ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πριν λίγες μέρες παραδέχθηκε πως δεν είχε εκτιμήσει σωστά τις επιπτώσεις των Μνημονίων στη διαιώνιση της ελληνικής ύφεσης. Το ΔΝΤ, δεν ανακάλυψε ξαφνικά την Αμερική. Η διαπίστωση, ότι η διαρκής λιτότητα εντείνει την ύφεση, έχει ειπωθεί από πολλούς: πολιτικοί, οικονομολόγοι, και απλοί πολίτες έχουν υποστηρίξει εδώ και πολύ καιρό ότι το πρόγραμμα ‘’δεν βγαίνει’’. Τα λάθη που γίνονται από την αρχή της κρίσης, σκόπιμα ή μη, είναι αμέτρητα από όλους τους συμβαλλόμενους. Από την πρώτη στιγμή, ενώ όλοι μιλούσαν για ευρωπαϊκή κρίση, η κ. Μέρκελ και η Γερμανία δεν το έβλεπαν. Αντιθέτως, είχαν τιμωρητική στάση απέναντι στη χώρα μας και αυτό ήταν ηλίου φαεινότερο. Όταν οι γερμανοί αξιωματούχοι αντιλήφθηκαν ότι η κρίση του Νότου θα επηρεάσει άμεσα και τη Γερμανία, η κριτική προς τη χώρα μας ατόνησε και άρχισαν να γίνονται οι πρώτες συζητήσεις για ενιαία ευρωπαϊκή λύση για την επιβίωση της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος. Η ελληνική κοινωνία, από την αρχή της εφαρμογής του Μνημονίου, μπήκε σε μια πολύ δύσκολη δοκιμασία. Αυτό το πρόγραμμα ‘σωτηρίας’ δεν έβγαινε εξ’ αρχής. Αντιθέτως, συνεχίζει να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή. Δεν είναι δυνατόν η κοινωνία να υποστηρίζει συνεχώς νέες περικοπές, νέες αυξήσεις και δεκάδες φόρους, την ίδια στιγμή που η ανεργία των Ελλήνων είναι η μεγαλύτερη στην Ευρωζώνη και τα λουκέτα καθημερινά πολλαπλασιάζονται. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι μόνο η πάταξη της φοροδιαφυγής και η έλλειψη της ανάπτυξης όπως λένε αρκετοί. Το χρέος είναι ανεξέλεγκτο, εντελώς μη διαχειρίσιμο και η μόνη σοβαρή λύση θα ήταν ένα γενναίο κούρεμα του χρέους. Αυτό που δεν κατάλαβε εξ’ αρχής το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι εταίροι είναι ότι το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ο Έλληνας ασθενής, αλλά η Ευρωζώνη και το ευρώ ως κοινό νόμισμα με τον τρόπο που δημιουργήθηκε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ποτέ δεν έγινε πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η ενοποιητική διαδικασία διαχρονικά έγινε με εντελώς σπασμωδικές κινήσεις, απλώς για να έχουν οι χώρες της ευρωζώνης κοινό νόμισμα. Ούτε κοινή οικονομική πολιτική υπήρξε, ούτε κοινή φορολογική. Ακόμα και μια απλή κίνηση, η οποία θα μπορούσε να δώσει πολλές λύσεις στην ευρωπαϊκή κρίση, το ευρωομόλογο, δεν γίνεται πράξη. Οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους και δεν αντέχουν άλλο. Πολλά νοικοκυριά έχουν ήδη πτωχεύσει καθώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις βασικές τους ανάγκες. Το κράτος, με την δίχως λογική πολιτική που ακολουθεί, το πιθανότερο είναι να πτωχεύσει σύντομα. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των πολιτών είναι αρκετά δις ευρώ και όταν οι ίδιοι οι πολίτες δεν μπορούν να υποστηρίξουν το εκάστοτε οικονομικό πρόγραμμα, πολύ απλά δεν πρόκειται να πετύχει. Μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει συντελεστεί στην ελληνική κοινωνία, η ‘’παραδοχή’’ του ΔΝΤ είναι ένα λογικό επακόλουθο. Είναι όμως οξύμωρο το γεγονός ότι ακόμα και τώρα, παρόλο που παραδέχθηκαν ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι λανθασμένη, ζητούν την εφαρμογή σκληρών μέτρων! Η τεράστια ύφεση οδηγεί στην αδυναμία πληρωμής φόρων, στα άδεια ταμεία και στην αγωνία της κυβέρνησης να βρει άλλους πόρους. Τα περιβόητα ισοδύναμα. Η κυβέρνηση όμως γνωρίζει και αυτή ότι το πρόγραμμα δε βγαίνει, γνωρίζει τις φοροδοτικές δυνατότητες των Ελλήνων, και ξέρει επίσης ότι όσες ΔΕΚΟ και ακίνητα να πουληθούν, τα ταμεία δεν πρόκειται να γεμίσουν γιατί το χρέος με την πολιτική αυτή μεγαλώνει κάθε μέρα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι πρέπει να κάνει πλέον η κυβέρνηση μαζί με τους εταίρους της. Η μόνη λύση είναι, εκτός ενός νέου κουρέματος του χρέους το οποίο επιβάλλεται, η χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας. Και αυτή, και η προηγούμενη κυβέρνηση έκαναν ότι πρόσταζαν οι εταίροι. Πλέον όμως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια για ενδοτισμούς και υποτακτική στάση. Η παραδοχή του λάθους πρέπει να πληρωθεί από τους δανειστές και η πληρωμή θα είναι τα λιγότερα μέτρα για την Ελλάδα. Σίγουρα, τα διαχρονικά λάθη της ελληνικής οικονομίας και οι στρεβλώσεις πρέπει να διορθωθούν, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όμως, αυτό μπορεί να επιτευχθεί με ένα διαφορετικό μείγμα, με μια λιγότερο αυστηρή προσέγγιση στη διαχείριση της κρίσης που αναδύεται με σαφήνεια την τελευταία περίοδο και οδηγεί πολίτες και κράτος στο τέλμα.