ΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΗ ΦΤΩΧΙΑ, ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ

Εκτός από την Ευρώπη, η οικονομική ύφεση συνεχίζεται αμείωτη και στις ΗΠΑ, από τις οποίες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησε με τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού ρίσκου. Το καλοκαίρι του 2009, πολλοί πίστεψαν ότι οι ΗΠΑ ξεπέρασαν την κρίση, όμως η αλήθεια είναι ότι τότε απλώς περισώθηκαν τα επιχειρηματικά κέρδη και τα μπόνους των διευθυντικών στελεχών. Η ραχοκοκαλιά της Αμερικής, η μεσαία τάξη, δεν έπαψε να ανησυχεί για το μέλλον της, και φτάσαμε φέτος να είναι ορατός ο ‘δημοσιονομικός γκρεμός’, όπου αυτομάτως θα γίνονταν μειώσεις σε δαπάνες και στην πρόνοια. Ο Ομπάμα για να αντιμετωπίσει τον εκ νέου οικονομικό εκτροχιασμό είχε δυο επιλογές: ή να ακολουθήσει το γερμανικό παράδειγμα λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ή να στραφεί σε πραγματικές πολιτικές για την τόνωση της ανάπτυξης και ενίσχυσης της εργασίας. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, διάλεξε τον δεύτερο δρόμο, καθώς δεσμεύτηκε πρόσφατα για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και για αύξηση του κατώτατου μισθού. Θετική εντύπωση έκανε η τοποθέτηση του Ομπάμα για το ρόλο του κράτους: Ενώ στην Ευρώπη βλέπουμε ότι συνεχώς συρρικνώνεται, στην Αμερική, στην πλέον φιλελεύθερη χώρα, ο Ομπάμα πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να μεριμνεί για πολλούς και όχι για λίγους προνομιούχους. Με άλλα λόγια, αρκετά χρόνια μετά τη δήλωση Κλίντον ότι ‘το μεγάλο κράτος τελείωσε’, ο Ομπάμα δείχνει να έχει τη θέληση να χτίσει εξαρχής το κοινωνικό κράτος των ΗΠΑ προς όφελος της πολυπληθέστατης μεσαίας τάξης που δοκιμάζεται καθημερινά και στην Αμερική. Εκτός αυτού, ο Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα επιβληθεί μεγαλύτερη φορολογία στους πλουσίους, ούτως ώστε να μην χρειαστεί η μεσαία τάξη να δει για άλλη μια φορά το εισόδημά της να μειώνεται. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για πολιτικές προτάσεις ασυνήθιστες για την άκρως νεοφιλελεύθερη Αμερική, και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ήδη έχουν κατακεραυνώσει τον πλανητάρχη οι Ρεπουμπλικάνοι, οι οποίοι επιθυμούν φοροαπαλλαγές για τους πλουσίους, μείωση του ρόλου του κράτους και λιτότητα στους μισθούς των εργαζομένων. Αυτά που συμβαίνουν στην Αμερική, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με όσα διαδραματίζονται στην Ευρώπη, και ειδικά στη χώρα μας. Η θέση της Μέρκελ για λιτότητα, περικοπές και απολύσεις, έχει ριζώσει για τα καλά σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, και πλασάρεται στον κόσμο ως το μόνο φάρμακο για να ξεπεραστεί η ύφεση. Όλοι βεβαίως γνωρίζουν το ακριβώς αντίθετο: η λιτότητα θα βυθίσει τους ευρωπαίους πολίτες ακόμα περισσότερο στον πάτο της ύφεσης. Το παράδειγμα του Ομπάμα, πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ευρώπη. Άλλη λύση δεν υπάρχει για να φτιάξουν τα πράγματα. Το ερώτημα όμως είναι αν πραγματικά οι ηγεσίες στην Ευρώπη θέλουν ν’ αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος των μη προνομιούχων, των ανέργων και της μεσαίας τάξης. Οι ως τώρα πολιτικές επιλογές τόσο της ελληνικής κυβέρνησης, όσο και των εταίρων, δείχνουν δυστυχώς το ακριβώς αντίθετο. Αντί να υιοθετήσουν μέτρα για όλους αυτούς που υποφέρουν από την κρίση, τους βάζουν το μαχαίρι πιο βαθιά στο λαιμό. Στη χώρα μας έχουν καταργηθεί συλλογικές συμβάσεις, έχουν μειωθεί κατά πολύ οι μισθοί και το κοινωνικό κράτος έχει κατακρεουργηθεί. Και συνεχίζεται ακόμα η καραμέλα της ανάπτυξης χωρίς να έχουμε ως τώρα χειροπιαστά αποτελέσματα, ενώ την ίδια ώρα ο κ. Μέργος δηλώνει ότι είναι αρκετά υψηλός ο κατώτατος μισθός και πρέπει να τον περικόψει η κυβέρνηση. Ας κοιτάξει όμως λίγο η κυβέρνηση τι γίνεται στις ΗΠΑ, στη μέκκα του νεοφιλελευθερισμού. Οι χώρες της ευρωζώνης, και δη η Ελλάδα, χρειάζονται πολιτικές παρόμοιες για να ξεπεραστεί η κρίση. Νέες θέσεις εργασίας και αύξηση του κατώτατου μισθού θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Σαμαρά. Θα έπρεπε η τρικομματική κυβέρνηση, και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, να επιβάλλουν στην ατζέντα την ανάγκη επαναοριοθέτησης του ρόλου του κοινωνικού κράτους. Όχι εκείνου του κράτους που δίνει παράνομα επιδόματα και μαϊμού συντάξεις. Αλλά εκείνου που θα σκύψει στα προβλήματα των μη προνομιούχων και θα τους προσφέρει μια ανακούφιση μέχρι να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Δεν πρέπει να ξεχνάει η κυβέρνηση, ότι ο εχθρός που πρέπει να πολεμήσει είναι η φτώχια, και όχι οι φτωχοί.