Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που έλαβε η μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου, ουσιαστικά εντός κοινοβουλίου η μόνη αντιπολίτευση είναι τα κόμματα της Αριστεράς. Αν συνυπολογιστεί το αντιπολιτευτικό σφυροκόπημα που δέχθηκε ο νέος Πρωθυπουργός τις πρώτες μέρες στη Βουλή, αλλά και η απαισιοδοξία που νιώθουν οι πολίτες με την οικονομική κατάσταση της χώρας , μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτό ότι τα κόμματα της Αριστεράς έχουν την ευκαιρία να αυξήσουν σημαντικά την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα κόμματα της Αριστεράς ήταν για χρόνια στην κατάψυξη. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η ιδεολογική υποχώρηση της αριστεράς ήταν συντριπτική. Κάθε αναφορά στον σοσιαλισμό "ποινικοποιήθηκε" ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά, και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός εκλήφθηκε ως το μόνο ρεαλιστικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, στο οποίο μόνο επιμέρους αλλαγές είναι δυνατές. Τα αριστερά κόμματα, και κυρίως τα κομμουνιστικά, πέρασαν μια πρωτοφανή ιδεολογική, οργανική και εκλογική κρίση, και πλέον έπρεπε να δράσουν σε έναν μονοπολικό κόσμο, στον οποίο κανένας πλέον δεν μιλούσε για την κατάργηση του καπιταλισμού, τη ρύθμιση των δυσλειτουργιών ή τον περιορισμό των υπερβολών του, ή ακόμα και την απλή περιστολή των πιο κατάφορα καταστροφικών κοινωνικών αποτελεσμάτων του.
Ένα γεγονός που αποτέλεσε για χρόνια αιτία προστριβής ανάμεσα στα κόμματα της αριστεράς ήταν, και συνεχίζει να είναι, η Ευρώπη με την ευρεία οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική έννοια. Στη φάση που έχει φτάσει η Ευρώπη, στο αποκορύφωμα της κρίσης, με ισχυρές οικονομίες όπως η Ιταλική και η Γαλλική να βρίσκονται υπό άμεση απειλή, οι νεοφιλελεύθερες συνταγές που χρόνια ακολουθούσαν οι ευρωπαϊκές ελίτ, δείχνουν να βρίσκονται στα όριά τους. Τα κόμματα της αριστεράς έχουν υιοθετήσει μια αιχμηρή κριτική του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς και μια απόρριψη του νεοφιλελευθερισμού. Καταδικάζουν τις πολιτικές λιτότητας και επιθυμούν μια άλλη Ευρώπη, κοινωνική, δημοκρατική με βάση της την αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Απέναντι στο μονόδρομο της λιτότητας, το παράδοξο είναι ότι τα κόμματα της Αριστεράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο δείχνουν αμήχανα. Δεν έχουν προβεί σε συνολικές και ρεαλιστικές προτάσεις για την έξοδο από την κρίση. Και είναι παράδοξο, καθώς με την ευρωπαϊκή ενοποίηση δόθηκε στα αριστερά κόμματα η ευκαιρία κοινής συλλογικής δράσης μέσα από δίκτυα, η συνεργασία και η αλληλεπίδραση με τα νέα κοινωνικά κινήματα. Αντ’ αυτού, πέρα από κάποιες σπασμωδικές εξαιρέσεις, το ευρωπαϊκό μέτωπο της αριστεράς δεν φαίνεται να είναι συμπαγές.
Στην παρούσα φάση, κατά την οποία η οικονομική κρίση δείχνει τις αντιφάσεις και τα όρια του νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου καπιταλισμού, όπου φαίνεται η αδυναμία της Ε.Ε να σταματήσει τους κερδοσκόπους, τους οποίους τα κράτη – μέλη έθρεψαν και γιγάντωσαν, τα κόμματα της αριστεράς μοιάζουν να βρίσκονται σε μια πολιτική αφασία: Ενώ η περίοδος αυτή είναι ευνοϊκά για εκείνα, αντί να σημειώσουν ενίσχυση των δυνάμεων τους και να φαντάζουν ως ένας εναλλακτικός πόλος εξουσίας, εκείνα πολιτικά αμήχανα παρακολουθούν τις εξελίξεις. Σε μια ενοποιημένη Ευρώπη, για όσο αυτή παραμείνει, τα κόμματα της αριστεράς πρέπει να ενοποιηθούν πολιτικά και οργανωτικά και να αποτελέσουν αντίβαρο απέναντι στην ιδεολογία της ευρωπαϊκής ελίτ. Τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα, τα κόμματα της αριστεράς έχουν την ευκαιρία να αρθρώσουν έναν υλοποιήσιμο ριζοσπαστικό πολιτικό λόγο, που θα δίνει διέξοδο απέναντι στις πολιτικές λιτότητας που δείχνουν να απλώνονται πάνω από όλα τα μέλη της ευρωζώνης. Αν η Αριστερά συνεχίσει τις ατέρμονες ιδεολογικές αναζητήσεις και τις εσωκομματικές προστριβές, τότε θα έχει χάσει μια ιστορική ευκαιρία.