ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΧΙ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΟΥΝ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ

Λίγες μέρες μετά την περιπέτεια στην οποία μπήκε η Κύπρος, κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν, πέρα από τους ανώφελους πανηγυρισμούς και τις δηλώσεις περηφάνιας για τον κυπριακό λαό που κατέκλεισαν την επικαιρότητα και στη χώρα μας. Μετά το αρχικό ΟΧΙ που είπε η κυπριακή βουλή στην πρόταση για φορολόγηση των καταθέσεων των πολιτών, κάθε άλλη απόπειρα για συμμαχίες και εναλλακτικές λύσεις έχει πέσει στο κενό, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Το ΔΝΤ μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις ζήτησε τη συγχώνευση του υγιούς κομματιού της Λαϊκής με την Τράπεζα Κύπρου, γεγονός το οποίο δεν δέχεται η κυβέρνηση καθώς η Τράπεζα Κύπρου θα πρέπει να αναλάβει να αποπληρώσει ποσό 9,5 δισ. ευρώ, περίπου, που έχει αντλήσει η Λαϊκή Τράπεζα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Σε ό,τι αφορά τη φορολόγηση καταθέσεων, φαίνεται ότι τελικώς θα επιβληθεί ‘κούρεμα’ μόνο στις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ, πρόταση η οποία όπως υποστηρίζουν οι εταίροι είχαν κάνει εξ’ αρχής, ενώ η κυπριακή πλευρά ήταν αυτή που ήθελε τη φορολόγηση και των μικρότερων καταθέσεων.  Μέχρι την ώρα αυτή συνεχίζονται οι διαπραγματεύσεις και όλοι ευελπιστούν να βρεθεί μια συμφέρουσα λύση για τη χώρα και τους πολίτες της. Εκτός όμως της λύσης που θα προκύψει, αρκετά σημαντικά είναι και τα διδάγματα που μας παρέχει η κυπριακή περιπέτεια.

Αρχικά, ο πρόεδρος Αναστασιάδης γνώριζε εξαρχής τον κίνδυνο που διατρέχει η οικονομία της Κύπρου. Όπως βεβαίως γνώριζε και ο πρώην Πρόεδρος Χριστόφιας. Το γεγονός ότι γνώριζαν την αλήθεια και έβλεπαν προς τα που όδευε η κατάσταση, θα έπρεπε να τους αναγκάσει να εφαρμόσουν ή να έχουν έτοιμο ένα ορθολογικό σχέδιο διάσωσης αντί να περιμένουν τα τετελεσμένα. Με άλλα λόγια, η κυπριακή πλευρά δεν είχε προετοιμάσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης της κατάστασης και αυτό λειτούργησε πολύ αρνητικά. Ακόμα, όταν μια χώρα κινδυνεύει, το σύνηθες είναι να έχει ήδη καλλιεργήσει κάποιες συμμαχίες που θα τη βοηθήσουν τις κρίσιμες στιγμές. Οι Κύπριοι ηγέτες υπερεκτίμησαν το ρόλο που θα μπορούσε να παίξει ο ρώσικος παράγοντας. Πίστεψαν ότι η όλο και αυξανόμενη ρωσική παρουσία στο νησί και στις καταθέσεις, συνεπικουρούμενη με τη σημαντική γεωπολιτική θέση της Κύπρου, θα εξανάγκαζαν τη Ρωσία σε μια άνευ όρων υποστήριξη των αιτημάτων της κυπριακής κυβέρνησης. Υποτίμησαν όμως το γεγονός ότι σε μια Ευρώπη που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο ‘φιλο –γερμανική’, οι Ρώσοι δεν ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν την ειδική σχέση που έχουν τόσο με το Βερολίνο όσο και με την Ε.Ε. Η γερμανοποίηση της Ε.Ε, με την ταυτόχρονη εξασθένιση της Γαλλίας και της Ιταλίας είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι όλο και περισσότερες χώρες δέχονται αδιαμαρτύρητα τις γερμανικές νουθεσίες για λιτότητα. Η απουσία εναλλακτικών ευρωπαϊκών συμμαχιών είναι έντονη και αυτό το πληρώνει και η Κύπρος, παρόλο που αρχικά αντέδρασε. 

Το ΟΧΙ των Κυπρίων ήταν αναγκαίο για να καταλάβει η Μέρκελ και οι ακραιφνείς υποστηρικτές της ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν αντέχουν άλλη λιτότητα προς όφελος των τραπεζών και των κάθε λογής κερδοσκόπων. Κόντρα στη γερμανική λογική πρέπει να οικοδομηθούν συμμαχίες εντός της Ε.Ε ώστε να πιέσουν τα πράγματα σε μια άλλη κατεύθυνση. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να προσπαθήσουν κάποιοι να καπηλευτούν το ΟΧΙ και να επαναπαυτούν σε αυτό.  Οι επιλογές της Γερμανίας στην αντιμετώπιση της κρίσης είναι βέβαιο ότι τορπιλίζουν την ενότητα και την αλληλεγγύη και σίγουρα δεν υπηρετούν το όραμα της ενοποιημένης Ευρώπης.
Η Ε.Ε. αποτελείται ξεκάθαρα από δύο ταχύτητες πλέον: Ο ισχυρός Βορράς επιβάλλει τα συμφέροντά του στο Νότο, διευρύνοντας το χάσμα ανάπτυξης και ευημερίας. Κοντόφθαλμα, οι υποστηρικτές του Βερολίνου θα ψέξουν τους Κύπριους, θα τους κουνήσουν το δάχτυλο και θα τους απειλήσουν με βάναυσα μέτρα. Όπως βεβαίως έκαναν και με τη δική μας χώρα. Πέρα από τα εκατέρωθεν πανηγύρια, οι μεν για το ΟΧΙ, και οι δεν για την αποφασιστικότητα της Γερμανίας στην εφαρμογή προγραμμάτων σκληρής λιτότητας, πρέπει όλοι να σταθούν σε μια ιδιαιτέρως ανησυχητική προοπτική: η κυπριακή περιπέτεια θα δυναμώσει ακόμη περισσότερο τους αντιευρωπαϊκούς ψιθύρους σε όλο το μήκος της ευρωπαϊκής επικράτειας. Ακόμα και στο Βερολίνο, όπου ήδη έκανε την εμφάνισή του ένα αντιευρωπαϊκό κόμμα.  

 Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η ευρωζώνη, και μακροπρόθεσμα η Ε.Ε., δεν γίνεται να μακροημερεύσει με τις πολιτικές που ακολουθούνται. Κόντρα στην πιθανή διάλυση, την οποία πολλοί επιθυμούν για δεκάδες λόγους, πιο αναγκαία είναι η ισχυροποίηση της Ε.Ε σε μια κατεύθυνση αλληλεγγύης, να καταστεί η Ευρώπη των λαών και όχι η Ευρώπη των οικονομικών ελίτ. Η οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης δεν μπορεί να χτιστεί πάνω σε ένα και μόνο ΟΧΙ. Η αρχική αντίδραση των Κυπρίων πρέπει να είναι η απαρχή για ν’ αναζητήσουν μεταξύ τους οι χώρες που πλήττονται από την κρίση κοινό βηματισμό και πορεία.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΤΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΓΝΩΣΗ

Ο ναζιστικός χαιρετισμός του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ, Γιώργου Κατίδη, έχει δημιουργήσει αλγεινή εντύπωση τόσο στο ποδοσφαιρικό κοινό όσο και στο κοινωνικό – πολιτικό γίγνεσθαι. Ο ποδοσφαιριστής τιμωρήθηκε, όπως πρόσφατα είχε τιμωρηθεί και η Βούλα Παπαχρήστου. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως, η τιμωρία περνά σε δεύτερη μοίρα, παρόλο που αυτή του Κατίδη είναι υπερβολική. Το ανησυχητικό είναι ότι έχουν συμβεί στη χώρα μας, η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει τραβήξει πολλά από το ναζισμό και το φασισμό, δυο παρόμοια περιστατικά μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, ενώ ταυτόχρονα η Χρυσή Αυγή πλησιάζει διψήφια ποσοστά σε δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Χρυσή Αυγή απλώνεται σε όλη την ελληνική κοινωνία, με αποκορύφωμα το πρόσφατο περιστατικό με την κατήχηση μικρών παιδιών. Αυτή η ασθένεια που έχει πλήξει την κοινωνία, όπως άλλες παρόμοιες, πρέπει να αντιμετωπίζεται πριν την έξαρσή της, μέσω της πρόληψης.

Ο ποδοσφαιριστής Κατίδης, είναι ένα μικρό παιδί 20 ετών. Πολλά παιδιά της ηλικίας του δεν έχουν διδαχθεί για τα δεινά που προκάλεσε ο ναζισμός τόσο στη χώρα μας όσο και παγκοσμίως. Η νέα γενιά της Ελλάδας, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της οποίας είναι ο Κατίδης, είναι μια γενιά στην καλύτερη των περιπτώσεων ημιμαθής. Έχει ελλιπή γνώση ιστορικών γεγονότων και ενδιαφέρεται μόνο να παπαγαλίσει ότι αρκεί για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Η ανάγνωση ενός εξωσχολικού βιβλίου αποτελεί αγγαρεία, ενώ οι επισκέψεις στα μουσεία μας είναι είδος προς εξαφάνιση. Το εκπαιδευτικό σύστημα στη μορφή που έχει, φέρει τεράστιες ευθύνες για αυτό το σκηνικό ημιμάθειας που έχει δημιουργηθεί. Και αν μαζί μ’ αυτά λάβουμε υπόψη την απέχθεια και την οργή των νέων ανθρώπων για το πολιτικό σύστημα, τότε διαμορφώνεται ένα έδαφος εξαιρετικά πρόσφορο για τη δράση της Χρυσής Αυγής.

Η εξοντωτική τιμωρία του αθλητή, θα τον οδηγήσει σχεδόν σίγουρα στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής και θα τον ηρωοποιήσει στα μάτια των υποστηρικτών της. Για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία προς τα άκρα, δυο πράγματα πρέπει να γίνουν βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Πρώτον, το πολιτικό σύστημα πρέπει να προχωρήσει σε γενναία αυτοκάθαρση και να σταθεί ξανά δίπλα στους πολίτες. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι σε περιοχές όπου απουσίαζε εντελώς το κράτος από τα καθημερινά προβλήματα ασφάλειας των πολιτών, η Χρυσή Αυγή σάρωσε και συνεχίζει να ανεβαίνει με ραγδαίους ρυθμούς. Δευτερευόντως, τεράστιο ρόλο καλείται να παίξει η εκπαίδευση. Η κατάσταση στα ελληνικά σχολεία είναι ιδιαιτέρως ανησυχητική. Είμαστε η δεύτερη χώρα σε όλη την Ευρώπη σε περιστατικά σχολικής βίας και εκφοβισμού, και παρόλο που έχει συσταθεί το ‘Παρατηρητήριο για την πρόληψη της σχολικής βίας και του εκφοβισμού’, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν έχουν ενημερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας, δεν έχουν συμμετάσχει σε κάποιο επιμορφωτικό σεμινάριο και συνεχίζουν να παρακολουθούν τα περιστατικά σχολικής βίας αδυνατώντας να αντιδράσουν.

Εκτός αυτού, η νέα γενιά πρέπει να διδαχθεί στο σχολείο για το τι αντιπροσωπεύει ο ιδεολογικός χώρος που πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή. Να μάθει για το ναζισμό, το φασισμό και για την ιστορική τους δράση και τότε να αποφασίσει αν τους εκφράζει το συγκεκριμένο κόμμα. Πολλοί συμπολίτες μας, με γνώμονα μόνο την απέχθειά τους στο υπάρχον πολιτικό σύστημα στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή, η οποία όπου βρεθεί και όπου σταθεί κατηγορεί τους πάντες και αυτοπροβάλλεται σαν ελληνική λύση ηθικής και εξιλέωσης. Αν γίνουν πράξη τα παραπάνω, αφενός το πολιτικό σύστημα θα αποκαταστήσει κάπως την εικόνα του στα μάτια του κόσμου, αφετέρου η νέα γενιά θα έχει τα απαραίτητα γνωστικά εφόδια για να κρίνει και να αποφασίσει για τις ιδεολογικές προτιμήσεις της. Η γνώση πρέπει να μεταλαμπαδευτεί στους νέους ανθρώπους, γιατί όπως είχε πει και ο Πλούταρχος, ‘Οι γνώσεις είναι για το πνεύμα ό,τι τα μάτια για το σώμα, δηλαδή, το φως της διάνοιας. Αντίθετα, η άγνοια και η αμάθεια είναι το σκοτάδι’.

ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ

Όλο αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στη χώρα με αφορμή τους επίορκους δημοσίους υπαλλήλους, είναι εντελώς κωμικοτραγικό και αναμφίβολα εκθέτει την κυβέρνηση. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, οι επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ αρχικά ανέρχονταν στις 7.000, η κυβέρνηση κάνει λόγο για περίπου 1.300 και εντοπίζονται σε όλο το φάσμα του δημοσίου τομέα. Το μεγαλύτερο ποσοστό υπάρχει στους ΟΤΑ, με τους υπαλλήλους της πολεοδομίας να κατέχουν την μερίδα του λέοντος, ενώ εξίσου μεγάλος είναι ο αριθμός όσων εργάζονται σε υπουργεία αλλά και σε νοσοκομεία. Στη λίστα αναλυτικά βρίσκονται 62 γιατροί, 56 δάσκαλοι και καθηγητές, 128 εφοριακοί, 619 δημοτικοί υπάλληλοι και 72 νοσηλευτές. Την περιβόητη λίστα με τους επίορκους παρέδωσαν οι υπηρεσίες του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης εδώ και περίπου δύο εβδομάδες και σε αυτή περιλαμβάνονται 2.200 ποινικές διώξεις για σοβαρά αδικήματα που κατηγορούνται ότι διέπραξαν 1.301 υπάλληλοι από το 2007 μέχρι και το 2012. Σε μια ευνομούμενη, φυσιολογική χώρα, αυτοί οι υπάλληλοι θα βρίσκονταν ήδη στο σπίτι τους χωρίς πολλά – πολλά. Στην Ελλάδα όμως, η οποία είναι η χώρα – επιτομή του παραλόγου, αντί να τιμωρούνται, κάποιοι επιβραβεύονται κιόλας. Πιο συγκεκριμένα, επίορκοι υπάλληλοι του ΕΟΤ, οι οποίοι αν και είναι κατηγορούμενοι για αδικήματα κακουργηματικού και πλημμεληματικού χαρακτήρα, όχι απλώς καταφέρνουν να ανελιχθούν σε καλύτερες θέσεις, αλλά κάποιοι εξ αυτών συχνά εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας στην Ευρώπη με μηνιαίο εισόδημα που ξεπερνά το ποσό των 10.000 ευρώ! Και έχουμε φτάσει στο σημείο η Τρόικα να απαιτεί την απόλυση αυτών των ανθρώπων από το δημόσιο, ενώ θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να έχει προχωρήσει χωρίς δεύτερη συζήτηση σε αυτή την κίνηση πολύ πιο πριν. Τα αδικήματα όλων αυτών των ανθρώπων δεν είναι ίδιας βαρύτητας, ωστόσο όλα αφορούν βαριά πειθαρχικά παραπτώματα, τα οποία, αν τα έκαναν εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι είναι αιωνίως οι αδικημένοι, θα είχαν φύγει χωρίς αποζημίωση την επομένη το πρωί. Οι υποθέσεις αυτών των υπαλλήλων σέρνονται μεταξύ πειθαρχικών συμβουλίων και ποινικών δικαστηρίων εδώ και χρόνια που σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να φτάνουν έως και τα 10, όσος και ο χρόνος εξάντλησης όλων των βαθμών της Δικαιοσύνης. Κατά τη διάρκεια όμως αυτού του διαστήματος, οι υπάλληλοι αυτοί εργάζονται κανονικά και πληρώνονται επίσης κανονικά. Οι επίορκοι υπάλληλοι θα έπρεπε να ‘παυθούν’ μέχρι να τελεσιδηκήσει η όποια δικαστική απόφαση, και αν τυχόν δικαιωθούν να πάρουν αναδρομικά όσα χρήματα έχασαν στο διάστημα αυτό και να γυρίσουν στην οργανική τους θέση. Η παραμονή όμως στη θέση τους, είναι ένα γεγονός εντελώς προσβλητικό προς το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων συμπολιτών μας. Και είναι ακόμα πιο προσβλητικό η κυβέρνηση να κρύβετε πίσω από την ακαμψία και την ατολμία της και να κατηγορεί την ‘κακή’ Τρόικα που ζητάει την απόλυση αυτών των ανθρώπων. Όταν όμως είναι η ίδια όμηρος όλων αυτών των υπαλλήλων, τι θα μπορούσε να κάνει;; Η εκάστοτε κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα δεν ήταν άλλωστε οι υπεύθυνοι για χιλιάδες μη αξιοκρατικούς διορισμούς; Τα κόμματα δεν είναι υπεύθυνα για το πέπλο ατιμωρησίας που απλώνεται σε όλο το εύρος του δημοσίου τομέα; Με λίγα λόγια, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, αν θέλουν να ισχυροποιηθούν κάπως στα μάτια του εκλογικού σώματος αλλά και αν επιθυμούν να επιτελέσουν τις κυβερνητικές τους υποχρεώσεις, θα πρέπει να ‘σκοτώσουν’ τις αντιλήψεις που τα ίδια εξέθρεψαν τόσα χρόνια. Αν δεν το κάνουν, εκτός από τους υπαλλήλους θα είναι επίορκα και τα ίδια.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ Η' ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ?- Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Τα τελευταία στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις επίσημες αρχές της χώρας για το ποσοστό συνολικής ανεργίας (27% ) και της ανεργίας σε νέους κάτω των 25 ετών (60%), είναι καθρέφτης και περιγράφουν στο 100% την κατάσταση της κοινωνίας αυτή την στιγμή. Η κυβέρνηση βρίσκεται για άλλη μία φορά με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς να μπο-ρεί να έρθει σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και εκείνους που τόσα χρόνια στην ουσία πολεμούν με μόνο γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα. Χωρίς να μπορεί να συλλέξει τους φόρους, αφού είναι λογικό να μην μπορεί ο κόσμος να αντεπεξέλθει –όχι γιατί δεν θέλει - , χωρίς να μπορεί να πιάσει εκείνους που φοροδιαφεύγουν – γιατί άλλο φοροφυγάς και άλλο φοροοφειλέτης – με αποτέλεσμα όλοι οι οικονομικοί στόχοι του έτους να πηγαίνουν πίσω και η Τρόικα να ζητά «αίμα» κυρίως με φόρους και απολύσεις. Κάθε χρόνο της κρίσης, αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς ο αριθμός των ανθρώπων – κυρίως νέων μέχρι 35 ετών – που εγκαταλείπουν την χώρα για να γίνουν μετανάστες αναζητώντας μια δουλεία και μια αξιοπρεπή ζωή στο εξωτερικό. Ακόμα και εκείνοι που έχουν μια «καλή» δουλεία βλέποντας την υπερφορολόγηση, το κόστος ζωής στα ύψη, την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται γνωρίζοντας ότι κάθε μήνα ο μισθός τους μπορεί να είναι διαφορετικός -με τις αλλαγές σε φόρους, χαράτσια, και το κάθε παράλογο αίτημα της κυβέρνησης για χρήματα – τους δημιουργείται η ανάγκη για την εύρεση μιας καλύτερης προοπτικής. Ο πόλεμος που μας γίνεται πέρα από οικονομικός είναι κυρίως ψυχολογικός. Με τον βομβαρδισμό μας από εφημερίδες, κανάλια, πολιτικούς με το τι μπορεί να συμβεί, σκεφτόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε και αυτά που έχουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τελικά δεν έχουμε κάτι δικό μας και σιγά - σιγά μας τα παίρνουν όλα. Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει το ερώτημα: Μετανάστευση ή Επανάσταση? Ο ένας δρόμος είναι η μετανάστευση. Να πάμε σε άλλες χώρες βρίσκοντας μία δουλειά και κάνοντας μία αξιοπρεπή ζωή, έχοντας υγεία, παιδεία και όλες τις υπηρεσίες που θα έπρεπε ένα κανονικό κράτος να παρέχει στον πολίτη. Ειδικότερα, όταν βλέπει όλος ο κόσμος ότι δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο και του έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα της ελπίδας, «τρελαίνεται». Από την άλλη βέβαια υπάρχει η επιλογή της επανάστασης. Λέγοντας επανάσταση βέβαια δεν εννοώ τη βία, αλλά το να καταλάβουμε ότι τελικά δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πέρα από τις όποιες διαφορές μας έχουμε ένα τεράστιο κοινό σημείο: είμαστε όλοι ΕΛΛΗΝΕΣ. Αυτός ο λόγος πρέπει να είναι ο κινητήριος μοχλός για να αντιδράσουμε. Όλοι οι νόμοι αλλάζουν για να νομιμοποιούν το άδικο, το τρελό, με αποτέλεσμα καθετί που κάνουμε να είναι παράνομο. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και στάση ζωής, αντιλαμβανόμενοι τον βιασμό της ζωής μας. Φοβούμενοι ότι θα χάσουμε αυτά που έχουμε, φοβόμαστε να κάνουμε κάτι και να αλλάξουμε τη ζωή μας, φοβόμαστε να αντιδράσουμε, φοβόμαστε να έρθουμε σε σύγκρουση με το σύστημα. Στην ουσία όμως τα χάνουμε όλα, και πέρα από τα υλικά αγαθά, χάνουμε κυρίως την αξιοπρέπεια μας, την ελευθερία μας, τη ΖΩΗ μας. Το πολιτικό σύστημα είναι σαπισμένο και τα υπάρχοντα κόμματα είναι ανίκανα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, έστω και αν προσωρινά ο κόσμος βρίσκει αποκούμπι σε κάποιο από αυτά. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε την χωρίς νόημα κουβέντα και τον τσακωμό για το ποιος φταίει – αυτό δεν σημαίνει συγχωροχάρτι για κανέναν και τίποτα – και να είμαστε ενωμένοι για το καλό όλων μας. Να κάνουμε πραγματικούς αγώνες και όχι για τα «μάτια του κόσμου» και να ανοίξουμε τα μάτια και τα μυαλά μας. Είμαστε όμως έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Είμαστε έτοιμοι, αν χρειαστεί, να θυσιάσουμε πράγματα – κυρίως υλικά αγαθά - για την ουσιαστική ζωή μας; Έχουμε τα κότσια να πούμε δεν θέλουμε άλλα χρήματα από την Τρόικα και ας πτωχεύσουμε; Να περάσουμε 5 χρόνια πολύ δύσκολα αλλά να ξέρουμε ότι μετά πραγματικά θα είμαστε εντάξει; Και φυσικά με άλλους ανθρώπους να μας κυβερνάνε… Δυστυχώς η προσωπική μου άποψη είναι πως όχι. Το μόνο που εύχομαι είναι τα ί-δια τα γεγονότα να μας φέρουν σε ένα σημείο που θα γίνουμε έτοιμοι και να είμαστε όλοι μαζί για κάτι που πραγματικά θα αλλάξει τα πράγματα. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλά φοβάμαι ότι, αν τα πω, ο «Μεγάλος Αδερφός» θα με περάσει για μέλος Πυρήνων της Φωτιάς…

ΤΙ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ Η ΙΤΑΛΙΑ

Στις πρόσφατες εκλογές της Ιταλίας, ο συνασπισμός της Κεντροαριστεράς αναδείχθηκε νικητής, συγκεντρώνοντας 110.000 περισσότερες ψήφους από τον παραδοσιακό του αντίπαλο. Πιο συγκεκριμένα, ο κεντρο-αριστερός συνασπισμός του Μπερσάνι κέρδισε με μικρή διαφορά τις εκλογές στην κάτω βουλή, συγκεντρώνοντας το 29,54% των ψήφων έναντι του 29,18% που έλαβε ο κεντρο- δεξιός συνασπισμός του Μπερλουσκόνι. Βάσει της εκλογικής νομοθεσίας, ο νικητής των περισσότερων ψήφων κερδίζει 340 από τις 630 έδρες της Κάτω Βουλής, ενώ οι ηττημένοι μοιράζονται τις υπόλοιπες έδρες. Η συμμετοχή ήταν η χαμηλότερη στην ιστορία της Ιταλίας, στο 75%, αλλά ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη και από την αποχή προκάλεσε το ποσοστό που συγκέντρωσε το κόμμα Five-Star Movement του Γκρίλο, ένα αντί-συστημικό, λαϊκιστικό κόμμα που δημιουργήθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια, και έλαβε το 25,5% των ψήφων. Τέλος, ο συνασπισμός του απερχόμενου πρωθυπουργού Μάριο Μόντι, που είχε τη στήριξη επιχειρηματικών και ευρωπαϊκών κύκλων, έλαβε μόλις το 10,56% των ψήφων. Ο εκλογικός καταποντισμός του τεχνοκράτη Μόντι, δείχνει ξεκάθαρα ότι οι Ιταλοί ψηφοφόροι απέρριψαν το μοντέλο λιτότητας που κυριαρχεί στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Καταψήφισαν τον εκλεκτό του Βερολίνου και των Βρυξελλών και θέλησαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην ασκούμενη πολιτική. Οι ψηφοφόροι στην Ιταλία είπαν όχι σε μια αντίληψη ανάπτυξης της ΕΕ ως τιμωρού και πειθάρχησης των λαών της Ευρώπης. Διαχρονικά οι Ιταλοί είναι υπέρμαχοι της ενοποίησης, και με το αποτέλεσμα των εκλογών έδειξαν με τον πλέον τρανταχτό τρόπο ότι δεν επιθυμούν μια Γερμανική Ευρώπη, αλλά θέλουν μια διέξοδο που θα βάζει πάνω απ’ όλα την αλληλεγγύη, τις πολιτικές προς το λαϊκό συμφέρον και την αναγέννηση του ευρωπαϊκού οράματος, κόντρα στις αγορές, στους τεχνοκράτες και στους κερδοσκόπους. Το υψηλό ποσοστό που συγκέντρωσε τόσο ο Μπερλουσκόνι, όσο και ο κωμικός ηθοποιός Γκρίλο, δείχνει τη σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό των Ιταλών ψηφοφόρων. Αφενός, από τα ποσοστά τους φαίνεται η γενικότερη απαξίωση του κοινοβουλευτικού ιταλικού πολιτικού κόσμου, ο οποίος σύσσωμος στηρίζει την αντιλαϊκή πολιτική. Αφετέρου, με τις πρόσφατες πατριωτικές τοποθετήσεις του Μπερλουσκόνι, στην Ιταλία αυξάνουν τόσο ο αρνητικός εθνικισμός, όσο και ένας δημιουργικός πατριωτισμός, ο οποίος αυτομάτως φαίνεται πως σβήνει το φαιδρό παρελθόν του Μπερλουσκόνι. Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι επίσης, ένα ηχηρό χαστούκι για την ριζοσπαστική Αριστερά. Οι Ιταλοί με την ψήφο τους είπαν ότι δεν μπορούν πλέον να αντέξουν πολιτικές λιτότητας, που τους βυθίζουν καθημερινά όλο και περισσότερο. Έστειλαν ένα μήνυμα τόσο στις λοιπές δοκιμαζόμενες χώρες όσο και στην Ευρώπη συνολικά. Με την εκτόξευση του Γκρίλο έδειξαν την περιφρόνησή τους στο καθεστωτικό σύστημα. Έδειξαν όμως παράλληλα ότι περιμένουν να εκφραστούν από κάποιον που θα τους πει την αλήθεια και θα παλέψει για μια άλλη πολιτική από αυτή που εφαρμόζεται στην Ιταλία και στον υπόλοιπο Νότο. Ο κόσμος πανευρωπαϊκά δεν ξύπνησε ένα πρωινό και αποφάσισε να στραφεί σε αντι – συστημικές επιλογές. Κάθε μια επιλογή συναρτάται και εξηγείται από τις ασκούμενες πολιτικές λιτότητας. Αυτό ακόμα δεν έχει γίνει αντιληπτό από την ευρωπαϊκή ηγεσία και τους υποστηρικτές της. Οι ευρωπαίοι πολίτες θέλουν κάτι διαφορετικό, μια εναλλακτική πολιτική. Μόνο με ευρωπαϊκές συμμαχίες μπορεί να αλλάξει κάτι τόσο για το μέλλον της ενοποίησης όσο και των ευρωπαίων πολιτών.