ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Εν τω μέσω γενικής απεργίας, ολοκληρώθηκε η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου σκληρού, το οποίο κάνει τη μελλοντική σύνταξη να μοιάζει με άπιαστο όνειρο για εκατομμύρια συνανθρώπους μας, και ειδικά για τη νέα γενιά. Οι αντιδράσεις για το ασφαλιστικό από κόμματα και εργαζομένους ήταν σφοδρές και όπως υποστηρίζουν τα συνδικάτα θα συνεχίσουν τον αγώνα τους και μετά την ψήφιση με στόχο να ανατρέψουν το εν λόγω νομοσχέδιο. Οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες, αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι παρόμοιες αντιδράσεις υπήρξαν και πριν 9 χρόνια όταν η κυβέρνηση Σημίτη υπέκυψε στις εκ των έσω πιέσεις και σκεπτόμενη μόνον το πιθανό πολιτικό κόστος δεν κατάφερε να λύσει το πρόβλημα του ασφαλιστικού. Οι αμαρτίες λοιπόν είναι διαχρονικές και δεν είναι δίκαιο να εισπράττει σύσσωμη τη γενική κατακραυγή ο Πρωθυπουργός και ο κ. Λοβέρδος.
Ο κ. Σημίτης δεν είχε το πολιτικό σθένος να ακουμπήσει το καυτό θέμα του ασφαλιστικού πριν από 9 χρόνια, με τις τότε αλλαγές να είναι πολύ ηπιότερες από τις σημερινές που ψηφίστηκαν. Τότε τα συνδικάτα, τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους προσκείμενα στο ΠΑΣΟΚ, και στελέχη του κόμματος απέτρεψαν τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος και έτσι μετέθεσαν το πρόβλημα στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ακολούθως, ο κ. Καραμανλής κυβέρνησε επί πεντέμισι χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα στο Ασφαλιστικό µε την ίδια δικαιολογία, του πολιτικού κόστους. Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο µε την κακοδιαχείριση των Ταμείων και κυρίως με το σκάνδαλο των δομημένων ομολόγων. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε εξ αρχής να ασχοληθεί και να επιλύσει μια παθογένεια χρόνων. Έπρεπε να δράσει άμεσα, κάτω από την πίεση της Τρόικας, της δημοσιονομικής, της πολιτικής και της κοινωνικής κρίσης. Έπρεπε να κάνει σε διάστημα λίγων μηνών, ότι δεν έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες σημειωτέων είχαν την «πολυτέλεια» να κυβερνούν μια Ελλάδα ακμάζουσα και ξέγνοιαστη, μια Ελλάδα των λαμπρών και πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων.
Σήμερα καλούνται να πληρώσουν εκατομμύρια εργαζόμενοι οι οποίοι το σίγουρο είναι πως δεν ευθύνονται για όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους. Ευθύνονται όμως τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που τόσα χρόνια επέτρεπαν σε δημοσίους υπαλλήλους 40 και 45 ετών να βγαίνουν στη σύνταξη και μάλιστα με πολύ καλές αποδοχές. Ευθύνονται διότι οι πρόωρες και οι κάθε λογής αναπηρικές συντάξεις δίνονταν χωρίς κριτήρια με μόνη προϋπόθεση την κομματική υποστήριξη και την παροχή ψήφων. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουν βεβαίως και οι εργατοπατέρες των συνδικάτων, διότι τόσα χρόνια έκλειναν τα μάτια στις παραπάνω ασχήμιες με αντάλλαγμα υπουργικές και κομματικές θέσεις. Είχαν μάθει να αντιδρούν απέναντι σε αλλαγές που ήταν αναγκαίες, και να εθελοτυφλούν όταν λάμβαναν χώρα περιστατικά τα στο πέρας των ετών γιγάντωσαν το πρόβλημα του ασφαλιστικού.
Η μάχη του ασφαλιστικού πέρασε για την κυβέρνηση και πλέον συνεχίζει να βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο σημαντική μάχη που δίνει: να πείσει τους πολίτες, όχι στα λόγια αλλά με κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Και αυτό γιατί είναι σημαντικό να πείθονται οι ξένοι πιστωτές μας και οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά πιο σημαντικό είναι να δοθεί κίνητρο στους συνανθρώπους μας που άμεσα πλήττονται. Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης όπως τη γνωρίζαμε έχει πάψει να υπάρχει εδώ και ένα χρόνο και αυτό που μένει πλέον είναι να γίνει κάθε δυνατή και αδύνατη προσπάθεια από την κυβέρνηση ώστε να μπει η χώρα σε έναν δρόμο ανάπτυξης και προοπτικής. Και αυτός ο δύσκολος αγώνας θα έχει αποτελέσματα με την προϋπόθεση ότι σύμμαχοι θα είναι οι πλατιές μάζες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι και το δυσκολότερο στοίχημα για την κυβέρνηση.