ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ

Προεκλογικά, τόσο η ΝΔ όσο και τα υπόλοιπα δυο κόμματα που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση, τόνιζαν την αναγκαιότητα για επαναδιαπραγμάτευση. Ο κ. Στουρνάρας, στο πρόσφατο Eurogroup, δήλωσε επίσημα ότι το «μεσοπρόθεσμο» έχει ξεφύγει από τους στόχους του από τα μέσα Μαρτίου, οπότε κάθε διάθεση για επαναδιαπραγμάτευση από την ελληνική πλευρά δεν έχει καμιά αξία και πρέπει να μπει στην κατάψυξη. Με λίγα λόγια είπε ο υπουργός Οικονομικών ότι για να υπάρξει οποιαδήποτε συζήτηση για επικαιροποίηση των μέτρων που προβλέπονται στο Μνημόνιο 2, πρέπει να περάσει αρκετός καιρός και άμεσα πρέπει να παρθούν ισοδύναμα μέτρα 3 δις. Ευρώ για να μπει η οικονομία της χώρας σε μια ομαλή τροχιά. Η κυβέρνηση φαίνεται πως σε πρώτη φάση ενδιαφέρεται μόνο για μια προοπτική επιμήκυνσης, και ότι υποστήριζε με σθένος προεκλογικά το ξέχασε. Στην περίπτωση μια νέας επιμήκυνσης προς το τέλος του 2012, ο νέος εκτροχιασμός του νέου «προγράμματος» το οποίο σίγουρα θα ακολουθήσει, πολύ πιθανόν να φέρει την καταστροφή της οικονομίας της χώρας και κατ’ επέκταση της ευρωζώνης. Και αυτός ο κίνδυνος είναι βάσιμος αν αναλογιστούμε τι ακριβώς συνέβη όταν πριν λίγους μήνες η τότε κυβέρνηση είχε πετύχει μια ανάλογη επιμήκυνση. Σε μια νέα ενδεχόμενη επιμήκυνση, το ελληνικό δημόσιο θα αναγκαστεί να ξανα-κουρέψει τα δάνειά του, να βρεθεί δηλαδή σε κατάσταση επιλεκτικής ή ελεγχόμενης χρεωκοπίας, καθώς μια οικονομία που συρρικνώνεται σε ρυθμό -7% με -10% θα πρέπει να πληρώνει αρνητικά επιτόκια για να διατηρεί κάποια ελπίδα ότι θα δύναται να καταβάλει έγκαιρα τις δόσεις των δανείων της. Το πρόβλημα όμως δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι η κυβέρνηση φαίνεται πως επιλέγει μια νέα επιμήκυνση. Είναι βεβαίως πρόβλημα, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι η στάση που επιδεικνύει από την έναρξη της θητείας της. Απέναντι στις Βρυξέλλες και στους εταίρους – δανειστές, κρατά μια στάση που μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο παθητική. Δεν επιδιώκει να φέρει την παραμικρή αντίρρηση, και αυτό το γεγονός γεμίζει με θυμό και απαισιοδοξία τους Έλληνες πολίτες. Εκτός αυτού, το ερώτημα που απασχολεί ,όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και όλους τους διαρκώς δοκιμαζόμενους Έλληνες, είναι που θα βρεθούν τόσα χρήματα σε τόσο μικρό διάστημα. Όσα δηλαδή απαιτούνται να κερδίσει το κράτος για να μπορεί η χώρα να λάβει την δόση του Αυγούστου. Η απάντηση, σύμφωνα και με την εμπειρία των τελευταίων ετών, είναι δυστυχώς εύκολη: από τους συνήθεις – ύποπτους, τους μικρομεσαίους Έλληνες. Παρατηρούμαι ότι η κυβέρνηση παραμένει πιστή στην προεκλογική της δέσμευση να μην περικόψει εκ νέου τα ειδικά μισθολόγια στα οποία ανήκουν οι ένστολοι, οι γιατροί, οι διπλωμάτες, οι καθηγητές σχολών κ.α. Αυτό όμως σημαίνει ότι πρέπει να βρει χρήματα από άλλη πηγή, και αυτή η πηγή το πιθανότερο είναι να ονομάζεται εκ νέου μείωση των ήδη πετσοκομμένων χαμηλών μισθών και συντάξεων. Ενδεχόμενες νέες μειώσεις, συνδυαζόμενες με την έκρηξη της ανεργίας, την πανταχόθεν φοροεπιδρομή και τον υπερπολλαπλασιασμό των λουκέτων στην αγορά, όχι μόνο δεν θα βοηθήσουν αλλά θα εντείνουν την ύφεση. Το έργο που έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση σαφώς και είναι πολύ δύσκολο. Αυτή η πραγματικότητα όμως πρέπει να υποχρεώσει την κυβέρνηση να πετάξει από πάνω της τον μανδύα του ‘καλού παιδιού’ που λέει σε όλα ναι και δεν φέρνει καμιά αντίσταση. Λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση η συνέχιση της ύφεσης με τα μέτρα που είναι προ των πυλών. Ούτε αποτελεί σοφή επιλογή το ξεπούλημα όλης της δημόσιας περιουσίας. Ο υπουργός Οικονομικών και το επιτελείο του πρέπει να βρουν λύσεις που ταυτόχρονα θα εξυπηρετούν το δημόσιο χρέος και δεν θα σφίγγουν περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό του. Δεν είναι αυτό εύκολο, κυρίως γιατί η στάση της Τρόικας είναι εχθρική προς τη χώρα μας, και αυτή η στάση ενδυναμώνεται από την υποτακτικότητα που δείχνει η κυβέρνηση. Αλλά για τα δύσκολα εκλέχθηκε αυτή η κυβέρνηση και για να υπηρετήσει το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών.