Ο ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Πρόσφατα είχαμε επισημάνει το ντόμινο εξελίξεων που ήταν πιθανό να πραγματοποιηθεί στη Μ. Ανατολή και ευρύτερα στον αραβικό κόσμο. Μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο, η Λιβύη ακολούθησε κατά πόδας ενώ το Μπαχρέιν και η Υεμένη φλέγονται επίσης. Οι εστίες της αραβικής εξέγερσης φέρονται να έχουν εξαπλωθεί στη Λιβύη, απειλώντας το μακροβιότερο καθεστώς της ευρύτερης περιοχής, αυτό του συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι. Το νέο εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η αραβική επανάσταση αγγίζει πλέον και τις πλούσιες χώρες. Οι εξεγέρσεις στη Λιβύη, στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν δείχνουν ότι ένα ντόμινο χωρίς προηγούμενο, καθιστά ολόκληρο τον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο πρωταγωνιστή σε μια νέα ιστορική περίοδο. Τα αίτια για αυτή την πανσπερμία εξεγέρσεων προκλήθηκαν από την τεράστια οικονομική ανισότητα των πολιτών των χωρών αυτών, καθώς και από τη διατήρηση ξεπερασμένων απολυταρχικών καθεστώτων στην εξουσία.
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι εξεγέρσεις πλέον λαμβάνουν χώρα και στις πλούσιες περιοχές του αραβικού κόσμου. Και μάλλον άργησαν κιόλας αν σκεφτεί κανείς ότι ο Μουαμάρ Καντάφι βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια στην εξουσία, έχοντας βεβαίως επιβάλλει την εσαεί παραμονή του σε αυτή με την κατάργηση κομμάτων και ελεύθερων εκλογών. Η Λιβύη είναι μια πλούσια χώρα, κυρίως χάρη στη δυναμική που της προσφέρει ο μαύρος χρυσός. Σε σύγκριση με τις άλλες χώρες του αραβικού κόσμου, οι Λιβανέζοι είναι αρκετά μορφωμένος λαός και οι Λιβανέζες έχουν περίοπτη θέση στην τοπική κοινωνία. Αυτό έχουν καταφέρει να το κερδίσουν νομικά αλλά και στην πράξη. Με λίγα λόγια μιλούμε για μια χώρα πλούσια, μορφωμένη και είναι απορίας άξιο πως άντεξε σαράντα χρόνια κάτω από την αυταρχική σκέπη του Καντάφι. Ο αραβικός κόσμος μετά από χρόνια απέκτησε συνείδηση ότι δεν είναι υποχρεωμένος στο όνομα της κοινωνικής ειρήνης που δίνει ο πλούτος του πετρελαίου, να υπομένει τα αρχαϊκά και ολοκληρωτικά καθεστώτα με ηγέτες που ανήκουν στην εποχή της απο-αποικιοκρατικοποίησης. Ο συνταγματάρχης Καντάφι ανέλαβε την εξουσία έπειτα από ένα αναίμακτο πραξικόπημα το 1969. Ο ίδιος δεν κατέχει κάποιο επίσημο αξίωμα και έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει ότι αρκείται στον τίτλο του «επικεφαλής της επανάστασης». Η εξουσία του στηρίζεται στη λατρεία της προσωπικότητάς του, στο αχανές δίκτυο διασυνδέσεων με τις τοπικές φυλές και φυσικά από τα κέρδη που αποφέρει η εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της χώρας. Περισσότερο και από τον κατά κεφαλή πλούτο, οι Λιβανέζοι με την εξέγερσή τους δείχνουν ότι για αυτούς ύψιστη ανάγκη αποτελεί η πρόσβαση όλων στη δημοκρατία. Και αυτή η ανάγκη γίνεται επιτακτική όταν μιλάμε για μια κοινωνία μορφωμένη και συνειδητοποιημένη.
Το αιγυπτιακό και το τυνησιακό καθεστώς στράφηκαν σχετικά ήπια εναντίον των διαδηλωτών. Στη Λιβύη όμως έχει επιστρατευτεί σύσσωμη η κρατική μηχανή για να αντιμετωπίσει τους εξεγερμένους διαδηλωτές. Δεν βγαίνει μόνο η αστυνομία στους δρόμους, αλλά και πληρωμένοι από το καθεστώς που χτυπούν τους διαδηλωτές. Παράλληλα το καθεστώς έχει μάθει να χρησιμοποιεί, και αυτό, το ιντερνέτ σαν όπλο και στέλνει ειδήσεις, ώστε να μην κατεβαίνει ο κόσμος στο δρόμο γιατί η αστυνομία θα χτυπήσει με πραγματικά πυρά. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ο Καντάφι θεωρεί τους διαδηλωτές τρομοκράτες και εχθρούς για την πατρίδα και σε πρόσφατη ομιλία του προς τους υποστηρικτές του στην Πράσινη πλατεία τους είπε ότι πρέπει να είναι έτοιμοι να πολεμήσουν για τη χώρα τους. Τους διαβεβαίωσε πως αν χρειαστεί θα ανοίξουν οι κρατικές αποθήκες των όπλων και θα προμηθευτούν όλοι με όπλα ώστε να αντιμετωπίσουν των «εξωτερικό εχθρό». Η Λιβύη λοιπόν βρίσκεται ένα βήμα από την εμφύλια σύρραξη με τους νεκρούς να είναι ήδη χιλιάδες. Οι καθεστωτικοί είναι διατεθειμένοι να τραβήξουν την κατάσταση στα άκρα απέναντι στους εξεγερμένους Λιβανέζους. Η κατάσταση είναι έκρυθμη στον αραβικό κόσμο και το μήνυμα που στέλνουν οι διαδηλωτές είναι ότι παλεύουν, με κόστος ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και για απαλλαγή από τον αυταρχισμό. Ένα μήνυμα που αν μη τι άλλο πρέπει να σκεφτούν και οι ευρωπαίοι πολίτες, οι οποίοι υπομένουν όλα τα δεινά που προκαλεί η οικονομική ύφεση και ουσιαστικά παρακολουθούν την αύξηση της ανεργίας, την κατακόρυφη αύξηση των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων εντελώς αμέτοχοι.