ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ

Η χρεοκοπία όπως γράψαμε και την περασμένη βδομάδα, δεν είναι και τόσο μακριά. Και δεν είναι για τον απλούστατο λόγο ότι το κομματικό - πολιτικό σύστημα είναι κατώτερο των περιστάσεων και δεν έχει καταφέρει ως τώρα να πείσει πολίτες, εταίρους και αγορές σχετικά με την αξιοπιστία, την αποτελεσματικότητα και τη διάθεσή του να συγκρουστεί με κατεστημένα για το καλό της πατρίδας. Ακούγονται διάφορες εκδοχές σε ευρωπαϊκό και όχι μόνο επίπεδο σχετικά με τη μορφή που θα πάρει η ελληνική χρεοκοπία, όποτε και εάν συμβεί. Μιλούν για ελεγχόμενη ή ακόμα και για άτακτη. Άλλοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ ενώ άλλοι όχι. Βλέπουν την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη ως μια μορφής τιμωρία για τη δημοσιονομική απειθαρχία και την αδυναμία πάταξης διαφόρων κακώς κειμένων. Ακριβώς αυτό το σημείο είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την ελληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή κρίση χρέους.
Από την πρώτη στιγμή που η κρίση εμφανίστηκε στην Ευρώπη, οι ισχυρές οικονομίες τύπου Γερμανίας σήκωσαν τα χέρια τους ψηλά. Είχαν επαναπαυτεί στη δική τους ανάπτυξη και ευημερία και δεν ήθελαν επουδενί να δώσουν λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα. Κοντόφθαλμα πίστευαν ότι αν μια χώρα έχει πρόβλημα χρέους, δεν πρόκειται να απειληθούν οι υπόλοιπες. Αυτή η άποψη έφερε μια συμπεριφορά ρεβανσιστική και κάπως έτσι η Ελλάδα αφέθηκε μόνη της να βγάλει το φίδι από την τρύπα σε ένα πρόβλημα που δεν ήταν αποκλειστικά δικό της. Ουδείς νοήμων άνθρωπος αρνείται ότι η πλειοψηφία των πολιτικών μας ευθύνεται για το ευρύ και σπάταλο κράτος, για το ξεχείλωμα των ελλειμμάτων και του χρέους και εν τέλει για την αναποτελεσματική πολιτική. Αυτή εξάλλου έφερε τους συνεχιζόμενους έκτατους φόρους, την πτώση του βιοτικού επιπέδου μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων και τη συνολική κατήφεια που επικρατεί στην καθημερινότητά μας. Από την άλλη όμως, κανένας δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι και η Ευρώπη δεν έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Από το ευρωπαϊκό όραμα των Ρομπέρτ Σουμάν και Ζαν Μοννέ για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, φτάσαμε σήμερα σε μια φοβική Ευρώπη που η μια χωρά κοιτά την άλλη με καχυποψία. Ουδείς λόγος μπορεί να γίνει για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και κάθε προβληματική χώρα αφήνετε στην τύχη της. Αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα να ακούγονται ακόμα και από ευρωπαίους αξιωματούχους σενάρια για έξοδο της χώρας μας από το Ευρώ. Σε περίπτωση εξόδου από το Ευρώ, η χώρα θα χάσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ, το οικονομικοκοινωνικό χάος που θα προκύψει θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες, το πολιτικό σκηνικό θα καταρρεύσει ενώ γεωπολιτικά θα οπισθοχωρήσουμε σε ιστορικά προηγούμενα στάδια αστάθειας και ανασφάλειας με ότι αυτό συνεπάγεται στις εθνικές διεκδικήσεις.
Αν γυρνούσαμε στην υπερήφανη πλην όμως φτωχή δραχμή, τότε αυτομάτως το εθνικό μας νόμισμα θα ήταν υποτιμημένο κατά 30% ή 40% σχετικά με το, οι εισαγωγές θα ήταν πολύ πιο ακριβές και αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την εκτίναξη του πληθωρισμού και του δημοσίου χρέους. Το δημόσιο χρέος, είναι κατά 2/3 σε ευρώ και θα έπρεπε να ανατιμηθεί σε μια ημέρα πάνω από 25%. Ο συνδυασμός των παραπάνω θα είχε ολέθριες συνέπειες και σε ευρωπαϊκό επίπεδο καθώς οποιαδήποτε συζήτηση για ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν θα είχε πλέον νόημα. Πέρα από τις ευρωπαϊκές ευθύνες , πρέπει να επανέλθουμε στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πρέπει να υπερβάλουν εαυτούς για να μην οδηγηθούμε στο έσχατο σενάριο της άτακτης χρεοκοπίας και της εξόδου από το Ευρώ. Η μεν κυβέρνηση οφείλει να εντάξει τα σπασμωδικά μέτρα που παίρνει σε μια συνολική πολιτική και από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να πάψει να είναι δημαγωγική και λαϊκιστική και να δει το πρόβλημα κατάματα. Η έξοδος της χώρας από την ευρωζώνη δεν συμφέρει κανέναν, θα ισοδυναμούσε με πλήρη καταστροφή. Αυτό το ξέρουν οι πολίτες, οφείλουν όμως να το καταλάβουν και οι πολιτικοί, Έλληνες και Ευρωπαίοι.