ΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

Δεκτό κατά πλειοψηφία με 168 "ναι", 123 "όχι" και ένα "παρών" έγινε το περιβόητο πολυνομοσχέδιο κατά την ονομαστική ψηφοφορία που ζήτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ολομέλεια της Βουλής. Στο πολυνομοσχέδιο περιλαμβάνονται ρυθμίσεις για ιδιαιτέρως σημαντικά ζητήματα, όπως η ρύθμιση των οφειλών και η φορολογία των ακινήτων , ωστόσο μεγάλες είναι οι ανατροπές σε μια σειρά από επαγγέλματα. Ειδικότερα, "απελευθερώνονται" επαγγέλματα και κλάδοι όπως, οι πωλητές λαϊκών αγορών, οι πιστοποιημένοι εκτιμητές, οι λογιστές- φοροτεχνικοί κ.ά. Ακόμα, κατά δύο ώρες αυξάνεται το εβδομαδιαίο υποχρεωτικό ωράριο διδασκαλίας των εκπαιδευτικών που υπηρετούν στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση της χώρας, με το σκεπτικό ότι, λόγω της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013- 2016, θα προσληφθεί μικρός αριθμός αναπληρωτών και ωρομισθίων εκπαιδευτικών.

Σε ότι αφορά τους μισθούς και τα μεροκάματα, με μία προσθήκη στο Πολυνομοσχέδιο, προβλέπονται καθαρές αμοιβές «κατά παρέκκλιση της ισχύουσας νομοθεσίας»,ύψους 19,6 ευρώ ημερησίως και όχι μεγαλύτερες των 490 ευρώ μηνιαίως - ενώ για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, οι απολαβές δεν θα ξεπερνούν τα 427 ευρώ μηνιαίως. Ακόμα, το περιβόητο ‘χαράτσι’, μετονομάστηκε σε ενιαίο τέλος ακινήτων και παρόλο που αρχικά ήταν ένας έκτακτος φόρος, ακράδαντα αποδεικνύεται ότι δυστυχώς ήρθε για να μείνει και να κάνει δύσκολη τη ζωή εκατομμυρίων συμπολιτών μας. Το μόνο σίγουρο, από την έως σήμερα ελληνική εκδοχή της κρίσης, είναι ότι αυτά που προβλέπονται στο πολυνομοσχέδιο, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με τη συγκέντρωση εσόδων για τον κρατικό κορβανά, δεν θα πετύχουν. Δεν είμαστε απαισιόδοξοι, ούτε ευχόμαστε να συμβεί αυτό, όμως η αναποτελεσματικότητα και οι αρρυθμίες είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασίας. Έτσι, για μια ακόμη φορά θα χρειαστεί η κυβέρνηση να καταφύγει σε νέα μέτρα ισοδύναμου χαρακτήρα και αυτός ο φαύλος κύκλος της ασκούμενης πολιτικής θα συνεχίζεται. Κατά συνέπεια, ο λαός θα συνεχίσει να υποφέρει, το κράτος δεν θα γεμίζει τα ταμεία του, η κυβέρνηση θα προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα και να βρει νέες ‘λύσεις’, και το μεγάλο ερώτημα που αναδεικνύεται είναι μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η ατέρμονη κατάσταση και τι κατάληξη θα έχει για όλους.

Το περίεργο και αξιοσημείωτο της όλης υπόθεσης είναι η στάση του λαού. Ενώ συντελούνται καθημερινά αλλαγές στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιας μορφής συλλογική δράση – διαμαρτυρία για ν’ αλλάξει η ισχύουσα κατάσταση. Τα τελευταία τρία χρόνια έχει αλλάξει εκ βάθρων η καθημερινότητά μας και εκτός από κάποιες σκόρπιες αντιδράσεις των συνδικάτων, άλλοτε δίκαιες και άλλοτε στερούμενες ουσιαστικού περιεχομένου, δεν ‘κουνιέται φύλο’. Ακόμα και το κίνημα των ‘Αγανακτισμένων’, εν τέλει ήταν κάτι εντελώς πρόσκαιρο, περισσότερο έμοιασε ως απάντηση στις ευρωπαϊκές κατηγορίες για την αδιαφορία των Ελλήνων πολιτών και οι προσδοκίες που καλλιέργησε σε ένα ευρύ φάσμα του κόσμου κατέρρευσαν με την έλευση του καλοκαιριού και των ‘μπάνιων του λαού’.

Η εξήγηση για αυτή την κατάσταση αδράνειας είναι απλή: Ο λαός στην πλειοψηφία του έχει πειστεί από την τρομοκρατικής φύσεως παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και δέχεται κάθε νέο μέτρο με την προοπτική να μη χάσει τα πάντα. Καθημερινά τα κεφάλια των πολιτών κατακλύζονται από ένα κάρο απειλές και σενάρια καταστροφής αν δεν περάσουν τα εκάστοτε μέτρα. Τα μέσα ενημέρωσης, ως άλλοι κρουνοί παραπληροφόρησης, επιτελούν το έργο τους και ο λαός απλά ελπίζει ότι κάποια στιγμή θα φτιάξουν τα πράγματα ως δια μαγείας και ότι τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια θα περάσουν. Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Η ασκούμενη πολιτική λιτότητας πανευρωπαϊκά μπορεί να αλλάξει αλλά βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η κινητοποίηση και ο αγώνας. Το χτίσιμο ευρωπαϊκών συμμαχιών είναι αναγκαίο διότι όσο απουσιάζει η δράση των πολιτών τόσο πιο εύκολα θα περνά από τα κοινοβούλια των χωρών της ευρωζώνης κάθε νέο μέτρο εξαθλίωσης. Σίγουρα οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση στην οποία φτάσαμε. Όμως και όλοι εμείς οι πληττόμενοι πολίτες πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αγωνιστούμε συλλογικά για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Γιατί καλή είναι η κριτική και τα επαναστατικά τσιτάτα στα κοινωνικά δίκτυα, όμως ο αγώνας αλλού πρέπει να δοθεί για να έχει αποτέλεσμα.