ΤΙ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ;

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και αδιαμφισβήτητα το γεγονός αυτό αποτελεί ακόμα και σήμερα αντικείμενο ακαδημαϊκής μελέτης, καθημερινής συζήτησης και ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης. Οι περσινές στιγμές που ζήσαμε όλοι βρίθουν από πολλά και ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Αρχικά, η δολοφονία αυτή καθ’ αυτή έδειξε ότι δυστυχώς υπάρχουν αστυνομικοί οι οποίοι χωρίς ίχνος δισταγμού σηκώνουν ένα όπλο και πυροβολούν αναίτια ένα 15χρονο παιδί. Πρέπει να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη και ακολούθως να φροντίσει ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη να αναμορφώσει τα κριτήρια με τα οποία φοράει κάποιος τη στολή του αστυνομικού. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αρκετά ψυχολογικά προβλήματα και επιθετικές τάσεις δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προστάτης του πολίτη.
Σχετικά με την ‘εξέγερση’ της νεολαίας, γνώμη μου είναι πως υπήρξε μια μεγάλη σε έκταση διαμαρτυρία αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μαζική, και πόσο μάλλον εξέγερση. Από τη μία, η συμμετοχή των νεολαίων δεν ήταν πολυάριθμη και από την άλλη στις ειρηνικές διαδηλώσεις της νεολαίας εισχώρησαν, όπως πάντα άλλωστε, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και γενικά άνθρωποι οι οποίοι πάντοτε βρίσκουν χώρο έκφρασης σε τέτοιου είδους διαδηλώσεις. Η καταστροφή καταστημάτων, αυτοκινήτων και γενικά περιουσιακών στοιχείων των συμπολιτών τους, σίγουρα είναι κατακριτέα από τη συντριπτική πλειονότητα της νεολαίας και εν τέλει αυτή η κατάσταση χάους που επικράτησε, έγινε το επίκεντρο των συζητήσεων και των επικρίσεων και υποσκίασε τα πραγματικά προβλήματα μιας δικαίως διαμαρτυρόμενης και προβληματισμένης νεολαίας. Η έκταση των καταστροφών ήταν πρωτοφανής και ο αριθμός των ατόμων που συμμετείχαν σε αυτές μεγαλύτερος απ’ ότι συνήθως, αλλά το συγκεκριμένο μοντέλο κινητοποίησης παρέπεμπε στις χρόνιες και επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις που ταλανίζουν τη χώρα μας και που διακρίνονται από την ανεμπόδιστη δράση των γνωστών- άγνωστων αντιεξουσιαστών, τη σχετική συμπάθεια με την οποία αντιμετωπίζονται από μια μερίδα ΜΜΕ και την εκμετάλλευση του πανεπιστημιακού ασύλου. Το θέμα του ασύλου, διαρκώς συζητείται και διαρκώς αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης από κάθε είδους αντιεξουσιαστή. Ζούμε σε μια δημοκρατία, με τα όποια ελαττώματα της, και η ελεύθερη διακίνηση ιδεών είναι κατοχυρωμένη. Το άσυλο δεν πρέπει να συνεχίσει να αποτελεί καταφύγιο των ταραξιών και αυτό είναι ένα καυτό θέμα το οποίο καλείται να ανοίξει η κυβέρνηση.
Όσον αφορά τα πραγματικά αιτήματα τα οποία πρόταξε, ή για να είμαστε ακριβής έπρεπε να προτάξει, η περσινή διαμαρτυρία των νέων, πρέπει ν’ αποτελέσουν αντικείμενο πολιτικής πρακτικής από την κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, οι νέοι σήμερα, αλλά και πέρσι και πρόπερσι και του χρόνου, νιώθουν την ανασφάλεια να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Η διαρκώς αυξανόμενη ανεργία, η ελλειμματική παιδεία, τα 500 Ευρώ το μήνα, η κυριαρχία της παραπαιδείας και της στείρας αποστήθισης, η πολιτική διαφθορά, τα κάθε είδους σκάνδαλα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, η μη ισότητα των ευκαιριών, η αίσθηση ότι οι προβληματισμοί τους παραμένουν αναπάντητοι αποτελούν παράγοντες που βάζουν φρένο στα όνειρα και τη φαντασία των νέων ανθρώπων. Όταν αυτοί οι νέοι καταλάβουν ότι οι παραπάνω παράγοντες αποτελούν τροχοπέδι για το μέλλον τους, τότε υπάρχει περίπτωση αυθόρμητα να δράσουν συνολικά και τότε το βέβαιο είναι ότι θα μιλάμε για μια πραγματική μαζική εξέγερση η οποία θα έχει αποτελέσματα και δεν θα είναι μια απλή ημέρα μνήμης όπως ήταν η φετινή. Τα περσινά Δεκεμβριανά δεν αποτέλεσαν σε καμία περίπτωση κίνημα. Δεν υπήρξαν συγκεκριμένα αιτήματα, οι συλλογικές δράσεις ήταν πολύ περιορισμένος, δεν υπήρχε ουσιαστική οργανωτική δομή και τελικά ένα χρόνο μετά μπορούμε να πούμε ότι δεν επετεύχθη κάποιος στόχος. Το θετικό είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των νέων αντιλήφθηκαν τα κοινά τους προβλήματα, τη μίζερη καθημερινότητά τους και ότι από την πολυθρόνα του internet cafe δεν μπορεί να γεννηθεί ένα κοινωνικό κίνημα. Οι βάσεις ενδεχομένως να μπήκαν πέρσι αλλά ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο μπορεί αυτή η κοινωνική διεργασία να έχει συνέχεια και συνέπια.