ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Τελικά η απόφαση για επίταξη των καθηγητών πάρθηκε από την κυβέρνηση και πριν λίγες μέρες ξεκίνησε η αποστολή των φύλλων πορείας. Η απόφαση του Πρωθυπουργού για την επιστράτευση των καθηγητών αναφέρει στο σκεπτικό της ότι «υπάρχει επιτακτική ανάγκη αποτροπής των απειλούμενων δυσμενών συνεπειών από την προταθείσα, με την από 10 Μαΐου 2013 απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ, εικοσιτετράωρη πανελλαδική απεργία την 17η Μαΐου 2013, πρώτη ημέρα διεξαγωγής των πανελλαδικών εξετάσεων του σχολικού έτους 2012-2013 και από κάθε άλλη προταθησόμενη ή κηρυχθησόμενη εντός της περιόδου διεξαγωγής των εξετάσεων αυτών και μέχρι την ολοκλήρωσή τους, καθώς και η σημαντική διαταραχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και τους σοβαρούς κινδύνους που επαπειλούνται για τη δημόσια τάξη και την υγεία των υποψηφίων στις ανωτέρω εξετάσεις, αιφνιδίως, επτά ημερολογιακές ημέρες πριν από την διεξαγωγή τους».

Πολιτική επιστράτευση είναι η επίταξη προσωπικών υπηρεσιών, δηλαδή η υποχρεωτική παροχή των προσωπικών υπηρεσιών αυτών που επιτάσσονται, και κηρύσσεται με βάση το Νομοθετικό Διάταγμα 17/1974 "Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης" . Συγκεκριμένα,  στο Σύνταγμα αναφέρεται ότι η επίταξη προβλέπεται για "κάθε αιφνίδια κατάσταση, η οποία απαιτεί τη λήψη άμεσων μέτρων προς αντιμετώπιση αμυντικών αναγκών της Χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από κάθε μορφής απειλούμενη φυσική καταστροφή ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία". Ειδικότερα, το άρθρο 18 του Ν.Δ. /17/1974 επιτρέπει την πολιτική επιστράτευση του προσωπικού, σε περίπτωση πολιτικής κινητοποίησης. Όσοι αρνηθούν να υπακούσουν, δικάζονται με αυτόφωρο.  Σε περίπτωση που λείπει ο παραλήπτης του φύλλου πορείας, αυτό θα θυροκολληθεί στο σπίτι του και θα πρέπει να εντοπιστεί άμεσα από την Αστυνομία. Το ΣτΕ δεν κρίνει αντισυνταγματικό το μέτρο της επίταξης και τα ‘βάζει’ με την απεργία των καθηγητών. Όμως αυτό που θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους είναι ότι σε εδώ και περίπου ένα χρόνο έχουμε γίνει μάρτυρες ήδη τριών επιτάξεων από την κυβέρνηση.  Όπως επίσης θα πρέπει να μας απασχολήσει η κατάσταση που κυριαρχεί στον πολύπαθο χώρο της παιδείας. Μιας παιδείας που ημι-μορφώνει τους νέους ανθρώπους, το αύριο της χώρας, και το μόνο σίγουρο εφόδιο που τους παρέχει για το μέλλον είναι ένα πτυχίο κολλημένο στον τοίχο και μια κάρτα ανεργίας στην τσέπη. 

Το κλείσιμο και οι συγχωνεύσεις σχολείων και σχολών, αν και σε αρκετές περιπτώσεις ήταν επιβεβλημένο, οι τεράστιες ελλείψεις σε δομές, διδακτικό προσωπικό κτλ, η επιβίωση της παραπαιδείας και ένα σωρό άλλα μεγάλα ζητήματα έχουν βαλτώσει την παιδεία. Όλα αυτά τα προβλήματα, σαφώς και δεν είναι δικαιολογία, ούτε άλλοθι για να αναβληθούν ή να χαθούν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Από την άλλη όμως, δεν φταίνε οι καθηγητές για όλα τα προβλήματα της κοινωνίας, για την ανεργία των νέων και για την ποιοτική πτώση της παρεχόμενης παιδείας, όπως επιχειρούν να τους τα ‘φορτώσουν’ ορισμένοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και οι καθηγητές έχουν παιδιά, και γνωρίζουν καλά τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους. Όπως επίσης είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τη σημαντική ιστορία των απεργιών των καθηγητών αλλά και τα όσα έχουν πετύχει προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Η απεργία στις εξετάσεις του 1988, η δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα το 1991, η μεγάλη απεργία των 60 ημερών (1997), ο ματωμένος διαγωνισμός ΑΣΕΠ το 1998, η μεγάλη απεργία των δασκάλων πριν 7 χρόνια, οι μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις (1999/00) δείχνουν ότι στην εκπαίδευση υπάρχουν πάντοτε σοβαρές διεκδικήσεις προς όφελος όχι μόνο των ίδιων, αλλά και όλων των υπολοίπων. Ο συνδικαλισμός, με τον στρεβλό τρόπο που τον γνωρίσαμε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχει πάρει πολλά από τα άσχημα χαρακτηριστικά των πολιτικών. Και από αυτή εδώ τη στήλη έχει πολλές φορές κατηγορηθεί ο κακώς εννοούμενος και εφαρμοζόμενος συνδικαλισμός. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν οφείλει να κατηγορούμε τους καθηγητές ελαφρά τη καρδία. Ας αναλογιστούμε κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται και πόσα ερωτήματα και ανησυχίες καλούνται να απαντήσουν καθημερινά. Ερωτήματα από νέα παιδιά που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται και την ανεργία να τους περιμένει.