ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Μετά από τις πρόσφατες εξελίξεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φαίνεται πιο πιθανό από ποτέ να δοθεί ευρωπαϊκή λύση στα αλυσιδωτά προβλήματα που συνεχίζει να προκαλεί η οικονομική κρίση των χωρών της ευρωζώνης. Η Γερμανία απαιτεί να εφαρμοστεί η δική της πρόταση, η οποία προϋποθέτει σκληρές και δεσμευτικές υποχρεώσεις. Βασικότερη απαίτηση της Γερμανίας είναι να υπάρχει σε κάθε Σύνταγμα των χωρών της ευρωζώνης η ρητή δέσμευση για μικρό έλλειμμα και δημόσιο χρέος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν μια χώρα διογκώσει το έλλειμμά της, για παράδειγμα σε ποσοστό άνω του 3% όπως όριζε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτομάτως θα έχει να αντιμετωπίσει οικονομικές κυρώσεις, οι οποίες θα εφαρμόζονται αυτόματα χωρίς διαπραγματεύσεις και παζάρια. Οι κυρώσεις αυτές θα σημαίνουν αδυναμία δανεισμού από τις αγορές και εν τέλει θα προκαλούν σκληρά μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα με περικοπή μισθών, συντάξεων, απολύσεις και αυξήσεις σε άμεση και έμμεση φορολογία. Ακόμα και το σενάριο εγκατάλειψης του Ευρώ για τις «απείθαρχες» χώρες φαντάζει πιθανό. Είναι φανερό ότι η Γερμανία, με τον «αέρα» της καλύτερης οικονομίας στην Ευρώπη, θέλει να εφαρμόσει την πολιτική της πανευρωπαϊκά όχι μόνο για τη σωτηρία του ευρώ και το φρενάρισμα των κερδοσκόπων όπως το Βερολίνο διατυμπανίζει, αλλά κυρίως γιατί δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να συνεχίζουν να επιβραβεύονται και να μένουν ατιμώρητες οι απείθαρχες χώρες με άσχημα δημοσιονομικά στοιχεία. Οι Γερμανοί ανέκαθεν ήταν θιασώτες της απαρέγκλιτης εφαρμογής των κανόνων του Μάαστριχτ και αυτή την πιστή εφαρμογή των κανόνων θέλουν τώρα να μεταδώσουν και στις άλλες χώρες.
Είναι βέβαιο πως η απουσία κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής οδήγησε και συνεχίζει να οδηγεί σε δυσοίωνες προβλέψεις σχετικά με το μέλλον του Ευρώ. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Ε.Ε δεν είχε προβλέψει κάποιο μηχανισμό στήριξης σε περίπτωση κινδύνου, και αυτό το έκανε μόνο όταν η κατάσταση της Ελλάδας έδειξε την ευρωπαϊκή φύση του προβλήματος.
Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που επεξεργάζεται ο γαλλογερμανικός άξονας προβλέπει ότι οι κρατικοί προϋπολογισμοί πρέπει πρωτίστως να εγκρίνονται από την Κομισιόν, θέτει υψηλότερα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, κοινό κατώτατο όριο για τη φορολογία των επιχειρήσεων και μηχανισμό αντιμετώπισης των τραπεζικών κρίσεων, καθιστώντας τις τράπεζες μέρος του προβλήματος σε περίπτωσης νέας οικονομικής κρίσης. Όλα αυτά ίσως να είναι σε γενικές γραμμές αποδεκτά, όμως μια οικονομική ένωση δεν μπορεί μονίμως να στηρίζεται στη λιτότητα διαρκείας. Δεν διαφωνεί κανείς, πως κάθε χώρα πρέπει να έχει τακτοποιημένο το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος της, όμως η Ε.Ε πρέπει να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Η διαφαινόμενη οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης πρέπει να βασίζεται στο δικαίωμα εργασίας για όλους τους ευρωπαίους πολίτες, σε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, σε ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, στις επενδύσεις και στην καινοτομία Για να ευνοηθεί η ανάπτυξη και οι επενδύσεις, πρέπει να προχωρήσει η ιδέα της έκδοσης ευρωομολόγων, ειδικότερα για τις χώρες της περιφέρειας.
Από την πρώτη στιγμή που φάνηκαν οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στις χώρες της ευρωζώνης, δυο προοπτικές υπήρχαν: η διάλυση της ευρωζώνης ή η σωτηρία του Ευρώ μέσω μιας κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής. Η πρώτη προοπτική δεν απασχόλησε ποτέ στα σοβαρά τους ευρωπαίους ηγέτες και ήρθε η στιγμή να προχωρήσει η Ευρώπη και να γίνει μια πραγματική ένωση, τουλάχιστον οικονομική σε πρώτη φάση. Η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός πρέπει εξαρχής να θέσουν αυστηρούς όρους και να διαπραγματευτούν έξυπνα. Χρειάζεται ο κοινός συντονισμός των χωρών της ευρωζώνης στους τομείς της φορολογίας, των μισθών, του ασφαλιστικό, όμως ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ε.Ε σε ένα αχανές γερμανικό προτεκτοράτο. Με το μνημόνιο είναι αλήθεια πως έχουμε χάσει ως χώρα ένα σημαντικό κομμάτι της εθνικής μας κυριαρχίας. Με το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας μπορούμε να την χάσουμε πλήρως αν δεν γίνουν προσεγμένες κινήσεις από την κυβέρνηση. Αυτό βεβαίως προϋποθέτει σύμπνοια και συμπόρευση των αδύναμων χωρών της Ε.Ε και όχι πλήρη υποταγή στο γαλλογερμανικό άξονα. Σκοπός της οικονομικής διακυβέρνησης πρέπει να είναι η δημιουργία μιας Ευρώπης για όλους, και όχι για μόνο για τις πλούσιες χώρες του Βορρά. Η Ευρώπη περνά ιστορικές στιγμές και όλοι, κυβέρνηση και ευρωπαίοι εταίροι, πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Τέλος, ενδεχόμενη βούληση της κυβέρνησης να πραγματοποιήσει αλλαγές στο Σύνταγμα, στα πρότυπα που θέλει η Μέρκελ, μπορεί να επιφέρει πρόωρες εκλογές. Στην κυβέρνηση το σενάριο αυτό δεν έχει εγκαταλειφτεί και εξακολουθεί να έχει πολλούς υποστηρικτές.