ΕΚΛΟΓΕΣ - ΤΟΜΗ

Βρισκόμαστε πλέον στην τελική ευθεία για την κάλπη. Τα νεύρα όλων των εμπλεκομένων, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, είναι στο κόκκινο, ενώ όπως έχουμε πει ξανά, οι εκλογές αυτές αν και είναι οι πιο κρίσιμες από την πτώση της Χούντας μέχρι σήμερα, είναι ταυτόχρονα οι πιο βουβές και απρόβλεπτες. Άλλες εποχές, τέτοιες μέρες, οι πόλεις βούιζαν από συνθήματα, ψηφοφόροι έμπαιναν κι έβγαιναν σε εκλογικά κέντρα, υπήρχε ένας έντονος προεκλογικός πυρετός, τα διαφημιστικά φυλλάδια και οι αφίσες κατέκλυζαν τους δρόμους, και όπως και να έχει υπήρχε μια έντονη κινητικότητα. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο λαός κουράστηκε με όλα αυτά που συσσωρεύτηκαν και έσκασαν τα τελευταία χρόνια. Είναι βαθιά απογοητευμένος και αηδιασμένος και είναι η πρώτη φορά που ένα ποσοστό της τάξεως του 85-90% πιστεύει ότι τίποτα δεν πρόκειται ν’ αλλάξει προς το καλύτερο από την 7η Μαΐου και μετά. Για το προς το χειρότερο είναι σχεδόν βέβαιοι οι ψηφοφόροι. Ο λαός βράζει από οργή για ένα πολύ απλό γεγονός: οι άνθρωποι που τον έφεραν στο σημερινό χάλι ζητάνε και πάλι την ψήφο του, λέγοντας ξανά και ξανά τα ίδια ξύλινα λόγια. Χωρίς να ζητάνε «έλεος» για τα εγκληματικά τους λάθη. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και είναι υποψήφιοι άνθρωποι που και εννοούν τη ‘συγγνώμη’ τους και θέλουν να προσφέρουν ανιδιοτελώς. Όμως και αυτοί παρασύρονται από τη χιονοστιβάδα της γενικευμένης κρίσης που έχει χτυπήσει τη χώρα μας. Η συμμετοχή του κόσμου για τους παραπάνω λόγους και όχι μόνο, πρέπει να είναι μαζική. Μόνο έτσι μπορεί να προκύψει κάτι διαφορετικό από τις εκλογές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα εκπαιδευμένος πολιτικά, για να καταλάβει ότι οι εκλογές αυτές διεξάγονται στην πιο κρίσιμη για τον τόπο περίοδο ή ότι από το αποτέλεσμά τους θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό το εθνικό μας μέλλον. Η απογοήτευση του κόσμου είναι ικανή να βγάλει αποτελέσματα που ούτε καν τα περιμέναμε μέχρι πρόσφατα: δεκακομματική Βουλή, είσοδος Χρυσής Αυγής, κατακερματισμός δικομματισμού, αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Εν πολλοίς, τα παραπάνω είναι κάπως αναμενόμενα καθώς το δείχνουν όλες οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αλλά κυρίως φαίνεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τους τελευταίους μήνες. Δεν είναι λοιπόν δυνατόν ν’ αλλάξει σε μια βδομάδα η εκλογική συμπεριφορά που θα δείξουν οι πολίτες όπως αυτή σφυρηλατήθηκε από όσα πέρασαν τα τελευταία 2,5 χρόνια. Ούτε και το ίδιο το πολιτικό σύστημα μπορεί ν’ αλλάξει αυτή τη συμπεριφορά καθώς απέτυχε σε δυο κρισιμότατα ζητήματα: στην πρόβλεψη και στην αντιμετώπιση της κρίσης. Κεντρικό σύνθημα στις εκλογές αυτές δεν υπάρχει. Οι μεν κάνουν λόγο για συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, με οποίο κόστος συνεπάγεται αυτή η επιλογή, οι δε μιλούν για ανατροπή του μνημονίου και των πολιτικών λιτότητας που έφερε και οι πολίτες παρακολουθούν αμήχανοι. Οι εκλογές αυτές είναι ζωτικής σημασίας για το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο κυρίαρχος λαός καλείται να αποφασίσει αν επιθυμεί τη συνέχιση της εφαρμοζόμενης πολιτικής του μνημονίου, που τον εξοντώνει οικονομικά, ή αν τάσσεται υπέρ της ανατροπής της. Καλείται να ψηφίσει έχοντας την υπόνοια ότι την επόμενη μέρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα συνεργαστούν και θα εφαρμόσουν τις ίδιες πολιτικές. Ακόμα, γνωρίζει ότι και η Αριστερά όποιο και να είναι το συνολικό ποσοστό που θα φέρει, δύσκολα θα συνεργαστεί για να εφαρμόσει μια εναλλακτική πολιτική διακυβέρνησης. Με λίγα λόγια οι πολίτες πιστεύουν ότι υπάρχει αδιέξοδο προς όλες τις κατευθύνσεις. Το δικαίωμα της επιλογής όμως ανήκει αποκλειστικά και κυρίαρχα στον ελληνικό λαό, ο οποίος άλλωστε θα υποστεί τις συνέπειες της απόφασής του. Οι πολίτες πρέπει, όμως, αυτήν τη φορά να μην περιορισθούν στη χρήση του ιερού δικαιώματος της ψήφου. Πρέπει σε αυτές τις εκλογές, να επιβάλλουν μια άλλη πολιτική ατζέντα διαλόγου, διαφορετική από αυτήν που τα κόμματα προωθούν για να προστατευθούν από τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση. Πρέπει να συζητηθεί πραγματικά πώς θα ξεφύγουμε από τη μιζέρια της ύφεσης, της ανεργίας και της φτώχειας, στην οποία μας οδήγησαν όχι μόνο η τρόικα και τα μνημόνια, αλλά κυρίως οι κυβερνήσεις μας από το ’74 μέχρι σήμερα, και πώς θα ξαναμπεί η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης, αλλά και στον δρόμο της ανάκτησης της χαμένης της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας. Πρέπει επίσης να συζητήσουμε για τα δικά μας λάθη, για τις χρόνιες λανθασμένες επιλογές μας, για τα εσφαλμένα πρότυπα ζωής μας και να αναζητήσουμε τρόπους για να τα διορθώσουμε και να τα υπερβούμε, με γενναίες αλλαγές. Είναι η ώρα της εθνικής αλήθειας και της εθνικής ευθύνης. Τόσο για τα κόμματα όσο και για όλους εμάς.