Η ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ

Εδώ και μήνες την επικαιρότητα μονοπωλεί το ΔΝΤ και ο μηχανισμός στήριξης, τα επιτόκια και κάθε λογής οικονομικά ζητήματα. Ουδείς αμφιβάλλει πως τα θέματα αυτά συνδέονται άμεσα με τη χρεοκοπία ή μη της χώρας. Υπάρχει όμως και ένα θέμα στο οποίο δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή, και το θέμα αυτό σχετίζεται με την υγεία. Αναμφίβολα, η κατάσταση στην υγεία, και συγκεκριμένα στη δημόσια υγεία, φαίνεται πως τα τελευταία χρόνια μένει στάσιμη και τα μηνύματα για το τώρα και το αύριο μόνο ελπιδοφόρα δεν είναι.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια τα ράντζα, που αποτελούσαν χρόνιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας, να βγήκαν από τους στενούς διαδρόμους των νοσοκομείων όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, αλλά προς απογοήτευση όλων στοιβάχτηκαν στις ήδη μικρές και πλήρης κλίνες. Επίσης, αρκετά νοσοκομεία έχουν εφοδιαστεί με σύγχρονο εξοπλισμό αλλά τα μηχανήματα αυτά παραμένουν στις αποθήκες των ιδρυμάτων σε αχρηστία, λόγω του γεγονότος ότι δεν υπάρχει το απαραίτητα εξειδικευμένο προσωπικό για να λειτουργήσει αυτά τα μηχανήματα. Έτσι, το εύλογο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κάποιος είναι ότι υπήρξε προχειρότητα, η οποία οδήγησε στην αλόγιστη δαπάνη χιλιάδων ευρώ για μηχανήματα που βρίσκονται ακόμη στα κουτιά τους. Ο ρυθμός πλήρωσης των κενών που υπάρχουν σε νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό είναι απελπιστικά αργός και τα κονδύλια που προβλέφθηκαν στον προϋπολογισμό μπορεί να είναι περισσότερα από άλλες φορές, αλλά δεν είναι αρκετά για λυθεί το πρόβλημα. Επίσης, το πρόβλημα με τα χρέη προς τους προμηθευτές είναι μεγάλο και φτάσαμε σε σημείο δημόσια νοσοκομεία να μην μπορούν να προμηθευτούν ούτε καν γάζες για τους ασθενείς. Αυτά βεβαίως οφείλονται στην τεράστια αισχροκέρδεια που ταλανίζει το χώρο της υγείας. Απαράδεκτο είναι και το φαινόμενο να θέλει ο ηλικιωμένος να κάνει μια εξέταση και να περιμένει μέχρι και 4 μήνες ώστε αυτή να πραγματοποιηθεί. Μοιραία, καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα, πληρώνοντας πολλά χρήματα.

Όλα τα παραπάνω, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το σύστημα της υγείας πρέπει να αλλάξει ριζικά, διότι δεν φαίνεται να καλύπτει τις σύγχρονες απαιτήσεις και τις εξελίξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι αρκετά . Αρχικά, επιτακτική είναι η ανάπτυξη μιας ολοκληρωμένης εθνικής ανθρωποκεντρικής πολιτικής υγείας για το σύνολο του πληθυσμού, διότι η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο, κοινωνικό αγαθό καθώς και σεβαστό και απαράβατο δικαίωμα για κάθε άτομο. Αναφέρθηκε παραπάνω ότι πολλά σύγχρονα μηχανήματα βρίσκονται στα κουτιά τους λόγω έλλειψης απαραίτητα ειδικευμένου προσωπικού. Άρα, επιβάλλεται να γίνεται σωστή εκπαίδευση στο ανθρώπινο δυναμικό, η οποία θα πληροί τις προϋποθέσεις της ανεπτυγμένης επιστήμης και τεχνολογίας.
Η κάλυψη των κενών θέσεων εργασίας νοσηλευτικού, ιατρικού και λοιπού προσωπικού πρέπει να γίνεται κατά απόλυτη προτεραιότητα με την εφαρμογή αντιγραφειοκρατικών, αλλά διαφανών διοικητικών διαδικασιών. Επιβεβλημένη είναι η διασύνδεση των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας αστικού και μη αστικού τύπου καθώς και η δημιουργία νέων πρότυπων κέντρων υγείας. Το τελευταίο έχει να κάνει και με τον επαναπροσδιορισμό του χωροταξικού σχεδιασμού των υποδομών υγείας. Επίσης, πρέπει να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα για τους κατοίκους των νησιωτικών και των ορεινών περιοχών. Οι κάτοικοι αυτών των περιοχών δικαιολογημένα νιώθουν αδικημένοι. Εδώ στην Αττική η δημόσια υγεία νοσεί και είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για να σκεφτεί κανείς τι συμβαίνει στα νησιά, στην επαρχεία και στις ορεινές περιοχές. Οι άνθρωποι παρακαλούνε να μην αρρωστήσουν, γιατί θα αναγκαστούν πολλοί από αυτούς να έρθουν στην Αθήνα για να τους προσφερθεί περίθαλψη με ότι αυτό συνεπάγεται(εξασθένιση από πολύωρο ταξίδι ,κίνδυνος επιδείνωσης της υγείας τους, χάσιμο μεροκάματων από τις δουλειές τους).

Ένα ακόμα μέτρο που πρέπει να ληφθεί είναι η κατάργηση των περιττών θεωρήσεων που αναγκάζουν τους ασφαλισμένους να περιμένουν σε μεγάλες ουρές. Η επιστημονικά υπεύθυνη συνταγογράφηση θα λύσει αρκετά προβλήματα. Επίσης, πρέπει να καθιερωθούν διαγνωστικές και θεραπευτικές οδηγίες και να γίνει πιο αυστηρή και διαφανής η νομοθεσία για τις προμήθειες. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, ο χαρακτήρας της δημόσιας υγείας πρέπει να είναι κοινωνικός και ανθρωποκεντρικός. Για να ενισχυθεί αυτή η άποψη, θα μπορούσε να προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους πολίτες άνω των 40 ετών η δυνατότητα περιοδικού ελέγχου της υγείας τους, μέσω της διεξαγωγής τσεκ-απ. Τέλος, ο ρόλος των γιατρών, των νοσηλευτών και γενικά όλων των λειτουργών υγείας καθώς επίσης και οι αμοιβές τους, η επιστημονική τους εξέλιξη και οι συνθήκες εργασίας τους είναι καθοριστικοί παράγοντες για την ισχυροποίηση του συστήματος.

Η κατάσταση στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία είναι τραγική , απαράδεκτη και τριτοκοσμική. Η εθνική πολιτική για την υγεία οφείλει να μην γίνεται θύμα των ατελέσφορων ρυθμίσεων, αλλά να ληφθούν μέτρα που θα αλλάξουν τη δημόσια υγεία ριζοσπαστικά και άμεσα. Η υγεία είναι το πρώτιστο δημόσιο και κοινωνικό αγαθό. Αλλά, αν δεν ληφθούν αποφασιστικά μέτρα, είναι κάτι παραπάνω από ορατός ο κίνδυνος η υγεία να αποτελέσει αγαθό πολυτελείας που θα απευθύνεται σε λίγους.

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η πρόσφατη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μ. Ανατολή έγινε τη σωστή στιγμή και μπορεί να προσφέρει αρκετά οφέλη στη χώρα μας. Αφενός ήταν η πρώτη επίσημη επίσκεψη Έλληνα Πρωθυπουργού στο Ισραήλ τα τελευταία 17 χρόνια, αφετέρου με την πείρα που διαθέτει ο κ. Παπανδρέου στο διπλωματικό στίβο φαίνεται πως βάζει παρακαταθήκη ώστε η χώρα μας να λειτουργήσει ως μοχλός σταθεροποίησης στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Στο πρόσφατο παρελθόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίωξαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην επίλυση του Μεσανατολικού. Υπήρχε όμως πάντα το αντίπαλο δέος στην περιοχή, η Τουρκία, της οποίας όμως οι διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ φαίνεται πως έχουν πλέον κλονιστεί έπειτα από τη δολοφονική επίθεση των Ισραηλινών κατά της νηοπομπής προς τη Γάζα. Εκτός από την επίλυση του Μεσανατολικού, η χώρα μας μακροπρόθεσμα μπορεί να αποκομίσει οφέλη και από εμπορικές συμφωνίες με το εβραϊκό κράτος. Ο κ. Παπανδρέου μίλησε για προώθηση συμφωνιών στους τομείς του τουρισμού, του εμπορίου, της γεωργίας και της τεχνολογίας.
Σε ότι έχει να κάνει με τη σχέση Ελλάδας -Παλαιστίνης, οι δεσμοί ανάμεσα στις δυο χώρες είναι ιστορικοί. Διαχρονικά οι περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις έχουν υποστηρίξει σθεναρά το αίτημα για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Η στάση αλλά και οι πρακτικές του Ισραήλ σε μια σειρά από ζητήματα όπως τα ανατολικά Ιεροσόλυμα, οι απαγορεύσεις, οι κατεδαφίσεις σπιτιών, η απέλαση των Παλαιστίνιων κατοίκων των ανατολικών Ιεροσολύμων, δεν είναι τωρινά προβλήματα. Κατά καιρούς το Ισραήλ έχει προβεί στη χρήση ωμής βίας προς την Παλαιστίνη με αιματοκύλισμα αμάχων και καταστροφή περιοχών. Προτιμότερο θα ήταν να υπάρξει απευθείας διάλογος Ισραήλ – Παλαιστίνης ο οποίος θα βασίζεται στη διεθνή νομιμότητα και στις διμερείς συμφωνίες των δυο χωρών, όμως αυτό το ενδεχόμενο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες καθώς η καχυποψία και η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δυο χώρες κρατάει πολλά χρόνια και συνεχώς το κλίμα δυναμιτίζεται με τις ενέργειες των Ισραηλινών.
Η χώρα μας πρέπει να αναλάβει περαιτέρω πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της ειρήνευσης στη Μέση Ανατολή καθώς η διεθνής κοινότητα δείχνει να είναι εν υπνώσει και να θεωρεί το Μεσανατολικό ως ένα ζήτημα de facto δυσεπίλυτο. Κυριαρχεί η πλήρης απραξία, καθώς πέραν των κατά καιρούς καταδικαστικών ανακοινώσεων τίποτε ουσιαστικό δεν γίνετε. Καμία κύρωση δεν επιβάλλεται διαχρονικά στο κράτος του Ισραήλ και το διεθνές Δίκαιο δεν εφαρμόζεται καθολικά, αντικειμενικά και ανεμπόδιστα. Και αυτή η πραγματικότητα εντέχνως συντηρείται καθώς τα γεωπολιτικά, τα οικονομικά και τα διπλωματικά συμφέροντα είναι αναρίθμητα και πολύπλευρα. Η πρωτοβουλία που ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου, με την προϋπόθεση οι χειρισμοί που θα ακολουθήσουν να είναι ιδιαιτέρως λεπτοί, μπορεί να εξασφαλίσει τη στήριξη της Ουάσιγκτον και να αφυπνίσει τις Βρυξέλλες και τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Στις συναντήσεις που είχε ο Πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Αμπάς, ο κ. Παπανδρέου διαμήνυσε την πρόθεσή του να δράσει ως ένας ουδέτερος Ευρωπαίος συνομιλητής. Η συγκεκριμένη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Μ. Ανατολή, στην περιοχή δηλαδή που υπάρχει μια από τις μεγαλύτερες εστίες διένεξης παγκοσμίως και παραμένει επί πολλές δεκαετίες δυσεπίλυτη, μπορεί να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο. Η σταθεροποίηση στην ευρύτερη περιοχή πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα μας. Η Μέση Ανατολή αποτελεί κρίσιμη γεωπολιτική περιφέρεια και έχει δώσει συχνά πυκνά σημαντικά πολιτικά μηνύματα και διακρατικές τριβές που έχουν εξαχθεί στον διεθνή περίγυρο. Συνεπώς η συμμετοχή της χώρας μας στις μελλοντικές αποφάσεις που θα παρθούν(;) για το μέλλον της περιοχής, την επίλυση του Μεσανατολικού και τη δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους είναι μείζονος Εθνικής σημασίας για την Ελλάδα. Από τη μελλοντική επίλυση, τα οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα μας θα είναι σημαντικά. Πόσο μάλλον αν η Ελλάδα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

BLOGS ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ

Η στυγνή δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, εκτός από την απέραντη θλίψη που προκάλεσε στους οικείους του, συγκλόνισε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι δολοφόνοι πρέπει να συλληφθούν άμεσα και να τιμωρηθούν παράδειγμα. Οι δολοφονίες «ενοχλητικών» δημοσιογράφων δεν αποτελούν πρωτοφανές περιστατικό σε χώρες τριτοκοσμικές και αναπτυσσόμενες. Εκεί, οι απειλές, οι απαγωγές, οι ξυλοδαρμοί και οι εκτελέσεις δημοσιογράφων βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στην επικαιρότητα. Τώρα αυτό συνέβη και στα μέρη μας, δείγμα της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Ο Γκιόλιας ήταν ένας από τους «ενοχλητικούς» δημοσιογράφους, καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα, ήταν ο εμπνευστής και ο δημιουργός του δημοφιλέστερου ελληνικού blog, του troktikou. Ακόμα, κάποιοι υποστηρίζουν πως η δολοφονία του Γκιόλια οφείλεται στις αποκαλύψεις του troktikou, ή ακόμα και στις αναρτήσεις γνώμης του συγκεκριμένου ιστολογίου. Με αφορμή την τεράστια επισκεψιμότητα του εν λόγω blog, καθώς και τις πολλές αποκαλύψεις του, φούντωσαν οι συζητήσεις σχετικά με τα blogs, τα οποία καθημερινά πολλαπλασιάζονται.
Η γρήγορη εξάπλωση των blogs δεν οφείλεται μόνο στην ανάγκη των πολιτών να ακολουθήσουν τη μόδα ή να καλύψουν τις ανάγκες ενημέρωσης στο πλαίσιο των νέων συνθηκών διαβίωσης και εργασίας. Πολλές φορές η δημιουργία τους αποτελεί διέξοδο, ίσως τη μοναδική, σε όσους δεν μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους μέσω των ευρέως διαδεδομένων ΜΜΕ, είτε αυτοί είναι δημοσιογράφοι είτε πολιτικοί είτε και απλοί πολίτες. Οι πολίτες, και ειδικότερα οι ηλικίες 18-40 δείχνουν να μην εμπιστεύονται, να μην τους καλύπτουν πλέον τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης. Έχουν την εντύπωση, και ίσως όχι λανθασμένα, ότι τα παραδοσιακά ηλεκτρονικά και μη μέσα ενημέρωσης έχουν γίνει μέρος της πολιτικής διαπλοκής. Τα δελτία ειδήσεων τείνουν να γίνουν πλήρως μονοθεματικά και ο κιτρινισμός είναι πιο έντονος από ποτέ. Οι εφημερίδες προκειμένου να ανεβάσουν τις πωλήσεις τους δεν επενδύουν στην ουσία της ενημέρωσης, αλλά δίνουν στο κοινό CD, DVD, βιβλία, κουπόνια προσφορών. Αυτές οι προσφορές μπορεί να είναι καλές, αλλά όχι αρκετές για να κάνουν τους αναγνώστες να ανεβάσουν και πάλι τα νούμερα των πωλήσεων των εφημερίδων. Το πρώτο και κύριο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η ελευθερία του λόγου, που απελευθερώνει την ατομική έκφραση και επιτρέπει την κριτική σκέψη. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Παράλληλα, όμως, οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να συμπληρώσει την αρχική άποψη του συγγραφέα με δικά του σχόλια, να επικρίνει, να διαφωνήσει και να προσθέσει σημεία, χωρίς περιορισμούς. Άρα η διαφορά από τα παραδοσιακά μέσα, όπως οι εφημερίδες και πολύ περισσότερο η τηλεόραση, είναι θεμελιώδης.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ο κάθε πολίτης απελευθερώνει τη δύναμη της διαφορετικότητάς του και μετατρέπεται από παθητικό δέκτη σε διαμορφωτή της είδησης και της άποψης. Και αυτό δείχνει το δρόμο στην δημοσιογραφία, λέγοντάς της ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να είναι κήρυγμα και προπαγάνδα, αλλά συζήτηση και συνδιαμόρφωση.
Η αλήθεια είναι ότι τα blogs, δέχονται αυξανόμενη κριτική καθώς αρκετά μετατρέπονται σε «δυσάρεστους τόπους» γεμάτους προσβολές, εκφοβισμούς, απειλές ή ακόμη και δολοφονίες, όπως του Σπύρου Γκιόλια. Επίσης, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, ζητήματα όπως αυτό της ανωνυμίας στα blogs, κυριαρχούν στην ημερήσια διάταξη. Στα περισσότερα blogs, τα οποία διαχειρίζονται απλοί πολίτες, μπορεί εύκολα κανείς να βρει τον ιδιοκτήτη τους. Όταν όμως διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι, εκδότες και στυγνοί εκβιαστές διατηρούν ένα blog, σχεδόν όλες οι αναρτήσεις είναι ανώνυμες και βρίθουν παραπληροφορήσεων, κατηγοριών και απειλών. Όταν για παράδειγμα ένας δημοσιογράφος διατηρεί στήλη σε εφημερίδα ή σε περιοδικό, μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει ένα ρεπορτάζ του με ονοματεπώνυμο. Δεν χρειάζεται να το κάνει ανώνυμα μέσω του διαδικτύου, διότι με τον τρόπο αυτό προκύπτουν εύλογες απορίες και σκοπιμότητες.
Κάθε νέα τεχνολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί και δημιουργικά και καταστροφικά. Με τον υπάρχοντα συσχετισμό δυνάμεων υπέρ των λίγων στην οικονομία, στην πολιτική, στην επικοινωνία, η χρήση των blogs από πολίτες, και όχι από διαπλεκόμενους εκδότες και δημοσιογράφους, είναι μια όαση ελευθερίας και δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό δεν αναιρεί ορισμένα ερωτήματα όπως: πώς μπορεί να οργανωθεί καλύτερα το Διαδίκτυο προς όφελος της άμεσης δημοκρατίας; Πώς μπορεί να μπει στοχευμένη τάξη στο χάος των πληροφοριών; Πως θα μπορούσε να λειτουργήσει αποτελεσματικά η ανοιχτή διακυβέρνηση; Τα blogs είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Το διαδίκτυο προσφέρει το δικαίωμα σε όλους να διατηρούν ένα blog. Προκειμένου όμως να παραμείνουν πηγές ενημέρωσης και όχι μοχλοί συκοφαντίας, κατηγοριών και απειλών, πρέπει όλα τα blogs, και δη αυτά που γνωρίζουν τη μεγαλύτερη κατά μ.ό. επισκεψιμότητα, να έχουν ονοματεπώνυμο.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Εν τω μέσω γενικής απεργίας, ολοκληρώθηκε η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου σκληρού, το οποίο κάνει τη μελλοντική σύνταξη να μοιάζει με άπιαστο όνειρο για εκατομμύρια συνανθρώπους μας, και ειδικά για τη νέα γενιά. Οι αντιδράσεις για το ασφαλιστικό από κόμματα και εργαζομένους ήταν σφοδρές και όπως υποστηρίζουν τα συνδικάτα θα συνεχίσουν τον αγώνα τους και μετά την ψήφιση με στόχο να ανατρέψουν το εν λόγω νομοσχέδιο. Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν και πριν 9 χρόνια όταν η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις εκ των έσω πιέσεις και σκεπτόμενη μόνον το πιθανό πολιτικό κόστος δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού. Οι αμαρτίες λοιπόν είναι διαχρονικές και δεν είναι δίκαιο να εισπράττει σύσσωμη τη γενική κατακραυγή ο Πρωθυπουργός και ο κ. Λοβέρδος.
Ο κ. Σημίτης δεν είχε το πολιτικό σθένος να ακουμπήσει το καυτό θέμα του ασφαλιστικού πριν από 9 χρόνια, με τις τότε αλλαγές να είναι πολύ ηπιότερες από τις σημερινές που ψηφίστηκαν. Τότε τα συνδικάτα, τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ, και στελέχη του κόμματος απέτρεψαν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος και έτσι μετέθεσαν το πρόβλημα στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ακολούθως, ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα στο Ασφαλιστικό µε την ίδια δικαιολογία, του πολιτικού κόστους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο µε την κακοδιαχείριση των Ταμείων και κυρίως με το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εξ αρχής να ασχοληθεί και να επιλύσει μια παθογένεια χρόνων. Έπρεπε να δράσει άμεσα, κάτω από την πίεση της Τρόικας, της δημοσιονομικής, της πολιτικής και της κοινωνικής κρίσης. Έπρεπε να κάνει σε διάστημα λίγων μηνών, ότι δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες σημειωτέων είχαν την «πολυτέλεια» να κυβερνούν μια Ελλάδα ακμάζουσα και ξέγνοιαστη, μια Ελλάδα των λαμπρών και πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων.
Σήμερα καλούνται να πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι το σίγουρο είναι πως δεν ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ευθύνονται όμως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τόσα χρόνια επέτρεπαν σε δημοσίους υπαλλήλους 40 και 45 ετών να βγαίνουν στη σύνταξη και μάλιστα με πολύ καλές αποδοχές. Ευθύνονται διότι οι πρόωρες και οι κάθε λογής αναπηρικές συντάξεις δίνονταν χωρίς κριτήρια με μόνη προϋπόθεση την κομματική υποστήριξη και την παροχή ψήφων. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουν βεβαίως και οι εργατοπατέρες των συνδικάτων, διότι τόσα χρόνια έκλειναν τα μάτια στις παραπάνω ασχήμιες με αντάλλαγμα υπουργικές και κομματικές θέσεις. Είχαν μάθει να αντιδρούν απέναντι σε αλλαγές που ήταν αναγκαίες, και να εθελοτυφλούν όταν λάμβαναν χώρα περιστατικά τα στο πέρας των ετών γιγάντωσαν το πρόβλημα του ασφαλιστικού.
Η μάχη του ασφαλιστικού πέρασε για την κυβέρνηση και πλέον συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο σημαντική μάχη που δίνει: να πείσει τους πολίτες, όχι στα λόγια αλλά με κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Και αυτό γιατί είναι σημαντικό να πείθονται οι ξένοι πιστωτές μας και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά πιο σημαντικό είναι να δοθεί κίνητρο στους συνανθρώπους μας που άμεσα πλήττονται. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίζαμε έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ένα χρόνο και αυτό που μένει πλέον είναι να γίνει κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια από την κυβέρνηση ώστε να μπει η χώρα σε έναν δρόμο ανάπτυξης και προοπτικής. Και αυτός ο δύσκολος αγώνας θα έχει αποτελέσματα με την προϋπόθεση ότι σύμμαχοι θα είναι οι πλατιές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι και το δυσκολότερο στοίχημα για την κυβέρνηση.

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η 26η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους από το 1987 με πρωτοβουλία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και της παράνομης διακίνησής τους. Κάθε χρόνο εκατοντάδες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, πολλά άρθρα γράφονται, αλλά δυστυχώς δεν έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα προόδου. Και αυτό διότι η λύση ενός προβλήματος δεν είναι ποτέ επιφανειακή. Αντιθέτως, πρέπει το εκάστοτε φαινόμενο να αναλύετε σε βάθος ώστε να εντοπίζονται τα αίτια και να δίνονται απαντήσεις και λύσεις.

Όλοι μας, ειδικότερα οι οικογένειες παιδιών που έχουν υποφέρει από τα ναρκωτικά ή συνεχίζουν να υποφέρουν, κατηγορούμε και θέλουμε να ‘σταυρώσουμε’ τους εμπόρους ναρκωτικών. Όμως δεν φταίει πάντα μόνο αυτός που δίνει τα ναρκωτικά και τα προωθεί στην ελληνική κοινωνία. Φταίει περισσότερο αυτός που του επιτρέπει να δρα ανενόχλητος. Φταίει με λίγα λόγια, το ίδιο το κράτος. Οι πολιτικές που γιγαντώνουν την ανεργία , την αβεβαιότητα για το μέλλον, καταπατούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και προάγουν την επίτευξη του ατομικού συμφέροντος και μόνο, συμβάλλουν στην απογοήτευση και στην περιθωριοποίηση των νέων ανθρώπων , οι οποίοι βλέπουν τα ναρκωτικά ως ένα μέσο για να «ταξιδέψουν» στο δικό τους κόσμο και να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία καθημερινά αντιμετωπίζουν.

Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελληνική αστυνομία συλλαμβάνει έναν χρήστη ναρκωτικών, οι δικαστές επιδίδονται σε εξοντωτικές ποινές αντί να νοιάζονται για μια κοινωνική πολιτική απέναντι στους χρήστες όπου κέντρο αυτής θα είναι η κοινωνική επανένταξη χωρίς προβλήματα. Την ίδια στιγμή οι μεγαλέμποροι χαίρουν «ιδιαίτερης» προστασίας και ζουν μια ζωή χαρισάμενη. Οι φόβοι και οι προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας έχουν αναπτύξει τον κοινωνικό ρατσισμό. Σε πρώην χρήστες, ο αποκλεισμός από την αγορά εργασίας είναι σύνηθες φαινόμενο. Όμως, οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών δεν είναι ούτε αποβράσματα, ούτε αλήτες όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν. Αντιθέτως, είναι ασθενείς πάνω στους οποίους το κράτος πρέπει να σκύψει με ευαισθησία και όχι από οίκτο. Θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το πρόβλημα και όχι να κλείνει τα μάτια. Επίσης, τα θεραπευτικά προγράμματα στη χώρα μας είναι υποανάπτυκτα, χωρίς καμία υποδομή και δεν πρέπει να περιμένουμε μόνο τις πρωτοβουλίες που θα πάρει ο ΟΚΑΝΑ και κάποιοι δήμοι (όπως π.χ ο Δήμος Καλλιθέας με το δημοτικό πρόγραμμα «Θησέας») για την αντιμετώπιση αυτού του χρόνιου κοινωνικού προβλήματος.
Η οικογένεια, το σχολείο, τα ΜΜΕ και κυρίως το κράτος, οφείλουν να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τη μάστιγα των ναρκωτικών και όχι επιφανειακά όπως γίνεται τόσα χρόνια. Μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτιστικό και ηθικό περιβάλλον σε κρίση, η τοξικομανία είναι μια ακραία μορφή εκδήλωσης της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς ολόκληρης της κοινωνίας, που χαρακτηρίζεται από την αποξένωση, τον ατομικισμό, την υποκρισία, τη διάβρωση των ανθρωπίνων σχέσεων από το χρήμα, την έλλειψη αξιών, την έλλειψη πνευματικών ενδιαφερόντων, την πολιτιστική και συναισθηματική φτώχεια. Το κράτος μέσα από την πολιτική του είναι ο κύριος υπεύθυνος της αναπαραγωγής του φαινομένου της τοξικομανίας. Μεγάλη ευθύνη φέρει και η οικογένεια, η οποία θα πρέπει να αφιερώνει περισσότερο χρόνο ακούγοντας τα προβλήματα των νέων ανθρώπων. Οι νέοι χρειάζονται κατανόηση, συζήτηση, συμβουλές και λιγότερες υποδείξεις.
Το να βλέπουμε στις βραδινές ειδήσεις χολιγουντιανές αστυνομικές επιχειρήσεις σύλληψης χρηστών και μικροεμπόρων δεν είναι τόσο σημαντικό, διότι τα αίτια του φαινομένου είναι πολύ βαθύτερα και πρέπει επιτέλους να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα πρόνοιας και κοινωνικής επανένταξης. Η πρόληψη και η ενημέρωση των νέων, η ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης, ο πλουραλισμός των θεραπευτικών μεθόδων, η δημιουργία δομών και υπηρεσιών κοινωνικής επανένταξης, καθώς και η αποποινικοποίηση της χρήσης (υπό προϋποθέσεις), με τη λογική ότι έχουμε να κάνουμε με ασθενείς και όχι με εγκληματίες, είναι απαραίτητα μέτρα για την άμβλυνση του προβλήματος. Αν δεν παρθούν μέτρα από την πολιτεία, κάθε χρόνο θα συνεχίζουμε να μετράμε χιλιάδες θανάτους από τα ναρκωτικά, ενώ ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι θα βυθίζονται καθημερινά στον κόσμο της εξάρτησης. Οι νέοι θέλουν να ξεφύγουν από την άβυσσο των ναρκωτικών. Η πολιτεία και οι υπόλοιποι φορείς θα τους βοηθήσουν;