Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΠΑΤΗΣΕΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. , είχε ξεκάθαρους κερδισμένους τους Πρωθυπουργούς της Ιταλίας και της Ισπανίας, κ.κ. Μόντι και Ραχόι. Οι δυο τελευταίοι , εξανάγκασαν την κ. Μέρκελ σε οπισθοχώρηση και άφησαν ελπίδες για το μέλλον του κοινού νομίσματος. H απόφαση της Συνόδου για αποσύνδεση των τραπεζικών χρεών από τα δημόσια και για προστασία των κρατικών ομολόγων από τις επιθέσεις των αγορών ωθεί επιτέλους την Ευρώπη προς μια συνολική αντιμετώπιση της σφοδρής κρίσης που απειλεί τη συνοχή της, αν όχι και την ίδια της την ύπαρξη. Μπορεί η απόφαση αυτή να μην επιλύει όλα τα προβλήματα, αλλά είναι ένα βήμα εμπρός. Σημαντικό ρόλο για την υποχώρηση Μέρκελ, η οποία δέχεται πλέον σκληρή κριτική ακόμα και εσωκομματικά, φαίνεται να έπαιξαν και οι πιέσεις από Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους. Σε κάθε περίπτωση, η ευρωπαϊκή ανακατανομή δυνάμεων φαίνεται να οδηγεί σε μια νέα ισορροπία, διακρατική και διακομματική. Με μια πρώτη ματιά, οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής μπορούν να θεωρηθούν ως ένας ιστορικός συμβιβασμός μεταξύ των χωρών του πλούσιου Βορρά και του ‘προβληματικού’ Νότου, υπέρ της διάσωσης της ίδιας της Ευρωζώνης. Από κει και πέρα όμως, το ελληνικό πρόβλημα δεν λύθηκε στη Σύνοδο Κορυφής. Ούτε καν συζητήθηκε. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν, πρέπει να ισχύσουν και για την Ελλάδα. Στη βάση αυτή πρέπει να πιέσει η ελληνική κυβέρνηση. Μόνο τότε θα υπάρχει ελπίδα όχι μόνο για την ευρωζώνη, αλλά και για την Ελλάδα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι κυρίως ευρωπαϊκό. Με άλλα λόγια, η Ευρώπη έσπευσε να δώσει λύση για την Ιταλία και την Ισπανία. Με την Ελλάδα όμως, συνεχίζει την αργοπορία. Οι νέες διευθετήσεις προς το παρόν την αφορούν ελάχιστα. Μόνο μελλοντικά μπορούμε να έχουμε κάποια ελπίδα, αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα. Για την Ελλάδα ισχύουν τα Μνημόνια του 2010 και του 2011, οι εξ αυτών απορρέουσες υποχρεώσεις, ο βαρύς δανεισμός και, κυρίως, η θανάσιμη κλιμάκωση της ύφεσης και της ανεργίας. Ωστόσο, η χθεσινή αλλαγή πλεύσης της Ε.Ε. αφήνει μερικές ελπίδες για μια ψύχραιμη, πιο ρεαλιστική αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος. Η ελληνική ηγεσία οφείλει να συνομιλήσει επιτέλους με τους εταίρους – δανειστές μας, κάτι που έχει να συμβεί από το φθινόπωρο του 2011. Η παρατεταμένη φύση της κρίσης, δεν επιτρέπει πανηγύρια για τις αποφάσεις της Συνόδου. Η οικονομική ύφεση είναι πιθανό να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται από επεισόδια σοβαρής οικονομικής αστάθειας της αγοράς, και ως εκ τούτου θα επιβαρύνει τις οικονομικές προοπτικές στην ευρωζώνη. Στο μεταξύ, οι κυβερνήσεις πρέπει να δείξουν αποτελέσματα στη δημοσιονομική εξυγίανση και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη στη βιωσιμότητα του χρέους και στις μεσοπρόθεσμες προοπτικές ανάπτυξης. Η απόφαση των ηγετών της Ευρωζώνης για έναν ενιαίο εποπτικό μηχανισμό για τις τράπεζες είναι ένα σημαντικό βήμα για τη διασφάλιση της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας του ευρώ αλλά δεν αρκεί. Τα τελευταία χρόνια η στασιμότητα της ευρωπαϊκής ηγεσίας ήταν τέτοια που πλέον απαιτούνται άλματα για να φτάσουμε στο σημείο να πιστεύουμε ότι το κοινό νόμισμα θα στηρίζεται σε στέρεες βάσεις και δεν θα απειλείται από την κάθε μια κερδοσκοπική επίθεση.