ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΤΡΟΪΚΑΝΩΝ

Σάλος προκλήθηκε από τις δηλώσεις που έκαναν στελέχη της Τρόικα την περασμένη βδομάδα. Η κοινή γνώμη, μαζί και η κυβέρνηση, αιφνιδιάστηκαν με τον τρόπο κυρίως που η Τρόικα μας ζήτησε να ξεπουλήσουμε τη δημόσια περιουσία μας για να πληρώσουμε ένα κομμάτι του δημόσιου χρέους μας. Ο καθηγητικός τρόπος του κ. Τόμσεν κυρίως, αφύπνισε την εθνική μας συνείδηση και οι αντιδράσεις ήταν έντονες. Εκφράσεις όπως «να κουνάτε στη Δανία το δάχτυλό σας κ. Τόμσεν», «εδώ είναι Ελλάδα», και πολλές άλλες, πλημμύρησαν τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο. Η ουσία όμως δεν βρίσκεται τόσο πολύ στον τρόπο, ο οποίος βέβαια δεν παύει να είναι τουλάχιστον απαράδεκτος. Αντιθέτως, βρίσκεται στα λεγόμενα των δανειστών μας και στην πρότασή τους για «εκμετάλλευση» της δημόσιας περιουσίας της χώρας.
Αρχικά, πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι η Τρόικα προτείνει την πώληση όλων των κρατικών μετοχών στις εισηγμένες δημόσιες υπηρεσίες (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΔΕΠΑ, Τράπεζες, ΟΛΠ, κ.α). Οι τελευταίες, μπορεί να είναι κερδοφόρες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αξία τους πλέον είναι αρκετά πεσμένη. Και αυτό γίνεται λόγω της συνεχιζόμενης καθόδου του ελληνικού χρηματιστηρίου. Οι μετοχές των παραπάνω υπηρεσιών βρίσκονται σε διαρκή πτώση, κάτι που σημαίνει ότι ο επίδοξος αγοραστής θα αγοράσει τσάμπα, ενώ πριν λίγα χρόνια θα έπρεπε να βάλει πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Με λίγα λόγια το timing που επιλέγει η Τρόικα να προχωρήσει στην πρόταση για «εκμετάλλευση» της δημόσιας περιουσίας δεν είναι καθόλου τυχαίου. Βλέπει ότι οι εθνικές μετοχές δεν έχουν πλέον χρηματιστηριακή αξία και προωθεί ένα στυγνό ξεπούλημα εθνικής περιουσίας. Από την άλλη όμως, φαίνεται και μια αντίφαση στα λεγόμενα των δανειστών μας και στην οικονομική πραγματικότητα: Τη στιγμή που οι δημόσιες επιχειρήσεις έχουν χαμηλή αξία, εκείνοι υποστηρίζουν ότι σε πέντε χρόνια μέσα μπορεί η χώρα να κερδίσει 50 δις Ευρώ από τις πωλήσεις! Νούμερο το οποίο σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στην οικονομική πραγματικότητα της αγοράς. Και είναι απορίας άξιο πως οι «έμπειροι» και «πετυχημένοι» τεχνοκράτες δεν το βλέπουν.
Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο που προκύπτει από την πρόταση των δανειστών μας είναι η ομολογία της έως τώρα αποτυχίας τους στη διαχείριση του ελληνικού προβλήματος. Σε γενικές γραμμές παραδέχτηκαν ότι η οριζόντια μείωση σε μισθούς και συντάξεις μπορεί να μείωσε το έλλειμμα, όμως το δημόσιο χρέος όλο και μεγαλώνει και αυτό είναι που οδηγεί τη χώρα κοντά στο χείλος της χρεοκοπίας. Και αφού κατάλαβαν ότι από μόνη της η οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων δεν μπορεί να λειτουργήσει, πρότειναν την εκποίηση της ελληνικής περιουσίας. Και το ερώτημα που γεννάται είναι, αν υποθετικά ακολουθήσει η κυβέρνηση το δρόμο της εκποίησης, και το χρέος παραμείνει υψηλό- που θα παραμείνει- μετά τη θα προτείνει η Τρόικα; Πώληση νησιών και ιστορικών μνημείων; Μεταξύ σοβαρού και αστείου ο κ. Τόμσεν είπε ότι δεν συμπεριλαμβάνουν στην «προς πώληση» δημόσια περιουσία τα μνημεία. Αλλά ποιος είναι σίγουρος ότι αυτή η προοπτική δεν στροβιλίζει στο μυαλό των δανειστών μας; Δεν είμαι λάτρης των συνωμοτικών σεναρίων, όμως ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε ένα «οικόπεδο – φιλέτο».
Μέσα σε όλα αυτά δεν πρέπει να αφήσουμε ασχολίαστη την αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης δια στόματος του κ. Πεταλωτή, του κ. Ραγκούση και άλλων κυβερνητικών στελεχών. Αντίδραση η οποία άργησε πολλές ώρες και άφησε πολλά ερωτήματα να πλανώνται στην ατμόσφαιρα. Μέχρι αργά το βράδυ της Παρασκευής που βγήκε η ανακοίνωση, όλη η κοινωνία είχε αντιδράσει, ακόμα και το Mega(!), όμως η κυβέρνηση έλαμπε δια της απουσίας της. Εκτός από τα αναμενόμενα, δηλαδή την επίπληξη στην Τρόικα για το ύφος των δηλώσεών της, σε γενικές γραμμές συμφώνησε με την ανάγκη εκμετάλλευσης της δημόσιας περιουσίας. Υπάρχει όμως τεράστια διαφορά ανάμεσα σ’ αυτές τις έννοιες: άλλο πράγμα είναι η εκποίηση και το ξεπούλημα, και άλλο η εκμετάλλευση. Πολλά δημόσια κτήρια είναι εγκαταλελειμμένα και μπορούν να αξιοποιηθούν. Ενδεχομένως και κάποιες δημόσιες επιχειρήσεις μπορούν να πωληθούν σε ιδιώτες. Με την προϋπόθεση όμως το οικονομικό αντίτιμο να είναι ικανοποιητικό και όχι ληστρικό, και το κράτος να συνεχίσει να έχει εποπτικό ρόλο. Στην εποχή της οικονομικής ύφεσης, που προκλήθηκε κυρίως από την απληστία των αγορών, δεν πρέπει να θεωρούνται οι ιδιώτες παράδεισος και το κράτος ο νεκροθάφτης της ανάπτυξης και του οικονομικού κέρδους. Ο στρατηγικός ρόλος του κράτους δεν πρέπει να υποτιμάται και να εκχωρούνται όλα στους ιδιώτες. Οι συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, δεν πρέπει να είναι φόβητρο και να θεωρούνται ταμπού, άλλο το κράτος δεν πρέπει να θεωρείται ο φτωχός συγγενής.
Το συμπέρασμα που βγαίνει από τις τελευταίες εξελίξεις είναι απλό: Ο μνημονιακές εκτιμήσεις φαίνεται πως αποτυγχάνουν. Μπορεί να έχει μειωθεί κατά πολύ το έλλειμμα, όμως το χρέος παραμένει στα ύψη, τα λουκέτα και η ανεργία έχουν πλημμυρίσει την αγορά και η ανάπτυξη παραμένει άγνωστη λέξη στα κυβερνητικά κλιμάκια. Και τελικά φαίνεται πως οδηγούμαστε σε έναν φαύλο κύκλο συνεχόμενων περικοπών, φορολογικών αυξήσεων και αναπτυξιακής στασιμότητας.