ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΝ

Την περασμένη βδομάδα από αυτή εδώ τη στήλη είχαμε πει ότι ήταν πολύ νωρίς για να κρίνει κανείς, είτε θετικά είτε αρνητικά, τις καθημερινές συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις της χώρας μας. Πλέον, με τις μέρες να έχουν περάσει, μπορεί κανείς να προβεί σε κάποια σημαντικά και παγιωμένα συμπεράσματα: Οι συγκεντρώσεις έχουν εξελιχθεί ομαλά και ειρηνικά, με μοναδική εξαίρεση τη νύχτα που αρκετοί βουλευτές αναγκάστηκαν να φυγαδευτούν ή να φύγουν από την πίσω πόρτα του Κοινοβουλίου, φοβούμενοι τις αντιδράσεις του κόσμου. Μέχρι το βράδυ της Τρίτης, όλοι καταλάβαιναν απολύτως του Αγανακτισμένους. Η’ για την ακρίβεια σχεδόν όλοι. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν µπορεί να είναι ευτυχής µε όσα γίνονται στην καθημερινότητας της Ελλάδας του Μνημονίου. Και κανείς δεν µπορεί και δεν δικαιούται να είναι χαρούμενος όταν η ζωή του πάει από το κακό στο χειρότερο, όταν δεν βλέπει φως από πουθενά, όταν η ελπίδα λιγοστεύει, και όταν οι προοπτικές είναι γκρίζες. Το πιο απλό όπλο που έχει ο απεγνωσμένος πολίτης είναι να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί. Όλα αυτά είναι απολύτως κατανοητά και αποτελούν ερωτήματα όλων μας. Τα παραπάνω όμως είναι εντελώς διαφορετικά από τον αποκλεισμό της Βουλής. Πάει περίπου μισός αιώνας από τότε που συμπολίτες μας έφτασαν στο σηµείο να πολιορκήσουν τη Βουλή και να απειλήσουν τη σωµατική ακεραιότητα εκπροσώπων του έθνους. Αυτή είναι αναμφίβολα µια επικίνδυνη εξέλιξη. Σίγουρα, αρκετοί από τους 300 όχι μόνο είναι ανεπαρκείς αλλά μπορούν να γίνουν και επικίνδυνοι για τη χώρα. Όμως, προτού προβούμε σε οποιαδήποτε κατηγορία οφείλουμε να αναλογιστούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εκλέχθηκαν δημοκρατικά από τους Έλληνες εκλογείς. Δεν προέκυψαν από κάποια μυστική διεργασία, ούτε προήλθαν από κάποιον άλλο πλανήτη. Στο σημείο αυτό έχουμε και εμείς την ευθύνη μας, καθώς σπάνια μας ενδιέφερε η πολιτική πρόταση και η τιμιότητα του υποψήφιου βουλευτή. Μας ένοιαζε σχεδόν πάντα η ικανοποίηση των προσωπικών μας επιθυμιών. Σαφώς όλοι οι βουλευτές δεν μπορούν να μπουν στην ίδια κατηγορία. Από την άλλη πλευρά όμως, πληρώνουν τις συνέπειες της διαφθοράς, της πολύχρονης ασυλίας τους, την πολιτική αγκύλωση ελέω πολιτικού κόστους, το γεγονός ότι ακόμη και στην κορύφωση της κρίσης, αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες και ο κόσμος δεν γνωρίζει όλη την αλήθεια.
Ένα άλλο χρήσιμο συμπέρασμα έχει να κάνει με το ως τώρα μήνυμα των Αγανακτισμένων. Προς το παρόν, το µόνο µήνυµα που απευθύνουν στην κοινωνία είναι το εξής: η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν λειτουργεί, ‘δεν αντέχουμε άλλα μέτρα’. Αυτό το έχουν διατυπώσει πολλοί ως σήµερα. Από κόμματα μέχρι μαθητές και φοιτητές. Η διαφορά όμως με τους Αγανακτισμένους είναι ότι το διατυπώνουν την κατάλληλη στιγµή, κατά την οποία το σύνθημα αυτό τείνει να γίνει κυρίαρχο στην κοινή γνώµη. Με όρους πολιτικής, το σύνθημα των Αγανακτισμένων φαίνεται πως έχει αποκτήσει πλειοψηφικό ρεύμα. Σχετικά με την ταυτότητα των Αγανακτισμένων, το βέβαιο είναι πως δεν αποτελούν ένα ομοιογενές σύνολο. Η ετερόκλητα του συνόλου είναι μεγάλη και στους κόλπους του συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική κινητικότητα και αντιδράσεις, με διαφορετικό πολιτικό υπόβαθρο και κομματικές προτιμήσεις και εν τέλει με διαφορετικά βιώματα.
Αυτή η ετερόκλητη σύνθεση ίσως να είναι και το σημείο καμπής για την πορεία των Αγανακτισμένων. Και αυτό γιατί όλοι συμφωνούν στο ‘Φτάνει πια’ και στο ‘όχι άλλα άδικα μέτρα’. Όμως δε φτάνει μόνο η συμφωνία στα προφανή. Αν θέλουν οι Αγανακτισμένοι να περάσουν στο επόμενο στάδιο, πρέπει να προτάξουν κάποιες πολιτικές προτάσεις και η δράση τους να γίνει πιο οργανωμένη. Με τον τρόπο αυτό η επιρροή τους θα γίνει μεγαλύτερη. Για την έξοδο από την κρίση, πρέπει η πολιτική να βρει τη λύση. Οι πολιτικοί πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα πρέπει η οργή και η αντίδραση των Αγανακτισμένων να δώσει ώθηση στην κυβέρνηση και να εφαρμόσει πολιτικές που θα εγγυώνται την έξοδο από την κρίση, αλλά ταυτόχρονα θα είναι και δίκαιες και δεν θα βασίζονται σε οριζόντιες περικοπές και φορολογικές καταιγίδες. Θα πρέπει η οργή αυτή να αφυπνίσει και τα άλλα κόμματα και να συναισθανθούν την κρισιμότητα των στιγμών. Η 5η δόση θα μπει στα κρατικά ταμεία, όμως με την τροπή που έχει πάρει η οικονομική ύφεση και με τα μέτρα που παγώνουν την αγορά και τα εισοδήματα τίποτε δεν μπορεί από εδώ και στο εξής να θεωρείται δεδομένο.