ΕΝΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Προτού κρίνουμε την απόφαση του Πρωθυπουργού για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πρέπει να κάνουμε μια παραδοχή: Το δημοψήφισμα είναι μια ύψιστη στιγμή δημοκρατικής διαδικασίας, καθώς εκφράζει τη βούληση του εκλογικού σώματος για ένα συγκεκριμένο ζήτημα κατά τρόπο άμεσο κι ευθύ και με τη μορφή της άμεσης, καθολικής και μυστικής ψηφοφορίας. Το δημοψήφισμα που πρότεινε ο Πρωθυπουργός, αν θέλουμε να κάνουμε μια θεωρητική προσέγγιση, χαρακτηρίζεται κυβερνητικό. Ένας σημαντικός παράγοντας για την προσφυγή στο κυβερνητικό αυτό δημοψήφισμα είναι εμφανέστατα το πολιτικό κόστος που μπορεί να έπεται μιας απόφασης, όπως αυτή είναι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Θέτοντας λοιπόν το θέμα στην κρίση του λαού τα πολιτικό κόστος μειώνεται ενώ οι ευθύνες επιμερίζονται ή και μετατίθενται ακόμα στο εκλογικό σώμα. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται πως το επιθυμεί η κυβέρνηση καθώς ο Πρωθυπουργός και η κοινοβουλευτική του ομάδα βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο από την όλο και αυξανόμενη λαϊκή αγανάκτηση. Όπως κι η νομοθετική πρωτοβουλία, έτσι και το δημοψήφισμα διακρίνεται σε δημιουργικό από τη μια πλευρά, όταν αντικείμενο είναι η θέσπιση ή η τροποποίηση κανόνα δικαίου και σε καταργητικό από την άλλη, όταν αντικείμενο είναι η κατάργηση κανόνα δικαίου. Το ίδιο αντικείμενο έχει κατ’ αρχάς η ίδια η νομοθετική εξουσία, μόνο που στη περίπτωση του δημοψηφίσματος την αρμοδιότητα αυτή ασκεί το εκλογικό σώμα. Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι στο καταργητικό δημοψήφισμα , το εκλογικό σώμα έχει περιορισμένη εξουσία σε σχέση με το κοινοβούλιο καθώς δύναται μεν να καταργήσει έναν κανόνα δικαίου δεν μπορεί όμως να θεσπίζει νέους
άμεσους κανόνες δικαίου. Το καταργητικό δημοψήφισμα συνιστά μια πολύ σημαντική ρύθμιση καθώς δίδεται στο λαό το δικαίωμα αρνησικυρίας.
Στην Ελλάδα, ο θεσμός του δημοψηφίσματος δεν είναι άγνωστος. Εισάγεται μάλιστα ρητώς για πρώτη φορά στο Σύνταγμα της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας του 1927, όπου στο άρθρο 125 § 5 προβλεπόταν; «Η εθνική Συνέλευση δύναται να υποβάλλη την περί αναθεωρήσεως απόφασίν της εις Δημοψήφισμα, οπότε αι αναθεωρούμεναι διατάξεις τίθενται εις εφαρμογήν εάν εγκριθώσι παρά του λαού». Με τη διάταξη αυτή καθιερωνόταν συνταγματικό δημοψήφισμα το οποίο ουδέποτε εφαρμόσθηκε.
Πάντως, από την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους ως σήμερα έχουν διεξαχθεί μόνο τρία δημοψηφίσματα , το 1924, το 1935 και το 1974 που πληρούν τα απαιτούμενα κριτήρια και τις τυπικές προϋποθέσεις. Ωστόσο, συνολικά πραγματοποιήθηκαν εννέα δημοψηφισματικές διαδικασίες (1862, 1920, 1924, 1926, 1935, 1946, 1968, 1973, 1974), κάθε μορφής και με αρκετές ιδιαιτερότητες. Αρκετά από τα δημοψηφίσματα αυτά χαρακτηρίστηκαν ως προσωπικά, ενώ στην πλειοψηφία τους δεν προβλέπονταν από τα εκάστοτε ισχύοντα Συντάγματα, αλλά η διεξαγωγή τους επιβαλλόταν από τις συνθήκες αναταραχής και διαμάχης που επικρατούσαν. Το Σύνταγμά μας σήμερα, προβλέπει δυο ειδών δημοψηφίσματα: το πρώτο είναι για "κρίσιμα εθνικά θέματα" και απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη 151 βουλευτών και το δεύτερο για ψηφισμένο νομοσχέδιο που προκηρύσσεται με τη σύμφωνη γνώμη αυξημένης πλειοψηφίας 180 βουλευτών.Σύμφωνα με τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο, το δημοψήφισμα προκηρύσσεται μέσα σε ένα μήνα από τη λήψη της σχετικής απόφασης της Βουλής, ενώ για να θεωρηθεί έγκυρο το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας στον μεν πρώτο είδος δημοψηφίσματος για κρίσιμα εθνικά θέματα θα πρέπει η συμμετοχή των ψηφοφόρων θα είναι στο 40%, ενώ για το δεύτερο το λεγόμενο "νομοθετική" θα πρέπει στην κάλπη να προσέλθει το 50% του εκλογικού σώματος.
Ξεφεύγοντας από τη θεωρητική προσέγγιση, πρέπει να πούμε ότι το δημοψήφισμα δεν πρέπει να χρησιμοποιείται a la carte. Για την υπογραφή του Μνημονίου, κανένα δημοψήφισμα δεν έγινε και ο λαός δεν κλήθηκε να πάρει ουδεμία απόφαση για το μέλλον του. Ως υπέρμαχος των δημοψηφισμάτων ο Πρωθυπουργός όφειλε να κάνει δημοψήφισμα για το μνημόνιο. Αν γινόταν αυτό ούτε για εκλογές θα λέγαμε σήμερα, ούτε για εκβιαστικά διλήματα, ούτε για τρικ. Το εξαγγελόμενο δημοψήφισμα γνώμη μου είναι ότι είναι εν μέρει προσχηματικό. Προσπαθεί να καταστήσει το λαό συνυπεύθυνο και συνένοχο για αυτά που έγιναν και για αυτά που θα έρθουν. Από την άλλη, το σημαντικότερο σε ένα δημοψήφισμα είναι το ερώτημα που τίθεται. Πιστεύει κανείς ότι το ερώτημα δεν θα είναι ουσιαστικά εκβιαστικό;

ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου αμαυρώθηκε από τις προβοκατόρικες εκδηλώσεις συγκεκριμένων μειοψηφιών, οι οποίοι ήθελαν με κάθε τρόπο να ματαιώσουν την παρέλαση και να στείλουν τα δικά τους μηνύματα. Έφτασαν μέχρι το σημείο να προσπαθήσουν να προπηλακίσουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γεγονός χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της χώρας μας. Αποτέλεσμα των αποδοκιμασιών και των προπηλακισμών ήταν σε πολλές πόλεις να μην τελεστούν παρελάσεις και ακόμα σε αρκετές σημειώθηκαν μικροεπεισόδια. Ουδείς νοήμων άνθρωπος μπορεί να καταδικάσει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Είναι απαραίτητη γιατί ο λαός περνά δύσκολες ώρες εδώ και καιρό. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες διαδηλώνουν για την ασκούμενη πολιτική και για την κατακόρυφη πτώση του βιοτικού τους επιπέδου. Έχουν κάθε δίκιο και θα ήταν παράλογο να μην κοινοποιήσουν την οργή τους. Αυτό όμως απέχει πολύ από τη συμπεριφορά που δείχνουν οργανωμένες μειοψηφίες. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θέλουν να φτιάξουν κομματικές, και όχι μόνο, καριέρες πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας. Αυτοί επενδύουν στην ενδεχόμενη καταστροφή της χώρας για να ηγεμονεύσουν σε έναν λαό συντετριμμένο. Δεν νομίζω να είναι κανείς ευχαριστημένος με την κυβέρνηση αλλά αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει οι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες, είτε από τα άκρα δεξιά είτε από τα άκρα αριστερά, να τα ισοπεδώσουν όλα.
Τα γεγονότα που συνέβησαν στις παρελάσεις μπορεί να είναι προφητικά για ότι πρόκειται να συμβεί από εδώ και στο εξής. Το να προσπαθούν κάποιοι να λιντσάρουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρώτο πολίτη της χώρας, δείχνει κάτι άκρως ανησυχητικό: αρχίζουν να σημειώνονται ρήγματα στο οικοδόμημα της Δημοκρατίας, η οποία παρ’ όλες της τις αδυναμίες παραμένει το καλύτερο πολίτευμα. Αν δε μας αρέσει η Δημοκρατία που έχουμε ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα. Ένας νέος εθνικός διχασμός ενδεχομένως να βρίσκετε στα σπάργανα και καλλιεργείται εδώ και καιρό από πολλές κατευθύνσεις. Ενδεικτική του νοσηρού κλίματος που υπάρχει είναι η επίθεση στο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ κ. Μαγκούφη. Ενός βουλευτή του οποίου το όνομα δεν έχει εμπλακεί σε κανένα σκάνδαλο και περιστατικό διαφθοράς. Ο όχλος τις περισσότερες φορές, όταν νιώθει ότι θίγεται, δεν διακρίνεται για νηφάλιες αξιολογήσεις προσώπων. Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει φωτιά στην κοινωνία. Και αυτό οφείλει να το γνωρίζει το πολιτικό σύστημα και να πάρει τα μέτρα του πριν να είναι αργά.
Εκτός από τη βία που είναι καταδικαστέα, δεν πρέπει να μη λαμβάνεται υπόψη η οργή των πολιτών. Και κυρίως αυτό που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη είναι η βουβή διαμαρτυρία και η αμηχανία που νιώθει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει απαξιωθεί στα μάτια των πολιτών, η οικονομία μας έχει βουλιάξει και στην ουσία έχει χρεοκοπήσει επιλεκτικά με το ‘κούρεμα’ των ελληνικών ομολόγων, το βιοτικό επίπεδο γυρνάει δεκαετίες πίσω και οι πιθανότητες κοινωνικής έκρηξης αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Οι πολίτες καλούνται να βάλουν πλάτη για πολλοστή φορά και με ορίζοντα δεκαετίας, αλλά βλέπουν πως τα βάρη κατανέμονται μονομερώς χωρίς ίχνος κοινωνικής δικαιοσύνης. Η λαϊκή δυσαρέσκεια κάθε μέρα αυξάνεται και για τον λόγο αυτό έχουμε τονίσει την ανάγκη λήψης πρωτοβουλιών από τον Πρωθυπουργό. Η κοινή λογική λέει ότι δύσκολα το κλίμα θα αλλάξει προς το καλύτερο στην ελληνική κοινωνία, μιας και τα όποια μέτρα και μεταρρυθμίσεις απαιτούν κάποιο διάστημα μέχρι να αποδώσουν. Ακόμα, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, βλέποντας το κίνδυνο να τους ‘καταπιεί’ ο όχλος, θα σκεφτούν δυο και τρεις φορές την επόμενη φορά που θα κληθούν να ψηφίσουν ένα δύσκολο νομοσχέδιο. Γιατί όπως είπαμε και παραπάνω το ποτάμι της λαϊκής δυσαρέσκειας όλο και μεγαλώνει και ουδείς μπορεί να ξέρει που θα καταλήξει.

ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ

Το πολυνομοσχέδιο εν τέλει ψηφίστηκε από τους βουλευτές της κυβέρνησης και για το ΠΑΣΟΚ η μόνη απώλεια ήταν της κ. Κατσέλη. Η τελευταία δεν ψήφισε το άρθρο 37 που έκανε λόγο για τις κλαδικές συμβάσεις και διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Το κυβερνών κόμμα πλέον έχει μείνει με 153 βουλευτές και κάθε μέρα που περνά η ατμόσφαιρα είναι όλο και πιο βαριά στις τάξεις των βουλευτών και των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα, παρατηρούμε ότι δεν είναι λίγα εκείνα τα στελέχη και μέλη του ΠΑΣΟΚ που σταδιακά αυτονομούνται από την κυβερνητική γραμμή και εκφράζουν έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο. Τα παραδείγματα είναι πολλά και το ΠΑΣΟΚ σημειώνει αρκετές απώλειες στο συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ και δεκαετίες αποτελούσε μια από τις προμετωπίδες του Κινήματος. Την ίδια στιγμή που όλη η Ελλάδα βρίσκεται σε απεργιακή λογική με αφορμή τα νέα μέτρα, η κοινωνική συνοχή βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αμφισβητείται. Και αμφισβητείται πρωτίστως από τη γαλλογερμανική συμμαχία που αδυνατεί να δώσει ξεκάθαρη λύση στο ευρωπαϊκό πρόβλημα που ως ντόμινο απειλεί να καταστρέψει κεκτημένα δεκαετιών. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχουν γίνει γνωστά τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής. Η κοινή λογική λέει ότι πρέπει να προκύψουν αποφάσεις που θα βάζουν ένα τέλος στην κρίση χρέους, χωρίς όμως να βάζουν τέλος στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Η αριβιστική λογική της κ. Μέρκελ όμως, μας προϊδεάζει για γενικόλογες ασάφειες και για μηδενικό αποτέλεσμα. Ας ελπίσουμε ότι την ύστατη στιγμή θα επικρατήσει η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και όχι ο εθνικός ατομικισμός.
Επιστρέφοντας στα δικά μας, το πιο σοβαρό συμβάν της βδομάδας που πέρασε δεν ήταν η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου αλλά ο θάνατος του άτυχου διαδηλωτή. Σε ένα διήμερο κατά το οποίο χιλιάδες διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην ασκούμενη πολιτική, ο θάνατος του συμπολίτη μας έδειξε για άλλη μια φορά με τον πλέον εμβληματικό τρόπο ότι οι ‘γνωστοί – άγνωστοι’ έχουν καταφέρει με την ανοχή κάποιων να δραστηριοποιούνται στο δημόσιο χώρο. Όλοι αυτοί οι κουκουλοφόροι οι οποίοι φροντίζουν να κάνουν μπάχαλο κάθε ειρηνική διαμαρτυρία έχουν ονόματα και δεν είναι καθόλου άγνωστοι. Το ανησυχητικό είναι ότι η χώρα μας φαίνεται πως αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα οργανωμένης πολιτικής βίας. Κάτω από τις κουκούλες δεν υπάρχει ιδεολογία, μόνο τυφλό μίσος. Οι κουκουλοφόροι δεν διαδηλώνουν, συγκρούονται. Και είναι έτοιμοι για όλα. Με αφορμή την έντονη δυσαρέσκεια και οργή που ξεχειλίζει τη στιγμή αυτή από την ελληνική κοινωνία, οι κουκουλοφόροι μπορούν να βρουν πρόσφορο έδαφος για να συνεχίσουν ανενόχλητοι το ‘έργο’ τους. Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πρέπει να σκληρύνει τη στάση του και να βγάλει την κουκούλα από το πρόσωπο των ‘γνωστών - αγνώστων’. Διότι οι καιροί είναι δύσκολοι, οι πορείες το πιθανότερο είναι να μεγαλώσουν και αν αφεθεί έδαφος στους κουκουλοφόρους πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα.
Παρατηρούμαι ότι κάθε μέρα που περνά η κατάσταση στη χώρα μας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση. Υπάρχει μια δομική κρίση και μια κρίση αξιών. Οι πολιτικοί όπου βρεθούν αποδοκιμάζονται και ακόμα και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα οι ύβρεις απέναντι στο πολιτικό σύστημα πολλαπλασιάζονται. Ο Πρωθυπουργός προφανώς τα βλέπει όλα αυτά που διαδραματίζονται. Τόσο στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όσο και στην κοινωνία. Βλέπει καθημερινά ότι η κυβέρνηση είναι σε διαρκή ρήξη με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Όσο συνεχίζονται τα παραπάνω, ταυτόχρονα με τη μείωση των βουλευτών για την κυβέρνηση, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ενδεχόμενες εξελίξεις και πολιτικές πρωτοβουλίες από την πλευρά του κ. Παπανδρέου. Εξελίξεις όπως οι πρόωρες εκλογές ή η κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μπορεί να έχει πει πολλάκις ο Πρωθυπουργός ότι στόχος της κυβέρνησης είναι να εξαντλήσει τη θητεία της όμως πολλές φορές τα ‘θέλω’ αναιρούνται από τη σκληρή πραγματικότητα.

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΣΛΟΒΑΚΙΑΣ

Πριν λίγες μέρες το σλοβακικό κοινοβούλιο κλήθηκε να ψηφίσει υπέρ ή κατά της ενίσχυσης του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης. Μόνον 55 βουλευτές σε σύνολο 124 παρόντων ψήφισαν υπέρ της διεύρυνσης του μηχανισμού στήριξης, 9 την καταψήφισαν και 60 απείχαν. Έτσι δεν εγκρίθηκε το πλαίσιο για τη διεύρυνση του μηχανισμού, και οι βουλευτές δεν έδωσαν ούτε την ψήφο εμπιστοσύνης προς την πρωθυπουργό και τον κυβερνητικό συνασπισμό. Με αυτό τον τρόπο, η Σλοβακία έγινε το πρώτο και μοναδικό κράτος – μέλος της ευρωζώνης που δεν ενέκρινε τη διεύρυνση του μηχανισμού. Η κυβέρνηση της Ιβέτα Ραντίτσοβα είχε δώσει χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης στην ψηφοφορία, γεγονός που οδήγησε στην κατάρρευση του κυβερνητικού συνασπισμού. Μετά από εσωτερικές αλλά και ευρωπαϊκές πιέσεις, η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση κατέληξαν σε συμβιβασμό και αναμένεται η ψήφιση της διεύρυνσης του μηχανισμού με μοναδική προϋπόθεση τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών το Μάρτιο του 2012. Ο αρχηγός του Smer, πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός, Ρόμπερτ Φίτσο είχε ήδη διαμηνύσει ότι συμφωνεί στη διεύρυνση του μηχανισμού, και είχε προαναγγείλει πως το κόμμα του θα συναινέσει μόνον σε περίπτωση που η κυβέρνηση παραιτηθεί και κηρύξει πρόωρες εκλογές.
Από την περίπτωση της Σλοβακίας φαίνεται ξεκάθαρα ότι στην Ε.Ε και συγκεκριμένα στην ευρωζώνη δεν κυριαρχεί σε καμία περίπτωση το αίσθημα της αλληλεγγύης. Οι Σλοβάκοι, με την αρχική καταψήφιση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, έδειξαν ότι δεν έχουν συναίσθηση του προβλήματος χρέους που απειλεί να καταστρέψει το κοινό νόμισμα. Ως νέα χώρα στη ζώνη του Ευρώ η Σλοβακία (2009), δεν μπήκε στο κόπο να μπει νοητά στη θέση της Ελλάδας και των άλλων χωρών που μαστίζονται από οικονομικά προβλήματα. Η Σλοβακία είναι μία χώρα της Κεντρικής Ευρώπης που ανήκε στο Κομμουνιστικό μπλοκ, ενώ μόλις πριν από δύο δεκαετίας έγινε κράτος με την κατάρρευση του κομμουνισμού και την αποσύνδεση από την Τσεχία. Σύμφωνα με προβλέψεις του ΟΟΣΑ για το 2011, η ανάπτυξη για τους Σλοβάκους αναμένεται να είναι της τάξης του 4,1%. Το ΑΕΠ της Σλοβακίας προέρχεται κυρίως από των τομέα των υπηρεσιών με τον βιομηχανικό τομέα να έχει επίσης συμβολή στην οικονομία της χώρας. Βασικός παράγοντας ανάπτυξης της Σλοβακίας είναι οι εξαγωγές οι οποίες υπερδιπλασιάστηκαν την τελευταία δεκαετία. Τα παραπάνω δείχνουν ότι η σλοβακική οικονομία έχει κατορθώσει να έχει μια όλο και αυξανόμενη δυναμική και αυτό ενδεχομένως να μπορεί να εξηγήσει την άρνηση των Σλοβάκων να ψηφίσουν το μηχανισμό στήριξης. Η Σλοβακία τη στιγμή αυτή έχει 120 δις ευρώ ΑΕΠ και "μόνο" 60 δις ευρώ χρέος, δηλαδή 50% του ΑΕΠ, νούμερο που δεν συγκρίνεται με το δικό μας 150%. Αυτό όμως το ποσό χρέους είναι τεράστιο αν αναλογιστεί κανείς ότι πριν από μια επταετία δεν υπήρχε καθόλου χρέος στη Σλοβακία. Κι αυτό, παρά το ότι η Σλοβακία γνωρίζει μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης. Ο λογαριασμός για τη Σλοβακία θα έρθει τα επόμενα χρόνια και τότε η σλοβακική κυβέρνηση, μπροστά στον εφιάλτη του δημοσίου χρέους και του υπέρμετρου δανεισμού θα παρακαλάει για ευρωπαϊκή βοήθεια. Αν το σλοβακικό πολιτικό σύστημα ερευνούσε σε βάθος το ευρωπαϊκό πρόβλημα, θα μπορούσε να καταλάβει ότι η χορήγηση βοήθειας προς την Ελλάδα είναι ουσιαστικά χορήγηση βοήθειας προς την ευρωζώνη. Το ευρώ έχει ανάγκη στήριξης και οι Σλοβάκοι οφείλουν να καταλάβουν ότι χάρη στο ευρώ έχουν σημειώσει οικονομική ανάπτυξη.
Οι Σλοβάκοι είναι ιδιαιτέρως επιφυλακτικοί απέναντι στο ευρώ, καθώς φοβούνται ότι μια αύξηση της κρίση χρέους ενδέχεται να βλάψει την οικονομία τους. Ενδεχομένως αυτό να αληθεύει, όμως από τη στιγμή που αποφάσισαν να προσχωρήσουν στην ευρωζώνη πρέπει να αντιληφθούν ότι τα κράτη – μέλη εκτός από δικαιώματα έχουν και υποχρεώσεις. Όταν έχει φανεί ότι το ελληνικό πρόβλημα χρέους είναι κατ' επέκταση ευρωπαϊκό πρόβλημα, οι συμπαθείς Σλοβάκοι δεν νοείται να θέλουν να βγάλουν την ουρά τους εκτός σαν να μην τους αφορά. Ακόμα, οι Σλοβάκοι δεν εκτιμούν το γεγονός ότι η Ελλάδα στήριξε την ευρωπαϊκή τους προοπτική, ενώ ταυτοχρόνως παραβλέπουν ότι από τους Έλληνες που φοιτούν στα πανεπιστήμια της Μπρατισλάβας, κερδίζουν ετησίως εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Αντί να επιδείξουν αλληλεγγύη και ευρωπαϊκή στήριξη, οι Σλοβάκοι προσβάλουν τον ελληνικό λαό με τις διαφημίσεις τους. Σε περίπτωση που δεν τους ενδιαφέρει το μέλλον του ευρώ και είναι ενάντια σε κάθε βοήθεια προς τα δοκιμαζόμενα κράτη-μέλη, ας φύγουν από το 'προβληματικό' ευρώ και ας επιστρέψουν στη σλοβάκικη κορώνα. Αν είναι επιλογή τους να επενδύσουν ξανά στα έθνη - κράτη οφείλουν να το δηλώσουν ξεκάθαρα ώστε να γνωρίζουν οι ευρωπαίοι πολίτες ποιοι επιθυμούν τη διατήρηση της ενοποίησης και ποιοι όχι. Αν τα ευρωπαϊκά κράτη είχαν πραγματική αλληλεγγύη και σύμπνοια δεν θα έφτανε ως εδώ η Ευρώπη. Αλλά όταν είναι ανύπαρκτη η ευρωπαϊκή ηγεσία, οι Σλοβάκοι βρίσκουν και τα κάνουν.

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Συμπληρώθηκαν αισίως δυο χρόνια κυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία είναι τεράστιες. Ουδείς σήμερα ασχολείται με το γεγονός ότι στις περασμένες εκλογές το ΠΑΣΟΚ θριάμβευσε με 11 μονάδες διαφοράς της παραπαίουσας τότε ΝΔ. Το προεκλογικό σύνθημα του ΠΑΣΟΚ ‘’λεφτά υπάρχουν’’, είχε τεράστια δυναμική ενώ σήμερα έχει γίνει αντικείμενο χλεύης. Το σύνθημα αυτό, αν και απολύτως σωστό, γύρισε μπούμερανγκ στην κυβέρνηση. Και είναι απολύτως σωστό, καθώς λεφτά πραγματικά υπάρχουν, όμως ακόμα δεν έχει καταφέρει η κυβέρνηση να τα φέρει εντός Ελλάδας. Υπάρχει τεράστιος πλούτος σε καταθέσεις και λογαριασμούς, ο οποίος βρίσκεται σε ελβετικές και άλλες τράπεζες και ουσιαστικά παραμένει ανεκμετάλλευτος για την Ελλάδα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να την πληρώνουν συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι και οι έχοντες να μένουν στο απυρόβλητο.
Πριν δυο χρόνια, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, η ελληνική κοινωνία είχε τεράστιες απαιτήσεις από το ΠΑΣΟΚ, και κυρίως από τον Γιώργο Παπανδρέου. Είχε πειστεί από τα λόγια του Πρωθυπουργού ότι θα προχωρήσει στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές, θα κάνει δίκαιη αναδιανομή του πλούτου και θα πραγματώσει τη ‘δίκαιη κοινωνία’. Σε αντίθεση με τα λεγόμενα τους τέως Πρωθυπουργού για μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ο κ. Παπανδρέου υποσχόταν καλύτερες μέρες. Όμως λίγους μήνες μετά την πανηγυρική εκλογή του, η πραγματικότητα άλλαξε άρδην. Μέσα σε δυο μόλις χρόνια, η χώρα από την επίπλαστη ευημερία που ζούσε έχει οδηγηθεί στην τρόικα και στο μηχανισμό στήριξης και είναι ένα βήμα από τη χρεοκοπία και το ‘κούρεμα’ τους χρέους. Από εκεί που η Ελλάδα περνούσε απαρατήρητη σε διεθνές επίπεδο, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις τύπου Ολυμπιακών Αγώνων, καθημερινά πλέον το ελληνικό πρόβλημα χρέους απασχολεί όλες τις κυβερνήσεις και τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Στα δυο χρόνια που έχουν περάσει από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, έχουν πραγματοποιηθεί κάποιες θετικές εξελίξεις όπως η μείωση των αλόγιστων δαπανών του δημοσίου τομέα (νοσοκομεία, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία) και η προσπάθεια για μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Το αρνητικό είναι ότι ακόμα περιμένει η κοινωνία την κατάργηση και συγχώνευση οργανισμών του δημοσίου που ουδεμία χρησιμότητα έχουν. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση των φαρμάκων, η τάξη που επιχειρείται να μπει στο για χρόνια στην εντατική ΕΣΥ, ο ‘Καλλικράτης’ στην τοπική αυτοδιοίκηση και το νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι θετικές πρωτοβουλίες. Όπως θετική είναι και η βούληση για άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που ακόμα κολλάει καθώς οι συντεχνίες αντιδρούν, έχοντας σε πολλές περιπτώσεις συμμάχους τους βουλευτές και υπουργούς.
Τα θετικά της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ τελειώνουν κάπου εδώ. Το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων σε δυο χρόνια έχει μειωθεί αισθητά. Η περικοπή μισθών και συντάξεων από τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους ασφαλώς και δεν κινούνται στο πνεύμα της κοινωνικής δικαιοσύνης που εξήγγειλε προεκλογικά ο Πρωθυπουργός. Η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο και φτάσαμε στο σημείο να ακούσουμε από το στόμα του κ. Παπανδρέου το αμίμητο ‘στόχος μου είναι σε κάθε οικογένεια να υπάρχει τουλάχιστον ένας εργαζόμενος’. Δυστυχώς εκεί έχουμε φτάσει. Με την αύξηση του ΦΠΑ και με την ένδεια που υπάρχει η αγορά έχει νεκρώσει και χιλιάδες επιχειρήσεις έχουν κατεβάσει ρολά. Το μεγαλύτερο αρνητικό των δυο χρόνων είναι η ψυχολογία του Έλληνα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν πλέον ότι οι θυσίες τους θα φέρουν αποτέλεσμα . Οι συνεχιζόμενοι φόροι είναι μια ακόμη ένδειξη της κυβερνητικής ολιγωρίας – αποτυχίας. Δεν είναι ικανή να βρει τους φοροδιαφεύγοντες και βάζει συνέχεια νέους κεφαλικούς φόρους: φόρος στα ακίνητα, μεγαλύτερος φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης, φόρος επιτηδεύματος, φόρος αλληλεγγύης, έκτακτη εισφορά. Ο μόνος φόρος που έπρεπε να μπει από την πρώτη μέρα, ο φόρος στις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές ακόμα αγνοείται για το κυβερνητικό επιτελείο. Ακόμα, σ’ αυτά τα δυο χρόνια φάνηκαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο και τα σαθρά θεμέλια πάνω στα οποία στήθηκε η ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα απειλείται καθώς η ενοποίηση ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε από τις εθνικές και ευρωπαϊκές ηγεσίες με πολιτικά κριτήρια. Μια οικονομική ένωση δεν έχει καμιά αξία αν δεν είναι προαπαιτούμενο η πολιτική ενοποίηση. Σήμερα, η μοίρα της Ελλάδας και της Ευρωζώνης ταυτίζεται. Για να σωθούν πρέπει να υπάρξουν άμεσες διαρθρωτικές αλλαγές, τιθάσευση των κερδοσκόπων, σύμπνοια και κυρίως ένας καθαρός πολιτικός λόγος από τους αξιωματούχους. Ένας καθαρός λόγος στον οποίο κεντρική θέση θα έχει ο άνθρωπος και όχι οι αγορές.

Η ΚΥΠΡΟΣ ΠΡΟΧΩΡΑ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Με αφορμή την πρώτη γεώτρηση που πραγματοποιεί η Κύπρος στο ‘Οικόπεδο 12’ για εντοπισμό κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, η ένταση στην περιοχή έχει ανέβει επικίνδυνα. Το Οικόπεδο 12 , ή αλλιώς «Αφροδίτη», είναι μια διερευνητική άδεια γεώτρησης που βρίσκεται στα ανοικτά της νότιας ακτής της Κύπρου και στη θαλάσσια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της χώρας. Βρίσκεται 34 χιλιόμετρα δυτικά του κοιτάσματος φυσικού αερίου ‘Λεβιάθαν’ του Ισραήλ, το οποίο είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου που ανακαλύφθηκε την τελευταία δεκαετία. Η ένταση η οποία έχει προκληθεί στην περιοχή, με τις συνεχιζόμενες προκλήσεις της τουρκικής πλευράς, απορρέει από το γεγονός ότι το ‘Οικόπεδο 12’ είναι πολύ πιθανόν να περιέχει τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου. Αυτό επιβεβαιώνεται και από την Τουρκία, καθώς έγγραφα του τουρκικού κράτους που αποκαλύπτει η εφημερίδα «Σαμπάχ», αναφέρουν ότι υπάρχει μεγάλος πλούτος κάτω από το οικόπεδο «Αφροδίτη» στην ΑΟΖ της Κύπρου. Επίσης, γίνεται λόγος ότι στη Μεσόγειο υπάρχουν αποθέματα 15 τρισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων φυσικού αερίου αξία 7 τρις δολαρίων.
Αναμφίβολα, εκτός από την τεράστια αξία του ορυκτού πλούτου που βρίσκεται στο Οικόπεδο Αφροδίτη, σημειώνεται μια εντυπωσιακή εξέλιξη, καθώς πλέον η Κύπρος, αν αποδειχθούν ακριβής οι προβλέψεις για την ύπαρξη τεράστιου αποθέματος φυσικού αερίου, αναβαθμίζεται γεωπολιτικά και για πρώτη φορά στην ιστορία της θα έχει εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της γεωγραφικής της θέσης. Κάτι το οποίο ακόμα δεν έχει εκμεταλλευτεί η δική μας χώρα. Η έρευνα και αξιοποίηση των πιθανών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου είναι κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και όχι θέμα Κύπρου – Τουρκίας. Αυτό οφείλουν να το καταλάβουν οι Τούρκοι των οποίων οι αντιδράσεις στερούνται οποιασδήποτε θεμελίωσης από άποψη Διεθνούς Δικαίου, καθώς ενώ αρνούνται επίμονα να κυρώσουν τη Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, παραβιάζουν καθημερινά και τους πάγιους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, με κινδύνους πρόκλησης κλυδωνισμών για την ειρήνη, την ασφάλεια, τη σταθερότητα και τη συνεργασία στην ευρύτερη περιοχή. Για του λόγου το αληθές, το τουρκικό ερευνητικό σκάφος ‘Πίρι Ρέις’ προ ημερών ξεκίνησε την πορεία του προς το ‘Οικόπεδο 12’, ενώ το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ξεκίνησαν τουρκικές αεροναυτικές ασκήσεις εντός του εναέριου χώρου της Λευκωσίας και σε ζώνη ανάμεσα στο Ακρωτήρι Λεμεσού και την πλατφόρμα της Νoble Energy, εταιρείας ας μην ξεχνάμε αμερικανικών και ισραηλιτικών συμφερόντων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χλιαρά αποδοκίμασε τη στάση της Τουρκίας και αναγνώρισε το δικαίωμα της Κύπρου για την γεώτρηση.
Στο σημείο αυτό αξίζει ν’ αναφερθεί ότι η Κύπρος από τις 12 Δεκεμβρίου 1988, προχώρησε στην επικύρωση της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντίστοιχα. Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Εκτός των παραπάνω χωρών, η Κύπρος προσέγγισε και την Ελλάδα και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα έχασε μια μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο όχι μόνο για το Καστελόριζο αλλά και θα δημιουργούσε μόνιμα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Με λίγα λόγια, η Κύπρος προχωρά δυναμικά και η Ελλάδα απλώς παρακολουθεί τις εξελίξεις. Η περίπτωση της ΑΟΖ οφείλει να απασχολήσει σοβαρά την Ελλάδα. Είναι ζήτημα υψηλής στρατηγικής σημασίας να γίνει συντονισμός διπλωματικών ενεργειών στη βάση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θαλάσσης μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα των δύο κρατών να έχουν κοινά θαλάσσια σύνορα. Επομένως είναι σημαντικό, η Ελλάδα να εγκαταλείψει το απαρχαιωμένο αίτημα για καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και να υιοθετήσει αυτό που εισήγαγε η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης δηλαδή να προχωρήσει απευθείας σε καθορισμό ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία. Κατά αυτόν τον τρόπο θα ενισχυθεί η θέση της Ελλάδος στο Αιγαίο καθώς επίσης και η θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για χρόνια οι γείτονες Τούρκοι προκαλούν και ενταφιάζουν κάθε προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού και των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Η χώρα μας μπορεί να αντιμετωπίζει τεράστια οικονομικά προβλήματα, ενώ η Τουρκία είναι ήδη μέσα στις είκοσι ισχυρότερες χώρες και σημειώνει μεγάλη ανάπτυξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η χώρα μας πρέπει να απεμπολήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η εξωτερική πολιτική πρέπει να είναι πολιτική προτεραιότητα για την κυβέρνηση.