''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΧΟΥΝΤΑ'' - Άρθρο του Θεοδόση Κοριτσίδη-

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι ο τρόπος με τον οποίο έκλεισε η ΕΡΤ. Ο τρόπος της τρικομματικής κυβέρνησης θύμισε και έφερε στο μυαλό μας άλλες εποχές, πολύ δύσκολες για τον ελληνικό λαό, την στρατιωτική χούντα του 67’. Όπου σήμερα η κατάσταση είναι τόσο ίδια και τόσο κοντά όσο τότε και όσο ποτέ, όλα αυτά τα 40 χρόνια που έχουν περάσει.

           

Οι δανειστές μας απλά ζήτησαν μια θυσία δύο χιλιάδων ανθρώπων για να πάρουμε την επόμενη δόση των 3,5 δις ευρώ. Η κυβέρνηση αυτή έχει κλείσει 1 χρόνο, χωρίς να έχει κάνει τίποτα για να διώξει αυτούς που πρέπει και θυσίασε τους υπάλληλους της ΕΡΤ. Ο κόσμος είναι συνέχεια έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, όχι για τους ανθρώπους που έχασαν την δουλεία τους, γιατί άλλωστε το καλούπι που μας έχουνε βάλει είναι η αλληλοκατηγορία των κοινωνικών τάξεων, αλλά για το «μαύρο» που έπεσε στους δέκτες μας σε μια στιγμή. Η Ελλάδα εδώ και 3 χρόνια εμφανώς – και εδώ και 30-40 χρόνια κρυφά – είναι υπό την «κατοχή» ξένων συμφερόντων και συντελείται η φτωχοποίηση του λαού. Η ΕΡΤ, όπως άλλωστε κάθε ανώνυμη εταιρία, είχε διευθύνοντες συμβούλους που ήταν υπεύθυνοι για το οικονομικό κομμάτι και σχεδιασμό οι οποίοι πρέπει να ελεγχθούν για όλη τη διάρκεια της θητείας τους και να έρθουν αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους. Η ΕΡΤ έχει ένα ανεκτίμητο περιουσιακό στοιχείο που δεν είναι άλλο από το τεράστιο αρχείο της που εμπεριέχει μέσα την ΙΣΤΟΡΙΑ της ΣΥΓΧΡΩΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ( βλέπε Βαλκανικούς πολέμους, Μικρασιατική Καταστροφή, Α’ & Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Εμφύλιος πόλεμος, Χούντα) και στόχος τους είναι οι Έλληνες να είναι ανιστόρητοι και να σβήσουν σιγά - σιγά τα ιστορικά μας γεγονότα.

Όλα αυτά τα χρόνια και κυρίως τα τελευταία 3, το ΣΥΝΤΑΓΜΑ έχει καταλήξει να είναι απλά ένα κουρελόχαρτο από εκείνους που ορκίζονται να το προστατεύουν. Δυστυχώς η ΕΛΛΑΔΑ είναι σαν μια ιερόδουλη. Την πείθουν ότι είναι αδύνατη και ανήμπορη και της βάζουν από κοντά ένα νταβατζή  - βιαστή που της προσφέρει μία ψεύτικη προστασία και την εκμεταλλεύεται . Κάθε τόσο ο βιαστής αλλάζει πρόσωπο και χαμογελά αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: βιασμός και εκμετάλλευση. Στην ΕΛΛΑΔΑ του 2013 έχουν χαθεί οι πολιτικές απόψεις, έχουν καταργηθεί όλα τα δικαιώματα των πολιτών και κάθε είδους πιστεύω έχει εξανεμισθεί.

Οι διεθνείς πολιτικοοικονομικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και χώρες με βαριά βιομηχανία, όπως οι Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία είναι 2 βήματα πίσω από την δική μας κατάσταση. Την Κύπρο σε ένα βράδυ, ας που επιτραπεί η έκφραση, την «έσβησαν» από τον οικονομικό χάρτη και επόμενος στόχος με το σχέδιο Annan 2 είναι να την σβήσουν και από την παγκόσμιο γεωγραφικό χάρτη. Στην Τουρκία μετά την στροφή 180^ο του Εργοντάν προς μία πολιτική πιο κοντά στο Ισλάμ, η χώρα είναι εδώ και 20 μέρες σε ένα εμφύλιο πόλεμο μεταξύ αστυνομίας και πολιτών. Στην Ελλάδα η υπομονή του λαού δοκιμάζεται καθημερινά και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι πολύ σύντομα θα τελειώσει με την μαζική προσφυγή μας στους δρόμους με σκοπό να σώσουμε αυτή την φορά όχι τα ΕΥΡΩ μας, αλλά εμάς και την ίδια μας την πατρίδα. Δυστυχώς φαίνεται ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν έχει τίποτα να προσφέρει και σε κομματική βάση αλλά κυρίως σε πολιτικές σκέψεις και λύσεις.

            Πρέπει να βρούμε την δύναμη και να σηκώσουμε το κεφάλι γιατί πάντα το κάναμε……

ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΕΧΕΣΤΕ;

Με μια θατσερικού τύπου απόφαση – διαταγή, ο Πρωθυπουργός δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου έβαλε λουκέτο στην ΕΡΤ. Με την πρόφαση να γίνει νοικοκύρεμα στη δημόσια τηλεόραση, 2.656 εργαζόμενοι θα μείνουν ξαφνικά στο δρόμο και η χώρα μας θα κατέχει μια ακόμα θλιβερή πρωτιά: θα είναι η μόνη χώρα χωρίς δημόσια τηλεόραση! Σίγουρα η δημόσια τηλεόραση εδώ και δεκαετίες ήταν άντρο των κομματικών παιδιών. Γαλάζιων και πράσινων. Εκατοντάδες ρουσφετολογικές προσλήψεις έχουν γίνει στην ΕΡΤ, όπως βεβαίως σε όλο το ευρύτερο φάσμα του δημοσίου τομέα. Δεν ανακαλύψαμε ξαφνικά την Αμερική, ούτε γίναμε σοφότεροι με τις εξαγγελίες του κ. Κεδίκογλου. Ούτε ήταν πρωτάκουστο αυτό που είπε για τις αλόγιστες σπατάλες. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια, καθώς τις σπατάλες και τα ελλείμματα στη δημόσια τηλεόραση τα δέχθηκαν, τα δημιούργησαν και τα γιγάντωσαν διαχρονικά όλες οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι διορισμένες διοικήσεις για δικά τους οφέλη. Η ΕΡΤ, όπως πολλοί δημόσιοι οργανισμοί, είχε τα δικά της προβλήματα και η κυβέρνηση αντί να σκύψει πάνω στο πρόβλημα και να βρει μια λύση συμφέρουσα τόσο για τους εργαζομένους όσο και για τα κρατικά ταμεία, λειτουργεί σαν κακός γιατρός: αντί να θεραπεύσει το χέρι που πονάει, το κόβει.

Απαίτηση της τρόικας εδώ και καιρό ήταν η απόλυση περίπου 3.000 δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβέρνηση αντί να εκτοπίσει τους επίορκους, στους οποίος μέχρι πριν λίγο καιρό έστελνε τη μισθοδοσία στο κελί της φυλακής (βλέπε Κορκονέας και τόσοι άλλοι), αποφάσισε να κλείσει έναν ολόκληρο οργανισμό με εξαιρετικά πολύπλευρο και πολυσύνθετο ρόλο. Κλείνει αυθαίρετα και παράνομα τη μόνη νόμιμη συχνότητα και στέλνει χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, να βρουν το υπόλοιπο 1,5 εκατομμύριο.  Απολύει τώρα αυτούς για να πάρει καλό βαθμό από την τρόικα και για να ξαναπροσλάβει, μετά από κάποιους  μήνες, λίγους και "εκλεκτούς"… Ναι, το καθεστώς στην ΕΡΤ σίγουρα έπρεπε να αλλάξει.  Έπρεπε να σταματήσει να είναι το παράθυρο για ρουσφετολογικές προσλήψεις κολλητών και φίλων, να πάψει ν’ αποτελεί κομματικό λάφυρο οποιασδήποτε κυβέρνησης. Σίγουρα οι πολύ υψηλοί μισθοί των μεγάλων ονομάτων που εργάζονταν στην ΕΡΤ έπρεπε εδώ και χρόνια να περικοπούν σημαντικά, και κάποιοι ενδεχομένως έπρεπε να αποχωρήσουν. Τώρα όμως, ο κ. Σαμαράς με τη φασιστική συμπεριφορά του και την πλήρως νεοφιλελεύθερη απόφασή του, καταφεύγει πάλι σε οριζόντια, παράλογα μέτρα. Το κλείσιμο της ΕΡΤ, μόνιμο ή προσωρινό δεν έχει σημασία, μας πηγαίνει πίσω σε άλλες εποχές αλήστου μνήμης και απείρου κάλους.  Μετά από την αφαίμαξη των μικρομεσαίων, των συνταξιούχων, την ραγδαία άνοδο της ανεργίας και τα χιλιάδες λουκέτα, ήρθε και το κλείσιμο της ΕΡΤ, η οποία παρόλο που δεν είχε ποτέ μεγάλη τηλεθέαση και ενδεχομένως χλευαζόταν από πολλούς από μας, μεγάλωσε πολλές γενιές σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο τελευταίο χωριό. Όλα αυτά μέχρι χθες, μετά την απόφαση του κ. Σαμαρά.

Και λέμε ότι η απόφαση είναι προσωπική, γιατί πολύ απλά ήταν μια απόφαση αποκλειστικά δική του και της ΝΔ. Δεν μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει την άποψη των άλλων δυο κυβερνητικών εταίρων. Και με αυτή του την επιλογή έδειξε ξεκάθαρα ότι φέρεται εντελώς ‘ετσιθελικά’, πιστεύοντας ότι ηγείται μιας ισχυρής μονοκομματικής κυβέρνησης . Η δεσποτική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά του μεγαλύτερου εταίρου της κυβέρνησης (ΝΔ) θέτει άμεσα το ζήτημα του τερματισμού του βίου της. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ συμμετείχαν εξ’αρχής  στην κυβέρνηση με αιτιολογία τη σωτηρία της χώρας, την παραμονή στο ευρώ και την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Με τη συμμετοχή τους, η οποία εκλογικά και πολιτικά τους κατατρόπωσε, προσέφεραν ένα χρόνο τώρα πολιτική συναίνεση και αριστερά άλλοθι στο Σαμαρά, χωρίς να περάσουν κάποια δική τους πολιτική. Πλέον όμως, μιας και τα ίδια τα κόμματα παραδέχονται ότι αφενός ο Πρωθυπουργός αποφασίζει και διατάζει, και αφετέρου καμιά τους πρόταση – παραίνεση δεν έγινε αποδεκτή, πρέπει να αποφασίσουν τι επιθυμούν για τη συνέχεια: θέλουν να είναι κυβερνητικές τσόντες, με κέρδος κάνα δυο υπουργεία, σε μια κυβέρνηση που διαφωνούν ή θα άρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση και θα οδηγηθούμε σε εκλογές; Άλλη λύση δεν υπάρχει. Για τον απλούστατο λόγο ότι από την πρώτη στιγμή η τρικομματική ήταν υποχρεωτικός μονόδρομος για όλους, ενώ στη χώρα μας δεν υπάρχει η κατάλληλη κουλτούρα για να προχωρήσει υγιώς ένα τέτοιο εγχείρημα.  Πλέον, καλούνται τα δυο κόμματα ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Θα στηρίξουν αυτή τη φασιστική συμπεριφορά του κ. Σαμαρά ή θα πάνε κόντρα, διαμορφώνοντας τις συνθήκες για την ανατροπή της κυβέρνησης και την αναδιοργάνωση του χώρου της κεντροαριστεράς; Έχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι. Αλλά δεν έχουν άλλες δικαιολογίες για μισόλογα και στρογγυλέματα.

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ

Η πλειοψηφία των Ελλήνων εδώ και χρόνια υποστήριζε ότι το σκληρό πρόγραμμα λιτότητας που πρότεινε η τρόικα και αποδεχόταν η ελληνική κυβέρνηση χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης, δεν γινόταν να αποφέρει λύσεις στα όλο και αυξανόμενα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Οι οριζόντιες μειώσεις σε συντάξεις και μισθούς έφεραν δυσανάλογα αποτελέσματα: η αγορά πάγωσε εντελώς με τα λουκέτα να φυτρώνουν καθημερινά, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων καταπατήθηκε και η χώρα μας είναι πρώτη στην ανεργία σε όλη την ευρωζώνη. Και όλα αυτά δεν προήλθαν μόνο από τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, ούτε από την απουσία ανταγωνιστικότητα;. Ήταν αποτελέσματα από την επιμονή σε ένα εντελώς λάθος οικονομικό πρόγραμμα. Αυτό το λάθος, πριν λίγες μέρες έγινε αποδεκτό και από το ίδιο το ΔΝΤ. Το λάθος, εστιάζεται κυρίως στη διαπίστωση ότι εξαρχής έπρεπε να γίνει γενναίο ‘κούρεμα’.  Η αποτυχία του πρώτου Μνημονίου στοίχισε περίπου 3 δισ. στην ελληνική οικονομία ετησίως, δηλαδή σε βάθος τριετίας η χασούρα αγγίζει τα 9 δισ. Ευρώ. Οι αξιωματούχοι και οι ‘τρανοί’ τεχνοκράτες έπεσαν παντελώς έξω στους υπολογισμούς τους και στην περίπτωση της ανεργίας. Το αρχικό πρόγραμμα προέβλεπε κορύφωση της ανεργίας το 2012 με ποσοστό της τάξεως του 14,8%. Αντ’ αυτού, η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 24,8% και πλέον φλερτάρει με το 27%, ‘χαρίζοντας’ στη χώρα μας μια θλιβερή πρωτιά. Και τίποτα δεν δείχνει ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Απόδειξη αυτής της απαισιοδοξίας είναι και το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα που θα έδινε συμβάσεις εργασίας σε άνεργους νέους έως 29 ετών. Αρχικά η κυβέρνηση μιλούσε για εκατοντάδες χιλιάδες νέους που θα ωφεληθούν από το πρόγραμμα, όμως μέχρι σήμερα τα αποτελέσματα δεν φέρνουν χαμόγελα. 

Πέρα από το αρχικό λάθος του πρώτου μνημονίου, ακολούθησαν διάφορες κινήσεις, προαπαιτούμενα, ισοδύναμα μέτρα τα οποία ουδόλως άλλαξαν την κατάσταση. Οι πολίτες αιμορραγούν οικονομικά και το χειρότερο είναι ότι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι στην ίδια κατάσταση που ήταν προ της εμφάνιση της κρίσης. Παρόλα τα σκληρά μέτρα που έχουν ληφθεί, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από αυτή που περιέγραφαν οι εταίροι μας στις εκτιμήσεις τους. Και είναι πραγματικά να απορεί κανείς με τις τόσες λάθος εκτιμήσεις, οι οποίες αφήνουν πολλά υπόνοιες σχετικά με τη σκοπιμότητά τους. Ο ίδιος ο Γιούνκερ μάλιστα, υποστήριξε ότι ‘’οι προβλέψεις της Κομισιόν αποδείχθηκε ότι δεν είχαν καμία σύνδεση με την πραγματικότητα και δεν βασίστηκαν σε επιστημονικά κριτήρια’’. Όλα αυτά βεβαίως έχουν ήδη γίνει, δεν αλλάζουν και ανήκουν στο παρελθόν. Η παραδοχή του λάθους δεν διορθώνει την κατάσταση. Το μεγάλο θέμα είναι από εδώ και πέρα τι γίνεται. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η παραδοχή του λάθους από το ΔΝΤ, δίνει στην ελληνική πλευρά ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί που μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης για την επίτευξη των συμφερόντων μας, τα οποία δεν γίνεται να μην περιλαμβάνουν νέο ισχυρό ‘κούρεμα’. 

Όμως, ένα νέο ‘κούρεμα’ δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει προς το καλύτερο την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Μόνο το ‘κούρεμα’ δεν θα λύσει το μέγα πρόβλημα της ανεργίας, της απουσίας επενδύσεων και της φυγής λαμπρών νέων επιστημόνων στο εξωτερικό.  Ο χρόνος είναι σαν την ελληνική ανεργία, αμείλικτος. Και οι διαρκείς αυξήσεις φόρων μαζί με την καθημερινή μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, τον κάνει να τρέχει ακόμα πιο γρήγορα. Η αντοχή και η ανοχή των Ελλήνων έχει φθάσει πλέον στα όριά της και όσοι συνεχίζουν να υποτιμούν τους πολίτες και τις πιθανές αντιδράσεις τους μάλλν δεν έχουν συναίσθηση της καθημερινότητας. Είδαμε όλοι πως ξεκίνησαν σε μια στιγμή όλες οι μεγάλες διαδηλώσεις στην Τουρκία. Κομβικό σημείο για την κοινωνική έκρηξη θα είναι η 1/1/14. Τότε, η τρόικα πιέζει την κυβέρνηση να προχωρήσει σε άρση της απαγόρευσης πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας αντικειμενικής αξίας έως 200.000 ευρώ, που σήμερα προστατεύεται από τον νόμο. Η αποτυχημένη τρόικα, έχει βάλει πλέον στο στόχαστρο χιλιάδες σπίτια φτωχών ανθρώπων, οι οποίοι αδυνάτισαν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους λόγω της τεράστιας ύφεσης που ήρθε από την παταγώδη αποτυχία προβλέψεων και μέτρων. Αν επιμείνουν σ’ αυτή τους την επιλογή, το μόνο σίγουρο είναι ότι τότε θα έλθει η κοινωνική έκρηξη και θα έχει ολέθριες επιπτώσεις για όλους. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που είναι σε απόγνωση δεν έχει να χάσει τίποτα περισσότερο από αυτά που του πήραν και είναι έτοιμος για όλα.

ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ ΓΙΑ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ

Οι πρόσφατες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στην Τουρκία, ξεκίνησαν από ελάχιστους διαδηλωτές που ήθελαν να σώσουν ένα μικρό κομμάτι δημόσιου πάρκου, και αυτή η κινητοποίηση  μεταμορφώθηκε σε μια τεράστια λαϊκή έκρηξη εναντίον της πολιτικής του Ερντογάν, ενώ η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η υπερβολικά βίαιη καταστολή των επεισοδίων από την τουρκική αστυνομία. Αφορμή των εξεγέρσεων στάθηκε η απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν να προχωρήσει στην ανέγερση Mall στο πάρκο Γκεζί, το οποίο πολλοί θεωρούν αναγκαίο πνεύμονα πρασίνου στην περιοχή της Ταξίμ, αλλά και στην ανέγερση Τζαμιού στον γειτονικό λόφο. Η οικολογική αφύπνιση, ενίσχυσε τις ήδη υπάρχουσες διαφωνίες περί της απαγόρευσης του αλκοόλ -νόμο που υπέγραψε ο πρόεδρος Γκιουλ- κάνοντας έτσι την τουρκική κεντροαριστερά να βρει αφορμή να διαδηλώσει, μιλώντας για στροφή στον συντηρητισμό.

Εδώ και μια δεκαετία, το ισλαμικό κόμμα του Ερντογάν είναι κυρίαρχο στην Τουρκία. Κατάφερε να αυξήσει το μερίδιο των ψήφων του σε κάθε μία από τις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, διένυσε μια περίοδο πρωτοφανούς πολιτικής σταθερότητας και σημείωσε γοργή οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Εκτός από το οικονομικό πεδίο, ο Ερντογάν κατόρθωσε πρόσφατα να συνάψει ειρηνευτική συμφωνία με τους Κούρδους, μετά από πόλεμο 28 ετών με τους Κούρδους αντάρτες. Η λύση που δόθηκε με το ΠΚΚ, αναμφίβολα είναι μια επιτυχία για τον Ερντογάν, ο οποίος πλέον καλείται να αντιμετωπίσει άλλα σημαντικά ζητήματα, όπως η καθολική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων, η μετατροπή της Τουρκίας σε ένα κράτος δικαίου και τέλος η δημιουργία ενός φιλελεύθερου και προοδευτικού Συντάγματος. Αφορμή για τις διαδηλώσεις, είναι ο φόβος των Τούρκων πολιτών, ότι σ’ αυτή την πρόκληση, αφενός εκείνοι δεν θα είναι συμμέτοχοι στη διαμόρφωση των αποφάσεων, αφετέρου δεν θα γίνουν γενναία βήματα για τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας . Αντιθέτως, φοβούνται ότι ο θρησκευτικός φανατισμός θα θριαμβεύσει για άλλη μια φορά έναντι της ανάγκης της Τουρκίας για φιλελευθεριοποίηση.

Αυτές οι φοβίες για συντηρητισμό, μόνο αβάσιμες δεν είναι στην Τουρκία. Οι υποθέσεις βλασφημίας δύο γνωστών προσωπικοτήτων, ενός διάσημου πιανίστα κι ενός συγγραφέα στους οποίους επιβλήθηκαν ξεχωριστά ποινές φυλάκισης για σχόλια που έκαναν στο Twitter, δείχνουν ότι η κυβέρνηση είναι κάπως άκαμπτη και εντόνως θρησκευόμενη. Ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι πριν από περίπου ένα μήνα, έλαβε χώρα μια ειρηνική διαδήλωση ‘δημόσιων φιλιών’ στην Άγκυρα ενάντια σε μια “εκστρατεία θρησκευόμενης ηθικής”, η οποία έληξε με αιματοχυσία, όταν μια ομάδα Ισλαμιστών επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με μαχαίρια, τραυματίζοντας κιόλας έναν άνθρωπο. Το θρησκευτικό αίσθημα στην Τουρκία είναι έντονο, και αυτό ακριβώς είναι που εκμεταλλεύεται ο Ερντογάν για να ισχυροποιήσει τη δική του θέση πρωτίστως, και του κόμματός του δευτερευόντως.

Ουδείς γνωρίζει αν η κατάσταση στην Τουρκία εκτονωθεί ή αν θα συνεχιστούν οι διαδηλώσεις κατά του Ερντογάν. Το μόνο βέβαιο ότι στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη το μεγαλύτερο κίνημα αμφισβήτησης της Κυβέρνησης τα τελευταία δέκα χρόνια. Η Τουρκία έχει ακόμα να κάνει πολλά για να εκπληρώσει τα ευρωπαϊκά κριτήρια, σε ότι έχει να κάνει κυρίως με τα ατομικά δικαιώματα. Ο Τουρκικός λαός νιώθει ότι πλήττεται και καλώς αντιδρά. Όταν οι λαοί νιώθουν ότι καταπιέζονται έχουν κάθε δικαίωμα να διαδηλώνουν και να αντιδρούν. Και το δικαίωμα αυτό σε πολλές περιπτώσεις γίνεται καθήκον.