ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Όλοι συμφωνούμε ότι άρρηκτα συνδεδεμένη με την οικονομική ύφεση που περνάμε είναι η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας. Έχουμε επαναλάβει πολλές φορές ότι όσο συνεχίζεται η πολιτική της μείωσης μισθών, των απολύσεων και της υπερφορολόγησης, τόσο θα βουλιάζουμε ως χώρα στην ύφεση. Πρόσφατα οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί εξήγγειλαν ότι θα πολεμήσουν την ανεργία με μια δέσμη μέτρων. Στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων, ο πόλεμος στην ανεργία θυμίζει την πάταξη της φοροδιαφυγής και τα μέτρα για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και την ανάπτυξη. Και οι τρεις αυτοί πυλώνες δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα και η κρίση στη χώρα μας παρατείνεται και είναι πιθανό να χειροτερέψει η κατάσταση τους επόμενους μήνες. Δεν χρειάζεται κανείς να ανατρέξει στην πρόσφατη παραδοχή του «λάθους» εκ μέρους του ΔΝΤ. Αρκεί πολύ απλά να σταθεί στις προβλέψεις για την εξέλιξη της ανεργίας που κατεγράφη επίσημα στο 27% τον περασμένο Νοέμβριο και, όπως προβλέπουν σήμερα η Στατιστική Αρχή, ο ΟΑΕΔ, το ΚΕΠΕ και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, ως τον Μάιο θα έχει αγγίξει το 30%! Και να σκεφτεί κανείς ότι το μνημόνιο υπολόγιζε την ανεργία για το 2013 περίπου στο 23%. Η ανεργία εκτός από το προφανές πρόβλημα διαβίωσης που δημιουργεί στους απεγνωσμένους συμπολίτες μας, έχει και πολλές παράπλευρες επιπτώσεις εξίσου σοβαρές: ένας άνεργος δεν πρόκειται να καταναλώσει κάτι περισσότερο από τα απολύτως απαραίτητα, δεν θα έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει φόρους, χρέη σε εφορίες, ΔΕΚΟ, ασφαλιστικά ταμεία και εν τέλει δεν θα δύναται να είναι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις του. Αυτό δημιουργεί ένα ντόμινο επιπτώσεων που συμπαρασύρει όλες τις προβλέψεις και τις ψευδαισθήσεις που τρέφει το οικονομικό επιτελείο, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί και οι τρόικα. Η στρεβλή αντιμετώπιση της ανεργίας μέχρι σήμερα περιελάμβανε γιγάντωση του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Παλαιότερα ήταν τα stage, τώρα είναι οι προσλήψεις μέσω ΜΚΟ. Και στο μεγαλύτερο ποσοστό, αυτές οι ευκαιριακές προσλήψεις ήταν για την τακτοποίηση γνωστών, συγγενών και φίλων. Στην Ελλάδα που έχει αλλάξει , και πολλοί ακόμα να το καταλάβουν, τέτοιες λογικές πρέπει να πάψουν να υπάρχουν. Και τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις την πρωτιά στις εκλογές, όποτε αυτές διεξαχθούν, και έχει προτείνει τη δημιουργία 100.000 νέων θέσεων εργασίας στο δημόσιο τομέα, εύλογα θα σκεφτεί ο καθένας ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν έχει αντιληφθεί ούτε το πώς φτάσαμε ως εδώ ούτε θέλει να κάνει τις απαραίτητες ρήξεις για να ξεφύγουμε από τον πάτο. Η Ελλάδα έπαψε προ πολλού να είναι χώρα παραγωγής και μετατράπηκε σε χώρα παροχής υπηρεσιών. Η διαρκής κοινωνική κινητικότητα, η ισχυροποίηση της μεσαίας τάξης και η αστικοποίηση μαράζωσε πλήρως την περιφέρεια. Εργοστάσια και βιομηχανίες έκλεισαν μιας και όλοι έβλεπαν το μέλλον τους μπροστά σε ένα γραφείο. Και σταδιακά η εργασία έδωσε τη θέση της στην απασχόληση. Ως χώρα έχουμε τρεις δυνατούς πυλώνες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε: γεωργία – κτηνοτροφία, τουρισμό και ναυτιλία. Με μακρόπνοη λογική όμως και όχι ευκαιριακά. Εκεί πρέπει να γίνουν οι απαιτούμενες επενδύσεις και να δοθούν φορολογικά και άλλα κίνητρα. Στο σημείο αυτό θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη και η αλλαγή πολιτικής στον ΟΑΕΔ. Θα μπορούσε αντί για τα επιδόματα ανεργίας, να καλύπτει για ένα διάστημα εξ’ ολοκλήρου τις ασφαλιστικές εισφορές εργοδότη και ασφαλισμένου. Ακόμα, δεν θα πρέπει στην Ελλάδα να δαιμονοποιούμε το προγράμματα σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Με μια τέτοια δέσμη μέτρων θα είχαμε πραγματική μείωση της ανεργίας, τόνωση της κατανάλωσης και επενδύσεις. Δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθεί η κυβέρνηση και οι εταίροι. Διάθεση για ρήξεις θέλει και αποφασιστικότητα. Η οποία απ’ ότι φαίνεται προς το παρόν δεν υπάρχει και για τον λόγο αυτό δεν υπάρχει αισιοδοξία για το παρόν και το μέλλον.

ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΗ ΦΤΩΧΙΑ, ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ

Εκτός από την Ευρώπη, η οικονομική ύφεση συνεχίζεται αμείωτη και στις ΗΠΑ, από τις οποίες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησε με τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού ρίσκου. Το καλοκαίρι του 2009, πολλοί πίστεψαν ότι οι ΗΠΑ ξεπέρασαν την κρίση, όμως η αλήθεια είναι ότι τότε απλώς περισώθηκαν τα επιχειρηματικά κέρδη και τα μπόνους των διευθυντικών στελεχών. Η ραχοκοκαλιά της Αμερικής, η μεσαία τάξη, δεν έπαψε να ανησυχεί για το μέλλον της, και φτάσαμε φέτος να είναι ορατός ο ‘δημοσιονομικός γκρεμός’, όπου αυτομάτως θα γίνονταν μειώσεις σε δαπάνες και στην πρόνοια. Ο Ομπάμα για να αντιμετωπίσει τον εκ νέου οικονομικό εκτροχιασμό είχε δυο επιλογές: ή να ακολουθήσει το γερμανικό παράδειγμα λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή να στραφεί σε πραγματικές πολιτικές για την τόνωση της ανάπτυξης και ενίσχυσης της εργασίας. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, διάλεξε τον δεύτερο δρόμο, καθώς δεσμεύτηκε πρόσφατα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και για αύξηση του κατώτατου μισθού. Θετική εντύπωση έκανε η τοποθέτηση του Ομπάμα για το ρόλο του κράτους: Ενώ στην Ευρώπη βλέπουμε ότι συνεχώς συρρικνώνεται, στην Αμερική, στην πλέον φιλελεύθερη χώρα, ο Ομπάμα πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να μεριμνεί για πολλούς και όχι για λίγους προνομιούχους. Με άλλα λόγια, αρκετά χρόνια μετά τη δήλωση Κλίντον ότι ‘το μεγάλο κράτος τελείωσε’, ο Ομπάμα δείχνει να έχει τη θέληση να χτίσει εξαρχής το κοινωνικό κράτος των ΗΠΑ προς όφελος της πολυπληθέστατης μεσαίας τάξης που δοκιμάζεται καθημερινά και στην Αμερική. Εκτός αυτού, ο Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα επιβληθεί μεγαλύτερη φορολογία στους πλουσίους, ούτως ώστε να μην χρειαστεί η μεσαία τάξη να δει για άλλη μια φορά το εισόδημά της να μειώνεται. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για πολιτικές προτάσεις ασυνήθιστες για την άκρως νεοφιλελεύθερη Αμερική, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ήδη έχουν κατακεραυνώσει τον πλανητάρχη οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι επιθυμούν φοροαπαλλαγές για τους πλουσίους, μείωση του ρόλου του κράτους και λιτότητα στους μισθούς των εργαζομένων. Αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα διαδραματίζονται στην Ευρώπη, και ειδικά στη χώρα μας. Η θέση της Μέρκελ για λιτότητα, περικοπές και απολύσεις, έχει ριζώσει για τα καλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και πλασάρεται στον κόσμο ως το μόνο φάρμακο για να ξεπεραστεί η ύφεση. Όλοι βεβαίως γνωρίζουν το ακριβώς αντίθετο: η λιτότητα θα βυθίσει τους ευρωπαίους πολίτες ακόμα περισσότερο στον πάτο της ύφεσης. Το παράδειγμα του Ομπάμα, πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ευρώπη. Άλλη λύση δεν υπάρχει για να φτιάξουν τα πράγματα. Το ερώτημα όμως είναι αν πραγματικά οι ηγεσίες στην Ευρώπη θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος των μη προνομιούχων, των ανέργων και της μεσαίας τάξης. Οι ως τώρα πολιτικές επιλογές τόσο της ελληνικής κυβέρνησης, όσο και των εταίρων, δείχνουν δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Αντί να υιοθετήσουν μέτρα για όλους αυτούς που υποφέρουν από την κρίση, τους βάζουν το μαχαίρι πιο βαθιά στο λαιμό. Στη χώρα μας έχουν καταργηθεί συλλογικές συμβάσεις, έχουν μειωθεί κατά πολύ οι μισθοί και το κοινωνικό κράτος έχει κατακρεουργηθεί. Και συνεχίζεται ακόμα η καραμέλα της ανάπτυξης χωρίς να έχουμε ως τώρα χειροπιαστά αποτελέσματα, ενώ την ίδια ώρα ο κ. Μέργος δηλώνει ότι είναι αρκετά υψηλός ο κατώτατος μισθός και πρέπει να τον περικόψει η κυβέρνηση. Ας κοιτάξει όμως λίγο η κυβέρνηση τι γίνεται στις ΗΠΑ, στη μέκκα του νεοφιλελευθερισμού. Οι χώρες της ευρωζώνης, και δη η Ελλάδα, χρειάζονται πολιτικές παρόμοιες για να ξεπεραστεί η κρίση. Νέες θέσεις εργασίας και αύξηση του κατώτατου μισθού θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά. Θα έπρεπε η τρικομματική κυβέρνηση, και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, να επιβάλλουν στην ατζέντα την ανάγκη επαναοριοθέτησης του ρόλου του κοινωνικού κράτους. Όχι εκείνου του κράτους που δίνει παράνομα επιδόματα και μαϊμού συντάξεις. Αλλά εκείνου που θα σκύψει στα προβλήματα των μη προνομιούχων και θα τους προσφέρει μια ανακούφιση μέχρι να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Δεν πρέπει να ξεχνάει η κυβέρνηση, ότι ο εχθρός που πρέπει να πολεμήσει είναι η φτώχια, και όχι οι φτωχοί.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Στην Ελλάδα πλέον, με αφορμή την κρίση σε όλα τα επίπεδα, ζούμε την απόλυτη εκδοχή του παραλόγου. Πριν από λίγες μέρες συνελήφθησαν οι νέοι, που φαίνονται να εμπλέκονται σε τρομοκρατική οργάνωση, για την ληστεία στην Κοζάνη και το γεγονός αυτό πυροδότησε μια ακόμη μάχη των άκρων. Οι μεν υποστήριζαν με πάθος ότι αυτοί οι νέοι είναι επαναστάτες, δρουν κόντρα στο σύστημα και το κατεστημένο και λίγο πολύ τους παρουσίασαν σαν θύματα του συστήματος και ήρωες ταυτόχρονα. Οι δε, δικαιολόγησαν τους αστυνομικούς για τον φερόμενο ξυλοδαρμό των παιδιών και χάρηκαν για την ακραία επιβολή της τάξης. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα του σήμερα έχει χαθεί παντελώς το μέτρο, απουσιάζει η λογική και η ιδεολογική πολιτική των άκρων και του παραλόγου κυριαρχεί. Στην Ελλάδα του σήμερα, η πολιτική και κοινωνική κρίση είναι πιο σοβαρή από την οικονομική, διότι η τελευταία κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Είναι γεγονός ότι ως κοινωνία μεγαλώσαμε στρεβλά: Η πολιτική ελίτ έχει πάψει να εμπνέει, το κράτος δικαίου έχει κατακρεουργηθεί, και γενικότερα η ισονομία, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη είναι έννοιες που δεν εφαρμόζονται. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια και την οργή των πολιτών. Όλα ως εδώ είναι αντιληπτά και κατανοητά. Αυτό όμως που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτα, είναι η ανεξέλεγκτη νέας μορφής τρομοκρατία που αναπτύσσεται ραγδαία δίπλα μας. Οι συλληφθέντες δήλωσαν ότι δεν αναγνωρίζουν καμία αρχή και ότι είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Με τα λεγόμενά τους, δικαιολόγησαν τη χρήση βίας. Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά αυτά που νιώθουν οργή για το σύστημα που κυριαρχεί. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, το σύγχρονο μορφωμένο και άνεργο προλεταριάτο, που μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία, έχουν τα ίδια ερεθίσματα, τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες, έχουν τα ίδια όνειρα, βιώνουν καθημερινά τις αδικίες του ίδιου σάπιου συστήματος, όμως έχουν μια τεράστια διαφορά με τους συλληφθέντες της Κοζάνης: δεν βρίσκουν αποκούμπι στη βία με πρόσχημα την ανάγκη ανατροπής ενός κατά τα άλλα υπαρκτού και σάπιου κατεστημένου. Για τη λάθος πορεία αυτών των παιδιών, οι ευθύνες βαραίνουν την οικογένειά τους. Η οικογένεια είναι υπεύθυνη για την κύρια διαπαιδαγώγηση των τέκτων της. Παιδιά καταξιωμένων και ευκατάστατων ανθρώπων, απόφοιτοι των καλύτερων ιδιωτικών σχολείων, παιδιά που ουσιαστικά δεν αντιμετώπισαν δυσκολίες στην έως τώρα πορεία της ζωής τους, φτάνουν να αναζητούν την ‘κοινωνική επανάσταση’ μέσω της καταστροφής, της βίας και της παρανομίας. Και όλα πάντα γίνονται στο όνομα του σάπιου και άδικου συστήματος. Εύκολη καραμέλα μεν, άκρως επικίνδυνη δε. Και στο σημείο αυτό είναι που το παράλογο ντύνεται με το μανδύα του λογικού σε αυτή τη χώρα: Έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάσταση όπου θεωρούμε εντελώς φυσιολογικό να σκοτώνει ο καθένας τον διπλανό του, να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του ο χούλιγκαν και να τρομοκρατεί ο ‘αγανακτισμένος’, επειδή με τον τρόπο αυτό αντιστέκονται κατά του σαθρού συστήματος. Όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση η κάθε αναρχική ή εγκληματική συμπεριφορά να ηρωοποιείτε ή ακόμα χειρότερα να εκλαμβάνεται ως επαναστατική πράξη. Στόχος του κοινωνικού συνόλου, θα πρέπει να είναι ο διαρκής αγώνας, στα πλαίσια της νομιμότητας, ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητά μας και ν’ αλλάξουν όλες οι στρεβλώσεις του άδικου κράτους. Αυτό απαιτεί συλλογική δράση, διαφορετικές επιλογές και αλλαγή του τρόπου σκέψης μας. Μπορεί να φαίνονται απλά αυτά τα βήματα, όμως η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται η προσωπική εσωτερική επανάσταση του καθενός και αυτό θέλει και χρόνο και θυσίες. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούμε ως χώρα να υπερβούμε την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε. Κάθε άλλη ‘επαναστατική’ , τρομοκρατική δράση, θα μας βυθίσει ακόμα περισσότερο και γι’ αυτό θα είμαστε μόνο εμείς υπεύθυνοι και κανένας κακός εταίρος.

Πραγματική επιθυμία για αλλαγή της χώρας ή απλά πυροτεχνήματα?- Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Τις τελευταίες μέρες στην χώρα έχει επίσημα κηρυχτεί ένας «πόλεμος» μετά τη δεύτερη συνεχόμενη επιστράτευση. Μετά τους εργαζομένους στα ΜΜΜ ήρθε και η απόφαση για την επιστράτευση των εργαζομένων στο εμπορικό ναυτικό. Η κυβέρνηση δείχνει να θέλει να τα βάλει με τα συνδικάτα και τα συμφέροντα που αυτά προστατεύουν. Το μέγα ζήτημα είναι ότι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι τα τελευταία 40 χρόνια που έφτιαξαν αυτά τα συνδικάτα, αυτές τις συντεχνίες και τους έκαναν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Προσωπικά εμένα με βρίσκει σύμφωνο αυτή η πράξη της κυβέρνησης με τη διαφορά όμως ότι πρέπει να το εφαρμόσει σε όλους. Η Ελλάδα βρίσκεται σε εμφύλιο, αλληλοκατηγορούμενων κοινωνικών ομάδων -άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως – με αποτέλεσμα να χάνουμε τον στόχο και να βλέπουμε μόνο το δέντρο και όχι το δάσος. Πρέπει η κυβέρνηση να περάσει νόμο που να εντάσσει τους υπαλλήλους της βουλής στο ενιαίο μισθολόγιο. Να δείξει δηλαδή ότι τα τελευταία δικά της παιδιά παύουν να είναι στο απυρόβλητο. Και αν τύχει και ξανακλείσουν τις πόρτες και δεν τους αφήνουν να φύγουν να καλέσουν τις αστυνομικές δυνάμεις και να τους συλλάβουν γιατί η βουλή δεν είναι κανενός τσιφλίκι. Δεν μπορεί το 20% του πληθυσμού να πληρώνει το υπόλοιπο 80%. Ο κόσμος είναι ο τελευταίος που φταίει γιατί παίρνει ένα ποσό πολύ μεγάλο ως μισθό ή σύνταξη, γιατί τους τα έδωσαν τα κόμματα – και δεν εννοώ μόνο αυτά που άσκησαν εξουσία, αλλά και τα «μικρά» - αλλά φταίει που δεν καταλαβαίνει σε τι κατάσταση βρίσκεται η χώρα και ότι αν δεν κάνουμε κάτι δραστικό θα πτωχεύσουμε και επίσημα – γιατί στην ουσία έχει γίνει -.Δεν μπορεί το 2013 ο οδηγός του μετρό να λαμβάνει 1800 ευρώ και ο πιλότος της πολεμικής αεροπορίας να παίρνει βασικό μισθό τα 900 ευρώ. Αμέσως δημιουργείτε αίσθημα αδικίας και ορθώς. Από την άλλη μεριά συνεχίζονται οι σπατάλες με το να αγοράζει η βουλή καινούριους φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές για τους βουλευτές. Δεν μπορεί το ταχυδρομικό ταμιευτήριο μετά την θύελλα αντιδράσεων για την πώληση του να βγάζει κονδύλι 243.000 ευρώ για την αγορά πόλο καλοκαιρινών T-Shirt. Η χώρα δεν έχει ξεφύγει σε καμία περίπτωση από την πιθανότητα πτώχευσης και πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Τα κρούσματα βίας γίνονται πλέον καθημερινή ρουτίνα. Ο κόσμος ψάχνοντας κάτι να του δώσει ελπίδα στρέφεται σε επικίνδυνους ανθρώπους και οργανώσεις που όταν καταλάβει τι πραγματικά τους προσφέρουν θα είναι πολύ αργά. Γίνεται πολύς λόγος για τους 4 νέους που προσπάθησαν να ληστέψουν μια τράπεζα και φέρονται να είναι μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης. Τα αίτια για τις πράξεις τους αυτές μπορεί να είναι πολλά, όμως ο κοινός παρανομαστής όλων εκείνων που αποφασίζουν να ακολουθήσουν έναν δρόμο που δεν έχει γυρισμό είναι το αδιέξοδο και η έλλειψη ελπίδας που «βγάζει» η χώρα. Το ελληνικό κράτος αυτή την στιγμή στην ουσία είναι τελείως διαλυμένο και φαίνεται στην κάθε δημόσια υπηρεσία, στις απεργίες όλων των κλάδων, το κλείσιμο των εθνικών οδών από τους αγρότες, από την κατάσταση που έχει περιέλθει ο στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία μας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η έλλειψη καυσίμων για τις πολεμικές ασκήσεις ετοιμότητας της χώρας, φρεγάτα του πολεμικού ναυτικού είχε 7 χρόνια να κάνει συντήρηση και άνοιξε σαν κονσερβοκούτι, η πολιτική πίεση που μας ασκούν οι δανειστές μας για την πώληση νησιών - εδαφών γενικά – την πλήρη εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου μας. Το πόσο χαμηλά έχουμε πέσει – και ζητώ συγνώμη που θα στεναχωρήσω τους υγιείς και σωστούς αγρότες – φαίνεται και από το ότι οι αγρότες κλείνουν τις εθνικές οδούς τις τελευταίες 10 μέρες. Δηλαδή τα τελευταία 3 χρόνια που γίνεται η σφαγή κυρίως σε ιδιωτικούς υπαλλήλους – με απολύσεις και απλήρωτους 5-6 μήνες- και τους συνταξιούχους – την μοναδική κοινωνική ομάδα που θα έπρεπε να μην πειραχθεί καθόλου – που ήταν…?Υπάρχουν 2 εξηγήσεις για μένα. Η 1η είναι ότι τα 500 εκατομμύρια που τους είχε μοιράσει παρανόμως ο κ. Χατζηγάκης - και πληρώνουμε ακόμα πρόστιμο -τελείωσαν και η 2η και μάλλον η επικρατέστερη είναι ότι τα κοινοτικά κονδύλια της Ε.Ε για την αγροτική πολιτική στην Ελλάδα από φέτος θα είναι κατά πολύ μειωμένα. Τόσα χρόνια πολλοί έκαναν τις επιδοτήσεις σπίτια, αυτοκίνητα, λουλούδια, κοσμήματα ,με εξαίρεση ελαχίστων οι οποίοι φρόντισαν να επενδύσουν σε γη, καινοτόμες καλλιέργειες και αναβάθμιση αγροτικού εξοπλισμού τους. Βέβαια σε όλα αυτά πρωταγωνιστής ήταν το ελληνικό κράτος και οι λειτουργοί του που υπέγραφαν σε όλους τις επιδοτήσεις και τα κονδύλια για τις όποιες καταστροφές. –γνωστό το παράδειγμά με τα 10 πρόβατα ενός χωριού που τα έκαναν βόλτα από χωράφι σε χωράφι και ο ελεγκτής τους έβγαζε όλους κτηνοτρόφους -. Πρέπει να βγάλουμε τις παρωπίδες και να δούμε την αλήθεια. Ο κόσμος επίσης δεν θέλει εξιλαστήρια θύματα τύπου Τσοχατζόπουλου – που ορθώς είναι στην φυλακή μαζί με την σύζυγο του – αλλά πραγματική δικαιοσύνη. Ο ρυθμός με τον οποίο τα σκάνδαλα και οι παράνομες πράξεις πολιτικών , δημοτικών υπαλλήλων και γενικά ανθρώπων που είχαν αλισβερίσι με το κράτος βγαίνουν στην επιφάνεια με καταιγιστικό ρυθμό ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το αίσθημα αδικίας του μέσου πολίτη, που δεν είχε σχέση με το κράτος, εκείνος που είχε σχέση με το κράτος αλλά δεν πηρέ ούτε μια δραχμή και κυρίως των ηλικιωμένων . Το συμπέρασμα είναι ότι ήρθε ο καιρός να κηρύξουμε τον πόλεμο στους πραγματικούς παράγοντες που μας δυσκολεύουν την ζωή. Να το κάνουμε εμείς οι πολίτες γιατί οι πολιτικοί στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι ανίκανοι να τα βάλουν με τους πελάτες – ψηφοφόρους τους. Και επειδή η προϊστορία έχει αποδείξει αυτό που λέω, δυστυχώς θα γίνει το ίδιο για αυτό τον λόγο θα είναι όποιος πιστεύει ότι δεν μπορεί να πάει….. σπίτι του. Εύχομαι πραγματικά να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο μας. Λέγοντας αυτό δεν σημαίνει να πάρουμε όλοι τα όπλα, να σκοτώνουμε ή δεν ξέρω τι άλλο, αλλά να αντιληφτούμε την πραγματικότητα και να κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας βοηθώντας, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον και να αγωνιστούμε να φτιάξουμε την χώρα που ζούμε αν μη τι άλλο. Κάτι τελευταίο και πολύ σημαντικό είναι ότι αν πραγματικά ο κ. Σαμαράς έχει καταλάβει τι συμβαίνει -όπως εκείνος λέει- να δώσει τα παραπάνω από 9 δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστάει το δημόσιο σε όλου τους ιδιώτες. Δεν μιλάμε για ανάπτυξη αλλά για την επιβίωση….. Καλή Δύναμη σε όλους και μην ξεχνάτε μερικά πράγματα περνάνε –ακόμα – από τα δικά μας χέρια……

ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πριν λίγες μέρες παραδέχθηκε πως δεν είχε εκτιμήσει σωστά τις επιπτώσεις των Μνημονίων στη διαιώνιση της ελληνικής ύφεσης. Το ΔΝΤ, δεν ανακάλυψε ξαφνικά την Αμερική. Η διαπίστωση, ότι η διαρκής λιτότητα εντείνει την ύφεση, έχει ειπωθεί από πολλούς: πολιτικοί, οικονομολόγοι, και απλοί πολίτες έχουν υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι το πρόγραμμα ‘’δεν βγαίνει’’. Τα λάθη που γίνονται από την αρχή της κρίσης, σκόπιμα ή μη, είναι αμέτρητα από όλους τους συμβαλλόμενους. Από την πρώτη στιγμή, ενώ όλοι μιλούσαν για ευρωπαϊκή κρίση, η κ. Μέρκελ και η Γερμανία δεν το έβλεπαν. Αντιθέτως, είχαν τιμωρητική στάση απέναντι στη χώρα μας και αυτό ήταν ηλίου φαεινότερο. Όταν οι γερμανοί αξιωματούχοι αντιλήφθηκαν ότι η κρίση του Νότου θα επηρεάσει άμεσα και τη Γερμανία, η κριτική προς τη χώρα μας ατόνησε και άρχισαν να γίνονται οι πρώτες συζητήσεις για ενιαία ευρωπαϊκή λύση για την επιβίωση της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος. Η ελληνική κοινωνία, από την αρχή της εφαρμογής του Μνημονίου, μπήκε σε μια πολύ δύσκολη δοκιμασία. Αυτό το πρόγραμμα ‘σωτηρίας’ δεν έβγαινε εξ’ αρχής. Αντιθέτως, συνεχίζει να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν η κοινωνία να υποστηρίζει συνεχώς νέες περικοπές, νέες αυξήσεις και δεκάδες φόρους, την ίδια στιγμή που η ανεργία των Ελλήνων είναι η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη και τα λουκέτα καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο η πάταξη της φοροδιαφυγής και η έλλειψη της ανάπτυξης όπως λένε αρκετοί. Το χρέος είναι ανεξέλεγκτο, εντελώς μη διαχειρίσιμο και η μόνη σοβαρή λύση θα ήταν ένα γενναίο κούρεμα του χρέους. Αυτό που δεν κατάλαβε εξ’ αρχής το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι εταίροι είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ο Έλληνας ασθενής, αλλά η Ευρωζώνη και το ευρώ ως κοινό νόμισμα με τον τρόπο που δημιουργήθηκε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ποτέ δεν έγινε πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η ενοποιητική διαδικασία διαχρονικά έγινε με εντελώς σπασμωδικές κινήσεις, απλώς για να έχουν οι χώρες της ευρωζώνης κοινό νόμισμα. Ούτε κοινή οικονομική πολιτική υπήρξε, ούτε κοινή φορολογική. Ακόμα και μια απλή κίνηση, η οποία θα μπορούσε να δώσει πολλές λύσεις στην ευρωπαϊκή κρίση, το ευρωομόλογο, δεν γίνεται πράξη. Οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους και δεν αντέχουν άλλο. Πολλά νοικοκυριά έχουν ήδη πτωχεύσει καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις βασικές τους ανάγκες. Το κράτος, με την δίχως λογική πολιτική που ακολουθεί, το πιθανότερο είναι να πτωχεύσει σύντομα. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών είναι αρκετά δις ευρώ και όταν οι ίδιοι οι πολίτες δεν μπορούν να υποστηρίξουν το εκάστοτε οικονομικό πρόγραμμα, πολύ απλά δεν πρόκειται να πετύχει. Μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία, η ‘’παραδοχή’’ του ΔΝΤ είναι ένα λογικό επακόλουθο. Είναι όμως οξύμωρο το γεγονός ότι ακόμα και τώρα, παρόλο που παραδέχθηκαν ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι λανθασμένη, ζητούν την εφαρμογή σκληρών μέτρων! Η τεράστια ύφεση οδηγεί στην αδυναμία πληρωμής φόρων, στα άδεια ταμεία και στην αγωνία της κυβέρνησης να βρει άλλους πόρους. Τα περιβόητα ισοδύναμα. Η κυβέρνηση όμως γνωρίζει και αυτή ότι το πρόγραμμα δε βγαίνει, γνωρίζει τις φοροδοτικές δυνατότητες των Ελλήνων, και ξέρει επίσης ότι όσες ΔΕΚΟ και ακίνητα να πουληθούν, τα ταμεία δεν πρόκειται να γεμίσουν γιατί το χρέος με την πολιτική αυτή μεγαλώνει κάθε μέρα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι πρέπει να κάνει πλέον η κυβέρνηση μαζί με τους εταίρους της. Η μόνη λύση είναι, εκτός ενός νέου κουρέματος του χρέους το οποίο επιβάλλεται, η χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας. Και αυτή, και η προηγούμενη κυβέρνηση έκαναν ότι πρόσταζαν οι εταίροι. Πλέον όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ενδοτισμούς και υποτακτική στάση. Η παραδοχή του λάθους πρέπει να πληρωθεί από τους δανειστές και η πληρωμή θα είναι τα λιγότερα μέτρα για την Ελλάδα. Σίγουρα, τα διαχρονικά λάθη της ελληνικής οικονομίας και οι στρεβλώσεις πρέπει να διορθωθούν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όμως, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα διαφορετικό μείγμα, με μια λιγότερο αυστηρή προσέγγιση στη διαχείριση της κρίσης που αναδύεται με σαφήνεια την τελευταία περίοδο και οδηγεί πολίτες και κράτος στο τέλμα.