Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ

Τις τελευταίες μέρες οι πιέσεις της τρόικα προς τη χώρα μας ήταν αφόρητες για την πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Ακόμα και σήμερα, η καταβολή της έκτης δόσης βρίσκεται στον αέρα. Τους καλοκαιρινούς μήνες η κυβέρνηση χωρίς κανένα λόγο φάνηκε να επαναπαύεται στη συμφωνία που υπεγράφη στις 21 Απριλίου. Μόνο ο κ. Ραγκούσης εν μέσω θέρος επιχείρησε να ‘ανοίξει’ οριστικά και αμετάκλητα χωρίς επιμέρους εκπτώσεις το επάγγελμα των αυτοκινητιστών και λοιδορήθηκε περισσότερο από ‘συντρόφους’ του και λιγότερο από την αντιπολίτευση. Το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο αναλώθηκε σε δηλώσεις και συνεντεύξεις χωρίς ωστόσο να προχωρά τις μεταρρυθμίσεις που το ίδιο πρότεινε και αποδέχτηκε. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να μην προχωρήσει κάποια ιδιωτικοποίηση, τα έσοδα του κράτους να είναι μηδενικά, το πλεονάζον δυναμικό του κρατικού μηχανισμού να παραμένει και να επιβάλλεται άρον – άρον η φορολόγηση των σπιτιών μέσω του τιμολογίου της ΔΕΗ.
Ο κ. Βενιζέλος εν μέσω έντονης φημολογίας για επιβολή νέων μέτρων, δήλωσε κάτι που έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο εδώ και καιρό: η πιστή εφαρμογή των συμφωνηθέντων για τη σωτηρία της χώρας. Αν η κυβέρνηση είχε δείξει την απαραίτητη βούληση τους μήνες που πέρασαν τα πράγματα θα ήταν σήμερα καλύτερα τόσο για την οικονομία όσο και για την χώρα. Αυτό που δεν είπε ο κ. Βενιζέλος αλλά είναι πολύ πιθανό να συμβεί, είναι η επιβολή νέων μέτρων. Μέτρα όπως η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση κρατικών φορέων. Με τα μέτρα που έχουν επιβληθεί αλλά και με αυτά που έρχονται από τις Βρυξέλλες, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει και άλλο. Παρά τις διαρκείς θυσίες, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί στον ελληνικό λαό ότι ο κίνδυνος ελεγχόμενης ή ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας έχει περάσει. Αυτή ακριβώς είναι και η αποτυχία του πολιτικού συστήματος. Ακόμα και μετά από ότι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία δυο χρόνια αδυνατεί να δώσει ελπίδα και προοπτική. Η κυβέρνηση δεν εφαρμόζει αυτά που πιστεύει ότι είναι αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας και η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνεται σε ιδέες επαναδιαπραγμάτευσης χωρίς να προτείνει κάτι ρεαλιστικό και συγκεκριμένο.
Πέρα από το παραπάνω συμπέρασμα, ένα ακόμα που προκύπτει από τις εξελίξεις είναι ότι φαντάζει ποιο πιθανό από ποτέ κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον να οδηγηθούμε σε κάποιας μορφής χρεοκοπία. Ουδείς θέλει να είναι απαισιόδοξος και να κινδυνολογεί, όμως φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο η χώρα να τα καταφέρει. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, η αναποτελεσματικότητα που δείχνει η κυβέρνηση και η ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχουν κάνει τις αγορές και την τρόικα αρκετά δύσπιστους απέναντί μας. Όσο η αναποτελεσματικότητα θα παραμένει, τα ταμεία θα μένουν άδεια, η ανάπτυξη θα μένει στα χαρτιά, η κοινωνία θα βράζει και η ύφεση θα εντείνεται. Αυτό θα οδηγήσει σε καταστροφή πολλά νοικοκυριά και θα συρρικνώσει τη μεσαία τάξη. Εκτός όμως από τις ευθύνες του πολιτικού κόσμου, για το αναπόφευκτο που φαίνεται πως πλησιάζει, φταίει και η νοοτροπία μιας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε με βάση τον ωχαδερφισμό, το λάδωμα, τη νοθεία, τη ‘μαγκιά’ και την κουτοπονηριά. Η νοοτροπία αυτής της γενιάς είχε αναγάγει τη φοροδιαφυγή σε εθνικό σπορ, τον υπερκαταναλωτισμό και την προβολή σε τρόπο ζωής και λαμογιά σε επίδειξη ισχύς. Η γενιά αυτή ως επί το πλείστον ψήφιζε εκείνους που θα τακτοποιούσαν το παιδί τους στο δημόσιο, εκείνους που θα βοηθούσαν για τη χορήγηση κάποιας σύνταξης ή επιδόματος μαϊμού και εν τέλει εκείνους που θα ικανοποιούσαν τα θέλω τους κόντρα στις ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας.
Κάπως έτσι η χώρα μας οδηγήθηκε στο σημείο μηδέν. Χωρίς μακροπρόθεσμο σχέδιο, με ευκαιριακές λογικές και με βάση την αρχή ‘ να μη θίξω συμφέροντα αν θέλω να έχω μέλλον’. Κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν θα γλιτώσουμε τη χρεοκοπία, ούτε καν το υπουργικό συμβούλιο. Αυτό όμως που μπορεί να διαπιστώσει ακόμα και ο πιο ένθερμος υποστηρικτής του πολιτικού μας συστήματος, είναι ότι το τελευταίο είναι καταφανώς κατώτερο των περιστάσεων. Δεν εμπνέει, δεν δίνει ελπίδα και δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να αποτρέψει την καταστροφή που είναι προ των πυλών.