ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ

Η περιβόητη ‘’λίστα Λαγκάρντ’’ που μπήκε πριν από λίγους μήνες στη ζωή μας, θα έχει ακόμα πολλά σήριαλ μιας και οι πρόσφατες αποκαλύψεις που εμπλέκουν τον πρώην υπουργό κ. Παπακωνσταντίνου απειλούν την κυβερνητική συνοχή και σταθερότητα. Ο πρώην τσάρος της Οικονομίας κατηγορείται ότι έσβησε από τη λίστα τα ονόματα συγγενικών του προσώπων, όμως από την πλευρά του διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και αναφέρει ότι είναι εξιλαστήριο θύμα συνομωσίας. Στη Βουλή έχει ήδη κατατεθεί η πρόταση για τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής, προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν ποινικές ευθύνες του κ. Παπακωνσταντίνου για παρέμβαση και αλλοίωση της λίστας. Τις επόμενες μέρες θα υπάρξουν εξελίξεις μιας και το αδίκημα δεν έχει παραγραφεί . Αυτό όμως που έχει παρέλθει είναι η αποσβεστική προθεσμία εντός της οποίας η Βουλή δύναται να ασκήσει δίωξη με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ο κ. Παπακωνσταντίνου μέχρι πρότινος ήταν ένα φαινομενικά άφθαρτο άτομο, αν και στο έργο του ως υπουργός Οικονομικών απέτυχε παταγωδώς. Η εμπλοκή του με τη λίστα, εκτός από πιθανές κυρώσεις που μπορεί να έχει για τον ίδιο, απειλεί και την όποια υπόληψη έχει απομείνει στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Εάν ευσταθούν οι καταγγελίες, θα ενισχυθούν οι υποψίες των πολιτών ότι το πολιτικό μας σύστημα είναι ανίκανο να διαχειριστεί την τύχη του τόπου. Οι επιπτώσεις θα είναι πολύ πιο σοβαρές από τις ευθύνες ενός ατόμου. Και κυρίως, το αίσθημα της αδικίας είναι αυτό που θα γιγαντωθεί. Και όχι άδικα. Διότι ενώ τα τελευταία τρία χρόνια οι περισσότεροι Έλληνες υποφέρουν, έχουν χάσει τις δουλειές τους, έχουν αιμορραγήσει από την φορολογία και έχουν δει το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει κατακόρυφα, ταυτόχρονα παρατηρούν τον πρώην υπουργό, που ταυτίστηκε όσο λίγοι με το Μνημόνιο, να εμπλέκεται σε ένα σκάνδαλο, τη στιγμή που εκείνος έβγαζε πύρινους λόγους για την αναγκαιότητα εφαρμογής των σκληρών όρων του Μνημονίου, την πάταξη της φοροδιαφυγής και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η υπόθεση της ‘’λίστας Λαγκάρντ΄΄ θα είναι με τον ερχομό του νέου έτους, προάγγελος εξελίξεων. Όμως, δεν είναι η μόνη, μιας και στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης βρίσκονται και άλλες υποθέσεις οι οποίες αναμένεται να απασχολήσουν την κοινή γνώμη. Ήδη, στην τελική ευθεία ευρίσκεται πλέον η δικαστική διαδικασία για την υπόθεση του πρώην υπουργού Άμυνας κ. Τσοχατζόπουλου, με τη δίκη του να προσδιορίζεται χρονικά για τον Μάρτιο. Την ίδια ώρα πέντε συμβάσεις για εξοπλιστικά που αφορούν την περίοδο Γιάννου Παπαντωνίου στο Πεντάγωνο, βρίσκονται, οι περισσότερες, σε στάδιο προχωρημένης δικαστικής έρευνας, ενώ στη δημοσιότητα έρχονται νέες υποθέσεις κατάχρησης δημοσίου χρήματος, όπως πρόσφατα αυτή του ΕΟΤ. Με άλλα λόγια, οι υποθέσεις που έρχονται είναι αρκετές, και η Βουλή δεν θα πρέπει να εστιάσει μόνο στον κ. Παπακωνσταντίνου. Αν είναι ένοχος, πρέπει σαφώς να πληρώσει, όμως η υπερέκθεσή κινδυνεύει να αποπροσανατολίσει την ανάγκη για δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα της οικονομίας, της πολιτικής και της κοινωνίας. Διότι δεν είναι μόνο ο κ. Παπακωνσταντίνου, ούτε μόνο ο κ. Τσοχατζόπουλος. Οι πολιτικοί και οι δικαστικοί λειτουργοί, σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες για όλους μας, οφείλουν να πείσουν ότι εργάζονται για το κοινό καλό, και όχι για το προσωπικό συμφέρον τους. Βέβαια, με την ως τώρα εμπειρία, οι πολιτικοί έχουν απολέσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και είναι αρκετά δύσκολα ο κόσμος να πειστεί για τις προθέσεις τους. Όμως, πρέπει να ερευνηθούν όλες οι αυθαιρεσίες, σε βάθος. Ο κ. Παπακωνσταντίνου σε όλη την πολιτική φαυλότητα που ζούμε τα εδώ και χρόνια, δεν πρέπει να αποτελέσει το δέντρο. Το δάσος είναι μπροστά μας και θέλει διερεύνηση.

ΤΙ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟ ‘12

Σε λίγες μέρες φεύγει το 2012 και η αλήθεια είναι ότι για τους περισσότερους από εμάς, αλλά και για την ίδια τη χώρα, μόνο καλή χρονιά δεν ήταν. Και δεν μπορούμε να επικαλεστούμε τη λαϊκή ρήση ‘κάθε πέρσι και καλύτερα’, μιας και η κρίση στη χώρα συνεχίζεται για τρίτη χρονιά, αν και ήταν υποβόσκουσα για περισσότερα χρόνια. Οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, η ραγδαία άνοδος της ανεργίας, τα λουκέτα, η μη πάταξη της φοροδιαφυγής, η άκρατη φορολογία, συνεχίστηκαν τη χρονιά που μας πέρασε. Και παρ’ όλες τις θυσίες, φως στο τούνελ δεν βλέπει κανείς, και συνεχίζεται η εθνική μας κατάθλιψη. Τα Χριστούγεννα που διανύουμε, πολλοί συμπολίτες μας τα βλέπουν και τα ζουν ως έναν εφιάλτη. Και αυτό πολύ απλά διότι πολλοί είναι άνεργοι ενώ ακόμα περισσότεροι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να βάλουν πετρέλαιο για να ζεσταθούν, να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας, και το χειρότερο απ’ όλα, δεν μπορούν να αποκτήσουν ούτε τα βασικά αγαθά. Δεν πρέπει να περάσει στα ψιλά γράμματα ότι 6 στους 10 Έλληνες ζουν με το φόβο της απόλυσης και της ανεργίας, ενώ 3 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχιας. Το 2012 λοιπόν, θα είναι μια πικρή ανάμνηση για εκατομμύρια συμπολίτες μας. Όμως και το ’13 που έρχεται, θα είναι εξίσου δύσκολο, διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τη νέα χρονιά θα εφαρμοστούν οι ψηφισμένες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, το εορταστικό δώρο θα βρίσκεται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ενώ σε ότι έχει να κάνει με τη φορολογία, χιλιάδες νοικοκυριά θα έχουν τακτική επαφή με τις εφορίες, καθώς η κυβέρνηση προετοιμάζει ενιαίο τέλος για τα ακίνητα, φόρο με τον οποίο θα επιβαρυνθούν όλα τα αγροτεμάχια, καθώς και τα οικόπεδα εκτός σχεδίου. Επιπλέον μέχρι τον Απρίλιο θα πρέπει να εισπραχθούν οι δύο εναπομείνασες δόσεις από το «χαράτσι» συνολικού ύψους 700 εκατ. ευρώ. Όμως οι επιβαρύνσεις δεν τελειώνουν εδώ, καθώς θα αποσταλούν σε ιδιοκτήτες ακινήτων τα εκκαθαριστικά του ΦΑΠ για τα έτη 2010, 2011 και 2012. Μιας και είμαστε σε περίοδο εορτών, η κίνηση στην αγορά παρέμεινε σε επίπεδο χαμηλότερο κατά 1, 6 δισ. ευρώ από πέρυσι. Όπως γίνεται κατανοητό η εικόνα δεν θα αλλάξει ιδιαίτερα τις επόμενες μέρες αφού το δώρο, το τελευταίο μιας και με τη νέα νομοθεσία καταργείται από το 2013, έχει ήδη δοθεί σε πολλές υποχρεώσεις από τους περισσότερους. Εκτός των παραπάνω, το 2012 αφήνει το πολιτικό σύστημα πλήρως απαξιωμένο στα μάτια του κόσμου. Η δυσπιστία και η αγανάκτηση των ψηφοφόρων είναι τέτοια που έχει οδηγήσει τη ΧΑ σε διψήφια ποσοστά, ενώ είναι το μόνο κόμμα που έχει διαρκώς ανοδικές τάσεις. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι σε μεγάλο βαθμό πολιτικό. Ο κόσμος δεν πείθεται από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, το οποίο θεωρεί υπεύθυνο για την καταστροφή της χώρας. Το 2013 λοιπόν, πρέπει να γίνουν πολλές τομές, σε όλα τα επίπεδα. Στον εκλογικό νόμο, στα κόμματα, στη δικαιοσύνη αλλά και στο ίδιο το Σύνταγμα. Το μόνο ενθαρρυντικό που αφήνει πίσω του το 2012, είναι η αλληλεγγύη που έχει ξαναζωντανέψει στις καρδιές των ανθρώπων. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, όταν ζούσαμε μέσα στην ψευδαίσθηση των δανεικών και της υποτυπώδους ευημερίας, ξεχνούσαμε επιδεικτικά τον συνάνθρωπο. Τώρα, την ώρα που η οικονομία κλυδωνίζεται και χιλιάδες νοικοκυριά μαραζώνουν, ανθούν σε όλη τη χώρα δράσεις που βασίζονται στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Αυτό αναμφίβολα δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία ξυπνάει από τη χειμερία νάρκη του ατομικισμού. Η αλληλεγγύη είναι το μεγαλύτερο δείγμα υγείας σε μια κοινωνία. Μέσα από την αλληλεγγύη και την κοινωνική προσφορά θα δημιουργηθεί μια άλλου είδους κοινωνική αντίληψη που θα φέρει ριζικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.

ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ ΛΑΧΕΙΟ

Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων η αποδοχή της μοναδικής εναπομείνασας προσφοράς της κοινοπραξίας ΟΠΑΠ – LOTTOMATICA – INTRALOT – SCIENTIFIC GAMES που θα καταβάλλουν 190 εκατομμύρια ευρώ αντί για 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ, και έτσι τα κρατικά λαχεία περνούν στην ουσία στον υπό ιδιωτικοποίηση ΟΠΑΠ. Επιπλέον, η κοινοπραξία παίρνει ως δώρο το ‘Ξυστό’, το οποίο δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν λίγα χρόνια προσφερόταν από το Ελληνικό Δημόσιο με ένα ποσό κοντά στα 300 εκατομμύρια ευρώ. Ο φάκελος του διαγωνισμού θα υποβληθεί στο Ελεγκτικό Συνέδριο για προσυμβατικό έλεγχο, μετά την ολοκλήρωση του οποίου θα υπογραφεί η σχετική σύμβαση παραχώρησης. Η σύμβαση παραχώρησης θα κυρωθεί με νόμο από τη Βουλή των Ελλήνων, κάτι που αναμένεται να γίνει τον Μάρτιο του 2013.0 νέος παραχωρησιούχος θα αρχίσει να λειτουργεί τα κρατικά λαχεία έξι μήνες αργότερα, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Σύμβασης Παραχώρησης για τη μετάβαση στο νέο καθεστώς. Αν εξεταστούν τα γεγονότα διαχρονικά, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς ότι εδώ και πολλά χρόνια η σχέση ανάμεσα στον όμιλο Κόκκαλη και στο Ελληνικό Δημόσιο είναι κάτι περισσότερο από αγαστή. Από το 1999 μέχρι σήμερα γίνεται η απευθείας ανάθεση στην Intralot, του κ. Κόκκαλη, όλων των υπηρεσιών του ΟΠΑΠ , επί Ν.Δ. (το 2007) σφραγίστηκε η τεχνολογική ομηρία του ΟΠΑΠ και επί ΠΑΣΟΚ (τον Ιούλιο του 2009) επιβλήθηκε και εμπορικός γάμος των δύο δημιουργώντας την OPAP Investment Limited, Intralot Lotteries Limited και Scientific Games Global Gaming S.à.r.l. Βεβαίως η αγαστή αυτή σχέση τόσων ετών επισφραγίστηκε με το ξεπούλημα των Κρατικών λαχείων. Το μεγάλο στοίχημα όμως για τον κ. Κόκκαλη δεν είναι άλλο από την απόκτηση και του ΟΠΑΠ, ενός ιδιαιτέρως κερδοφόρου οργανισμού. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών για να καταλάβει ότι αυτό που επιχειρείται τις τελευταίες εβδομάδες στο μέτωπο των αποκρατικοποιήσεων είναι ένα ξεπούλημα της όποιας εθνικής περιουσίας έχει απομείνει. Τόσο στην περίπτωση των Κρατικών Λαχείων, που ολοκληρώθηκε, όσο και – κυρίως – σε αυτήν του ΟΠΑΠ, που ακολουθεί, η μέθοδος πώλησης που επιλέγεται, με βάση τις χρηματιστηριακές αξίες, οδηγεί σε τιμήματα που όχι μόνο δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αλλά προσβάλλουν κάθε νοημοσύνη. Κερδοφόροι οργανισμοί, που αντέχουν παρά τις αντιξοότητες μέσα στην κρίση, οδεύουν προς εκποίηση (ή ενοικίαση) έναντι των κερδών μιας μόλις χρονιάς. Σε αυτό βέβαια συντελούν και έξωθεν πιέσεις, που θέλουν όλα τα δημόσια φιλέτα να περάσουν άμεσα στα χέρια των ιδιωτών έναντι πινακίου φακής. Δεν είναι τυχαία και η έκθεση της Credit Suisse (σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ στην αποκρατικοποίηση των λαχείων, που έθεσε το εύρος αποτίμησης στα 155 έως 225 εκατ. ευρώ) που μειώνει την τιμή του ΟΠΑΠ τα 3,5 ευρώ ανά μετοχή, δηλαδή στα 1,116 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι τοποθετεί την αξία του 34% μόλις στα 350 εκατ. ευρώ! Ο ΟΠΑΠ ,εκτός των άλλων, θα κληθεί να καταβάλει συνολικά 127,3 εκατ. ευρώ για τα λαχεία, εκ των οποίων τα 90 εκατ. μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες. Επίσης, από 1ης Ιανουαρίου 2013 θα επιβληθεί φόρος 30% στα μεικτά κέρδη του Οργανισμού, 10% φόρος στα κέρδη των παικτών που θα επιφέρει μείωση του ανακυκλώσιμου τζίρου, ενώ ο ΟΠΑΠ θα πρέπει στο τέλος κάθε χρήσης να καταβάλλει στα δημόσια ταμεία τα αδιάθετα κέρδη των παικτών και όχι να τα παρακρατεί. Όλα αυτά θα ροκανίσουν το ταμείο του ΟΠΑΠ και το πιο πιθανό είναι να προσφύγει σε νέο δανεισμό για να καλύψει τη συμμετοχή του στα λαχεία. Με άλλα λόγια, θα συνεχιστεί η απαξίωσή του για να πωληθεί τσάμπα σε ιδιώτες. Ο ΟΠΑΠ θα μπορούσε να αποτελέσει ναυαρχίδα για το Δημόσιο όμως τα γεγονότα δείχνουν ότι θα καταλήξει και αυτός, μαζί με τα Κρατικά λαχεία στα χέρια ιδιώτη, πιθανότατα του κ. Κόκκαλη. Ο οποίος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει κατηγορηθεί για πολλά στον πολυτάραχο βίο του, ακόμα και για πράξεις κόντρα στα συμφέροντα της χώρας μας.

ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ, ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

Τις τελευταίες μέρες έχει μπει για τα καλά στην επικαιρότητα η πιθανότητα ύπαρξης φυσικού αερίου μεγάλης αξίας στον ελληνικό χώρο. Αφορμή για το παραπάνω, αποτελεί η απόρρητη έκθεση τριών καθηγητών που έχει στα χέρια του ο κ. Σαμαράς, η οποία αποκαλύπτει το μέγεθος και την αξία του που κρύβεται στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο. Σε αυτήν γίνεται οικονομική εκτίμηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου που εντοπίζονται νότια της Κρήτης, από τη μελλοντική αξιοποίηση των οποίων το συνολικό όφελος μπορεί να φτάσει τα 270 δισ. δολάρια. Σύμφωνα μάλιστα με τους επιστήμονες, αν στις εκτιμήσεις αυτές συνυπολογιστεί και η πιθανότητα ανακάλυψης πετρελαίου, τότε το συνολικό όφελος εκτιμάται ότι θα εκτοξευτεί στο 1,3 τρισ. δολάρια. Τα σενάρια αυτά χλευάστηκαν και υποτιμήθηκαν από πολλούς, μέχρι όμως τη στιγμή που έκθεση της γερμανικής τράπεζας Deutsche Bank, εκτιμά πως τα υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου ανέρχονται στα 427 δισ. ευρώ. Επίσης, η έκθεση της Deutsche Bank κάνει ειδική μνεία στο γεγονός ότι οι γεωλόγοι εμπειρογνώμονες μιλούν και για την ύπαρξη σημαντικών αποθεμάτων πετρελαίου στην Ελλάδα επιπροσθέτως αυτών του φυσικού αερίου, στο Ιόνιο και το Αιγαίο Πέλαγος. Βεβαίως για την ελληνική κυβέρνηση, η κατάσταση δεν έγινε γνωστή τώρα. Από τον Δεκέμβριο του 2010, συγκροτήθηκε μια ειδική ομάδα εμπειρογνωμόνων για να ερευνήσει τις προοπτικές εκμετάλλευσης του πετρελαίου και φυσικού αερίου στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η ελληνική εταιρεία Energean Oil & Gas άρχισε να επενδύει μεγάλα ποσά σε θαλάσσιες γεωτρήσεις μετά από μια επιτυχημένη, αν και μικρής κλίμακας, ανακάλυψη πετρελαίου το 2009. Έγιναν σημαντικές γεωλογικές έρευνες. Σύμφωνα με τις προκαταρκτικές εκτιμήσεις, η συνολική παραγωγή από την εξόρυξη πετρελαίου στα ελληνικά χωρικά ύδατα μπορεί να υπερβεί τα 22 δισ. βαρέλια στο Ιόνιο Πέλαγος και περίπου 4 δισεκατομμύρια βαρέλια στο βόρειο Αιγαίο. Αυτά βεβαίως είναι γνωστά τόσο στους ευρωπαίους εταίρους μας όσο και στο ΔΝΤ. Η μόνιμη ‘’συμβουλή’’ που μας παρέχεται από τους ξένους τεχνοκράτες και κυβερνητικούς αξιωματούχους είναι να κάνουμε ως χώρα μεγάλες ιδιωτικοποιήσεις. Απαιτούν από την κυβέρνηση να ξεπουλήσει ότι είναι δημόσιο, μεταξύ των οποίων βέβαια, είναι και οι ελληνικές κρατικές πετρελαϊκές εταιρείες, ώστε να μειώσει το δημόσιο χρέος της. Σύμφωνα με τα σχέδια, η ελληνική κρατική εταιρεία φυσικού αερίου, ΔΕΠΑ, θα ιδιωτικοποιήσει το 65% των μετοχών της έτσι ώστε να μειωθεί το χρέος. Οι αγοραστές είναι το πιθανότερο να προέρχονται από χώρες εκτός της χώρας, καθώς είναι ελάχιστες οι ελληνικές εταιρείες οι οποίες, λόγω της κρίσης, θα είναι σε θέση να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία. Η συγκυρία λοιπόν μόνο τυχαία δεν είναι: οι περισσότερες Ελληνικές εταιρίες είναι υπό την απειλή της εξαφάνισης, οι δημόσιες επιχειρήσεις κοστίζουν πλέον ψίχουλα, η διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας είναι σχεδόν ανύπαρκτη λόγω της οικονομικής ύφεσης και των μνημονίων, και όλα αυτά θα επιτρέψουν σε ξένους ενεργειακούς κολοσσούς να εισέλθουν στην ελληνική αγορά και να εκμεταλλευτούν έναντι πινακίου φακής τα ενεργειακά ελληνικά κοιτάσματα. Ένα επιπρόσθετο πρόβλημα, εκτός από τα παραπάνω, είναι το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη ανακοινώσει την ευρεία αποκλειστική οικονομική της ζώνη (ΑΟΖ), όπως οι περισσότερες άλλες χώρες που διεξάγουν γεωτρήσεις για πετρέλαιο. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θεώρησαν ότι υπήρχε ανάγκη μέχρι στιγμής. Η ΑΟΖ παρέχει σε ένα κράτος ειδικά δικαιώματα για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου στα ύδατά του, σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), όπως αυτή υπεγράφη στην 3η σύνοδο του ΟΗΕ με αποκλειστικά αυτό το θέμα. Η συνθήκη τέθηκε σε ισχύ τον Νοέμβριο του 1994. Σύμφωνα με την UNCLOS III, μια χώρα έχει δικαίωμα να διεκδικήσει μια ΑΟΖ 200 ναυτικών μιλίων από τις ακτές της. Σύμφωνα με τα παραπάνω, τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι αρκετά σημαντικά για το μέλλον τόσο της χώρας όσο και της ευρύτερης περιοχής: είναι βέβαιο, ότι ο πιθανολογούμενος μεγάλος όγκος κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, θα εξελιχθεί, αν δεν έχει ήδη πάρει αυτό το δρόμο, σε μια ζώνη σύγκρουσης τεράστιων συμφερόντων. Και οι ‘’παίχτες’’ μόνο αμελητέοι δεν θα είναι: ΗΠΑ, Ρωσία, Ε.Ε, Ισραήλ, Τουρκία, Συρία. Τέλος, η Ελλάδα παρόλο που βρίσκεται σε δεινή οικονομική και ενίοτε διπλωματική θέση, θα πρέπει να διεκδικήσει τα δικαιώματά της στον τομέα της ενέργειας. Δεν λέει κανείς ότι ξάφνου θα γίνουμε ενεργειακά ανεξάρτητη χώρα, μιας και όλες οι απαραίτητες διαδικασίες απαιτούν χρόνο, χρήμα , υπομονή και πολιτική βούληση. Απ’ την άλλη όμως, θα πρέπει για μια φορά να εκμεταλλευτούμε τη γεωπολιτική μας θέση. Διότι καθημερινά οι γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες μεταβάλλονται και θα πρέπει στις αλλαγές που θα συντελεστούν η χώρα μας να είναι σε θέση ισχύος, και όχι υπόδουλη των εξελίξεων, των συμφερόντων και των μνημονίων.

6 Δεκεμβρίου 2012 - Άρθρο του Γιάννη Πολίτη-

4 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Σαν σήμερα συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια χωρίς τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Ήταν ένα κρύο χειμωνιάτικο Σάββατο, ο ημεροδείκτης έδειχνε 6 Δεκεμβρίου 2008 λίγο μετά τις 9 το βράδυ όταν στην περιοχή των Εξαρχείων πέφτει νεκρός από το όπλο του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Ύστερα από αυτό το γεγονός και έπειτα από τις θύμησες του Νοέμβρη του 85 και τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά πάλι από πυρά αστυνομικού οργάνου ο κόσμος βρίσκεται πάλι στο ίδιο έργο θεατής. Τόσο η Αθήνα όσο και πολλές άλλες πόλεις παραδίδονται στις φλόγες. Κύριοι εκφραστές των επεισοδίων αλλά και των γενικευμένων ταραχών που λαμβάνουν χώρο τις επόμενες μέρες μετά από αυτό το θλιβερό γεγονός είναι δύο πόλοι οι οποίοι είναι οι γνωστοί-άγνωστοι αλλά και οι μαθητές. Οι γνωστοί-άγνωστοι προχωρούν σε λεηλασίες και πλιάτσικο καταστρέφοντας πολλές ανθρώπινες περιουσίες κυρίως στο κέντρο της Αθήνας και άλλων μεγάλων πόλεων. Από την άλλη πλευρά οι μαθητές διοργανώνουν μεγάλα συλλαλητήρια μέσα από τα οποία δείχνουν την αντίθεση τους στην αποτρόπαια πράξη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Φτάνοντας έτσι στο σήμερα αναρωτιέται κανείς τι κάνουν εκείνοι οι οποίοι διαδήλωναν εκείνες τις μέρες του Δεκέμβρη κατά της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Ύστερα λοιπόν από την ανακοίνωση των βάσεων για το 2012 τόσο στα ΤΕΙ όσο και στα ΑΕΙ παρατηρούμε ότι υπάρχει θεαματική άνοδος στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές. Εν παραδείγματι βλέπουμε ότι στις αστυνομικές σχολές η αύξηση ήταν 2.243 συγκριτικά με την περυσινή χρονιά, ενώ στις στρατιωτικές σχολές φτάνει ή ακόμα ξεπερνά και τα 1000 μόρια. Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: Πως γίνεται οι σημερινοί 18άρηδες να επιλέγουν τις στρατιωτικές σχολές όταν οι ίδιοι πριν από 4 χρόνια ύστερα από την άγρια δολοφονία του 15χρονου τότε μαθητή φώναζαν μπροστά από τους αστυνομικούς στις διαδηλώσεις το σύνθημα «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» και «η χούντα δε πέθανε το 73». Σε αυτό το ερώτημα οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν είναι πολλές. Όμως εμείς θα σταθούμε σε μια συγκεκριμένη. Σημαντικό ρόλο πλέον και λόγω της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα μας παίζει ο παράγοντας οικογένεια. Πιο συγκεκριμένα οι οικογένειες όλων αυτών οι οποίοι επέλεξαν τις στρατιωτικές και αστυνομικές σχολές θα έπρεπε να αποτρέψουν τα παιδιά τους από αυτή την επιλογή θυμίζοντας τους τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 και τις διαδηλώσεις που έκαναν κατά της αστυνομικής βίας και της αυθαιρεσίας. Φυσικά κάτι τέτοιο δε φαίνεται να έχει γίνει γιατί πολύ απλά εάν είχε συμβεί κάτι τέτοιο αντί για αύξηση σήμερα θα μιλούσαμε για κατακόρυφη πτώση στις συγκεκριμένες σχολές. Ωστόσο εάν δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος παρατηρούμε ότι πολλοί από τους υποψηφίους έκαναν τη συγκεκριμένη επιλογή σκεπτόμενοι ότι είναι περισσότερο εφικτό να αποκατασταθούν ως στρατιωτικοί και αστυνομικοί παρά ως κάτι άλλο γιατί μέχρι στιγμής η οικονομική κρίση δεν έχει πλήξει σημαντικά τα συγκεκριμένα επαγγέλματα. Μελλοντικά όμως κάτι τέτοιο προβλέπεται να συμβεί. Από την άλλη πλευρά οι γονείς θα μπορούσαν να προτρέψουν τα παιδιά τους να δηλώσουν άλλες σχολές οι οποίες θα είχαν την ίδια αποκατάσταση με τις αστυνομικές και τις στρατιωτικές όπως είναι για παράδειγμα η Νομική και η Ιατρική αλλά και οι οικονομικές σχολές. Κλείνοντας θα πρέπει να καταλάβουμε καλά ότι είναι προτιμότερο να μένουμε προσηλωμένοι στα πιστεύω μας και στα ιδανικά μας και όχι να ακολουθούμε την ετερόκλιτη οδό, γιατί έτσι φαίνεται ότι δεν έχουμε κατασταλαγμένη άποψη και γνώμη. Γιάννης Πολίτης

ΘΑ ΕΙΧΕ ΤΥΧΗ ΜΟΝΟ ΚΑΤΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΟ

Την ίδρυση πολιτικής κίνησης με τον τίτλο Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας (ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ.) ανακοίνωσε πριν λίγες ώρες ο Ανδρέας Λοβέρδος. Ακόμα δεν είναι φανερό αν η κίνηση αυτή θα μετεξελιχθεί σε νέο κόμμα, όμως ήταν αρκετή για να διαγραφεί από το ΠΑΣΟΚ. Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να εξεταστεί η ιδεολογία και οι μακροπρόθεσμες προθέσεις αυτής της νέας κίνησης, αλλά να γίνει μια προσπάθεια για την απάντηση ενός απλού αλλού δύσκολου ερωτήματος: Είναι εφικτή ή αναγκαία η δημιουργία ενός νέου κόμματος; Από μια απλή παρατήρηση των τελευταίων δημοσκοπήσεων και μια καταγραφή του αισθήματος των ψηφοφόρων, παρατηρούμε ότι έχει σχεδόν ολοκληρωθεί η πλήρης ανατροπή του μέχρι πρότινος κομματικού – πολιτικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά σε τροχιά επικράτησης στις επόμενες εκλογές, ενώ η ΝΔ προσπαθεί να κρατήσει τα ποσοστά της και επιδιώκει να καρπωθεί όσες πιθανές ευχάριστες εξελίξεις έρθουν για τη λύση του ελληνικού προβλήματος. Η ΧΑ έχει σταθεροποιηθεί στην τρίτη θέση και αρκετοί δημοσκόποι με πολλά χρόνια εμπειρίας στο χώρο εκτιμούν ότι έχει ανοδικές τάσεις. Από εκεί και πέρα κάπως ενισχυμένοι είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ενώ ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ έχουν μεγάλο πρόβλημα. Το ΠΑΣΟΚ έχει βεβαίως το μεγαλύτερο, καθώς μιλάμε για ένα κόμμα που μονοπώλησε την εξουσία για πολλά χρόνια, εξέφρασε εκατομμύρια συμπολίτες μας και πλέον κινδυνεύει με πολιτικό αφανισμό. Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα διττό πρόβλημα, που του προκαλεί τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ. Ιδεολογικά, οι άνθρωποι που στήριξαν για δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ, έχουν πλέον στραφεί κατά κύματα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ένα άλλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εκφράζουν πλέον την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και καταλήγουν να στηρίξουν τη ΝΔ ως κόμμα που μπορεί να εκφράσει καλύτερα και να εφαρμόσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Το ΠΑΣΟΚ εξέφραζε διαχρονικά τον χώρο του κέντρου. Η’ για να το θέσουμε ακριβέστερα, την αριστερά του κέντρου. Αν και σε διάφορες περιόδους, π.χ περίοδος Σημίτη, στηρίχτηκε και από ψηφοφόρους που άνηκαν στον λεγόμενο κεντροδεξιό χώρο ιδεολογικά. Πλέον αυτός ο χώρος του κέντρου είναι διχοτομημένος και κυρίως αγανακτισμένος. Μπορεί να ψηφίζει ΧΑ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και οποιοδήποτε κόμμα. Η’ κυρίως να μην ψηφίσει κανένα από τα υπάρχοντα. Υπάρχει κενό εκπροσώπησης της μεσαίας τάξης αλλά το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Η Ελλάδα, μια χώρα με ισχυρότατη μεταπολεμική παράδοση κοινοβουλευτικής ιδεολογίας των μαζών, περνάει σταδιακά στο αντίθετο άκρο, αυτό της απονομιμοποίησης των κοινωνικών αντιπροσωπευτικών οργανώσεων και θεσμών. Είτε οι θεσμοί αυτοί είναι τα κόμματα, είτε τα συνδικάτα, είτε ακόμα και η τοπική αυτοδιοίκηση. Το μέγεθος του «κύματος δυσαρέσκειας» στο εσωτερικό του ελληνικού πολιτικού συστήματος έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η δυσπιστία δεν προέρχεται μόνο από τα «συνήθη άκρα» του πολιτικού συστήματος, αλλά προέρχεται και από ομάδες που χαρακτηρίζονται από έναν ήπιο προοδευτισμό ή συντηρητισμό και, κατά μια έννοια, βρίσκονται στη συστημική καρδιά της ελληνικής κοινωνίας. Η δυσαρέσκεια προέρχεται από το σύνολο του πολιτικού φάσματος, είναι διακομματική και διαταξική. Ένα νέο κόμμα θα μπορούσε να δώσει μια πνοή στο πολιτικό σύστημα και να δώσει την ευκαιρία σε κόσμο που δεν εκφράζεται να εκφραστεί. Όμως για να μπορέσει να σταθεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός, θα πρέπει να πληροί τρεις ικανές και αναγκαίες προϋποθέσεις: να έχει χαρισματική και άφθαρτη πολιτική ηγεσία, να παράγει έναν καινοτόμο και ριζοσπαστικό προγραμματικό λόγο, και όχι να ανακυκλώνει παλαιές αντιλήψεις, και τέλος να μην έχει ένα οργανωτικό μέγεθος που θα το καθιστά αρτηριοσκληρωτικό και δυσπρόσιτο στους πολίτες. Να είναι με λίγα λόγια κάτι εντελώς διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα. Η τριπλή αυτή συνθήκη είναι η βάση για τη μακροημέρευση ενός πιθανού νέου κόμματος. Διότι δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αρκετά κόμματα, θέλοντας ενδόμυχα να παραμείνουν συνεχιστές των υφιστάμενων κομμάτων και πιστοί αντιγραφείς τους εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν πιο γρήγορα απ’ ότι θα περίμενε και ο πιο πιστός οπαδός του δικομματισμού.