NO COUNTRY FOR OLD MEN

Από τη στιγμή που η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο όλοι έχουμε χάσει τον μπούσουλα: χώρα, κόμματα, πολίτες. Καθημερινά συμβαίνουν απίθανα γεγονότα. Το μνημόνιο έφερε άγρια μέτρα (πολλά απ’ τα οποία βέβαια όφειλαν τόσα χρόνια να εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις), έφερε λουκέτα, ανεργία, ανασφάλεια, αυτοκτονίες, εθνική κατάθλιψη και άλλα τόσα τα οποία είναι χιλιοειπωμένα. Εκτός αυτών, γιγάντωσε τον λαϊκισμό, ευνόησε την οργή και εξέθρεψε, μαζί με άλλους παράγοντες, το φασισμό. Λίγες μέρες πέρασαν από την ώρα που δολοφονήθηκε ο Παύλος Φύσσας από Χρυσαυγίτη. Ξαφνικά όλοι στα ΜΜΕ ανακάλυψαν την Αμερική ως σύγχρονοι Κολόμβοι. Αναφέρθηκαν με αποκλειστικά ρεπορτάζ σε παρακρατικές δράσεις της ΧΑ, σε σχέσεις της με τα σώματα ασφαλείας και όλοι έδειχναν έναν απροκάλυπτο αιφνιδιασμό λες και απέκτησαν μνήμη χρυσόψαρου. Όλα αυτά τα γνώριζαν οι δημοσιογράφοι. Όταν χρυσαυγίτες μαχαίρωναν αλλοδαπούς, εκφόβιζαν, έδερναν, έσπαγαν πάγκους μικροπωλητών και προήγαγαν τη φασιστική τους ιδεολογία παντιοτρόπως, οι δημοσιογράφοι ήξεραν. 

Και ξαφνικά, μιας και έχουμε Έλληνα νεκρό, όλοι βγάζουν από τα συρτάρια τους αρραχνιασμένα ρεπορτάζ και ξεσκίζουν. Και καλά κάνουν. Αλλά είναι ολίγον τι υποκριτές. Ο θάνατος πουλάει για πολλούς ‘δημοσιογράφους’.  Το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ το απέδειξε στον απόλυτο βαθμό. Για τη ΧΑ έχω γράψει αρκετά κείμενα, εδώ και πολύ καιρό. Δεν θέλω να πω περισσότερο παρά μόνο τούτο: Ακόμα και όσοι ξεγελάστηκαν, παραπληροφορήθηκαν ή οτιδήποτε άλλο, και τους ψήφισαν, δεν έχουν πλέον καμιά δικαιολογία. Και ξέρουν, και βλέπουν. Όπως και τα κόμματα οφείλουν να δουν και να αναλύσουν πέρα από τις δημοκρατικές κορώνες, για ποιο λόγο η ΧΑ σημειώνει τέτοια άνοδο και έχει εισχωρήσει για τα καλά στην ελληνική κοινωνία. Οι αιτίες είναι γνωστές , και όσο δεν αντιμετωπίζονται τα πράγματα θα είναι άσχημα και θα έχουμε χειρότερες καταστάσεις. 
 

Η οικονομική κρίση γιγάντωσε τον  ήδη υπερμεγέθη λαϊκισμό. Έχει αναδείξει πολιτικούς και κόμματα, ομίλους προβληματισμού κ.ο.κ . Κάθε επίδοξος ‘σωτήρας’ βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό και έστησε ένα κόμμα. Είναι βεβαίως και η κρατική επιχορήγηση ένα δέλεαρ, όπως και το δημόσιο βήμα… Γεμίσαμε εμπόρους ελπίδας, αρνητές των πάντων, και αν σ’ όλα αυτά συνυπολογίσουμε και τα κυβερνητικά κόμματα, τα οποία ακολουθούν ένα πρόγραμμα φτωχοποίησης του λαού, το οποίο δεν πρόκειται να αποδώσει ούτε σε δέκα ζωές, έχουμε ένα σκηνικό απείρου κάλους και θλίψης. Και στη μέση είναι ο Έλληνας. Ο μέσος Έλληνας που θεωρεί ότι μας ψεκάζουν, ότι πάντα οι άλλοι θέλουν το κακό μας για να αρπάξουν τον ορυκτό πλούτο. Εκείνος που ελπίζει στις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής και σε σύγχρονους Ωνάσηδες. Είναι ο ίδιος που εκθειάζει τους αγώνες με αίμα των προγόνων μας για λευτεριά και παράλληλα πίνει αμέριμνος τον φραπέ του περιμένοντας από τους άλλους να αλλάξουν τα πράγματα. Είναι ο ίδιος που συνεχώς αηδιάζει με τη ΧΑ αλλά ταυτόχρονα πολλάκις τη μνημόνευσε για να διώξει τους μετανάστες και να καθαρίσει την Αθήνα. Είναι βεβαίως ο ίδιος που μένει εντελώς αδρανής περιμένοντας τη σωτηρία από τη Ρωσία και την παράδοση – παραλαβή της Κωνσταντινούπολης. Πολλοί συμπατριώτες μας θεωρούν ότι ως άξιοι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και της Μπουμπουλίνας, θα αντέξουμε κόντρα σε όλους και θα επιβιώσουμε. Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι, που ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για την κατάσταση μας. Μπερδεύουμε το παρελθόν με το σήμερα. Από εκείνους τους λαμπρούς Έλληνες αγωνιστές απέχουμε έτη φωτός. 

Κάποτε διδάξαμε πολιτισμό και δημοκρατία στην ανθρωπότητα. Σήμερα με τη συμπεριφορά μας, τον ατομισμό μας και την κουλτούρα μας είμαστε άραγε περήφανοι; Δυστυχώς για να αλλάξουμε μυαλά και να βοηθήσουμε και εμείς από την πλευρά μας, όσο μπορούμε, τη χώρα μας να ορθοποδήσει, θα περάσουν πολλά χρόνια. Είναι πάντα ωραίο να μεταθέτουμε ευθύνες μόνο στους πολιτικούς και στα κόμματα, όμως ανέκαθεν η αυτοκριτική ήταν γενναίο πράγμα. Εξάλλου, τα κόμματα και οι πολιτικοί είναι αντανάκλαση της κοινωνίας. 

ΥΓ. Με την επιστολή των εφέδρων, και τις υπόνοιες για πραξικόπημα που αφήνουν, δεν ασχολούμαι καν. Είναι και αυτό συνέπεια της οικονομικής κρίσης και του λαϊκισμού. Η Ελλάδα άλλωστε είναι καταδικασμένη να ζει ιλαροτραγικές καταστάσεις. Το έχει αποδείξει η ιστορία. Ήταν και θα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.