ΕΚΛΟΓΕΣ - ΤΟΜΗ

Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία για την κάλπη. Τα νεύρα όλων των εμπλεκομένων, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είναι στο κόκκινο, ενώ όπως έχουμε πει ξανά, οι εκλογές αυτές αν και είναι οι πιο κρίσιμες από την πτώση της Χούντας μέχρι σήμερα, είναι ταυτόχρονα οι πιο βουβές και απρόβλεπτες. Άλλες εποχές, τέτοιες μέρες, οι πόλεις βούιζαν από συνθήματα, ψηφοφόροι έμπαιναν κι έβγαιναν σε εκλογικά κέντρα, υπήρχε ένας έντονος προεκλογικός πυρετός, τα διαφημιστικά φυλλάδια και οι αφίσες κατέκλυζαν τους δρόμους, και όπως και να έχει υπήρχε μια έντονη κινητικότητα. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο λαός κουράστηκε με όλα αυτά που συσσωρεύτηκαν και έσκασαν τα τελευταία χρόνια. Είναι βαθιά απογοητευμένος και αηδιασμένος και είναι η πρώτη φορά που ένα ποσοστό της τάξεως του 85-90% πιστεύει ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει προς το καλύτερο από την 7η Μαΐου και μετά. Για το προς το χειρότερο είναι σχεδόν βέβαιοι οι ψηφοφόροι. Ο λαός βράζει από οργή για ένα πολύ απλό γεγονός: οι άνθρωποι που τον έφεραν στο σημερινό χάλι ζητάνε και πάλι την ψήφο του, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια ξύλινα λόγια. Χωρίς να ζητάνε «έλεος» για τα εγκληματικά τους λάθη. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και είναι υποψήφιοι άνθρωποι που και εννοούν τη ‘συγγνώμη’ τους και θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς. Όμως και αυτοί παρασύρονται από τη χιονοστιβάδα της γενικευμένης κρίσης που έχει χτυπήσει τη χώρα μας. Η συμμετοχή του κόσμου για τους παραπάνω λόγους και όχι μόνο, πρέπει να είναι μαζική. Μόνο έτσι μπορεί να προκύψει κάτι διαφορετικό από τις εκλογές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα εκπαιδευμένος πολιτικά, για να καταλάβει ότι οι εκλογές αυτές διεξάγονται στην πιο κρίσιμη για τον τόπο περίοδο ή ότι από το αποτέλεσμά τους θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό το εθνικό μας μέλλον. Η απογοήτευση του κόσμου είναι ικανή να βγάλει αποτελέσματα που ούτε καν τα περιμέναμε μέχρι πρόσφατα: δεκακομματική Βουλή, είσοδος Χρυσής Αυγής, κατακερματισμός δικομματισμού, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Εν πολλοίς, τα παραπάνω είναι κάπως αναμενόμενα καθώς το δείχνουν όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως φαίνεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν ν’ αλλάξει σε μια βδομάδα η εκλογική συμπεριφορά που θα δείξουν οι πολίτες όπως αυτή σφυρηλατήθηκε από όσα πέρασαν τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ούτε και το ίδιο το πολιτικό σύστημα μπορεί ν’ αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά καθώς απέτυχε σε δυο κρισιμότατα ζητήματα: στην πρόβλεψη και στην αντιμετώπιση της κρίσης. Κεντρικό σύνθημα στις εκλογές αυτές δεν υπάρχει. Οι μεν κάνουν λόγο για συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, με οποίο κόστος συνεπάγεται αυτή η επιλογή, οι δε μιλούν για ανατροπή του μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας που έφερε και οι πολίτες παρακολουθούν αμήχανοι. Οι εκλογές αυτές είναι ζωτικής σημασίας για το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο κυρίαρχος λαός καλείται να αποφασίσει αν επιθυμεί τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης πολιτικής του μνημονίου, που τον εξοντώνει οικονομικά, ή αν τάσσεται υπέρ της ανατροπής της. Καλείται να ψηφίσει έχοντας την υπόνοια ότι την επόμενη μέρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστούν και θα εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές. Ακόμα, γνωρίζει ότι και η Αριστερά όποιο και να είναι το συνολικό ποσοστό που θα φέρει, δύσκολα θα συνεργαστεί για να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική διακυβέρνησης. Με λίγα λόγια οι πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχει αδιέξοδο προς όλες τις κατευθύνσεις. Το δικαίωμα της επιλογής όμως ανήκει αποκλειστικά και κυρίαρχα στον ελληνικό λαό, ο οποίος άλλωστε θα υποστεί τις συνέπειες της απόφασής του. Οι πολίτες πρέπει, όμως, αυτήν τη φορά να μην περιορισθούν στη χρήση του ιερού δικαιώματος της ψήφου. Πρέπει σε αυτές τις εκλογές, να επιβάλλουν μια άλλη πολιτική ατζέντα διαλόγου, διαφορετική από αυτήν που τα κόμματα προωθούν για να προστατευθούν από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Πρέπει να συζητηθεί πραγματικά πώς θα ξεφύγουμε από τη μιζέρια της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας, στην οποία μας οδήγησαν όχι μόνο η τρόικα και τα μνημόνια, αλλά κυρίως οι κυβερνήσεις μας από το ’74 μέχρι σήμερα, και πώς θα ξαναμπεί η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά και στον δρόμο της ανάκτησης της χαμένης της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Πρέπει επίσης να συζητήσουμε για τα δικά μας λάθη, για τις χρόνιες λανθασμένες επιλογές μας, για τα εσφαλμένα πρότυπα ζωής μας και να αναζητήσουμε τρόπους για να τα διορθώσουμε και να τα υπερβούμε, με γενναίες αλλαγές. Είναι η ώρα της εθνικής αλήθειας και της εθνικής ευθύνης. Τόσο για τα κόμματα όσο και για όλους εμάς.

ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Οι εκλογές μετά από αρκετό καιρό σιωπής προκηρύχτηκαν για τις 6 Μαΐου. Σύσσωμη η αντιπολίτευση τις ζητούσε, όχι και τόσο πειστικά είναι η αλήθεια, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ για δικούς τους λόγους τις ήθελαν περισσότερο ή λιγότερο, όμως περισσότερο αναγκαίες είναι για να εκφραστούν δημοκρατικά οι πολίτες. Οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ρωτήθηκαν για τίποτα αυτό το διάστημα. Ούτε για την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης, ούτε για όλα αυτά τα βάναυσα μέτρα αλλά ούτε και για το σχηματισμό της υπηρεσιακής κυβέρνησης Παπαδήμου. Οι εκλογές αυτές είναι ίσως οι κρισιμότερες των τελευταίων δεκαετιών για τη χώρα. Σ’ αυτές κρίνεται κάτι περισσότερο από τα μνημόνια, την τρόικα, το ευρώ ή την πτώχευση. Κρίνεται το παρών και το μέλλον της χώρας. Όλοι θα συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι η χώρα μας πρέπει να πάει μπροστά. Για να πάει μπροστά, χρειάζεται ισχυρή κυβέρνηση, η οποία δεν θα χαϊδέψει καμία κοινωνική ομάδα, δεν θα τάξει λαγούς με πετραχήλια και με πολιτική συνέπεια και αποτελεσματικότητα θα αρχίσει την ανοικοδόμηση της χώρας. Ωραία είναι αυτά που ακούγονται περί πολυκομματικών σχημάτων και πλειοψηφικών κυβερνήσεων, όμως όπως μας δίδαξε η θητεία της κυβέρνησης Παπαδήμου, ακόμα το ελληνικό πολιτικό σύστημα ούτε θέλει, ούτε είναι έτοιμο να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα. Το ερώτημα όμως που εύλογα θέτουν οι πολίτες είναι κατά πόσο είναι δυνατόν να προκύψει από τις εκλογές μια ισχυρή κυβέρνηση τη στιγμή που τα ποσοστά των δυο μεγάλων κομμάτων αθροιστικά δεν συγκεντρώνουν ούτε το 40% του εκλογικού σώματος.
Σε αυτό θα κληθούν να απαντήσουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι. Η χειρότερη επιλογή που μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτές τις εκλογές είναι να μην ψηφίσει. Την ίδια στιγμή που οι πολίτες είναι με το δίκιο τους απελπισμένοι, αγανακτισμένοι και οργισμένοι, είναι έτοιμοι να πάρουν τη λάθος απόφαση, δηλαδή να απέχουν από τις εκλογές. Η απόφαση αυτή είναι αρκετά εύκολη για τον καθέναν, είναι όμως και η χειρότερη δυνατή επιλογή. Διότι όσοι δεν ψηφίσουν δεν θα συμμετάσχουν στη διαμόρφωση της νέας Βουλής, και θα αφήσουν το πεδίο ελεύθερο σε εκείνους που χρόνια τώρα τη διαμόρφωναν και την έφτασαν στην εικόνα που έχει σήμερα. Οι πολίτες πρέπει να σκεφτούν ότι η αποχή τους από τις εκλογές μπορεί για ένα μεγάλο μέρος να είναι πολιτική πράξη, όμως περισσότερο μοιάζει με παραίτηση η οποία δίνει το δικαίωμα στους υπολοίπους να αποφασίζουν για εκείνους. Και όταν λέμε ‘υπολοίπους’ εννοούμε οργανωμένα συμφέροντα, συντεχνίες, ομάδες πίεσης, κομματικά στελέχη, ακραία στοιχεία και τόσους άλλους που μπορεί ο καθένας να φανταστεί. Τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν και αυτό πρέπει να πιστέψουν οι πολίτες και να μην παραιτηθούν από το δημοκρατικό τους δικαίωμα που ταυτόχρονα είναι και υποχρέωσή τους.
Όσον αφορά τα προγράμματα διακυβέρνησης των κομμάτων, αυτά είναι σε γενικό βαθμό αρκετά θολά. Δεν έχουν παρουσιάσει στους οργισμένους και απογοητευμένους ψηφοφόρους τις πολιτικές εκείνες που πρέπει να εφαρμοστούν για να φανεί κάποια αχτίδα φωτός και να αρχίσει η αναδιάρθρωση της χώρας. Εκτός αυτού ο χρόνος που απομένει μέχρι την 6η Μαΐου είναι περιορισμένος, τα κόμματα ελέω της διαμορφωθείσας κατάστασης αλλά και της οικονομικής αδυναμίας τους θα περιορίσουν κατά πολύ τις εκλογικές τους δαπάνες, οπότε αυτές οι εκλογές μπορούν α χαρακτηριστούν ‘βουβές’ και απρόβλεπτες. Το αποτέλεσμά τους ουδείς μπορεί να το προβλέψει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι πολίτες πρέπει να συμμετάσχουν μαζικά. Και μετά θα πρέπει να ελπίσουμε ότι όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, ο νικητής ή οι νικητές της αναμέτρησης, θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, θα συναισθανθούν την κρισιμότητα της κατάστασης και θα αρχίσουν την ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Αυτές οι εκλογές είναι όπως είπαμε οι κρισιμότερες και πρέπει όλοι οι πολίτες να έχουν λόγο και να είναι υπεύθυνοι για το σκηνικό που θα διαμορφωθεί από τις 7 Μαΐου και μετά.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ‘ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ’

Εδώ και αρκετές μέρες, πλήθος δημοσκοπήσεων βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Πολλά είναι τα ευρήματα που προκύπτουν, όμως ένα από τα σημαντικότερα και πιο ανησυχητικά είναι αυτό που εμφανίζεται σε πολλές δημοσκοπήσεις και φέρνει τη ‘Χρυσή Αυγή’ στη Βουλή. Η ‘Χρυσή Αυγή’ και τα μέλη της τον τελευταίο καιρό αργά και μεθοδικά προετοιμάζονται για τις ερχόμενες εκλογές και έχουν εξασφαλίσει αρκετούς ψηφοφόρους και υποστηρικτές ειδικά στις περιοχές εκείνες που έχουν μετατραπεί σε γκέτο μεταναστών. Με λίγα λόγια εκεί που το κράτος απουσιάζει και αδιαφορεί, η ‘Χρυσή Αυγή’ βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό και αυξάνει θεαματικά τα ποσοστά της. Η προειδοποίηση είχε έρθει στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές της Αθήνας αλλά ουδείς φαίνεται να θορυβήθηκε από την εκλογή Μιχαλολιάκου.
Μπορεί τα μέλη της ‘Χρυσής Αυγής’ να θέλουν να προμοτάρουν την εικόνα των αγνών πατριωτών που στέκονται δίπλα στους απροστάτευτους Έλληνες όμως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Πίσω από συνθήματα που ακούγονται όλο και από περισσότερους Έλληνες, όπως «Έξω οι ξένοι από τη χώρα», τα οποία χρησιμοποιεί η ‘Χρυσή Αυγή’ προσπαθώντας να προσελκύσει άνεργους και απελπισμένους πολίτες οι οποίοι ζουν στα όρια της οικονομικής ανέχειας, κρύβεται μια νεοναζιστική οργάνωση που μισεί τη δημοκρατία, «λατρεύει» και μνημονεύει τον Χίτλερ και οραματίζεται το 4ο Ράιχ στην Ευρώπη. Παρά την προσπάθεια των στελεχών της να «μακιγιάρουν» το πραγματικό πρόσωπο της ‘Χρυσής Αυγής’ στην επιδίωξή τους να διεκδικήσουν την είσοδό της στο κοινοβούλιο, η οποία είναι πιο πιθανή από ποτέ, η δράση αλλά και τα κείμενα που έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς αποκαλύπτουν τη λειτουργία μίας νεοναζιστικής ρατσιστικής με διεθνείς διασυνδέσεις.
Ο γενικός γραμματέας της ‘Χρυσής Αυγής’, Ν.Γ. Μιχαλολιάκος, ηγετικό στέλεχος της άκρας Δεξιάς από τη δεκαετία του '70, έχει δηλώσει με περίσσια άνεση ότι ο «εθνικοσοσιαλισμός» αποτελεί «κοσμοθεωρία» που στηρίζεται στην ανωτερότητα της ‘Άριας Φυλής’ . Παρά την πρόθεση να αποσιωπηθεί η λατρεία της ‘Χρυσής Αυγής’ στο πρόσωπο του Χίτλερ, το άρθρο του Ν. Μιχαλολιάκου, στο τεύχος του περιοδικού της οργάνωσης τον Μάιο του 1987 με τίτλο «Χίτλερ για 1.000 χρόνια», είναι ανατριχιαστικά αποκαλυπτικό: «30 Απριλίου 1945, μια λαμπερή σελίδα της σύγχρονης Ιστορίας κλείνει. Ο Μεγάλος Άντρας του Εικοστού Αιώνα, ο εμψυχωτής και απόστολος της Επαναστάσεως του Αγκυλωτού Σταυρού είναι νεκρός. Χίλια εννιακόσια σαράντα πέντε, όλοι αυτοί που επίστεψαν στα μεγάλα ιδανικά της Εθνικοσοσιαλιστικής Επαναστάσεως νιώθουν παγωμένοι, νιώθουν διστακτικοί απέναντι στο μέλλον, σε ένα μέλλον χωρίς την παρουσία και την καθοδήγηση Εκείνου», υπογραμμίζει ο Ν. Μιχαλολιάκος. Ο θαυμασμός στους ναζί δεν σταματά ούτε και στις αναφορές για τα εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού και τις σφαγές αμάχων στην Κατοχή. Ο κατοχικός πρωθυπουργός και συνεργάτης των Γερμανών Γ. Τσολάκογλου χαρακτηρίζεται ως ο στρατηγός που «προσπάθησε μια έντιμη ειρήνη», οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες (τάγματα Χ) που οπλίστηκαν από τους Γερμανούς για να αντιμετωπίσουν τους αντιστασιακούς αναφέρονται ως «ένδοξοι μαχητές».
Οι Έλληνες νεοναζί της ‘Χρυσής Αυγής’ βαδίζουν σταθερά πάνω στις ιδεολογικές απόψεις αλλά και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις που έχει επιβάλει ο ναζισμός. Εκτός των παραπάνω, κατά καιρούς μέλη της ‘Χρυσής Αυγής’ έχουν κατηγορηθεί για επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να δείξουν ένα ανθρώπινο, πατριωτικό πρόσωπο, όμως το πρόσφατο παρελθόν αυτής της οργάνωσης δεν αφήνει περιθώρια για αλλαγές. Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η Άκρα Δεξιά καιροφυλακτεί και στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως μας έχει δείξει η ευρωπαϊκή ιστορία, όταν υπάρχει κρίση επωφελείται σε μεγάλο βαθμό, τόσο εκλογικά όσο και πολιτικά. Η ‘Χρυσή Αυγή’ είναι κοντά στην είσοδό της στο Κοινοβούλιο και αυτό είναι το σημαντικό και συνάμα ανησυχητικό πολιτικό μήνυμα που αναδεικνύουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ

Στα άμεσα σχέδια του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, είναι η χρησιμοποίηση παλαιών στρατοπέδων σε όλη τη χώρα ως κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Αρκετοί είναι αυτοί που θεωρούν την κίνηση αυτή ως ένα προεκλογικό πυροτέχνημα του Υπουργού, και τη βλέπουν με καχυποψία. Από την άλλη όμως, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια και η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας απαιτεί άμεση και συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος. Την τελευταία εικοσαετία, η ελληνική μεταναστευτική πολιτική στάθηκε αμήχανη απέναντι στην εισροή χιλιάδων παράνομων μεταναστών. Εκτός από κάποιες διαδικασίες νομιμοποίησης δεν μπόρεσε η πολιτεία να ελέγξει την αθρόα είσοδο ανθρώπων από όλες τις πλευρές των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων μας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας να μην μπορέσει ποτέ να τους αποδεχθεί και σε αρκετές περιπτώσεις να διακατέχεται από ρατσιστικά αισθήματα και συμπεριφορές. Η αλήθεια όμως είναι ότι η πλειοψηφία των παράνομων μεταναστών, αναζήτησαν στη χώρα μας ένα καλύτερο αύριο και σε πολλές περιπτώσεις ήταν θύματα ενός σύγχρονου δουλεμπορίου. Δεν ήθελαν ν’ αφήσουν τις χώρες τους για τουριστικούς λόγους αλλά για λόγους επιβίωσης και ανάγκης, και αυτό πρέπει να γίνεται κατανοητό από ακραίες ομάδες που έχουν διαποτιστεί με έντονα ρατσιστικά και ξενοφοβικά συναισθήματα. Η ανάγκη τους για επιβίωση δεν μπορεί να κρύψει τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πολύπαθη πρωτεύουσα αλλά και πολλές πόλεις σε όλη τη χώρα.
Εκτός από την χρησιμοποίηση στρατοπέδων, η πολιτεία οφείλει να εκπονήσει και να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο μεταναστευτικής πολιτικής. Άμεσος στόχος πρέπει να είναι η διαβίωση των ανθρώπων αυτών σε ανθρώπινες συνθήκες γιατί πάνω απ’ όλα είναι άνθρωποι και δεύτερον για ν’ απομακρυνθούν από την παραβατικότητα. Η εγκληματικότητα έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις και έχει καταστήσει πολλές περιοχές της πρωτεύουσας εντελώς αφιλόξενες σε πολλούς συμπολίτες μας. Ακολούθως, πρέπει να γίνει έλεγχος και των συμπατριωτών μας, οι οποίοι πολλές φορές χρησιμοποιούν τους μετανάστες σαν ευκαιρία για πλουτισμό και για εργατικά χέρια με σχεδόν μηδενικό κόστος. Εκτός αυτού, είναι αρκετοί οι συμπατριώτες μας εκείνοι που επινοικιάζουν σε δεκάδες μετανάστες μια μικρή γκαρσονιέρα έναντι μεγάλου ενοικίου οι οποίες αρκετά γρήγορα μετατρέπονται σε πυρηνικές βόμβες για τη δημόσια υγιεινή. Ακόμα, οφείλει να πραγματοποιηθεί αποτελεσματικός έλεγχος σε όλα τα μήκη των συνόρων μας – και με τη συμβολή της FRONTEX - για να μετριασθεί το ζήτημα της αθρόας μετανάστευσης, αφού αποτελούμε την κύρια πηγή εισόδου στην Ευρώπη. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης η χώρα μας δεν αντέχει τη χρηματοδότηση ειδικών υποδομών και στο πλαίσιο αυτό πρέπει να σταθεί αρωγός η Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τα σύνορά μας δεν είναι μόνο ελληνικά, αλλά και σύνορα της Ε.Ε. Η παράνομη μετανάστευση δεν αποτελεί μόνο ελληνικό «προνόμιο», είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Η Ε.Ε πρέπει να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μια ολοκληρωμένη πολιτική για την παράνομη μετανάστευση.
Τέλος, ένα μέτρο που μπορεί να μετριάσει την κατάσταση σε ευρωπαϊκό επίπεδο γενικότερα, είναι όλα τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. να αναλάβουν τις ευθύνες τους ισομερώς και ανάλογα με τις δυνατότητές τους, αλλά και η άμεση συνεννόηση και εφαρμογή διακρατικών συμφωνιών με τις γείτονες χώρες. Το σίγουρο είναι πως πλέον, είκοσι χρόνια μετά τις πρώτες αφίξεις παράνομων μεταναστών, η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει τόσο μεγάλες μεταναστευτικές ροές. Η εισροή μεταναστών από τον Έβρο αποτελεί πανευρωπαϊκό πρόβλημα καθώς το 90% της μετανάστευσης προς την Ευρώπη γίνεται μέσω των Ελληνοτουρκικών συνόρων και για το λόγο αυτό η Ε.Ε. πρέπει να κοιτάξει το πρόβλημα κατάματα και να βοηθήσει την Ελλάδα στην αντιμετώπισή του. Δεν πρέπει κάτω από το χαλί της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων να συνεχίζονται να κρύβονται όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας.