ΠΑΠΑΓΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗ

Τη βδομάδα που μας πέρασε πολύς λόγος έγινε στα ΜΜΕ για την εμφάνιση της κ. Μακρή στη Βουλή, και γενικότερα για τις στιλιστικές επιλογές των βουλευτών. Αφορμή ήταν ένα μπλουζάκι που απεικόνιζε έναν παπαγάλο. Πολλοί δημοσιογράφοι αναλώθηκαν σε κατηγορίες πλήρως λαϊκίστικες, θαρρείς πως το μόνο πρόβλημα που έχουμε στη Βουλή και γενικότερα στον πολιτικό βίο της χώρας είναι τα ρούχα που φοράνε οι βουλευτές ή τα τατουάζ που έχουν σε εμφανή σημεία. Τα σημαντικότερα προβλήματα στο κοινοβούλιο είναι άλλα: Από τους χυδαίους διαλόγους μεταξύ τω ν αντιπροσώπων μέχρι το γεγονός ότι πριν λίγο καιρό ο καθένας έμπαινε μέσα με το πιστόλι του. Με τις εκφράσεις που έχουν ακουστεί, με συμπεριφορές μελών της Χ.Α και πολλών βουλευτών άλλων κομμάτων, έχει βγάλει η Βουλή μόνη της τα μάτια της και μπροστά σε όσα έχουν συμβεί, οι στιλιστικές επιλογές είναι πταίσμα.

Όλοι μιλάμε για την απαξίωση της Βουλής, όμως πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναφερθούμε στην απαξίωση της πολιτικής, η οποία είναι υπεύθυνη για πολλά. Η κατάρρευση της σχέσης εμπιστοσύνης κοινωνίας - πολιτικής οφείλεται στο γεγονός της μη υλοποίησης των προσδοκιών του λαού. Η πολιτική ελίτ , σε γενικές γραμμές, διαχρονικά δημιούργησε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο βασίστηκε στη διαφθορά, στην έλλειψη ικανότητας, στα ψεύδη και στις φρούδες ελπίδες , και εν τέλει οδήγησε στη διάψευση των προσδοκιών και στην απαξίωση της πολιτικής. Αυτή η απαξίωση όμως, συνεπάγεται και την απέχθεια και την αδιαφορία του λαού για την ενασχόληση με τα κοινά. Οι μόνοι που δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει αυτή τη διαμορφωθείσα κατάσταση είναι οι ίδιοι οι βουλευτές, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι εγκλωβισμένοι σε μια λαϊκιστική κουλτούρα, καθώς και σε έναν συγκρουσιακό ξύλινο λόγο, ο οποίος κανένα νόημα δεν έχει και ουδέν θετικό αποτέλεσμα μπορεί να επιφέρει. Οι βουλευτές συντηρούν με τη συμπεριφορά τους και ευνοούν την απαξίωση της πολιτικής, ενώ θα έπρεπε οι ίδιοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες για την αλλαγή της στάσης των πολιτών.

Τα κόμματα που ανήκουν στο συνταγματικό τόξο, με τη συμπεριφορά τους και τις αλληλοκατηγορίες που ακούγονται καθημερινά στο Κοινοβούλιο, εκτός από την απαξίωση της πολιτικής, αφήνουν διάπλατη την πόρτα στη ‘Χρυσή Αυγή’ και της δίνουν το δικαίωμα να επιδίδεται σε καθημερινό κήρυγμα μισαλλοδοξίας και να φέρνει στο σήμερα μαύρες κηλίδες του πρόσφατου παρελθόντος. Η Χ.Α επωφελείται από αυτή την απαξίωση και αυτός είναι ο λόγος που βρίσκεται σε διψήφια ποσοστά και έχει συνεχώς ανοδικές τάσεις σε όλες τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης. Με άλλα λόγια, δεν είναι πρόβλημα η ενδυμασία των βουλευτών, αλλά η γενικότερη συμπεριφορά και οι πρακτικές τους που έχουν τονώσει το αίσθημα απέχθειας και απαξίωσης του κόσμου, ενώ παράλληλα βοηθούν και τη Χ.Α να προμοτάρει τις αντιλήψεις της και να φαντάζει στα μάτια του κόσμου ως η βαλβίδα αποσυμπίεσης της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Στο σημείο αυτό μπαίνει στο κάδρο και η δική μας η ευθύνη. Για τον απλούστατο λόγο ότι ανεπαρκής βουλευτές δεν κέρδισαν μόνοι τους μια θέση στο κοινοβούλιο. Εμείς τους εκλέξαμε, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, άλλοτε πολιτικούς – ιδεολογικούς, άλλοτε ιδιοτελείς και ωφελιμιστικούς. Τα κριτήρια μας για την επιλογή των αντιπροσώπων μας σε γενικές γραμμές δεν φιλτραρίζονται και με γνώμονα το τι θα κερδίσουμε εμείς από εκείνους, επιλέγουμε. Και η οποιαδήποτε επιλογή όταν δεν στηρίζεται σε κάποια αξιακά, αποτελεσματικά και αμιγώς πολιτικά κριτήρια, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Οπότε, το εκλογικό σώμα έχει και αυτό ευθύνη στο μερίδιο που του αναλογεί για τη γενικότερη απαξίωση κοινοβουλίου, πολιτικών και πολιτικής. Η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια παθογένειες χρόνων, οι οποίες για δεκαετίες κρύβονταν κάτω από το χαλί και όλοι έκλειναν τα μάτια στη διόγκωσή τους. Τα προβλήματα που οφείλουμε να λύσουμε όλοι συλλογικά είναι ιδιαιτέρως σοβαρά. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί να οικοδομηθεί ένα διαφορετικό μοντέλο για τη χώρα. Και πρόβλημα στην προσπάθεια αυτή δεν αποτελεί ο παπαγάλος στην μπλούζα της κ. Μακρή. 

ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ

Όλοι συμφωνούμε ότι βασικός πυλώνας της ελληνικής οικονομίας, και μια από τις μεγάλες ελπίδες ανάκαμψης, είναι ο τουρισμός. Το κλίμα της χώρας, το απέραντο γαλάζιο, οι ωραίες θάλασσες και τα εκατοντάδες νησιά, μας καθιστούν έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς. Όλα αυτά, συνεπικουρούμενα και από την εμφανή πτώση των τιμών στα καταλύματα, μας κάνουν να ελπίζουμε ότι φέτος θα σημειωθεί ρεκόρ αφίξεων στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, η μείωση των τιμών συγκριτικά με το καλοκαίρι του 2012 είναι 15%, ενώ η μέση τιμή διανυκτέρευσης είναι 78 ευρώ, έναντι 92 που ήταν το περασμένο καλοκαίρι. Το ποσοστό μείωσης του κόστους των καταλυμάτων στην Ελλάδα είναι το μεγαλύτερο που σημειώνεται στην Ευρώπη, ανάμεσα στους κατ' εξοχήν καλοκαιρινούς προορισμούς, όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Κύπρος και η Τουρκία. Ο τουρισμός δημιουργεί ευρύτερα κοινωνικά οφέλη, καθώς απασχολεί σχεδόν ένα στους πέντε εργαζόμενους και αποτελεί έτσι το μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο τουρισμός αποτελεί πολύ σημαντικό παράγοντα ευημερίας και ιδιαίτερα σε αυτή τη δυσχερή περίοδο παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης που έχει περιέλθει η χώρα τα τελευταία χρόνια αντιλαμβάνεται κανείς τη σημασία του για την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας.

Τα έσοδα που μπορεί να φέρει ο τουρισμός στη χώρα, είναι αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ αλλά το σίγουρο είναι ότι σε πολλά σημεία υστερούμε και πολλές βελτιώσεις κρίνονται επιβεβλημένες. Το πρώτο που πρέπει να γίνει, το οποίο βεβαίως θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, είναι η βελτίωση της συμπεριφοράς όσων ασχολούνται με τον τομέα του τουρισμού. Εδώ και πολλά χρόνια, η κουτοπονηριά αλλά και οι υπερχρεώσεις, ήταν ένα φαινόμενο απ’ το οποίο όλοι έχουμε δυσάρεστες εμπειρίες. Πολλές φορές οι ξένοι επισκέπτες υποχρεώθηκαν να πληρώσουν πανάκριβα μια σαλάτα ή ένα αναψυκτικό ενώ και οι ίδιοι οι Έλληνες σε πολλές περιπτώσεις έπεφτα θύματα σνομπισμού από τους συμπατριώτες τους. Τέτοια μεμονωμένα περιστατικά δημιουργούν αλγεινή εντύπωση και ‘χαλάνε’ το brand name Ελλάδα στο εξωτερικό. 

Ένα άλλο πρόβλημα του ελληνικού τουρισμού είναι ότι κατά κύριο λόγο οι τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα μας μόνο τους μήνες του καλοκαιριού. Εδώ και δεκαετίες προμοτάρουμε τον ήλιο και τη θάλασσα, όμως δεν έχει μόνο αυτά τα καλά η χώρα. Ο τουρισμός με στοχευμένες προωθητικές ενέργειες μπορεί να αναπτυχθεί για όλο το χρόνο: χειμερινός τουρισμός, συνεδριακός, θρησκευτικός, ιατρικός κ.ο.κ. Βέβαια για να συμβεί αυτό, εκτός από προώθηση και διαφήμιση του προϊόντος, χρειάζονται βελτιώσεις στις υπάρχουσες δομές και δημιουργία νέων όπου απαιτούνται. Το κράτος οφείλει να ευνοήσει την επιχειρηματικότητα στον τουριστικό τομέα. Από πλευράς οικονομικής ενίσχυσης, μείωσης φορολογίας μέχρι πτώση του ΦΠΑ. Με τον τρόπο αυτό θα γίνουμε ακόμα πιο ανταγωνιστικοί και η αύξηση των επισκέψεων θα γίνει μεγαλύτερη. 

Για να αυξηθεί η συμμετοχή του τουρισμού στην οικονομία στα επόμενα χρόνια και να αναδειχθεί ο τουρισμός σε κυρίαρχο στόχο του αναπτυξιακού προτύπου, θα πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να συστρατευθούν στην επιδίωξη και να εναρμονισθούν με τις ανάγκες, ενός πιο εξωστρεφούς τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της οικονομίας. Οφείλει το κράτος να ανάγει τον τουρισμό σε προμετωπίδα της πολύφερνης ανάπτυξης. Γιατί μπορεί ο τουρισμός να είναι όπως λένε οι περισσότεροι, η βαριά βιομηχανία της χώρας, όμως εδώ και κάποια χρόνια παραμένει στάσιμος. Και χρειάζονται πρωτοβουλίες και καινοτόμες ιδέες για να μην πάει άλλος χρόνος χαμένος και να γίνει η χώρα παγκόσμιος προορισμός προέλευσης. Έχει τις δυνατότητες και οφείλει να τις εκμεταλλευτεί.

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Τελικά η απόφαση για επίταξη των καθηγητών πάρθηκε από την κυβέρνηση και πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η αποστολή των φύλλων πορείας. Η απόφαση του Πρωθυπουργού για την επιστράτευση των καθηγητών αναφέρει στο σκεπτικό της ότι «υπάρχει επιτακτική ανάγκη αποτροπής των απειλούμενων δυσμενών συνεπειών από την προταθείσα, με την από 10 Μαΐου 2013 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ, εικοσιτετράωρη πανελλαδική απεργία την 17η Μαΐου 2013, πρώτη ημέρα διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων του σχολικού έτους 2012-2013 και από κάθε άλλη προταθησόμενη ή κηρυχθησόμενη εντός της περιόδου διεξαγωγής των εξετάσεων αυτών και μέχρι την ολοκλήρωσή τους, καθώς και η σημαντική διαταραχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και τους σοβαρούς κινδύνους που επαπειλούνται για τη δημόσια τάξη και την υγεία των υποψηφίων στις ανωτέρω εξετάσεις, αιφνιδίως, επτά ημερολογιακές ημέρες πριν από την διεξαγωγή τους».

Πολιτική επιστράτευση είναι η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, δηλαδή η υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών αυτών που επιτάσσονται, και κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 "Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης" . Συγκεκριμένα,  στο Σύνταγμα αναφέρεται ότι η επίταξη προβλέπεται για "κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία". Ειδικότερα, το άρθρο 18 του Ν.Δ. /17/1974 επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση του προσωπικού, σε περίπτωση πολιτικής κινητοποίησης. Όσοι αρνηθούν να υπακούσουν, δικάζονται με αυτόφωρο.  Σε περίπτωση που λείπει ο παραλήπτης του φύλλου πορείας, αυτό θα θυροκολληθεί στο σπίτι του και θα πρέπει να εντοπιστεί άμεσα από την Αστυνομία. Το ΣτΕ δεν κρίνει αντισυνταγματικό το μέτρο της επίταξης και τα ‘βάζει’ με την απεργία των καθηγητών. Όμως αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους είναι ότι σε εδώ και περίπου ένα χρόνο έχουμε γίνει μάρτυρες ήδη τριών επιτάξεων από την κυβέρνηση.  Όπως επίσης θα πρέπει να μας απασχολήσει η κατάσταση που κυριαρχεί στον πολύπαθο χώρο της παιδείας. Μιας παιδείας που ημι-μορφώνει τους νέους ανθρώπους, το αύριο της χώρας, και το μόνο σίγουρο εφόδιο που τους παρέχει για το μέλλον είναι ένα πτυχίο κολλημένο στον τοίχο και μια κάρτα ανεργίας στην τσέπη. 

Το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις σχολείων και σχολών, αν και σε αρκετές περιπτώσεις ήταν επιβεβλημένο, οι τεράστιες ελλείψεις σε δομές, διδακτικό προσωπικό κτλ, η επιβίωση της παραπαιδείας και ένα σωρό άλλα μεγάλα ζητήματα έχουν βαλτώσει την παιδεία. Όλα αυτά τα προβλήματα, σαφώς και δεν είναι δικαιολογία, ούτε άλλοθι για να αναβληθούν ή να χαθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Από την άλλη όμως, δεν φταίνε οι καθηγητές για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, για την ανεργία των νέων και για την ποιοτική πτώση της παρεχόμενης παιδείας, όπως επιχειρούν να τους τα ‘φορτώσουν’ ορισμένοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και οι καθηγητές έχουν παιδιά, και γνωρίζουν καλά τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Όπως επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τη σημαντική ιστορία των απεργιών των καθηγητών αλλά και τα όσα έχουν πετύχει προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Η απεργία στις εξετάσεις του 1988, η δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα το 1991, η μεγάλη απεργία των 60 ημερών (1997), ο ματωμένος διαγωνισμός ΑΣΕΠ το 1998, η μεγάλη απεργία των δασκάλων πριν 7 χρόνια, οι μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις (1999/00) δείχνουν ότι στην εκπαίδευση υπάρχουν πάντοτε σοβαρές διεκδικήσεις προς όφελος όχι μόνο των ίδιων, αλλά και όλων των υπολοίπων. Ο συνδικαλισμός, με τον στρεβλό τρόπο που τον γνωρίσαμε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει πολλά από τα άσχημα χαρακτηριστικά των πολιτικών. Και από αυτή εδώ τη στήλη έχει πολλές φορές κατηγορηθεί ο κακώς εννοούμενος και εφαρμοζόμενος συνδικαλισμός. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν οφείλει να κατηγορούμε τους καθηγητές ελαφρά τη καρδία. Ας αναλογιστούμε κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται και πόσα ερωτήματα και ανησυχίες καλούνται να απαντήσουν καθημερινά. Ερωτήματα από νέα παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται και την ανεργία να τους περιμένει.