Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

Η 26η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους από το 1987 με πρωτοβουλία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη για τις επιπτώσεις από τη χρήση ναρκωτικών ουσιών και της παράνομης διακίνησής τους. Κάθε χρόνο εκατοντάδες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα, πολλά άρθρα γράφονται, αλλά δυστυχώς δεν έχουν γίνει ουσιαστικά βήματα προόδου. Και αυτό διότι η λύση ενός προβλήματος δεν είναι ποτέ επιφανειακή. Αντιθέτως, πρέπει το εκάστοτε φαινόμενο να αναλύετε σε βάθος ώστε να εντοπίζονται τα αίτια και να δίνονται απαντήσεις και λύσεις.

Όλοι μας, ειδικότερα οι οικογένειες παιδιών που έχουν υποφέρει από τα ναρκωτικά ή συνεχίζουν να υποφέρουν, κατηγορούμε και θέλουμε να ‘σταυρώσουμε’ τους εμπόρους ναρκωτικών. Όμως δεν φταίει πάντα μόνο αυτός που δίνει τα ναρκωτικά και τα προωθεί στην ελληνική κοινωνία. Φταίει περισσότερο αυτός που του επιτρέπει να δρα ανενόχλητος. Φταίει με λίγα λόγια, το ίδιο το κράτος. Οι πολιτικές που γιγαντώνουν την ανεργία , την αβεβαιότητα για το μέλλον, καταπατούν κάθε έννοια αξιοκρατίας και προάγουν την επίτευξη του ατομικού συμφέροντος και μόνο, συμβάλλουν στην απογοήτευση και στην περιθωριοποίηση των νέων ανθρώπων , οι οποίοι βλέπουν τα ναρκωτικά ως ένα μέσο για να «ταξιδέψουν» στο δικό τους κόσμο και να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα, την οποία καθημερινά αντιμετωπίζουν.

Στις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελληνική αστυνομία συλλαμβάνει έναν χρήστη ναρκωτικών, οι δικαστές επιδίδονται σε εξοντωτικές ποινές αντί να νοιάζονται για μια κοινωνική πολιτική απέναντι στους χρήστες όπου κέντρο αυτής θα είναι η κοινωνική επανένταξη χωρίς προβλήματα. Την ίδια στιγμή οι μεγαλέμποροι χαίρουν «ιδιαίτερης» προστασίας και ζουν μια ζωή χαρισάμενη. Οι φόβοι και οι προκαταλήψεις της ελληνικής κοινωνίας έχουν αναπτύξει τον κοινωνικό ρατσισμό. Σε πρώην χρήστες, ο αποκλεισμός από την αγορά εργασίας είναι σύνηθες φαινόμενο. Όμως, οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών δεν είναι ούτε αποβράσματα, ούτε αλήτες όπως κάποιοι θέλουν να πιστεύουν. Αντιθέτως, είναι ασθενείς πάνω στους οποίους το κράτος πρέπει να σκύψει με ευαισθησία και όχι από οίκτο. Θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί το πρόβλημα και όχι να κλείνει τα μάτια. Επίσης, τα θεραπευτικά προγράμματα στη χώρα μας είναι υποανάπτυκτα, χωρίς καμία υποδομή και δεν πρέπει να περιμένουμε μόνο τις πρωτοβουλίες που θα πάρει ο ΟΚΑΝΑ και κάποιοι δήμοι (όπως π.χ ο Δήμος Καλλιθέας με το δημοτικό πρόγραμμα «Θησέας») για την αντιμετώπιση αυτού του χρόνιου κοινωνικού προβλήματος.
Η οικογένεια, το σχολείο, τα ΜΜΕ και κυρίως το κράτος, οφείλουν να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με τη μάστιγα των ναρκωτικών και όχι επιφανειακά όπως γίνεται τόσα χρόνια. Μέσα σε ένα κοινωνικό, πολιτιστικό και ηθικό περιβάλλον σε κρίση, η τοξικομανία είναι μια ακραία μορφή εκδήλωσης της παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς ολόκληρης της κοινωνίας, που χαρακτηρίζεται από την αποξένωση, τον ατομικισμό, την υποκρισία, τη διάβρωση των ανθρωπίνων σχέσεων από το χρήμα, την έλλειψη αξιών, την έλλειψη πνευματικών ενδιαφερόντων, την πολιτιστική και συναισθηματική φτώχεια. Το κράτος μέσα από την πολιτική του είναι ο κύριος υπεύθυνος της αναπαραγωγής του φαινομένου της τοξικομανίας. Μεγάλη ευθύνη φέρει και η οικογένεια, η οποία θα πρέπει να αφιερώνει περισσότερο χρόνο ακούγοντας τα προβλήματα των νέων ανθρώπων. Οι νέοι χρειάζονται κατανόηση, συζήτηση, συμβουλές και λιγότερες υποδείξεις.
Το να βλέπουμε στις βραδινές ειδήσεις χολιγουντιανές αστυνομικές επιχειρήσεις σύλληψης χρηστών και μικροεμπόρων δεν είναι τόσο σημαντικό, διότι τα αίτια του φαινομένου είναι πολύ βαθύτερα και πρέπει επιτέλους να ληφθούν αποφασιστικά μέτρα πρόνοιας και κοινωνικής επανένταξης. Η πρόληψη και η ενημέρωση των νέων, η ενίσχυση των προγραμμάτων απεξάρτησης, ο πλουραλισμός των θεραπευτικών μεθόδων, η δημιουργία δομών και υπηρεσιών κοινωνικής επανένταξης, καθώς και η αποποινικοποίηση της χρήσης (υπό προϋποθέσεις), με τη λογική ότι έχουμε να κάνουμε με ασθενείς και όχι με εγκληματίες, είναι απαραίτητα μέτρα για την άμβλυνση του προβλήματος. Αν δεν παρθούν μέτρα από την πολιτεία, κάθε χρόνο θα συνεχίζουμε να μετράμε χιλιάδες θανάτους από τα ναρκωτικά, ενώ ολοένα και περισσότεροι νέοι άνθρωποι θα βυθίζονται καθημερινά στον κόσμο της εξάρτησης. Οι νέοι θέλουν να ξεφύγουν από την άβυσσο των ναρκωτικών. Η πολιτεία και οι υπόλοιποι φορείς θα τους βοηθήσουν;