ΤA ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΧΤΙΖΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΡΙΕΡΕΣ

Το συλλαλητήριο, όπως και κάθε άλλη κινητοποίηση, ουσιαστικά κρίνεται από τα αποτελέσματα που φέρνει. Μέχρι όμως να φτάσουμε ως εκεί μπορούμε να θίξουμε κάποια ζητήματα που προέκυψαν από την ομολογουμένως μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Αρχικά, το σημαντικότερο είναι ότι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ένιωσαν την ανάγκη να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν για την πατρίδα τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ούτε ακροδεξιοί, ούτε πατριδοκάπηλοι, ούτε χρυσαυγίτες. Το ότι μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος υπήρξαν και πολλοί τέτοιοι είναι το μόνο σίγουρο. Όμως δεν μπορούμε να τσουβαλιάζουμε συλλήβδην όλο τον κόσμο και να επιδιδόμαστε σε ένα από τα αγαπημένα μας σπορ: να βάζουμε ταμπέλες. Εξάλλου η φιλοπατρία, παρόλο που μπορεί τις περισσότερες φορές να αντλεί τη δύναμή της από το θυμικό και όχι από την ιστορικοπολιτική πραγματικότητα, δεν είναι προνόμιο των ‘δεξιών’.
 

Αναμφίβολα λοιπόν, σε επίπεδο συμμετοχής το συλλαλητήριο κρίνεται επιτυχημένο. Αυτό βεβαίως ουδόλως απασχόλησε τα τηλεοπτικά κανάλια, καθώς μιας και βρισκόμαστε στην περίοδο εξέτασης των φακέλων τους για την αδειοδότηση, δεν θέλησαν να φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση… Η συμμετοχή λοιπόν ήταν πολύ μεγάλη, το ανησυχητικό όμως είναι ότι υπήρξαν πολλοί που θέλησαν να την εκμεταλλευτούν πολιτικά. Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις! Από τον ε.α Στρατηγό Φράγκο που μετά τα ψηφίσματα δήλωσε πως είναι κιόλας έτοιμος να ηγηθεί κόμματος αν προκύψει ανάγκη; Από τους ναζιστές της ΧΑ οι οποίοι βρήκαν ευκαιρία να ‘ξαναμπούν’ δυναμικά στο παιχνίδι; Από τον Άνθιμο και τον Αμβρόσιο; Από τις γραφικές μορφές της λαϊκίστικης δεξιάς την οποία έσπευσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ‘να προσκυνήσει’ για να μην του τη βγουν από τα (πιο) δεξιά; 

Λίγα χρόνια πριν, όλοι θυμόμαστε τις γεμάτες από Αγανακτισμένους πλατείες. Η τότε ανθρωπογεωγραφία των συγκεντρώσεων είχε περίπου την ίδια σύνθεση με του συλλαλητηρίου. Το μόνο κομμάτι που λείπει τώρα, είναι αυτό που μας κυβερνάει… Οι πλατείες των Αγανακτισμένων διαίρεσαν υπερβολικά την ελληνική κοινωνία, μας δίχασαν σε υπερθετικό βαθμό και τότε οι μεν ήταν οι πατριώτες και οι δε οι γερμανοτσολιάδες. Και σήμερα με αφορμή το συλλαλητήριο, όσοι πήγαν είναι πατριώτες και όσοι δεν πήγαν είναι προδότες του χειρίστου είδους. Όπως είπαμε και πιο πάνω, μας αρέσει πολύ να βάζουμε ταμπέλες…

Στην πολιτική, καλώς ή κακώς σημασία έχουν τα αποτελέσματα. Και δη στην εξωτερική πολιτική. Το συλλαλητήριο θα μετρήσει ουσιαστικά τις δυνάμεις του εκ του αποτελέσματος. Και όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βοηθήσει σε κάτι. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το αντίστοιχο συλλαλητήριο του ’92, απέτυχε αν και είχε δυο ισχυρούς συμμάχους: Αφενός την κατά πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου, και αφετέρου την τότε ηγεσία των Σκοπίων, η οποία ήταν αρκετά πιο μετριοπαθής από τη σημερινή. Το μόνο ουσιαστικά που κατάφερε ήταν να ριζοσπαστικοποιήσει το ρεύμα του δεξιού αντιευρωπαϊσμού, δίνοντας για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση ακροατήριο και κοινωνικές αναφορές στην ακροδεξιά ρητορική. Ακόμα, η τότε τεράστια κινητοποίηση κατάφερε να μετατρέψει περιθωριακές ομάδες και γραφικές ακροδεξιές παραφυάδες σε παράγοντες της δημόσιας ζωής. Με άλλα λόγια, η ατζέντα του συλλαλητηρίου τότε, είχε μόνο έναν νικητή: την ακροδεξιά.  

Το χθεσινό συλλαλητήριο σίγουρα θα φέρει πολιτικές εξελίξεις, και το πιθανότερο είναι πως θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα και δεν θα δώσει κάποια λύση στο θέμα με τα Σκόπια. Όπως τότε, έτσι και τώρα, κερδισμένοι θα είναι απόστρατοι αξιωματικοί, ‘τηλεαστέρες’ πολιτικοί, κληρικοί με έντονες πολιτικές φιλοδοξίες και ακροδεξιές ομάδες. Για τους συγκεκριμένους το συλλαλητήριο ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να χτίσουν πολιτικές καριέρες, όπως τόσοι και τόσοι έκαναν στο πρόσφατο παρελθόν. Και μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα της εθνικιστικής υστερίας και αδιαλλαξίας, ο μόνος χαμένος θα είναι ο απλός κόσμος που πίστεψε ότι κάτι μπορεί να καταφέρει χωρίς να καπελωθεί η δράση του…