Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Στην Ελλάδα πλέον, με αφορμή την κρίση σε όλα τα επίπεδα, ζούμε την απόλυτη εκδοχή του παραλόγου. Πριν από λίγες μέρες συνελήφθησαν οι νέοι, που φαίνονται να εμπλέκονται σε τρομοκρατική οργάνωση, για την ληστεία στην Κοζάνη και το γεγονός αυτό πυροδότησε μια ακόμη μάχη των άκρων. Οι μεν υποστήριζαν με πάθος ότι αυτοί οι νέοι είναι επαναστάτες, δρουν κόντρα στο σύστημα και το κατεστημένο και λίγο πολύ τους παρουσίασαν σαν θύματα του συστήματος και ήρωες ταυτόχρονα. Οι δε, δικαιολόγησαν τους αστυνομικούς για τον φερόμενο ξυλοδαρμό των παιδιών και χάρηκαν για την ακραία επιβολή της τάξης. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα του σήμερα έχει χαθεί παντελώς το μέτρο, απουσιάζει η λογική και η ιδεολογική πολιτική των άκρων και του παραλόγου κυριαρχεί. Στην Ελλάδα του σήμερα, η πολιτική και κοινωνική κρίση είναι πιο σοβαρή από την οικονομική, διότι η τελευταία κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Είναι γεγονός ότι ως κοινωνία μεγαλώσαμε στρεβλά: Η πολιτική ελίτ έχει πάψει να εμπνέει, το κράτος δικαίου έχει κατακρεουργηθεί, και γενικότερα η ισονομία, η αξιοκρατία και η δικαιοσύνη είναι έννοιες που δεν εφαρμόζονται. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια και την οργή των πολιτών. Όλα ως εδώ είναι αντιληπτά και κατανοητά. Αυτό όμως που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με τίποτα, είναι η ανεξέλεγκτη νέας μορφής τρομοκρατία που αναπτύσσεται ραγδαία δίπλα μας. Οι συλληφθέντες δήλωσαν ότι δεν αναγνωρίζουν καμία αρχή και ότι είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Με τα λεγόμενά τους, δικαιολόγησαν τη χρήση βίας. Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά αυτά που νιώθουν οργή για το σύστημα που κυριαρχεί. Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, το σύγχρονο μορφωμένο και άνεργο προλεταριάτο, που μεγαλώνουν στην ίδια κοινωνία, έχουν τα ίδια ερεθίσματα, τους ίδιους προβληματισμούς και ανησυχίες, έχουν τα ίδια όνειρα, βιώνουν καθημερινά τις αδικίες του ίδιου σάπιου συστήματος, όμως έχουν μια τεράστια διαφορά με τους συλληφθέντες της Κοζάνης: δεν βρίσκουν αποκούμπι στη βία με πρόσχημα την ανάγκη ανατροπής ενός κατά τα άλλα υπαρκτού και σάπιου κατεστημένου. Για τη λάθος πορεία αυτών των παιδιών, οι ευθύνες βαραίνουν την οικογένειά τους. Η οικογένεια είναι υπεύθυνη για την κύρια διαπαιδαγώγηση των τέκτων της. Παιδιά καταξιωμένων και ευκατάστατων ανθρώπων, απόφοιτοι των καλύτερων ιδιωτικών σχολείων, παιδιά που ουσιαστικά δεν αντιμετώπισαν δυσκολίες στην έως τώρα πορεία της ζωής τους, φτάνουν να αναζητούν την ‘κοινωνική επανάσταση’ μέσω της καταστροφής, της βίας και της παρανομίας. Και όλα πάντα γίνονται στο όνομα του σάπιου και άδικου συστήματος. Εύκολη καραμέλα μεν, άκρως επικίνδυνη δε. Και στο σημείο αυτό είναι που το παράλογο ντύνεται με το μανδύα του λογικού σε αυτή τη χώρα: Έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάσταση όπου θεωρούμε εντελώς φυσιολογικό να σκοτώνει ο καθένας τον διπλανό του, να καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του ο χούλιγκαν και να τρομοκρατεί ο ‘αγανακτισμένος’, επειδή με τον τρόπο αυτό αντιστέκονται κατά του σαθρού συστήματος. Όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση η κάθε αναρχική ή εγκληματική συμπεριφορά να ηρωοποιείτε ή ακόμα χειρότερα να εκλαμβάνεται ως επαναστατική πράξη. Στόχος του κοινωνικού συνόλου, θα πρέπει να είναι ο διαρκής αγώνας, στα πλαίσια της νομιμότητας, ώστε να βελτιωθεί η καθημερινότητά μας και ν’ αλλάξουν όλες οι στρεβλώσεις του άδικου κράτους. Αυτό απαιτεί συλλογική δράση, διαφορετικές επιλογές και αλλαγή του τρόπου σκέψης μας. Μπορεί να φαίνονται απλά αυτά τα βήματα, όμως η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται η προσωπική εσωτερική επανάσταση του καθενός και αυτό θέλει και χρόνο και θυσίες. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούμε ως χώρα να υπερβούμε την πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε. Κάθε άλλη ‘επαναστατική’ , τρομοκρατική δράση, θα μας βυθίσει ακόμα περισσότερο και γι’ αυτό θα είμαστε μόνο εμείς υπεύθυνοι και κανένας κακός εταίρος.