ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΠΕΤΥΧΕ

Μετά από τη Σύνοδο Κορυφής των 17 της Ευρωζώνης, κατά την οποία είχε σχεδόν προαποφασιστεί η μείωση των επιτοκίων δανεισμού καθώς επίσης και η παράταση αποπληρωμής των δόσεων του δανείου, πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε η εαρινή σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία επιβεβαίωσε τα παραπάνω που είχαν συμφωνηθεί στις 11 Μαρτίου. Το επιτόκιο δανεισμού θα είναι πλέον στο 4,2%, ενώ τα έτη αποπληρωμής από τα επτά πάνε στα δέκα. Μια σημαντική απόφαση η οποία εγκρίθηκε έχει να κάνει με την αγορά ομολόγων από τον μηχανισμό στήριξης. Οι χώρες που αντιμετωπίζουν και θα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού από τις διεθνείς αγορές, θα μπορούν να ‘πουλούν’ ομόλογά τους στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης, και μετά το 2013 στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης. Όποιος βιαστεί να υποτιμήσει την παραπάνω απόφαση, καλό θα είναι να σκεφτεί το πιο τρανταχτό και πιο κοντινό μας παράδειγμα: τη χώρα μας. Η Ελλάδα για το 2012 θα πρέπει εκτός από τα 25 δις. Ευρώ του δανείου, να αντλήσει πολλά περισσότερα χρήματα για να καλύψει τις υποχρεώσεις της. Κάποια από αυτά θα προκύψουν από τη φορολογία, άμεση και έμμεση, από πιθανές έκτακτες εισφορές, από την πάταξη της φοροδιαφυγής, από αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Το πιθανότερο είναι να χρειάζονται και άλλα χρήματα, και αυτά αρχικά θα αναζητηθούν από τις διεθνείς αγορές. Ακόμα και τότε όμως, παρ’ όλες τις θυσίες των συμπολιτών μας και τη σκληρή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, κατά πάσα πιθανότητα οι αγορές θα είναι ακόμα εχθρικές προς τη χώρα μας και η αγορά ομολόγων από το μηχανισμό στήριξης θα είναι ανακούφιση.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο θέλει να τα παρουσιάσει η κυβέρνηση ή όσο έχουμε την ελπίδα να τα βλέπουμε εμείς. Η αγορά ελληνικών ομολόγων από τον προσωρινό μηχανισμό και μετά το 2013 από τον μόνιμο μηχανισμό, θα είναι ουσιαστικά ένα νέο δάνειο, το οποίο θα συνοδεύεται από νέους δεσμευτικούς όρους, ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής. Από τη μια μεριά, οι αποφάσεις της εαρινής Συνόδου Κορυφής δίνουν βαθιά ανάσα στην οικονομία μας, καθώς μειώνουν κατά πολύ τις δόσεις για αποπληρωμή των δανείων, και ταυτόχρονα, λόγω της μείωσης του επιτοκίου, η χώρα μας θα κληθεί να πληρώσει λιγότερα τοκοχρεολύσια. Από την άλλη όμως, η κρίση και η επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας θα παραταθεί τουλάχιστον μέχρι το 2023. Με άλλα λόγια, οι συμπολίτες μας θα πρέπει να ζήσουν σε μια διαρκή λιτότητα, την ίδια στιγμή που το δημόσιο χρέος θα συνεχίζει να είναι θεόρατο. Άρα μηδέν εις το πηλίκο.
Με όλον αυτό τον αναβρασμό που επικρατεί στην Ευρωζώνη σχετικά με τη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης και του συμφώνου για το Ευρώ, ένα πράγμα αρχίζει και φαίνεται καθαρά: Το Μνημόνιο απέτυχε. Οι αποφάσεις των Βρυξελλών για τις "διευκολύνσεις" προς τη χώρα μας αλλά και για οποιαδήποτε άλλη χώρα αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα, πιστοποιούν την ομολογία αποτυχίας της πολιτικής του Μνημονίου. Η επόμενη ημέρα της Συνόδου φέρνει για τη χώρα μας μια προσωρινή ανάσα, όμως παράλληλα με την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου φέρνει και την επιμήκυνση της σκληρής λιτότητας, καθώς πλέον στενεύουν ακόμη περισσότερο για την κυβέρνηση τα περιθώρια για απαρέγκλιτη εφαρμογή όσων δεσμεύτηκε ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο ως αντάλλαγμα της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ και της μείωσης των επιτοκίων δανεισμού.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ

Η πρόσφατη υποβάθμιση της πορτογαλικής οικονομίας κατά δυο βαθμίδες, φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση περί αξιοπιστίας και δράσης των διαβόητων οίκων αξιολόγησης. Εκτός της Πορτογαλίας, η οικονομία της χώρας μας έχει περάσει τα πάνδεινα από αυτούς τους οίκους. Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν την «ψυχολογία της αγέλης» και πίσω από βαρύγδουπες εκθέσεις στην ουσία επαναλαμβάνουν εκτιμήσεις, κάνουν προβλέψεις και καταλήγουν σε συμπεράσματα ήδη ειπωμένα. Όταν ο ΟΟΣΑ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προχωρούν σε κάποιες ανακοινώσεις – εκτιμήσεις, μετά από κάποιες μέρες έρχονται οι γραφειοκράτες των οίκων αξιολόγησης και λένε τα ίδια πράγματα με σαφώς πιο απαισιόδοξο και απειλητικό τρόπο. Οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης δεν έχουν και το καλύτερο παρελθόν: έχουν κατηγορηθεί πολλάκις ότι βρίσκονταν και συνεχίζουν να βρίσκονται σε συνδιαλλαγές με τις τράπεζες και επηρεάζουν τις αναφορές των τελευταίων. Με τον τρόπο αυτό επηρεάζονται άμεσα οι επενδυτές, η συμπεριφορά των μετοχών και γενικότερα των αγορών και έτσι μπορεί να προκληθεί μια οικονομική κρίση. Όπως συνέβη. Οι οίκοι αξιολόγησης, κατηγορήθηκαν επίσης ότι απέκρυψαν συστηματικά και προφανώς συνειδητά, τα σημάδια της πιστωτικής κρίσης που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2007. Τα συστήματα βαθμολόγησης των διεθνών οίκων αξιολόγησης, όσα αμαρτωλά και αν είναι, έχουν την ικανότητα πρόβλεψης μιας οικονομικής κατάρρευσης. Για τον λόγο αυτό, τα στελέχη των οίκων σίγουρα γνώριζαν άλλα δεν προειδοποίησαν. Εκ του αποτελέσματος λοιπόν, κρίνονται αναποτελεσματικοί στην έγκαιρη διάγνωση οικονομικών κρίσεων και προβλημάτων πτώχευσης. Εκτός από τη σιγή τους στην οικονομική κρίση που ξέσπασε, το πρόσφατο παρελθόν μας δίνει αρκετά παραδείγματα για του λόγου το αληθές: Οι οίκοι αξιολόγησης, το Δεκέμβριο του 2001, προέτρεπαν την αγορά μετοχών της ενεργειακής εταιρείας Enron, μόλις τέσσερις μέρες πριν την πτώχευσή της. Ακόμα, λίγους μήνες πριν καταρρεύσει η οικονομία της Ισλανδίας οι οίκοι αξιολόγησης την είχαν αναβαθμίσει.
Οι οίκοι αξιολόγησης είναι ακατάλληλοι να βαθμολογούν τις επιδόσεις των οικονομιών, αφού και οι ίδιοι δεν έχουν «καθαρό» παρελθόν. Αντιθέτως έχουν και έναν διττό ρόλο που κινείται στα όρια του ασυμβίβαστου: αξιολογούν τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα και ταυτόχρονα παρέχουν υπηρεσίες συμβούλου στις επιχειρήσεις που τα εκδίδουν. Οι οίκοι αξιολόγησης με μια τους εκτίμηση, μπορούν σε ένα βράδυ να καταστρέψουν μια εθνική οικονομία. Όταν όμως μια τους γνωμάτευση δεν επαληθευτεί, πρέπει να καταστεί νομικά δυνατή η δίωξή τους για αστική ευθύνη. Από τη στήλη αυτή έχουμε αρκετές φορές προτείνει την ανάγκη άμεσης δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Ιδρύματος Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας, που θα λειτουργούσε ως αντίπαλο δέος στους «μεγάλους τρεις» (Moody's, Fitch, Standard & Poor's). Οι τρεις αυτοί οίκοι ελέγχουν πάνω από το 95% της παγκόσμιας αγοράς πιστοληπτικής αξιολόγησης. Με λίγα λόγια, αποτελούν ένα παγκόσμιο ολιγοπώλιο, το οποίο δεν λογοδοτεί πουθενά, σημειώνει δισεκατομμύρια δολάρια κέρδη στην πλάτη των οικονομιών, και καλλιεργεί συνειδητά σχέσεις διαπλοκής μεταξύ στελεχών, τραπεζιτών, επενδυτών και εταιριών.
Οι οίκοι αξιολόγησης είναι οι σύγχρονοι εκφραστές του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και η δύναμή τους είναι ανεξέλεγκτη. Η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας μιας χώρας μεταφράζεται άμεσα σε κλυδωνισμούς στην αγορά χρήματος, σε αύξηση του κόστους δανεισμού, σε ενδεχόμενη προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης και σε περαιτέρω επώδυνα μέτρα σε μισθωτούς, αύξηση της ανεργίας κτλ. Με λίγα λόγια μια υποβάθμιση, υποβαθμίζει ταυτόχρονα τη ζωή των πολιτών μιας χώρας αλλά και την ίδια τη χώρα για πολλά χρόνια. Για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να μπει ένα φρένο στη δράση των οίκων αξιολόγησης. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού πραγματικά ανεξάρτητου οίκου, ο οποίος μετά από εξονυχιστική έρευνα, βασιζόμενος και στα στοιχεία της Eurostat, θα προχωρά σε έγκαιρες εκτιμήσεις για την πορεία των εθνικών οικονομιών της ευρωζώνης.

ΕΛΠΙΔΑ ΥΠΟ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Τελικά μετά από καθυστερήσεις, απαισιοδοξία και αρκετές παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι αποφάσεις των 27 της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης έδωσαν στη χώρα μας μια ανάσα. Η χώρας μας, από το δάνειο των 110 δις. Ευρώ που έχει πάρει, κέρδισε την μείωση των επιτοκίων κατά μια μονάδα, καθώς επίσης και την αύξηση του χρονικού ορίου για την απόσβεσή του στα 7,5 χρόνια. Τα μηνύματα πριν από τη Σύνοδο ήταν αρκετά δυσοίωνα, εν τέλει όμως αποφασίστηκε να δοθεί στους υπάρχοντες μηχανισμούς διάσωσης η δυνατότητα να αγοράζουν κρατικά ομολόγα των χωρών της ευρωζώνης. Ακόμα, υπήρξε θετική αντιμετώπιση για την επιβολή φόρου στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, πρόταση που η Ελλάδα στήριξε από την πρώτη στιγμή. Με τη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, η Ελλάδα υπολογίζετε πως θα κερδίσει ένα ποσό περίπου 6 δις ευρώ. Επίσης, η απόφαση που ελήφθη για αγορά κρατικών ομολόγων μπορεί να αποφέρει και μακροπρόθεσμα οφέλη στην Ελλάδα, καθώς αν δεν μπορέσει να δανειστεί από τις αγορές το 2013 θα μπορεί να το κάνει μέσω του μηχανισμού στήριξης με καλύτερους δανειστικούς όρους. Αν όμως αποφασίσει η κυβέρνηση πως η χώρα μας θα έχει αδυναμία δανεισμού από τις αγορές, και κάνει αίτηση για να μπει στον προσωρινό Μηχανισμό Στήριξης, πρέπει να είμαστε όλοι έτοιμοι για ένα νέο Μνημόνιο, το οποίο θα είναι αρκετά πιο δεσμευτικό από το υπάρχον και με όρους αρκετά πιο σκληρούς. Όπως γίνεται αντιληπτό, η Ελλάδα, προκειμένου να μπορεί να εξασφαλίσει άμεση ρευστότητα, αν ο δανεισμός από τις αγορές είναι αδύνατος, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα να αποδεχθεί και ένα πρόσθετο και προφανώς συμπληρωματικό και ασφυκτικότερο Μνημόνιο.
Η Ευρώπη όμως δεν έδωσε εν λευκώ στη χώρα μας την ανάσα που επιζητούσε. Η επιμήκυνση και η μείωση του επιτοκίου σημαίνουν αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Τα περιβόητα 50 δις ευρώ για τα οποία έχουν γίνει ήδη αρκετές συζητήσεις. Η Ευρώπη πιέζει την Ελλάδα προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ υπάρχουν και οι γερμανικές πιέσεις που κάνουν λόγο για την ανάγκη να μπει ένα τέλος στην αύξηση του χρέους. Ένα τέλος όμως το οποίο θα αποτελεί συνταγματική δέσμευση για τη χώρα μας. Εκτός από αυτό, οι Ευρωπαίοι διαπραγματεύονται σκληρά για το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, το οποίο μαζί με το Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, αναμένεται να οριστικοποιηθούν στην εαρινή Σύνοδο Κορυφής που θα πραγματοποιηθεί στις 24-25 Μαρτίου. Στις αγορές έχουν δημιουργηθεί πολύ μεγάλες προσδοκίες σχετικά με τη δυνατότητα του Ταμείου να παρεμβαίνει στις αγορές ομολόγων και ενδεχόμενη αδυναμία συμφωνίας στο τέλος Μαρτίου θα προκαλέσει πολύ σημαντική αποσταθεροποίηση της Ευρωζώνης και θα χαθεί η ευκαιρία για κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική. Μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική όμως, όχι όπως προωθείται με τη συμπίεση των μισθών, με την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους.
Σχετικά λοιπόν με τα αποτελέσματα της Συνόδου, υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Η συμφωνία και κυρίως η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας απευθείας από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό αποτελεί ασπίδα κατά των κερδοσκόπων και διασφάλιση απέναντι στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας. Από την άλλη η ελληνική κυβέρνηση και ειδικότερα ο κ. Παπανδρέου και οκ. Παπακωνσταντίνου πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί και αν τους ζητηθούν νέα μέτρα και περαιτέρω επικαιροποίηση του μνημονίου, θα πρέπει αυτομάτως να ενημερώσουν τους Έλληνες πολίτες. Γιατί ακόμα και τώρα υπάρχει η αίσθηση ότι οι πολίτες δεν ξέρουν όλη την αλήθεια. Ούτε για το πώς έχουμε φτάσει στο χείλος του γκρεμού, ούτε για το τι θα χρειαστεί να πετύχουμε ακόμα για να μην χρεοκοπήσουμε. Ακόμα, η κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει τα δομικά προβλήματα που έχει και ο Πρωθυπουργός να προχωρήσει σε ανασχηματισμό αν δεν μπορεί να σταματήσει τις ασυνεννοησίες, τις ταλαντεύσεις και την αναποτελεσματικότητα μερικών υπουργών του. Τα προβλήματα δεν μπορούν να περιμένουν το πότε θα συντονιστεί το κυβερνητικό επιτελείο. Όσο για την Ευρώπη μπορεί και πρέπει να ασκηθεί κριτική για τον καθυστερημένο τρόπο, με τον οποίο αντιδρά αλλά και για την εμμονή σε μια συντηρητική λογική που υποτιμά την ανάπτυξη. Όμως η Ευρώπη με τις αδυναμίες της, αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία πρέπει να χτίσει η Ελλάδα τις εσωτερικές διαρθρωτικές της αλλαγές. Ο ευρωπαϊκός δρόμος, όσο δύσκολος και κοπιαστικός κι αν είναι, παραμένει ο καλύτερος για τη χώρα μας. Για να έχουν όμως νόημα οι αποφάσεις της Συνόδου και οι περαιτέρω ευρωπαϊκές ενέργειες, πρέπει η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αναλάβουν τις ευθύνες. Η μεν κυβέρνηση να γίνει περισσότερο αποτελεσματική, συμπαγής και γρήγορη και η δε αντιπολίτευση να σταματήσει το λαϊκισμό και να βοηθήσει με πρωτοβουλίες και προτάσεις.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ

Δυο νεαροί αστυνομικοί άφησαν τη ζωή τους την ώρα του καθήκοντος την περασμένη βδομάδα στο μακελειό του Ρέντη. Ο Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης υπηρετούσαν στο σώμα από το 2008 και το 2009. Η στυγνή δολοφονία των δυο παιδιών φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά από ερωτήματα, τα οποία πρέπει να απαντήσει η ελληνική αστυνομία. Αναμφίβολα η ομάδα ΔΙΑΣ είναι αρκετά αποτελεσματική και οι συχνές περιπολίες των αστυνομικών καθώς και η άμεση επέμβασή τους σε μια σειρά από καθημερινές παραβάσεις, έχουν δώσει ένα αίσθημα μεγαλύτερης ασφάλειας στους πολίτες. Από την άλλη όμως η ασφάλεια των εργαζομένων αστυνομικών της ΔΙΑΣ καθημερινά απειλείται.
Αρχικά, η στελέχωση της υπηρεσίας έγινε αρκετά βιαστικά και οι αστυνομικοί κλήθηκαν άμεσα να οδηγήσουν μεγάλου κυβισμού μηχανές ενώ αρκετοί από αυτούς είχαν δίπλωμα μόνο για παπάκι! Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα σημειώνονται τροχαία. Ένα άλλο θέμα αρκετά σοβαρό είναι η εκπαίδευση των αστυνομικών της ΔΙΑΣ, η οποία κρατά κάποιες μέρες και μετά γίνονται κάποια εμβόλιμα σεμινάρια. Τα παιδιά αυτά, φτάνουν σε κάθε ληστεία μέσα σε 3-4 λεπτά, έχουν σημειώσει πάνω από 2.000 συλλήψεις, έχουν εξαρθρώσει συμμορίες, όμως η εκπαίδευσή τους δεν είναι τέτοια ώστε να μπορούν επιτυχημένα να ανταπεξέλθουν σε ευρείας κλίμακας καταδιώξεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μέλη της ομάδας ΔΙΑΣ είναι μεταξύ 21-24 ετών και σχεδόν όλοι είναι πρώην πεζοί ειδικοί φρουροί και η αποστολή τους ήταν η φύλαξη κτιρίων, οι περιπολίες και διάφορα άλλα περιστατικά χαμηλού βεληνεκούς. Στου Ρέντη δέχθηκαν τα πυρά των δολοφόνων σε ανοιχτό πεδίο και φάνηκε πως ήταν πλήρως εκτεθειμένοι.
Εκτός από τα παραπάνω που δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ είναι πολύ συχνά εκτεθειμένοι στον κίνδυνο και σε πολλές περιπτώσεις παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για την ασφάλεια όλων μας, πρέπει να τονιστεί ότι δεν πρόκειται για έναν οικονομικά προνομιούχο επαγγελματικό κλάδο. Ο Γιάννης Ευαγγελινέλης και ο Γιώργος Σκυλογιάννης ανήκαν στη γενιά των 700 ευρώ, όπως και οι άλλοι συνάδελφοί τους. Αυτός ο πενιχρός μισθός τους μπορεί να είναι εξασφαλισμένος, από την άλλη όμως έχουμε να κάνουμε με μια σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Αυτή η πραγματικότητα θέλει κυρίως τους νεαρότερους σε ηλικία αστυνομικούς να είναι οι πλέον εκτεθειμένοι σε πάσης φύσεως κίνδυνο. Λόγω των αλλαγών στο Ασφαλιστικό, όσοι αστυνομικοί ήταν κοντά στα πενήντα έτη και μπορούσαν να πάρουν σύνταξη, πήραν. Αυτό το γεγονός αυτομάτως σηµαίνει ότι οι µάχιµες υπηρεσίες και τα τµήµατα στελεχώθηκαν από αστυνομικούς 20-30 ετών στην πλειονότητά τους, οι οποίοι δεν είχαν την κατάλληλη εμπειρία. Και μάλιστα είχαν την ατυχία να συμπέσει αυτή η ‘αναβάθμισή’ τους με την εκ νέου έκρηξη της τρομοκρατίας στη χώρα μας, η οποία πλέον μπλέκεται μαζί με τον υπόκοσμο, με το οργανωμένο έγκλημα και με τις διάφορες δολοφονικές συμμορίες.
Η οικονομική κρίση και το μνημόνιο έχει επηρεάσει και την Ελληνική Αστυνομία, η οποία όπως ισχυρίζονται οι αξιωματικοί αλλά και οι συνδικαλιστές, μπορεί σε λίγους μήνες να μην μπορεί να λειτουργήσει. Ήδη πάντως, υπάρχουν ελλείμματα, μεγάλες ελλείψεις σε εξοπλισμό ενώ πολλά περιπολικά και μηχανές είναι στα πρόθυρα της απόσυρσης. Και όλα αυτά τη στιγμή που για το 2010 δαπανήθηκαν 22 εκατομμύρια ευρώ για ενοίκια κτηρίων, με την ΕΛ.ΑΣ ταυτόχρονα να έχει στην κατοχή της 187 εγκαταλελειμμένα κτήρια. Για να μπορούμε όλοι εμείς να είμαστε ασφαλείς, πρέπει και οι αστυνομικοί να είναι προστατευμένοι. Όλοι συμφωνούμε ότι χρειάζονται περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, όμως ο τομέας της δημόσιας ασφάλειας είναι ευαίσθητος και ζωτικός και για τον λόγο αυτό πρέπει η πολιτεία να αντιμετωπίσει το πρόβλημα άμεσα. Αν δεν γίνει αυτό, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να ακολουθήσουν και άλλες παρόμοιες δολοφονίες όπως έγινε στου Ρέντη.