ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ Η' ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ?- Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Τα τελευταία στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας από τις επίσημες αρχές της χώρας για το ποσοστό συνολικής ανεργίας (27% ) και της ανεργίας σε νέους κάτω των 25 ετών (60%), είναι καθρέφτης και περιγράφουν στο 100% την κατάσταση της κοινωνίας αυτή την στιγμή. Η κυβέρνηση βρίσκεται για άλλη μία φορά με την πλάτη στον τοίχο, χωρίς να μπο-ρεί να έρθει σε σύγκρουση με τα συνδικάτα και εκείνους που τόσα χρόνια στην ουσία πολεμούν με μόνο γνώμονα τα δικά τους συμφέροντα. Χωρίς να μπορεί να συλλέξει τους φόρους, αφού είναι λογικό να μην μπορεί ο κόσμος να αντεπεξέλθει –όχι γιατί δεν θέλει - , χωρίς να μπορεί να πιάσει εκείνους που φοροδιαφεύγουν – γιατί άλλο φοροφυγάς και άλλο φοροοφειλέτης – με αποτέλεσμα όλοι οι οικονομικοί στόχοι του έτους να πηγαίνουν πίσω και η Τρόικα να ζητά «αίμα» κυρίως με φόρους και απολύσεις. Κάθε χρόνο της κρίσης, αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς ο αριθμός των ανθρώπων – κυρίως νέων μέχρι 35 ετών – που εγκαταλείπουν την χώρα για να γίνουν μετανάστες αναζητώντας μια δουλεία και μια αξιοπρεπή ζωή στο εξωτερικό. Ακόμα και εκείνοι που έχουν μια «καλή» δουλεία βλέποντας την υπερφορολόγηση, το κόστος ζωής στα ύψη, την αγοραστική τους δύναμη να μειώνεται γνωρίζοντας ότι κάθε μήνα ο μισθός τους μπορεί να είναι διαφορετικός -με τις αλλαγές σε φόρους, χαράτσια, και το κάθε παράλογο αίτημα της κυβέρνησης για χρήματα – τους δημιουργείται η ανάγκη για την εύρεση μιας καλύτερης προοπτικής. Ο πόλεμος που μας γίνεται πέρα από οικονομικός είναι κυρίως ψυχολογικός. Με τον βομβαρδισμό μας από εφημερίδες, κανάλια, πολιτικούς με το τι μπορεί να συμβεί, σκεφτόμαστε ότι δεν πρέπει να χάσουμε και αυτά που έχουμε και δεν κάνουμε τίποτα. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι τελικά δεν έχουμε κάτι δικό μας και σιγά - σιγά μας τα παίρνουν όλα. Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει το ερώτημα: Μετανάστευση ή Επανάσταση? Ο ένας δρόμος είναι η μετανάστευση. Να πάμε σε άλλες χώρες βρίσκοντας μία δουλειά και κάνοντας μία αξιοπρεπή ζωή, έχοντας υγεία, παιδεία και όλες τις υπηρεσίες που θα έπρεπε ένα κανονικό κράτος να παρέχει στον πολίτη. Ειδικότερα, όταν βλέπει όλος ο κόσμος ότι δεν αλλάζει κάτι προς το καλύτερο και του έχουν αφαιρέσει το δικαίωμα της ελπίδας, «τρελαίνεται». Από την άλλη βέβαια υπάρχει η επιλογή της επανάστασης. Λέγοντας επανάσταση βέβαια δεν εννοώ τη βία, αλλά το να καταλάβουμε ότι τελικά δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι πέρα από τις όποιες διαφορές μας έχουμε ένα τεράστιο κοινό σημείο: είμαστε όλοι ΕΛΛΗΝΕΣ. Αυτός ο λόγος πρέπει να είναι ο κινητήριος μοχλός για να αντιδράσουμε. Όλοι οι νόμοι αλλάζουν για να νομιμοποιούν το άδικο, το τρελό, με αποτέλεσμα καθετί που κάνουμε να είναι παράνομο. Πρέπει να αλλάξουμε μυαλά και στάση ζωής, αντιλαμβανόμενοι τον βιασμό της ζωής μας. Φοβούμενοι ότι θα χάσουμε αυτά που έχουμε, φοβόμαστε να κάνουμε κάτι και να αλλάξουμε τη ζωή μας, φοβόμαστε να αντιδράσουμε, φοβόμαστε να έρθουμε σε σύγκρουση με το σύστημα. Στην ουσία όμως τα χάνουμε όλα, και πέρα από τα υλικά αγαθά, χάνουμε κυρίως την αξιοπρέπεια μας, την ελευθερία μας, τη ΖΩΗ μας. Το πολιτικό σύστημα είναι σαπισμένο και τα υπάρχοντα κόμματα είναι ανίκανα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, έστω και αν προσωρινά ο κόσμος βρίσκει αποκούμπι σε κάποιο από αυτά. Πρέπει λοιπόν να σταματήσουμε την χωρίς νόημα κουβέντα και τον τσακωμό για το ποιος φταίει – αυτό δεν σημαίνει συγχωροχάρτι για κανέναν και τίποτα – και να είμαστε ενωμένοι για το καλό όλων μας. Να κάνουμε πραγματικούς αγώνες και όχι για τα «μάτια του κόσμου» και να ανοίξουμε τα μάτια και τα μυαλά μας. Είμαστε όμως έτοιμοι για κάτι τέτοιο; Είμαστε έτοιμοι, αν χρειαστεί, να θυσιάσουμε πράγματα – κυρίως υλικά αγαθά - για την ουσιαστική ζωή μας; Έχουμε τα κότσια να πούμε δεν θέλουμε άλλα χρήματα από την Τρόικα και ας πτωχεύσουμε; Να περάσουμε 5 χρόνια πολύ δύσκολα αλλά να ξέρουμε ότι μετά πραγματικά θα είμαστε εντάξει; Και φυσικά με άλλους ανθρώπους να μας κυβερνάνε… Δυστυχώς η προσωπική μου άποψη είναι πως όχι. Το μόνο που εύχομαι είναι τα ί-δια τα γεγονότα να μας φέρουν σε ένα σημείο που θα γίνουμε έτοιμοι και να είμαστε όλοι μαζί για κάτι που πραγματικά θα αλλάξει τα πράγματα. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αλλά φοβάμαι ότι, αν τα πω, ο «Μεγάλος Αδερφός» θα με περάσει για μέλος Πυρήνων της Φωτιάς…