ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ

Φέτος , 38 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η ιστορική μνήμη και το μήνυμά του αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Απέναντι στους εξαιρετικά δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, το σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, στις χαλεπές ημέρες της κυριαρχίας των αγορών και της διαρκούς λιτότητας. Το 1973 ο εχθρός ήταν μια δικτατορία Συνταγματαρχών. Το 2011 ο εχθρός είναι η δικτατορία των αγορών, των κερδοσκόπων και όλων εκείνων που οδηγούν τους λαούς στην εξαθλίωση. Εκτός από την ανέχεια που έχει πλήξει την ελληνική κοινωνία, η ‘ξένη’ επιρροή – επιβολή στη χώρα μας όλο και μεγαλώνει ενώ 38 χρόνια μετά από την πτώση της χούντας φτάσαμε στο σημείο να ακούγονται σενάρια περί σχεδίου για επιβολή μιας νέας δικτατορίας. Για αυτούς και για πολλούς άλλους λόγους το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η χρονιά που διανύουμε είναι επίσης σημαντική και ταυτίζεται με το Πολυτεχνείο, καθώς τους μήνες που πέρασαν η γενιά του Πολυτεχνείου βάλλεται πανταχόθεν ως υπαίτιο της κακοδαιμονίας και των δεινών της χώρας. Ως ένα σημείο, ο παραπάνω ισχυρισμός είναι υπερβολικός, αλλά από την άλλη οφείλουμε να πούμε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου έχει σοβαρές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση της χώρας.
Οι άνθρωποι αυτής της γενιάς, ενώ δεν έζησαν τις τραγωδίες των γονιών τους, πέρασαν δύσκολα πρώτα χρόνια, ενώ μετά την πτώση της χούντας η μεγάλη πλειονότητα πέρασε στο στάδιο απόλαυσης των καρπών των θυσιών της. Η γενιά του Πολυτεχνείου έζησε όμορφα χρόνια καθώς ευτύχησε να έχει σύμμαχό της μια ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή και δημοκρατική Ελλάδα. Σε πολλές περιπτώσεις τα μέλη αυτής της γενιάς κατασπατάλησαν πολλά επειδή θεωρούσαν ότι αποτελούσε τη δίκαιη αμοιβή για όσα έκαναν. Οι πιο αυθεντικοί από τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου είναι εκείνοι που στα πρώιμα χρόνια της Μεταπολίτευσης επέλεξαν να ζήσουν αποστασιοποιημένοι από το πολιτικό προσκήνιο. Ένα μέρος των υπολοίπων εξαργύρωσαν τον αγώνα με βουλευτικά έδρανα, κοινωνική καταξίωση και διάφορες άλλες παροχές. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό, αλλά η γενιά του Πολυτεχνείου είχε την ευκαιρία να ανεβάσει την Ελλάδα επίπεδο όσον αφορά το πολιτικό σύστημα, την οικονομία και την κοινωνία όμως δυστυχώς δεν το κατάφερε. Η γενιά αυτή έχασε την ευκαιρία διότι δεν κοίταξε τα μακροπρόθεσμα οφέλη αλλά τα ευκαιριακά κέρδη. Αντί να ισχυροποιήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, μετέτρεψε το Σύνταγμα και τους νόμους σε εργαλεία άσκησης λαϊκίστικης πολιτικής. Έπρεπε να σπάσει από την αρχή της επώασης εκείνους τους δεσμούς που κρατούσαν και συνεχίζουν να κρατούν άρρηκτο τον κοινωνικό ιστό, μετατρέποντάς τον σε δίκτυο εξυπηρέτησης μικροπολιτικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Έτσι, μοιραία, η διαδρομή αυτής της γενιάς τελείωσε την εποχή των μνημονίων, του ΔΝΤ, της οικονομικής ανέχειας και της καταστροφής του πελατειακού κράτους.
Η ευημερία που απολαύσαμε τα περασμένα χρόνια, όπως έχουμε ξαναπεί στηρίχθηκε κατά βάση στα δανεικά, η πρόοδος ήταν πρόσκαιρη και ευκαιριακή, και γι’ αυτά φέρει μεγάλες ευθύνες η γενιά του Πολυτεχνείου. Και για να είμαστε ακριβής, όταν λέμε γενιά εννοούμε εκείνους που άθελά τους ή, το χειρότερο, ηθελημένα, καπηλεύτηκαν τον αγώνα χιλιάδων Ελλήνων για την προσωπική τους ανέλιξη και καταξίωση στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό στερέωμα. Η γενιά του Πολυτεχνείου αντέστρεψε την πορεία της χώρας προς τα εμπρός και έχει μέρος της ευθύνης για το ζοφερό μέλλον που διαγράφεται. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι σημερινοί άνεργοι 25άρηδες και 30άρηδες να αποτελούν μια χαμένη γενιά. Αν και έχουν πολλάκις κατηγορηθεί από τους μεγαλύτερους ότι δεν έχουν παλέψει για τίποτα και υπομένουν μοιρολατρικά τη μοίρα τους, το σίγουρο είναι ότι πληρώνουν σήμερα πολλές από τις επιλογές της γενιάς του Πολυτεχνείου.