο πριν ο «αγανακτισμένος» ψηφοφόρος κατέβει στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθεί, ας θυμηθεί τι και κυρίως με ποια κριτήρια ψήφιζε τόσα χρόνια, και ας μουτζωθεί πριν τις κραυγές. Όταν ως κοινωνία (και ποδόσφαιρο) σπέρνεις ανέμους, θα έρθει η ώρα που θα θερίσεις θύελλες. Νομοτελειακά. Αλλά βέβαια στην Ελλάδα έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία στον στρουθοκαμηλισμό…Επειδή λοιπόν οι παράγοντες δεν θέλουν να αλλάξει η κατάσταση, ο κ. Κοντωνής και ο κ. Τσίπρας καλό είναι στο αυριανό τους ραντεβού να αποφασίσουν την αναστολή του πρωταθλήματος μέχρι να ξεβρωμίσει. Και όταν οι συνθήκες το επιτρεψουν, και η δικαιοσύνη τελειώσει τη δουλειά της, ας γεμίσουν ξανά οι Κυριακές μας με μπάλα...

ΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ελληνική και ευρωπαϊκή, δείχνει συμφωνία κυβέρνησης και εταίρων. Μετά από την πλήρη ρήξη που διαφαινόταν τις πρώτες μέρες, μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα θα έχουμε μπροστά μας το νέο συμφωνηθέν πρόγραμμα, το οποίο πιθανότατα θα είναι μια μίξη του προηγούμενου με κάποιες νέες πινελιές (π.χ εργαλειοθήκη ΟΟΑΣΑ). Η κυβέρνηση επιμένει σε ελάφρυνση των μέτρων και των ευρωπαϊκών απαιτήσεων, οι εταίροι δείχνουν αμετακίνητοι, όμως το πιθανότερο είναι ότι θα γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις και η νέα συμφωνία θα επισημοποιηθεί. Σ’ αυτή τη μάχη που δίνει η νέα κυβέρνηση, φαίνεται πως έχει τη στήριξη από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. 

 Η ελληνική κοινωνία, αυτή την κρίσιμη στιγμή, εμφανίζεται διχασμένη σε τρεις κυρίως κατηγορίες: στους ένθερμους υποστηρικτές της νέας κυβέρνησης, οι οποίοι στηρίζουν ακραιφνώς και προβαίνουν σε αυθόρμητες (;) συγκεντρώσεις αλληλεγγύης και υποστήριξης. Η κατηγορία αυτή περιμένει προφανώς κάτι διαφορετικό από αυτό που θα ανακοινωθεί, μένοντας προσκολλημένη στις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για σκίσιμο του μνημονίου, για διαγραφή χρέους και για παροχές. Και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις αυτών των ανθρώπων οι οποίοι άλλα πίστευαν και άλλα ενδεχομένως να δουν. Η δεύτερη κατηγορία, αποτελείται από εκείνους που στήριξαν με νύχια και με δόντια τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί, τρια χρόνια τώρα τα δέχτηκαν όλα χωρίς να προβάλουν σοβαρές αντιρρήσεις, και τώρα μέσα σε λίγες μέρες έχουν ασκήσει τέτοια κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, λες και κυβερνούσε εκείνος όλο το προηγούμενο διάστημα της λιτότητας, της υπερφορολόγησης, της ανεργίας και των περικοπών. Οι άνθρωποι αυτοί είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν το ΣΥΡΙΖΑ για κωλοτούμπα, τη στιγμή που παρακαλούσαν η νέα κυβέρνηση να κατεβάσει τους επαναστατικούς τόνους και να κάνει στροφή στο ρεαλισμό. 

Η τρίτη και τελευταία κατηγορία, αποτελείται από τους μετριοπαθής, οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, όμως για το καλό της χώρας και των συνανθρώπων μας, στηρίζουν την εθνική προσπάθεια που γίνεται. Εύχονται να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, και δεν μένουν τυφλωμένοι σκεπτόμενοι το συμφέρον των κομμάτων που μέχρι πρότινος υποστήριζαν ή συνεχίζουν να υποστηρίζουν. Και αυτό το κάνουν δίχως να φορούν παρωπίδες: Βλέπουν ότι η τωρινή κυβέρνηση, διαπραγματεύεται. Δεν είναι σίγουροι ότι μπορεί να εφαρμόσει όλα όσα τάζει, όμως παρατηρούν μια αντίδραση στη λιτότητα και στην εθνική μελαγχολία. Μέχρι πρότινος, ότι έλεγε η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι λοιποί εταίροι, εφαρμοζόταν άμεσα ή με χλιαρές αντιδράσεις. Οι εταίροι ήθελαν Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι ξεκάθαρο. Άλλωστε, δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που το διατυμπάνιζαν και προεκλογικά. Και όλα αυτά ο κόσμος τα βλέπει και τα αξιολογεί. Βαρέθηκε τρια χρόνια να βλέπει το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να διατάζουν και την Αθήνα να χορεύει σε ρυθμούς λιτότητας και υποταγής. 

Η τελευταία κατηγορία είναι αυτή που θα κάνει και την πιο σκληρή κριτική στη νέα κυβέρνηση αν αποτύχει ή αν δεν τηρήσει αρκετές από τις προεκλογικές τις δεσμεύσεις. Οποιαδήποτε άλλη κριτική γίνεται αυτόν τον καιρό, από ενδυματολογικής άποψης μέχρι και για τη στροφή στο ρεαλισμό, είναι άστοχη και κρύβει αρκετή εμπάθεια. Για να κριθεί ουσιαστικά η νέα κυβέρνηση, πρέπει να πάρει τον απαραίτητο χρόνο, να δείξει τι είναι ικανή να κάνει, να δούμε τη νέα συμφωνία με τους εταίρους και τότε μπορούμε να βγάλουμε τα μαχαίρια της κριτικής και της αντιπολίτευσης. Ως τότε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε καλή επιτυχία στη νέα κυβέρνηση. Διότι πολύ απλά εάν πετύχει, τότε αυτή η επιτυχία θα είναι το καλύτερο φάρμακο για τη χώρα και όλους εμάς. Για να πετύχει, είναι προτιμότερο να υπάρχει μια κριτική στήριξη και να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις συγκρουσιακές λογικές και τις παράλογες και ανεδαφικές κριτικές.

ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ --Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη--

Κλείσαμε μια εβδομάδα Αριστερά....και από τις πρώτες κιόλας μέρες η κυβέρνηση χάραξε μια εντελώς καινούρια διαπραγματευτική πολιτική. Οι αντιδράσεις σε εσωτερικό και εξωτερικό είναι μοιρασμένες. Στο μεν εσωτερικό τα κόμματα που τρομοκρατούσαν τον λαό προεκλογικά, φαίνεται να εύχονται την αποτυχία της κυβέρνησης για να επιβεβαιωθούν πανηγυρικά και συνέχεια κάνουν μόνο και μία ερώτηση: “Που θα βρείτε τα λεφτά;;”. Από την άλλη μεριά στο εξωτερικό δημιουργείται ένα διαφορετικό ρεύμα αλλαγής σε χώρες του Νότου (κυρίως στην Ισπανία με τους Podemos) αλλά και την ξαφνική στήριξη του Γάλλου υπουργού οικονομικών που τοποθετήθηκε υπέρ στο να μας δοθεί χρόνος και βοήθεια. Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται οι χώρες του Βορρά με μπροστάρηδες Ολλανδία, Γερμανία που κάνουν και λένε οτιδήποτε για να μας σπάσουν κοινώς τον τσαμπουκά.

                 

 Την προηγούμενη εβδομάδα ο Ολλανδός πρόεδρος του Eurogroup, μετά την συνάντηση του με τον κύριο Βαρουφάκη στο τέλος της κοινής τους συνέντευξης τύπου, έδειξε όσο περισσότερο μπορούσε τη δυσαρέσκειά του για την αλλάγη πλεύσης της ελληνικής κυβέρνησης. Επίσης από όλα τα επίσημα γερμανικά χείλη, εδώ και περίπου 1-2 μήνες που έγινε γνωστό ότι θα έχουμε εκλογές, έβγαιναν προς τα έξω όλα εκείνα που λέγονται «εξωτερική» γραμμή για τα πολιτικά δρώμενα στην χώρα, επισημαίνοντας πως το καλύτερο για την χώρα είναι να βγει μία κυβέρνηση που την ξέρουν, πως δεν υπάρχει περίπτωση κουρέματος και πως αν δεν συνεχιστεί το πρόγραμμα δεν θα υπάρξει περαιτέρω αναχρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ.

 Και ξαφνικά όλοι σιγά σιγά φαίνεται να ρίχνουν λίγο νερό στο κρασί τους. Από τη μία, οι δανειστές και εταίροι μας λένε “θέλουμε την Ελλάδα στο ευρώ και στην οικογένεια της Ε.Ε και θα την βοηθήσουμε”, “ίσως μπορέσουμε να κάνουμε κάποιο «κούρεμα» χρέους” , “ας τους δώσουμε λίγο χρόνο”. Από την άλλη, η κυβέρνηση πάλι αρνείται τις μονομερείς κινήσεις, διαβεβαιώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι η χώρα θα εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις και θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να μην έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη. “Τελείωνει” την ΤΡΟΙΚΑ όπως άλλωστε είχε προεκλογικά υποσχεθεί με την διαφόρα ότι ίσως το καινούριο μνημόνιο το ονομάσει απλά “πρόγραμμα” για να ηχεί όμορφα στα αυτιά του κόσμου.

 Φυσικά θετικά βήματα είναι η επαναφορά της 13ης σύνταξης για εκείνους που λαμβάνουν λιγότερα από 700 ευρώ τον μήνα, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 μικτά, η κατάργηση των 5 ευρώ για τα νοσοκομεία αλλά δεν παύουν να είναι απλά παυσίπονα για μια κοινωνία που την τελευταία 5ετία απλά φτωχοποιήθηκε και ένα κράτος διαλύθηκε τελείως. Ο προσωπικός μου φόβος είναι μήπως η νέα κυβέρνηση απλά κάνει πράγματα τα οποία θα πληρώσει με οδυνηρό τρόπο και σε χειρότερο τρόπο ο ελληνικός λαός σε μερικούς μήνες. Προσοχή, φυσικά και δεν λέω ότι η πολιτική που εφαρμοζόταν ήταν η σωστή αλλά ποτέ δεν έγινε ουσιαστική αναδριάθρωση του κράτους. Τα προβλήματα μας δεν ήταν η ΕΡΤ, οι καθαρίστριες ή οι σχολικοί φύλακες.

Αντίθετα, το πρόβλημα ήταν και είναι η φοροδιαφυγή –κυρίως του κεφαλαίου – και η σπατάλη του δημοσίου χρήματος. Είναι γνωστό άλλωστε ότι όταν παίρναμε μία δόση από το ΔΝΤ ή την Ε.Ε μεγάλο μέρος πήγαινε σε Γαλλία ή Γερμανία για την αγορά πανάκριβων εξοπλιστικών προγραμμάτων και αποπληρωμή παλαιότερων δανείων και τόκων. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι λαοί μεταξύ τους δεν έχουν πραγματικά να χωρίσουν τίποτα. Τα πολιτικά πιόνια, το σύστημα και οι τραπεζίτες έχουν λόγους να μας “χωρίζουν” για να γίνονται αυτά που θέλουν. Ένα μεγάλο ερώτημα λοιπόν είναι αν αυτή η αλλαγή των 180 μοιρών είναι πραγματική και ουσιαστική ή απλά είναι ένα ακόμα τέχνασμα του σύστηματος για να πετύχει αργότερα τον σκόπο του και να διαλύσει κάθε ελπίδα για αλλάγη όπως επιδεικτικά έκανε με την Κύπρο (κούρεμα καταθέσεων προς παραδειγματισμό).

 Αυτός ο μήνας είναι πολύ σημαντικός. Ο υπουργός οικονομικών κάνει συνεχείς επαφές με ξένους ομολόγους του για να παρουσιάσει τις ιδέες και τις προτάσεις την ελληνικής πλευράς και να ακούσει τις δικές τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι υπομονή και χρόνος για την καινούρια κυβέρνηση. Μακάρι να υπάρχει σχέδιο και η ζωή μας να γίνει ουσιαστικά καλύτερη. Όμως αναμφίβολα, πρέπει να δώσουμε μεγάλη έμφαση στα επόμενα χρόνια σε κάτι που δεν τονίζεται από κανέναν πολιτικό ....στην ΠΑΙΔΕΙΑ. Αυτό είναι που λείπει από την κοινωνία πλεόν για να μπορεί να σκεφτεί, να “μετρήσει” τις επιλογές της. Όταν αρχίσουμε να δίνουμε τη θετική και συνειδητή ψήφο μας, και όχι την αρνητική για το ποιος θα μας δώσει τα περισσότερα τότε ίσως πραγματικά κερδίσουμε κάτι. 

Υπομονή λοιπόν να δούμε τι θα γίνει.... εις το επανιδείν.