ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Η χρεοκοπία όπως γράψαμε και την περασμένη βδομάδα, δεν είναι και τόσο μακριά. Και δεν είναι για τον απλούστατο λόγο ότι το κομματικό - πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων και δεν έχει καταφέρει ως τώρα να πείσει πολίτες, εταίρους και αγορές σχετικά με την αξιοπιστία, την αποτελεσματικότητα και τη διάθεσή του να συγκρουστεί με κατεστημένα για το καλό της πατρίδας. Ακούγονται διάφορες εκδοχές σε ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο σχετικά με τη μορφή που θα πάρει η ελληνική χρεοκοπία, όποτε και εάν συμβεί. Μιλούν για ελεγχόμενη ή ακόμα και για άτακτη. Άλλοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ ενώ άλλοι όχι. Βλέπουν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη ως μια μορφής τιμωρία για τη δημοσιονομική απειθαρχία και την αδυναμία πάταξης διαφόρων κακώς κειμένων. Ακριβώς αυτό το σημείο είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την ελληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή κρίση χρέους.
Από την πρώτη στιγμή που η κρίση εμφανίστηκε στην Ευρώπη, οι ισχυρές οικονομίες τύπου Γερμανίας σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά. Είχαν επαναπαυτεί στη δική τους ανάπτυξη και ευημερία και δεν ήθελαν επουδενί να δώσουν λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Κοντόφθαλμα πίστευαν ότι αν μια χώρα έχει πρόβλημα χρέους, δεν πρόκειται να απειληθούν οι υπόλοιπες. Αυτή η άποψη έφερε μια συμπεριφορά ρεβανσιστική και κάπως έτσι η Ελλάδα αφέθηκε μόνη της να βγάλει το φίδι από την τρύπα σε ένα πρόβλημα που δεν ήταν αποκλειστικά δικό της. Ουδείς νοήμων άνθρωπος αρνείται ότι η πλειοψηφία των πολιτικών μας ευθύνεται για το ευρύ και σπάταλο κράτος, για το ξεχείλωμα των ελλειμμάτων και του χρέους και εν τέλει για την αναποτελεσματική πολιτική. Αυτή εξάλλου έφερε τους συνεχιζόμενους έκτατους φόρους, την πτώση του βιοτικού επιπέδου μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων και τη συνολική κατήφεια που επικρατεί στην καθημερινότητά μας. Από την άλλη όμως, κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι και η Ευρώπη δεν έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Από το ευρωπαϊκό όραμα των Ρομπέρτ Σουμάν και Ζαν Μοννέ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, φτάσαμε σήμερα σε μια φοβική Ευρώπη που η μια χωρά κοιτά την άλλη με καχυποψία. Ουδείς λόγος μπορεί να γίνει για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και κάθε προβληματική χώρα αφήνετε στην τύχη της. Αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα να ακούγονται ακόμα και από ευρωπαίους αξιωματούχους σενάρια για έξοδο της χώρας μας από το Ευρώ. Σε περίπτωση εξόδου από το Ευρώ, η χώρα θα χάσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ, το οικονομικοκοινωνικό χάος που θα προκύψει θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες, το πολιτικό σκηνικό θα καταρρεύσει ενώ γεωπολιτικά θα οπισθοχωρήσουμε σε ιστορικά προηγούμενα στάδια αστάθειας και ανασφάλειας με ότι αυτό συνεπάγεται στις εθνικές διεκδικήσεις.
Αν γυρνούσαμε στην υπερήφανη πλην όμως φτωχή δραχμή, τότε αυτομάτως το εθνικό μας νόμισμα θα ήταν υποτιμημένο κατά 30% ή 40% σχετικά με το, οι εισαγωγές θα ήταν πολύ πιο ακριβές και αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη του πληθωρισμού και του δημοσίου χρέους. Το δημόσιο χρέος, είναι κατά 2/3 σε ευρώ και θα έπρεπε να ανατιμηθεί σε μια ημέρα πάνω από 25%. Ο συνδυασμός των παραπάνω θα είχε ολέθριες συνέπειες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο καθώς οποιαδήποτε συζήτηση για ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν θα είχε πλέον νόημα. Πέρα από τις ευρωπαϊκές ευθύνες , πρέπει να επανέλθουμε στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πρέπει να υπερβάλουν εαυτούς για να μην οδηγηθούμε στο έσχατο σενάριο της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από το Ευρώ. Η μεν κυβέρνηση οφείλει να εντάξει τα σπασμωδικά μέτρα που παίρνει σε μια συνολική πολιτική και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να πάψει να είναι δημαγωγική και λαϊκιστική και να δει το πρόβλημα κατάματα. Η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη δεν συμφέρει κανέναν, θα ισοδυναμούσε με πλήρη καταστροφή. Αυτό το ξέρουν οι πολίτες, οφείλουν όμως να το καταλάβουν και οι πολιτικοί, Έλληνες και Ευρωπαίοι.

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ

Τις τελευταίες μέρες οι πιέσεις της τρόικα προς τη χώρα μας ήταν αφόρητες για την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Ακόμα και σήμερα, η καταβολή της έκτης δόσης βρίσκεται στον αέρα. Τους καλοκαιρινούς μήνες η κυβέρνηση χωρίς κανένα λόγο φάνηκε να επαναπαύεται στη συμφωνία που υπεγράφη στις 21 Απριλίου. Μόνο ο κ. Ραγκούσης εν μέσω θέρος επιχείρησε να ‘ανοίξει’ οριστικά και αμετάκλητα χωρίς επιμέρους εκπτώσεις το επάγγελμα των αυτοκινητιστών και λοιδορήθηκε περισσότερο από ‘συντρόφους’ του και λιγότερο από την αντιπολίτευση. Το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο αναλώθηκε σε δηλώσεις και συνεντεύξεις χωρίς ωστόσο να προχωρά τις μεταρρυθμίσεις που το ίδιο πρότεινε και αποδέχτηκε. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να μην προχωρήσει κάποια ιδιωτικοποίηση, τα έσοδα του κράτους να είναι μηδενικά, το πλεονάζον δυναμικό του κρατικού μηχανισμού να παραμένει και να επιβάλλεται άρον – άρον η φορολόγηση των σπιτιών μέσω του τιμολογίου της ΔΕΗ.
Ο κ. Βενιζέλος εν μέσω έντονης φημολογίας για επιβολή νέων μέτρων, δήλωσε κάτι που έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο εδώ και καιρό: η πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων για τη σωτηρία της χώρας. Αν η κυβέρνηση είχε δείξει την απαραίτητη βούληση τους μήνες που πέρασαν τα πράγματα θα ήταν σήμερα καλύτερα τόσο για την οικονομία όσο και για την χώρα. Αυτό που δεν είπε ο κ. Βενιζέλος αλλά είναι πολύ πιθανό να συμβεί, είναι η επιβολή νέων μέτρων. Μέτρα όπως η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση κρατικών φορέων. Με τα μέτρα που έχουν επιβληθεί αλλά και με αυτά που έρχονται από τις Βρυξέλλες, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει και άλλο. Παρά τις διαρκείς θυσίες, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί στον ελληνικό λαό ότι ο κίνδυνος ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας έχει περάσει. Αυτή ακριβώς είναι και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Ακόμα και μετά από ότι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία δυο χρόνια αδυνατεί να δώσει ελπίδα και προοπτική. Η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει αυτά που πιστεύει ότι είναι αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας και η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε ιδέες επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς να προτείνει κάτι ρεαλιστικό και συγκεκριμένο.
Πέρα από το παραπάνω συμπέρασμα, ένα ακόμα που προκύπτει από τις εξελίξεις είναι ότι φαντάζει ποιο πιθανό από ποτέ κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να οδηγηθούμε σε κάποιας μορφής χρεοκοπία. Ουδείς θέλει να είναι απαισιόδοξος και να κινδυνολογεί, όμως φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο η χώρα να τα καταφέρει. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, η αναποτελεσματικότητα που δείχνει η κυβέρνηση και η ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν κάνει τις αγορές και την τρόικα αρκετά δύσπιστους απέναντί μας. Όσο η αναποτελεσματικότητα θα παραμένει, τα ταμεία θα μένουν άδεια, η ανάπτυξη θα μένει στα χαρτιά, η κοινωνία θα βράζει και η ύφεση θα εντείνεται. Αυτό θα οδηγήσει σε καταστροφή πολλά νοικοκυριά και θα συρρικνώσει τη μεσαία τάξη. Εκτός όμως από τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου, για το αναπόφευκτο που φαίνεται πως πλησιάζει, φταίει και η νοοτροπία μιας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε με βάση τον ωχαδερφισμό, το λάδωμα, τη νοθεία, τη ‘μαγκιά’ και την κουτοπονηριά. Η νοοτροπία αυτής της γενιάς είχε αναγάγει τη φοροδιαφυγή σε εθνικό σπορ, τον υπερκαταναλωτισμό και την προβολή σε τρόπο ζωής και λαμογιά σε επίδειξη ισχύς. Η γενιά αυτή ως επί το πλείστον ψήφιζε εκείνους που θα τακτοποιούσαν το παιδί τους στο δημόσιο, εκείνους που θα βοηθούσαν για τη χορήγηση κάποιας σύνταξης ή επιδόματος μαϊμού και εν τέλει εκείνους που θα ικανοποιούσαν τα θέλω τους κόντρα στις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας.
Κάπως έτσι η χώρα μας οδηγήθηκε στο σημείο μηδέν. Χωρίς μακροπρόθεσμο σχέδιο, με ευκαιριακές λογικές και με βάση την αρχή ‘ να μη θίξω συμφέροντα αν θέλω να έχω μέλλον’. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν θα γλιτώσουμε τη χρεοκοπία, ούτε καν το υπουργικό συμβούλιο. Αυτό όμως που μπορεί να διαπιστώσει ακόμα και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του πολιτικού μας συστήματος, είναι ότι το τελευταίο είναι καταφανώς κατώτερο των περιστάσεων. Δεν εμπνέει, δεν δίνει ελπίδα και δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να αποτρέψει την καταστροφή που είναι προ των πυλών.

ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΡΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

Από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο Υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε την ομόφωνη απόφαση του υπουργικού συμβουλίου για έκτακτο ειδικό τέλος στα ακίνητα, από πενήντα λεπτά ως δέκα ευρώ, ανά τετραγωνικό μέτρο, το οποίο θα επιβληθεί και θα εισπραχθεί μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Το νέο αυτό χαράτσι θα έχει διάρκεια 2 χρόνια και όπως φαίνεται το ίδιο έργο συνεχίζεται: Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Οι συνεπείς φορολογούμενοι εξισώνονται για άλλη μια φορά με τους φοροδιαφεύγοντες. Η κυβέρνηση συνεχίζει να αντιλαμβάνεται κάπως λάθος το πρόβλημα της οικονομίας. Συνεχίζει την αφαίμαξη της μικρομεσαίας τάξης ενώ ταυτόχρονα δεν ακουμπά τα υψηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Ο πολίτης εκείνος που είναι τυπικός απέναντι στις υποχρεώσεις του καλείται για άλλη μια φορά να βάλει πλάτη, χωρίς όμως να είναι σε θέση να τον βεβαιώσει κάποιος ότι δεν θα κληθεί και σε έναν μήνα να κάνει το ίδιο. Το μέγεθος της επιβληθείσας έκτακτης φορολογίας δείχνει ότι οι φοροελεγκτικοί και φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Δεν μπορεί να είναι σε θέση να γνωρίζει κανείς αν αυτό είναι στα πλαίσια της ‘’λευκής απεργίας’’ που είχε εξαγγείλει και ο κ. Παπασπύρος ή αν έχει να κάνει με τη μη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και τις περιορισμένες ικανότητες των εργαζομένων.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η συνεχιζόμενη άμεση και έμμεση φορολόγηση, χωρίς να υποστηρίζεται από την ανάπτυξη και τον περιορισμό των κρατικών δαπανών, θα οδηγήσει στη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και στον αφανισμό των μικροτέρων. Τη στιγμή που κάθε οικογένεια έχει τουλάχιστον έναν άνεργο, χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο και οι μισθοί και οι συντάξεις τραβούν την κατηφόρα, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται απέναντι στον ΦΠΑ του 23% και στα νέα φορολογικά μέτρα. Τα ‘παλιά’ μέτρα δεν έχουν πιάσει, και ως εκ τούτου επιβάλλονται και άλλα, τα οποία θα μεγαλώσουν τις ανισότητες και είναι αμφίβολο αν θα λύσουν τα προβλήματα του ελλείμματος και του χρέους. Τα τελευταία μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ριζοσπαστικές κινήσεις και όχι με ευκαιριακά τεχνάσματα τα οποία είναι και κοινωνικά άδικα. Θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν πρωτίστως με κατάργηση ζημιογόνων ΔΕΚΟ και λοιπών οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Τόσες φορές έχει εξαγγελθεί από την κυβέρνηση αλλά ακόμα να υλοποιηθεί το οτιδήποτε. Ακόμα, κάποια αστεία επιδόματα και πλαστές αναπηρικές συντάξεις και έπρεπε ήδη να έχουν κοπεί. Όπως επίσης θα έπρεπε ήδη να έχουν φορολογηθεί και τα χρήματα όλων των εχόντων που οι τελευταίοι έσπευσαν να τα βγάλουν από τη χώρα μπρος στο φόβο της πτώχευσης και της φορολογίας.
Όλα τα παραπάνω, μαζί με την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου και με την εύρυθμη λειτουργία του φοροελεγκτικού και φοροεισπρακτικού τομέα, θα είχαν αποτρέψει τη συνεχιζόμενη φορολόγηση των ευπαθών ομάδων. Θα είχαν επίσης δώσει στην κυβέρνηση την απαραίτητη ηρεμία για να προχωρήσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Θα είχαν δώσει στους πολίτες να καταλάβουν ότι τα μέτρα είναι αναγκαία αλλά ταυτοχρόνως καλύπτουν και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Από το τι γίνεται όμως μέχρι το τι θα έπρεπε να έχει γίνει, η απόσταση είναι μεγάλη. Οι υποχρεώσεις της χώρας τρέχουν και η κυβέρνηση συνεχίζει να προωθεί τη φορολογία έναντι της ανάπτυξης και της περιστολής των κρατικών δαπανών. Η φορολογία είναι υποχρέωση του κάθε πολίτη, όμως πρέπει να είναι ισομερής και δίκαιη. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, για άλλη μια φορά τα χλωρά καίγονται μαζί με τα ξερά. Και από αυτή τη φωτιά κινδυνεύει να καεί κάθε ελπίδα της χώρας μας για έξοδο από την κρίση.

ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Εκτός από τις πυρετώδεις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για την καταβολή της έκτης δόσης, ένα ακόμα ζήτημα που απασχολεί την κυβέρνηση είναι η αναταραχή που έχει ξεσπάσει στην ακαδημαϊκή κοινότητα σχετικά με το νομοσχέδιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που εν τέλει ψηφίστηκε τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ. Σημαντικές αλλαγές που φέρνει το νομοσχέδιο είναι στην εκλογή των πρυτάνεων, στο θέμα του ασύλου, στους αιώνιους φοιτητές, στην αξιολόγηση καθώς και στη διοίκηση του εκάστοτε ιδρύματος. Με το νομοσχέδιο επιχειρείται να δημιουργηθεί ένα νέο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης που θα βάζει επιτέλους τέλος στα φαινόμενα διαφθοράς και συναλλαγής που έχουν πολλάκις ταλανίσει το χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης. Για πρώτη φορά γίνεται λόγος για αξιολόγηση των καθηγητών και αυτό είναι αναμφίβολα ένα θετικό στοιχείο. Η αξιολόγηση πρέπει να αφορά και στο επιστημονικό έργο και τη διδασκαλία στα αμφιθέατρα. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν μέλη ΔΕΠ στην Ελλάδα που εμφανίζουν μηδενικές επιστημονικές δημοσιεύσεις και αναφορές, καθώς επίσης και μεγάλος αριθμός καθηγητών που χωρίς λόγο δεν παρουσιάζεται στις παραδόσεις μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας. Σχετικά με τη φοιτητική ιδιότητα, θα διατηρείται με την εγγραφή των φοιτητών σε κάθε εξάμηνο. Αυτή θα χάνεται σε περίπτωση μη εγγραφής σε δύο συνεχόμενα εξάμηνα. Αυτό δίνει τέλος στο φαινόμενο των αιώνιων φοιτητών, κάτι το οποίο συνέβαινε συχνά. Από την άλλη, οι φοιτητές που αποδεδειγμένα εργάζονται δύνανται να εγγράφονται με καθεστώς μερικής φοίτησης.
Σχετικά με το άσυλο, για πρώτη φορά δεν κατοχυρώνεται επισήμως και αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει την πλειοψηφία των φοιτητών, κυρίως των φοιτητών – μελών παρατάξεων, απέναντι στο νομοσχέδιο. Το ακαδημαϊκό άσυλο πρέπει να αφορά την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, την έρευνα και τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των ΑΕΙ και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει. Στο όνομα του ακαδημαϊκού ασύλου τα Πανεπιστήμια κατά καιρούς βανδαλίζονται από τους γνωστούς-αγνώστους και δυστυχώς όλοι μας έχουμε παρατηρήσει σχολές να καίγονται, να καταστρέφονται και όλα αυτά πάντα στο όνομα του ακαδημαϊκού ασύλου. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον και το νομοσχέδιο επιχειρεί να την αλλάξει. Ακούγονται κραυγές από πολλούς ότι με το νομοσχέδιο αυτό μπαίνει ταφόπλακα στη δημόσια δωρεάν παιδεία και στη φοιτητική μέριμνα και ότι αποτελεί το σκαλοπάτι για την είσοδο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κραυγές οι οποίες προέρχονται και από τους πρυτάνεις και από όσους άλλους ήταν βολεμένοι με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στα ελληνικά πανεπιστήμια. Με τα περιστατικά διαφθοράς, κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος και συνδιαλλαγών. Δεν υπάρχει άνθρωπος με στοιχειώδη λογική, με εμπειρία από τη λειτουργία των δικών μας ΑΕΙ και με θητεία ως φοιτητής ή ως καθηγητής σε κάποιο ξένο πανεπιστήμιο που να μη γνωρίζει την αλήθεια. Τα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν προ πολλού χάσει επαφή με τον σκοπό για τον οποίον ιδρύθηκαν και ως χώρα έχουμε μια αναχρονιστική οργάνωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το νομοσχέδιο προτείνει να εφαρμοστούν τα αυτονόητα, δηλαδή αυτά που ισχύουν αιώνες τώρα στα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο. Και στο παρελθόν επιχειρήθηκαν αλλαγές, αλλά συνεχώς έβρισκαν απέναντί τους το κατεστημένο που έχει δημιουργηθεί από διδάσκοντες και διδασκόμενους. Και είναι να μελαγχολεί κανείς όταν σκέφτεται ότι η κατά καιρούς οπισθοδρόμηση προκλήθηκε από τις μειοψηφίες που κυριαρχούν στις ακαδημαϊκές κοινότητες. Η δημόσια και δωρεάν παιδεία είναι μη διαπραγματεύσιμη και τίποτα δεν έχει να φοβηθεί από την αξιολόγηση των καθηγητών, από την αξιοκρατία και από τη σωστή διαχείριση. Οι φοιτητές δεν πρέπει να τρέμουν στην ιδέα του περιορισμού του ασύλου, του ασύλου της βίας και των βανδαλισμών που καπηλεύονται κάποιες μειοψηφίες, και ούτε πρέπει να θεωρούν ταφόπλακα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης την αλλαγή στην εκλογή των πρυτάνεων και το τέλος των αιώνιων φοιτητών. Όπως έχουμε αναφέρει αρκετές φορές τώρα είναι η ώρα για όλες τις απαραίτητες αλλαγές που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και δεκαετίες. Και οι αλλαγές στα πανεπιστήμια πάντα σκόνταφταν στο πολιτικό κόστος. Τώρα λοιπόν που κατόρθωσαν να συμφωνήσουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση σε ένα νομοσχέδιο, είναι ώρα να εφαρμοστεί προς όφελος του δημοσίου πανεπιστημίου.